Rozdział XXII - Nowa epoka

27.08.2012

   - Karolinko, telefon. - Amy zapukała i weszła do pokoju. Dziewczyna podziękowała i wyszła, a jej matka popatrzyła na mnie z uśmiechem.
   - Na czym się zatrzymałyście? - zapytała.
   - Ameryka i Sasa Inyan – odparłam krótko.
   - Ach, on. Lubiłam go, choć początkowo wahałam się co do jego zamiarów. Ale nauczył cię walczyć i nie tylko.
   Skinęłam głową.
   - Gdyby nie on, moje życie pewnie potoczyłoby się zupełnie inaczej...
   - Naprawdę? - Karolina wróciła do pokoju i usiadła koło mnie. - Dzwoniła koleżanka, mam wpaść do niej za dwie godziny, chciała o czymś pogadać. To co, opowiadasz dalej? - zwróciła się do mnie.
   - Oczywiście – odparłam. Amy posłała nam uśmiech i wyszła, a ja kontynuowałam swoją historię.

   Tydzień po tym, jak Martin poznał Inyana, dowiedział się o tym Jahmes. Był bardzo zdziwiony, że uczę się walczyć i od razu uznał, że musi poznać mojego nauczyciela.
   - Martin twierdzi, że jest w porządku – odparłam – a wiesz, jaki on potrafi być podejrzliwy w stosunku do nowych wampirów.
   - Sam go ocenię – stwierdził Jahmes.
   - Ale on nie chciał, żebym kogokolwiek tam przyprowadzała, zdenerwuje się – mruknęłam, zerkając na przyjaciela.
   - Z tego co mówił Martin, nie miał nic przeciwko. - Jahmes popatrzył na mnie podejrzliwie. - Coś ukrywasz, cukierku.
   Westchnęłam i usiadłam obok niego. Byliśmy na zewnątrz, w domu Dorothy i Lucas rozmawiali z Martinem i Szoszannah. Zerknęłam w tamtą stronę i stwierdziłam, że są zajęci, więc niczego nie usłyszą. Mimo to na wszelki wypadek zniżyłam głos.
   - On jest bardzo dziwny. - Opowiedziałam Jahmesowi o Inyanie, o tym, jak próbuje wyprowadzić mnie z równowagi. Mój przyjaciel wysłuchał mnie uważnie, a gdy skończyłam, uśmiechnął się półgębkiem, jakby nagle wszystko stało się jasne.
   - A więc bardziej mu zależy na tej nauce niż tobie. Ma w tym jakiś cel i już ja się dowiem, jaki.
   - Myślisz, że nie zrezygnuje, gdy cię przyprowadzę? - Popatrzyłam na niego niepewnie. - Obiecałam...
   - To Martin mnie przyprowadzi, a przecież nie obiecywałaś, że nam o nim nie powiesz, prawda? I nie martw się, nie zrezygnuje. To może być ciekawe spotkanie.
   Ponieważ kiedy Jahmes się uprze, nie ma szans, żeby go przekonać, następnej nocy Martin przyprowadził jego i Lily. Inyan stał się nagle niezwykle szarmancki. Powitał Szoszannah pocałunkiem w dłoń, podał rękę Jahmesowi.
   - Dobrze w końcu poznać przyjaciół Amandy.
   - Czyżby? - Jahmes zerknął na niego uważnie. - Wydawało mi się, że odmówiłeś, gdy cię do nas zaprosiła.
   - Tak się akurat złożyło, że nie mogłem – odparł Inyan i wskazał na budynek z bronią. - Chcecie zobaczyć, czym zwykle walczę?
   - Tak, jasne – powiedział Jahmes. - A czemu Amandzie nie wolno nas tu było przyprowadzić?
   Martin zerknął na niego zdziwiony, następnie przeniósł wzrok na Inyana, który wzruszył ramionami.
   - Cenię sobie prywatność, ale dla przyjaciół Amandy zrobię wyjątek. - Wszedł do budynku, a my za nim.
   Jahmes przez cały czas starał się wyprowadzić go z równowagi. Zdejmował broń, krytykował, upuszczał, dopytywał o szczegóły, które potem negował. A Inyan? Odpowiadał cierpliwie, nawet z lekkim rozbawieniem, choć inny na jego miejscu już dawno by coś odwarknął. W tym momencie pojęłam, jak ogromną samokontrolę posiadał ten pół Indianin. Z pewnością domyślił się, że Jahmes wie i go sprawdza, a on najwyraźniej nie miał nic przeciwko.
   W końcu Szoszannah podeszła do mnie i spytała cicho:
   - Powiesz mi, o co tutaj chodzi?
   Skinęłam głową i obiecałam, że później jej wyjaśnię.
   Odchodząc, Inyan i Jahmes zmierzyli się wzrokiem, a mój przyjaciel odezwał się pierwszy:
   - Czy ciebie nigdy nic nie denerwuje?
   - Nawet nie wiesz, jak bardzo – odparł Inyan, uśmiechając się lekko i ukazując swoje śnieżnobiałe kły. Jahmes odpowiedział tym samym. - Rozumiem, że przeszedłem próbę?
   - Zdecydowanie.
   Roześmieli się i miałam dziwne wrażenie, że się polubili. Inyan najwyraźniej potrafił wzbudzać sympatię.
   Kiedy zniknęli za skałami, pół Indianin spojrzał na mnie i ponownie się uśmiechnął, tym razem inaczej. Jak kot, któremu właśnie podano długo wymykającą się mysz. „O nie, zaczyna się”, pomyślałam.
   - Dużo masz jeszcze tej rodziny, gorąca?
   - Eee... nie, chyba poznałeś już wszystkich...
   - No to mi ulżyło. - Założył ręce na piersi. - A teraz w końcu będę mógł uwolnić wstrzymywane emocje. I nawet wiem, kto mi w tym pomoże. - Zlustrował mnie wzrokiem.
   Jęknęłam. Ja też doskonale wiedziałam, kogo miał na myśli.

   W ten sposób minął mi pierwszy rok, potem kolejny. Lily powoli wracała do normalnego życia. Polowała zwykle z Jahmesem, czasem z Dorothy, która odwiedzała nas dość często. Lucas rzadziej, ale również przychodził, by nam powiedzieć, jak bardzo się cieszy, że to nie na nim spoczywa teraz obowiązek chronienia wampirów przed łowcami. Mówiąc to, był dziwnie zamyślony, więc nietrudno było się zorientować, co tak naprawdę myśli. Każdy z nas doskonale wiedział, że Lucas o wiele lepiej by sobie z tym poradził, niż Cruel. Po części dlatego, że Cornelius w ogóle nie miał zamiaru interweniować. Po prostu unikał łowców jak szkodliwych owadów. Czasem ich zabijał, gdy stanęli mu na drodze, ale zwykle wybierał rodziny z dziećmi. A my nic nie mogliśmy na to poradzić – ani na jego okrucieństwo, ani na łowców, którzy zagrażali nam wszystkim.
   Czasami spotykałam Josepha. Rozmawialiśmy o wielu rzeczach, opowiadał mi zabawne historie ze swojego życia. Powoli zaczynałam wierzyć, że nie ma złych zamiarów. Był nadal wierny Cruelowi, ale po tym, co mi powiedział, podejrzewałam, że po prostu nie miał innej możliwości. Chciałam mu jakoś pomóc, bo choć w żaden sposób nie dał tego po sobie znać, byłam przekonana, że chętnie uwolniłby się spod jego władzy. Ale do tego musiałabym chyba zabić Corneliusa, a póki co, nie miałam takiego zamiaru ani nawet potrzebnych umiejętności. Choć co do tego ostatniego, byłam przekonana, że może się to zmienić dzięki Inyanowi.
   Po unikach i celowaniu zaczęliśmy uczyć się walki wręcz. Ubierałam się do tego w wygodniejsze stroje. Koniec baroku, a początek oświecenia przyniósł pewne zmiany w damskich sukniach. Ściśle wiązane gorsety utrudniały swobodę ruchu, wskazując tym samym na nowy ideał kobiety – delikatną i kruchą. Suknie miały za zadanie podkreślać biust i w miarę rozwoju tej epoki, zwężały się u dołu, tworząc wrażenie szczuplejszej sylwetki. Materiałami, z których najczęściej je szyto, były jedwabie, bawełniane tkaniny indyjskie, atłasy, szyfony i tafty ozdobione koronkami, kokardami, sztucznymi kwiatami, klejnotami, a nawet futrem. Popularną biżuterią stały się perły, a wkrótce na nowy kontynent przypłynęły również wachlarze z kości słoniowej.
   Jednak największym dla mnie absurdem tej epoki były buty, strasznie wysokie i niewygodne. Kiedy je przymierzyłam, stwierdziłam, że wolałabym już chodzić boso. Dopiero pod koniec XVIII wieku miały pojawić się wygodne, płaskie pantofle.
   Do męskiej mody należał przede wszystkim tzw. szustokor – długi kaftan do kolan i obcisłe spodnie. Na szczęście wampiry rzadko podążały za modą, ubieraliśmy się zwykle dość wygodnie, z wyjątkiem balów, na które oczywiście nie chodziłam, ze względu na ich dość krwawy przebieg. Zakładałam więc ciemną, niemodną suknię, wygodne buciki i czasem przewiązywałam włosy czarną wstążką. Nawet kiedy od śmierci Erika minęło prawie dziesięć lat, nadal ubierałam się na czarno i nie miałam zamiaru tego zmieniać. Wiedziałam, że niezależnie, ile czasu upłynie, mnie nigdy nie przestanie go brakować.
   Podobnie myślała Szoszannah. Nie była już tą samą wesołą, pogodną dziewczyną, którą spotkaliśmy prawie trzysta lat temu. Miałam nadzieję, że z czasem powróci u niej radosny nastrój, ale póki co, tkwiła głęboko w żałobie.
   Pewnego wieczoru – był to już rok tysiąc sześćset pięćdziesiąty pierwszy – przyszedł do nas Joseph. Zwykle nie przychodził do naszego domu, jeśli czasem się spotkaliśmy, to albo ja polowałam i wpadliśmy na siebie w lesie, albo on i wtedy próbowałam go przekonać, żeby zostawił w spokoju tę nieszczęśnicę. Aczkolwiek dziewczyny, które uwodził, wyglądały na absolutnie szczęśliwe i gotowe „umrzeć w rozkoszy”, jak to określał sam Joseph. Podejrzewałam, że nie zdawały sobie sprawy z niebezpieczeństwa, a potem było już za późno.
   I jednym z powodów, dla którego lubiłam Josepha było to, że kiedy się pojawiałam i nie zdążył wypić całej krwi bądź jeszcze nie ukąsił, po licznych protestach i marudzeniu o śmierci głodowej, zwykle je puszczał.
Kiedy jednak sam przyszedł do nas, byłam pewna, że to może być coś poważnego.
   Siedzieliśmy właśnie z Martinem i rozmawialiśmy, nie zauważyliśmy nawet, że zapadł już zmrok. Zdziwiłam się, słysząc głos Josepha.
   - Witaj, piękna, masz na imię Szoszannah, prawda? Rzadkie, ale bardzo ładne imię i pasuje do ciebie idealnie.
   Zerknęłam na Martina i wstaliśmy, kierując się w stronę salonu, skąd dobiegał głos.
   - Jesteś Joseph, tak? Coś się stało?
   - Nic poważnego, ślicznotko.
   Zatrzymałam się na progu, spoglądając na zaskoczoną Lily i uśmiechniętego Josepha, wpatrującego się w nią. Doskonale wiedziałam, co ją tak zaskoczyło. Jego uśmiech potrafił zmiękczać kobiece serca.
   Zanim zdążyłam się odezwać, obok Szoszannah pojawił się Jahmes.
   - Czemu zawdzięczamy wizytę sługi władcy?
   - Chcę rozmawiać z Amandą – odparł Joseph.
   - Chyba się pomyliłeś, Amanda jest tam. - Skinął w moją stronę. - Czego od niej chcesz?
   Joseph zmarszczył brwi.
   - Nie pomyliłem się. Tak się składa, że obowiązkiem dżentelmena jest witać się z każdą damą. - Wyciągnął rękę i ujął dłoń zdezorientowanej nieco Lily, po czym złożył na niej pocałunek, spoglądając na Egipcjanina, który zacisnął pięści, jakby szykował się do ataku.
   - Dżentelmena? Może kiedyś, w przeszłości. Teraz jesteś tylko niewolnikiem władcy – warknął Jahmes.
   - Hej, spokojnie. - Weszłam pomiędzy nich i spojrzałam na Egipcjanina. - Jahmes, to może być ważne.
   - Dobrze, niech mówi – mruknął mój przyjaciel. - Ale potem zetrę mu ten przesłodzony uśmieszek z twarzy. - Założył ręce i posłał Josephowi groźne spojrzenie. Westchnęłam i pokręciłam głową.
   - Jahmes, odpuść, on tylko przyszedł porozmawiać.
   - Nie przejmuj się, Amando – wtrącił Joseph. - Nic mi nie zrobi. - Zerknął na Szoszannah. - Po prostu nie każdy mężczyzna jest w stanie zrozumieć, że ja tak działam na wszystkie kobiety. - Uśmiechnął się do niej i wyjął mały, biały, plastikowy kwiatuszek, będący obecnie dosyć modny wśród amerykańskich dam. Wyciągnął dłoń i włożył go jej we włosy.
   Lily zamrugała, zmarszczyła brwi, szybkim ruchem wyjęła kwiat i położyła na stole.
   - To miło z twojej strony i dziękuję za prezent, ale ja nie lubię sztucznych kwiatów – powiedziała do Josepha.
   - Czemu? Przecież są piękne i zawsze kwitnące. Wszystkie wampirzyce je uwielbiają. - Przechylił się w jej stronę i uśmiechnął.
   - Cóż, ja nie jestem jak wszystkie – odparła Lily, po czym odwróciła się i wyszła.
   - To następnym razem przyniosę ci żywy – zawołał za nią. Jahmes ruszył w jego stronę i zatrzymał się tuż przed nim.
   - Daj jej spokój, jest w żałobie – warknął. Joseph zmierzył go wzrokiem, po czym cofnął się, wyjął drugi kwiatek, różowy, odwrócił się i wpiął mi we włosy. Zerknął na Martina, który przyglądał się temu sceptycznym wzrokiem.
   - Dżentelmen nigdy nie przychodzi bez prezentu dla dam – wyjaśnił i spojrzał wyzywająco na Jahmesa.
   - A wiesz o tym, że ów dżentelmen bardzo łatwo może stracić zęby? - warknął, robiąc krok w jego stronę.
   - Dość tego, dajcie już spokój. - Stanęłam pomiędzy nimi i zerknęłam na Josepha. - Chodź, powiesz mi, o co chodzi. - Złapałam go za ramię i zaciągnęłam do pokoju. Martin wszedł za nami i zamknął drzwi. Wskazałam naszego gościowi krzesło, a ja i mój narzeczony usiedliśmy naprzeciwko niego.
   Joseph zerknął na Martina, potem spojrzał na mnie.
   - Chodzi o pewnego wampira. Podburza inne do walki i to już od paru lat. Nie jest groźny, bo sam nie chce przejąć władzy, ale podobno zna jakiegoś gorącokrwistego wampira, który może pokonać Corneliusa. Pomyślałem, że powinnaś o tym wiedzieć i jeśli go spotkasz, daj mi znać. Wiesz, ze względu na twoją gorącą krew, lepiej, jeśli będziesz lojalna wobec władcy. Cornelius to doceni.
   - Z pewnością – mruknął Martin. Wzruszyłam ramionami.
   - Nie znam nikogo takiego. Jak się nazywa?
   - To pół Indianin, mówią na niego Sasa Inyan.
   Przez chwilę poczułam się tak, że gdybym musiała oddychać, z pewnością zabrakłoby mi tchu. Martin spojrzał na mnie, a ja powoli pokręciłam głową.
   - Nie znam nikogo takiego – skłamałam.
   - Tak myślałem. - Joseph wstał i uśmiechnął się lekko. - W razie potrzeby jakoś mnie znajdziesz. Do zobaczenia. - Odwrócił się i wyszedł, a ja wciąż stałam, wpatrując się w drzwi.
   - Dobrze, że o nim nie powiedziałaś – rzekł Martin, biorąc mnie za rękę. - Najpierw powinniśmy się dowiedzieć...
   - On wie. Kiedyś pytałam go o Inyana, musiał o tym pamiętać. Dlatego przyszedł. Chciał mnie ostrzec. - Ścisnęłam dłoń Martina i spojrzałam na niego. - Dzisiaj się spotykamy. Pójdę tam i się dowiem, co knuje Inyan.
   Mój narzeczony uniósł lekko brwi.
   - Chyba już wiemy.
   - Tak. - Przygryzłam wargę i spojrzałam w okno, przez które wpadał blask księżyca. - Oszukał mnie.