Rozdział XXIII - Prawda

5.09.2012

   - A więc Inyan chciał po prostu pozbyć się Corneliusa – podsumowała Karolina. - Ale dlaczego? Może nie był najlepszym władcą, ale żeby od razu szkolić ciebie i to bez twojej wiedzy tylko po to, byś mogła go pokonać?
   - Też się zdziwiłam. To wszystko wydało mi się po prostu... dziwne. I musiałam to wyjaśnić.
   - Poszłaś do niego?
   Skinęłam głową i wróciłam do opowiadania.

   Postanowiłam wyruszyć do Inyana natychmiast. Zanim wyszłam, zatrzymali mnie Jahmes i Szoszannah, pytając, o co chodzi. Opowiedziałam im wszystko w dużym skrócie.
   - O nie! - zawołała Lily. - Jeśli naprawdę tak jest, Cornelius może uznać cię za wroga!
   - Dlatego muszę pójść i wszystko wyjaśnić – stwierdziłam.
   - Ale nie możesz iść tam sama – zaprotestował Jahmes.
   - Ja z nią pójdę – postanowił Martin. Pokręciłam głową.
   - Sama to załatwię – odparłam, zakładając ręce na piersiach. - Albo powie mi całą prawdę, albo koniec z walką. Nie będę się zadawała z oszustami.
   - Może miał powody – zastanawiała się Lily.
   - Zamierzam je poznać. - Odwróciłam się i wyszłam. Biegłam tak szybko, że nawet nie zdążyłam się zastanowić, od czego zacznę, a byłam już na miejscu.
   - Spóźniłaś się – rzucił Inyan, wychodząc z budynku. - A dzisiaj mieliśmy zacząć ćwiczyć na łowcach. Uważam, że jesteś już gotowa, by z nimi walczyć.
   - A ty jesteś gotowy, by powiedzieć mi prawdę? - spytałam, zakładając ręce na piersiach. Pół Indianin popatrzył na mnie zielonobrązowymi oczami, ale nie było w nich zdziwienia.
   - Być może – odparł krótko. - Ale pytania zostawmy na koniec.
   - Koniec może być już teraz, jeśli to prawda, czego się dowiedziałam. - Popatrzyłam na niego uważnie. - Uczysz mnie walczyć, bo chcesz, żebym zabiła dla ciebie Cruela?
   Wzruszył ramionami.
   - Już prawie jesteś na to gotowa. Nie będzie z tym większego problemu.
   Otworzyłam szerzej oczy.
   - Naprawdę tylko po to byłam ci potrzebna? Przez tyle czasu tydzień w tydzień szkoliłeś mnie, bym zabiła władcę wampirów? - Prychnęłam. - W takim razie wycofuję się. Sam go sobie zabij.
   - Nie mam gorącej krwi – odparł, nie spuszczając ze mnie wzroku. Wzięłam głęboki oddech i uspokoiłam się.
   - Nikogo nie zabiję, Inyanie. Okłamałeś mnie.
   - A gdybym powiedział: chodź gorąca, będę cię uczył, jak zostać władczynią Ameryki, zgodziłabyś się? - Uniósł brwi pytająco.
   - Ale ja nie chcę zostać żadną władczynią! - zawołałam. - Ile razy mam powtarzać, że nie chcę władzy?! - Popatrzyłam na niego ze złością.
   - Wolisz, żeby rządził tu Cruel?
   - A niech sobie rządzi, kto chce – burknęłam i odwróciłam się. - Jestem ci wdzięczna, że mnie tyle nauczyłeś, ale to koniec. Nie będę się szkolić na mordercę, ani ludzi, ani wampirów.
   - Amando – usłyszałam za sobą. Westchnęłam i powoli się odwróciłam. Stał w miejscu i patrzył na mnie, ale jakoś inaczej, niż zwykle. W oczach miał smutek. - On zabił mojego brata.
   Zamrugałam i podeszłam bliżej.
   - Cornelius?
   - Tak. Właściwie to nie był rodzony brat, ale zawarliśmy braterstwo krwi. - Usiadł na kamieniu, leżącym obok budynku. Zawahałam się, ale w końcu siadłam obok niego. - Jeszcze zanim został wampirem – kontynuował Inyan. - Był Anglikiem, jego ojciec był przyjacielem mojego. Kiedy stałem się wampirem, zapragnął, żebym i jego przemienił. Długo się wahałem, ale w końcu się zgodziłem. Kiedy Cruel przybył, zaczęły się masakry i sprowadziło to łowców. Mój brat zawsze był buntownikiem. Pewnego dnia poszedł razem z grupą wampirów, by zażądać od władcy jakiejś reakcji. Kiedy zarzucił mu, że Lucas byłby lepszym przywódcą, Cornelius się wściekł i kazał obciąć mu głowę. - Zamilkł, a ja nagle zdałam sobie sprawę z tego, co powiedział.
   - Zabił twojego podopiecznego. To musiało być... straszne.
   - A jak sądzisz? - spytał, unosząc brwi. Westchnęłam.
   - Czemu w takim razie nie poprosiłeś Lucasa o pomoc? Ty byś pokonał Cruela, a on przejął władzę...
   - Nie pokonałbym gorącokrwistego. Musiałbym walczyć z zamkniętymi oczami. Wiesz, jak to działa.
   - Ale ja nie mogę zostać władcą – powiedziałam cicho. - Nie chcę. To od tego wszystko się zaczęło.
   - Co się zaczęło? - Spojrzał na mnie łagodnie. Niewiele myśląc, zaczęłam opowiadać. O moim ojcu, matce i bracie, o Eriku, który mnie uratował, a potem o wszystkich innych bliskich mi osobach. Inyan słuchał. Po raz pierwszy odkąd go poznałam, słuchał o moim życiu i dopytywał o szczegóły. Kiedy skończyłam, uśmiechnął się. Stwierdziłam, że kiedy nie tryska ironią, ma naprawdę miły uśmiech.
   - A więc o to chodzi. Za swój los obwiniasz władzę. Ale to nie tak. Erik cię wyczuł, więc musiałaś zostać wampirem. Jesteś księżniczką, masz władzę we krwi. I to podwójnie. Nie opieraj się temu.
   - Nie chcę zostać władcą – powtórzyłam po raz kolejny. - To byłoby dla mnie bardzo męczące. Nie mogę. Jeśli tak bardzo zależy ci na tym, by obalić Cruela, będziesz musiał znaleźć innego gorącokrwistego wampira.
   - Szkoda by było zaczynać wszystko od początku – mruknął mężczyzna. Spojrzałam na niego pytająco.
   - To znaczy, że rezygnujesz z zemsty?
   Prychnął i wzruszył ramionami.
   - To nie zemsta, tylko sprawiedliwość.
   - Nie jestem ręką sprawiedliwości – mruknęłam.
   - Aleś ty uparta – westchnął Inyan. - Kiedyś i tak się przekonasz, że to jedyne wyjście. To twoje przeznaczenie, nie uciekniesz przed nim. Każdy gorącokrwisty przeznaczony jest, by zostać władcą. Skoro nie jesteś jeszcze gotowa, poczekam, aż będziesz. - Wstał i zerknął w niebo. - Zostało nam już niewiele czasu, ale możemy znaleźć jakiś łowców i pokażesz, czego się nauczyłaś.
   - A jeśli nigdy nie zechcę przejąć władzy? - zapytałam, zerkając na niego.
   - Myślisz, że mógłbym cię do tego zmusić? - Uniósł brwi z rozbawieniem. - Ty tu jesteś gorącokrwista.
   Roześmiałam się.
   - No dobrze, to jeszcze jedno chcę wiedzieć. Czemu rozpowiadasz, że masz zamiar zabić Cruela z moją pomocą? Gdyby Cornelius dowiedział się, że chodzi o mnie...
   - Och, nieopatrznie powiedziałam za dużo niewłaściwej osobie – skrzywił się pół Indianin. - Nie chciałem, żeby Cruel dowiedział się za dużo, choć odrobina niepokoju mu nie zaszkodzi. Ale przecież nie pokazywaliśmy się nigdzie razem, więc nikt nie powinien cię ze mną skojarzyć.
   - To dlatego nie chciałeś iść ze mną poznać moich przyjaciół! - zawołałam. - Gdyby nas ktoś zobaczył...
   - Brawo za spostrzegawczość – mruknął Inyan. - Trochę spóźniona, ale dobrze, że sama do tego doszłaś.
   Przewróciłam oczami i wstałam, postanawiając tego nie komentować. Ruszyliśmy w wampirzym tempie i w końcu trafiliśmy na grupkę łowców.
   - I co teraz? - szepnęłam, spoglądając na nich. Ukryliśmy się za drzewami, łowcy byli na polanie. Trzech mężczyzn. - Nie powinnam zacząć od jednego?
   - Dasz sobie radę – odparł cicho Inyan. - W razie potrzeby ci pomogę. Pamiętasz, co robić? Ćwiczyliśmy to wiele razy. Krok po kroku, różne sytuacje. Nie powinni cię zaskoczyć.
   Skinęłam głową. Poczułam, jak krew zaczyna mi mocniej krążyć w żyłach. Trochę się bałam, ale chciałam to zrobić. W końcu uczyłam się tego kilka lat i do tej pory Inyan odmawiał ćwiczenia na żywych ludziach. Twierdził, że nie jestem jeszcze gotowa, że to za duże ryzyko. Ale w końcu musi być ten pierwszy raz...
   Posłał mi pewny siebie uśmiech. Odpowiedziałam tym samym i wyszłam z ukrycia.
   Miałam różne plany działania i wiedziałam, że Inyan uważnie obserwuje moje ruchy, by w razie potrzeby mi pomóc. Mimo to kiedy stanęłam naprzeciwko nich, po prostu zupełnie nie wiedziałam, co zrobić czy powiedzieć.
   Łowcy na mój widok zerwali się i chwycili za broń. Czekałam na atak, ale nie nastąpił. Zamiast tego jeden z nich zapytał:
   - Ktoś ty i czemu chodzisz w nocy po lesie?
   - Zgubiłam się? - mruknęłam, bo to było pierwsze, co przyszło mi do głowy.
   - Odprowadzić cię do miasta?
   Spojrzałam na mężczyznę. Był młody i wydawał się sympatyczny. Niezupełnie tak sobie wyobrażałam pierwszą walkę z łowcami.
   - Nie, chyba jednak sama trafię – mruknęłam, cofając się o krok. Usłyszałam parsknięcie Inyana zza drzewa. Łowcy nabrali podejrzeń i zrobili krok w moją stronę. Uśmiechnęłam się do tego, który ze mną rozmawiał. - A może jednak skorzystam z pomocy?
   Kiedy ruszyłam w jego stronę, przypomniało mi się wszystko, czego się uczyłam. Jeden łowca wyciągnął kuszę, drugi kołek, trzeci krzyż. „Nieźle się podzielili”, pomyślałam. W następnej chwili śmignęłam do tego z kuszą. Trzeci, ten z krzyżem, wyciągnął kołek. Podcięłam nogi temu, któremu zabrałam kuszę, a kiedy się przewrócił, pomknęłam do drugiego, wyrzucając broń po drodze. Poleciała daleko w krzaki.
   Znalazłam się przed drugim łowcą. Uderzenie, unik, blok, unik i kołek był już w moich rękach. W głowie miałam oczywiste zasady: nie zatrzymywać się nawet na chwilę, bo łowca to wykorzysta. Pamiętać, że nawet jeśli go przewrócę, on wstanie. Mieć oczy dookoła głowy i działać błyskawicznie.
   Trzeci łowca był tuż za mną, więc pochyliłam się i umknęłam przed jego ciosem. Odwrócił się i staliśmy naprzeciwko siebie. Zatrzymałam się, ale miałam wszystkich w zasięgu wzroku. Patrzyli na mnie z takim zdumieniem, że musiałam się roześmiać.
   Ruszyłam ponownie. Poczułam to. Ten pęd, bieg, a w uszach szum wiatru. Ich oddechy, bicie serc pompujących krew. Byłam jak burza, huragan, jak uderzenie pioruna. Rozbroiłam ich jednego po drugim, a kiedy byli już bez broni – za wyjątkiem niegroźnych sztyletów w butach, bo podobno zawsze takie nosili – zatrzymałam się ponownie i zaśmiałam cicho.
   W tym momencie rzucili się na mnie jednocześnie. Myśleli, że zabiją mnie gołymi rękami? Dopiero gdy byli już blisko, zrozumiałam, że jednak nie całkiem ich rozbroiłam. Równocześnie chlusnęli na mnie wodą. Podejrzewałam, że święconą.
   - Świetnie, jakbyś nie była odporna, to twoja twarz zostałaby zmasakrowana – usłyszałam obok siebie i przetarłam oczy, odgarniając do tyłu mokre włosy. Przy drzewie stał Inyan, patrząc na mnie spod uniesionych brwi.
   - Zapomniałam o tym. Ale przecież nie muszę się przejmować święconą wodą – mruknęłam, zerkając na łowców, którzy wyglądali, jakby czekali, że za chwilę zacznę ryczeć z bólu i się roztopię.
   - Masz. - Wampir rzucił mi sznur. Złapałam, skinęłam głową i ruszyłam na moich przeciwników.
   Ćwiczyłam to zadanie wiele razy, ale nigdy na łowcy. W teorii było to dość proste. Przewrócić ich na ziemię, związać. W praktyce – każdy z nich się bronił, musiałam więc działać szybko. Najpierw przewróciłam wszystkich po kolei, podcinając im nogi, potem związałam jednego i drugiego tak szybko, jak tylko potrafiłam, ale i tak trzeci zdążył się podnieść. Musiałam go trochę mocniej uderzyć, by się poddał. W końcu stanęłam zadowolona i spojrzałam na Inyana.
   - Jak na pierwszy raz to może być – stwierdził wampir.
   - Może być? Nawet mnie nie zranili – zaprotestowałam.
   - Ale polali wodą święconą. - Spojrzał na łowców, którzy z wściekłością na twarzy próbowali się uwolnić. Chyba troszkę ich zaskoczyło pokonanie przed jedną kobietę. Nawet, jeśli była wampirzycą.
   Miałam ochotę się kłócić, że przecież zrobiłam wszystko jak należy, ale w końcu wzruszyłam tylko ramionami i skinęłam głową.
   - Następnym razem nikt mnie niczym nie obleje.

   Kolejne lata minęły mi przede wszystkim na doskonaleniu metod walki. Początkowo uczyłam się z ciekawości, z chęci obrony. W miarę upływu czasu to wszystko zaczęło mnie fascynować. Nie mogłam się doczekać spotkań z Inyanem i kolejnych ćwiczeń. W końcu zaczęliśmy spotykać się częściej niż raz w tygodniu. Mój nauczyciel zabronił mi pokazywania, co potrafię na wampirach, bo wtedy ktoś mógłby donieść o tym Corneliusowi. Dlatego unikaliśmy ich przez bardzo długi czas.
   Pewnej letniej nocy tysiąc sześćset sześćdziesiątego szóstego roku szliśmy właśnie skrajem miasteczka, trzymając się lasu. Szukaliśmy łowców. Przez kilka ostatnich lat zdążyli już mnie poznać. Było ich bardzo wielu, większość zabiła już mnóstwo wampirów, ale im lepszy łowca stawał do walki ze mną, tym większa satysfakcja z jego pokonania. Na początku Inyan czuwał nade mną i czasem włączał się do walki, potem coraz rzadziej, aż w końcu tylko się przyglądał. Nigdy nie robiliśmy żadnej większej krzywdy łowcom, nigdy też ich pierwsza nie atakowałam. Raz nawet zdarzyła mi się sytuacja, że łowcy po prostu mnie nie zaatakowali. Stwierdzili tylko, żebym dała im spokój, bo dziś już wyczerpali swoją cierpliwość do wampirów. Wybuchnęłam śmiechem i odeszłam.
   Tej nocy jednak, idąc tuż obok miasteczka, usłyszałam krzyk kobiety. Był rozdzierający i pełen rozpaczy. Kobieta wołała, by ktoś oddał jej dziecko. Kiedy wbiegła do lasu za wampirem, który zabrał jej może dwuletnie maleństwo, postanowiłam interweniować.
   - Będziemy musieli go zabić – ostrzegł Inyan.
   - Więc go zabijemy – odparłam krótko i ruszyłam w jego stronę. Nie znałam go, ale domyślałam się, że niesie swoją zdobycz do Cruela. Zatrzymał się zaskoczony, gdy stanęłam tuż przed nim.
   - Oddaj mi dziecko – powiedziałam stanowczo.
   - Znajdź sobie własne – mruknął i próbował mnie wyminąć. Dopadłam go i uderzyłam w twarz tak mocno, jak nigdy nie zrobiłabym tego na człowieku. Wampir był chyba w szoku, bo o mało nie upuścił dziecka. Oczywiście udało mi się je złapać i w następnej chwili byłam już przy przerażonej matce. Podałam jej malucha. Kobieta, może trzydziestoletnia, wzięła je ostrożnie, przyciskając do piersi.
   - Dziękuję – szepnęła i w tym momencie poczułam, jak ktoś przewraca mnie na ziemię. Nad głową świsnął mi kawałek drewna. Kobieta wydała z siebie okrzyk przerażenia i ruszyła biegiem w stronę miasteczka, tuląc do siebie maleństwo.
   - Co ci mówiłem o odwracaniu się tyłem do przeciwnika?! - warknął Inyan. Chwilę potem był już przy wampirze, który bezskutecznie próbował się bronić. Wbił mu kołek w serce i patrzył, jak rozpada się w proch.
   Podeszłam do niego powoli i spojrzałam niepewnie.
   - Zapomniałam, że wampiry szybciej podnoszą się z ziemi – mruknęłam. Inyan odwrócił się w moją stronę. Był wściekły.
   - To zapomnienie mogło kosztować cię życie! Gdyby mnie nie było, zostałaby z ciebie tylko garść prochu! Tyle cię uczyłem, a ty nadal popełniasz błędy! W ten sposób nigdy nie zostaniesz wojowniczką!
   Patrzyłam na niego w zdumieniu. Nigdy nie widziałam, żeby tak bardzo się zdenerwował. I to z powodu jednego błędu!
   - Dostrzegasz tylko to, co złe! - zawołałam. - Jeśli robię coś dobrze, zbywasz to machnięciem głowy, a kiedy źle, starasz mi się dopiec! Jeśli uważasz, że nie nadaję się na wojowniczkę, trzeba mnie było nie ratować, z pewnością znalazłbyś kogoś lepszego na ucznia! Zależy ci tylko na mojej walce, a ze mną to już się w ogóle nie liczysz! - Odwróciłam wzrok, próbując się uspokoić.
   Przez chwilę nie odpowiadał. Spojrzałam w jego stronę. Podszedł do mnie tak blisko, że prawie czułam jego oddech na swojej twarzy, a zielonobrązowe oczy wyglądały, jakby płonęły.
   - Problem w tym, że zależy mi również na tobie – powiedział i nagle poczułam jego usta na swoich.