Rozdział XXI - Nauka

18.08.2012

   Przerwał mi śmiech Karoliny.
   - Pewnie na twoim miejscu w życiu bym tego nie powiedziała, ale chyba go lubię!
   Również się roześmiałam.
   - Wiesz, Inyan mimo wszystko budził sympatię. Był okropnie irytujący, ale coś mnie do niego ciągnęło. Może ciekawość, chęć poznania jego tajemnicy, po części też chciałam nauczyć się bronić. Wtedy już nikt nie musiałby mnie osłaniać.
   - I co, nauczył cię?
   Uśmiechnęłam się i spojrzałam na nią.
   - Owszem i to o wiele więcej, niż sądziłam...

   Nauka zaczęła się od uników. Przez pół nocy strzelał do mnie z kuszy, a ja starałam się, żeby nie trafił. Nie było to trudne. W końcu odłożył broń i kazał mi przebiec od jednego końca kanionu do drugiego.
   - A co w tym trudnego? - spytałam zaskoczona.
   - To, że nie dobiegniesz – odparł, uśmiechając się tym swoim ironicznym uśmieszkiem.
   Prychnęłam i nie zastanawiając się, co on kombinuje, ruszyłam przed siebie w wampirzym tempie. Poczułam, jak łapie mnie w pasie i zatrzymuje. Warknęłam i próbowałam się wyrwać, ale był zbyt silny.
   - Siłą nic nie zdziałasz, gorąca. Pomyśl.
   Spojrzałam mu prosto w oczy.
   - Puść mnie.
   - Świetnie. - Posłusznie mnie puścił. - Nadal nie dobiegłaś.
   Znów ruszyłam przed siebie, ale ponownie mnie złapał. Odwróciłam się, żeby mu przyłożyć, lecz zdążył chwycić mnie za rękę.
   - Puść mnie natychmiast! - zawołałam. Roześmiał się i puścił tak gwałtownie, że o mało nie straciłam równowagi. Warknęłam na niego i ruszyłam w stronę celu. Kiedy ponownie do mnie podbiegł, próbowałam zrobić unik, ale zdołał mnie dosięgnąć. Poczułam gniew. - Miałeś mnie nauczyć walczyć, a nie uciekać i łapać! - krzyknęłam.
   Znów się roześmiał. Wyrwałam mu się, ale zamiast dalej biec, spojrzałam mu w oczy.
   - Stój tutaj i się nie ruszaj, póki nie dobiegnę!
   W jego oczach ujrzałam zaskoczenie. Uśmiechnął się i skinął głową. Pobiegłam dalej, tym razem nie zatrzymywana. Po chwili do mnie dołączył.
   - Trochę ci to zajęło – mruknął. - Człowiek prędzej by tu dotarł.
   Prychnęłam.
   - Jesteś okropny, wiesz?
   Uśmiechnął się, jakbym powiedziała mu jakiś szczególny komplement.
   - Jeszcze nie znasz moich możliwości, gorąca.
   - Aż się boję – odparłam. Roześmiał się.
   - Koniec na dzisiaj – powiedział. - Chcesz mnie o coś zapytać? Masz jedną szansę.
   Popatrzyłam na niego w zamyśleniu. Chciałam zadać mu mnóstwo pytań, ale podejrzewałam, że na większość z nich odpowiedziałby wymijająco.
   - Z jakiego plemienia pochodzisz?
   Spojrzał na mnie zaskoczony. Najwyraźniej nie takiego pytania się spodziewał.
   - Moja matka pochodziła z plemienia Apaczów. Ojciec był Anglikiem, który bronił nasze plemię przed najeźdźcami.
   - I zakochali się w sobie?
   Wzruszył ramionami.
   - To już następne pytanie. Odpowiem na nie następnym razem. Spotkamy się tutaj za tydzień.
   - Czemu za tydzień? - Popatrzyłam na niego zdziwiona.
   - Nie wytrzymam z tobą codziennie, gorąca. Jesteś strasznie irytująca.
   Początkowo zaniemówiłam. W końcu zdołałam wydukać:
   - Ja?
   - No przecież nie ja. Nie da się z tobą wytrzymać. To do następnego razu. - Uśmiechnął się bezczelnie i zniknął mi z oczu, nim zdążyłam cokolwiek dodać.
   - Ja jestem irytująca? - rzuciłam w pustkę. Wzięłam głęboki oddech, bo aż we mnie zakipiało. Miałam ochotę wykrzyczeć mu, jaki to jest wredny, paskudny i tak dalej. Ale po chwili zdałam sobie sprawę, że nawet jeśli bym miała jeszcze okazję, wcale by się tym nie przejął, wręcz przeciwnie. - Co za typ – mruknęłam tylko i ruszyłam z powrotem.

   Tydzień później dowiedziałam się, że jego ojciec zakochał się w matce i w zamian za jej rękę zgodził się bronić plemię przed innymi białymi. Indianka początkowo go nie kochała, ale po jakimś czasie poznała go lepiej i była gotowa oddać za niego życie. Dwa tygodnie potem dowiedziałam się, że jego ojciec był generałem i to dość wpływowym.
   Spotykaliśmy się co tydzień. Przebieg wyglądał podobnie. Najpierw uczył mnie walczyć, a właściwie, jak się obronić.
   - Wiem, że nie zabijasz ludzi, więc tego cię nie nauczę – powiedział. - Skupimy się zatem na obronie i na unieszkodliwieniu przeciwnika.
   - A myślałam, że zaczniesz mnie przekonywać do zmiany poglądów – mruknęłam.
   - Przeciwnie. - Popatrzył na mnie poważnie. - Dzięki temu łowcy nie zawsze rozpoznają w tobie wampira, a z wampirami możesz walczyć jak łowca. Jesteś silniejsza od obu stron. Z czasem dojdziemy i do tej formy obrony.
   - A więc to, że piję zwierzęcą krew, jest moim atutem? - spytałam go, unosząc lekko brwi. Skinął głową.
   - Owszem. A dobry wojownik wykorzystuje wszystkie atuty. - Popatrzył na mnie z uśmiechem. - Zwłaszcza własny gniew, musisz tylko nauczyć się nad nim panować.
   - Przy tobie to szczególnie trudne – odparłam, zakładając ręce na piersiach.
   - Pochlebiasz mi, gorąca – rzucił i wrócił do budynku. Wzięłam kilka głębokich oddechów i poszłam za nim.
   Po walce był czas zwierzeń. Zadawałam jedno pytanie, na które odpowiadał – mniej lub bardziej wyczerpująco. Kiedy spytałam, czemu właśnie mnie otoczył swoją troską, odpowiedział, że widzi we mnie ogromny potencjał.
   - Jesteś jak nieoszlifowany diament, gorąca.
   Zamrugałam i uniosłam brwi pytająco.
   - To był komplement czy niekoniecznie? – spytałam.
   - Nie zadawaj głupich pytań – odparł, zbierając broń i zanosząc do budynku. - Czy ja wyglądam na kogoś, kto prawiłby ci komplementy?
   Pokręciłam głową. To była trzecia część naszych spotkań. Inyan starał się wyprowadzić mnie z równowagi. Pojęłam to po jakiś trzech miesiącach. Wcześniej byłam pewna, że po prostu uwielbia złośliwości. Potem zrozumiałam, że to coś więcej. Uczył mnie, jak zapanować nad gniewem, szczególnie tym słusznym. Choć oczywiście jedno nie wykluczało drugiego.
   Jahmes i Szoszannah początkowo nie dopytywali się, gdzie znikam raz w tygodniu. Martin wiedział i czasem pytał o Inyana. Opowiadałam mu, jak uczy mnie walczyć, pomijając trzeci aspekt. Potrafiłam siedzieć i długo opowiadać mu o swoich drobnych sukcesach. Słuchał mnie uważnie i to były nasze chwile.
   A jednak czegoś w tym brakowało. Wciąż go kochałam, byłam tego pewna, ale coś zaczęło się zmieniać. Naszą przyszłość wyobrażałam sobie dokładnie tak samo, jak teraźniejszość. Martin był mężczyzną, który zawsze miał pozostać przy mnie, w którym miałam oparcie i mogłam mu opowiadać o wszystkim. No, prawie wszystkim. Niektóre rzeczy musiałam zachować dla siebie. Po co miałabym mówić mu, że Inyan na każdym kroku próbuje mnie zdenerwować?
   Coraz częściej dopytywał, czemu mój przyjaciel obawia się go poznać. Mówiłam wtedy prawdę – że nie mam pojęcia, dlaczego.
   Pewnego razu, jakieś cztery miesiące po pierwszej nauce walki, udałam się w nasze miejsce. Tej nocy znowu miałam uczyć się strzelać celnie z kuszy. Inyan twierdził, że przy moich dotychczasowych umiejętnościach mogłabym się obronić, zabijając łowcę. Jeśli chcę go tylko unieszkodliwić, muszę strzelać niezwykle precyzyjnie.
   Wyszedł przed budynek i zmarszczył brwi. Przez chwilę przyglądał mi się, jakbym zrobiła coś złego, ale zanim zdążyłam cokolwiek odpowiedzieć, uśmiechnął się szeroko. I był to inny uśmiech niż zazwyczaj. Bardzo uprzejmy i miły.
   - Witaj, Amando, gotowa na kolejną noc nauki obrony?
   Zmarszczyłam brwi, zdziwiona tym jego życzliwym tonem i brakiem jakiejkolwiek uszczypliwej uwagi.
   - Wszystko w porządku? - zapytałam podejrzliwie.
   - Tak, pewnie. I możesz przekazać temu wampirowi, który próbuje się skradać, że skoro już przyszedł, to chętnie go poznam.
   Odwróciłam się gwałtownie i wbiłam wzrok w ciemność. Dostrzegłam postać Martina, wyłaniającą się z mroku. Ledwo powstrzymałam się przed zawołaniem: Martin? Zamiast tego uniosłam brwi i założyłam ręce na piersiach. Mój ukochany posłał mi niewinny uśmiech i skupił uwagę na pół Indianinie.
   - Miło w końcu cię poznać, Inyanie – zwrócił się do niego i wyciągnął rękę. - Jestem Martin. - Wampir skinął mu głową i bez wahania uścisnął mu dłoń.
   - Mnie również, Amanda już wcześniej nalegała, żebym cię poznał, ale jakoś nie było okazji. Zapraszam do mojego warsztatu – wskazał na budynek.
   - Właściwie to... nie chciałbym przeszkadzać – mruknął Martin, ale podążył za Inyanem. Przez chwilę stałam bez ruchu, nic z tego nie rozumiejąc. Słyszałam, jak rozmawiają ze sobą. Inne oblicze Inyana? Czy to, które ja widziałam, było rzeczywiste, czy teraz tak naprawdę był sobą? Kiedy kłamał?
   Kwadrans później wyszli z budynku, rozmawiając ze sobą jak dobrzy znajomi. Przechodząc koło mnie, Martin pocałował mnie w policzek.
   - Nie gniewaj się za to śledzenie – powiedział.
   - Nie gniewam się – odparłam i pocałowałam go w usta. Pogłaskał mnie po policzku i uśmiechnął się.
   - Do zobaczenia, kochanie. - Następnie skinął głową pół Indianinowi, który odpowiedział mu uśmiechem i zniknął za skałami. Odwróciłam się w stronę Inyana.
   - Co to było? - zapytałam go, zastanawiając się, czy to aby na pewno on.
   - Pewna doza uprzejmości zarezerwowana dla zazdrosnych narzeczonych – odparł Inyan, opierając się jedną ręką o ścianę budynku i przyglądając mi z lekkim uśmiechem. - A właśnie, czemu jeszcze się nie pobraliście? Chcecie pobić rekord długości narzeczeństwa? Są za to jakieś nagrody?
   - Nie twoja sprawa – burknęłam, wzruszając ramionami. - A więc tak naprawdę jesteś miły i uprzejmy, a tylko dla mnie wredny i złośliwy?
   - Pytania zostawmy na sam koniec, gorąca. - Wręczył mi kuszę. - Jeśli wykonasz bezbłędnie wszystkie moje polecenia, za tydzień zajmiemy się czymś nowym.
   Skinęłam głową i skupiłam się na walce. Strzelałam do niego, a on robił uniki, ale tak naprawdę nie musiałam go trafić. Chodziło raczej o celność. Inyan twierdził, że jeśli go kiedyś trafię, odpowie mi na tyle pytań, ile zadam. Jak się szybko zorientowałam, to było wręcz niemożliwe. Pół Indianin miał tylko około stu lat, ale przez całe swoje ludzkie, a potem wampirze życie trenował. Był perfekcyjny w walce.
   Obliczał moją celność, najpierw kiedy stał, potem gdy biegł, a później, gdy biegliśmy oboje. Strzelanie w biegu to nic prostego, ale w końcu załapałam o co chodzi i nie miałam już z tym najmniejszych problemów.
   - Celność masz opanowaną – stwierdził w końcu. Uśmiechnęłam się szeroko.
   - To co teraz?
   Zerknął w niebo.
   - Za tydzień zaczniemy naukę walki wręcz. Ubierz się wygodnie.
   Skinęłam głową.
   - No dobrze, to teraz pytanie.
   - Lubisz mnie? - wypaliłam, obserwując jego reakcję. Uniósł brwi i popatrzył na mnie zdziwiony.
   - Oczywiście, że cię lubię, gorąca. A szczególnie, kiedy się denerwujesz. Wyglądasz wtedy dość zabawnie. Mięśnie twarzy ci drgają, brwi zlewają się w jedną kreskę, a nosem prawie wylatuje dym.
   Przewróciłam oczami.
   - To chyba dobrze, że nie mogę zobaczyć swojego odbicia w lustrze.
   Roześmiał się. Również się uśmiechnęłam.
   - A co do twojego pytania, ja i Martin jeszcze się nie pobraliśmy, bo uznaliśmy, że nam to niepotrzebne – wyjaśniłam. - Poza tym, miałam już przed nim dwóch mężów i póki co mi wystarczy. No i po co wampirom ślub?
   Popatrzył na mnie przez chwilę w milczeniu.
   - No co? Martin się ze mną zgadza. Przyrzekliśmy sobie miłość i to zupełnie nam wystarczy. W ogóle to moja historia jest trochę pokręcona...
   Uniósł rękę, powstrzymując mnie od dalszych słów.
   - Czy ja prosiłem o zwierzenia? Masz do tego narzeczonego i dwoje przyjaciół, więc mi tego oszczędź.
   Spojrzałam na niego urażona.
   - Wiesz, czasem mógłbyś być trochę mniej wredny.
   - Życie jest wredne, gorąca. W twoim wieku powinnaś już o tym wiedzieć. - Odwrócił się i zniknął w budynku. Zacisnęłam usta. Co on o mnie wiedział? Tylko ja go pytałam, a on mnie wcale. Miał gdzieś, kim jestem, co przeszłam. Nie wiedziałam, po co mnie uczył, bo za każdym razem odpowiadał tak samo: miałam potencjał. Co za bzdurna wymówka. Musiało chodzić o coś więcej, ale nie miałam pojęcia, o co.
   Wróciłam jak zwykle zła na Inyana, a kiedy Martin stwierdził, że jest chyba w porządku i niepotrzebnie się martwił, miałam ochotę wykrzyczeć mu, jak ten wampir mnie traktuje. W następnej chwili opanowałam się i tylko skinęłam głową. Powiedział, że mnie lubi, więc może chodzi wyłącznie o naukę panowania nad sobą w krytycznych momentach.
   - Cieszę się, że tak uważasz – powiedziałam jedynie i przytuliłam się do Martina.
   W miarę upływu czasu, Inyan przestawał być tajemniczy, ale wciąż był dla mnie zagadką. Kiedyś spytałam o jego opiekuna, powiedział, że najpierw zmienił jego, a potem kilku innych ludzi, więc właściwie stracił go od razu, kiedy go poznał.
   Szkoda, że przez bardzo długi czas nie przyszło mi do głowy zapytać, czy on kogoś przemienił.