Rozdziazł VII - Niespodziewane zagrożenie

21.03.2011

   - Karolinko, komórka ci dzwoni. - Amy zajrzała do pokoju z dzwoniącym telefonem w ręku.
   - Ojej, w takim momencie? – mruknęła dziewczyna, podziękowała matce skinieniem głowy, wzięła komórkę i wyszła na korytarz. Po chwili wróciła.
   - Kate dzwoniła, przyjdzie do mnie za godzinę. Mamy coś słodkiego? - spytała Amy.
   - Chyba jakieś ciasteczka.
   - Jutro coś upiekę – postanowiła Karolina. - Coś dobrego, jakiś sernik albo szarlotkę.
   - I zaproś Lucasa – dodała jej mama.
   - A to nawet dobry pomysł. - Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. - To go zaproszę przy okazji. A teraz powiedz mi, co z łowcą? - zwróciła się do mnie. - Było ich więcej? Zobaczyli cię?
   Pokręciłam głową i wróciłam do opowiadania.

   Przerażenie sparaliżowało moje ruchy na kilka sekund. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę, że jest ciemno i on nie mógł mnie zobaczyć. Był tylko człowiekiem.
   I łowcą.
   Powoli wycofałam się do kasztelu i pomknęłam do naszej kajuty. Tym razem płynęliśmy kogą, żaglowym statkiem pokładowym używanym do celów handlowych. Stąd nikogo nie dziwiła obecność zwierząt na pokładzie; oficjalnie mieliśmy je sprzedać. Ponieważ tym razem Erik nie znał kapitana, woleliśmy nie ryzykować i wzięliśmy jedną, większą kajutę.
   Wpadłam do niej jak burza. Wszyscy troje wyciągnęli już skrzynie i siedzieli na nich, najwyraźniej czekając na mnie. Spojrzeli ze zdziwieniem. Erik pierwszy odczytał z mojego umysłu, co się stało.
   - Co takiego? - Zerwał się gwałtownie.
   - Ale co się dzieje? - Martin w jednej chwili był już przy mnie.
   - Ten łowca, który oblał mnie święconą wodą... jest na statku! - Spojrzałam na niego bezradnie.
   - Wie o nas? - Złapał mnie za ramiona.
   - Nie wiem... Nie widział mnie...
   Przytulił mnie do siebie. Powoli zapanowałam nad ogarniającą mnie paniką.
   - Jeśli o nas nie wie, to mamy przewagę – odezwał się Erik. - Musimy się dowiedzieć, czy nie ma ich tu więcej. Powinienem był sprawdzić załogę. - Zacisnął zęby. Lily podeszła do niego i dotknęła uspokajająco jego ramienia.
   - Nie mogliśmy tego przewidzieć. Zastanówmy się lepiej, co możemy zrobić.
   Staliśmy i patrzyliśmy na siebie. Kiedy tylko odebrałam myśli Erika, energicznie potrząsnęłam głową.
   - Nie zgadzam się.
   - To najprostsze rozwiązanie.
   - Zabicie go to żadne rozwiązanie.
   - On nam zagraża. - Erik popatrzył na mnie stanowczym wzrokiem.
   - Nie bezpośrednio. Być może nawet nie wie, że tu jesteśmy.
   - Amanda ma rację – wtrącił Martin. - Zabicie tego człowieka nie jest rozwiązaniem. W końcu nie jest zły. Co takiego robi? Broni ludzi przed wampirami, które piją krew niewinnych. Czy za to ma umrzeć?
   Spojrzałam na niego w zamyśleniu, a w mojej głowie zrodziło się pewne podejrzenie. Przypomniałam sobie, jaki był początkowo niechętny, by ratować wampirzycę, a teraz bronił łowcę. Postanowiłam, że porozmawiam z nim, gdy już będzie po wszystkim.
   - A ty jak myślisz, Szoszannah? - zapytał mój opiekun.
   - Nie możemy pozwolić się zabić – odrzekła – ale nie wiemy, czy on zasłużył na śmierć. Być może jest dobrym człowiekiem. To naturalne, że walczy z wampirami; to jego profesja. - Wzruszyła ramionami. - Może powinniśmy raczej go jakoś inaczej unieszkodliwić?
   - Albo po prostu unikać – dodałam.
   - Jeśli będzie trzeba go zabić, nie zawaham się – oznajmił Erik, patrząc na nas uważnie.
   - Wiem – rzekłam cicho. - Jeśli nie będzie innego wyjścia.
   - Najpierw sprawdzimy, czy nie ma ich tu więcej – postanowił mój opiekun. - I musimy nie rzucać się im w oczy.
   - Zatrzymamy się na Sycylii, tam możemy się przesiąść – stwierdziłam.
   - Tak, ale to jeszcze kilka dni – zauważyła Lily.
   Erik wstał i podszedł do drzwi. Zaryglował je tak, by nikt nie mógł wejść do środka. Potem odwrócił się i spojrzał na nas uważnie.
   - Jeśli dowie się, że na statku są wampiry, nie spocznie, póki nas nie znajdzie. Domyślam się, że będzie szukał w dzień, kiedy śpimy. Dopóki jednak o nas nie wie, jesteśmy bezpieczni. - Spojrzał na zatarasowane drzwi. - Miejmy nadzieję, że jeszcze nie wie.

   Pierwszy raz w życiu kładłam się do trumny z obawą, czy po południu się obudzę. Prawdopodobieństwo, że o nas wie i nas dopadnie było znikome, a jednak lęk o życie swoje i najbliższych towarzyszył mi przed letargiem i po wybudzeniu.
   Zerwałam się niemalże jako pierwsza, równo z Erikiem. Potem wstała Szoszannah i chwilę później Martin.
   - Wszyscy żyją? No, to dobry początek dnia – zażartowała Lily. Uśmiechnęłam się.
   - Pozostaje nam nie wychodzić z kajuty.
   - Ale Erika i Lily nie znają – zaprzeczył Martin.
   - Pijemy ludzką krew, więc rozpoznają nas z łatwością – zauważyła Szoszannah.
   - Nie przesadzacie czasami? Mamy się kryć w kajucie? Cztery wampiry boją się jednego człowieka? - Martin spojrzał na nas po kolei. - W końcu mamy te wampirze umiejętności. Jesteśmy szybcy. Silni. I o nim wiemy. Mamy przewagę. Jesteśmy...
   - Bezbronni w godzinach przedpołudniowych – weszłam mu w słowo.
   - To co zrobimy? Będziemy się przed nim kryć? - spytał mój opiekun, unosząc brwi.
   - Nie, złapiemy go i zwiążemy – burknęłam. Usiadłam na skrzyni, która służyła mi za trumnę.
   - To ciekawy pomysł – stwierdziła Lily z rozbawieniem. - Przez całą podróż będziemy go pilnować i karmić. I przynosić mu nocnik. Ja z Amandą możemy dawać mu jeść, reszta należy do was.
   - Bardzo zabawne – mruknął Martin.
   - A może z nim... porozmawiamy? - Zerknęłam na Erika, który pokręcił głową.
   - Jak ty to sobie wyobrażasz? Mnie i Szoszannah od razu rozpozna, a ciebie i Martina pamięta. Myślisz, że tak łatwo uda ci się przekonać łowcę, że jesteś dobrą wampirzycą?
   Westchnęłam i pokręciłam głową.
   - To zostaje unikanie go...
   - Musimy trzymać się razem, a potem zobaczymy. Na razie zostańcie tutaj, ja pójdę dowiedzieć się czegoś więcej – zakończył Erik, odryglował drzwi i wyszedł z kajuty.
   - Pójdę z nim – postanowiła Lily i zanim zdążyłam zaprotestować, zostaliśmy z Martinem sami.
   Przez chwilę staliśmy w milczeniu, patrząc na siebie. W końcu mój narzeczony podszedł, wziął mnie za rękę i usiedliśmy razem na koi. Oparłam głowę na jego ramieniu, a on objął mnie i przytulił do siebie.
   - Zobaczysz, nic się nie stanie. Podróż minie i będziemy na Sycylii, a potem w Izraelu. Będzie dobrze.
   - Obyś miał rację – westchnęłam.
   Czas minął nam szybko. Po zmierzchu wyszliśmy na pokład, upewniwszy się najpierw, że nie ma tam łowcy. Erik i Szoszannah niczego się nie dowiedzieli, a jakąś godzinę temu mój opiekun przerwał połączenie, twierdząc, że porozmawiamy, jak wróci. Ponieważ była z nim Lily, nie nalegałam na ciągły kontakt. Należało im się trochę prywatności.
   Podeszliśmy do burty i wpatrywaliśmy się w morze. Noc była piękna, gwieździsta. Spojrzałam na Martina. Blask księżyca oświetlał jego przystojną twarz. Przeczesał ręką swoje ciemne, lekko kręcone włosy. Uśmiechnęłam się.
   - Jesteś piękna – powiedział cicho.
   - Ja? - Poczułam się zaskoczona komplementem.
   - Tak... - Dotknął mojej twarzy, delikatnie głaszcząc mnie po policzku. - Wyglądasz jak... księżniczka nocy. Kruczoczarne włosy, błyszczące, brązowe oczy...  lśniąca skóra, gładka w dotyku...
   - Ojej. Nie mów mi tak, bo się zarumienię – zażartowałam, przytulając się do niego.
   - Pamiętasz moment, kiedy się poznaliśmy? Była taka sama noc, tylko ja byłem jeszcze człowiekiem. Teraz dostrzegam świat jeszcze wyraźniej.
   - Pamiętam. - Oparłam się o niego i spojrzałam w gwiazdy. - Wiesz, Martinie? Dni, miesiące, lata... Wszystko przemija. Ale te gwiazdy zawsze były, są i będą takie same. One się nie zmienią.
   - Jak my – zauważył mój ukochany.
   - No, niezupełnie. My się zmienimy. Wewnętrznie. Nabierzemy doświadczenia. One będą świecić w każdą noc i nawet, jeśli kiedyś nas zabraknie, one będą. Po wsze czasy.
   - I zawsze będą tak piękne i niezwykłe, jak ty, kochana – zakończył Martin, całując mnie.

   Kolejne noce upłynęły nam spokojnie. Lily trzymała się Erika, ja Martina. Łowca najwyraźniej niczego nie podejrzewał i nie wychodził w nocy, bo się na niego nie natknęliśmy.
   W końcu jednak nadszedł głód i musieliśmy się z Martinem posilić. Zrobiliśmy to szybko i najciszej, jak się dało. Ponieważ pomieszczenie dla zwierząt znajdowało się obok kuchni, w nocy nikogo tam nie było.
   Po posiłku poszłam się przebrać. Oczywiście wyprosiłam płeć męską z kajuty. Martin wyglądał, jakby chciał zaprotestować, ale Erik zgromił go wzrokiem, więc tylko uśmiechnął się z rezygnacją i wyszli. Po przebraniu się wyszłam z kajuty.
   - Będę na zewnątrz – powiedziałam.
   - Zaraz do ciebie dołączę – odrzekł Martin.
   - Tylko uważaj na siebie – dodał Erik. - I sprawdź najpierw, czy...
   - Wiem, wiem – przerwałam mu ze zniecierpliwieniem.
   - Zdaje się, że ten łowca w nocy po prostu śpi – stwierdziła Lily, biorąc Erika za rękę i patrząc na niego z szerokim uśmiechem. - Chyba niepotrzebnie się martwiliśmy.
   Skinęłam głową i wyszłam na pokład. Rozejrzałam się uważnie, a nie widząc łowcy, odetchnęłam i podeszłam do burty. Wciągnęłam zimne, morskie powietrze i zamknęłam oczy.
   - Nie przeziębisz się, seniorita?
   Błyskawicznie odskoczyłam, otwierając oczy. Ujrzałam średniego wzrostu, przystojnego, ciemnowłosego mężczyznę o błękitnych oczach. Ubrany był w typowy, hiszpański strój, a na szyi miał duży, drewniany krzyż. Nie wyglądał na kogoś znaczącego, aczkolwiek po postawie można było dostrzec w nim pewność siebie.
   - Masz piękny krzyżyk na szyi.
   Dopiero teraz zobaczyłam, że nie schowałam krzyża od Martina. Pośpiesznie ukryłam go pod bluzką.
   - Wybacz, jeśli cię uraziłem. - Mężczyzna wydawał się zdziwiony.
   - Nie, ja... Dostałam go od narzeczonego – mruknęłam.
   - To wspaniały podarunek. Ja też wiozę podobny swojej ukochanej.
   Spojrzałam na niego z uśmiechem.
   - Masz narzeczoną, senior?
   - Tak, płynę po nią na Sycylię. A potem zabieram ją do Hiszpanii.
   - To wspaniale.
   - A ty podróżujesz z narzeczonym, seniorita?
   - Tak. - Skinęłam głową. - Oraz z bratem i jego... i moją przyjaciółką. A ty, senior?
   - Ja z przyjacielem, pracujemy razem. Ach, ale ja się jeszcze nie przedstawiłem! Pedro jestem. - Ukłonił się.
   - Amanda.
   - Jesteś Angielką?
   - Francuzką. A ty rodowitym Hiszpanem?
   - W rzeczy samej. - Jego błękitne oczy patrzyły na mnie ciepło. Zagłębiłam się w nie i zamarłam.
   Pedro nigdy nie zabił człowieka. Wręcz przeciwnie; był dobry, bronił ludzi. Przed wampirami.
   „A wydawał się takim miłym mężczyzną”, pomyślałam ze smutkiem. No tak, był miły. Dopóki myślał, że jestem człowiekiem.
   - Czym się zajmujesz, Pedro? - zapytałam, próbując nie pokazać po sobie zdenerwowania. Zmieszał się.
   - To trochę... skomplikowane. Nie lubię o tym mówić.
   Skinęłam głową. Oczywiście, że mi nie powie. Ale przynajmniej mnie bezczelnie nie okłamał.
   Wtem usłyszałam w głowie głos Erika.
   „Amando, natychmiast wracaj do kasztelu!”
   „Już biegnę na rozkaz”, odpowiedziałam mu ponuro i posłałam Pedro wymuszony uśmiech.
   - Pójdę już, chłodno się zrobiło.
   Ujął moją dłoń i pocałował na pożegnanie.
   - Mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy, seniorita Amanda.
   - Z pewnością. - Wycofałam się i pomknęłam do kajuty. Czekali tam na mnie wszyscy troje. Martin i Lily stali po obu stronach mojego opiekuna. Wszyscy mieli napięcie na twarzach. Domyśliłam się, że Erik powiedział im, z kim przed chwilą rozmawiałam.
   - Z tego co ci powiedział wynika, że jest ich dwóch – rzekł już od drzwi.
   - A ten drugi to pewnie ten, który nas zaatakował – dodałam ponuro.
   - Widziałam ląd na horyzoncie – wtrąciła Szoszannah. - Jutro powinniśmy dopłynąć na Sycylię.
   - Niedobrze. - Erik pokręcił głową. - Jutro w dzień. Przed zmierzchem.
   - Ale po południu? - spytałam.
   - Raczej tak. Myślę, że statek przycumuje na co najmniej dobę, więc będziemy mogli wyjść o zmroku.
   - To będziemy musieli się długo zbierać – stwierdziła Lily.
   Wtem rozległy się krzyki i nawoływania. Spojrzeliśmy na siebie z niepokojem i wyskoczyliśmy z kajuty. Do Erika podszedł bosman, potężnej postury Portugalczyk.
   - Co się dzieje? - zapytał go mój opiekun.
   - Na pokładzie coś jest! To coś wyssało krew z kilku waszych zwierząt, senior.
   Poczułam, jak serce zaczyna mi wolniej bić. Gdybym była człowiekiem, najpewniej bym zemdlała.
   - Dzikie zwierzę? Na... statku? - zapytałam cicho. Mężczyzna obrzucił mnie przelotnym spojrzeniem, ale zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, zjawił się jeden z młodszych marynarzy.
   - To nie zwierzę – zwrócił się do nas. - To... strzygi.