Rozdział VI - Zaskakujące wyznanie

13.03.2011

   - Ojej. Powiedział ci, że cię kocha? Że będzie o ciebie walczył? - zgadywała Karolina. - I żebyś z nim została? Z jednej strony to go lubię, ale Martina też... I chyba się domyślam, kogo wybrałaś. - Spojrzała na mnie pytającym wzrokiem.
   - Tak? To myślę, że cię zaskoczę. - Uśmiechnęłam się, usiadłam wygodniej i wróciłam do przerwanego momentu.

   Odsunęliśmy się od siebie jednocześnie. Zerwałam się.
   - Lubisz mnie dręczyć? Kocham Martina, rozumiesz? I twoje pocałunki tego nie zmienią! Prosiłam cię, żebyś tego nie robił! - Cofnęłam się o krok.
   Juan roześmiał się bezczelnie. Miałam ochotę mu przyłożyć. Wstał i oparł się jedną ręką o mur.
   - Mówiłem ci już, że ślicznie wyglądasz, kiedy się złościsz?
   Odwróciłam się z zamiarem odejścia, ale złapał mnie za rękę.
   - To był nasz ostatni pocałunek, Amando. Już nigdy więcej tego nie zrobię.
   Spojrzałam na niego zaskoczona.
   - Jak to? Poważnie?

   - Czyżbym słyszał zawód w twoim głosie? - Uśmiechnął się, a ja gniewnie zabrałam rękę. - No cóż, w takim razie będę musiał cię rozczarować. Na statku, kiedy cię pocałowałem, zdałem sobie sprawę, a teraz się upewniłem, że już cię nie kocham, Amando.
   Przez chwilę stałam w milczeniu, starając się zrozumieć sens tych słów.
   - Nie kochasz? - wyszeptałam w końcu.
   - Szkoda, że nie możesz zobaczyć swojej miny! - roześmiał się. Ogarnęła mnie ulga. Uśmiechnęłam się niepewnie. Przyszło mi na myśl, że skoro Juan już nie pała nieodwzajemnionym uczuciem do mnie, to może wreszcie pokochać kogoś, kto będzie na niego zasługiwał.
   - Czyli co teraz? Przyjaźń?
   Zamilkł i przez chwilę mierzył mnie wzrokiem. Stałam, czekając, co powie. Zupełnie nie wiedziałam, jak zareaguje.
   - Przyjaźń – rzekł w końcu. Wyciągnęłam rękę, ale on złapał mnie w pasie i swoim zwyczajem okręcił wokół siebie, po czym postawił na ziemi.
   - Pomimo że nie jestem prawdziwą wampirzycą? - dodałam z przekornym uśmiechem.
   - Ależ jesteś. Piłaś już ludzką krew, lecz wybrałaś zwierzęcą. Wiesz, co tracisz, a mimo to... - Uśmiechnął się. - To twój wybór i nawet podziwiam twój upór. A kiedy następnym razem się spotkamy, to już jako przyjaciele. Zwalniam cię z obietnicy stu lat.
   - To może... może pojedziesz z nami? - zaproponowałam. - Byłeś kiedyś w Izraelu?
   Pokręcił głową.
   - Wybacz, moja cymofanowooka przyjaciółko, ale nie skorzystam z twojej propozycji. Mam trochę inne plany. - Podał mi ramię, które przyjęłam z uśmiechem. Ruszyliśmy w stronę posiadłości Juana. - Ciekaw jestem, z kim będziesz, kiedy następnym razem się spotkamy.
   - Z Martinem. Przecież jest wampirem. - Wzruszyłam ramionami.
   - Ciekawe, jak długo będziecie razem – mruknął.
   - Na wieczność?
   Roześmiał się.
   - Wątpię. Ty potrzebujesz prawdziwego mężczyzny.
   - A możesz już zostawić w spokoju Martina?
   - Już nic nie mówię. - Przewrócił oczami.
   Kiedy wróciliśmy, wampirza służba pracowicie krzątała się po podwórzu, a mój ukochany stał przed domem, patrząc na nas uważnie. W pierwszej chwili chciałam puścić ramię Juana, ale zaraz się opanowałam i nie zrobiłam tego. Jeśli Martin mnie podejrzewał, to już jego sprawa. Ogarnął mnie nagły bunt. Uniosłam wyżej głowę i spojrzałam na niego wyzywającym wzrokiem.
   Pomyślałam ponuro, że pewnie się zdenerwuje, ale on tylko zmarszczył brwi i popatrzył na mnie ze spokojem.
   - Amando, możemy porozmawiać? - zapytał.
   - Tak. - Puściłam Juana i podeszłam do Martina. Bez słowa przepuścił mnie w drzwiach. Poszliśmy do jednego z pokoi. - Słucham więc. - Siadłam na zaścielanym łóżku. Usiadł obok mnie i spojrzał na mnie. Na jego twarzy malowało się zdecydowanie.
   - Chciałem cię przeprosić. Za to, co powiedziałem. I za to, że jestem zazdrosny. Rozmawiałem z Szoszannah i wyjaśniła mi kilka spraw.
   Patrzyłam na niego zaskoczona.
   - Co ci wyjaśniła? - zapytałam w końcu.
   - To, że wybrałaś mnie, bo mnie kochasz. A ja przez zazdrość o twoich byłych... mężczyzn mogę to zniszczyć. To wszystko dlatego, że... - Urwał, zastanawiając się przez chwilę. - Kiedy cię po raz pierwszy ujrzałem, poruszyłaś moje serce. To, co do ciebie czuję, jest bardzo silne. Jeszcze nigdy nikogo nie kochałem, więc czasem czuję się trochę zagubiony... Lily mówiła, żebym ci to wszystko powiedział, ale jak to teraz mówię, to jakoś dziwnie to brzmi.
   Uśmiechnęłam się.
   - Kiedy ja sobie uświadomiłam, że cię kocham, byłam jeszcze bardziej zagubiona i przerażona. To, że nie jesteś pierwszym mężczyzną w moim życiu, nie daje mi nad tobą żadnej przewagi, Martinie. - Spojrzałam na niego ciepło. - Każda miłość jest inna. A jako wampirzyca mam w sobie więcej emocji niż człowiek. - Wstałam i podeszłam do okna. Księżyc świecił pełnym blaskiem. Poczułam, jak Martin obejmuje mnie i przytula.
   - Nie gniewasz się już? - szepnął mi do ucha.
   Odwróciłam się w jego stronę.
   - Czekaj no, niech się zastanowię. - Spojrzałam na niego z przekornym uśmiechem. Włożył mi rękę we włosy, a drugą objął w pasie i przyciągnął. Dotknął ustami mojej szyi, powodując tysiące szalejących motyli nie tylko w moim brzuchu, ale i na całym ciele.
   - I co? Zastanowiłaś się już? - szepnął ponownie.
   - Noc jeszcze wczesna – mruknęłam, całując go w usta.
   Nagle się odsunął.
   - Zaczekaj tu, za chwilę wrócę. - I zostawił mnie, nieco oszołomioną. Wrócił za kilka sekund. - Chciałem to zrobić, kiedy już będziemy w Izraelu, ale myślę, że równie dobrze mogę zrobić to już teraz. - Złapał mnie za rękę. Wybiegliśmy. Chłodny, nocny wiatr owiał moją twarz. Nie czułam zimna, więc było to przyjemne uczucie. Martin zaprowadził mnie do ogrodu, gdzie panował niesamowity spokój, a wszystkie kwiaty trwały w cichym uśpieniu. Tam ukląkł na jedno kolano, wyciągnął pudełeczko i otworzył. W środku był pierścionek z diamentowym oczkiem. - Zostaniesz moją żoną?
   Tak po prostu. Bez zbędnych wstępów, wahań. To był właśnie mój Martin. Poczułam, że serce za chwilę wyskoczy mi z piersi.
   - Tak – odparłam po prostu, podając mu dłoń. Założył mi pierścionek, po czym wstał i pocałował krótko. Objęłam go za szyję i nieco przedłużyłam pocałunek. Potem wróciliśmy do pokoju.
   Ta noc była inna niż wszystkie, wyjątkowa. Pełna miłości. I choć za szybko się skończyła, wiedzieliśmy, że będzie więcej takich nocy. Setki, tysiące, miliony...
   Tej nocy dogłębnie poznaliśmy swoje ciała, poddając się sile miłości.

   Dopiero tuż przed świtem, jako ostatni wróciliśmy do trumien. Wszyscy pewnie już byli, bo były zamknięte. Wślizgnęliśmy się do swoich i jednocześnie zamknęliśmy wieka.
   Następnego popołudnia, kiedy otworzyłam trumnę, był tylko Erik, który siedział na swojej, zamkniętej.
   - Chyba musimy o czymś porozmawiać – powiedział złowrogim głosem. Wyszłam z trumny, zamknęłam ją i usiadłam.
   - Ale... o co ci chodzi? - spojrzałam na niego zdziwiona, rumieniąc się.
   - Zachciało ci się wczoraj bawić w bohaterkę? Zginęłabyś! I mało tego, ani przez chwilę nie przyszło ci do głowy, żeby zawołać mnie na pomoc?
   - Ach, o to chodzi – westchnęłam z ulgą.
   - A o co innego? Ach, no i gratuluję zaręczyn. - Uśmiechnął się, patrząc na pierścionek. - Spodziewałem się, że w końcu ci się oświadczy. A wracając do twojego pomysłu samodzielnej walki z łowcami...
   - Nie chciałam z nimi walczyć! - zaprzeczyłam energicznie. - Chciałam tylko ją uratować. Ale masz rację, powinnam cię zawołać – dodałam skruszonym głosem. - Następnym razem tak zrobię.
   - Następnym razem? Nie będzie następnego razu. Tu się robi zbyt niebezpiecznie. Jutro płynie statek do Azji. Popłyniemy nim.
   - Już jutro? - Westchnęłam. - Jeszcze nie zdążyliśmy zwiedzić wszystkiego...
   - Nie wiem, kiedy może być następny. Wczoraj byłem w Barcelonie i rozmawiałem z kapitanem. Wszystko już zostało ustalone, zwierzęta na drogę także. A dziś wybierzemy się na zwiedzanie. Wszyscy razem.
   Skinęłam głową.
   - Przepraszam, że się martwiłeś – powiedziałam cicho. Wstałam, podeszłam i pogłaskałam go po szorstkim policzku. Uśmiechnął się nieznacznie. Ciemne oczy złagodniały.
   - Tylko na chwilę spuścić cię z oka... - Pokręcił głową i posadził mnie sobie na kolanach. Położyłam głowę na jego ramieniu.
   - Kolejna miłość. Mam nadzieję, że nie skończy się tak tragicznie, jak poprzednia – szepnęłam.
   - Będzie dobrze, promyczku. Mam przeczucie, że tym razem długo będziesz z nim szczęśliwa.
   Podniosłam głowę.
   - Długo, ale nie zawsze?
   - Nie wiem, co będzie zawsze. - Popatrzył przed siebie w zamyśleniu.
   - A jak z tobą? - zapytałam po chwili. - Czy Szoszannah... czy jest tą jedyną?
   Jego twarz momentalnie się rozpogodziła.
   - Nie wyobrażam sobie, żeby miało być inaczej. Przy niej czuję się tak, jak nigdy się nie czułem. Ale... to zbyt piękne, by mogło być prawdą. Przez tyle wieków byłem sam. Myślę, że... tak, myślę, że trochę się bałem. Miłość oznacza cierpienie. Ale spotkałem ciebie. Moją kochaną, niesforną siostrzyczkę. A potem ją. Szoszannah. I teraz znów się boję. Że ją stracę.
   - Ale dlaczego miałbyś ją stracić? - Popatrzyłam na niego z niepokojem. Czułam jego emocje, odkrył przede mną tajniki swojej duszy. Było tak jak dawniej. Kochałam go całym sercem i chciałam, by był szczęśliwy. I czułam też jego obawy. Bałam się tak samo, jak on, choć oboje nie wiedzieliśmy, czego. - Lily cię nie zostawi, rozmawiałam z nią i...
   - Wiem – przerwał mi tylko i odwrócił wzrok. - Ja też z niej nie zrezygnuję. Wiem, że jest szczera i widzę, co czuje.
   - I tak ma zostać – powiedziałam stanowczo, przytulając się do niego.
   Kiedy zeszliśmy na dół, Lily pierwsza zauważyła pierścionek, albo po prostu odczytała wszystko z umysłu Martina.
   - Gratuluję! Tak się cieszę! - Przytuliła mnie radośnie.
   - A z czego ta radość? - spytał Juan, schodząc do nas. Uśmiechnęłam się promiennie i pokazałam mu dłoń z pierścionkiem. Jeszcze wczoraj bym tak nie zrobiła, ale dziś było już inaczej między nami.
   - Ach, tak. - Przymrużył lekko oczy. - Pozwól więc, że ucałuję przyszłą pannę młodą. - Znalazł się przy mnie w jednej chwili, pocałował mnie w policzek i przytulił. - Nie wiem, czy mam ci gratulować, czy współczuć – szepnął mi do ucha.
   - Och, Juan. - Pokręciłam głową z uśmiechem. - Gratulować. Zdecydowanie.
   - No niech ci będzie. A kiedy ślub?
   - Chyba... w Azji? - Spojrzałam niepewnie na Martina, który obrzucił Juana niechętnym spojrzeniem i skinął mi lekko głową.
   - To jeszcze zdążysz się rozmyślić.
   - Juan!
   Roześmiał się i wyszedł. Miałam zamiar powiedzieć Martinowi, że Hiszpan już nie jest dla niego żadnym zagrożeniem, ale doszłam do wniosku, że powiem mu to dopiero na statku. Powinien nauczyć się powstrzymywać swoją zazdrość. Może przydać mu się to w przyszłości.

   Tej nocy zwiedziliśmy większość zamków w Hiszpanii, a dodatkowo ja z Martinem kilka katedr. Uwielbiałam hiszpańskie kościoły wybudowane w lekkim, strzelistym, gotyckim stylu. Klęcząc w ławce, czułam tę niezwykłą atmosferę, jakby obecność czegoś niewytłumaczalnego, czego rozum ludzki, ani nawet wampirzy, nie był w stanie pojąć. Kiedy podzieliłam się moimi spostrzeżeniami z Martinem, przyznał mi rację. Wiedziałam, że mamy podobne odczucia, choć on nie potrafił wyrazić ich słowami.
   Kiedy wróciliśmy, udaliśmy się z Martinem na polowanie. Co prawda mogliśmy wytrzymać jeszcze jeden dzień, ale następnej nocy mieliśmy wsiąść na statek, a podróż zapowiadała się dość długa.
   Posiliwszy się, wracaliśmy przytuleni. Pierwszy raz od bardzo dawna wszystko zaczęło się układać. Czułam się szczęśliwa.
   Następnego dnia spakowaliśmy się i pojechaliśmy krytymi powozami do Barcelony. Dotarliśmy tam tuż po zmroku, przed odpłynięciem statku.
   Juan najpierw uściskał Szoszannah, szepcząc jej coś o niezwykłym uroku i wnoszeniu radości w serce, potem uścisnął dłoń Erikowi i podszedł do mnie.
   - Do następnego spotkania, cymofanowooka wampirzyco.
   Przytuliłam się do niego.
   - I żebym następnym razem widziała cię z jakąś uroczą wampirzycą u boku!
   Uśmiechnął się, a przez jego twarz przebiegł smutek, albo tylko mi się wydawało, bo za chwilę miał w oczach te same iskry, co zwykle.
   - Nie wytrzymałbym za długo z jedną.
   Wtem Martin zrobił krok do przodu i stanął koło mnie.
   - Dziękujemy za gościnę – powiedział krótko i wyciągnął rękę w stronę Juana.
   Hiszpan uniósł brwi, popatrzył na wyciągniętą dłoń i przez chwilę myślałam, że mu nie poda swojej, ale w końcu uścisnął mu ją krótko.
   - Jeśli ją skrzywdzisz, długo nie pożyjesz. Możesz być pewien.
   Zanim Martin zdążył odpowiedzieć, Juan odwrócił się i ulotnił wampirzym tempem.
   - Co za typ – mruknął Martin. Spojrzałyśmy na siebie z Szoszannah i roześmiałyśmy się.
   - Pora wyruszać, moi drodzy – rzekł Erik, podając rękę Lily. Ja ujęłam dłoń Martina i weszliśmy na pokład.
   Większość nocy minęła nam na rozpakowywaniu i snuciu planów dalszej podróży. Potem wyszłam na zewnątrz. Długo stałam i wpatrywałam się w ciemność. Hiszpania powoli znikała za horyzontem. Martin podszedł i mnie przytulił. Uśmiechnęłam się, gdy poczułam bijące od niego ciepło.
   - Niedługo świt. Zejdźmy pod pokład.
   - Za chwilę.
   Skinął głową i wyszedł. Pomyślałam, że muszę tu kiedyś wrócić. Hiszpania miała swój urok. A jeszcze tyle innych krajów miałam zwiedzić...
   Odwróciłam się z cichym westchnieniem i zamarłam.
   Naprzeciwko mnie stał łowca. Ten sam, który próbował mnie zabić.