Rozdział VIII - Atak

26.03.2011

   Tym razem przerwał nam dzwonek do drzwi.
   - To pewnie Kate – stwierdziła Karolina.
   - To ja w tym czasie się przejdę – postanowiłam. Zanim jednak zdążyłam gdziekolwiek wyjść, w drzwiach pojawił się mój mąż.
   - Znów będę musiał wyjechać, Skarbie – zwrócił się do mnie. Usiadł obok i wziął mnie za rękę. Spojrzałam na niego ciepłym wzrokiem. Pomimo że przez moje życie przewijali się różni mężczyźni, to jemu byłam przeznaczona. Od samego początku. Tylko musiałam przejść przez to wszystko, dokonać mnóstwa wyborów i wykonać zadanie, do którego zostałam wybrana.
   - Kiedy wyjeżdżasz? - spytałam.
   - Pojutrze.
   - A wracasz?
   Wzruszył ramionami, głaszcząc moją dłoń.
   - Pewnie za jakieś trzy, może cztery dni. Już jestem za stary na takie wyjazdy – westchnął.
   Roześmiałam się.
   - To co ja mam powiedzieć? Jestem od ciebie starsza o jakieś...
   - Wiem – przerwał mi, całując mnie lekko w usta. - I strasznie się z tego powodu wymądrzasz – dodał żartobliwie naburmuszonym tonem.
   - Nie moja wina, że jestem starsza i mądrzejsza – odparłam przekornie. Teraz on się roześmiał.
   - Następnym razem zabieram cię ze sobą.
   - Zgoda. - Przytuliłam się do niego i zaczęliśmy rozmawiać.
   Godzinę później wróciła Karolina.
   - Oj, chyba przeszkadzam – mruknęła. - Powinnam zapukać.
   - A jakże, młoda damo – rzekł mój mąż, śmiejąc się. Wstał i skierował się do drzwi. - Opowiadaj, opowiadaj, kochanie. A wieczór zarezerwuj dla mnie.
   - Tak zrobię – odparłam. Śmialiśmy się jeszcze przez chwilę, po czym on wyszedł, a ja wróciłam do mojej opowieści.

   - Strzygi? - zapytałam cicho, łapiąc się ramienia Martina.
   - Chodźcie, sami zobaczcie. - Marynarz odwrócił się i ruszył przed siebie. Spojrzałam na Erika, który odwrócił się w naszą stronę.
   - Wracajcie do kajuty. Zaraz do was przyjdę.
   Odwróciłam się i weszłam, za mną Lily i Martin. Erik wrócił chwilę później.
   - Łowcy zapowiedzieli, że znajdą strzygę. Chyba nie podejrzewają wampirów, skoro jedynie zwierzęta na tym ucierpiały. Strzyga rzuca się na wszystko, co ma krew, dla niej to bez różnicy, człowiek czy zwierzę... A wampiry wolą ludzi.
   Usiedliśmy, rozmawiając. Słuchaliśmy, jak wszyscy szukają owej strzygi. Zbliżał się ranek, więc wyciągnęliśmy trumny i pogrążyliśmy się w letargu.
   Obudziły mnie głośne uderzenia. Cztery wieka naszych trumien otworzyły się równocześnie. Ktoś dobijał się do drzwi.
   Erik i Martin wyskoczyli jako pierwsi.
   - Otwórzcie!
   - Co się dzieje? - Erik podszedł powoli do drzwi.
   - Za jakieś trzy godziny dopłyniemy do Sycylii!
   Mój opiekun ostrożnie odblokował i uchylił drzwi.
   - Dziękujemy za informację. Wiadomo coś w związku ze strzygą?
   - Nic nie znaleziono. Po przypłynięciu przetrząśniemy cały statek. Czemu nie otwieraliście? Już myśleliśmy, że was strzyga zjadła. - Marynarz zaśmiał się z własnego dowcipu.
   - Ucięliśmy sobie poobiednią drzemkę – mruknął Erik. Mężczyzna wycofał się, a mój opiekun zamknął drzwi i zaryglował.
   - To co teraz? - spytałam.
   - A teraz siedzimy i czekamy na zmrok.
   Westchnęłam. Doszłam do wniosku, że póki co, nie mamy innego wyjścia.
   Godziny wlokły się niemiłosiernie. Przyszło mi na myśl, że gdybym miała tak spędzić wieczność, to chyba wyszłabym na słońce.
   W końcu statek zacumował i wszyscy zaczęli się pakować. Do zmierzchu zostało jeszcze jakieś dwie godziny. Przyszedł po nas kapitan. Zastał nas na składaniu rzeczy.
   - Łódź już na was czeka.
   - Płyńcie, my popłyniemy następną. Będziemy mieć sporo rzeczy i potrzebujemy całej łodzi dla siebie – odrzekł mu Erik. Mężczyzna spojrzał na niego podejrzliwym wzrokiem, ale mój opiekun wyciągnął najlepszy argument – pieniądze. Kapitan przyjął zapłatę i poszedł przygotować łódź.
   Kończyliśmy się pakować, kiedy łódź z marynarzami odpłynęła. Zostało tylko półtorej godziny do nocy...
   Wtem ktoś zapukał. Martin otworzył i błyskawicznie zamknął, ryglując drzwi.
   - To on – rzekł cicho. Zimne dreszcze przebiegły mi po plecach. Spojrzeliśmy po sobie pełnym trwogi wzrokiem.
   Byliśmy na statku. Był dzień. A za drzwiami czaił się łowca, który chciał nas zabić.
   - Ach, więc już mamy naszą strzygę! - Rozległo się zza drzwi. - Jeśli myślisz, że to mnie powstrzyma, to jesteś idiotą, nie wampirem.
   - Cofnijcie się – nakazał Erik. Rozejrzał się po pomieszczeniu. - Będziemy musieli walczyć – oznajmił poważnym tonem. Poczułam złość. Nie zrobiliśmy nic złego, a on tak po prostu chce nas zabić?
   - Damy mu radę – stwierdziła Lily, stając obok swojego ukochanego.
   - Wyważy drzwi? - spytałam, podchodząc do Martina.
   - Zaraz się okaże – mruknął.
   Rozległ się trzask. Zorientowałam się, że łowca zaczął rozwalać drzwi.
   - Może przez zadaszenie? - Usłyszałam głos Pedro.
   - O nie – szepnęłam na dźwięk jego głosu.
   - O nie! - powtórzyła Szoszannah, wyjmując swoją kuszę i przygotowując ją do użycia. - Przez dach? Zestrzelę ich jak przepiórki!
   W tym momencie drzwi pękły pod naporem siekiery. Dwaj łowcy wyrwali je i odrzucili. W jednej chwili Martin zasłonił mnie, a mój opiekun Lily.
   Przed nami stał Pedro i drugi łowca, o ciemnych włosach i zielonych oczach, błyszczących zimnem i opanowaniem.
   - Co się tu dzieje? - Obok nich pojawił się kapitan. - Co wy robicie?! - Posypały się przekleństwa. - Niszczycie mi statek!
   - To wampiry. – Łowca wskazał na nas. Zatrzymał wzrok na Martinie. - Tego nawet miałem wątpliwą przyjemność wcześniej spotkać.
   - Wampiry? - Kapitan roześmiał się. - Co za bzdura! To porządni ludzie, żadne wampiry czy strzygi!
   - Tak? To czemu czekają do zmierzchu, by wyjść na zewnątrz? - zapytał Pedro. Wysunęłam się zza Martina i stanęłam obok niego.
   - Pedro, co ty wygadujesz?
   - Seniorita Amanda? - Zrobił krok w moją stronę, ale drugi łowca złapał go za ramię.
   - Oszalałeś?! Póki stoimy w słońcu, nic nam nie zrobią. Nie zbliżaj się do nich!
   - Ona nie jest wampirzycą, Diego! - zawołał Pedro. - Ma krzyżyk na szyi!
   - Wiem, ona też była z tamtym. - Wskazał na Martina. - To świadczy tylko o tym, że to o wiele groźniejsze wampiry.
   - Mam tego dość – przerwał im kapitan. - Wyjdźcie że na słońce i niech ci łowcy potworów zobaczą, że nie jesteście żadnymi wampirami!
   Zapadła cisza. Po jednej stronie, w kasztelu, staliśmy my: ja, Martin, Erik i Szoszannah. Po drugiej zaś, w słońcu, znajdowali się Pedro, ów Diego i kapitan. Pobieżnie oceniłam nasze szanse. Kapitan nie był żadnym zagrożeniem, więc było nas czworo na dwóch.
   - No właśnie, wyjdźcie – rzekł zielonooki łowca, uśmiechając się przebiegle. Przeszyłam go wzrokiem. Gdyby był wampirem, mogłabym spróbować zadziałać na niego swoją gorącokrwistą zdolnością. Ale on był człowiekiem.
   - Pedro – odezwałam się, spoglądając na niego. - Ja nie jestem zła. Spójrz. - Wyjęłam pozłacany krzyżyk. - Nie zabijam ludzi. Piję jedynie zwierzęcą krew...
   - To by wyjaśniało te martwe zwierzęta – mruknął Hiszpan, patrząc na mnie uważnie. - Ale... naprawdę nie zabijacie ludzi?
   - Wierzysz w to? - parsknął Diego.
   - Co to znaczy? - spytał zdezorientowany kapitan. - Nic z tego nie rozumiem... To jednak jesteście wampirami? - zwrócił się do nas.
   - Oczywiście, że są. Zresztą, zaraz się przekonasz, kapitanie. - Diego uniósł kuszę, podobną do tej, którą posługiwała się Lily. Poczułam niepokój. Wiedziałam, jak groźna to była broń.
   - Czekaj. Jeśli oni nie zabijają ludzi... - Pedro złapał go za rękę.
   - Nie zabijają? Nie ma wampirów, które nie zabijają. To przecież potwory. Każdy wampir musi pić ludzką krew...
   - Nieprawda – zaoponował Martin. - Ja nie piłem krwi ludzkiej i nigdy jej nie spróbuję.
   - Tamci dwoje też? - Pedro wysunął się o krok naprzód, wciąż jednak stał w blasku zachodzącego słońca, lekko już przykrytego chmurami, zapowiadającymi burzę. - Pokażcie swoje krzyże.
   Martin wyjął krzyżyk, ale Erik i Lily spojrzeli tylko na siebie.
   - Nie zabijamy niewinnych – rzekła w końcu Szoszannah.
   - Dajcie nam spokój, pozwólcie nam odejść, a nikomu nie stanie się krzywda – dodał Erik.
   - Owszem, stanie się. Waszym przyszłym ofiarom – syknął Diego.
   - Nie pozwolimy wam zabijać – dodał jego przyjaciel, wyciągając swoją kuszę. W jednej chwili zasłoniłam Erika, a Martin swoją opiekunkę.
   - Co ty wyprawiasz? - Erik złapał mnie za ramię, ale spojrzałam na niego stanowczo.
   - Pedro, proszę cię... - zwróciłam się do łowcy. - Wysłuchaj nas. Opowiem ci swoją historię...
   - A tymczasem zapadnie zmierzch i będą mieli przewagę – przerwał mi Diego, celując kuszą. Erik w jednej chwili zasłonił mnie sobą. Szoszannah spojrzała na zachmurzone nieco niebo, potem na mojego opiekuna.
   „Kiedy dam znać, ukryjesz się. Musisz to zrobić błyskawicznie, żeby nie zdążyli tego dostrzec”, przekazał mi.
   Znakiem był moment, kiedy niebo przecięła błyskawica, a chwilę potem rozległ się głośny grzmot. Ta jedna sekunda nam wystarczyła. Ludzie odruchowo spojrzeli w niebo, a my pomknęliśmy w głąb kasztelu w wampirzym tempie, kryjąc się w różnych miejscach.
   A do zmierzchu została jeszcze niecała godzina, choć miałam nadzieję, że dzięki burzy chmury wcześniej zasłonią słońce.
   - Gdzie oni się podziali?! - Usłyszałam zdumiony głos kapitana. - Po prostu... znikli!
   - Nie znikli – odparł Diego złowrogim głosem.
   Ukryłam się w jednej z kajut. Słyszałam, jak łowcy idą w naszą stronę, niszcząc dach, by wciąż stać w promieniach zachodzącego słońca. Towarzyszyło temu siarczyste klnięcie kapitana, który się wygrażał, że mu sporo zapłacą za takie szkody.
   Rozległ się kolejny trzask i drzwi do kajuty, w której się ukryłam, zostały roztrzaskane. Nie miałam gdzie się schować, więc stanęłam i czekałam na atak.
   Do środka wszedł Pedro, celując kuszą. Widząc mnie, zawahał się.
   - Pedro, nie rób tego. Ja nic złego nie zrobiłam – powiedziałam cicho, uważnie obserwując jego broń. Wiedziałam, że muszę uskoczyć, kiedy wystrzeli. Nie wcześniej, bo w ostatniej chwili może ją przesunąć. Ani później, bo mnie trafi.
   - Nie chcę cię skrzywdzić, Amando.
   - Nie? To czemu wciąż we mnie celujesz? - Ani na chwilę nie spuściłam wzroku z kuszy. Na moje słowa Hiszpan opuścił broń. Odetchnęłam z ulgą.
   - Nosisz krzyż na szyi. To dla mnie dowód, że nie możesz być zła. Skoro nie jesteś przeklęta, nie powinienem cię zabijać. Ale tamtych dwoje...
   - Erik to mój opiekun – weszłam mu w słowo – a Szoszannah jest opiekunką Martina. Piją krew bandytów, zabójców i morderców. Złych ludzi, którzy robią krzywdę innym.
   - I uważasz, że to ich usprawiedliwia?
   Uniosłam wzrok. Pedro patrzył na mnie swymi błękitnymi oczami. Nie dostrzegałam w nich kłamstwa czy przebiegłości.
   - Uważam, że jeśli zły człowiek czyni zło innym i nie da się go powstrzymać, to pozostaje tylko go zabić – odparłam stanowczo, patrząc mu prosto w oczy.
   - To czemu ty nie pijesz ludzkiej krwi, tylko męczysz się ze zwierzęcą?
   - Dlatego. - Wskazałam na krzyżyk, wiszący na mojej szyi. - Za każdym razem, kiedy nachodzi mnie silna pokusa, on staje się zimny jak lód. A jeśli bym jej uległa... to on by mnie poparzył.
   - Naprawdę? - Mężczyzna patrzył na mnie ze zdumieniem. - Ale to tylko ten krzyżyk czy...
   - Każdy. A święcona woda nie robi mi krzywdy i mogę chodzić do kościoła. - Uśmiechnęłam się łagodnie. - Dla tych chwil, w których czuję, że nie jestem sama w tej walce z pragnieniem krwi, warto jest się powstrzymać.
   - Czemu więc twój opiekun i przyjaciółka nie poszli w twoje ślady?
   Westchnęłam.
   - Do tego nie można nikogo zmusić. Muszą sami tego chcieć. - Podeszłam do niego o krok, ale on cofnął się gwałtownie. - To chyba ja powinnam się ciebie bać, w końcu to ty masz broń – mruknęłam, zatrzymując się.
   - Wampiry podobno potrafią doskonale kłamać – odparł, patrząc na mnie podejrzliwie.
   - Mówiłeś, że krzyż cię przekonuje – przypomniałam mu. Skinął powoli głową, ale zanim zdążył cokolwiek odpowiedzieć, rozległo się wołanie.
   - Pedro!
   Łowca odwrócił się i wycofał z kajuty. Podążyłam za nim. Ujrzałam Diego, który leżał właśnie na podłodze w korytarzu, a Erik i Lily mierzyli do niego z kuszy. Mój opiekun trzymał jego broń. Martin stał obok nich, a kiedy nasz wzrok się skrzyżował, w jego oczach ujrzałam wahanie.
   Wtem Pedro, stojący koło mnie, podniósł kuszę i wystrzelił w stronę mojego opiekuna. W jednej sekundzie zrozumiałam, że nie zdążę powstrzymać strzały mknącej ku niemu.
   - Nie! - zawołałam, a lęk o jego życie ścisnął moje serce.