Rozdział XXVI - Zuri

14.08.2011

   - Wracajmy już – powiedziałam, zawracając. - Robi się późno.
   - Noc to była twoja pora – odrzekła Karolina z uśmiechem.
   - Istotnie, od wielu wieków... - Zamyśliłam się.
   - Ciekawa jestem, jak doszło do obecnej sytuacji.
   - Do tego jeszcze daleko. Wróćmy do Afryki.
   - Pojechaliście do Afryki? - Dziewczyna zatrzymała się i spojrzała na mnie z uśmiechem. - Afryka na przełomie XIV i XV wieku... Jej, musiało być niesamowicie! Co tam wtedy było? Pewnie gęsty busz?
   - Powoli – zahamowałam ją. - Wszystkiego się dowiesz. Już niedługo. Zatrzymaliśmy na murzyńskim chłopcu, którego uratowałam. Na Zuri.

   Po chwili wahania chłopiec podążył za mną, ale wciąż bał się wziąć mnie za rękę. Poprowadziłam go w stronę domu. Stwierdziłam, że musi już dość długo przebywać w niewoli, skoro tak dobrze posługuje się arabskim i rozumie hebrajski. Niewolnictwo było wówczas dość powszechnym zjawiskiem w Palestynie. Bicie niewolników również. Najgorszy natomiast był handel dziećmi. Właśnie miałam okazję coś zrobić i miałam zamiar z niej skorzystać.
   Szliśmy w milczeniu. W końcu dotarliśmy do domu. Martin siedział już na podwórku, czekając na mnie. Ujrzawszy mojego gościa, błyskawicznie znalazł się przy nas, na co mały odwrócił się i usiłował uciekać. Złapałam go za ramię i przytrzymałam.
   - Spokojnie, to przyjaciel – powiedziałam łagodnie. - Nie skrzywdzi cię. Jest taki sam, jak ja. Widzisz, przestraszyłeś go! - zwróciłam się do mojego ukochanego. Martin zlustrował wzrokiem chłopca i uśmiechnął się.
   - Rozumiem instynkt macierzyński, pragnienie dziecka, ale czemu od razu czarne? Mogłaś mi powiedzieć, to byśmy adoptowali jakieś bardziej podobne do nas...
   - Widzę, że humor już ci dopisuje. I co ty od niego chcesz? Chłopiec ładny, miły i nas potrzebuje. Nigdy nie chciałeś mieć syna? - Roześmiałam się, widząc jego minę. - Po pierwsze, żartuję. Po drugie, mówi po arabsku i rozumie hebrajski. A po trzecie, właśnie bił go jakiś Arab, więc go zabrałam.
   - No i dobrze zrobiłaś. Ale z tym synem to więcej mnie tak nie strasz – zażartował. Pokręcił głową i kucnął przy chłopcu. - Jak masz na imię? - zapytał łagodnie.
   - Zuri. - Chłopiec popatrzył na niego niepewnie.
   - Ja jestem Martin, a to jest Amanda. - Mój narzeczony uśmiechnął się do Murzynka.
   - Jest z Afryki – powiedziałam.
   - Masz rodzinę, Zuri?
   - Tak, mamę i tatę. Ale ich tu nie ma. - Dziecko opuściło głowę.
   - Zostali w domu? - Martin wyciągnął rękę i pogłaskał go po krótkich, kędzierzawych włosach. O dziwo, Zuri się nie odsunął.
   - Tak, w domu.
   - Pewnie za tobą tęsknią. Jesteś głodny? - zapytał go Martin. Kiedy chłopiec pokiwał głową, mój narzeczony wstał i wyciągnął rękę w jego stronę. - Chodź, zaraz skombinujemy ci coś do jedzenia. Jesteś taki chudy, że nawet jakbyśmy jedli dzieci, to byś się nie nadawał. Nie masz się o co martwić. - Patrzył na niego, wciąż się uśmiechając.
   Zuri pokiwał głową i podał mu dłoń.
   - Nadajesz się na ojca – stwierdziłam, idąc za nimi. Mój narzeczony tylko przewrócił oczami, po czym przepuścił mnie w drzwiach i razem z Zuri weszli za mną. Siedziała tam Lily z Erikiem, dyskutując o czymś.
   - Coś się stało? - spytałam ich.
   - Chodzą plotki o nas, niedługo może to sprowadzić na nas łowców – odparł mój opiekun, zerkając ciekawie na chłopca. - A to kto?
   - Zuri. - Opowiedziałam im, jak go znalazłam.
   - Siadaj, Zuri. - Martin posadził chłopca na krześle.
   - Aleś ty wychudzony, skarbie – odezwała się Lily. - Jestem Szoszannah, a to Erik – przedstawiła siebie i męża. - Ile masz lat?
   - Dwanaście.
   - Wyglądasz na mniej – zwróciłam uwagę.
   - To przez to, że jest taki wygłodzony. Biedactwo. - Lily popatrzyła na niego ze współczuciem, głaszcząc po głowie. - Głodzili cię?
   - Głodzili i bili – stwierdził Erik. - Tak zwykle robią z niewolnikami.
   - Ależ to dziecko! - oburzyła się jego żona.
   - Dla nich to bez znaczenia.
   - Chodź, skarbie. Umyjemy cię, przebierzemy, a potem nakarmimy. Erik, kochany, przynieś mu coś do ubrania.
   - Niby skąd? - Mój opiekun spojrzał na żonę z uniesionymi brwiami.
   - Nie wiem, ale na pewno coś wymyślisz. - Pocałowała go lekko w usta i podeszła do chłopca. - Chodź, Zuri. - Wzięła go za rękę i zaprowadziła do łazienki. Po chwili wyszła, pozwalając mu się samodzielnie umyć.
   Ja w tym czasie poszłam przygotować chłopcu coś do jedzenia. Trzymaliśmy kilka rzeczy w spiżarni, aby poczęstować nimi gości, którymi byli najczęściej Talitha z rodziną. Razem z Lily ugotowałyśmy mu zupę.
   Pół godziny później Erik przyszedł z ubraniami, pasującymi na Murzynka. Kiedy mały wrócił już ubrany, czysty i z opatrzonymi ranami, postawiłam przed nim talerz z ciepłą zupą i usiadłam obok Martina.
   Siedzieliśmy wokół stołu i patrzyliśmy na siebie. Zuri początkowo się wahał, w końcu jednak zaczął jeść i już po chwili Szoszannah dolewała mu kolejną porcję.
   - To co robimy? - zapytałam w końcu. - Odnajdziemy jego rodzinę?
   - Pojedziemy do Afryki? - Lily zrobiła duże oczy. - Ja jestem za!
   - Afryka? Ciekawy pomysł – stwierdził Martin. - Możemy jechać.
   Spojrzeliśmy na Erika.
   - Afryka jest ogromna – powiedział wolno. - Nigdy tam nie byłem, ale myślę, że niełatwo będzie znaleźć rodzinę tego małego. Gdzie dokładnie w Afryce mieszkają twoi rodzice, chłopcze? - zwrócił się do niego. Zuri przestał jeść i popatrzył na niego bezradnie. Erik przez chwilę patrzył mu w oczy. - Ile miałeś lat, jak cię porwali i przywieźli tutaj?
   - Siedem.
   - To pięć lat temu. - Mój opiekun podniósł wzrok. - Trudno będzie znaleźć właściwe plemię, ale z tego co widziałem w jego oczach, to jakieś większe państwo, więc może się udać.
   - To znaczy, że jedziemy do Afryki? - Uśmiechnęłam się szeroko.
   - Na to wygląda – odparł Erik. - I tak musimy wyjechać. Nasz wygląd i nocny tryb życia budzą poważne podejrzenia.
   - Słyszysz, Zuri? - Martin spojrzał na chłopca. - Wracasz do domu.
   Na ciemnej, mizernej buzi po raz pierwszy wówczas wykwitł nieśmiały uśmiech.

   Zuri miał ciemne oczy i krótkie, kruczoczarne włosy. Niski, chudy i przestraszony. Rysy twarzy miał niebrzydkie i stwierdziłam, że może być przystojny. Kiedy w końcu nam uwierzył, że pomożemy mu wrócić do domu, zapytał, co ma za to robić. Nie mieściło mu się w głowie, że weźmiemy go pod swoją opiekę tylko dlatego, że jest dzieckiem i potrzebuje naszej pomocy.
   Kiedy podjęliśmy już decyzję, Erik zaczął załatwiać sprawy formalne i już tydzień później mieliśmy wypłynąć.
   W przeddzień wyjazdu poszliśmy do Ruth się pożegnać. Brat Szoszannah już nie utrzymywał z nią kontaktu, dziesięć lat wcześniej oddała mu winnicę, a on w końcu zapytał, jak to możliwe, że wciąż jest młoda. Powiedziała mu prawdę. Azariasz od tamtej pory trzymał się z dala. Być może przerażało go to, czym stała się jego siostra, a może to, że on się postarzał, a ona miała być młoda przez wieczność. Tak czy inaczej, rzadko utrzymywali kontakty, aż w końcu zupełnie przestali się odwiedzać.
   Natomiast Ruth i jej rodzina w pełni akceptowała to, czym byliśmy. Talitha miała już wówczas trzydzieści osiem lat, jej dzieci były już dorosłe. Pożegnaliśmy się ze wszystkimi.
   - Trochę szkoda nam stąd wyjeżdżać – stwierdziłam. - Będzie nam was brakowało.
   - Najgorsze, że już pewnie nie wrócicie – westchnęła Talitha. - A jeśli nawet, to już nie za naszego życia... My się starzejemy i umieramy, a wy...
   Przytuliłam ją lekko.
   - Ale spójrz na to inaczej. Jesteś szczęśliwa, masz dzieci. A może wkrótce i wnuki. Ja nigdy nie będę mieć dzieci. Zresztą, nie jest mi to pisane. Nie nadaję się na matkę i nie mam zamiaru po raz kolejny bawić się w matkowanie. Ty to co innego. Twoje dzieci wyrastają na mądrych i dobrych ludzi.
   - Pewnie masz rację. - Z uśmiechem spojrzała na swoje pociechy. Pomimo wieku wciąż była bardzo ładna. - Ale z tym, że nie nadajesz się na matkę, to się nie zgodzę. Każda kobieta prędzej czy później poczuje instynkt macierzyński.
   - Ale nie wampirzyca. - Pokręciłam głową. - Mój instynkt nigdy się nie rozwinie. Ale tak jest lepiej. Natura wie, co robi. Skoro i tak nie możemy mieć dzieci... - Westchnęłam. Poczułam nagle, jakbym coś utraciła. Po raz kolejny odczułam skutki swojej długowieczności.
   Cenę wiecznej młodości.

   Następnej nocy pojechali z nami do portu. Statek miał wypłynąć o świcie, więc przyjechaliśmy godzinę przed wypłynięciem. Port był jak wymarły, wokół panowała cisza. O tej porze ludzie zwykle głęboko spali.
   Spojrzałam na statek. Stał w porcie, gotów do rejsu. Obejrzałam się na całą, sześcioosobową rodzinę. Selim i Ruth zostali w domu, ze względu na swój podeszły wiek. Ruth się popłakała i stwierdziła, że jestem najwspanialszą wampirzycą na świecie. I niezależnie co się stanie, nigdy nie powinnam tracić wiary i nadziei. Selim także powiedział mi kilka miłych słów. Pamiętałam ich, jak wyglądali, kiedy tu przybyłam. Jak szybko mija czas i jak błyskawicznie ludzie się starzeją...
   Stałam w porcie zamyślona, gdy podeszła do mnie Talitha. Uścisnęła mnie mocno.
   - Dbaj o siebie i o pozostałych. Pamiętaj o swojej mocy i postaraj się ją rozwinąć. Mówiłaś, że zostałaś wampirzycą, bo było ci to przeznaczone. Masz coś zrobić, coś ważnego. Założę się, że ma to związek z twoją mocą. Szkoda, że ja już się tego nie dowiem...
   - Ależ dowiesz – zaprzeczyłam, zerkając w niebo. - Przecież wierzysz w życie po śmierci. Pamiętam, jak w chwili mojej ludzkiej śmierci zobaczyłam mamę. I to też o tym świadczy. - Dotknęłam krzyża na szyi.
   - Więc jeszcze się spotkamy – stwierdziła wesoło Talitha i ponownie mnie uściskała. Nie zaprzeczyłam, ani nie potwierdziłam. Wierzyłam, że ludzie po śmierci nie przestają istnieć. Ale jak to jest z wampirami? Co prawda, wampiry też były kiedyś ludźmi, ale czy wobec tego obowiązują ich te same prawa, co ludzi?
   Mogłam się tylko tego domyślać.
   Po kolei wyściskała mnie cała rodzina Talithy, podobnie jak Lily, Erika i Martina. W końcu wsiedliśmy na statek. Nie mogłam stać przy burcie, gdyż mieliśmy wyruszyć o świcie, ale stałam pod niewielkim zadaszeniem, gdy wypłynęliśmy z portu. Patrzyłam, jak Azja powoli zostaje w tyle. Poczułam, jak Martin obejmuje mnie i przytula.
   - Nowa przygoda przed nami, Amando. Jednak bycie wampirem nie jest takie złe, kiedy ma się wspólne życie z tobą.
   - Będę chyba trochę tęsknić za Izraelem. - Oparłam się o niego.
   - Ja też. A Lily w szczególności.
   Pokiwałam głową i zamyśliłam się.
   - Mogę iść spać?
   Spojrzałam na Zuri, który stał i patrzył na nas nieśmiało.
   - Oczywiście, kochanie. Wszyscy za chwilę pójdziemy.
   - Chodź, zaprowadzę cię do twojej kajuty – powiedział Martin, wziął małego za rękę i weszli do środka. Ja stałam jeszcze przez chwilę, przyglądając się znikającemu w oddali kontynentowi.

   Podróż minęła nam wyjątkowo spokojnie. Żadnych łowców, zabobonnych marynarzy czy innych zagrożeń. Zbyt spokojnie.
   Zuri początkowo traktowany był przez marynarzy dość podejrzliwie. Przewozili już czarnych niewolników z Afryki, ale nigdy z powrotem. Nikt jednak nie zadawał żadnych pytań. Mieliśmy do dyspozycji jedną z najlepszych kajut, nasze stroje także świadczyły o naszej zamożności. A pieniądze równa się prestiż. Zawsze tak było i zawsze będzie. Dlatego też bez problemów przebyliśmy tą podróż.
   Stałam przy burcie w jedną z ostatnich nocy na statku, opierając się lekko i wypatrując lądu. W końcu go dojrzałam. Usłyszałam Lily, która stanęła obok mnie.
   - Widzisz? - zapytałam cicho.
   - Tak – odparła po chwili. - To Afryka?
   - Pewnie tak.
   - Co nas tam czeka, Amando? To chyba dość dziki kraj? Myślisz, że władca wampirów nie będzie miał nic przeciwko naszej obecności?
   - Myślę, że damy radę. Przecież zawsze nam się udaje – odparłam, patrząc w stronę powoli zbliżającego się lądu.
   Czarnego Lądu.

Koniec części V