CZĘŚĆ VI - AFRYKA

25.09.2011

   Weszłyśmy do domu i usiadłyśmy w salonie. Pomimo późnej pory Karolina poprosiła o dalszą opowieść, ciekawa, jak wyglądała Afryka u schyłku średniowiecza.
   - No, opowiedz jeszcze trochę – prosiła, nalewając sobie soku i upijając łyk.
   - No dobrze, ale zaraz idziemy spać. Ponieważ podróż minęła nam bez przygód, zacznę od chwili, gdy przybiliśmy do brzegów Afryki.

Rozdział I - Egipt

   Pierwsze, co rzuciło nam się w oczy po przybiciu do portu, to ogromne masy ludzi, przewijające się pomimo późnej pory. Byli to głównie Egipcjanie. Ponieważ zapadł już zmrok, mogliśmy spokojnie wyjść na brzeg.
   Aleksandria. Miasto Aleksandra Macedońskiego. Ośrodek życia kulturalnego i wielki port Morza Śródziemnego. Rozglądaliśmy się wokoło, zaskoczeni tą innością, tak różniącą Afrykę od europejskiej Anglii czy nawet Izraela.
   W porcie stało wiele statków, niektóre handlowe, inne z niewolnikami, których złapano i sprowadzono z głębi Czarnego Lądu. Słyszałam gwar, mieszający ze sobą wiele różnych języków. Głównie egipski i arabski, bowiem obecnie panowali tu Arabowie: Kalifowie z dynastii Abbasydów. To właśnie ich statki prowadziły handel żywym towarem.
   Powoli ruszyliśmy przed siebie. Erik już zdążył nająć tragarzy, którzy dźwigali za nami nasze rzeczy. Pierwszy szedł mój opiekun z żoną, trzymając ją za rękę. Za nimi Zuri i ja z Martinem. Szybko znaleźliśmy nocleg i dostaliśmy dwa wolne pokoje, zamykane od środka. Kiedy w końcu zniesiono nam wszystkie nasze rzeczy, było już prawie nad ranem.
   - Dziś jeszcze musimy zaryzykować i spędzić tu nasz dzień – powiedział Erik. - Zapłaciłem porządną sumę, żeby nam nie przeszkadzano, więc powinniśmy być bezpieczni.
   - Świetnie, a jaki mamy dalszy plan? - spytał Martin, rozglądając się uważnie po pokoju Lily i Erika. Szoszannah w tym czasie szczelnie zasłaniała okna, a ja i Zuri staliśmy na środku. Pokój, podobnie jak nasz, był niewielki i mało przytulny; obdarte ściany, jedno szerokie łoże i drewniany stolik ze świecą. Na razie musiało nam to wystarczyć.
   Mój opiekun sięgnął po mapę, którą nosił zwiniętą u pasa i rozłożył na niewielkim stoliku.
   - To mapa Afryki. Jesteśmy tutaj. - Wskazał na północno-wschodnią część mapy. Wszyscy jednocześnie pochyliliśmy się nad stolikiem. - Podejrzewam, że pochodzisz z Bakongo, prawda? - zwrócił się do Zuri. Chłopiec spojrzał na niego bezradnie.
   - Mówimy na siebie Sundi – odparł.
   - Kongo, Bakongo i Sundi to prawdopodobnie to samo – stwierdził Erik, przesuwając palcem w dół, do południowej części Afryki. - Tutaj musimy dotrzeć.
   - To spory kawałek – powiedziałam, przyglądając się mapie.
   - Ale chyba nam się nie śpieszy? - zapytał Martin.
   - Lepiej nie zostawać zbyt długo w jednym miejscu. Jutro ruszymy dalej. - Erik zwinął mapę i schował za pas.
   - Jak to? Nie zobaczymy piramid? - Lily podeszła do męża i spojrzała na niego swoimi dużymi, szarymi oczami.
   - Oczywiście, że zobaczymy. Przejedziemy przez Gizę. - Mój opiekun objął ją w pasie i uśmiechnął się lekko.
   - Przejedziemy? Tylko przejedziemy? A nie możemy tam zostać przez kilka dni?
   Pokręcił głową.
   - To nie jest dobry pomysł. Nie znamy tu nikogo, nie jesteśmy bezpieczni.
   - Ale druga taka okazja może się szybko nie trafić... - Szoszannah popatrzyła na niego prosząco, a potem na mnie. - Prawda, Amando?
   Uśmiechnęłam się. Też chciałam zwiedzić Egipt.
   - Jedna noc to za mało na zwiedzanie. A poza tym ja i Martin musimy się dzisiaj posilić, więc ta noc odpada. Może zostańmy w Egipcie chociaż tydzień?
   Erik westchnął i zerknął na Martina, wyraźnie szukając u niego poparcia. Nie chciał zostawać dłużej, niż to było konieczne, a gdy w myślach spytałam czemu, odpowiedział mi, że ma złe przeczucia.
   „Ach, ty i twoje przeczucia”, pomyślałam i spojrzałam prosząco na ukochanego, który wyraźnie się wahał.
   - Właściwie to... nigdzie nam się nie śpieszy, więc trzy, cztery dni w Gizie chyba nie sprawią nam dużej różnicy? - Oparł się o stolik i popatrzył pytająco na Erika.
   Mój opiekun westchnął głośno i przewrócił oczami.
   - Rozumiem, że jestem mniejszością? - Zerknął na murzyńskiego chłopca, który siedział cicho. - Obaj jesteśmy, jak widzę. - Spojrzał na żonę. - Mam nadzieję, że nie będę tego żałować. No niech wam będzie, trzy noce w Gizie i jedziemy dalej.
   - Wspaniale – ucieszyła się Szoszannah, rzucając mu się na szyję.
   - To my już pójdziemy – mruknął Martin, wziął mnie za rękę i pociągnął do pokoju. - Chodź, mały – zwrócił się do chłopca. - Do rana będziesz miał pokój dla siebie. - Uśmiechnął się do niego, na co Zuri pokiwał głową i odpowiedział łagodnym uśmiechem.
   Zauważyłam, że chłopiec był cichy i nieśmiały. Co prawda rozmawiał już z nami normalnie, ale w jego oczach wciąż widziałam lęk. Ufał nam, jednak nie do końca wierzył, że znowu zobaczy dom i rodzinę.
   - Dobranoc, Zuri – powiedziałam, kończąc ścielić mu łóżko. - Niedługo wrócimy.
   - Dobranoc – mruknął chłopiec, siadając na łóżku i zdejmując buty.
   Wyszliśmy z Martinem w noc. Szliśmy pustymi już uliczkami, gdzieniegdzie dostrzegając przemykających ludzi. Spojrzałam na ukochanego i jednocześnie złapaliśmy się za ręce. Zaczęliśmy biec w wampirzym tempie. W końcu dotarliśmy nad Nil. Zatrzymaliśmy się na brzegu i przez chwilę przyglądaliśmy się spokojnie płynącej rzece. Rozejrzałam się wokoło. Pusto i cicho.
   - Masz ochotę na kąpiel? - spytałam, uśmiechając się szeroko.
   - Z krokodylami? Brzmi smakowicie!
   Wybuchnęłam śmiechem i zrzuciłam ubranie, zostając w samej bieliźnie. Po chwili mój narzeczony zrobił to samo. Przez moment przyglądałam się jego przystojnej sylwetce.
   - Wchodzisz pierwsza?
   - Ja? - Zamrugałam gwałtownie oczami i pokręciłam głową.
   - To chodźmy razem. - Chwycił moją dłoń i puścił się biegiem. Już po chwili poczułam chłodną wodę pod stopami. Roześmiałam się. Wiatr nawiewał mi włosy na twarz, więc niewiele widziałam. Biegłam na oślep, przed siebie, zatrzymaliśmy się dopiero, gdy byliśmy już w wodzie po pas. Przyciągnął mnie do siebie i pocałował.
   - Czujesz? - spytał cicho.
   - Tak. - Wyczułam ruch wody niedaleko nas. Krokodyle.
   Odwróciliśmy się w stronę najbliższego z nich. Nic nie podejrzewający gad płynął w naszą stronę, licząc pewnie na smaczny kąsek. Uśmiechnęłam się na myśl, że za chwilę stanie się zupełnie odwrotnie.
   Kiedy krokodyl wpłynął pomiędzy nas, skoczyliśmy na niego równocześnie i wbiliśmy kły w jego twardą skórę.

   - Następnym razem ja wybieram ofiary – postanowił Martin, gdy nad ranem wracaliśmy z polowania. - O mało nie połamałem sobie na nich kłów!
   Wybuchnęłam śmiechem.
   - Ciekawe, czy by ci odrosły?
   - O nie, dziękuję za takie eksperymenty!
   Kiedy weszliśmy do pokoju, Zuri już smacznie spał na szerokim łóżku. Starając się go nie obudzić, pozasłaniałam dokładnie okna, mój narzeczony zabezpieczył drzwi i kiedy słońce ukazało się na niebie, my już leżeliśmy w swoich trumnach, zapadając w letarg.
   Obudziłam się następnego popołudnia. Jak zwykle, wyszłam na końcu. Wszyscy już siedzieli w pokoju Lily i Erika, planując trasę, jaką mieliśmy wyruszyć.
   - Rozumiem, że zaczynamy od Gizy? - spytałam, siadając obok Martina.
   - Tak, pojedziemy tam po zmroku – odparła Szoszannah, wiercąc się na kolanach u Erika i oglądając mapę błyszczącymi oczami. - Dzisiaj znajdziemy nocleg, ulokujemy się. A jutrzejszej nocy piramidy!
   - A gdzie Zuri? - zapytał Martin, rozglądając się po pokoju.
   - Na dole, je obiad. - Erik patrzył na ukochaną z uśmiechem. Poczułam jego miłość i odruchowo wtuliłam się w Martina. Byliśmy szczęśliwi... Miałam nadzieję, że uda nam się zwrócić Zuri jego rodzinie i że wszystko dobrze się ułoży.
   Tej nocy udaliśmy się do Gizy, miasta leżącego na lewym brzegu Nilu. Długo rozglądaliśmy się za jakimś noclegiem. W końcu drogę zastąpił nam wysoki, szczupły Egipcjanin. Wampir.
   - Witajcie w Egipcie, przyjaciele – powiedział po arabsku.
   - Witaj – odpowiedział Erik, lekko skłaniając głowę. Zrobiliśmy to samo. Szoszannah odruchowo położyła dłoń na ramieniu Zuri – nigdy nie wiadomo, jakie zamiary miał obcy. Mój opiekun wystąpił krok do przodu. - Przybyliśmy z Palestyny i będziemy wdzięczni za pomoc. Kim jest wampirzy władca Egiptu? Powinniśmy do niego się udać, by uznać jego władzę?
   Obcy wampir przez chwilę przyglądał się mojemu opiekunowi.
   - A więc wy jeszcze nic nie wiecie. Egipt nie ma władcy. Jestem jedynym wampirem, który tu żyje.
   - Ale jak to? - Pokręciłam głową ze zdumieniem. - Dlaczego?
   Mężczyzna spojrzał na mnie uważnie.
   - Z powodu Mazbah.
   - Kogo? - spytałam.
   - Mazbah. Ludzi, którzy polują na wampiry.
   - Chodzi ci o łowców? - zapytał Martin. Wampir spojrzał na niego i pokręcił głową.
   - To coś gorszego niż łowcy. Chwytają wampiry i prowadzą na nich badania. Szukają źródła wiecznego życia bez konieczności ukrywania się w dzień i picia krwi...
   - U wampirów tego nie znajdą – zauważyła Szoszannah.
   - Mają nadzieję, że w końcu trafią na innego wampira, który otworzy im drogę do wieczności. - Egipcjanin prychnął. - Jedyne wyjście to wampiryzm, innego nie odkryli i nie odkryją. - Spojrzał na nas i ukłonił się lekko. - Jestem Yassen.
   Przedstawiliśmy się po kolei, a wampir przyglądał się każdemu z nas. Kiedy doszło do Zuri, uniósł lekko brwi, ale nie skomentował. Na koniec ponownie skłonił głowę i wskazał najbliższy budynek.
   - Tam możecie się zatrzymać. Jak widzę, skutecznie udajecie ludzi – popatrzył na nas spod lekko przymrużonych powiek – możecie więc śmiało wejść i zamówić nocleg. A jutro zapraszam do mnie.
   - To bardzo miło z twojej strony, zastanowimy się nad zaproszeniem. - Erik zerknął na wskazany budynek. - A dziś możemy się tu zatrzymać.
   - Jeśli chcecie coś zwiedzić, mogę być waszym przewodnikiem – zaoferował Yassen, zerkając na mojego opiekuna.
   - O tak, chcemy zobaczyć piramidy – odparła Lily, biorąc męża za rękę.
   - W takim razie poczekam tutaj na was.
   Tak jak mówił Yassen, przyjęto nas bez problemu. Służka przyniosła nam nawet kolację dla Zuri. Chłopiec zjadł z apetytem, a Lily przygotowała mu łóżko.
   - Śpij spokojnie i nie zapraszaj żadnych wampirów – zastrzegła Szoszannah. Zuri pokiwał głową i uśmiechnął się lekko. Martin wyciągnął rękę i poczochrał go po ciemnych włosach.
   - Do jutra.
   Wyszliśmy na korytarz, tam Erik nas zatrzymał.
   - Co o nim myślicie? - spytał nas.
   - O Yassenie? - Wzruszyłam ramionami. - Wydaje się miły. Myślę, że można mu zaufać, skoro nas ostrzega...
   - Ale nie powinniśmy u niego mieszkać – zaoponował Martin. - Nie znamy go, nie wiemy, co to za typ wampira.
   - Och, daj spokój – mruknęłam. - Wiem, że nie ufasz wampirom, ale nie popadajmy w paranoję. Nie ma powodu, żeby nam zagrozić.
   - Przekonamy się – zakończył mój opiekun i wyszliśmy przed budynek, gdzie czekał na nas wampir.
   - Gotowi na zwiedzanie? - Uśmiechnął się do nas i wskazał nam kierunek. - Najpierw pokażę wam naszego Sfinksa.
   Pobiegliśmy w wampirzym tempie, zatrzymaliśmy się dopiero przed wizerunkiem mitycznego stworzenia, przedstawianego jako lew z ludzką głową. Piękny, ogromny, majestatyczny. Patrzyliśmy na niego z zachwytem.
   - Posąg pochodzi jeszcze z czasów Cheopsa – odezwał się Yassen. - Przyjrzyjcie się uważnie. Bardzo możliwe, że początkowo Sfinks był szakalem, na podobieństwo Anubisa, boga z głową szakala, strażnika umarłych.
   - Mnie o wiele bardziej przypomina lwa – stwierdziłam, podchodząc bliżej. Wampir usiadł na jednym z kamieni i uśmiechnął się.
   - Opowiem wam pewną historię związaną ze Sfinksem. Obiecał on we śnie pewnemu biednemu mieszkańcowi Fajum, że znajdzie skarby w jego uchu. Mężczyzna przybył więc do Gizy i rozpoczął poszukiwania w wystającej z piasku głowie Sfinksa. Wtedy nakrył go strażnik na koniu i złapał poszukiwacza, jednak usłyszawszy opowieść chłopa, wdrapał się po kamieniach i sam zaczął szukać. Chciwość została ukarana – zamiast skarbu, strażnik znalazł w uchu jadowitą kobrę, która go ukąsiła. Mężczyzna spadł i się zabił, a wieśniak zabrał dla siebie jego zbroje i konia. W ten sposób słowa Sfinksa się sprawdziły.
   - Pouczająca historia. - Lily usiadła obok Egipcjanina. - Znasz jeszcze jakieś?
   - Później nam opowie pozostałe historie, teraz pora się posilić – przerwał Erik, marszcząc lekko brwi. Poszedł do żony i wyciągnął rękę. - Musimy poszukać jakiś łotrów.
   - Lubicie złą krew? - Yassen wstał i uśmiechnął się szeroko. - W takim razie pokażę wam ciekawe miejsce.
   - Świetnie. To my jeszcze się przejdziemy po okolicy i wracamy – postanowił Martin.
   - Nie idziecie? - zdziwił się Egipcjanin.
   - Ja i Martin nie pijemy ludzkiej krwi – wyjaśniłam.
   Mężczyzna spojrzał na mnie zdumionym wzrokiem.
   - Ale jak to?!
   - Żywimy się krwią zwierząt – odparł Martin.
   - Ale to przecież niemożliwe. - Yassen pokręcił głową. - Jak długo jesteście wampirami?
   - Ja dokładnie sześćdziesiąt cztery lata – odparłam. - I już od ponad pół wieku nie piję ludzkiej krwi.
   Spojrzał na mnie uważnie, jakby sprawdzał, czy nie kłamię. Pokręciłam głową i wyjęłam krzyżyk. Wampir syknął i cofnął się, więc pośpiesznie ukryłam go pod gorsetem.
   - Jesteś innym wampirem – mruknął.
   - Innym? - Uniosłam brwi pytająco.
   - Nieważne. Chodźmy – zwrócił się do mojego opiekuna i przyjaciółki. Ruszyli w ciemną uliczkę i już po chwili zostaliśmy z Martinem sami.
   - O co mu chodziło? - spytałam ukochanego.
   - Nie mam pojęcia – odparł.
   Po długim spacerze w świetle księżyca wróciliśmy do domu, w którym się zatrzymaliśmy. Zuri spał dzisiaj w pokoju Lily i Erika, więc byliśmy sami w tę noc.
   I mieliśmy zamiar to wykorzystać.

   Obudziło mnie dziwne uczucie, że coś jest nie tak. Ostatnie co pamiętałam, to jak kładłam się do swojej trumny, a w trumnie obok kładł się mój Martin. Zasypiałam z uśmiechem na ustach.
   Otworzyłam oczy i zdałam sobie sprawę, że nie byłam już w trumnie, lecz przy ścianie, a moje ręce oplatały żelazne kajdany.