Rozdział XXIV - Miłość Talithy

30.07.2011

 

   - Kolacja podana – ogłosiła Amy, zaglądając do pokoju. Wyszłyśmy i usiadłyśmy przy stole. Karolina pomogła w podawaniu. Mój mąż usiadł obok mnie i pocałował mnie w policzek.
   - A to za co? - spytałam z uśmiechem.
   - Za ogół.
   - A, no to chyba, że tak – roześmiałam się.
   - To na czym teraz jesteście?
   - Na tym, jak Diego porwał Talithę – odpowiedziała Karolina. - Biedna dziewczyna!
   - Ja też byłam biedna – zwróciłam jej uwagę. - Wisiałam na łańcuchu do góry nogami w długiej, szerokiej sukni!
   - To faktycznie nieciekawie. Szczególnie ta suknia – wtrącił brat Karoliny.
   - I to wcale nie było zabawne! - oburzyłam się, ale w końcu roześmiałam się wraz z innymi. - No dobrze, może z perspektywy czasu to jest trochę zabawne.
   Po kolacji postanowiłyśmy się przejść. Wyszłyśmy i wolno ruszyłyśmy przed siebie.
   - To jak to było dalej? Jak udało ci się wyjść cało z opresji?
   - Już opowiadam – rzekłam i powróciłam do historii mojego życia.

   - Nie! - zawołała Talitha, szarpiąc się gwałtownie i próbując uwolnić. - Diego! Spójrz na mnie!
   Wampir odwrócił się w jej stronę.
   - Czy kiedykolwiek coś do mnie czułeś? Czy też wszystko, co mówiłeś i robiłeś było tylko z powodu zemsty? Te pocałunki, uśmiech, miłe słowa... To było na pokaz, tak?
   Zawahał się. Patrzył na nią przez chwilę i pokręcił głową.
   - Na początku tak. Ale teraz... Nie chcę twojej krzywdy, Talitho.
   - Więc uwolnij moją przyjaciółkę. Proszę... - Patrzyła na niego błagalnym wzrokiem.
   - Nie mogę. Muszę...
   - Co musisz? Nic nie musisz! - Dziewczyna podniosła głos. - Zabiłeś moją rodzinę, ale ja ci wybaczyłam. Teraz ty wybacz im. Stań po właściwej stronie. Wiem, że nie jesteś zły.
   - Nie? - prychnął i uśmiechnął się ironicznie. - Zabijam ludzi. A ty miałaś sześć lat, kiedy ich zabiłem. Nawet ich pewnie nie pamiętasz. Nie masz pojęcia, jak to jest, stracić opiekunkę. To jakby przecięli ci serce na pół i oderwali...
   - Rozwiąż mnie, Diego. - Patrzyła na niego błagalnym wzrokiem. Jej ładna buzia była wilgotna od łez. Wyglądała jak tamta mała, bezbronna dziewczynka, którą porwała Dalila. Zacisnęłam zęby i pośpiesznie przekazałam wszystko Erikowi. Był już w drodze. Jeśli Talithie uda się zagadać napastnika przez ten czas, będziemy uratowane.
   Wampir wahał się przez chwilę, nagle odłożył kołek, podszedł i jednym ruchem zerwał więzy, którymi Talitha była związana. Dziewczyna wyciągnęła rękę i bez wahania dotknęła jego policzka.
   - Nie jesteś zły – powtórzyła.
   - Nie boisz się mnie – stwierdził mężczyzna zdumiony, kucając przy niej.
   - Nie... Wiem, że mnie nie skrzywdzisz. Proszę, nie krzywdź też moich bliskich. Zostaw przeszłość za sobą. - Patrzyła mu prosto w oczy.
   - Ale dlaczego? Każda inna kobieta na twoim miejscu byłaby przerażona!
   - Ja nie jestem każda inna. A boję się tylko o to, że oni mogą cię skrzywdzić, albo ty ich.
   Przez chwilę patrzył uważnie w jej oczy. Wciąż kucał przed nią, a ona siedziała spokojnie.
   - Mówisz szczerze – stwierdził w końcu, marszcząc brwi. - Czy to możliwe? Znasz o mnie prawdę, a mimo to...
   - Mimo to cię kocham. Bo wiem, że tam jesteś taki, jakim cię poznałam. - Dotknęła jego lewej piersi. Spojrzał na jej dłoń.
   - Nie jestem. Pokochałaś potwora, Talitho. Sama tak powiedziałaś. - Jego głos był smutny. Znikła gdzieś złość, ironia i nienawiść.
   - Nie potwora. Ciebie. - Ujęła jego twarz w swoje drobne dłonie. - Powiedziałam to w złości. Wiesz, że tak nie uważam. Nie wierzę, że naprawdę chciałeś zabić moich rodziców. I mnie też nie zabiłeś. Potrafisz pokonać pragnienie krwi. - Uśmiechnęła się lekko. Zakrył jej ręce swoimi. Patrzyli na siebie, jakby zapomnieli o mojej obecności. Nie miałam zamiaru im tego przerywać; pomoc była już blisko.
   Nagle Diego wstał i wyciągnął rękę w stronę Talithy.
   - Chodź.
   - Dokąd? - Podniosła na niego zdziwiony wzrok.
   - Ze mną. Zapomnę o zemście, jeśli zgodzisz się ze mną odejść.
   - Ale dokąd pójdziemy?
   - Dokąd tylko zechcesz.
   - Zmienisz mnie w... wampira? - Jej głos zadrżał.
   - A jak inaczej moglibyśmy być razem?
   - Nie! - zawołałam, gdy Talitha podniosła dłoń, by mu podać. - Nie rób tego! Ja sobie poradzę. Ale nie daj mu się zabić!
   - Nie zabije mnie! - zaprzeczyła dziewczyna, odwracając się w moją stronę.
   - Żeby cię zmienić, najpierw musi cię zabić. A od tego nie ma już odwrotu...
   - To jak będzie? - przerwał mi Diego. - Musisz zdecydować natychmiast. Idziesz ze mną, Talitho?
   - Nigdzie nie idzie! - krzyknęłam. - Talitho, nie rób głupstw!
   - Ale ja go kocham, Amando. I będę z nim szczęśliwa. - Odwróciła się w jego stronę, podała mu rękę i wstała. - Będę piła tylko zwierzęcą krew – obiecała.
   - A twoi rodzice? Pomyśl o nich!
   - Ja przecież wrócę! - zawołała dziewczyna. - Nie wiem kiedy, ale wrócę. Przekaż moim rodzicom, że ich kocham i że wrócę. - Spojrzała na Diego. - Rozwiążesz ją?
   - Jej opiekun się tym zajmie, zaraz tu będzie. - Wziął dziewczynę na ręce i rzucił mi zimne spojrzenie. - Nie ścigajcie nas, bo nie ręczę za siebie. - I pomimo moich gwałtownych protestów wybiegł z nią na rękach.
   Chwilę później już był przy mnie Erik.
   - Wszystko w porządku? Wyglądasz jak... nietoperz. - Popatrzył na mnie z rozbawieniem.
   - Bardzo zabawne! Lepiej pomóż mi się stąd wydostać i to szybko!
   - Posłałem po Szoszannah i Martina, zaraz tu będą. - Pomógł mi uwolnić się z łańcucha.
   - Diego porwał Talithę! Namącił jej w głowie i porwał, musimy coś zrobić!
   - Moi znajomi podjęli już pościg – uspokoił mnie opiekun.
   - Ty to wszędzie masz odpowiednie znajomości – mruknęłam, poprawiając suknię. - Uważaj, tu może być gdzieś święcona woda. Ten drań wylał ją na mnie. - Przeczesałam ręką wilgotne jeszcze włosy.
   Pokiwał głową i wyszliśmy ostrożnie. Ruszyliśmy przed siebie i kilka minut później zatrzymaliśmy się raptownie.
   To, co nas zatrzymało, to był wampir, przybity do muru dużymi gwoźdźmi. Warcząc wściekle, bezskutecznie próbował się uwolnić. Na nasz widok uspokoił się nieco.
   - Uwolnij mnie – rzucił w stronę Erika.
   - Pozwoliliście mu uciec?!
   - Zabił nas wszystkich, jakby nie dziewczyna, to mnie też by zakołkował! - uniósł się wampir.
   - Talitha? Co z nią? - spytałam. Podeszłam i wyrwałam gwóźdź z jego lewej ręki. Syknął i spojrzał na dziurę w dłoni, która już powoli zaczęła się goić.
   - Jak już wszystkich pozabijał i mnie tu przybił, to podszedł do mnie z kołkiem, a ona skoczyła, złapała go w pasie i mówiła mu, żeby uciekali bo jak ich złapiecie, to go zabijecie. A on nic nie powiedział, tylko ją złapał i uciekł. - Z głośnym sykiem wyciągnął drugi gwóźdź.
   - O nie! Talitha oszalała – stwierdziła Lily, która nagle pojawiła się obok nas razem z Martinem.
   - Na to wygląda – westchnęłam. - Oszalała z miłości do wampira.
   Pobiegliśmy w ich ślady. Powoli noc miała się ku końcowi. Musieliśmy znaleźć ich przed świtem. W końcu Erik się zatrzymał.
   - W ten sposób nam się nie uda. - Spojrzał na nas uważniej i przekazał mi w myślach:
   „Talitha będzie chciała zabrać swoje rzeczy, może też pożegnać się z rodzicami. Zostało niewiele czasu do świtu, więc pewnie już tam biegną. Idźcie tam z Martinem. Spotkamy się na miejscu.”
   - To co robimy? - spytała Lily, patrząc się to na niego, to na mnie.
   - Ja i Szoszannah pójdziemy w prawo, Amanda i Martin na lewo. Znajdziemy ich – odparł głośno Erik, wziął żonę za rękę i po chwili już ich nie było. Ja złapałam Martina i pociągnęłam go w stronę domu Ruth.
   - A jaki naprawdę jest plan? - spytał mnie, gdy byliśmy już w połowie drogi.
   - Erik sądzi, że Talitha wróci do domu po rzeczy. - Przyśpieszyłam. Biegliśmy, trzymając się za ręce. W końcu dotarliśmy na miejsce. Stanęliśmy pod domem Ruth, nasłuchując.
   - Dlaczego nie mogę się pożegnać? - Usłyszałam szept Talithy.
   - Lada chwila twoja kuzynka i reszta mogą tu wpaść i wtedy będę musiał z nimi walczyć. Chcesz tego? Poza tym, zbliża się poranek. Musimy się ukryć i o zmierzchu wyruszyć dalej.
   - Dobrze – mruknęła dziewczyna z rezygnacją. Poczekaliśmy cierpliwie, aż wampir z Talithą wyjdą z domu i zastąpiliśmy im drogę.
   - Zostaw ją – warknęłam w jego stronę, ukazując kły. Martin zrobił to samo. Nie mogliśmy dopuścić do tego, by pod wpływem chwili siostrzenica Lily zrobiła coś, czego później będzie żałować. Przez całą wieczność.
   - Nie! Zostawcie nas! - zawołała Talitha. Odwróciła się w drugą stronę, ale wówczas na drodze stanął im Erik i Szoszannah.
   - Talitho, co ty wyprawiasz! - zawołała jej kuzynka. - Proszę, zastanów się. To decyzja o życiu i śmierci. Nie możesz podjąć jej bezmyślnie.
   - Nie jestem już dzieckiem! - zdenerwowała się Talitha. - Wiem, co czuję i czego chcę.
   - Oni nie odpuszczą, moja ukochana. - Diego spojrzał na nas, starannie omijając mój wzrok. Zatrzymał się na Eriku. - Dalila też myślała, że uda jej się ich uprosić. Ona naprawdę chciała zawrzeć pokój. A oni ją po prostu zabili. Ze mną chcą zrobić to samo. - Puścił jej dłoń i wbił wzrok w Erika. Jego zielone oczy były teraz zimne i mściwe. - Ale nie ja tu zginę. Już jako łowca o mało nie pokonałem tego wampira. Teraz mam znaczną przewagę.
   Drgnęłam. Jednocześnie z Lily spojrzałyśmy na siebie. Do tej pory mój opiekun wydawał mi się niepokonany. Ale teraz Diego zasiał we mnie ziarno wątpliwości. Łowca i wampir w jednej osobie...
   Silny wiatr zawiał od strony drzew, jakby potwierdzając nasze złe przeczucia.
   - Wręcz przeciwnie – odparł nagle Erik pewnym siebie głosem. - Gdyby tak było, Dalila nie kazałaby ci wtedy uciekać. Jako łowca walczyłeś inaczej. Wampirowi ta umiejętność przestaje być przydatna. Musisz nauczyć się wszystkiego od nowa...
   - Miałem dość czasu, by się nauczyć – przerwał mu Diego, ukazując kły i przyjmując postawę do walki. Erik zrobił to samo. Stali naprzeciwko siebie: dwa groźne wampiry, jeden gotów zabić drugiego.
   - Nie! - rozległy się dwa okrzyki. To Lily i Talitha zaprotestowały głośno. Dodatkowo, dziewczyna rzuciła się pomiędzy nich.
   - Błagam was, nie walczcie ze sobą. Eriku, Diego. Proszę. - Patrzyła to na jednego, to na drugiego. - Szoszannah, wybaczasz Diego to, co zrobił? On nie wiedział wtedy, że to twoja rodzina. Byli pierwszymi ludźmi, jakich podstawiła mu Dalila po głodówce. To jej wina, nie Diego.
   - Dobrze już, tylko nie walczcie ze sobą – odparła szybko Lily.
   - Wątpisz we mnie? - Mój opiekun spojrzał na swoją żonę i zmarszczył brwi.
   - Nie, skąd. Robię to dla Talithy – wyjaśniła zmieszana nieco Szoszannah.
   - Diego, ty już im wybaczyłeś, że zabili Dalilę, prawda? - Spojrzała na ukochanego.
   - Nie ma nam czego wybaczać – wtrącił Martin, robiąc krok w jego stronę. - Jego też przecież skrzywdziła. Zasłużyła na śmierć. Prawda? - zwrócił się do wampira. - Byłeś łowcą, a stałeś się wampirem. Nienawidzisz tego, kim jesteś. Gdybyś mógł być na powrót człowiekiem, oddałbyś wszystko, by nim być, prawda?
   - Zamilcz – warknął na niego Diego. Złapał Talithę i przyciągnął do siebie gwałtownie. - Dam wam spokój, ale ona idzie ze mną.
   - Stawiasz nam warunki? - zapytałam, unosząc brwi.
   - Kochasz ją? - spytała Lily. Spojrzał na nią zaskoczony, przez chwilę nie wiedząc, co odpowiedzieć. Zapadła cisza, wszyscy patrzyliśmy na Diego. Na tego przystojnego Hiszpana o jasnych, zielonych oczach; niegdyś bezwzględnego łowcę, a teraz wampira. Złego? Czy też po prostu zagubionego?
   - Tak – odparł w końcu, biorąc ją za rękę. Czy mówił prawdę? Nie miałam pojęcia. Ale Talitha mu wierzyła. Jej oczy rozbłysły. Była gotowa dla niego umrzeć i narodzić się na nowo. Jako wampirzyca.
   - Kochasz? - zapytał nagle Martin. - A mimo to chcesz zrobić z niej wampirzycę? Choć wiesz, jak to jest? Chociaż zawsze nienawidziłeś wampirów i na naszym miejscu zrobiłbyś wszystko, by ją uratować przed takim losem? - Pokręcił głową. - Gdybyś naprawdę ją kochał, zostawiłbyś ją w spokoju. Pozwolił jej żyć jako człowiek. Nie zabierał jej tego cennego daru, jakim jest życie.
   - Martin, przestań natychmiast! - zawołała Talitha, patrząc na niego z oburzeniem. Natomiast Diego uśmiechnął się ironicznie.
   - A gdyby twoja wampirzyca była człowiekiem? Co byś zrobił?
   - Nigdy bym jej nie zmienił. - Popatrzył na niego śmiało. - Talithę rozumiem. Dla Amandy i tak stałbym się wampirem. Ale pozwól jej chociaż podjąć przemyślaną decyzję. Jest jeszcze młoda; skąd wiesz, że za kilka lat nie będzie tego żałować?
   - Nie będę! Daj mu spokój! - zawołała Talitha, ale żaden z nich nawet na nią nie spojrzał. Tylko mierzyli się wzajemnie wzrokiem.
   - Słońce zaraz wzejdzie – zauważyłam. Wzięłam Martina za rękę i pociągnęłam w stronę domu Ruth. Szoszannah i Erik otworzyli drzwi do piwnicy. Zatrzymaliśmy się u progu, patrząc na Diego, który stał nieruchomo. Spojrzał na Talithę. Jego wzrok jakby złagodniał. Może naprawdę ją kochał?
   - Oni mają rację – szepnął.
   - Nie! Nie mają! - Dziewczyna zarzuciła mu ręce na szyję.
   - Chcesz zostać wampirem? Już, teraz? - Złapał ją za ramiona, na co Lily skoczyła w ich stronę, ale Erik złapał ją za rękę.
   - Teraz? - Talitha zawahała się. Diego pogłaskał ją po policzku.
   - Masz przed sobą całe życie. A ja choć raz zrobię coś słusznego. Zabijałem wampiry, bo byłem pewien, że robię to dla dobra niewinnych ludzi. Ale w pewnym momencie zacząłem to robić z nienawiści. I patrz, do czego mnie to doprowadziło. - Uśmiechnął się smutno i pokręcił głową.
   Zerknęłam w niebo. Do wschodu zostało parę minut. Weszliśmy do piwnicy, nie zamykając drzwi.
   - Diego, musisz się ukryć – odezwałam się. - Zaraz wschód.
   - Nie. - Spojrzał na mnie dziwnie. - Zbyt długo już się ukrywałem przed słońcem. - Odwrócił się do Izraelitki i ponownie dotknął jej policzka. - Powinienem był zrobić to od razu, ale wtedy nie poznałbym ciebie.
   - Ale... co zrobić? - W głosie dziewczyny zabrzmiał niepokój.
   - Wyjść na słońce.