Rozdział XXIII - Zemsta Diego

24.07.2011

   - Ojej, wampirem? - Karolina zrobiła wielkie oczy. - Czyżby to był...
   - Tak, dokładnie tak – odparłam. - Dlatego tak się przeraziłam. Miałam jeszcze nadzieję, że się mylę, ale... niestety. Nie myliłam się. On wrócił.
   Dziewczyna pokręciła głową.
   - I musiało paść na biedną Talithę! Pewnie przeżyła zawód? Przez miesiąc ją uwodził, drań! Opowiadaj dalej. Mam nadzieję, że nic jej się nie stało?
   Pokiwałam głową i wróciłam do opowiadania.

   Przez moment miałam nadzieję, że się przesłyszałam.
    - Wampirem? Spotykasz się z wampirem?!
   - Ale... co w tym złego? - Dziewczyna gwałtownie zamrugała oczami. - Co prawda, on mi tego nie powiedział, ale sama się domyśliłam.
   - A wiesz, że ty się zestarzejesz, a on... - Spojrzałam na nią z niepokojem.
   - Nie zestarzeję. On mnie zmieni.
   - Talitho. To nie jest takie proste. Myślisz, że bycie wampirem jest takie ciekawe i beztroskie? To ciągła walka z pragnieniem krwi. I to wcale nie jest przyjemne. - Patrzyłam na nią z poważną miną. - A zmienić można tylko kogoś, kogo wyczuwa się w szczególny sposób. Oznacza to, że jego przeznaczeniem jest zostać wampirem. W innym wypadku nie należy tego robić.
   - I twoim przeznaczeniem było zostać wampirem? - spytała Talitha, unosząc brwi.
   - Owszem. Erik wiedział, że tak się stanie, inaczej by mnie nie przemienił. - Westchnęłam. - Muszę koniecznie porozmawiać z tym twoim wybrankiem. Jeśli naprawdę się kochacie...
   - Oczywiście, że tak – przerwała mi Talitha. - Kocham go i on mnie też!
   - No, dobrze. Ja nie mam nic przeciwko – uspokoiłam ją. - Chcę tylko go poznać, zanim zaprowadzisz go do rodziców. A jak ma na imię?
   - Diego.
   Poczułam, jakby ktoś mnie uderzył. Nagle wszystko zaczęło składać się w logiczną całość. Moje złe przeczucia się sprawdziły i nabrały realnych kształtów.
   - Nie... To niemożliwe. Minęło już dziesięć lat odkąd... - Zasłoniłam usta dłonią, próbując opanować narastającą we mnie panikę.
   - Ale... co się stało? Odkąd co?
   - Pamiętasz wydarzenia sprzed jedenastu laty? Kiedy zostałaś porwana?
   Dziewczyna spochmurniała.
   - Nie wszystko. Pamiętam rudowłosą, złą wampirzycę. I wiem, że chciała skrzywdzić Szoszannah.
   - Dokładnie tak. Chyba pora, żebyś dowiedziała się wszystkiego. - Starannie dobierając słowa, opowiedziałam jej naszą historię, od chwili, gdy przybyliśmy do Izraela, do czasu ślubu Lily z Erikiem.
   - Ale... to musi być inny Diego! To nie może być mój ukochany! - zaprotestowała Talitha.
   - Ma jasne, zielone oczy i ciemne włosy? Jest Hiszpanem, wampirem i ma na imię Diego? Czy to nie za dużo zbiegów okoliczności?
   Dziewczyna przez chwilę siedziała w milczeniu.
   - Czy to znaczy, że... że on mnie oszukał? - Pochyliła głowę.
   - Na to wygląda. - Wzięłam ją za rękę, patrząc na nią ze współczuciem. - Tak mi przykro, kochanie.
   - Ale... - Przyłożyła dłoń do ust. - Może to jakaś straszna pomyłka...
   - Pokaż mi swoje oczy, skarbie.
   Spojrzała na mnie z nadzieją. W jej oczach ujrzałam jego. Diego. Był to ten sam łowca, a jednak inny. Uśmiechał się. Dotykał jej policzka.
   - Kocham cię, Talitho. Jesteś moją querido.
   - Ja też cię kocham, Diego.   Pocałował ją. Doszłam do wniosku, że potrafił świetnie udawać zakochanego. Przez miesiąc się z nią spotykał po to, by ją omamić, a potem... Wzdrygnęłam się na myśl, co miał zamiar jej zrobić, aby się na nas zemścić.
   - To on – rzekłam cicho, przekazując wszystko w myślach Erikowi. Kwadrans później już wchodził z Lily do domu.
   - Talitho! - Szoszannah dopadła do niej pierwsza, usiadła przy niej i złapała za ramiona. - Nic ci nie jest? Jesteś cała? Nie zrobił ci krzywdy?
   - Ale co się stało? - W drzwiach stanął Martin. W ręku miał figurkę przedstawiającą Araba pędzącego na koniu. Była jeszcze nie pomalowana, a już wyglądała przepięknie.
   - Diego wrócił – odrzekłam, przenosząc wzrok z jego dzieła na niego i krótko wtajemniczyłam go w niecny plan byłego łowcy.
   - O nie! - zawołała Lily, obejmując siostrzenicę obronnym gestem. - Nie pozwolę mu cię skrzywdzić.
   - Nie martw się, kochanie. Poradzimy sobie z nim. - Mój opiekun podszedł do żony, usiadł obok niej i objął ją ramieniem. - Już dwukrotnie go pokonałem, za trzecim razem uciekł. Tym razem się nie wymknie.
   - Zabijesz go? - Talitha zrobiła duże oczy i zerwała się na równe nogi. - Nie!
   - Bronisz go?! - Martin zrobił krok w jej stronę. - Talitho, on zabił rodzinę Szoszannah, a więc i twoją. I nas też zabije. On się po prostu mści.
   - Porozmawiam z nim...
   - O nie! Nie zgadzam się! - zawołała Lily stanowczo. - Zostaniesz tu i będziemy cię strzegli przed tym draniem!
   - Diego nie zrobi mi krzywdy! - zaprotestowała dziewczyna.
   - Tego nie wiemy – przerwałam jej. - Wolisz uwierzyć komuś, kto zamordował twoją rodzinę i nas też próbował zabić, niż nam?
   Talitha zawahała się. W jej oczach zabłysły łzy, które usilnie próbowała powstrzymać.
   - Nie potrafię uwierzyć, że on jest zły. Znamy się tylko miesiąc, ale spotykaliśmy się prawie co noc. Opowiadał mi o swoim kraju, o życiu ludzi, o podróżach na morzu... Z nikim jeszcze nigdy tak nie rozmawiałam... Gdyby miał mnie skrzywdzić, już dawno by to zrobił! - Zagryzła wargi, usilnie próbując się nie rozpłakać.
   - Niekoniecznie – zaprzeczył Martin. - Czekał na odpowiednią okazję.
   - A tą okazją pewnie miało być spotkanie z Ruth i Selimem – dodał Erik. - Przecież by go poznali, prawda? Czemu więc chciał się z nimi spotkać?
   Nic nie odpowiedziała. Usiadła, przybita tym, co usłyszała. Mężczyzna, któremu oddała serce, oszukał ją. Było mi jej żal i poczułam gniew. Postanowiłam, że Diego zapłaci nam za to, co zrobił. Podeszłam i przytuliłam ją do siebie.
   - Musimy działać szybko – odezwał się mój opiekun. - Jeśli się dowie, że Talitha nam powiedziała, przystąpi do ataku.
   - Kazał mi obiecać, że nikomu nie powiem – powiedziała cicho dziewczyna. - Mówił, że to przez różnicę religii... Ale skoro chciał poznać moich rodziców, uznałam, że i tak by się wydało, i że już mogę powiedzieć...
   - I całe szczęście, że nam powiedziałaś – rzekł Martin, siadając obok Talithy. - Jesteś piękną dziewczyną, znajdziesz mężczyznę, który na ciebie zasługuje. Nie smuć się, ślicznotko. - Pogłaskał ją troskliwie po włosach, niczym starszy brat pocieszający siostrę i spojrzał pytająco na Erika, który przejął dowodzenie.
   - Szoszannah – zwrócił się do żony – pójdziesz do Ruth i Selima. Czuwaj przy ich domu. Martin, ty udasz się do Azariasza. Obserwuj jego dom. Amanda, zostajesz z Talithą. Być może przyjdzie właśnie do niej. Ja zbiorę grupę wampirów i wyruszymy na poszukiwania.
   Rozeszliśmy się, każdy w swoją stronę. Ja usiadłam przy Talithie. Dziewczyna położyła się na łóżku i leżała przez chwilę, po czym zamknęła oczy i zasnęła. Wyszłam bezszelestnie i zeszłam na dół.
   Poszłam do warsztatu Martina i zaczęłam oglądać efekty jego pracy. Zastanawiałam się, czy rozwijałby swoje zdolności, gdyby nie był wampirem? W końcu nie był to zbyt popularny zawód. A może w ogóle by zapomniał o rzeźbieniu?
   Wzięłam jedną z figurek, przedstawiającą anioła z szeroko rozpostartymi skrzydłami. Ciekawa byłam, kto go zamówił. Anioł był wielkości jak od dłoni do łokcia i miał ciemne, kręcone włosy. Właściwie to był nie tyle anioł, co anielica. Przyjrzałam się jej ślicznej twarzy. Kogoś mi ona przypominała, ale nie mogłam dojść, kogo... Gdy już coś mi zaczęło świtać, usłyszałam głosy na górze.
   Pośpiesznie odstawiłam figurkę i pomknęłam do pokoju Talithy. Zatrzymałam się przed drzwiami. Głos, który stamtąd dobiegał, należał do Diego.
   Początkowo miałam zamiar tam wejść, ale doszłam do wniosku, że ten wampir jest nieobliczalny. Jeśli tam teraz wpadnę, może ją złapać i zrobić jej coś złego. Przestałam się poruszać i zaczęłam nasłuchiwać.
   - To prawda, Diego? - Usłyszałam głos Talithy. - Zabiłeś rodzinę Szoszannah i chciałeś zabić ją? I Erika?
   - Tak, to prawda. - Głos wampira brzmiał spokojnie.
   - I Amandę? I Martina?
   - Owszem.
   - Okłamałeś mnie! - zawołała dziewczyna. Usłyszałam, jak robi krok do tyłu. - Rozkochałeś w sobie, mówiłeś, że mnie kochasz, a tobie chodziło tylko o zemstę! Nigdy nic do mnie nie czułeś, prawda? Zabijesz mnie teraz? I będziesz szczęśliwy? Poczujesz się lepiej? - W jej głosie słychać było rozżalenie.
   Drgnęłam i złapałam za klamkę. Nie byłam w stanie dłużej czekać.
   - Nie zabiję cię, Talitho.
   Zawahałam się. Skoro nie miał zamiaru jej zabijać, to co planował?
   - Dlaczego? Ja też jestem ich rodziną. Tych, którzy zabili twoją ukochaną opiekunkę! Tą samą, która cię zabiła, by potem zmienić w... w potwora!
   Izraelitka wyraźnie go rozdrażniała. Nie mogłam ryzykować. Błyskawicznie otworzyłam drzwi, ale nie zdążyłam dobiec do Talithy. W jednej chwili zdałam sobie sprawę, że on wiedział o mojej obecności i gdy weszłam, złapał dziewczynę, błyskawicznie przerzucił przez ramię i po prostu wyskoczył z nią przez otwarte okno.
   - Nie, puść mnie! Zostaw! Amando!
   Wyskoczyłam za nimi i rzuciłam się w pogoń. Biegłam tak szybko, jak tylko mogłam, nie tracąc ich z oczu. Byłam szybka, ale Diego był jeszcze szybszy. Pomimo że biegł z dziewczyną na ramieniu. Biegliśmy chyba z kwadrans, kiedy nagle zorientowałam się, że ich nie widzę.
   Zgubiłam ich.
   Zatrzymałam się, myśląc intensywnie. Pozostali byli za daleko, aby prędko przyjść nam z pomocą. Bałam się o Talithę. Była taka młoda, bezbronna... Jak ja, kiedy byłam w jej wieku.
   Zamknęłam oczy, nasłuchując. Słyszałam świszczący wiatr, gwar rozmów w domach stojących nieopodal, odgłosy nocy i... w końcu usłyszałam siostrzenicę Lily.
   - Na pomoc! Amando! Aman... - Urwała gwałtownie, ale to wystarczyło. Ruszyłam w tamtą stronę. Zatrzymałam się przed dużym, rozpadającym się budynkiem i ostrożnie weszłam do środka. Kiedy otworzyłam drzwi, ujrzałam Talithę, związaną i zakneblowaną. Odruchowo zrobiłam krok w jej stronę, zatrzymując się na jej gwałtowną reakcję. Kręciła głową, wyraźnie wskazując na coś za mną. Obejrzałam się i ujrzałam, jak drzwi się zamykają, a na mnie bryznęła woda z wiadra, stojącego nad drzwiami.
   Instynktownie zasłoniłam się rękami, ale nic się nie stało. To była tylko woda.
   - Czyżby święcona? - spytałam Diego, który pojawił się za związaną dziewczyną.
   - Tak. Przygotowana na Erika. Dla ciebie, jak widzę, jest bezużyteczna. Naprawdę nie pijesz ludzkiej krwi? - Mężczyzna stał, opierając się o krzesło, na którym siedziała związana Talitha. Patrzył na mnie spokojnie.
   - Uwolnij ją – nakazałam, patrząc mu w oczy. Zrobiłam krok w jego stronę, a wtedy poczułam, jak coś łapie mnie za nogi i lecę w górę. Zawisłam pod sufitem do góry nogami! I to zakuta w gruby łańcuch. Suknia poleciała w dół, zasłaniając mi twarz. Pośpieszenie odgarnęłam ją w górę i spojrzałam przed siebie.
   - Wpadłaś w pułapkę, moja droga. W ten sposób nie możesz mi rozkazywać.
   - Zdejmij mnie natychmiast! Ty podły draniu! - Posypałam mu różnymi epitetami we wszystkich językach, jakie do tej pory poznałam. Byłam na siebie taka wściekła. Tak dać się podejść! A mogłam spojrzeć Talithie w oczy i bym ominęła pułapkę.
   - Niezła jesteś. Ile ty znasz tych języków? - Diego wydawał się być rozbawiony, więc umilkłam, zerkając na łańcuchy, oplatające moje kostki. - To co mam z nią zrobić, Talitho? - Podszedł i odkneblował dziewczynę.
   - Wypuść ją! Proszę! Co ona ci zrobiła?!
   - To przez nią i przez jej podobnych jestem potworem, Talitho. Nienawidzę jej.
   - Ale to przecież Dalila cię zmieniła! I ona cię też zabiła! - zaprotestowała Izraelitka.
   - Ale to za nimi tu przyjechałem. Gdyby nie oni, siedziałbym teraz spokojnie w Hiszpanii, jadł tortillę z mięsem wołowym i popijał dobrymi trunkami, a w nocy kołkował wampiry. A tak? Od jedenastu lat zabijam ludzi i piję ich krew. Cóż za ironia losu... Łowca wampirem? Po przemianie chciałem wyjść na słońce, ale Dalila mi nie pozwoliła. Skuła mnie i trzymała przez tydzień. Myślałem, że oszaleję z głodu. W końcu przykuła mnie do siebie i wyszliśmy na zewnątrz. Była noc. Szliśmy kawałek, a ja wszędzie czułem ten kuszący zapach. Nigdy nie zapomnę tego bólu. Nie miałem siły się wyrwać, byłem za bardzo osłabiony. Było mi już wszystko jedno, co zrobię i kogo zabiję, byle przestać cierpieć. I wtedy dotarliśmy do celu. Dalila zapukała do drzwi i powiedziała im, że jestem ranny. Zaproszono nas do środka. Kiedy więc blokada przestała działać, rozkuła mnie. A ja z miejsca rzuciłem się na nich. Wtedy po raz pierwszy posmakowałem ludzkiej krwi...
   Zamilkł. Przytrzymując suknię, próbowałam pochwycić jego wzrok, ale stał odwrócony tyłem. Przodem do Talithy, w oczach której ukazały się łzy.
   - To nie musi tak być, Diego. Możesz pić krew zwierząt – powiedziałam. Odwrócił się do mnie błyskawicznie. W ręku trzymał kołek.
   - Zamilcz! - warknął. - Nigdy więcej nie będę głodował. Nie chcę żyć jako wampir. Próbowałem, ale mam dość. Jednak przez rok zdążyłem ją pokochać. Jak siostrę. I przysiągłem, że ją pomszczę. Dlatego muszę cię zabić. - Podniósł kołek i wycelował w moją pierś, a ja zdałam sobie sprawę, że ani Erik, ani ktokolwiek inny już nie zdąży przybyć mi z pomocą.