Rozdział XXII - Spokojne czasy

16.07.2011

   Zamilkłam na chwilę, a Karolina spojrzała na mnie zaniepokojonym wzrokiem.
   - Diego? Znowu on? Nie podoba mi się to. Czy on zawsze musi się pojawiać w najmniej odpowiednim momencie? I to jeszcze z takim tekstem!
   - Diego bardziej wszystko skomplikował, niż by się mogło wydawać. - Westchnęłam.
   - Wampir i łowca w jednej osobie! Czy to znaczy, że był... niepokonany?
   Uśmiechnęłam się tajemniczo.
   - Wręcz przeciwnie, moja droga. Wręcz przeciwnie...

   Patrzyłam z lękiem na hiszpańskiego łowcę, który stał się wampirem. Jego intensywnie zielone oczy iskrzyły się nienawiścią. I wówczas przyszło mi do głowy coś bardzo ważnego, o czym nie powinnam zapominać.
   Miałam gorącą krew. A to oznaczało moc.
   Musiałam spróbować. Utkwiłam wzrok w jego oczach i wolno pokręciłam głową.
   - Nie rób tego, Diego. Odłóż kołek.
   Zmarszczył brwi i zrobił krok do tyłu, posłusznie opuszczając broń.
   - Diego, nie patrz jej w oczy! - zawołała Dalila. - Mówiłam ci przecież, że to gorącokrwista! Nie pozwól, żeby ci rozkazywała!
   Wampir błyskawicznie odwrócił się ode mnie.
   - Nie mogę jej się sprzeciwić... Jak to możliwe...? - Spojrzał na Dalilę, potem na mnie i na końcu na Lily. - W takim razie zacznę od ciebie – zwrócił się do mojej przyjaciółki i skoczył w jej stronę. Szoszannah zrobiła błyskawiczny unik i znalazła się obok mnie. Diego rzucił się z naszą stronę, patrząc na Lily. Potrafiłam sprawić, że nie mógł mnie zaatakować, ale nie umiałam powstrzymać go przed skrzywdzeniem mojej przyjaciółki. Chyba musiałam poważnie dopracować swoje umiejętności.
   Zanim jednak wampir zdołał ją dosięgnąć, na drodze stanął mu Erik, odpychając go do tyłu. Diego upadł na ziemię. Mój opiekun wyciągnął kuszę i wystrzelił w jego stronę.
   - Nie! - Dalila zareagowała błyskawicznie. W jednej chwili znalazła się na linii strzału, zasłaniając podopiecznego. Bełt z kuszy wbił jej się w pierś. Upadając, wylądowała w ramionach Diego.
   - Dalila! Nie, to niemożliwe! Nie tak miało być... - Uklęknął, przytrzymując jej głowę. Dostrzegłam, że strzała przebiła jej serce.
   Udało się. Pokonaliśmy Dalilę. A jednak nikt z nas nie czuł żadnego triumfu. Śmierć opiekuna jest straszna dla podopiecznego. Nagle wszelka nienawiść gdzieś uleciała. W oczach Hiszpana ujrzałam rozpacz.
   - I tak mnie nie lubiłeś – mruknęła wampirzyca. Diego dotknął dłonią jej bladego policzka i pokręcił głową.
   - Jesteś moją opiekunką. Pomszczę cię.
   - Zrób to. Ale nie dziś. Nie jesteś jeszcze gotowy, aby walczyć jako wampir, zabiją cię. Uciekaj, a potem... wróć. I pomścij mnie. - Złapała go za ramię, ściskając kurczowo, wydała z siebie przerażający okrzyk bólu i rozsypała się w proch.
   Przez chwilę patrzył w to miejsce, gdzie przed momentem leżała. Na jego twarzy malował się ból. W końcu podniósł wzrok i spojrzał na mnie. Jego zielone oczy rozbłysły złowrogim blaskiem. Był w nich ból, cierpienie i nienawiść.
   Erik skierował kuszę w stronę wampira. W tym momencie Diego rzucił się na niego niespodziewanie. Kusza upadła na ziemię, podobnie jak Hiszpan i mój opiekun. Natychmiast się podnieśli i stanęli naprzeciwko siebie, ukazując kły. Wtem obok Erika pojawił się Martin, trzymając swoją kuszę. Wystrzelił, ale trafił wampira w ramię. Diego zacisnął zęby i wyrwał strzałę z ciała, po czym odrzucił ją, spojrzał z nienawiścią na Erika i... uciekł.
   - Za nim – rzucił mój opiekun i razem z Martinem ruszyli w pościg. Ja natomiast spojrzałam na Szoszannah.
   - W porządku?
   - Tak... Nie. - Zamknęła oczy. - Czemu nie możemy po prostu żyć spokojnie, nie nękani przez nikogo? Czy już zawsze na naszej drodze będą piętrzyły się trudności?
   - Nie wiem. - Podeszłam do niej i objęłam ją. Przytuliła się do mnie, nic już nie mówiąc.
   Erik i Martin wrócili przed świtem. Diego starannie się ukrył, a następnego wieczora, z tego co się dowiedzieliśmy, wsiadł na statek i odpłynął w kierunku swojego kraju.
   - Miejmy nadzieję, że już nie wróci – mruknął mój ukochany. Obaj z Erikiem byli na siebie źli, że pozwolili mu uciec. Nikt z nas nie powiedział tego głośno, ale w głowach zostały nam ostatnie słowa Dalili.
   Pomścij mnie.
   Wiedzieliśmy, że to nie koniec. Póki jednak Diego był za granicami kraju, byliśmy bezpieczni. Jak długo? Tego nie wiedzieliśmy. Musieliśmy być jednak przygotowani na każdą sytuację.

   Powoli wszystko zaczęło się układać. Lily i Erik spędzali ze sobą całe noce, włócząc się po Izraelu, raz na trzy tygodnie polując na okrutnych ganew. Czasem odwiedzali Azariasza z rodziną.
   Szoszannah była szczęśliwa. Widziałam to po niej. Na jej twarzy często gościł uśmiech, a gdy patrzyła na męża, w jej wzroku widziałam miłość. Mój opiekun również odżył. Pierwszy raz od bardzo długiego czasu zapanował u nas spokój.
   Między mną, a Martinem też nic się nie zmieniło. Czasem się sprzeczaliśmy, ale szybko się godziliśmy, zwiedzaliśmy ojczyznę Lily, polowaliśmy i spacerowaliśmy w blasku księżyca. Dni, a raczej noce mijały błyskawicznie. To był czas spokoju. Pomimo niezbyt korzystnej sytuacji politycznej w kraju, nie musieliśmy znosić żadnych represji. Nie wiem, co Erik powiedział obecnemu zarządcy, ale jego ludzie omijali naszą posiadłość z daleka. Podobnie z domem Ruth.
   Było nam tu dobrze. Nikt nie polował na wampiry, gdyż kraj był właściwie pod okupacją, a więc zajmowano się raczej ludźmi. Ganew przybywało, lecz moja przyjaciółka i opiekun regularnie się nimi zajmowali.
   Tak mijały dni, tygodnie, potem miesiące. Mieliśmy siebie i przyjaciół, do których należała Ruth i jej rodzina. Często ich odwiedzaliśmy, oni nas także. Powoli też spostrzegaliśmy to, co nieuchronne – przemijalność ludzkiego życia. Ruth i jej mąż Selim zaczęli się starzeć, Talitha zaś rosła w zadziwiającym tempie. Ze słodkiej sześciolatki, którą zobaczyłam, gdy tu przybyliśmy, zmieniła się w piękną, nastoletnią dziewczynę. Szare, sarnie oczy przypominały oczy Szoszannah, a ciemne włosy, splecione w gruby warkocz, podkreślały jej dziewczęcą urodę. Wydarzenia z przeszłości na szczęście nie odcisnęły na niej większego piętna.
   Tak minęło dziesięć lat. Lat pełnych spokoju i miłości. Powoli zapomnieliśmy o Diego, w przekonaniu, że on też o nas zapomniał. Żyliśmy własnym, dość beztroskim życiem. Gdy patrzyłam na Martina, zastanawiałam się, co by było, gdybyśmy nie byli wampirami. Miałby teraz trzydzieści dwa lata. A ja?
   No tak. Sześćdziesiąt jeden. I być może jego by nie było na świecie. A jeśli nawet, to nigdy byśmy się nie poznali, a już na pewno nie bylibyśmy razem. Jak dziwnie układa się los...
   Po śmierci rodziny Lily została jej winnica, którą Azariasz nie mógł przejąć z prostego powodu – miał już jedną, którą dostał w posagu żony. Co prawda początkowo zarządzał obiema, lecz w końcu postanowił oddać ją siostrze. Tym bardziej, że Erik zaproponował część zysków. W ten sposób mój opiekun i przyjaciółka zaczęli prowadzić interes, który przyniósł niemałe korzyści. Doglądali, sprawdzali wszystko i rozpoczęli nawet rozbudowę. Z braku zajęcia Erik zaangażował się w winnicę; szkoda tylko, że nie mógł spróbować wytwarzanego tam wina. Co prawda tuż po zmianie w wampira smak nadal pozostaje, ale po latach zanika. Smakuje już tylko krew.
   Również ja i Martin postanowiliśmy czymś się zająć. Mój ukochany zdecydował się robić to, co wcześniej uważał za nieprzydatne, choć ciekawe zajęcie – rzeźbienie. Założył własny warsztat, gdzie przyjmował zamówienia, głównie od Izraelitów, dla których rzeźbił wiele różnych, niezwykłych rzeczy. Część z nich służyła do kultu religijnego: korona na Torę, tarcza na Pięcioksiąg, jad, czyli wskazówka do czytania Tory, menora, naczynia do rytualnego obmywania rąk, naczynia związane z ucztą szabasową i sederową, lichtarze, świeczniki czy lampki chanukowe. Przyjmował także zamówienia od Arabów i wampirów na różnorodne ozdoby, figurki, naszyjniki.
   Potrafił to robić niezwykle szybko i zręcznie. W jednym z pokoi na dole urządził sobie warsztat pracy. Uwielbiałam siedzieć i patrzeć, jak rzeźbi przy słabym świetle kaganka, właściwie to zupełnie mu niepotrzebnym. Spod jego dłoni wychodziły niezwykłe rzeczy.
   - Chciałabym tak umieć – mówiłam.
   - To nic trudnego, kochanie. Chcesz, to cię nauczę.
   - Nie, lepiej nie. - Kręciłam głową z rozbawieniem. - Wolę tylko popatrzeć.
   Widziałam, że mój ukochany czerpie przyjemność ze swojego zajęcia. Rzeźbił coraz bardziej skomplikowane rzeczy. Na szyi wciąż miałam naszyjnik od niego.
   A czym ja się zajęłam? Początkowo nie miałam pojęcia, co ze sobą zrobić. Szoszannah, Erik i Martin odnaleźli się w swojej pracy. A ja? Początkowo myślałam nad własnym interesem, jednak nie byłam typem kupca, więc szybko zrezygnowałam. Pewnej nocy przysłuchałam się, jak dwoje ludzi rozmawia ze sobą w obcym dla mnie języku. Zirytowało mnie to, że nie potrafię ich zrozumieć i doszłam do wniosku, że muszę nauczyć się tego języka. Jak się okazało, był to egipski. W ten sposób kolejne lata poświęciłam nauce. Znałam oczywiście francuski, angielski, włoski, hebrajski, hiszpański i arabski. Znalazłam w Izraelu sporo obcokrajowców i kolejno nauczyłam się: egipskiego, aramejskiego, szwedzkiego oraz kilku innych, ciekawych języków.
   W końcu nadszedł rok tysiąc trzysta siedemdziesiąty trzeci. Była to ciepła, lipcowa noc jak każda inna. Erik i Lily byli poza domem – może w winnicy, a może gdzieś indziej, nie dociekałam. Martin siedział wówczas w swoim warsztacie i rzeźbił coś na zamówienie. Ja natomiast wracałam właśnie ze spaceru, gdy ujrzałam Talithę, idącą w moją stronę. Tym razem miała rozpuszczone włosy i wyglądała wyjątkowo pięknie.
   - Amanda! - zawołała, przyśpieszając. Zatrzymała się tuż przede mną. - Muszę się ciebie o coś poradzić.
   - Oczywiście, moja kochana. Wejdź. - Spojrzałam na jednego ze sług Ruth i Selima, który odprowadził Talithę do mnie i powiedziałam, że może spokojnie jechać, bo Martin przyprowadzi ją z powrotem. Weszłyśmy do domu i usiadłyśmy w salonie. Spojrzałam na dziewczynę z zainteresowaniem. Zaróżowione policzki, rozmarzony wzrok... Uśmiechnęłam się. - Chodzi o... mężczyznę?
   - Skąd wiesz? Czytasz w moich myślach?! - zawołała zdumiona dziewczyna. Pokręciłam głową.
   - Ależ skąd. Po prostu zgadłam.
   Talitha poznała prawdę już dawno temu, właściwie to przez przypadek. Podsłuchała, jak jej rodzice mówią o nas dziwne rzeczy i zaczęła dociekać. W końcu zdecydowaliśmy się jej powiedzieć. Bądź co bądź, należała do rodziny. Była przecież siostrzenicą Szoszannah, żony Erika, z którym w specyficzny sposób łączyły mnie więzy krwi. Tak czy inaczej, lubiłyśmy się i ostatnio dużo rozmawiałyśmy.
   - Wiesz, Amando, to trochę skomplikowane. - Przygryzła lekko wargę, uciekając wzrokiem. Z jednej strony była trochę podobna do Lily, miała jednak zdecydowanie łagodniejsze i spokojniejsze usposobienie.
   - Opowiadaj.
   Talitha spojrzała na mnie błyszczącymi oczami.
   - Poznaliśmy się przypadkiem. Wracałam do domu od przyjaciółki, było już ciemno. Zaczepił mnie jakiś Arab. Przestraszyłam się i zaczęłam uciekać. I nagle przede mną pojawił się on, mówiąc, żebym się nie bała, bo przy nim nic mi nie grozi. - Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. - Odprowadził mnie do domu, a potem poszedł. Ale wrócił, następnego wieczora. I zaczęliśmy się spotykać w tajemnicy przed wszystkimi. Nie robiliśmy nic zdrożnego – dodała prędko – tylko spacerowaliśmy. Spotykamy się już od miesiąca! Mówi mi miłe rzeczy, trzyma za rękę, a wczoraj powiedział, że mnie kocha!
   - A znacie się tylko miesiąc, tak? - Uśmiechnęłam się, kręcąc głową. - Jest w twoim wieku?
   - No... niezupełnie. Chyba troszkę starszy. Ale niewiele!
   Pokiwałam głową, patrząc na nią uważnie.
   - I ty też uważasz, że go kochasz?
   - Oczywiście, że tak! Wczoraj mnie pocałował. To było... niesamowite. Szumiało mi w głowie i w ogóle... - Pochyliła wzrok, rumieniąc się nagle. - Ale nie mów nikomu, bo nie powinnam mu na to pozwalać.
   - Nie powiem – obiecałam, powstrzymując uśmiech. - A co chciałaś się poradzić?
   - No, właśnie. - Talitha wyraźnie się ożywiła. - Dzisiaj powiedział mi, że mnie kocha i chce, bym przedstawiła go swoim rodzicom.
   - Ho, ho. To poważna sprawa – rzekłam, śmiejąc się.
   - To chyba znaczy, że chce poprosić ich o moją rękę, prawda?
   Popatrzyłam na nią uważnie.
   - Ale ty jesteś jeszcze młoda...
   - Wcale nie, przecież mam już siedemnaście lat! To najwyższy czas na zamążpójście!
   - Siedemnaście... a pamiętam cię, jak miałaś sześć. Byłaś wtedy takim słodkim dzieckiem...
   - A teraz jestem dorosłą dziewczyną – dodała, patrząc na mnie wymownie. - I jeśli rodzice się zgodzą, wkrótce będę miała męża!
   - To wspaniale. - Uściskałam ją radośnie.
   - Ale jest problem. - Zrobiła niepewną minę.
   - Jaki problem?
   - Bo on nie jest Izraelitą. Jest innej wiary, chyba katolickiej.
   Wzruszyłam ramionami.
   - To żaden problem. Erik też nie jest Izraelitą, a wziął ślub z Szoszannah.
   - Tak, ale... on jest Hiszpanem.
   - Hiszpanem? - Uniosłam brwi. - Mam przyjaciela, który jest Hiszpanem. Twoi rodzice dadzą się uprosić. Tylko ich uprzedź!
   - Ale jakby jednak nie, to mnie poprzesz?
   - Oczywiście, Talitho.
   - Ale to nie wszystko.
   Westchnęłam.
   - Co jeszcze?
   - On jest wampirem.