Rozdział XXIII - Coś się kończy, coś zaczyna...

16.02.2012

   Przerwał nam dźwięk budzika. Karolina zerwała się, zabrała ubrania i pobiegła wyszykować na randkę. Po jej wyjściu udałam się do siebie. Chwilę później przyszła do mnie, już ubrana i gotowa. Przysiadła na brzegu łóżka i popatrzyła na mnie oczekująco.
   - Jeszcze trochę do przybycia Lucasa, więc opowiadaj. Czy Erik zgodził się na propozycję? Kogo miał zabić? Myślę, że jeśli kogoś dobrego, to nic z tego.
   - Erik przez tyle wieków szukał tego grobu. I nagle okazuje się, że ktoś wie, gdzie on jest...
   - Ale skąd Heron to wiedział? - zdziwiła się.
   - Też o to zapytałam.

   - Heron zna miejsce, gdzie je pochowano? - zdziwiłam się.
   - Tak twierdzi. - Erik westchnął i usiadł na szerokiej ławie stojącej tuż obok drzwi, Szoszannah po jego prawej stronie, a ja po lewej. Obie patrzyłyśmy na niego z niepokojem.
   - Ale skąd? - zapytałam. - I skąd pewność, że to właśnie ich grób?
   - Powiedział mi o niej prawie wszystko. Ismena... nigdy nie wyszła za mąż. Umarła młodo po długiej chorobie. Nasza córka jeszcze przed jej śmiercią została poślubiona mężczyźnie z niższego rodu, dzięki Ismenie, która umożliwiła im ślub. Amanda podobno kochała tego mężczyznę. Umarła przy porodzie, a wtedy jej mąż wyjechał razem z dzieckiem i nigdy nie wrócił.
   - A więc możliwe, że gdzieś na świecie są twoi potomkowie – stwierdziłam.
   - Być może. - Wzruszył ramionami, spojrzał na Lily, potem na mnie. - Nie wiem, skąd Heron to wie, ale powiedział mi o niej tak wiele, że nie mam wątpliwości.
   - Skoro Heron wie, może są też inni, którzy wiedzą, gdzie jest grób – zaczęła Lily, ale Erik pokręcił głową.
   - Nawet jeśli ktoś o tym wie, wątpię, żeby zdradził władcę i nam powiedział. Poza tym, gdybyśmy zaczęli dopytywać za jego plecami, wściekłby się. Ceną za poznanie miejsca ich pochówku jest tylko jeden łowca...
   - Ale nie wiemy, czy ten łowca na pewno jest zły – odparła cicho Szoszannah. - Poza tym, my zabijamy, żeby żyć, a nie dla innych korzyści...
   - Obiecałem, że je odnajdę – przerwał jej Erik i popatrzył na nią ciemnymi oczami. - A teraz po raz pierwszy jestem tak blisko. - Dotknął jej policzka i westchnął. - Powinienem odmówić? Tak uważasz, Szoszannah? - Zerknął na mnie. - A ty, Amando?
   - Myślę, że to decyzja, którą powinieneś przemyśleć – powiedziałam powoli i spojrzałam na Lily, która siedziała przez chwilę bez słowa. W końcu podniosła wzrok i popatrzyła poważnie na Erika. Jej duże szare oczy były smutne i zamyślone.
   - Masz prawo wiedzieć, gdzie jest pochowana twoja rodzina. Dlatego zrobisz, co będziesz uważał za słuszne, najdroższy. Zawsze będę po twojej stronie, nieważne, co zrobisz. - Ujęła jego dłoń i spojrzała na niego z czułością w oczach. Erik uśmiechnął się lekko i objął ją ramieniem, a drugim mnie. Oparłam głowę o jego ramię, nic nie mówiąc.
   Oczywiście nie chciałam, żeby Erik kogokolwiek zabijał, ale wiedziałam, że odnajdując grób Ismeny, w końcu będzie mógł zakończyć pewien etap w swoim życiu. Lecz jeśli ceną ma być ludzkie życie...
   Wiedziałam, co ja bym zrobiła. Ale ja nie byłam w takiej sytuacji, nie żyłam tyle co on i nie przeszłam tak wiele. Dlatego nic nie powiedziałam, nawet, gdy już wiedziałam, co wybierze.
   Kiedy weszliśmy do piwnicy, by ułożyć się do snu, Jahmes i Martin siedzieli i rozmawiali, a przy swojej trumnie stała Ianira, obracając w palcach białą różę.
   - Śliczna – stwierdziłam. - Od kogo ją dostałaś?
   Wampirzyca pokręciła głową.
   - Nie wiem. Znalazłam ją w swojej trumnie.
   W tym momencie wszedł Juan, patrząc na Ianirę i uśmiechając się szeroko.
   - Ciebie zapraszam do drugiego pokoju. Jest mniejszy, ale tutaj i tak jest was dużo, a na górze za duże ryzyko. - Złapał za brzeg jej trumny i zaczął ciągnąć w stronę drugiego pomieszczenia.
   - Ale mi tutaj dobrze, czemu mam spać tam sama? - zaprotestowała rudowłosa.
   - Nie sama. Moja trumna też tam stoi. - Puścił do niej oczko, podniósł jej trumnę i ruszył w tamtą stronę.
   - Co? Nie zgadzam się! - Ianira upuściła kwiat i błyskawicznie znalazła się naprzeciwko niego. - Postaw mi moją trumnę! Będę spać tutaj!
   - Daj spokój, querida. Potrzebujesz teraz poczucia bezpieczeństwa w czasie snu, a ja ci je zapewnię. - Objął ją ramieniem, nie przejmując się tym, że stali na środku pokoju lustrowani naszym wzrokiem. Słysząc słowa Juana, o mało nie parsknęłam śmiechem. Pozostali też mieli rozbawione miny, Ianira natomiast wyglądała na zdezorientowaną. Odsunęła się od Hiszpana i złapała za swoją trumnę.
   - Dam sobie radę.
   - Słyszałeś, co powiedziała – rzekł Jahmes, podchodząc do nich.
   - Nie rozmawiam z tobą, więc się nie wtrącaj – warknął Juan. - Chyba, że znowu będzie trzeba kogoś pobić, to ci powiemy.
   - Właśnie widzę świetną okazję. - Egipcjanin zrobił krok w jego stronę, ale Ianira szybko stanęła między nimi.
   - Tylko bez żadnych bójek. Jestem wdzięczna wam obu za pomoc, ale będę spała tutaj w swojej trumnie, tak? - zerknęła na Juana.
   - Jak sobie życzysz, mi amor. - Wyciągnął dłoń i przesunął palcami po jej policzku. - W takim razie jutro do tego wrócimy. Spokojnego snu. - Zanim się spostrzegła, pocałował ją w policzek i wyszedł.
   Wampirzyca stała przez chwilę nieruchomo, nieco zaszokowana tym, co zrobił Juan, po czym pochyliła się, by przesunąć trumnę, ale Jahmes zrobił to za nią. Postawił ją pod ścianą i uśmiechnął się półgębkiem.
   - Bezczelny, prawda, wiewióreczko?
   - Okropnie. - Otworzyła trumnę z rozmachem. Spojrzałyśmy na siebie z Szoszannah. Robiło się coraz ciekawiej. - Do jutra – mruknęła wampirzyca i zamknęła trumnę. Chwilę potem poszliśmy w jej ślady.

   Tego dnia wszyscy chodziliśmy jacyś ponurzy. Po przebudzeniu błąkaliśmy się po domu, niby zwiedzając rezydencję Juana, ale przede wszystkim czekając na zmrok. Samego właściciela nie widziałam, Ianira siedziała, trzymając w rękach nieco obrany z płatków kwiat wczorajszej róży i słuchała, co mówił Jahmes; Erik i Szoszannah rozmawiali o czymś cicho – podejrzewałam, że o propozycji Herona, aczkolwiek nie miałam zamiaru się upewniać i wtrącać, a Martin siedział i rzeźbił jedną ze swoich figurek.
   W końcu nadszedł zmrok. Mój opiekun wstał, pocałował żonę i wyszedł. Szoszannah popatrzyła za nim ze smutkiem, ale nic nie powiedziała.
   - Co się stało? - spytała ją Ianira, siadając obok. - Wszystko w porządku, Lily?
   - Tak, w porządku. - Szoszannah pokiwała głową, ale się nie uśmiechnęła. - To trochę skomplikowane, długo by tłumaczyć.
   Jahmes, który właśnie rozmawiał z Martinem, ucichł nagle i zerknął na Izraelitkę.
   - Możemy ci jakoś pomóc? - spytała Ianira po chwili.
   - Nic się nie dzieje, naprawdę. Tylko się martwię. Erik poszedł zabić pewnego łowcę. Wiem, że mojego męża nie pokona żaden łowca, ale i tak się martwię...
   - Co tak siedzicie, słońce już zaszło! - zawołał Juan, wpadając do pokoju.
   - Racja, chodźmy na zewnątrz – powiedziałam. Wyszliśmy na taras, potem przed dom. Próbowałam skontaktować się z Erikiem, żeby dowiedzieć się, czy wszystko w porządku, ale zablokował dostęp do swojego umysłu. Pewnie nie chciał się rozpraszać.
   W końcu usłyszałam go. Siedziałam wtedy na kolanach mojego narzeczonego, który dyskutował razem z Jahmesem na temat miłości Penelopy do Odyseusza. Ianira przysłuchiwała się temu wszystkiemu z fascynacją, czasem dorzucając coś od siebie. Okazało się, że również czytała to dzieło, choć tylko we fragmentach.
   - Szkoda, że nigdy nie miałam okazji przeczytać go w całości.
   - Na pewno jeszcze będziesz miała okazję – stwierdził Jahmes. Juan przysłuchiwał się ich rozmowie, od czasu do czasu rzucając jakąś ironiczną uwagę, na którą zwykle odpowiadał Egipcjanin albo rudowłosa wampirzyca. Szoszannah siedziała cicho, pogrążona we własnych myślach. Ścisnęłam lekko jej rękę, dając do zrozumienia, że wszystko będzie dobrze.
   I wtedy go usłyszałam. Wołał mnie. Musiałam iść. Ale tylko ja. Wstałam.
   - Dokąd idziesz, kochanie? - zapytał Martin. Spojrzałam na niego i pokręciłam głową. Otaczały mnie emocje Erika, ale musiałam się skupić.
   - Niedługo wrócę. Muszę...
   - Coś z Erikiem? - Lily zerwała się z miejsca.
   - Nie, wszystko w porządku – uspokoiłam ją. - Zaraz wrócę, na razie nic nie wiem.
   - Idę z tobą – postanowiła wampirzyca.
   - Ja też – dodał Martin.
   Nie rozumieli tego. On teraz musiał być sam, choć przez chwilę. Dzięki więzi tylko ze mną mógł się podzielić tym, co czuł. Nie miałam teraz czasu tego tłumaczyć.
   - Nie – odparłam krótko. - Później. - Odwróciłam się i pobiegłam, nie czekając na ich protesty. Nie wiedziałam, dokąd biegłam. On mnie prowadził. Podsyłał obrazy, gdzie mam skręcić, którędy biec.
   Biegłam długo. W szaleńczym pędzie mijałam budynki, ludzi, którzy mnie nie dostrzegali. W końcu zatrzymałam się przed ogromnym zamkiem i obeszłam go dookoła. Brama. Cóż to za przeszkoda? Wspięłam się na nią bez problemu i zeskoczyłam po drugiej stronie.
   Znalazłam się w ogrodzie. Szłam powoli, mijając rzędy uśpionych kwiatów. W końcu dotarłam do dużej groty, przed którą czekał Erik. Stał nieruchomo, wpatrując się w noc, a jego czarny płaszcz łomotał na wietrze.
   - One cały czas były tutaj, w Patras – szepnął. - To takie oczywiste. Zapragnęła być tu pochowana i Amanda spełniła jej wolę. Postanowiła też, że zostanie tutaj razem z matką. - Wszedł do środka, a ja za nim. Zatrzymaliśmy się przed ścianą, pod którą ułożona była kamienna płyta. Tam musiały znajdować się oba groby. Nad nimi, na ścianie, wyryte było imię Ismeny, poniżej Amandy, a obok nich widniało jeszcze jedno imię, napisane również po grecku.
   Erastus γιο Ikάστορας.
   - Erast syn Ikastora – przeczytałam.
   - Zgadza się. Kiedy byłem jeszcze człowiekiem, ludzie nadawali swym dzieciom same imiona, które w końcu zaczęły się powtarzać, więc dla odróżnienia dodawali imię ojca, czyim jest synem. Potem zaczęto łączyć dwa imiona w jedno, zwykle biorąc po dwie lub trzy pierwsze litery z obu imion.
   - To w takim razie kim jest ten Erast? - Spojrzałam na napis. - Er-ik... Ojej. - Nagle pojęłam. Obejrzałam się na mojego opiekuna, który stał, wpatrzony w napis. - To ty tak naprawdę nazywasz się Erast?
   - Właściwie to tak. Ale Erastów było wielu, więc nazywano mnie Erik. - Przesunął ręką po napisach. - Ciekawe, kto to wyrył.
   Ścisnęłam jego dłoń i również dotknęłam ściany. I wtedy pojawiły się wizje.
   Mała dziewczynka biegnąca po łące, ciemne kręcone włosy, brązowe oczy. Naprzeciwko niej stała piękna Greczynka w białej szacie, uśmiechając się szeroko. Dziewczynka wpadła w jej ramiona.
   - Mamo! Chodź, pójdziemy do groty.
   Kobieta uśmiechnęła się i przytuliła ją lekko.
   Wizja znikła, pojawiła się nowa. Ta sama kobieta przy skale, obok dziewczynka, troszkę starsza.
   - A nie prościej wyryć je w skrócie? - spytała mała, patrząc na matkę.
   - Nie, musi być pełne imię. - Posłała córce czuły uśmiech. „Taki sam, jak mojej mamy, kiedy mówiła o czymś wesołym”, pomyślałam.
   I znów wizja uległa zmianie. Młoda dziewczyna ubrana na czarno kończyła właśnie napis. Odsunęła się, a po jej policzkach spływały łzy.
   - Żegnaj, mamo. Mam nadzieję, że jesteś teraz z tatą. I jest wam dobrze.
   I ostatnia wizja. Tym razem mężczyzna. Ciemne proste włosy, wysoki. Odsunął się od ściany i popatrzył na wyryte imię. Amanda.
   - Szkoda, że nigdy nie poznasz naszej córki, kochanie... - wyszeptał, po czym uklęknął i przesunął ręką po kamiennej płycie.
   Zniknęło. Obejrzałam się na Erika, który patrzył na mnie ze zdumieniem.
   - Co to było? - spytałam go.
   - Nie wiem. Też to widziałaś?
   Pokiwałam głową.
   - To jakby... wizja przeszłości.
   - Wampiry nie mają wizji przeszłości. - Mój opiekun pokręcił głową, wpatrując się w napisy na ścianie. - Pierwszy raz słyszę o czymś takim. A więc moje imię wyryły obie, potem nasza córka jej imię i na końcu ten Grek. Jej mąż. - Staliśmy przez chwilę w zamyśleniu, w końcu Erik zerknął na mnie. - Myślisz, że Szoszannah będzie chciała tu ze mną przyjść?
   - Oczywiście – odparłam stanowczo. - I pewnie się zdziwi, że masz na imię Erast.
   - Nie zdziwi się, wie o tym. - Błysnął zębami w uśmiechu.
   - Wie? Powiedziałeś jej? - Zerknęłam na niego.
   - Kiedy wychodziła za mnie za mąż, spytała mnie o nazwisko, więc jej powiedziałem.
   - Ale nie wie, ile masz lat? - Popatrzyłam na niego podejrzliwie.
   - No cóż... - Odwrócił wzrok i uśmiechnął się lekko. - Żona powinna wiedzieć, ile lat ma jej mąż.
   - A mi nie powiedziałeś! - Oburzyłam się. A tyle razy go prosiłam!
   - Mam niecałe tysiąc lat, Amando. Urodziłem się w czterysta trzydziestym trzecim roku w Patrasie, a zmarłem w czterysta sześćdziesiątym. Chcesz wiedzieć coś jeszcze, promyczku? - Spojrzał na mnie z uśmiechem. Westchnęłam.
   - Taka okazja, a mi już nic nie przychodzi do głowy!
   Roześmiał się i mnie przytulił. Jeszcze przez chwilę patrzyliśmy na miejsce, gdzie pochowana była jego rodzina.
   Odnalazł ich. Po tysiącu latach w końcu tego dokonał. I w ten sposób zamknął pewien rozdział w swoim życiu. Najpierw znalazł mnie, potem Szoszannah, a teraz grób Ismeny i córki.
   Coś się kończy, coś zaczyna. Miałam jedynie nadzieję, że to, co się zacznie, będzie już tylko lepsze.

Koniec części VI