Rozdział XXII - Propozycja władcy Grecji

8.02.2012

   Przerwałam, zerkając na duży, ścienny zegar.
   - Czy ty przypadkiem nie masz randki?
   - Fakt, niedługo się zbieram – odparła Karolina, podążając za moim wzrokiem. - Ale najpierw powiedz, co się stało z Ianirą i co zrobił Heron? Zwłaszcza, że Juana akurat nie było...
   - Cóż... większość gorącokrwistych, jakich spotkałam w swoim życiu, miało obsesję na punkcie władzy. Heron nie należał do wyjątków, nie szanował kobiet i nie wahał się dokonywać okrutnych czynów, ale miał też pewną rzadką właściwość, wynikłą z doświadczenia, a trochę z wrodzonego talentu.
   - Jaką właściwość? - zainteresowała się Karolina.
   - Potrafił rozpoznać kłamstwo...

   - Tak, wiem, co powiesz, panie – że przybyłam tu i chcę zabrać ci władzę. Tylko że mnie władza nie interesuje, Juan może potwierdzić. - Patrzyłam na Herona odważnie. - Grecja to kraj mojego opiekuna i jedyne, czego chciałam, to go zobaczyć. Zresztą, gdybym chciała władzy, to raczej nie zaczynałabym od obcego kraju, prawda? - Miałam nadzieję, że uda mi się go przekonać. Jego wzrok był nieodgadniony i obawiałam się, że mi nie uwierzy.
   - Naprawdę myślisz, że mógłbym się ciebie obawiać? - Heron uniósł brwi, a na jego twarzy pojawiło się rozbawienie. - Nie masz nawet stu lat. Gdyby on był gorącokrwisty – zerknął przelotnie na Erika – to owszem, ale ty? - Machnął ręką w moją stronę. - Dopóki nic nie knujesz, możesz czuć się bezpieczna w moim kraju. Wszystkie wampiry mogą czuć się u mnie bezpiecznie. Skutecznie tępimy łowców. - Odwrócił się do Erika. - Przemyśl moją propozycję. Wiem, pieniędzy ci nie brakuje, ale mogę zaoferować o wiele więcej. Podaj tylko cenę.
   - Przemyślę – obiecał mój opiekun, ale powiedział to takim tonem, że zabrzmiało jak: nic z tego.
   - W takim razie wracam do swoich zajęć, a kiedy się namyślisz, daj znać. - Odwrócił się i już po chwili go nie było.
   - Co ci zaproponował? - Szoszannah ubiegła moje pytanie. Stanęliśmy we troje wokół Erika, który pokręcił głową i wzruszył ramionami.
   - Chce, żebym zabijał dla niego łowców.
   - Ale... wszystkich łowców? - zapytałam niepewnie.
   - Tych, których by mi wskazał – odparł mój opiekun, obejmując ramieniem swoją żonę.
   - I co ty na to? - spytała Lily, przytulając się do niego.
   - Chyba się nie zgodziłeś? - wtrącił Martin.
   - Miałbym zostać najemnikiem? - Erik prychnął lekceważąco. - Jeśli miałbym zabijać łowców, to wolałbym ja ich wybierać.
   - A jeśli dałby ci wolny wybór, zgodziłbyś się? - zdziwiłam się. Erik uniósł brwi i spojrzał na mnie.
   - Ale po co? - zapytał.
   - Władca mówił, że może ci dużo zaoferować. Co miał na myśli? - spytałam, opierając się lekko o Martina. Mój narzeczony objął mnie i pocałował w policzek.
   - To, czego tak naprawdę bym pragnął, już mam. - Erik zerknął na Szoszannah, uśmiechając się łagodnie, potem na mnie. Jego ciemne oczy błyszczały lekko, a ja wiedziałam, co teraz czuł. Miał ukochaną żonę, miał mnie, miał przyjaciół. Co lepszego mógłby mu zaproponować władca?
   Ani ja, ani Erik nie pomyśleliśmy wówczas o czymś oczywistym. O czymś, czego mój opiekun chciał od bardzo, bardzo dawna. Od tak dawna, że nawet mu przez myśl nie przyszło, że władca Grecji mógłby mu to dać.
   Ruszyliśmy przez pałac, pogrążeni w rozmowie. Po drodze spotkaliśmy Jahmesa, który razem z Martinem zagłębił się w mitologię grecką.
   - Jak byłeś człowiekiem, wierzono jeszcze w bogów greckich? - spytał Erika mój narzeczony.
   - Za moich czasów nikt już w nich nie wierzył – odparł Grek. - Ludzie albo w nic nie wierzyli, albo byli chrześcijanami. Były też inne religie, ale bogowie greccy i mitologia znana nam była głównie z historii opowiadanych z pokolenia na pokolenie.
   - To w którym roku żyłeś? Ile już masz lat? - spytałam, mając nadzieję, że tym razem mi odpowie.
   - Dużo, promyczku. Dużo. - Błysnął śnieżnobiałymi kłami w szerokim uśmiechu i ruszył przed siebie, trzymając Lily za rękę.

   W końcu nadszedł upragniony mrok. Kiedy słońce całkowicie skryło się za horyzontem, wyszliśmy na zewnątrz, zastanawiając się, gdzie się podział Juan. W końcu ujrzeliśmy znajomego wampira, który pracował u Hiszpana. Podszedł i przekazał nam, że Juan czeka u siebie w domu.
   - W domu? - Popatrzyliśmy na siebie niepewnie, ale w końcu ruszyliśmy w drogę. Kiedy dotarliśmy na miejsce, przed domem ujrzeliśmy Juana i Ianirę, której rude loki, rozwiewane przez wiatr, już z oddali rzucały się w oczy w blasku księżyca.
   Wampirzyca siedziała z ponurą miną, ale na nasz widok trochę się rozpogodziła. Hiszpan natomiast wyglądał na bardzo zadowolonego z siebie.
   - Wszystko w porządku? - Podeszłam do rudowłosej i usiadłam obok niej na ławeczce.
   - Mniej więcej – mruknęła dziewczyna.
   - To znaczy? - spojrzałam pytająco na Juana. Martin usiadł obok mnie, Szoszannah i Erik naprzeciwko Ianiry, a Jahmes stanął z boku, opierając się o barierkę otaczającą taras.
   - To znaczy, że naszej małej ślicznotce strzelił do głowy wspaniały pomysł – rzekł Juan – otóż postanowiła udać się do portu i odpłynąć do Francji, a ponieważ w nocy nie odpływał żaden statek, znalazła jeszcze lepsze rozwiązanie – zamarzyło jej się słoneczko na twarzy.
   - O nie! Chciałaś wyjść na słońce?! - zawołała Lily, patrząc na nią z przerażeniem. - Ale dlaczego? Przecież jeśli chciałaś odpłynąć do domu, to my byśmy ci pomogli, wyprawili w podróż, a nawet popłynęli z tobą!
   - Ale... ja myślałam... - Ianira przygryzła wargę i westchnęła. - Myślałam, że jesteście tacy sami jak oni. Ci, którzy mnie porwali.
   - Przykro nam, że źle nas zrozumiałaś – odezwał się Erik. - Nic ci nie grozi z naszej strony. A co do mnie, to mam żonę. - Spojrzał na Szoszannah z czułością w oczach.
   - Tak, wiem, Juan mi wyjaśnił. Przepraszam, że tak o was pomyślałam. - Ianira spuściła głowę i splotła dłonie na kolanach.
   - W porządku, nie przejmuj się. Pomożemy ci. - Położyłam rękę na jej ramieniu i uśmiechnęłam się lekko. - Wrócisz do domu, do swojej rodziny.
   - Nie mam do kogo wracać – powiedziała cicho wampirzyca, podnosząc na mnie wzrok. - Oni nie żyją.
   Zamilkłam. Nastała cisza, którą przerwał Jahmes.
   - To czemu chciałaś uciekać do Francji, wiewióreczko?
   Podniosła wzrok zaskoczona i uśmiechnęła się nieśmiało.
   - A dokąd miałam uciec? Znam tylko Francję.
   - Możesz zostać z nami – zaproponowałam.
   - I nawet będziesz do nas pasować – dodała Szoszannah. - Amanda też jest Francuzką, ja Izraelitką, Erik Grekiem, Jahmes Egipcjaninem, Martin Anglikiem, a Juan Hiszpanem.
   Ianira roześmiała się cicho.
   - To ciekawie się dobraliście.
   - Zostań, a zatroszczymy się o ciebie, querida – odezwał się Juan, obejmując ją lekko ramieniem. - Będzie ci dobrze, masz moje słowo! - Uśmiechnął się szeroko. Spojrzała na niego z oburzeniem.
   - Jesteś bezczelny, wiesz? - Obejrzała się na nas. - Przerzucił mnie przez ramię i siłą mnie tu zaciągnął! - Zmarszczyła gniewnie brwi i założyła ręce na piersiach.
   - Cały Juan – powiedziałam, próbując nie parsknąć śmiechem. - Mnie chciał kiedyś utopić.
   - Ja? Kiedy? - Zielone oczy Hiszpana popatrzyły na mnie z oburzeniem. Wyglądał teraz jak uosobienie niewinności. Nie mogłam się nie roześmiać.
   - Ale to była zabawa – wyjaśniłam szybko Ianirze, żeby nie pomyślała sobie o nim czegoś złego.
   - Wampira nie można utopić – mruknął Juan, przysuwając się nieznacznie do dziewczyny. - A ja ci ratowałem życie, querida.
   - Tak, przerzucając mnie przez ramię. Wracamy do czasów jaskiniowców.
   - A co, miałem pozwolić ci się spalić na popiół?
   - Ianiro – przerwałam ich sprzeczkę – ja też kiedyś chciałam umrzeć w ten sposób, ale to nie jest wyjście. Trzeba stawić czoła życiu i własnemu przeznaczeniu.
   - Dajcie już spokój dziewczynie, pewnie jest głodna i zmęczona. - Jahmes podszedł i kucnął tuż przed nią. - Polowałaś dzisiaj? - zerknął na nią z troską.
   - Nie... nie wiem, jak. - Wampirzyca pokręciła głową. - Nigdy nie robiłam tego sama...
   - Chodź, nauczę cię. - Jahmes wstał i wyciągnął rękę. Zawahała się.
   - Ja cię nauczę. - Juan zerwał się na równe nogi i zmierzył Jahmesa niechętnym wzrokiem. - Poluję już dłużej niż on i zapewniam cię, mi amor, że lepiej się do tego nadaję.
   Jahmes otworzył usta, jakby chciał coś odpowiedzieć, ale nagle zmienił zdanie i zwrócił się do Ianiry:
   - Polowanie nie jest takie proste. Ktoś, kto długo poluje, wpada w rutynę i zabija kogo popadnie. Ty, wiewióreczko, powinnaś zacząć od takich typów jak ten, który chciał cię skrzywdzić. - Ponownie wyciągnął rękę w jej stronę, a ona skinęła głową i ujęła jego dłoń. Usłyszałam warknięcie Juana.
   - Ianiro, chyba z nim nie pójdziesz? Przecież powinnaś iść ze mną. Ja lepiej znam Grecję, jeszcze gdzieś z nim zabłądzisz... poza tym, ja bym mu nie ufał...
   - Następnym razem pójdę z tobą – obiecała wampirzyca, zerkając na Juana, który stał z ponurą miną. - Nie obraź się, ale Jahmes pierwszy zaproponował. - Następnie wstała i posłała Egipcjaninowi miły uśmiech. Jahmes spojrzał na Hiszpana, jakby chciał powiedzieć: wygrałem, i uśmiechnął się do Ianiry.
   - Chyba wiem, od czego zaczniemy. Szybko biegasz?
   - Pewnie!
   Już po chwili popędzili przed siebie, aż zniknęli za budynkami. Juan wyglądał na wściekłego, trochę zaskoczonego i oburzonego, że to nie jego wybrała. Właściwie to nie miał powodu się złościć, bo przecież Jahmes pierwszy zaproponował polowanie, no i Ianira obiecała, że potem pójdzie z nim, ale mimo wszystko urażona męska duma dała o sobie znać. Nie patrząc na nas, odwrócił się i już po chwili go nie było.
   - To może my też pójdziemy na polowanie? - zapytał Martin, obejmując mnie. Był w wyraźnie dobrym nastroju. Spojrzałam na Erika, który nie do końca wiedział, czy ma być zadowolony, że Jahmes zajął się inną kobietą, czy też raczej nie do końca ze względu na Juana, któremu najwyraźniej rudowłosa wampirzyca bardzo się podobała.
   Właściwie nic dziwnego, Ianira była przecież piękna. Gęste rude loki, jasnoniebieskie oczy i ładna buzia. Mniej więcej mojego wzrostu, zgrabna. I szczerze mówiąc, lubiłam ich obu, zarówno Juana, jak i Jahmesa. Juan był kiedyś zakochany we mnie i przeze mnie cierpiał. A Jahmes kocha nieszczęśliwie Szoszannah. Miałam przeczucie, że jeden z nich będzie szczęśliwy z naszą nową przyjaciółką, ale który?
   O tym już miała zadecydować Ianira.
   Erik i Lily również udali się na polowanie, a ja z Martinem ruszyliśmy do najbliższego lasu. Tam uwolniłam swój instynkt łowcy i ruszyłam do ataku, podobnie jak mój narzeczony. Gdybym była człowiekiem, z pewnością przeraziłabym się własnych poczynań. Wypiłam krew zwierzęcia, a potem patrzyłam, jak robi to Martin. Podeszłam i spojrzałam w jasnobrązowe oczy, błyszczące w świetle księżyca. Nasze usta złączyły się w pocałunku, a smak krwi pomieszał się z jego smakiem.
   W takich chwilach czułam, że nie jestem człowiekiem i wcale mi to nie przeszkadzało.
   Wróciliśmy jakąś godzinę przed świtem. Ianira i Jahmes przybyli tuż przed nami. Weszli do domu, pogrążeni w rozmowie. Martin przytulił mnie i uśmiechnął się.
   - Myślisz, że coś z tego będzie?
   - Myślę, że Jahmes nie myśli już o wyjeździe – odparłam wesoło.
   Weszliśmy i skierowaliśmy się do piwnicy, do naszych trumien, gdzie był już Egipcjanin, ale nie było Ianiry.
   - A gdzie nasza nowa towarzyszka? - spytał mój narzeczony.
   - Poszła pocieszyć tego bawidamka. - Jahmes prychnął z rozbawieniem.
   - Co o niej sądzisz? - Martin usiadł na naszej trumnie i zerknął na Jahmesa.
   - Sądzę, że to bardzo ładna, dobra i mądra wiewióreczka – rzekł krótko wampir i otworzył swoją trumnę.
   - A Erik i Lily jeszcze nie wrócili? - Spojrzałam na Atalefa, który wisiał u sufitu, kręcąc łebkiem w różne strony. Na dźwięk imienia Lily rozwinął żółte skrzydełka i podleciał do mnie. Pogłaskałam go lekko i wyszłam, żeby zobaczyć, czy mój opiekun z żoną nie wracają. Zatrzymałam się, słysząc rozmowę Juana z Ianirą.
   - Obraziłeś się na mnie? - spytała wampirzyca, na co Hiszpan wzruszył ramionami.
   - Nie, skąd, mi amor. Jutro pokażę ci piękne miejsce.
   Zatrzymałam się w progu, wiedząc, że nie powinnam podsłuchiwać i powinnam sobie pójść, ale cóż – kobieca ciekawość...
   - Wiesz, chciałam ci podziękować – powiedziała cicho wampirzyca, zerkając na niego nieśmiało. - Stanąłeś w mojej obronie, a potem uratowałeś mnie, kiedy miałam już dość wszystkiego. Dziękuję.
   - Nie ma za co. Znaczy, właściwie to jest – spojrzał na nią uważniej – ale dasz buziaka i będziemy kwita.
   Ianira prychnęła.
   - Myślisz, że jak mnie uratowałeś, potrafisz prawić komplementy i uwodzić, to zaraz rzucę ci się w ramiona? - Założyła ręce na piersiach i pokręciła głową. - Ja nie jestem taka. Nie zadaję się z uwodzicielami i na pewno nie dam ci się uwieść.
   - Rzucasz mi wyzwanie, querida? - zapytał Juan z błyskiem w oku.
   - Nic ci nie rzucam! Daj sobie spokój, Juanie. Dobranoc. - Odwróciła się i wyszła. Mijając mnie, rzuciła mi zdziwione spojrzenie, nie tylko dlatego, że stałam sobie bezczelnie za drzwiami, ale też dlatego, że z trudem powstrzymywałam się, by nie parsknąć śmiechem.
   Zanim jednak zdążyłam cokolwiek zrobić, do domu wrócili Erik z Lily. Szoszannah wyglądała na zaniepokojoną, zaś mój opiekun był mocno zamyślony.
   - Wszystko w porządku? - spytałam ich.
   - Nie za bardzo – mruknęła Szoszannah i zerknęła na męża. Również na niego spojrzałam.
   - Co się stało?
   Odpowiedział mi w myślach.
   „Heron dał mi propozycję. Mam zabić pewnego łowcę, a w zamian za to...”
   „W zamian za to co ci zaproponował?”
   „Wskazanie grobu Ismeny i mojej córki. Amandy.”