CZĘŚĆ VII - AMERYKA

20.02.2012

   Wspomnienia. Dobre, złe, te wspaniałe i te straszne. Niektóre chciałabym odrzucić, inne pielęgnować. Ale wiem, że wszystko muszę opowiedzieć tym, którzy są mi najdrożsi. Teraz przyszła kolej na Karolinę.
   Wcześnie straciła ojca, ale miała kochającą matkę, brata oraz mnie i mojego męża. Dobrze jest mieć obok bliskie osoby w trudnych chwilach. Myślę, że Ameryka była przełomem pod tym względem...
   Kiedy wróciła Karolcia, było już dość późno. Usiadła przy mnie z zadowoloną miną.
   - Rozumiem, że randka była udana? - spytałam z uśmiechem.
   - Oczywiście, że tak, Lucas jest cudowny! - Przez następne dziesięć minut opowiadała mi o tym chłopcu. Pierwsza miłość... jak ja to dobrze znałam. Co prawda byłam już wtedy wampirem, ale jednak.
   W końcu opowiedziała już wszystko i poprosiła, żebym kontynuowała swoją historię. Uśmiechnęłam się więc, skinęłam głową i wróciłam do wspomnień.

Rozdział I – Pierwsze urodziny

   Przybycie do Grecji to był wspaniały pomysł. Erik w końcu odnalazł to, czego szukał tyle wieków, zamknął pewien rozdział w swoim życiu i mógł otworzyć się na teraźniejszość i przyszłość. Zaprowadził Szoszannah na grób swojej rodziny, wrócili tuż przed świtem.
   To były czasy, kiedy wszystko nagle zaczęło się układać. Ja miałam Martina, kochałam go i nie wyobrażałam sobie życia bez niego. Czasem Lily wspominała coś o tym, że może powinniśmy wziąć ślub, ale szczerze mówiąc, nie był nam potrzebny. Po dwóch ślubach trzeci już nie wydaje się taki ważny. Przyzwyczailiśmy się do tego, co było, a ponieważ ja wciąż nosiłam nazwisko jego ojca, i tak wszędzie brano nas za małżeństwo. Przysięgliśmy miłość przed sobą i byliśmy sobie wierni, kochaliśmy się, cóż więcej potrzebne nam było do szczęścia?
   Grecja przyniosła mi także nową przyjaciółkę. Ianira była inna niż ja, nawet niż Szoszannah, ale nie można jej było nie lubić. Pewnego dnia zagadałam do niej o jej żywienie się ludzką krwią, przedstawiając liczne zalety picia krwi zwierzęcej, mimo jej zniechęcającego smaku. Okazało się jednak, że to nie smak ją odrzuca od krwi zwierząt, a jej sposób myślenia zupełnie kłócił się z moimi poglądami na ten temat. Po pierwsze, za życia nigdy nie była zbyt mocno religijna, a po drugie – kochała zwierzęta.
   - Miałabym pić zwierzęcą krew? - zaprotestowała, kiedy jej to zaproponowałam. - No sama zobacz, zwierzę zabija, kiedy musi. Człowiek nie musi, a zabija. Uważam, że zabijając złych ludzi, ratuję życie tym dobrym, których oni krzywdzą. A zwierzęta? Nie ma złych zwierząt. Kierują się instynktem, wolą przetrwania, głodem. Niektórzy ludzie mają mniejsze prawo do życia niż zwierzęta.
   - Nie jadałaś mięsa jako człowiek? - zdziwiłam się.
   - Rzadko, bo mięso jadali bogaci. Ale nie chodzi o mięso czy o samo pożywienie, tylko o to, że zabijając zwierzę, nie robię nic dobrego, a zabijając mordercę – owszem.
   Pokręciłam głową nad jej tokiem rozumowania.
   - Każdy ma prawo do drugiej szansy.
   - Ale nie każdy chce ją mieć – odparła Ianira. - Amando, szanuję twoje poglądy i podziwiam cię za wytrwałość, więc ty uszanuj moje i nie przekonuj mnie, bym wbijała zęby w szyję biednej sarny czy jelonka.
   - Cóż, zawsze mogłabyś polować na drapieżniki...
   - A drapieżniki to już nie mają prawa do życia? - Ianira założyła ręce na piersi i energicznie pokręciła głową. - Nie, Amando. Każde zwierzę ma prawo żyć.
   Westchnęłam i zrezygnowałam z dalszych dyskusji. Cóż, każdy ma wolną wolę i jeśli Ianira chciała oczyszczać świat ze złoczyńców, jak ja to niegdyś robiłam – proszę bardzo. Może kiedyś poczuje tę wewnętrzną potrzebę czegoś więcej; ja poczułam, przestałam zabijać i było mi z tym dobrze.
   Zerknęłam na Juana i Jahmesa, którzy słuchali naszej wymiany zdań. Pomyślałam wtedy, że Ianira znalazła się w dziwnej sytuacji, pomiędzy dwoma przystojnymi wampirami. Ciekawa byłam, który z nich miał większe szanse.
   Minął już tydzień, a nadal miałam wątpliwości. Obaj zabierali ją na polowania, obaj rozmawiali z nią popołudniami. Z Jahmesem najczęściej o książkach; właściwie to Egipcjanin mówił, a wampirzyca słuchała. Juan natomiast otwarcie z nią flirtował. Ianira często się na niego złościła, ale miałam wrażenie, że mimo wszystko go lubi.
   Następnego dnia po odkryciu grobu, Juan i Ianira zniknęli na jakiś czas, a potem wampirzyca z zachwytem opowiadała o targu wampirów. Jej zachwyt nieco opadł, gdy Martin uświadomił jej, że mnie i Szoszannah też tam zabrał.
   - Pewnie większość wampirzyc tam zabiera – dorzucił Jahmes.
   No cóż, pewnie mieli rację, ale czy musieli mówić to na głos?
   Zerknęłam na Ianirę, która rozmawiała właśnie z Szoszannah. Przysiadłam się, ciekawa, o czym dyskutują. Dostrzegłam, że rudowłosa wampirzyca trzyma w ręku białą różę.
   - O, kolejna? Od kogo? - zapytałam, siadając obok.
   - I w tym właśnie problem, że nie wiem – westchnęła Ianira. - Mam niewielki wybór, a jednak nie mam pojęcia, który z nich codziennie podkłada mi różę do trumny. Całą noc wczoraj pilnowałam, a jak otworzyłam, kwiat już leżał. Nie wiem, jak to zrobił, ale mógłby się w końcu przyznać – mruknęła.
   - Może zapytaj któregoś? - zaproponowałam.
   - A jeśli się pomylę? Głupio wyjdzie. - Rudowłosa westchnęła i oparła się w fotelu. Siedziałyśmy w jednym z salonów, pozostali byli na dole.
   - Ja myślę, że to Juan – stwierdziła Lily. - Jahmes by ci ją po prostu dał. Nie znam Juana zbyt dobrze, ale wydaje mi się, że to on.
   - Tak? - Twarz Ianiry rozjaśnił uśmiech. - A ty co o tym myślisz, Amando?
   Spojrzałam na nią z zaciekawieniem.
   - Ja myślę, że równie dobrze mógłby to być Jahmes, ale szczerze mówiąc, to nie mam pojęcia. Chciałabyś, żeby to był Juan?
   Rudowłosa gwałtownie pokręciła głową.
   - Juan jest trochę arogancki, bardzo wkurzający, zbyt pewny siebie i bezczelny. I co z tego, że jest uroczy, skoro jednocześnie taki wpatrzony w siebie, że szuka kobiety tylko po to, by mówiła mu, jaki jest wspaniały. - Wzruszyła ramionami. - Poza tym, traktuje mnie jak kolejną wampirzycę do swojej kolekcji. Przekona się, że są kobiety odporne na jego urok!
   Pokręciłam głową.
   - Chyba troszkę źle go oceniasz, Juan nie jest taki zły...
   - I uratował mnie, skoczył za mną, kiedy wypadłam za burtę – dodała Lily, po czym opowiedziała Ianirze o całym zdarzeniu. - A Jahmes? - zapytała jej. - Co o nim sądzisz?
   - Jahmes jest wspaniały. - Wampirzyca uśmiechnęła się jeszcze szerzej. - Oczytany, mogłabym z nim godzinami dyskutować o głównych bohaterach z moich ulubionych książek. I uwielbiam jego komentarze!
   Roześmiałam się i skinęłam głową.
   - O tak, komentarze ma świetne. I chyba z wiewiórką też trafił, co? - Popatrzyłam na nią z uśmiechem.
   - Uwielbiam wiewiórki – przyznała Ianira.
   Bądź co bądź, ta rozmowa ani trochę nie przybliżyła mnie do odpowiedzi na nurtujące pytanie. Juan i Jahmes byli zbyt różni, aby można ich było po prostu porównać.
   Odrębną kwestią byli Jahmes i Lily. Po incydencie z pocałunkiem oboje zaczęli się unikać. W końcu jednak przeprowadzili poważną rozmowę, której fragmentu przypadkiem byłam świadkiem.
   Biegłam właśnie przez las, rozdzieliwszy się z Martinem. Mieliśmy spotkać się przy brzegu jeziora stymfalijskiego, pięknego, rozległego, przy którym, według greckich legend, Herakles miał pokonać harpie.
   Zatrzymałam się tuż przy brzegu i usiadłam wpatrując się w gładką taflę, w której odbijał się księżyc. Wtedy za plecami, zza gęstych zarośli, usłyszałam głosy.
   Poznałam, że rozmawiali Lily i Jahmes. Początkowo chciałam wstać i do nich podejść, ale doszłam do wniosku, że nie powinnam przerywać im tej rozmowy.
   - Wiesz, właściwie to powinnam cię przeprosić, że wcześniej tego nie dostrzegłam, że nic nie zrobiłam, nie wyjaśniłam...
   - Daj spokój, kwiatku. Przecież mówię, było, minęło. A teraz wracajmy już, bo twój zazdrosny mąż gotów zrobić ci kolejną awanturę.
   - Tak, niechby tylko spróbował – mruknęła Lily stanowczo. Uśmiechnęłam się. Chyba tylko ona jedna potrafiła wpłynąć mojego opiekuna. Nawet ja miałam z tym spore problemy.
   Kiedy odeszli, zjawił się Martin.
   - Czy mi się dobrze wydaje, słyszałem Jahmesa i Szoszannah?
   - Tak, grzecznie rozmawiali – odparłam i zdjęłam buty, po czym weszłam do wody. - Zimna – stwierdziłam, wchodząc dalej. Gdybym była człowiekiem, pewnie dostałabym dreszczy, na szczęście nie miałam problemów z pływaniem w takiej wodzie. Podobnie jak Martin, który bez wahania ruszył za mną.
   Wróciliśmy cali przemoczeni, a po przebraniu się zagadałam Lily o jej rozmowę z Jahmesem.
   - Słyszałaś? - Wampirzyca popatrzyła na mnie dużymi oczami.
   - Siedziałam sobie nad jeziorem i tak przypadkiem... - wyjaśniłam, uśmiechając się niewinnie. - To skoro i tak już wiem, powiesz mi, co wynikło z rozmowy?
   - Powiem, powiem. - Szoszannah pokręciła głową i uśmiechnęła się lekko. - Jahmes przyznał, że się we mnie kochał, ale mu przeszło i zaproponował mi przyjaźń. Tak się cieszę. Zawsze go lubiłam, ale nic poza tym, to Erika kocham.
   - Wiem, Lily. I też się cieszę. - Uścisnęłam ją lekko i pomyślałam, że wszystko coraz lepiej się układa.
   Heron póki co nie miał nic przeciwko nam. Nadal namawiał mojego opiekuna na zabijanie łowców, ale go nie zmuszał. Erik i Lily byli szczęśliwi. Ja i Martin też. Ianira także będzie szczęśliwa z Jahmesem albo z Juanem, a drugi z nich może również znajdzie w końcu swoją miłość. Więc póki co wszystko toczyło się bardzo dobrze.
   Aż za dobrze.

   Kilka dni później ujrzałam Ianirę stojącą samotnie na ganku. Podeszłam i stanęłam obok niej. Spojrzała na mnie, a ja posłałam jej uśmiech.
   - Wszystko w porządku, Ianiro?
   - Tak, pewnie. - Pokiwała głową w zamyśleniu.
   - Czymś się martwisz – zauważyłam.
   - Jutro są moje urodziny – przyznała po długiej chwili milczenia. - A raczej byłyby, gdybym nie została wampirem. Teraz to już nie ma znaczenia...
   - Oczywiście, że ma. - Objęłam ją i przytuliłam lekko. - To będą twoje pierwsze wampirze urodziny. Ile lat skończysz?
   - Dwadzieścia jeden.
   - Ja już dawno przestałam liczyć – mruknęłam. - Ale tak do czterdziestki to czasem nawet obchodziłam urodziny...
   - A ty ile masz lat, Amando? - Spojrzała na mnie ciekawie.
   - Wszystkich razem to będzie... - Policzyłam w myślach. - Osiemdziesiąt osiem.
   - To też niedużo – stwierdziła wampirzyca.
   - Niedużo? A ja myślałam, że wręcz przeciwnie. - Uśmiechnęłam się lekko.
   Długo jeszcze rozmawiałyśmy, a zanim położyłam się do trumny, powiedziałam Martinowi o jej urodzinach. Wspomniałam też o tym Erikowi, który stwierdził, że skoro to pierwsze wampirze urodziny Ianiry, powinniśmy zrobić jej miłą niespodziankę.
   Następnego popołudnia Martin zaszył się w kącie i coś strugał. Ja natomiast czekałam na zmrok, podobnie jak Lily, z którą podzieliłam się nowiną. Po zmierzchu udałyśmy się na stragany, na szczęście mimo późnej pory kilka z nich jeszcze stało. Kupiłam śliczny zielony szal, a moja przyjaciółka dużą jasnoniebieską chustę. Kiedy wróciłyśmy, okazało się, że wieści szybko się rozchodzą. Erik miał już przygotowaną ciemnoniebieską suknię dla naszej nowej przyjaciółki, a Jahmes kolorową plecioną bransoletę, którą własnoręcznie zrobił.
   Ianira była wówczas na polowaniu z Juanem – dziś była jego kolej – i kiedy wrócili, Hiszpan natychmiast poszedł do siebie, a wampirzyca weszła do pokoju, unosząc brwi na widok nas wszystkich.
   - Coś się stało? - spytała.
   - Wszystkiego najlepszego, wiewióreczko – powiedział Jahmes, podchodząc i wręczając jej prezent. Wampirzyca zrobiła duże oczy i zerknęła na mnie.
   - Wygadałaś się!
   - Tylko coś tam wspomniałam... - Popatrzyłam na nią z uśmiechem. Ianira przyjęła prezent i pocałowała Jahmesa w policzek.
   - Dziękuję. Jest śliczna. - Założyła na rękę, oglądając z zaciekawieniem. - Sam zrobiłeś?
   - Oczywiście. - Uśmiechnął się półgębkiem.
   Potem po kolei wręczyliśmy jej prezenty – ja, Lily i Erik. Na końcu podszedł Martin i podał jej śliczną figurkę wiewiórki.
   - Pomyślałem, że powinno ci się spodobać.
   - Ojej, dziękuję. To naprawdę miłe... - Zamrugała oczami, patrząc na nas z wdzięcznością, po czym przytuliła nas wszystkich po kolei. - Tak się cieszę, że was poznałam...
   - A najlepsze czeka cię na koniec – powiedział Juan, który nagle pojawił się w drzwiach z ogromnym bukietem białych róż. Podszedł i wręczył jubilatce. - I jeszcze coś – dodał, nim zdążyła odpowiedzieć. Wyjął książkę i wyciągnął ją w stronę Ianiry. - Mówiłaś, że chciałabyś przeczytać ją całą – wyjaśnił.
   - Odyseja? To... dla mnie? - Popatrzyła na niego dużymi oczami.
   - Wszystkiego najlepszego z okazji urodzin, mi amor.
   - Dziękuję. - Ianira uśmiechnęła się szeroko, wzięła od niego książkę, po czym pocałowała go w policzek. A właściwie miała zamiar trafić właśnie tam, lecz Juan najwyraźniej zmienił te zamiary, odwracając głowę i całując ją prosto w usta.