Rozdział XXI - Uciekinierka

31.01.2012

   - Ojej, a kim była ta biedna wampirzyca? - spytała Karolina, gdy na chwilę przerwałam opowiadanie.
   - Zaraz do tego dojdziemy – odparłam, opierając się wygodnie.
   - A Juan nieźle narozrabiał. Mam nadzieję, że Jahmes jednak zmienił zdanie i nie wyjechał? Szoszannah go przekonała? Czy ty?
   Uśmiechnęłam się tajemniczo i wróciłam do historii mojego życia.

   Na środku niedużego placu, będącym najwyraźniej jakimś wewnętrznym dziedzińcem, stał słup, a do niego przywiązana była kobieta. Stała, a właściwie klęczała przodem do słupa, plecy miała odsłonięte, na nich zaś długą, głęboką, czerwoną pręgę. Na sobie miała suknię, która kiedyś musiała być biała, a obecnie pobrudzona i poplamiona krwią. Ciemnorude loki zasłaniały jej twarz, sięgając do ziemi.
   - Jak śmiesz! Oddaj bicz! - warknął strażnik, wysoki i dobrze zbudowany wampir.
   - To weź go sobie – syknął Juan, rozwijając bicz. - Lubisz bić kobiety?
   - Dostała karę i mam zamiar ją wymierzyć. - Strażnik sięgnął po miecz leżący na niewielkim stoliku pełnym najprzeróżniejszej broni służącej nie tyle do obrony, co do zadawania bólu, ale w tym momencie tuż przed nim znalazł się Jahmes. Kiedy spojrzałam na niego, pojęłam jego wściekłość. Oboje wiedzieliśmy, co znaczy być torturowanym, a tę biedaczkę najwyraźniej czekałyby mocne razy. O ile już wcześniej nie była bita.
   Egipcjanin działał błyskawicznie. Wytrącił miecz z ręki wampira. Minęła zaledwie chwila, a strażnik leżał już mocno poturbowany na ziemi. Juan natomiast, widząc, że nie ma już nic do roboty, rzucił bicz, podszedł do dziewczyny, klęknął obok niej, wyciągnął sztylet i przeciął jej więzy.
   - Spokojnie – rzekł łagodnym głosem, gdy drgnęła na widok noża. - Już dobrze. Nikt cię nie skrzywdzi. - Kiedy podniosła na niego wzrok, ostrożnie wytarł rękawem jej policzki z krwi. Następnie objął ją lekko i przytulił. - Jesteś bezpieczna – szepnął wprost do jej ucha. Przylgnęła do niego odruchowo.
   W tym momencie na dziedziniec wpadła grupa wampirów, a wśród nich władca. Stwierdziłam to w momencie, kiedy go zobaczyłam. Wysoki, brodaty, ubrany na czarno ze złotymi ozdobami. Małe ciemne oczy zlustrowały sytuację. Erik natychmiast stanął przede mną i Lily, podobnie jak Martin.
   - Atakujecie mnie? - Władca zmarszczył groźnie brwi, a jego strażnicy błyskawicznie nas otoczyli.
   - Daj spokój, Heronie – odezwał się Juan. - Czemu kazałeś wychłostać tę nieszczęśnicę? To delikatna kobieta, nie wolno jej tak traktować.
   - Juan? - Wyraz twarzy wampira błyskawicznie się zmienił. - No tak, mogłem się spodziewać, kto inny stanąłby w obronie pięknej wampirzycy? - Pokręcił głową z rozbawieniem. - Ale muszę cię rozczarować. Ten rudzielec zasłużył na batogi. Jest tu zaledwie dwa dni, została przemieniona jakieś kilka miesięcy temu, a ciągle tylko sprawia problemy! Już drugi raz uciekła. Należy do mnie, dostałem ją w prezencie. Kiedy jednak zawołałem ją do swego łoża, czmychnęła z pałacu. Moi poddani dogonili ją i przywlekli z powrotem, ale następnej nocy ponownie się wymknęła. Strażnicy pilnujący jej już zostali ukarani, ale tym razem jej również się nie upiecze. Nie pozwolę...
   - Wykupię ją – przerwał mu Erik, podchodząc bliżej i patrząc na niego śmiało. Władca uniósł brwi i zlustrował go wzrokiem.
   - Obawiam się, że cię nie stać.
   Mój opiekun prychnął, wyjął dużą skórzaną sakiewkę, podszedł do stolika z biczami, jednym ruchem ręki zwalił je na ziemię i wysypał zawartość sakiewki.
   - Tyle wystarczy? - Wskazał na złoto, które błyszczało na stoliku. Heron stał przez chwilę w zamyśleniu, w końcu skinął głową.
   - Jest twoja. Czy raczej wasza. - Zerknął na Juana, który wciąż trzymał rudowłosą w objęciach. - Tylko ostrzegam, ma charakterek. - Podszedł w jej stronę, a wtedy wampirzyca odskoczyła gwałtownie, patrząc na niego gniewnie.
   - Spokojnie, damy sobie radę. - Juan wstał i skinął głową w stronę władcy. - Poznaj moich przyjaciół. - Wskazał na nas.
   - Witajcie. - Spojrzał przelotnie w naszą stronę, zatrzymując wzrok na Eriku. - Jesteś Grekiem?
   - Tak. Pochodzę z Patrasu. - Mój opiekun przedstawił nas po kolei. Heron na dłużej zatrzymał na mnie spojrzenie, ale pochyliłam głowę, udając pokorną wampirzycę i uniknęłam jego wzroku.
   - No dobrze, skoro jesteście przyjaciółmi Juana, udamy, że nic się nie wydarzyło. - Skinął na jednego z towarzyszących mu Greków, by zebrał złoto ze stołu. - W takim razie miłego pobytu, bo następny poranek spędzicie tutaj, tylko dobrze pilnujcie tej rudej. - Odwrócił się i już po chwili go nie było.
   - I to by było na tyle – mruknął Juan, wstał i wyciągnął rękę w stronę wampirzycy. - Chodź, mała.
   Dziewczyna posłała mu ponure spojrzenie i nie podała ręki, tylko sama podniosła się z ziemi. Objęła się ramionami, obserwując nas nieufnie.
   - Hej, mała, spokojnie, nie bój się. - Juan posłał jej uroczy uśmiech. - Jak masz na imię?
   Wampirzyca zrobiła krok do tyłu.
   - Niektóre kobiety nie lubią, jak się mówi do nich „mała” - mruknął Jahmes.
   - Znawca kobiet się znalazł – parsknął Hiszpan. Zanim zdążyli się pokłócić, podeszłam do wampirzycy razem z Lily.
   - Nie zwracaj na nich uwagi – powiedziałam i uśmiechnęłam się do niej życzliwie. - Jestem Amanda.
   - A ja mam na imię Szoszannah, ale możesz mi mówić Lily. - Moja przyjaciółka posłała jej uśmiech i popatrzyła na nią oczekująco.
   - Ianira – odezwała się w końcu dziewczyna. Wyglądała na jakieś dwadzieścia lat, a jej duże jasnoniebieskie oczy patrzyły na nas nieufnie. Jedną ręką odgarnęła z twarzy ciemnorude loki, a drugą przytrzymywała pobrudzoną krwią suknię.
   - Miło nam cię poznać, Ianiro. - Nadal się uśmiechałam. - To Erik, mój opiekun, Martin, mój narzeczony i moi przyjaciele, Jahmes i Juan – przestawiłam jej wszystkich po kolei. - Pochodzisz z Grecji? - zapytałam.
   - Nie, jestem Francuzką – odparła, zerkając na mężczyzn.
   - To tak, jak ja – ucieszyłam się. - Nie martw się, jesteś z nami bezpieczna – zapewniłam ją, widząc lęk w jej wzroku.
   - Pokaż plecy. - Szoszannah podeszła do niej, zerknęła i pokręciła głową. - Paskudna rana, ale szybko się zagoi. Jadłaś coś? Przydałoby ci się trochę krwi – stwierdziła.
   - Pijesz krew ludzką czy zwierzęcą? - spytałam. Nie wydawało mi się, żeby pojono ją tutaj zwierzęcą krwią, ale zapytać zawsze można.
   - Zwierzęcą? Jak można pić krew zwierząt?! - Ianira zrobiła przerażoną minę.
   - Mnie też nie smakuje – powiedziała łagodnie Lily, biorąc ją ostrożnie pod ramię. - Chodź, na pewno jesteś głodna.
   - Powinnaś się umyć i przebrać – stwierdziłam. Wampirzyca zawahała się, ale po chwili skinęła głową i ruszyła z nami. W jej oczach dostrzegłam niepokojący błysk, aczkolwiek trudno było mi odgadnąć, co planuje. Na pewno wciąż się bała i nam nie ufała, musieliśmy więc być szczególnie delikatni.
   Udaliśmy się do komnat, które udostępnił nam władca. Chyba żadne z nas nie miało ochoty tutaj zostać, ale Juan stwierdził, że nie należy odmawiać gościnności władcy i wrócimy następnej nocy.
   Każde z nas dostało trumnę, aczkolwiek ja i Martin zgodnie stwierdziliśmy, że jedna nam wystarczy. Tak długo spaliśmy już w tej samej trumnie, że dziwnie by było zasypiać samemu i budzić się bez poczucia, że drugie jest obok.
   Służba zaprowadziła nas do dużego zielonego pokoju z ogromną szafą i rzędem trumien. Oprócz tych rzeczy, w pokoju nie było żadnych mebli. Na początku zapytałam Ianirę, którą trumnę wybiera, ale wampirzyca wzruszyła ramionami i wskazała pierwszą z brzegu. Ponieważ do rana było jeszcze sporo czasu, stanęliśmy w pokoju, zastanawiając się, co robić.
   - Przede wszystkim musimy zająć się naszą nową ślicznotką – powiedział Juan, uśmiechając się do niej. Wampirzyca błyskawicznie się cofnęła z przestrachem w oczach.
   - Chodź, umyjesz się i przebierzesz – powiedziała Szoszannah, podchodząc do niej. Tym razem Ianira nie zaprotestowała. Wyraźnie bała się mężczyzn, całe szczęście, że ten durny władca nie zdążył zabrać jej do swojej sypialni. Szkoda tylko, że nie udało jej się uciec. Czy spróbowałaby ponownie? Na pewno. Wyglądała na upartą.
   - A mogę sama? - zapytała, gdy chciałyśmy jej pomóc.
   - Tak, oczywiście. - Podałam jej rzeczy, w tym błękitną suknię, która – jak stwierdziłam – będzie idealnie pasować do jej oczu. - Jak będziesz gotowa, zawołaj.
   Pokiwała głową i wyszła. Popatrzyliśmy na siebie niepewnie. Martin pierwszy przerwał ciszę.
   - To co teraz? Zabierzemy ją ze sobą?
   - Oczywiście, że tak – odparła Szoszannah. - Potrzebuje teraz dużo troskliwości.
   - I dostanie jej, całą masę – rzekł Juan, uśmiechając się szeroko.
   - Ale raczej nie od ciebie – wtrącił Jahmes. - Jeśli jeszcze nie zauważyłeś, wyraźnie się ciebie boi.
   - Mnie? - Hiszpan zrobił zdumioną minę. - Raczej krępuje. Ale przejdzie jej. Czemu niby miałaby się mnie bać? - Wzruszył ramionami. - Przytulała się do mnie.
   - Tak, zanim dowiedziała się od tego całego Herona, że macie zamiar się nią dzielić. - Prychnął i zerknął na Juana, potem na Erika. - Nic dziwnego, że się boi. Nie wie, czego się spodziewać.
   - Ale jak to? - Lily popatrzyła na niego dużymi oczami. - To, że Erik ją wykupił, nie znaczy przecież...
   - Ale ona mogła tak zrozumieć – uświadomiłam sobie. - Trzeba jej to szybko wyjaśnić! - Nie czekając na reakcję pozostałych, wyszłam i zapukałam do pomieszczenia, gdzie Ianira miała się umyć i przebrać. Kiedy odpowiedziała mi cisza, uchyliłam drzwi. Woda zabarwiona była na czerwono, obok leżała jej stara sukienka, ale samej wampirzycy nie było.
   - No to świetnie. Uciekła – mruknął Juan, który pojawił się tuż za mną. - Musimy ją znaleźć.
   - I co, mamy ją więzić? - zaprotestował Martin. Obejrzałam się na niego. Wszyscy pozostali byli już przed drzwiami. - Skoro nie chce zostać z nami, to nie powinniśmy jej zmuszać.
   - A kto tu mówi o zmuszaniu? - prychnął Juan. - Jest Francuzką, prawda? A więc nie jest stąd. Jest jeszcze bardzo młoda, została przemieniona kilka miesięcy temu, nie wiemy nawet, czy potrafi samodzielnie polować. Z głodu zacznie zabijać na ulicy, a wtedy dorwą ją łowcy! - Popatrzył na nas stanowczo. - A ja zwykle nie zostawiam pięknych wampirzyc na ich pastwę.
   - Poszukajmy jej zatem – zdecydował Jahmes. Juan zerknął na niego zdziwiony, ale nic nie powiedział.
   - Zgadzam się, powinniśmy jej poszukać – potwierdził Erik – a potem wyjaśnić wszystko. Jeśli zechce odejść i będzie miała szanse na przeżycie, pozwolimy jej. Jeśli nie – sprowadzimy ją tutaj. Ja pójdę w stronę półwyspu, Juan do portu, a Jahmes w głąb lądu. Martin, Lily i Amanda – zwrócił się do nas – zostańcie tutaj, bo może się namyślić i wrócić. Spotkamy się tutaj przed wschodem. - Zerknął na wszystkich po kolei.
   - Tak jest – zawołał wesoło Juan i już po chwili go nie było. Zastanawiałam się, czy Erik umyślnie to jemu wyznaczył port. Gdzie indziej może się udać uciekająca wampirzyca? Ale możliwe, że miała inne plany.
   Jahmes tylko skinął głową i również wyruszył. Kiedy mój opiekun także znikł, wróciliśmy do komnaty. Też miałam ochotę wziąć udział w poszukiwaniach, ale ani ja, ani Martin czy Szoszannah nie znaliśmy Grecji, więc było mało prawdopodobne, żebyśmy ją znaleźli.
   Miałam tylko nadzieję, że naszym mężczyznom się to uda.

   Najpierw wrócił Erik, kilka minut później Jahmes. Do świtu zostało jeszcze tylko parę minut, a Juana nie było widać. Zaczęłam już się niepokoić.
   - Może znalazł Ianirę i razem gdzieś się ukryli – zastanawiała się Szoszannah.
   - Możliwe – stwierdził Erik. - Juan jest zaradny, nic mu się nie stanie. Chodźmy.
   Mój opiekun miał rację. Przecież nic złego nie musiało się stać. Juan zawsze sobie radził, teraz też nic mu nie będzie. Mimo to nie mogłam pozbyć się niepokoju o przyjaciela.
   Obudziłam się przed Martinem, ale nie wyszłam z trumny. Leżałam spokojnie, czekając, aż mój ukochany również się ocknie. W końcu otworzył oczy i przywitał mnie uroczym uśmiechem.
   Kiedy wstaliśmy, okazało się, że Erik i Jahmes już nie spali, bo ich trumny były puste, a Lily siedziała i w zamyśleniu głaskała nietoperza.
   - Nic nie wiadomo o Juanie? - spytałam jej.
   - Nie i pewnie do czasu, aż zapadnie mrok, niczego się nie dowiemy.
   - A gdzie są pozostali? - Rozejrzałam się.
   - Erika wezwał władca, a Jahmes wyszedł wcześniej, ale nie mówił dokąd.
   - Pewnie pozwiedzać rezydencję – stwierdził Martin, siadając na trumnie i wciągając mnie na kolana. - Nie lubi czekania na zmrok, a jak coś robi, to czas szybciej mija. - Oparł brodę o moje ramię i pocałował w szyję. - Też się przejdziemy, czy siedzimy i czekamy?
   Spojrzałyśmy na siebie z Lily i jednocześnie stwierdziłyśmy:
   - Idziemy!
   Ruszyliśmy korytarzem. Weszliśmy do pomieszczenia, gdzie podłogi ozdobione były kolorowymi mozaikami, a ściany malowidłami przedstawiającymi Greczynki niosące na głowach wielkie dzbany, zaś kawałek dalej półnagi mężczyzna i dziewięć pięknych kobiet, biegnących za nim.
   - To Apollo i jego muzy – usłyszałam. Odwróciłam się i stanęłam twarzą w twarz z władcą, za nim zaś ujrzałam mojego opiekuna. Erik był wyraźnie zaniepokojony i przekazał mi myśl, bym się cofnęła, ale nie zdążyłam. Heron dostrzegł to, co próbowałam ukryć i aby się upewnić, dotknął mojej dłoni. Poczułam nagły dreszcz. - Gorącokrwista – wyszeptał, a w jego oczach ujrzałam złowrogie błyski.