Rozdział XX - Zazdrość

22.01.2012

   - Wiem, wiem, wiem! Juan, prawda? I teraz cała ekipa w komplecie – ucieszyła się Karolina.
   - Brawo, skarbie – roześmiałam się. - Oczywiście, że Juan. Ale zapewniam cię, że jego spotkanie trochę skomplikowało pewne sprawy.
   - Co masz na myśli? - Dziewczyna zmarszczyła brwi, zaniepokojona moimi słowami.
   - Juan zawsze miał specyficzny charakter i potrafił nieźle namieszać. Zresztą, sama się przekonasz, kiedy już ci to opowiem...

   Juan wpatrywał się we mnie z takim samym zdumieniem, jak ja w niego. Po kilku sekundach ostrożnie zsadził z kolan obie kobiety, po czym wstał i rozłożył ramiona.
   - Miło znów cię widzieć, cymofanowooka ślicznotko.
   Niewiele myśląc, zrobiłam krok do przodu i zostałam uniesiona w górę. Obrócił się ze mną, a ja roześmiałam się radośnie.
   - Juan! Skąd się tutaj wziąłeś?
   - Jak to skąd? Przypłynąłem statkiem, latać póki co nie umiem. - Postawił mnie i spojrzał na stojącą za mną Lily. Ukłonił się i pocałował lekko jej dłoń. - Witaj, Szoszo. - Popatrzył na nią z uśmiechem. - Ładnie wyglądasz. A gdzie Erik?
   - Szalom, Juan. Szoszannah – poprawiła go rozbawiona. - Mój mąż właśnie zamawia nam nocleg, niedługo powinien wrócić.
   - Mąż? - Hiszpan pokiwał głową. - To wspaniale. Gratuluję. - Uścisnął ją lekko, po czym zerknął na Martina, który stał z boku, przyglądając się temu powitaniu sceptycznym wzrokiem. Juan spojrzał na mnie i westchnął. - Skoro ten Anglik wciąż tutaj jest, to znaczy, że również jesteś mężatką?
   - Po pierwsze, ten Anglik ma na imię Martin – powiedziałam stanowczo, podchodząc do mojego ukochanego. - I jesteśmy zaręczeni.
   - Tylko? To bardzo dobrze, zawsze wiedziałem, że jednak jesteś mądrą kobietą.
   - I dlatego wybrała mnie, a nie ciebie – wtrącił Martin, patrząc na niego z niechęcią. Hiszpan błyskawicznie znalazł się naprzeciwko niego.
   - A jednak to moje pocałunki są dla niej przyjemniejsze – rzucił, a ja miałam ochotę go uderzyć.
   - Myślę, że cukierek by tego nie potwierdziła – usłyszałam i obok Martina stanął Jahmes, lustrując wzrokiem Juana.
   - Cukierek? - Hiszpan uniósł brwi nieco zdezorientowany, po czym zerknął na mnie. - A to co za jeden?
   - Jahmes, mój przyjaciel. A to Juan, mój... też przyjaciel. - Przedstawiłam ich sobie.
   - I były kochanek – dodał wampir bez najmniejszego skrępowania.
   - Juan! - Spojrzałam na niego, urażona. - Jesteś wredny, wiesz?
   - Ja? Wredny? Och, querida, ranisz me serce. - Przyłożył dłoń do piersi teatralnym gestem. Westchnęłam.
   - I jeszcze robisz sceny – dodałam, rozglądając się wokoło. Kilka osób przyglądało się nam z zainteresowaniem.
   - A gdzie te dwie ślicznotki? No ładnie. Widzisz, Amando, spłoszyłaś mi kolację. I teraz będę musiał szukać nowej. - Zerknął na Jahmesa. - A ty też na zwierzątkach?
   - Nie, ja na warzywach, polecam szpinak, jest dobry na rozwój siły. - Zerknął na swoje ramiona, potem na Juana, ale zanim tamten zdążył odpowiedzieć, dołączył do nas Erik. Odetchnęłam z ulgą.
   - Juan? - Przywitał się z nim serdecznie. - Dobrze cię widzieć.
   - Przyjechaliście pozwiedzać? - spytał Hiszpan.
   - Szoszannah chciała zobaczyć kraj, z którego pochodzę. - Objął żonę ramieniem, a ona uśmiechnęła się lekko.
   - Tutaj się zatrzymaliście? Po co macie ryzykować, zapraszam do mnie. Mam niedaleko niewielki domek, ale myślę, że się zmieścimy.
   Erik skinął głową i spojrzał na nas.
   - Co o tym myślicie?
   - Ja jestem za – powiedziała Lily, zerkając na mnie.
   - Czemu nie, skoro nas zapraszasz. - Uśmiechnęłam się lekko. Juan był czasem naprawdę nieznośny, ale mimo wszystko go lubiłam.
   - A musimy? - zapytał Martin, wzdychając demonstracyjnie.
   - Może być ciekawie – mruknął Jahmes.
   Juan przewrócił oczami i ściszył głos, zwracając się do Erika.
   - Skąd ty go wytrzasnąłeś? - Widząc minę mojego opiekuna, uniósł brwi, ale nie dociekał dalej. - Jutro o zmroku musicie stawić się u wampirzego władcy. Jest szczególnie drażliwy pod tym względem, wszyscy nowo przybyli muszą mu się meldować.
   - Czy to bezpieczne? - Erik spojrzał na mnie znacząco.
   - Spokojnie, to mój dobry znajomy, jak mu powiem, że gorącokrwista nie chce jego władzy, to mi uwierzy. Bez obaw, twój promyczek jest bezpieczny. - Puścił do mnie oczko, po czym odwrócił się i zerknął na Jahmesa. - Albo cukiereczek, jak kto woli.
   - Cukierek – poprawił go Egipcjanin.
   - Może być, nawet pasuje do Amandy. Ale jakbym mógł ci coś poradzić, to odstaw szpinak i wróć na normalną dietę, bo podobno niektóre warzywa szkodzą na cerę. - Zerknął znacząco na twarz Jahmesa, po czym ruszył do drzwi. - Bierzcie rzeczy i chodźcie za mną!
   Zmarszczyłam brwi, zła na Juana. Postanowiłam, że z nim pogadam o tych jego uszczypliwościach. Spojrzałam z niepokojem na Jahmesa, ale na jego twarzy ujrzałam rozbawienie.
   - Jeden do jednego. Tak jak mówiłem, będzie ciekawie.
   Zerknęłam na Lily i westchnęłyśmy jednocześnie. „Oby tylko nie skończyło się bójką”, pomyślałam, pełna niedobrych przeczuć.
   Jak się okazało, przeczucia mnie nie myliły.
   Na początku wszystko układało się normalnie. Udaliśmy się do domu Juana, który okazał się sporą rezydencją z szerokim podwórkiem i wampirzą służbą. Na zewnątrz rzucał się w oczy niewielki taras, do którego wchodziło się po schodach. Po wnętrzu domu łatwo było rozpoznać, że należy do kogoś zamożnego. Kilkanaście pokoi na górze i na dole, dwa duże skrzydła i mnóstwo estetycznych zdobień. Najbardziej rozbudowaną miał piwnicę, składała się z trzech pomieszczeń, w jednym stała jego trumna, w drugim trumny służby, a trzecie, największe, najwyraźniej przygotowane było dla gości. Służący Juana zanieśli tam nasze rzeczy.
   Usiedliśmy na zewnątrz na tarasie. Jahmes rozglądał się ciekawie, ale na razie milczał, Martin usiadł obok mnie i objął mnie ramieniem, Szoszannah była na dole i rozkładała rzeczy, a Erik z Juanem dyskutowali na temat wampirzego władcy.
   - Pójdziemy tam jutro o zmierzchu. To niedaleko, w środku Aten. Nie odzywajcie się za wiele, gdyż Heron jest strasznie drażliwy, szybko się denerwuje. - Oparł się wygodnie o ławkę. - Wytrzymacie z posiłkami do jutra? - Zerknął na mnie.
   - Tak, pewnie. Zabraliśmy na statek zwierzęta – odparłam.
   - To dobrze. Możecie rozejrzeć się po okolicy – stwierdził, spoglądając na Lily, która wyszła z Atalefem na ramieniu. - Śmieszne zwierzątko. Agresywne?
   - Skąd – zaprzeczyła wampirzyca, patrząc na nietoperza z uśmiechem. - Jest bardzo łagodny i życzliwy.
   - I sypia z nią w trumnie – dodał Erik półgłosem.
   - Tylko czasami. Kiedy potrzebuje poczucia bezpieczeństwa w czasie snu – odpowiedziała Szoszannah, siadając obok mnie.
   - O, to jest dobry argument. - Juan puścił oczko do Lily i uśmiechnął się szeroko. - Wypróbuję go przy najbliższej okazji na jakiejś uroczej wampirzycy.
   Parsknęłam śmiechem, podobnie jak pozostali. Hiszpan wstał i podszedł do schodów.
   - Chodźcie, pokażę wam Pireus.
   Ruszyliśmy za nim. Zostało nam jeszcze sporo czasu do świtu, więc spokojnie przemierzaliśmy uliczki miasta. Dotarliśmy do ruin świątyni Afrodyty, gdzie składano kult bogini miłości. Erik wyglądał, jakby to miejsce wiązało się z jakimiś wspomnieniami. Kiedy go o to zapytałam w myślach, pokręcił lekko głową i odparł, że później mi opowie.
   Podczas zwiedzania ruin na chwilę się rozdzieliliśmy i kiedy zawróciliśmy z Martinem w stronę wyjścia, usłyszałam niepokojącą rozmowę Juana z moim opiekunem.
   - Nie wiem, po co go ze sobą wleczesz, ale ten Egipcjanin wyraźnie kręci się koło twojej żony. Spójrz tylko, jak na nią patrzy.
   - Wiem – mruknął Erik, marszcząc brwi. - Rozmawiałem z nim na samym początku, twierdził, że nie zajmuje się zajętymi kobietami.
   - I ty mu uwierzyłeś? - Juan oparł się o jedną z kolumn, a jego brwi powędrowały w górę.
   - Panuję nad sytuacją. Amanda go lubi, Martin się z nim zaprzyjaźnił, więc muszę go tolerować.
   - I to, co robi z twoją żoną też?
   - On nic nie robi z moją żoną – warknął Erik. - Rozmawiałem z Szoszannah, ufam jej.
   - Jemu też? - Juan pokręcił głową. - Wiem, że przez setki lat nie miałeś ukochanej, ale ja na twoim miejscu – a mam już jakieś doświadczenie w tej dziedzinie – pokazałbym mu, że powinien trzymać się od niej z daleka.
   Przysłuchiwałam się temu oburzona, zastanawiając się, czy powinnam się wtrącić. Mój opiekun był mądry i nie powinien uwierzyć w te bzdury, które serwował mu Juan, ale zazdrość niestety robi swoje.
   - Dzięki za dobre rady, Juanie, ale Jahmes towarzyszy nam już prawie pięć lat, gdyby czegoś próbował, zauważyłbym. - Wzruszył ramionami, a ja odetchnęłam z ulgą.
   - Skoro tak twierdzisz. Ale lepiej jej pilnuj. - Ruszył w stronę wyjścia, a Erik skierował się do ruin, szukając żony.
   Złapałam Martina za rękę i ruszyłam za Juanem. Musiałam porozmawiać z nim i to szybko. Lily i Jahmes byli tylko przyjaciółmi, byłam tego pewna. Co do Jahmesa, to co prawda nie byłam taka przekonana, ale Szoszannah kochała Erika i nigdy by go nie skrzywdziła.
   Zanim jednak zdążyliśmy go dogonić, usłyszałam gwałtowną wymianę zdań między Jahmesem, a moim opiekunem. Spojrzałam na Martina i błyskawicznie wróciliśmy do środka.
   Erik i Jahmes stali naprzeciwko siebie i patrzyli groźnie. Szoszannah wyglądała na zdezorientowaną, zerkała to na jednego, to na drugiego.
   - Nie będę się dłużej godził, żebyś kręcił się koło mojej żony – powiedział Erik, marszcząc brwi.
   - To kwiatek będzie decydować, z kim chce się przyjaźnić – warknął Jahmes.
   - Chyba zapomniałeś, że to mój kwiatek – odparł Erik, akcentując przedostatnie słowo.
   - Przestańcie! - zawołała Lily. - Zachowujecie się jak dzieci! Eriku, jestem twoją żoną i to, co mówisz, mnie obraża. - Podparła się pod boki.
   - Kochanie, matók, to sprawa między nami. - Mój opiekun spojrzał na żonę.
   - O nie! Nie będziecie się bezsensownie kłócić! - Zacisnęła dłonie, patrząc na nich gniewnie.
   - Kwiatku, daj mu się wykrzyczeć. - Jahmes wzruszył ramionami, założył ręce na piersi i zerknął na Erika. - Czyżby odezwała się w tobie zazdrość?
   - A nie mam powodu? - Mój opiekun zmarszczył brwi i popatrzył na wampira uważnie. Ponieważ nie zablokował emocji, poczułam od niego zazdrość. Zastanawiałam się, czy powinnam interweniować, jakoś załagodzić sytuację. Spojrzałam pytająco na Martina, ale zanim zdecydowałam się cokolwiek zrobić, usłyszałam parsknięcie Jahmesa i mężczyzna odwrócił się do Szoszannah.
   - Nie, ale chętnie dam ci ten powód. - Pochylił się i dotknął ustami jej ust.
   Lily była w wyraźnym szoku, bo nawet nie drgnęła, a jej oczy zrobiły się duże i okrągłe. Natomiast Juan, który pojawił się obok nas, zagwizdał głośno w jednoznaczny sposób.
   I wtedy poczułam od Erika nagły przypływ gniewu i zazdrości. Czułam teraz wszystkie jego emocje. Wściekły, tysiącletni wampir, przekonany o tym, że się pomylił. Nie zastanawiał się długo.
   Po prostu działał.
   Usłyszałam odgłos uderzenia ciał o ziemię i przerażony krzyk Szoszannah. Oba wampiry przeturlały się po ziemi. Z ust Erika wydobył się wampirzy warkot. Po chwili Jahmes poleciał na ścianę, ale zaraz wstał i rzucił się na mojego opiekuna.
   Szybko otrząsnęłam się z zaskoczenia. Skoczyłam w ich stronę razem z Lily i Martinem. Mój narzeczony złapał Jahmesa, a ja i Lily Erika. Stanęłyśmy między nimi, a moja przyjaciółka spojrzała na męża. Była wyraźnie wściekła.
   - Zwariowałeś?! - zawołała. - Powinieneś mi bardziej ufać! - Odwróciła się do Jahmesa. - A to, co ty zrobiłeś, było niemądre. Całować mnie na złość mojemu mężowi?! Obu wam odbiło!
   Jahmes prychnął na jej słowa. Wyglądał, jakby wciąż chciał się rzucić na mojego opiekuna, ale Martin skutecznie go powstrzymywał. Erik zaś momentalnie się uspokoił. Spojrzał na Egipcjanina, który miał sporą ranę na brodzie i czole, po czym skierował wzrok na Szoszannah. Na jego twarzy również widniała krew.
   - Mnie odbiło? Nie będę stał i patrzył, jak on cię całuje.
   - I uważasz, że bójka to dobre rozwiązanie?! - Lily pokręciła głową. Juan, który stał i się przyglądał, podszedł teraz bliżej.
   - Musimy poważnie porozmawiać – zapowiedział Erik.
   - O nie! Nie będę z tobą rozmawiać. Nie będę rozmawiać z żadnym was, póki mnie nie przeprosicie! - Założyła ręce na piersiach i popatrzyła na nich stanowczo.
   - A za co ja mam cię przepraszać? - Erik uniósł brwi pytająco.
   - Za kompletny brak zaufania!
   - Chodź. - Erik wziął ją za rękę, ale odsunęła się. Mój opiekun przewrócił oczami. - Możesz potem porzucać czymś we mnie, ale nie odpuszczę. - Przyciągnął ją w swoją stronę i wziął na ręce.
   - Puść mnie, Erik, natychmiast! - krzyknęła zaskoczona Lily, machając nogami, na co Juan wybuchnął śmiechem. Erik natomiast ruszył przed siebie i po chwili zniknął razem ze swoją żoną za zabudowaniami.
   Spojrzałam na roześmianego Juana i zmarszczyłam brwi.
   - Tego chciałeś? Bójki? Jesteś zadowolony?
   Hiszpan momentalnie przestał się śmiać i wzruszył ramionami.
   - Ratuję małżeństwo twojego opiekuna, powinnaś mi podziękować. Rzadko mi się zdarza ratowanie małżeństw, zwykle raczej je rozbijam. - Odwrócił się i ruszył w stronę domu.
   Zerknęłam na Jahmesa, który stał z ponurą miną. Kiedy ujrzałam gniew w jego oczach, zaniepokoiłam się. Właściwie to nie wiedziałam, co powiedzieć. Szoszannah już na niego nakrzyczała, więc ja nie musiałam uświadamiać mu jego błędu, ale pochwalić też nie mogłam. Chociaż, z drugiej strony, skoro ją pocałował tylko po to, żeby był powód, to widocznie wcześniej takiego powodu nie było...
   - Jahmes – zaczęłam niepewnie, ale mi przerwał.
   - Daruj sobie, cukierku. - Odwrócił się i już po chwili go nie było.  Westchnęłam i zerknęłam bezradnie na Martina.
   - Co zrobi?
   - Ma dwa wyjścia. Albo odejdzie, albo będzie chciał się odegrać. Nie martw się, jutro go wypytam. - Objął mnie i udaliśmy się do domu, nie wchodząc jednak do  swoich trumien. Ponieważ został tylko jakiś kwadrans do zmroku, czekaliśmy na Erika i Lily, którzy jednak nie wrócili.
   - Pewnie znaleźli inną kryjówkę – stwierdził Martin. - Chodź. - Otworzył trumnę i położył się, a ja obok niego.

   Erik i Lily wrócili o zmierzchu. Po przebudzeniu opiekun przekazał mi, że wyjaśnił wszystko z żoną. Najwyraźniej też ją przeprosił. Jahmes natomiast, po długiej rozmowie z Martinem, powiedział nam, że wyjeżdża.
   - Porozmawiam z Erikiem... - zaczęłam, ale mi przerwał.
   - Już to postanowiłem. Jak tylko wrócimy z pałacu władcy, wyjadę.
   - Ale dokąd? - Założyłam ręce na piersi. - Wrócisz do Egiptu walczyć z Asimem?
   - Nie wiem. - Wzruszył ramionami. - Pomyślę.
   Pomimo moich licznych próśb, nie dał się przekonać. Kiedy wrócili moja przyjaciółka i opiekun, postanowiłam sobie, że po powrocie od władcy przekonam Erika, żeby pogadał z Jahmesem. Musiałam coś zrobić. Nie chciałam, żeby mój przyjaciel wyjeżdżał. Bardzo nie chciałam. I byłam pewna, że Szoszannah również nie chce, a jak tylko się dowie, przekona go, żeby został.
   A przynajmniej miałam taką nadzieję, że jej się to uda.
   Godzinę później stanęliśmy przed rezydencją władcy wampirów. Była o wiele większa od okolicznych domów i ludziom wskazywała raczej, że mieszka tam ktoś bardzo ważny i bogaty, ale z zewnątrz nie wyglądała jak dom wampira.
   W środku natomiast był to prawdziwy pałac. Mnóstwo wampirzych niewolników i niewolnic, którzy przemykali wkoło nas jak strzały. Juan podszedł do jednego z nich, coś mu przekazał i sługa znikł.
   Wtem usłyszeliśmy przerażony kobiecy wrzask pełen bólu i przerażenia. Pierwszy pobiegł Hiszpan, a po chwili my również podążyliśmy w tamtą stronę. Kiedy dotarliśmy do miejsca, z którego rozlegał się krzyk, ujrzeliśmy Juana, trzymającego bicz, najwyraźniej wyrwany wampirowi, stojącemu nad przywiązaną do słupa rudowłosą wampirzycą.