Rozdział XX - Sekret Corneliusa

9.08.2012

   - Mam wrażenie, że za chwilę dowiem się czegoś bardzo ważnego o Corneliusie i jego „świcie” - stwierdziła Karolina.
   - Też tak sobie pomyślałam, kiedy poszłam za Josephem. I miałam rację.
   - Więc Joseph tak po prostu ci to powiedział? Może miał w tym jakiś interes?
   Skinęłam lekko głową.
   - Poniekąd miał, ale wtedy jeszcze tego nie wiedziałam. Dowiedziałam się jedynie kilku istotnych faktów, które w przyszłości miałam wykorzystać. Ale o tym później – dodałam, zanim zdążyła zasypać mnie pytaniami i kontynuowałam historię mojego wampirzego życia.

   Zatrzymaliśmy się wśród gęstych traw prerii. Księżyc był tej nocy w pełni, a niebo usłane gwiazdami. Spojrzałam na Josepha, który usiadł na kamieniu i wskazał miejsce obok siebie.
   - Pewnie już wiesz mniej więcej, jacy jesteśmy – zaczął wampir. - Ja mistrz uwodzenia, Zoe silna i skryta, Maya żądna władzy i władcy, Colin okrutny i tak dalej. Wiesz, co łączy nas wszystkich?
   - Jesteście wierni Cruelowi – powiedziałam. Skinął głową.
   - Dobrze to ujęłaś. Jesteśmy wierni. Musimy być. Opowiem ci moją historię. Oczywiście omijając liczne podboje miłosne, bo nie sądzę, żeby cię szczególnie zainteresowały. - Zerknął na mnie z zabawnym błyskiem w oku. Przewróciłam oczami.
   - Tak, będę wdzięczna – mruknęłam, powstrzymując uśmiech.
   - Byłem wtedy dość młodym wampirem, miałem zaledwie kilkanaście lat wampirzego życia – zaczął Joseph. - Piłem krew wyłącznie z kobiet, ale pewnego dnia trafiłem na ukochaną jednego łowcy i mi się oberwało. Zabiłby mnie, gdyby nie Cornelius. Kazał Colinowi rozszarpać go na strzępy, po czym podszedł i pochylił się nade mną. Wyciągnął wszystkie kołki – na szczęście żaden z nich nie utkwił w sercu – i zapytał: czy przysięgasz być mi wierny?
   - A ty przysiągłeś – zgadłam.
   - Na początku nie byłem pewien, o co mu chodzi. Zanim się spostrzegłem, zostałem związany przysięgą, ale nie taką zwykłą, lecz szczególną. Przysięgą krwi.
   - To znaczy? - Zerknęłam na niego z zaciekawieniem.
   - Podobno Cruel zawarł jakiś pakt z wiedźmą, która dała moc jego krwi. Każdy wampir, który się jej napije, musi być mu posłuszny. Gdybym na przykład zaczął teraz planować spisek przeciwko niemu, poczułby to i mnie zabił.
   - Dał ci się napić swojej krwi? - Pokręciłam głową. - Dziwne. To działa tak, jak z podopiecznym?
   - Niezupełnie. On nie słyszy naszych myśli, jedynie wyczuwa zamiary. I to działa tylko w jedną stronę.
   - Czyli jeśli któreś z was zapragnie go zdradzić... to on się dowie?
   - Dokładnie tak. - Przeczesał dłonią swoje jasne loki i zerknął w zamyśleniu na księżyc. - W zasadzie to nie jest tak źle. Przywiązał nas do siebie, ale nie mam powodu narzekać. Nie pomiata nami jak służbą, jeśli czegoś chcemy, wysłucha nas i chroni.
   - Jak ptaki w złotej klatce – stwierdziłam.
   Spojrzał na mnie poważnie i milczał. W końcu wzruszył ramionami.
   - A pozostali? - zapytałam. - Też ich uratował?
   - Niektórzy, jak Igor czy Maya, zgodzili się być z nim z własnej woli. Nie wiem, jak to było z pozostałymi, bo byłem przedostatni. Po mnie była tylko Zoe, no i teraz Felix. - Skrzywił się lekko. - Chyba tylko Colin jest od niego gorszy.
   - Powiesz mi, jak było z Zoe? - Spojrzałam na niego z ciekawością.
   - Myślę, że tylko ona sama może o tym mówić – odparł cicho. - To ja pierwszy ją znalazłem. Było jej wtedy zupełnie wszystko jedno, co się z nią stanie. Nie wiem, jak Cornelius ją przekonał, ale zgodziła się zostać jedną z nas. Jest z pozoru spokojna i obojętna, lecz czasem potrafi rzucić jakąś złośliwą uwagę, szczególnie Larry'emu.
   - Ale ją lubisz – stwierdziłam.
   Uśmiechnął się ciepło. Przez chwilę nie mogłam oderwać od niego wzroku. Zaczęłam się nawet zastanawiać, czy kobiety świadomie pchają się w objęcia śmierci, kiedy czaruje je takim uśmiechem. Uznałam, że to całkiem możliwe, ale nie uważałam za stosowne o to dopytywać.
   - Chcesz wiedzieć coś jeszcze, Amando? - zapytał, zerkając na mnie. Zastanawiałam się przez chwilę.
   - Czemu mi o tym wszystkim powiedziałeś? - spytałam w końcu, przyglądając mu się z ciekawością. Inyan był taki tajemniczy, że z trudem mogłam z niego cokolwiek wycisnąć. Natomiast Joseph od razu mi się zwierzył, choć w sumie nie mógł być pewien, czy może mi zaufać. Wydawało mi się, że mają ze sobą coś wspólnego, ale nie potrafiłam odgadnąć, co. Może to, że obaj stanowili dla mnie zagadkę?
   - Pomyślałem, że chciałabyś wiedzieć – odparł wymijająco.
   - A Cornelius nie będzie miał nic przeciwko? - Popatrzyłam na niego uważniej. Pokręcił głową.
   - To tylko moja historia. - Wzruszył ramionami. - To co powiedziałem, w żaden sposób nam nie zaszkodzi. Nie chcesz władzy, stanęłaś w obronie jednego z nas, w żaden sposób nam nie zagrażasz. A przyjaźnić możemy się z kim tylko chcemy.
   - Czyli po prostu chciałeś się ze mną zaprzyjaźnić? - Obserwowałam uważnie jego twarz. Był szczery czy coś ukrywał?
   - Wydajesz się ciekawą kobietą, czy to coś złego, że chcę cię lepiej poznać?
   Uśmiechnęłam się lekko. Byłam ciekawa? Biorąc pod uwagę moje dotychczasowe przeżycia, może istotnie było we mnie coś interesującego.
   Znowu pomyślałam o Inyanie i przyszła mi do głowy pewna myśl.
   - Wiesz może, kim jest Sasa Inyan? - spytałam go. Spojrzał na mnie ze zdziwieniem i pokręcił głową.
   - To jakiś indiański szaman?
   - Możliwe – mruknęłam. A więc go nie znał. - Chyba powinnam już iść. - Zerknęłam znacząco na niebo.
   - Do zobaczenia, Amando. - Wziął moją prawą dłoń i pocałował, po czym posłał mi uśmiech i po chwili już go nie było.
   Wróciłam do domu pełna sprzecznych emocji. Czekał na mnie Martin. Popatrzył na mnie z wyrzutem.
   - Szukałem cię wszędzie. Martwiłem się o ciebie.
   Patrzyłam na niego przez chwilę, po czym podeszłam i przytuliłam się lekko. Objął mnie i staliśmy tak przez chwilę.
   - Jutro ci wszystko opowiem, dobrze?
   Westchnął i skinął głową. Zaprowadził mnie do trumny, pocałował na dobranoc i zamknął ją za mną.
   Następnego popołudnia wstałam tuż przed nim. Czekałam na niego przy trumnie, a kiedy się obudził, wyszliśmy z piwnicy na górę. Usiedliśmy na niewielkiej kanapie, wpatrując się w okno, za którym mocno świeciło popołudniowe słońce.
   - Pamiętasz tego pół Indianina, który mnie uratował? - spytałam, nie odrywając wzroku od okna. - Znowu się pojawił i mi pomógł. O mało nie wpadłam w ręce łowców, a on ich zabił. Jest wampirzym wojownikiem.
   - Hm. To miło z jego strony. - Martin spojrzał na mnie uważniej. - Chciał czegoś w zamian?
   - Powiedział, że nauczy mnie walczyć. Ma na imię Inyan, właściwie Sasa Inyan, co znaczy Czerwona Skała.
   - Chcesz się uczyć walczyć?
   Spojrzałam na niego z niepokojem.
   - To źle?
   - Nie, skąd. - Objął mnie ramieniem. - Jeśli masz okazję, to powinnaś ją wykorzystać. Tylko nie rozumiem, skąd u niego to nagłe zainteresowanie twoją osobą?
   - Jest dość... skryty. Ale nie ma złych zamiarów, skoro już dwukrotnie mnie uratował. - Przytuliłam się do niego lekko. Skinął głową, również mnie przytulając.
   - Powinienem go poznać – stwierdził.
   - To dobry pomysł. Dzisiaj mu o tym powiem... i może go przyprowadzę?
   - Boisz się, że się mnie przestraszy i ucieknie? - Mój ukochany uniósł brwi i popatrzył na mnie z rozbawieniem.
   - On jest dość... dziwny – powiedziałam, zastanawiając się, jak mu to wytłumaczyć.
   - No dobrze, w takim razie przyprowadź dzisiaj tego twojego nieśmiałego przyjaciela, który ma cię uczyć walczyć.
   O mało się nie roześmiałam na takiego określenie Inyana, ale wolałam tego nie komentować. Pocałowałam Martina w policzek i poszłam do Szoszannah.
   Siedziała w pokoju z Jahmesem i Atalefem na ramieniu.
   - Możemy porozmawiać? - zapytałam ją.
   - Pewnie. - Skinęła głową. Jahmes uśmiechnął się lekko, wstał i wyszedł. Usiadłam obok Lily.
   - Przepraszam za to, co powiedziałam – zwróciłam się do niej. - Nie chciałam cię urazić. Powinnyśmy się wspierać, przecież obie go kochałyśmy. Chcę, żebyś wiedziała, że masz mnie, Martina i Jahmesa, nie jesteś sama. Czasem ból może namącić w głowie, tak jak mnie i wtedy nie myślę o innych. Ale razem damy radę, jakoś to przetrwamy.
   Lily patrzyła na mnie bez słowa, w końcu skinęła głową i przytuliła się do mnie.
   - Tak bardzo mi go brakuje... odkąd pojawił się w moim życiu, czułam się szczęśliwa, byłam pewna, że będzie przy mnie zawsze, był częścią mojego życia i tak nagle go zabrakło... nie wiem, co mam robić, czuję się taka pusta w środku... jakby nic już nie zostało, jakby dalsze życie nie miało sensu...
   - Obiecałaś, że będziesz jeszcze szczęśliwa – przypomniałam jej.
   - Ale to niemożliwe. - Pochyliła głowę.
   - Niemożliwe teraz lub za kilka czy nawet kilkanaście lat. Ale za kilkaset... Lily, w naszym życiu wszystko jest możliwe. Musimy tylko przetrwać ten najgorszy okres. Razem.
   - Razem – powtórzyła moja przyjaciółka i zamknęła oczy.
   Siedziałyśmy tak przytulone, potem zaczęłyśmy rozmawiać. Wspominałyśmy Erika, choć za każdym razem po naszych policzkach płynęły krwawe łzy.
   - Już nigdy nie pokocham nikogo tak jak jego – powiedziała Szoszannah. Pomyślałam o Jahmesie i westchnęłam ze smutkiem. Zastanawiałam się, czy Lily wiedziała, co on do niej czuje. A jeśli nawet – czy to by cokolwiek zmieniło?

   Kiedy zapadł zmrok, wyruszyłam do Inyana. Czekał na mnie przy swoim domku z narzędziami. Uśmiechnęłam się na jego widok. Uniósł brwi i też się uśmiechnął.
   - Cóż za entuzjazm – rzucił. - Szkoda, że po naszym treningu nie będziesz się tak uśmiechać.
   - Skąd ta pewność? - spytałam, stając naprzeciwko niego i zakładając ręce na piersiach.
   - Początki są najtrudniejsze. To co, zaczynamy? - Wszedł do budynku. Podążyłam za nim.
   - Najpierw chciałabym, żebyś kogoś poznał.
   Odwrócił się i zmarszczył brwi. Zauważyłam, że większość Indian zachowuje kamienne twarze; Inyan pokazywał swobodnie swoje emocje, co mogło świadczyć o tym, że nie wychowywało go wyłącznie plemię jednego z rodziców.
   - Kogo?
   - Martina, mojego narzeczonego.
   - A po co?
   Uniosłam brwi, zaskoczona pytaniem.
   - Będziesz mnie uczył walczyć, to chyba naturalne, że chce cię poznać? Pójdziemy teraz? A potem tu wrócimy i zaczniemy naukę.
   - Nie.
   Zamrugałam jeszcze bardziej zdziwiona.
   - Ale dlaczego?
   - Bo to strata czasu. - Wzruszył ramionami.
   - Powiedziałam Martinowi, że przyjdziemy. - Stanęłam tuż przed wampirem. - Moi przyjaciele, Szoszannah i Jahmes, też chętnie cię poznają. Czego się boisz?
   Pokręcił głową. Tym razem włosy miał rozpuszczone, więc załomotały swobodnie na wietrze.
   - I co, czekają na mnie z uroczystą kolacją? Sprawdzą, czy ich kochanej Amandzie nic nie grozi ze strony obcego wampira? - Prychnął i złapał mnie za ramiona. - Ocknij się, gorąca. Nie jesteś już dzieckiem. Zacznij żyć własnym życiem.
   - To chyba naturalne, że się o mnie martwią, prawda? I naprawdę uważam, że powinieneś poznać Martina. A raczej Martin ciebie. Żeby się o mnie nie niepokoił.
   Inyan roześmiał się i mnie puścił.
   - Obawiam się, że jakby mnie poznał, to dopiero by się zaczął niepokoić.
   - Co to niby ma znaczyć? - Popatrzyłam na niego stanowczo. Wzruszył ramionami. - No dobra, jeśli ty nie chcesz pójść ze mną, to ja przyprowadzę go tutaj...
   - Nie! - przerwał mi, marszcząc brwi. - Jeśli kogoś tu przyprowadzisz, nigdy więcej mnie nie zobaczysz.
   Uniosłam brwi, zdziwiona jego reakcją.
   - Dobrze, spokojnie, nikt tu nie przyjdzie, ale spróbuj mnie zrozumieć...
   - Dość gadania na dzisiaj – przerwał wampir i wyszedł z budynku.
   - Czekaj, gdzie idziesz? Jednak się namyśliłeś? - Wybiegłam za nim. Zatrzymał się przed wejściem i spojrzał na mnie, a jego zielonobrązowe błysnęły drapieżnie.
   - Nie. Przyjdź jutro. Sama. Dzisiaj straciłaś swoją szansę. - Odwrócił się i pomknął jak wiatr.
   Stałam przez chwilę, nie mogąc wykrztusić słowa. Poczułam złość. Miałam ochotę odejść i już nie wrócić. Po co miałabym wracać do kogoś, kto traktował mnie w ten sposób, miał mnóstwo tajemnic i nie chciał poznać moich bliskich z bliżej nieokreślonych powodów? Poza tym zachowywał się, jakby jego słowo było święte i mam go słuchać, albo więcej go nie zobaczę. Zacisnęłam zęby i ruszyłam do domu, obiecując sobie, że to już ostatnie spotkanie z tym irytującym wampirzym mieszańcem.
   Dlaczego więc następnej nocy, ignorując swoje postanowienie, zjawiłam się na miejscu? Czemu wymigałam się przed Martinem, że nie może poznać mojego nauczyciela, nie podając konkretnej przyczyny, a Jahmesowi i Szoszannah nadal nic nie powiedziałam? I dlaczego tak bardzo chciałam go poznać, mimo że czasem tak mnie denerwował, że miałam ochotę przebić go kołkiem?
   Cóż, chyba czasem sama dla siebie jestem zagadką, bo oto następnego wieczoru ponownie stanęłam z nim twarzą w twarz, a Inyan na mój widok uśmiechnął się bezczelnie i rzucił tylko:
   - Wiedziałem, że przyjdziesz.