Rozdział XIX - Ostrzeżenie

15.01.2012

   - Yassen? - Karolina spojrzała na mnie dużymi oczami. - A skąd on się tam znalazł?!
   - Też byłam ciekawa. Podejrzewałam, że jeśli jest Asim, to musi być i Yassen, skoro dla niego szpiegował, ale nie sądziłam, że właśnie tam, w Kongo...
   - Może was też szpiegował? - zapytała dziewczyna, patrząc na mnie niepewnie.
   - Też mi to przyszło do głowy. Ale prawda nieco mnie zaskoczyła...

   To był Yassen, nie miałam wątpliwości. Stał i patrzył na mnie zaskoczony, po czym odwrócił się i popędził przed siebie w wampirzym tempie.
   - Zaczekaj! - zawołałam i pobiegłam za nim. Właściwie to nie myślałam, co robię, to był odruch. Chciałam poznać prawdę, czemu nas zdradził i co planuje teraz. Co kombinuje Asim.
   Biegłam szybko, by nie stracić go z oczu. Trzymając brzegi sukni w ręce, by mi nie przeszkadzała, pędziłam jego śladami.
   Zgubiłam go. W pewnej chwili po prostu nie wiedziałam, dokąd dalej biec. Zatrzymałam się i rozejrzałam bezradnie. Przez moment nasłuchiwałam, ale oprócz typowych odgłosów nocy niczego nie wyłapałam.
   Ruszyłam zrezygnowana przed siebie, postanawiając opowiedzieć o wszystkim Erikowi, gdy nagle coś skoczyło na mnie i przygniotło do ziemi. Upadłam na plecy, a on razem ze mną. Złapał mnie za nadgarstki, unieruchamiając. Jasne oczy wpatrywały się we mnie podejrzliwie.
   - Leż spokojnie, bo przebiję Cię kołkiem – zagroził, gdy próbowałam się wyrywać.
   - Czego chcesz? Zdradziłeś nas, a teraz próbujesz mnie zabić?! - zawołałam.
   - Ile mam czasu, zanim twój opiekun albo ten Anglik przybiegnie ci pomóc? - spytał Yassen, nasłuchując uważnie. - Wie już, gdzie jesteśmy?
   - Nic mu nie przekazałam – odparłam zgodnie z prawdą. - I nie zrobię tego, jeśli mnie puścisz i zostawisz nas w spokoju. Nie chcę się mścić. - Próbowałam pochwycić jego wzrok. Popatrzył na mnie przez chwilę.
   - Skąd mam wiedzieć, że mówisz prawdę?
   - Puść mnie – powtórzyłam, patrząc mu w oczy.
   Syknął, puścił mnie i wstał. Cofnął się o krok, przerywając kontakt wzrokowy.
   - Nie próbuj mnie gonić – rzucił, ponownie się cofając.
   - Śledziłeś nas?
   Yassen parsknął i wzruszył ramionami. Przyszło mi do głowy, że nie przypominał już tamtego wampira, którego poznaliśmy pierwszego dnia i polubiliśmy.
   - Co my ci takiego zrobiliśmy? - zapytałam z pretensją w głosie.
   Wampir przewrócił oczami.
   - Powinniście stąd wyjechać – mruknął. - Asim werbuje wampiry, te które staną po jego stronie chroni, a pozostałe zabija. Ciebie nie zabije, za bardzo przypominasz mu Ajszę. Ale jeśli zależy ci na innych, wynoście się stąd.
   - Kogo przypominam? - Zrobiłam krok w jego stronę, marszcząc brwi.
   - Nieważne. Asim uratował mi życie i robię, co każe. Teraz szukam innych wampirów, więc wybacz, ale trochę mi się śpieszy. - Odwrócił się, lecz zdążyłam złapać go za rękaw.
   - Czekaj! Asim cię uratował? Jak to?
   Zerknął na mnie i wzruszył ramionami.
   - Mogę ci powiedzieć, ale i tak nie będziesz miała pewności, że mówię prawdę.
   - Nie będę. - Puściłam go i przyglądałam mu się przez chwilę. - Kiedy dowiedziałam się, że nas okłamałeś, byłam wściekła. Przez ciebie mnie torturowali. - Spojrzałam na niego z wyrzutem.
   - Jeśli oczekujesz przeprosin, to muszę cię rozczarować. Gdyby nie Asim, już dawno by mnie nie było, a tak jestem wampirem i całkiem mi się to podoba.
   - Zaufaliśmy ci! - zawołałam.
   - Kto wam kazał? Trzeba było uciekać. I teraz też lepiej będzie, jak wyjedziecie.
   - A co z tutejszymi plemionami? Asim zamierza ich powybijać? - Podparłam się pod boki, patrząc na Yassena.
   - Asim chce panować, a nie zabijać. Podporządkować wampiry i ludzi. Będzie władcą, jakiego jeszcze nie było – stwierdził z zadowoleniem. Szczerze wątpiłam, czy tak się stanie, gdyż Asim dążył za niemożliwym. Ale nie miałam zamiaru się o to kłócić.
   - Kim jest Ajsza?
   - Była. - Yassen zawahał się na chwilę. - Ona... Kochał ją. Miała zostać jego żoną, ale zabiły ją wampiry. Od tego wszystko się zaczęło. Najpierw tylko ich nienawidził, potem przyszła myśl o władzy dzięki nim. Chciał odkryć, jak może być nieśmiertelnym i chodzić za dnia.
   - To niemożliwe – zaprzeczyłam.
   - Na to wygląda. Ale mniejsza z tym. - Skrzywił się lekko. - Powinnaś mnie nienawidzić, a ja nie powinienem ci o tym opowiadać.
   - Ale skoro już zacząłeś, to może powiesz mi, czemu przypominam Asimowi Ajszę? Jestem do niej podobna? - Czekałam na odpowiedź z nieukrywaną ciekawością.
   - Nie, z wyglądu nie. Ale z charakteru bardzo. Dlatego cię uwolnił, a kiedy zaatakowała was Latifa, zabił ją bez namysłu.
   - Bo jestem podobna do jego ukochanej? - Patrzyłam na niego zdziwiona.
   - Owszem. Trochę mu ją przypominasz. Ale nią nie jesteś. Przekonał się o tym, kiedy cię pocałował. Wiesz, co powiedział? - Yassen uśmiechnął się lekko. Popatrzyłam na niego pytająco. - Słodka i gorąca kobieta, ale to nie Ajsza...
   - No i dobrze. - Odetchnęłam z ulgą. Jeszcze tego mi brakowało, żeby jeden z Mazbah się do mnie przyczepił.
   - Dobrze dla twojego wampira. Żegnam i myślę, że już nigdy się nie spotkamy. Wyjedźcie jak najprędzej. - Odwrócił się, ale zanim ruszył w dżunglę, zawołałam za nim:
   - Czemu nas ostrzegasz?
   Obejrzał się na mnie, ale nie odpowiedział, tylko znikł w gęstwinie.
   Chwilę potem usłyszałam Martina, który znalazł się koło mnie i patrzył z niepokojem.
   - Wszystko w porządku, kochanie?
   - Nie. Nie w porządku. Musimy wracać.
   - Co się stało?
   Wzięłam go za rękę i ruszyliśmy w stronę wioski. Po drodze opowiedziałam mu o spotkaniu z Yassenem.
   - Oni coś knują – stwierdził.
   - Możliwe – mruknęłam ponuro.
   Kiedy wróciliśmy i opowiedziałam pozostałym o tym, czego się dowiedziałam, Jahmes zdecydowany był ruszyć do walki.
   - Wampiry mają prawo decydować, komu chcą służyć, dlaczego jakiś Mazbah, który stał się wampirem, ma nimi władać? Powinniśmy go powstrzymać!
   - My? Jahmes, to nie nasza sprawa – zaprotestowałam. - Jakby nie było, Asim nas uratował. Powinniśmy zostawić go w spokoju.
   - Powinniśmy go powstrzymać – powtórzył uparcie Egipcjanin.
   - Ale jak? Jest nas tylko pięcioro. - Usiadłam naprzeciwko niego i pokręciłam głową.
   - Wystarczy, jak zabijemy samego Asima. Bez przywódcy nic nie zdziałają.
   - Pomszczą go – wtrącił Erik – więc tak czy inaczej będziemy musieli wyjechać. Na pewno ma więcej takich wiernych wampirów jak Yassen, którzy coś mu zawdzięczają.
   - Sam Makin go szanował – przyznałam, przypominając sobie, jak sadysta bał się o niego, kiedy podchodził do mnie albo do innego wampira.
   - To co mamy zrobić, tak po prostu wyjechać?! - Jahmes pokręcił głową z niedowierzaniem, przemierzając chatę w tę i z powrotem. Ja siedziałam na kolanach Martina, a Erik i Lily naprzeciwko nas. Mój opiekun obejmował żonę ramieniem, a Szoszannah w zamyśleniu głaskała nietoperza, który przycupnął na jej kolanach, rozprostowując żółte skrzydełka.
   - Spędziliśmy tu wspaniały czas, ale wszystko się kiedyś kończy – stwierdziłam. - Po prostu wyjedźmy. - Zerknęłam na Erika, który wzruszył ramionami.
   - Możemy wyjechać.
   - I poddać się bez walki? Uciec? - prychnął Jahmes.
   - Skoro Asim tak dobrze traktuje wampiry, które są mu wierne, to może dajmy mu spokój, co? - Popatrzyłam na niego pytająco. - Kiedyś i tak jakiś gorącokrwisty odbierze mu władzę.
   - Skoro chcecie wyjechać, proszę bardzo. Udanej podróży – warknął Egipcjanin i wyszedł z chaty.
   - Jahmes! - zawołałam jednocześnie z Lily, która zerwała się i spojrzała na mnie niepewnie.
   - Jahmes pojedzie z nami, nie martwcie się – powiedział Martin i wyszedł. Erik przewrócił oczami. Usiadłam na miejscu, a moja przyjaciółka obok mnie.
   - A dokąd jedziemy? - zapytała Erika. Mój opiekun przez chwilę się zastanawiał.
   - Nie mam pojęcia. Jakieś pomysły?
   - Ja mam jeden. - Szoszannah uśmiechnęła się tajemniczo i zerknęła na męża. - Ty widziałeś już mój kraj, a ja twojego jeszcze nie. Co powiecie na Grecję?
   - Świetny pomysł – stwierdziłam. Erik zmarszczył brwi, jakby chciał zaprzeczyć, ale w końcu skinął głową.
   - W takim razie ruszamy do Grecji.

   Oczywiście Jahmes nie dał się długo prosić. Nie pytałam, jakich Martin użył argumentów, ale cieszyłam się, że Egipcjanin jedzie z nami. Brakowałoby mi jego „cukierkowego” poczucia humoru.
   Ciężko było mi pożegnać się z Zuri i jego plemieniem. Miałam nadzieję, że zobaczę, jak dorasta, żeni się, poznam jego dzieci. Przez ponad cztery lata w Afryce żyliśmy właściwie bez trosk, z nocy na noc, budząc się i zasypiając w poczuciu, że wszystko jest już na swoim miejscu. A teraz znowu mieliśmy wrócić do ludzi, udawać, że jesteśmy jednymi z nich. Gdybym mieszkała tutaj ze sto lat, może by mi tego brakowało, ale póki co wciąż miałam ochotę zostać.
   Szkoda, że nie mogłam. Ale nie teraz, kiedy przestało już być tutaj dla nas bezpiecznie. Nie byliśmy w stanie przewidzieć, czego się spodziewać. Może nie byli dla nas zagrożeniem, aczkolwiek nie wiedziałam, co mogło strzelić Asimowi do głowy. Dlatego musieliśmy odejść.
   - Kiedyś tu wrócę – obiecałam sobie.
   - Oczywiście. Wszyscy tu wrócimy – zapewnił mnie Martin. Uścisnęłam lekko jego dłoń i przytuliłam się do niego, patrząc na statek, który wpływał do portu. Mieliśmy nim popłynąć do Grecji.
   W noc przed podróżą odbyło się pożegnanie. Mogliśmy obiecać, że kiedyś wrócimy, ale wątpiłam, czy na tyle szybko, bo zastać ich jeszcze przy życiu.
   W końcu ludzie starzeją się i umierają.
   Tej nocy plemię Zuri urządziło przyjęcie pożegnalne. Tańce wokół ogniska, podarunki w postaci korali, obręczy, a nawet drogich kamieni, których wartości tubylcy zupełnie nie znali, orientowali się jednak, że nie należy pokazywać ich obcym. Każdy z nas dostał garść takich kamieni, nawet Atalef został ozdobiony sznurem z koralami, które prędko zrzucił, machając skrzydłami z oburzeniem.
   Następnej nocy wyruszyliśmy w drogę. Wiedzieliśmy doskonale, że nigdy nie zapomnimy ich, ani oni nas. Wszyscy po kolei uściskaliśmy Zuri, który przyznał, że będzie mu nas brakować.
   - Gdyby nie wy, nigdy nie wróciłbym do domu – powiedział, gdy przytuliłam go na pożegnanie. Nie był już taki szczuplutki jak wtedy, gdy znalazłam go, uciekającego przed Arabem. Urósł, nabrał siły i nieco zmężniał.
Szoszannah, która podczas podróży opiekowała się nim jak starsza siostra, chyba najbardziej się do niego przywiązała. Płakała bez przerwy, gdy się z nim żegnała i życzyła wszystkiego, co najlepsze.
   - Na pewno jeszcze kiedyś się zobaczymy. Wrócimy tutaj, prawda, Eriku? - zerknęła na męża, który skinął głową i pocałował ją w policzek.
   - Wrócimy, jak tylko wszystko się uspokoi. - Objął ją ramieniem i przytulił, po czym wyjął chusteczkę i starannie otarł jej krwawe łzy.
   Godzinę później byliśmy już w drodze; tylko raz zatrzymaliśmy się na nocleg. Kiedy następnej nocy dotarliśmy do portu, rozejrzałam się wokół. Powróciły niemiłe wspomnienia, ale pospiesznie je od siebie odsunęłam. Może i lepiej, że wyjeżdżamy. Zawsze chciałam zobaczyć miejsce, w którym urodził się i wychował mój opiekun. Spojrzałam na niego. Przytulał swoją żonę, mówiąc coś do niej cichym głosem; był z nią szczęśliwy, widziałam to wyraźnie. Czułam to. Kiedy skierował na mnie swoje ciemne oczy, uśmiechnęłam się szeroko. Nieważne, gdzie pojadę. Ważne, że będą tam oni. Erik, Szoszannah. Martin i Jahmes, którzy właśnie pogrążeni byli w rozmowie. Myślę, że najlepszym argumentem dla Egipcjanina było miejsce, w które się wybieraliśmy. W końcu tylu sławnych filozofów, myślicieli i poetów pochodziło z Grecji...
   Przebyliśmy całą powrotną drogę w jedną noc i o świcie byliśmy już na statku, w swoich trumnach. Mieliśmy oddzielną kajutę z zakazem wstępu do niej, ale mężczyźni na wszelki wypadek zablokowali drzwi.
   Podróż nie była szczególnie emocjonująca, minęła spokojnie i bez przygód. Dopłynęliśmy w nocy, mogłam więc spokojnie stać i patrzeć na zbliżający się ląd.
   Port w Pireusie dzielił się na trzy mniejsze: Kantharos, Zea i Munichia. Był to górzysty półwysep, który z daleka zachwycał, a z bliska wyglądał po prostu jak każdy inny port. Szum, gwar, intensywny zapach ryb i ludzie pędzący do swoich domów, by zdążyć się wyspać na jutro.
   Zeszliśmy na ląd i udaliśmy się na poszukiwanie kryjówki. Weszliśmy do pierwszej większej gospody, rozglądając się ciekawie. Erik podszedł do właściciela, by zamówić nam pokoje, Jahmes został przy naszych bagażach, a ja, Lily i Martin czekaliśmy w środku na mojego opiekuna.
   Wtedy usłyszałam znajomy głos. Z niedowierzaniem odwróciłam się i ruszyłam w tamtą stronę. Zobaczyłam dwie śliczne kobiety, blondynkę i brunetkę, siedzące na kolanach jakiegoś mężczyzny. Kiedy podeszłam bliżej, on przestał się śmiać i ujrzałam wpatrzone we mnie, ładne, zielone oczy.