Rozdział XVIII - Tajemniczy wampir

21.07.2012

   Zamilkłam i siedziałyśmy tak przez chwilę, w końcu dotarło do nas wołanie Amy na obiad.
   Po obiedzie wróciłyśmy do pokoju i do przerwanego wątku.
   - Kim był ten pół Indianin? Wydaje się bardzo irytujący – stwierdziła Karolina.
   - Potrafił wyprowadzić mnie z równowagi – przyznałam tylko i wróciłam do opowiadania.

   Wróciłam do domu tuż przed świtem, żeby z nikim nie rozmawiać, ale się nie udało. Czekali na mnie Martin z Jahmesem. Kiedy weszłam, mój narzeczony objął mnie i przytulił, a przyjaciel spojrzał pytającym wzrokiem.
   - Widzę, że go nie zabiłaś – stwierdził, zerkając na łańcuszek od krzyżyka wiszącego na mojej szyi.
   - Mało brakowało – westchnęłam i w kilku słowach wyjaśniłam całą sytuację. Czyż to nie była okrutna ironia losu? Uratowałam Paula przed wampirami, a jego syn zabił mojego opiekuna.
   Nie powiedziałam im o próbie samobójczej i pół Indianinie. Minęłam ich i poszłam do pokoju. Przede mną była jeszcze jedna trudna sprawa. Pierwszy raz od czasów Mazbah, czyli od tysiąc trzysta dziewięćdziesiątego piątego roku, chciałam spać sama. Tylko jak mam powiedzieć o tym Martinowi?
   Kiedy otworzył trumnę, położył się i wyciągnął do mnie rękę, podeszłam, pocałowałam go lekko w usta i cofnęłam się.
   - Chcę dziś być bliżej niego. Spać w jego trumnie. Chociaż ten jeden dzień. Jego już nie ma, ale... w ten sposób się z nim pożegnam. - Poczułam, jak łzy ponownie spływają mi po policzkach. Wystarczyła sama myśl o Eriku, by popłynęły.
   - Dobrze, kochanie. - Martin usiadł, wyciągnął rękę i pogłaskał mnie po policzku, ścierając krew. Ścisnęłam lekko jego dłoń i wyszłam.
   Nasze trumny były oczywiście w piwnicy, dobrze ukryte przed łowcami. Nawet gdyby w dzień znaleźli nasz dom, my sami byliśmy bezpieczni. Przeszłam do pomieszczenia, w którym były trumny Erika i Szoszannah. Moja przyjaciółka spała razem z Atalefem. Z pewnością dodawał jej otuchy w tych trudnych chwilach.
   Otworzyłam trumnę mojego opiekuna. Wyglądała tak, jak zwykle. Miękka poduszka, wygodny kocyk. Jakby na niego czekała. Przygryzłam wargę i weszłam do niej powoli. Chciałam coś poczuć. Jego zapach, jego obecność, znów usłyszeć jego głos w swojej głowie.
   Nic takiego się nie stało. Szybko zapadłam w letarg, skulona wewnątrz trumny, a gdy się ocknęłam, nie miałam ochoty wstawać.
   Leżałam, płacząc cicho. Gdyby można było przestać istnieć. Skończyć z tym całym bólem. Raz na zawsze. Dotknęłam krzyżyka na szyi. Muszę być silna. Dam radę. Nie wiedziałam, po co to wszystko, ale przecież musiał być jakiś wyższy cel.
   Powoli otworzyłam trumnę i wyszłam. Ujrzałam Lily, patrzącą na mnie ze zdumieniem. W jej oczach niespodziewanie pojawił się gniew.
   - Spałaś w trumnie Erika – powiedziała dziwnym tonem.
   - Tak. Chciałam być bliżej niego – wyjaśniłam. Szoszannah zacisnęła usta.
   - To jego trumna. Nie powinnaś tu spać.
   Pokręciłam głową.
   - Musiałam. Wiem, że też cierpisz, Lily – szepnęłam i podeszłam do niej. Cofnęła się.
   - Ale nie tak bardzo, jak ty, prawda?
   - On był moim opiekunem – powiedziałam cicho. - Straciłam kiedyś męża, którego kochałam. I zapewniam cię, że ten ból, który teraz czuję, jest o wiele gorszy. Zerwana w ten sposób więź tak bardzo boli...
   - A myślisz, że mnie nie boli? - Podniosła głos. - Amando, to mój pokój i mój mąż. A ty tak po prostu tu przychodzisz i kładziesz się w jego trumnie. Uważasz, że wieź opiekuna z podopieczną jest ważniejsza, niż więzi małżeńskie? Ile lat ty byłaś z Edmundem, a ile ja z Erikiem? Myślisz, że ja cierpię mniej niż ty? Bo ciebie bardziej kochał?!
   Stałam zdumiona, patrząc na tę drobną brunetkę, którą tak bardzo kochał mój opiekun. Była zrozpaczona. Może faktycznie za bardzo myślałam o swoim bólu?
   - Lily, Erik naprawdę bardzo cię kochał. Wcale nie bardziej ode mnie. Inaczej. Byłam dla niego tym, kim Martin dla ciebie, powinnaś to rozumieć.
   - Oddał za ciebie życie – szepnęła.
   - Za ciebie też by oddał! - zawołałam. - A więc o to chodzi, tak? Erik umarł przeze mnie, ratując mnie. To moja wina.
   - Nie, to nie twoja wina. To nie tak. - Lily podeszła do mnie, ale tym razem ja się cofnęłam.
   - Oczywiście, że moja. - Odwróciłam się i wybiegłam. Wyszłam z piwnicy i podeszłam do drzwi wyjściowych. Otworzyłam je. Tuż za nimi było słońce. Gorące, kuszące. Wystarczyło kilka kroków.
   - Przepraszam.
   Odwróciłam się i spojrzałam na Szoszannah.
   - Po prostu nie śpij w jego trumnie, dobrze?
   - Dobrze. W porządku. - Zamknęłam drzwi i minęłam wampirzycę. - Przepraszam, że cię nie zapytałam. - Wyszłam, zanim zdążyła odpowiedzieć.

   Czy Szoszannah cierpiała bardziej, niż ja? Jeśli tak, to tylko przez to, co myślała. Znałam uczucia mojego opiekuna. W końcu znalazł kogoś, dzięki komu poczuł się szczęśliwy. Bez wahania oddałby za nią życie. Czasem się zastanawiałam, czemu tak się stało. Analizowałam całą sytuację. Nie mógł złapać kołka, nie zdążyłby powstrzymać łowcę, bo już wystrzelił. Mógł mnie tylko zasłonić. Ale czemu kołek trafił akurat w serce? Nie mógł go ominąć?
   - Czemu oddałeś za mnie życie, Eriku?

   Trzeci dzień żałoby. A właściwie wieczór. Ubrana byłam w czarną prostą sukienkę. Miałam wrażenie, że czerń będzie już mi towarzyszyć przez całe życie.
   Poprzedniej nocy przyszła do mnie Zoe. Zdziwiłam się. Najpierw powiedziała coś Szoszannah, a potem podeszła do mnie.
   - Jeśli będziesz potrzebować pomocy, z wyjątkiem spisku przeciwko Corneliusowi, możesz na mnie liczyć – rzekła cicho i odbiegła, nim zdążyłam coś powiedzieć. Może kiedyś będę się cieszyć, że zyskałam sojuszniczkę. Dzisiaj jakoś mnie to nie pocieszało.
   Zdziwiła mnie natomiast jej lojalność. Co takiego miał w sobie Cruel, że jego „świta” była mu wierna? Nie dbał przecież o wampiry. Chociaż nie, o swoje dbał. Mieli wszelkie możliwe wygody. Feliks również zamieszkał w pałacu, podobno prześcigał się z Colinem w zadawaniu bólu. Pozostałe wampiry musiały radzić sobie same, ale ta ósemka miała najwyraźniej wyjątkowe przywileje.
   - Czas na polowanie. - Martin usiadł obok mnie na schodach. - Nie możesz się głodzić, kochanie.
   Nie odpowiedziałam. Było mi wszystko jedno. I tak fizyczny ból nie dorówna temu, co czułam w sercu.
   Lily nie musiała jeszcze jeść, mogła tkwić tutaj przez dwa tygodnie. Ja wychodziłam, ale nie polowałam. Siadałam w miejscu, gdzie mogłam być sama i pogrążałam się we wspomnieniach.
   Spojrzałam na mojego narzeczonego. Próbował mi pomóc, ale nie potrafił. Następnej nocy po sprzeczce z Szoszannah przyniosłam sobie nową trumnę. Poprosiłam Jahmesa, żeby pomógł mi ją zdobyć. Poszliśmy do grabarza i ją kupiliśmy. Mój przyjaciel próbował zacząć rozmowę, ale poprosiłam go, żeby tego nie robił, więc nie powiedział ani słowa. Byłam mu za to wdzięczna.
   Początkowo sądziłam, że Martin będzie czuł się urażony, że będzie protestował. Ale nie zrobił tego. Po prostu mnie pocałował i zamknął mi wieko. A teraz siedział i próbował mnie przekonać, bym się pożywiła.
   - Amando?
   - Nie jestem głodna – powiedziałam.
   - Przecież jesteś – zaprzeczył. Westchnęłam.
   - Chcę być sama. - Wstałam i ruszyłam przed siebie.
   Dotarłam do jednej z gór i stanęłam, patrząc w dół. Przepaść tak duża, że człowiek zginąłby w mgnieniu oka. Stałam na krawędzi, rozkładając ramiona. Wiatr powiewał mi w twarz, włosy falowały w powietrzu. Wyobraziłam sobie, że obok mnie jest Erik. To on mi pokazał, że można latać. No, może niezupełnie. Raczej unosić się z wiatrem.
   Skoczyłam. W połowie drogi ku ziemi pochwycił mnie wiatr. Wirowałam przez chwilę, przyglądając się światu z góry. Wyciągnęłam rękę, wyobrażając sobie, że obok jest on. Tak jak wtedy. Ale go nie było.
   Opadłam delikatnie na ziemię, przygładzając suknię. Znów te łzy. Płynęły po policzkach, jakby jeszcze im było mało.
   - Niezła sztuczka, wampirzyco.
   Spojrzałam obojętnie na trzech łowców, wychodzących zza skał. Zawsze chodzili w grupkach. Tylko najlepsi z nich byli na tyle odważni, by polować na nas w pojedynkę.
   Kiedy ruszyli w moją stronę, pomyślałam o ucieczce. Ale był jeden problem. Znajdowałam się w jakimś wąwozie, a jedyne wyjście zasłonięte było przez łowców. Musiałabym wdrapać się na skały.
   Wycofałam się powoli, myśląc intensywnie. Nie chciałam umierać. Doszłam do wniosku, że Erik by tego nie chciał. Poświęcił swoje życie, żebym przeżyła. Tylko czemu zawsze muszę wpaść w tarapaty?
   Otoczyli mnie z kołkami w dłoniach. Zanim zdążyłam się odezwać – bo jedyne, co przyszło mi do głowy w tej chwili, to ich zagadać, dopóki nie wymyślę czegoś lepszego – usłyszałam znajomy głos.
   - Trzech mężczyzn na jedną kobietę? Nieładnie, panowie. Dżentelmeni tak nie robią.
   Łowcy błyskawicznie zmienili pozycje. Jeden został przy mnie, uważnie mnie obserwując, a pozostali zwrócili się w stronę pół Indianina, który uśmiechnął się szeroko. Białe zęby idealnie kontrastowały z jego ciemną cerą. Zielonobrązowe oczy wyrażały ogromną pewność siebie.
   - Nie skradajcie się, panowie. I tak was słyszę – zwrócił się do łowców, którzy powoli szli w jego stronę. - Oj, chyba nie jesteście zbyt rozmowni... - uchylił się przed pierwszą strzałą, a właściwie kołkiem wystrzelonym z kuszy – ale ja was rozkręcę – dokończył, uchylając się przed drugim kołkiem. - Tylko na tyle was stać?
   Rzucili się na niego. To był najwyraźniej ich błąd, bo bez problemu prześlizgnął się między nimi, podcinając im gardła nożami, które miał w obu dłoniach.
   - Lubicie szybkie zakończenia? - Rzucił spojrzenie na padające trupy i uchylił się przed strzałem trzeciego łowcy, nim zdążyłam krzyknąć, żeby uważał. - Przynajmniej ty masz ochotę na zabawę – zwrócił się do niego, po czym zerknął na mnie przelotnie. - O, jakie miłe spotkanie. Skąd tu się wzięłaś, gorąca?
   Pokręciłam głową z niedowierzaniem.
   - Śledzisz mnie?
   - Ależ skąd. - Zwinnie uniknął kolejnego ciosu łowcy. Potrafił robić uniki, wyginając ciało pod różnymi kątami. Włosy miał teraz związane. Zrobił salto w powietrzu i wylądował za łowcą. Pozwolił mu się odwrócić, by uderzyć go w twarz. Mężczyzna poleciał na skały. Wampir spojrzał na mnie. - Akurat przechodziłem obok i pomyślałem, że możesz potrzebować pomocy.
   - Tak, pewnie – mruknęłam. Roześmiał się.
   - To twoja kolejna próba samobójcza?
   - Nie! - zaprotestowałam. - Tylko sobie skoczyłam...
   Roześmiał się jeszcze głośniej i nie przestając się śmiać, odskoczył przed kołkiem łowcy, który zdążył już wstać z ziemi.
   - Dałem ci szansę. - Wampir spoważniał nagle, obserwując mężczyznę. - Ale z niej nie skorzystałeś. - Ruszył w jego stronę, co chwila uchylając się przed strzałami. Łowca cofnął się, jakby chciał uciec i nagle skoczył niespodziewanie do przodu na pół Indianina. Wampir okrążył go tak błyskawicznie, jakby od początku to planował. Znalazł się za nim i chwycił za nadgarstki, ściskając tak mocno, że człowiek wypuścił broń. Następnie otoczył ramieniem jego głowę. Wystarczyło jedno pociągnięcie, a kark byłby złamany.
   - Widzisz, gorąca? Jakie to proste. Mają coraz lepszą broń, coraz nowszą technikę, ale to tylko ludzie. Co mówisz? - Rozluźnił nieco uścisk. Łowca wyszeptał coś o diable i o smażeniu w piekle. Wampir przewrócił oczami i ukąsił go. Patrzyłam bez słowa, jak mężczyzna próbuje walczyć, choć nie miał już żadnych szans. W końcu pół Indianin skończył posiłek i odrzucił ciało. - Uparty był z niego typ – stwierdził.
   - Był – powtórzyłam. Nie miało już znaczenia, co miał w oczach. Nie próbowałam poznać jego duszy. Gdybym nie zaglądała w głąb umysłu Paula, Erik by żył. Wiedziałam, że takie myślenie nie było w porządku, bo Paul nie był niczemu winien, ale takie właśnie były fakty.
   Wampir spojrzał na mnie. Przez chwilę milczeliśmy, w końcu pierwsza się odezwałam.
   - Kim jesteś? Jak masz na imię?
   - Jestem wampirem, co nietrudno zauważyć.
   Spojrzałam na niego pytająco, ale nic nie dodał.
   - Czemu to robisz? Ratujesz mnie? - Patrzyłam na niego stanowczo. Przewrócił oczami.
   - Jak wiele pytań. A wystarczy po prostu: dziękuję.
   - Dziękuję. To czemu to robisz?
   Uśmiechnął się i pokręcił głową.
   - Ale jesteś uparta. No dobrze. Jutro udasz się na polowanie. Zjesz jakiegoś kuguara czy inne zwierzę, nie wiem, co ci smakuje, a potem się spotkamy.
   - Krew zwierząt syci, a nie smakuje – sprostowałam. - Czyli jeśli pójdę na polowanie, to powiesz mi prawdę?
   - Nie. - Niespodziewanie znalazł się tuż przede mną. Odgarnął z mojej twarzy ciemne loki, które wiatr uparcie zawiewał mi na oczy. - Jeśli się pożywisz, będziesz miała wystarczająco siły, bym mógł nauczyć cię walczyć.
   Uniosłam brwi.
   - Chcesz mnie uczyć walczyć?
   - Cóż... nie mogę ciągle za tobą chodzić i pilnować, żeby nie dopadł cię jakiś łowca. Nauczysz się bronić.
   Patrzyłam na niego przez chwilę. Miał rację, byłam bezbronna, a łowców coraz więcej. Poza tym... intrygował mnie. Nie chciał zdradzić, kim jest, ale skoro będzie mnie uczył, to w końcu się dowiem.
   - Zgoda, ale...
   Przyłożył palec do moich ust.
   - Żadnych warunków. Jutro po posiłku, tam, gdzie wpadłaś w tę banalną pułapkę.
   Otworzyłam usta, żeby zaprotestować przeciwko pojęciu banalna, ale pokręcił głową, powstrzymując mnie. Sekundę później zniknął za skałami.