Rozdział XVIII - Kongo

5.01.2012

   - Gotowe! - zawołał brat Karoliny, wchodząc z ziemniakami do kuchni.
   - U mnie też – odparła dziewczyna, mieszając sos. Po chwili obiad był już przyrządzony i podany.
   Po obiedzie przeszłyśmy z Karoliną do jej pokoju.
   - Co to znaczy Atalef? - zapytała.
   - Spytałam dokładnie o to samo – odparłam i wróciłam do tamtej chwili.

   - Atalef? A co to znaczy? - Usiadłam obok Lily, przyglądając się temu dziwnemu nietoperzowi. Był dość nietypowy ze względu na żółte ubarwienie uszu i skrzydeł.
   - To z hebrajskiego, oznacza po prostu nietoperz – powiedział Erik, siadając obok żony. - Ale ładnie brzmi.
   - Jest śliczny, prawda? - spytała Szoszannah, patrząc na mojego opiekuna, który uniósł brwi i pokręcił głową.
   - Prawdę mówiąc, jest paskudny, ale każdy ma inny gust. - Pocałował ją w policzek.
   - Wcale nie jest paskudny, jest uroczy! - prychnęła oburzona Lily. - Prawda? - Zerknęła na Jahmesa, który energicznie pokiwał głową.
   - Jest piękny. Niezwykły. Wyjątkowy. - Ostrożnie pogłaskał go po główce. Erik przewrócił oczami i spojrzał na żonę.
   - Ty jesteś piękna i wyjątkowa, a nietoperz paskudny – stwierdził. - Spójrz tylko na niego! Nietoperz powinien być czarny, a to wygląda jak jakiś... królik!
   - To lironos żółtoskrzydły – wtrącił Martin, przyglądając się stworzonku. - Żywi się tylko owadami.
   - I będziecie mu łapać owady? Powodzenia. - Mój opiekun wstał i podszedł do ogniska, po czym podał Zuri dopiekające się mięso.
   - Sam sobie złapie – burknęła Lily, wpatrując się w nietoperza z zachwytem.
   Musiałam przyznać Erikowi trochę racji. Nigdy nie widziałam dziwniejszego nietoperza. Co prawda wcale nie był paskudny, ale faktycznie trochę przypominał królika.
   Atalef już następnej nocy nauczył się latać, aczkolwiek – wbrew obawom Szoszannah – nie odleciał daleko. Jakby przeczuwając, do kogo należy, zawsze kręcił się wokół Lily. Mieliśmy z nim świetną rozrywkę. Wszędzie go było pełno, a kiedy za długo nie wracał, Szoszannah chodziła i go nawoływała. Zwykle przylatywał na dźwięk jej głosu i siadał jej na ramieniu.
   - Uważaj na włosy – ostrzegał Erik. - Jak się taki wplącze, to będziemy musieli ci je obciąć.
   - On jest mądry, nigdzie mi się nie wplącze – odpowiadała Lily i wracała do zabawy z nietoperzem.
   Po kilku dniach – a właściwie nocach – weszliśmy w głęboką dżunglę. Przedzieraliśmy się przez gęstwinę drzew, przechodząc tam, gdzie być może jeszcze nie stanęła stopa białego człowieka. A już na pewno nie białego wampira.
   Przynajmniej na brak pożywienia nie mogliśmy narzekać. Noc obfitowała w zwierzynę. Co kilka dni polowaliśmy razem z Martinem na dzikie drapieżniki, które nieoczekiwanie z łowców stawały się ofiarami. Przemykaliśmy między drzewami, czasem po drzewach. Odkryliśmy, że bieganie po wysokich konarach to wspaniała rozrywka. Nie musieliśmy obawiać się, że spadniemy z ogromnej wysokości, w końcu pamiętałam, jak Erik kiedyś pokazał mi wampirzy skok z gór. Skoczyłam tak na próbę i się udało. Martin na początku nakrzyczał na mnie, że mogłam zrobić sobie krzywdę, ale w końcu on też skoczył i uznał, że to świetna zabawa.
   Z tego co wiem, nie tylko my dobrze się bawiliśmy. Czuwaliśmy nad Zuri na zmianę, więc Erik, Lily i Jahmes również znikali w dżungli, aby przed świtem wrócić i znaleźć nocleg.
   Co noc przemierzaliśmy kolejne obszary Kongo. Początkowo Zuri kręcił przecząco głową, gdy pytaliśmy go, czy poznaje te okolice. Przejeżdżaliśmy dalej, omijając następne wioski. Minęliśmy rzekę o takiej samej nazwie jak państwo i w końcu chłopiec poprosił nas, żebyśmy się zatrzymali.
   - Poznaję już, tam jest moja wioska! - Na jego twarzy ukazała się radość i nadzieja. Ruszyliśmy w tamtą stronę, w końcu dotarliśmy na miejsce. Na nasz widok tubylcy wyskoczyli ze swoich chat i stanęli naprzeciwko nas, z groźnymi minami i zaniepokojonym wzrokiem, mierząc w nas włóczniami.
   Rozejrzałam się. Wokół panowała ciemność, ale ciemnoskórzy wojownicy trzymali kilka pochodni, poza tym księżyc świecił dzisiaj wyjątkowo jasno. Przed nami stały niskie chaty z drewna, mułu i gliny, a dach poprzetykany był trawami.
   Z grupy tubylców wyszedł jeden z nich, ubrany podobnie jak inni mężczyźni z plemienia w przepaskę z trawy, lecz wyróżniał się dodatkowymi ozdobieniami: metalowe obręcze na szyi, w uszach ciężkie, wiszące koła z drewna i metalu oraz błyszczące bransolety na lewej nodze.
   Erik powoli zsiadł z konia i skłonił się lekko, po czym przemówił w języku Zuri. Wyjaśnił, po co przybyliśmy, lecz zanim zdążył zapytać o rodzinę naszego chłopca, dwunastolatek zeskoczył z konia i stanął obok mojego opiekuna.
   Na jego widok z tłumu wybiegła kobieta i dopadła chłopca. Złapała go w objęcia, ze łzami w oczach.
   - Żyjesz, Zuri... - szeptała, przestając w końcu płakać.
   - Dzięki nim. - Obejrzał się na nas.
   W jednej chwili nastawienie plemienia do nas się zmieniło. Opuścili włócznie i przywitali nas serdecznie, z uśmiechami na twarzy. Zaprosili do wioski, rozpalili ognisko i zaczęli tańczyć. Zuri powiedział, że jest to taniec radości; kiedy coś się zgubi, a potem odnajdzie, trzeba się cieszyć.
   Taniec plemienia Zuri nie przypominał tańca wampirów. Nie było w nim tej upiorności, jakiegoś krwawego szału. Tubylcy poruszali się rytmicznie, ich twarze były uśmiechnięte, a ruchy wskazywały na radość.
   Przyglądałam się temu z nieukrywaną ciekawością. Najpierw tańczyli mężczyźni. Potem usiedli w kole, a swój taniec rozpoczęły kobiety. Jedna z nich złapała mnie za rękę, ciągnąc do kręgu, który utworzyły wokół ognia. Lily również została wciągnięta. Erik przekazał mi, że to oznaka wdzięczności i zaufania, powinnyśmy więc zatańczyć, by ich nie obrazić.
   Nie sposób zapomnieć takiego tańca wokół ogniska. Ogień był dla nas niebezpieczny, a jednak tańczyłam dość blisko, czując przyjemne ciepło. Powtarzałam płynne ruchy ciemnoskórych kobiet, a wokół nas zaczęli tańczyć mężczyźni. Ze zdumieniem spostrzegłam, że tańczyli także Martin i Erik, po chwili zauważyłam również Jahmesa. Uśmiechnęłam się i dałam porwać chwili.
   Zuri odnalazł rodziców. Co prawda ojciec nie był tak wylewny jak matka, ale nie odstępował syna na krok. Wykonaliśmy swoje zadanie.

   Zostaliśmy w wiosce. Początkowo mieliśmy tam być przez miesiąc, potem kilka. Jednak życie u rodziny Zuri było inne, ciekawsze. Nikt nie pytał, czemu śpimy w dzień i dlaczego słońce nam szkodzi. Oddali nam jedną ze swoich chat, zbudowaną dokładnie i nie przepuszczającą żadnych promieni słonecznych.
   Erik wyjaśnił im kwestię jedzenia, mówiąc po prostu, że my w ogóle nie jemy. A kiedy Zuri im o nas czegoś naopowiadał, uznali nas chyba za jakiś bogów. Sprowadzili zwierzęta dla mnie i Martina; obrazą byłoby ich nie przyjąć. Ale wdzięczni i życzliwi tubylcy nie poprzestali na zwierzętach.
   Pewnego wieczora sprowadzili troje ludzi, dwie kobiety i młodego chłopca. Wszyscy troje wymalowani byli na jaskrawe barwy i wyraźnie się bali, ale dzielnie próbowali wyjaśnić, po co przybyli. Początkowo nie zorientowaliśmy się, o co chodzi. Jahmes pierwszy zrozumiał i parsknął śmiechem.
   - Co za gościnne plemię!
   - Ale o co im chodzi? - Popatrzyłam na niego ze zdziwieniem.
   - Świeża krew. - Zlustrował wzrokiem ciemnoskóre kobiety. - Wyglądają apetycznie. Biorę tę z lewej.
   - Co? Zwariowałeś? Jahmes! - krzyknęłam, łapiąc go za rękę. - Chyba nie mówisz poważnie?
   - Przecież jej nie zjem. Tylko troszkę... nadgryzę. - Wyciągnął dłoń i przesunął po jej szyi. - Nie bój się, mała – przemówił do niej spokojnym głosem, a ciemnobrązowe oczy zalśniły lekko.
   - Nikogo nie będziesz nadgryzał – zaprotestowałam. - Jesteśmy gośćmi, nie będziemy pili ich krwi.
   - Ty na pewno nie, cukierku. Ale ja chętnie bym się napił. Po co wędrować do innych wiosek, skoro tutaj przekąski same oddają się w nasze ręce... Czemu nie skorzystać z ich gościnności? Niewielka utrata krwi im nie zaszkodzi. Nie wiem jak wy, ale ja mam zamiar się poczęstować.
   Westchnęłam i pokręciłam głową.
   - Co chcesz udowodnić, pijąc ich krew? Są niewinni. Spójrz tylko w ich oczy. Myślisz, że przyszli tu dobrowolnie? Popatrz tylko na nich, są przerażeni. Powinniśmy im pokazać, że my nie jesteśmy krwiożerczymi potworami!
   Jahmes przewrócił oczami.
   - Jak to powiedział Horacy: choćbyś naturę widłami wypędzał, ona i tak powróci. Taka już moja natura. A na strach mam sposób. - Pochylił się do ucha ciemnoskórej kobiety i wyszeptał kilka uspokajających słów.
   Erik, który do tej pory stał i się przyglądał, westchnął, podszedł i zwrócił się do potencjalnych ofiar:
   - Jesteśmy wam wdzięczni, ale nie możemy pić waszej krwi, gdyż jesteście z plemienia Zuri, a my pijemy tylko krew wrogów. Możecie odejść.
   - Mów za siebie – mruknął Jahmes, łapiąc Afrykankę za rękę.
   - Naprawdę? Masz zamiar to zrobić? - Podeszłam do niego zdecydowanym krokiem i spojrzałam pytająco na Martina, który siedział i coś rzeźbił w drewnie, ale byłam pewna, że doskonale wszystko słyszy. Podniósł głowę i spojrzał na mnie.
   - Ja się nie wtrącam – rzekł krótko, posłał mi uśmiech i wrócił do rzeźbienia.
   Spojrzałam na niego z oburzeniem i przewróciłam oczami. No i po wsparciu. Jahmes uśmiechnął się półgębkiem, ale zanim zdążyłam coś powiedzieć, odezwała się milcząca dotąd Lily.
   - Jahmes. - Wstała i spojrzała na niego.
   - Ty też chcesz spróbować, kwiatku? - zwrócił się do niej.
   - Nie. Niedawno się posilaliśmy. Ale chodzi o Atalefa. Wyleciał wczoraj przed świtem i jeszcze nie wrócił. Chyba pójdę go poszukać. - Wyszła z jaskini i – ku mojemu zdumieniu – Jahmes puścił swoją niedoszłą przekąskę i ruszył za moją przyjaciółką.
   - Pomogę ci, na pewno nic mu nie jest – usłyszałam jeszcze, zanim się oddalili.
   - Chyba Jahmes naprawdę lubi tego nietoperza – stwierdziłam.
   - Tak, oczywiście. Nietoperza. - Erik zmarszczył brwi, ale nie zdążyłam wejść do jego umysłu, bo go zablokował.
   - Co masz na myśli? - spytałam niepewnie.
   - Latającego królika, a nie nietoperza – dodał tylko mój opiekun i kazał oczekującym tubylcom wracać do siebie. Kiedy wyszli, Erik pokręcił się przez chwilę po chacie, po czym też wyszedł.
   Usiadłam obok Martina, który wyrzeźbił podobiznę Atalefa i wzięłam figurkę do ręki.
   - Podobny, jakby był większy, to wyglądałby jak żywy – stwierdziłam.
   - Myślałem o większym, ale muszę znaleźć odpowiedni kamień. - Objął mnie ramieniem.
   - Co się tutaj dzieje, Martin? Bo już zaczynam mieć dziwne podejrzenia... - mruknęłam, patrząc na niego. Odwrócił głowę, nic nie mówiąc. W końcu na mnie spojrzał.
   - Obawiam się, że prawdziwe. Ale nie martw się, on nie zrobi niczego głupiego – dodał prędko. - Wie, że nic z tego, więc po co? Ma pecha. Ale w końcu mu przejdzie.
   - Ale o czym ty... - urwałam. Nagle zrozumiałam. Jak mogłam wcześniej tego nie zauważyć? Ale ze mnie gapa. Powinnam od razu zrozumieć. Tak, teraz nagle wszystko ułożyło się w logiczną całość. Choć w zasadzie to, że już wiedziałam, niczego nie zmieniało. Co miałam zrobić? I czy powinnam coś zrobić? A jeśli wyjdzie jeszcze gorzej? Postanowiłam, że dopóki nic się nie dzieje, nie będę się w żaden sposób wtrącać. Martin miał rację. W końcu mu przejdzie.
   A przynajmniej miałam taką nadzieję.
   Atalef oczywiście się znalazł, przyleciał do Szoszannah pod koniec nocy. Erik wrócił tuż przed świtem.
   - Znalazł się królik? - spytał żonę.
   - Tak, cały i zdrowy. - Obejrzała się na wiszącego u dachu nietoperza, który zatrzepotał skrzydłami na dźwięk jej głosu.
   - To dobrze. - Mój opiekun pocałował ją lekko w usta. - Miłego odpoczynku, moja śliczna. - Pocałował ją jeszcze raz, tym razem dłużej i w tej chwili usłyszałam głośne trzaśnięcie trumny. Westchnęłam cicho, ale nie dałam niczego po sobie poznać. W końcu miałam się nie wtrącać.

   Minęła pora sucha i nadeszła deszczowa, w tej części Afryki występująca w styczniu. Weszliśmy w kolejny rok: tysiąc trzysta dziewięćdziesiąty szósty. Ile jeszcze miało ich być? Jak długo mieliśmy żyć? Bo chyba nie wiecznie... Nie wiedziałam, ale miałam przeczucie, że jeszcze bardzo długo.
   Kotlina Konga była wówczas obszarem pełnym bagien i wielowarstwowych lasów, gdzie można było bez końca wędrować, brać kąpiel pod wodospadami i robić, na co tylko miało się ochotę, gdyż nikt nie mógł nas zobaczyć. Było zupełnie inaczej niż w cywilizacji. Nie musieliśmy stosować się do norm i zasad ludzi, tylko i wyłącznie do własnych reguł.
   Tam czułam się dziwnie wolna, stojąc na górze i wpatrując się w rozciągającą się dolinę, szerokie pasmo krajobrazu, wartkie potoki, narowiste rzeki, ciche strumienie i szumiące wodospady. Afryka była piękna.
   Minął kolejny rok, potem następny. W tym czasie właściwie nic się nie działo. Noce mijały jedna za drugą, a upływający czas widziałam jedynie po ludziach. Zuri był coraz starszy, w końcu doszedł do szesnastu lat, kiedy to nadeszła najwyższa pora, by wybrał sobie żonę. Był wówczas rok tysiąc czterechsetny.
   Pewnej nocy, kiedy pora deszczowa już minęła i nastała pora sucha, biegłam właśnie po lesie w czasie polowania. Rozdzieliliśmy się z Martinem, by spotkać się przy jednym z wodospadów. Dobiegałam właśnie do skraju lasu, gdy usłyszałam szelest. Odwróciłam się, gotowa do ataku i zatrzymałam się jak wryta.
   - Yassen?