Rozdział XVII - Zdemaskowanie

17.05.2011

   - Kochanie, nie widziałaś gdzieś moich okularów do czytania? - przerwał nam mój mąż, wchodząc do pokoju.
   - Widziałam. Zostawiłeś je koło łóżka – wstałam i otworzyłam szufladę – więc je schowałam. Proszę. - Podałam mu.
   - Dziękuję, moja śliczna.
   - Co ty byś beze mnie zrobił – roześmiałam się.
   - Najpewniej bym już nie żył – odparł poważnie mój ukochany.
   - Ale jak to? - zainteresowała się Karolina. Spojrzałam na niego karcąco.
   - Nie wcinaj mi się w historię – mruknęłam. Podszedł i pocałował mnie w policzek. - I nie podlizuj się – dodałam, odwracając głowę i całując go lekko w usta.
   - Nie przy dziecku – mruknął, zerkając na Karolinę.
   - Mam to potraktować jako komplement? - zaśmiała się dziewczyna.
   Roześmiał się, pogłaskał ją żartobliwie po głowie i wyszedł, a ja podjęłam przerwaną opowieść.

   Siedziałyśmy z Lily na łóżku Talithy, która patrzyła na nas z niepokojem.
   - Powinnyśmy od razu się domyślić, że to ona – szepnęła Szoszannah.
   Przez chwilę milczałam, próbując zrozumieć to, co zobaczyłam w oczach dziewczynki. Dalilę zakradającą się do jej pokoju. Porwała ją i zaniosła do jakiegoś opuszczonego domu. Związała i wyszła. Kiedy wróciła, kazała jej nie krzyczeć i nie płakać, nie wyrywać się, bo zabije jej mamę i tatę.
   - Jeśli będziesz grzeczna, to wrócisz spokojnie do rodziców. Obiecuję – mówiła.
   Wzięła ją na ręce i biegła. Talitha zamknęła oczy. Czułam jej strach, kiedy Dalila ją niosła. Tak bardzo się bała, że już nigdy nie zobaczy swoich bliskich... Biegły bardzo szybko i bardzo daleko. W końcu dotarły do jakiegoś domu. Wampirzyca weszła, związała ją i ponownie zostawiła. Biedna dziewczynka siedziała i płakała. Łzy płynęły jej po twarzy, tak się bała...
   W końcu Dalila wróciła. Miała czarną perukę na włosach i powiedziała dziecku, że ma się nie odzywać.
   - Jak powiesz coś do kogoś, zabiję. Rozumiesz?
   Talitha pokiwała głową. Czułam jej lęk.
   - Świetnie. To teraz chodź. - Dalila założyła maskę, opatuliła się tak, by wystawały jej tylko ciemne włosy spod chusty, rozwiązała dziewczynkę, wzięła ją za rękę i pociągnęła za sobą. - I nie płacz, byłaś grzeczna, więc niedługo wrócisz do rodziców.
   Weszły do budynku, w którym znaleźliśmy Szoszannah. Ujrzałam oczami Talithy moją przyjaciółkę; była wściekła.
   - Uwolnij dziecko, ty draniu! Czego chcesz? Co ona ci zrobiła?! - Ruszyła w stronę dziewczynki, ale Dalila zatrzymała ją ruchem dłoni. Lily się zawahała.
   - Uwolnię ją, jeśli zrobisz, co ci każę – odrzekł mężczyzna. Był to starszy, brodaty Izraelita o ponurym wyrazie twarzy. Z oczu wyzierała mu nienawiść. Dziewczynka chciała biec do Szoszannah, ale Dalila przytrzymała ją za rękę i spojrzała na nią ostro.
   - Co mam zrobić? - Lily popatrzyła z troską na siostrzenicę.
   - Chodź. - Samuel ruszył przed siebie, za nim wampirzyca z Talithą. Szoszannah weszła za nimi. Znalazły się w pomieszczeniu bez dachu. Dziewczynka znowu zaczęła płakać, więc widziałam wszystko jak przez mgłę. Dalila przyłożyła jej nóż do gardła, a Lily została przywiązana.
   - Teraz daj mi dziecko, Saro – rzekł Samuel. - Zaprowadzę ją potem do domu.
   Usłyszałam ironiczny śmiech wampirzycy.
   - Mała jest moja. Uwielbiam pić krew dzieci. Jest taka świeża i delikatna... Bierz swoją narzeczoną i nie marudź.
   - O nie! Samuelu, to jeszcze dziecko! Nie pozwól jej na to, proszę... - Moja przyjaciółka zaczęła się szarpać, zaciskając zęby z bólu. Wiedziałam, że łańcuch polany został święconą wodą.
   - Zostaw małą, Saro. - Mężczyzna spojrzał na nią stanowczo.
   - Nie możesz mi rozkazywać. Jak mnie zdenerwujesz, to ciebie też zabiję – prychnęła wampirzyca, złapała dziewczynkę i wybiegła z budynku.
   - Mówiłaś, że jak będę grzeczna, to nikogo nie zabijesz – szepnęła Talitha. Łzy płynęły jej po twarzy.
   - Nikogo? Mówiłam, że ciebie i twoich rodziców. A teraz bądź cicho, bo zmienię zdanie.
   Wróciły tam, gdzie dziewczynka była wcześniej przywiązana. Dalila zdjęła perukę i przebrała się, po czym wzięła Talithę na ręce. Ruszyła z nią biegiem. W końcu dotarła na miejsce, gdzie rozgrywała się walka z łowcami. Postawiła dziecko na ziemi i przez chwilę obserwowała walczących, po czym kucnęła przy dziewczynce, złapała ją za ramiona i spojrzała jej w oczy.
   - Zostań tutaj. Jak cię zawołam, przybiegnij. Twoim rodzicom nic się nie stanie, tak jak obiecałam. Ale pamiętaj: nie wolno ci patrzeć nikomu w oczy. Nikomu. Bo inaczej skrzywdzę ciebie, twoją mamę i tatę. Rozumiesz?
   Pokiwała głową.
   - Powtórz.
   - Mam przybiec, jak mnie zawołasz i nie patrzeć nikomu w oczy – szepnęło przerażone dziecko.
   - Dokładnie tak. I już nie płacz. - Otarła jej łzy rękawem. - Buzia do góry. Tylko czekaj tu cierpliwie!
   Talitha skinęła głową, a Dalila wyjęła kuszę i ruszyła przed siebie. W końcu usłyszałam wołanie wampirzycy:
   - Talitho, możesz już wyjść!
   Dziewczynka ruszyła biegiem, wpadając w ramiona matki.
   To wszystko zobaczyłam przez kilkanaście sekund wpatrywania się w oczy małej, zanim odwróciła wzrok.
   - Zabiję ją – szepnęłam do Lily, tak, żeby Talitha nie usłyszała.
   - O nie! - Szoszannah zerwała się z miejsca. - Ja zrobię to pierwsza. - Spojrzała na siostrzenicę, która patrzyła na nas z przestrachem. - Już dobrze, Talitho. - Moja przyjaciółka usiadła przy dziewczynce i pocałowała ją lekko w policzek. - Śpij sobie. To był tylko sen. Śpij i nic się nie martw. - Przykryła ją kołdrą. Mała popatrzyła jeszcze przez chwilę na nas, po czym zamknęła oczy.
   Wyszłyśmy z pokoju, wymknęłyśmy się na zewnątrz i ruszyłyśmy w stronę domu Dalily.
   - I co teraz? Chyba powinnyśmy przekazać wszystko Erikowi i Martinowi? - spytała mnie Lily.
   - Może lepiej nie? Jeśli Dalila się czegoś domyśli, może być niebezpieczna. - Zerknęłam na nią niepewnie.
   - W takim razie wracajmy szybko.
   Ruszyłyśmy biegiem i już po chwili dotarłyśmy do domu rudowłosej. Przed nim stał powóz. Niepewnie weszłyśmy do środka.
   - Gdzie byłyście? - spytał Martin, wychodząc do nas.
   - A gdzie Dalila? - zapytałam cicho.
   - Została w domu, a ja z Erikiem wróciliśmy po rzeczy. Coś się stało?
   Z pokoju obok wyszedł mój opiekun.
   - Może w końcu powiecie mi, co kombinujecie?
   Spojrzałyśmy na siebie z Szoszannah i przekazałyśmy im wszystko, czego się dowiedziałyśmy o Dalili.
   - Wiedziałem, że nie można jej ufać! - zawołał Martin, zaciskając pięści. - Co z nią zrobimy?
   - Zabijemy – odrzekł krótko Erik. - Zagraża nam i rodzinie Szoszannah. A póki co, zabierzmy resztę rzeczy. I miejmy nadzieję, że jest jeszcze w domu.
   Spakowaliśmy wszystko do powozu i ruszyliśmy w stronę naszego dworku. Ogarnęło mnie uczucie dziwnej ulgi. Nie chciałam, żeby rudowłosa wampirzyca mieszkała z nami i cieszyłam się, że nie będzie, choć powinnam raczej martwić się o Ruth i jej rodzinę. A myśl o śmierci Dalili była przerażająco kojąca.
   - Nie widziała, że poszłyśmy do Ruth, prawda? - spytałam z niepokojem.
   - Nie sądzę, by coś podejrzewała – stwierdził Martin. - Poza tym, nie została zaproszona, a w domu nie przebywa żaden wampir, więc sama nie może tam wejść.
   - Mimo wszystko powinniśmy ich ostrzec – stwierdziła Lily.
   Kiedy dotarliśmy do naszego nowego domu, usłyszeliśmy Dalilę, schodzącą po schodach.
   Dom był jednopiętrowy, na dole znajdowała się kuchnia, pomieszczenia dla potencjalnej służby i kilka innych pomieszczeń, na górze zaś nasze pokoje. Ja i Martin wybraliśmy jeden duży, Szoszannah zaś niewielki, naprzeciwko naszego, co Erik skwitował uniesieniem brwi, ale w końcu poszedł do pokoju obok. Koło naszego był równie duży z małżeńskim łożem; przyszło mi do głowy, że pewnie Erik z Lily zajmą tam miejsce po ślubie. Póki co, moja przyjaciółka była wierna swoim przekonaniom i nie miała zamiaru mieszkać w jednym pokoju z ukochanym.
   - Jesteście – oznajmiła radośnie Dalila. Zeszła po schodach i zatrzymała się w połowie drogi, patrząc na nas podejrzliwie. Staliśmy we czwórkę, spoglądając na nią złowrogo.
   - Coś się stało? - zrobiła niewinną minkę. W tym momencie Erik dopadł ją, złapał za gardło i przycisnął do ściany. W jego oczach płonął gniew.
   - Nie lubię, kiedy mnie oszukują, wiesz? - warknął, patrząc jej w oczy. - Możesz sobie teraz wybrać – wolisz zostać przebita kołkiem, jak chcieli to zrobić z nami łowcy, których na nas nasłałaś, czy też spłonąć na słońcu, jak chciałaś zrobić z moją narzeczoną? A może najpierw polać cię święconą wodą?
   - Nie wiem o czym... Przestań, nie mogę oddychać... - wyszeptała rudowłosa, łapiąc Erika za dłonie i bezskutecznie próbując się uwolnić.
   - Bzdura. Wampiry nie muszą oddychać – zauważył rezolutnie Martin, podchodząc do nich.
   - Ja nic nie zrobiłam...
   Podeszłam bliżej i ujrzałam, że w oczach Dalili malowało się przerażenie.
   - Boisz się śmierci? - spytałam cicho. - Ale nie wahałaś się skazać na nią Szoszannah?
   - Ale to nie ja, nie wiem czemu...
   - Wiemy już wszystko – przerwała jej Lily, podchodząc do nas i patrząc na rudowłosą.
   - Ale to naprawdę nie ja! - Dalili w końcu udało się rozluźnić uścisk mojego opiekuna na jej gardle. - No dobrze, powiem wam. Sara to moja bliźniacza siostra, tylko że ma ciemne włosy. Jesteśmy bardzo podobne. Nie chciałam nic mówić, bo byście ją zabili...
   - Nie kłam! - zawołała Szoszannah. - Widziałyśmy z Amandą, jak ściągasz perukę! - Nie dodała oczywiście, że widziałyśmy to w oczach Talithy.
   - Z kim współpracowałaś? Kto nas śledził? Kim jest twój podopieczny?! - pytał mój opiekun.
   - Z nikim. To było kłamstwo. Nikt was nie obserwował. - Odwróciła wzrok, jakby zdając sobie sprawę, że przegrała.
   Przycisnął ją do ściany, patrząc na nią złowrogo.
   - Martinie, podaj mi kołek.
   Izraelitka spojrzała na niego dużymi, przerażonymi oczami, po czym zawołała:
   - Uratowałam ci życie, a ty chcesz mnie teraz zabić?!
   Zaległa cisza. Ogarnęła mnie złość. Dalila wyciągnęła właśnie trafny argument. Mój opiekun wahał się przez chwilę.
   - Chciałaś zabić Szoszannah. Najchętniej przebiłbym cię kołkiem. Ale dobrze. - Rozluźnił uścisk. - Musisz przysiąc, że odejdziesz, zostawiając nas w spokoju i jesteśmy kwita. Jeśli nie dotrzymasz słowa, znajdę cię, nie będzie żadnego długu. Pamiętaj o tym.
   - Przysięgam, że nie zrobię wam krzywdy. - Powiedziała rudowłosa drżącym głosem.
   Erik puścił ją raptownie. Dalila przemknęła koło nas i zanim ktokolwiek zdążył coś powiedzieć, już jej nie było.
   - Co ty wyprawiasz?! Nie powinieneś jej puszczać – oburzył się Martin. - Co będzie, jeśli zechce się zemścić?
   - Nie mogłem postąpić inaczej. - Spojrzał na niego z powagą. - Jakby nie zastrzeliła tego łowcy, mógłbym skończyć z bełtem w sercu.
   - A Lily mogła skończyć jako popiół! - zawołał Martin. - I ta przeklęta wampirzyca może teraz się mścić, nie pomyślałeś o tym?
   - Ochronię Szoszannah!
   - Jej rodzinę też? Jak nie chciałeś zabijać Dalili, trzeba ją było dać mnie! Wbiłbym jej kołek w serce i byłoby z głowy!
   - Dajcie już spokój. - Szoszannah złapała ukochanego za rękę i spojrzała karcąco na swojego podopiecznego. - Zamiast się kłócić, powinniśmy raczej ostrzec Ruth. Nie wiadomo, co teraz Dalila wykombinuje.
   - Lily ma rację. Chodźmy. - Spojrzałam na nich oczekująco.
   Jeśli chodzi o moje zdanie, to w ogóle nie widziałam dobrego wyjścia z tej sytuacji. Nie cierpiałam Dalili i jak dla mnie, mogli ją zakołkować. Aczkolwiek rozumiałam Erika; nie mógł zabić osoby, która go uratowała. Z drugiej strony, Martin też miał rację: nie wiadomo, czy wampirzyca nie będzie chciała się mścić.
   Wyszliśmy i pobiegliśmy w wampirzym tempie. Zatrzymaliśmy się pod domem Ruth. Wszyscy już spali, więc zawahaliśmy się, czy powinniśmy ich obudzić.
   - Musimy im powiedzieć, żeby nie wychodzili z domu po zmierzchu – stwierdziłam w końcu. Erik podszedł i głośno zapukał do drzwi. Po długiej chwili otworzył mu jeden ze służących, który obudził Selima. Mężczyzna był w dość kiepskim humorze – czemu się wcale nie dziwiłam, człowiek obudzony po trzeciej nad ranem rzadko się cieszy z tego powodu – aczkolwiek zgodził się, że po zmroku nikt nie będzie wychodził na zewnątrz. Skinął głową i zamknął drzwi.
   - Wracamy? - zapytałam, zerkając na niebo, gdzie księżyc chował się już za horyzont.
   - Wracamy. - Erik wziął narzeczoną za rękę i ruszyli biegiem, a my z Martinem za nimi.
   Kiedy kładliśmy się do trumien, obawialiśmy się, co przyniesie kolejny dzień. Dalila, wampirzyca wyraźnie niezrównoważona psychicznie, zagrażała nam i bliskim Lily. Nie lubiłam zabijać, a jednak miałam przeczucie, że będziemy musieli się z nią ostatecznie rozprawić.
   Następnego popołudnia usiedliśmy w pokoju na dole, który służył za salon i zaczęliśmy się zastanawiać, jak poradzić sobie z Dalilą.
   - Myślicie, że będzie się mścić? - spytała niepewnie Szoszannah.
   - Myślę, że tak – mruknęłam. Martin spojrzał na mnie, jakby chciał coś dodać, ale w końcu zachował to dla siebie.
   - Tacy jak ona zawsze się mszczą na niewinnych – powiedział cicho mój opiekun. - Dlatego powinniśmy udać się do Jedediasza.
   - Do kogo? - spytałam zdezorientowana.
   - Wampirzego władcy Izraela. Dalila próbowała zabić innego wampira, a więc złamała prawo.
   - O ile mają tutaj takie samo prawo jak we Francji czy w Anglii – dodałam.
   - Być może nie dotyczy ono cudzoziemców i pogan, ale Dalila próbowała skrzywdzić ciebie, Szoszannah – zwrócił się do narzeczonej. - I to właśnie powiemy Jedediaszowi.
   - Amanda nie powinna iść – zaoponował Martin. - Jeśli ten wampir zobaczy, że ma gorącą krew...
   - Masz rację. - Erik skinął głową. - W takim razie pójdę ja z Szoszannah, a wy idźcie do Ruth. Trzeba ich strzec. Weźcie broń.
   Kiedy tylko zapadł zmrok, wyruszyliśmy – ja z Martinem do domu Ruth, a Erik z Lily do Jedediasza.