Rozdział XVI - Oczy dziecka

10.05.2011

   - Nie ufam Dalili – stwierdziła Karolina. - To wszystko jest mocno podejrzane. Jej pojawienie się, ratunek, ta życzliwość... oj, coś mi się wydaje, że nie jest to szczere. Mam rację? - spojrzała na mnie uważnie.
   - Cóż... Dalila uratowała życie Erikowi, więc miał u niej dług. Przynajmniej dopóki nie poznaliśmy prawdy.
   - Jakiej prawdy?
   Uśmiechnęłam się tajemniczo.
   - Takiej, jakiej nikt się nie spodziewał. Odkryliśmy ją całkiem przypadkiem... w oczach dziecka.

   - Czyżbyście szukali miejsca na nocleg? - Dalila uniosła brwi i uśmiechnęła się lekko. - Wiem, że nasza znajomość nie zaczęła się zbyt dobrze, ale... może uda się to jeszcze naprawić. Zapraszam do mnie. - Patrzyła wprost na Erika.
   „Ufasz jej?”, spytałam go w myślach.
   „Nie za bardzo. Ale uratowała mi życie i pomogła dziewczynce. Nie sądzę, żeby wciągała nas teraz w pułapkę.” Spojrzał na Szoszannah, która uniosła pytająco brwi, potem na Martina. Mój ukochany wzruszył ramionami.
   - Znajdziemy inne miejsce do spania – powiedziała w końcu Lily, patrząc niechętnym wzrokiem na wampirzycę. Dalila zrobiła smutną minę i spojrzała na Lily.
   - Przepraszam, że cię obraziłam. To się nie powtórzy, obiecuję. - Przyłożyła rękę do piersi. - Miałam nadzieję, że po tym, jak przyprowadziłam Talithę i uratowałam Erika przed tym łowcą, a potem jeszcze sprzątnęłam ciało, to już nie będziecie na mnie źli... - Zerknęła przelotnie na nas, zatrzymując wzrok na moim opiekunie. - Znalazłam niedaleko opuszczony dom, z zewnątrz wygląda jak ruina, ale w środku jest całkiem przytulnie. To co, idziecie?
   - Jak to... To ty ocaliłaś moją siostrzenicę? I... uratowałaś Erika? - Szoszannah zamrugała gwałtownie oczami.
   - Pokażę ci. - Martin spojrzał na swoją opiekunkę. Domyśliłam się, że właśnie przekazuje jej wszystko, co się zdarzyło, odkąd zerwała połączenie.
   - Ojej... - Spojrzała na Dalilę. - W takim razie dziękuję ci. Nie wiedziałam.
   Wampirzyca wzruszyła ramionami i odwróciła się.
   - Chodźcie za mną.
   Lily wzięła Erika za rękę i ruszyli za Dalilą. Mnie i Martinowi zostało tylko pójść w ich ślady. Nie byłam pewna, czy dobrze robimy, ale nie mieliśmy już powodu, żeby jej odmówić.
   W końcu dotarliśmy do wspomnianego budynku. Okazało się, że Dalila nieźle się tam urządziła. Domek był ładnie wysprzątany, na środku stał stół i trzy krzesła, w rogu łóżko przykryte kocami, a obok niego trumna.
   - Przynieście tu swoje – zaproponowała rudowłosa wampirzyca. - Brakowało mi towarzystwa. Samotność to nic dobrego.
   Ani ja, ani Martin nie mieliśmy ochoty tu zostawać. Lily była gotowa się zgodzić ze względu na to, co zrobiła Dalila. Erik zaś, bądź co bądź, miał u niej dług wdzięczności.
   - Najpierw pójdziemy z Szoszannah na polowanie – postanowił. - Niedługo wrócimy.
   - Mogę iść z wami? - Wampirzyca spojrzała na niego prosząco.
   - Możemy się gdzieś spotkać, bo na razie chciałbym coś załatwić. - Zerknął znacząco na Lily.
   - To może na rozdrożach? - zaproponowała rudowłosa. - Tam kręci się mnóstwo ganew. A skoro zabijamy już tylko złych ludzi...
   - Świetnie. Do zobaczenia. Spotkamy się koło domu Ruth, weźmiemy trumny – zwrócił się do mnie. Kiwnęłam głową.
   - A my też chyba urządzimy sobie polowanie, prawda? - Martin wziął mnie za rękę.
   - Dobry pomysł, bo już zgłodniałam. Do zobaczenia. - Wybiegliśmy szybko, by Dalili przypadkiem nie przyszło do głowy, aby pójść z nami.
   - Niebezpieczeństwo nie zostało jeszcze zażegnane – powiedziałam do mojego ukochanego w drodze do lasu.
   - Sara?
   - Właśnie. Nie wiemy, kim jest i czego chce. Póki Talitha jest w domu, nic jej nie grozi, ale nie wiemy, czy nie zechce jej odzyskać.
   - Myślisz, że powinniśmy znaleźć tę wampirzycę?
   - Nie za bardzo wiem, jak mielibyśmy to zrobić. - Westchnęłam i ruszyłam biegiem w stronę lasu, a Martin za mną.

   Kiedy Erik z Szoszannah wrócili, na palcu mojej przyjaciółki dostrzegłam śliczny pierścionek zaręczynowy. Pogratulowałam jej z całego serca, podobnie jak Martin. Cieszyłam się z ich szczęścia, bo wiedziałam, że ich miłość jest szczera i prawdziwa.
   Tę noc spędziliśmy u Dalili. Udaliśmy się do Ruth po trumny i przewieźliśmy je do opuszczonego domku. Następnej nocy mój opiekun znalazł dom na sprzedaż, który poszliśmy obejrzeć mimo późnej pory. Dalila również poszła, choć nie miałam ochoty, żeby z nami mieszkała. Mimo że zachowywała się poprawnie, nie potrafiłam jej polubić i widziałam, że Lily czuje podobnie.
   Dom, a właściwie dworek, był piękny. Wysoki, jednopiętrowy, z mezuzą, fragmentem Tory w pojemniku, który się umieszcza w odpowiednim miejscu przy drzwiach, wskazując na wiarę mieszkańców. Podobno cała rodzina przeniosła się w inne strony i postanowili sprzedać dom. Po krótkich negocjacjach ceny Erik stał się jego właścicielem.
   - Mogę mieszkać z wami? - spytała Dalila, kiedy już wracaliśmy do jej domku.
   Spojrzeliśmy na siebie. Póki co, nie mieliśmy jej nic do zarzucenia. Przez chwilę milczeliśmy, nie wiedząc, co jej odpowiedzieć.
   - No dobrze, to się zastanówcie. Potem mi powiecie. - Odłączyła się od nas i pobiegła przed siebie.
   - Ostatnio jest bardzo miła, a na polowaniu zachowywała się w porządku. Stara się poprawić – stwierdziła Szoszannah. - Może rzeczywiście nie jest taka zła? No i odkąd zobaczyła pierścionek, przestała robić słodkie oczy do Erika.
   - Może i nie jest zła – stwierdziłam niechętnie. - Ale czy ma od razu z nami mieszkać?
   - My u niej mieszkamy – zauważył mój opiekun.
   - Ja jestem przeciwny – mruknął Martin. - Nie lubię jej i już. Ale podejrzewam, że i tak się od nas nie odczepi, więc to chyba wszystko jedno, czy będzie spała tutaj, czy u siebie.
   - To co robimy? - zapytałam, patrząc na nich po kolei.
   - Zgodzimy się? - odezwała się Lily. - Jest sama. Opiekun ją zostawił. Musi być bardzo nieszczęśliwa.
   - Niech będzie. Damy jej jeden pokój – postanowił Erik.
   Na tę wieść Dalila oczywiście zareagowała bardzo entuzjastycznie. Najpierw wyściskała nas wszystkich po kolei, a następnie pobiegła zobaczyć swój pokój. Przyszło mi wtedy do głowy, że może Szoszannah miała rację. Może ona nie jest taka zła, jak początkowo nam się wydawało.
   Następnego wieczoru, zanim przenieśliśmy trumny do naszego nowego domu, wszyscy pięcioro udaliśmy się do Ruth. Minęły już trzy dni, chcieliśmy więc sprawdzić, czy u niej wszystko w porządku. Z domu usłyszeliśmy głos Talithy, która mocno protestowała przed położeniem się spać.
   Szoszannah zapukała do drzwi i czekała na odpowiedź. Otworzył mężczyzna, postrzelony w biodro przed Diego. Miał owiniętą nogę i lekko kulał, ale widać było po nim, że czuł się już znacznie lepiej.
   - Szalom. - Uśmiechnął się na nasz widok.
   - Jak noga? - spytałam.
   - Już dobrze, medyk powiedział, że nic mi nie będzie.
   - Szoszannah? - Ruth wyszła z pokoju, za nią Talitha, która zatrzymała się na nasz widok. W jej oczach dostrzegłam lęk. Pośpiesznie pochyliła głowę.
   - Przyszliśmy tylko zapytać, czy u was wszystko dobrze – rzekła cicho Lily – i powiedzieć, gdzie teraz będziemy mieszkać. - Spojrzała na siostrzenicę. - Mogę się z nią przywitać?
   Ruth spojrzała na dziewczynkę, która zerknęła tylko na nas, zatrzymała wzrok na stojącej za nami Dalilą i schowała się za matką.
   - Myślę, że powinno minąć trochę czasu, Szoszannah, zanim moja córeczka zapomni, co ją spotkało. To gdzie będziecie mieszkać?
   Po krótkiej rozmowie przez próg, wróciliśmy do domu Dalili, by zabrać swoje rzeczy. Powóz, który Erik kupił niedawno, stał i czekał przed domem na nasz dobytek. Kiedy wyciągałam swoją trumnę, usłyszałam hałas zawalającej się ściany i krzyk Szoszannah.
   - Lily! - Pobiegłam do jej pokoju i ujrzałam zawaloną ścianę i Martina, trzymającego Szoszannah w pasie.
   - Wszystko dobrze? - zapytał.
   - Tak... ale... ja nie rozumiem. Jak to się stało? - Zerknęła na kawałki drewna, walające się po podłodze. - Po prostu wyciągnęłam trumnę, jak zwykle, a deski ze ściany o mało mnie nie przygniotły. Gdyby nie Martin...
   - Wygląda, jakby spleśniała – stwierdził mój opiekun ze zdziwieniem, podchodząc do gruzów i dotykając kawałków ściany, które wyglądały na mokre. Gwałtownie cofnął rękę. - Niech to...! Woda święcona! - Spojrzał na Lily z przerażeniem w oczach. - To nie przypadek. Ktoś polał ścianę święconą wodą, a potem zawalił ją na ciebie. Gdyby cię przygniotło...
   - Poparzyłoby ją – dokończyłam, podchodząc i oglądając szkody. - To pułapka. Ale kto...
   - Co się stało? - Do pokoju weszła Dalila i zrobiła wielkie oczy na widok ściany. - Ojej! Jak to się stało?
   - Zawaliła się, kiedy wyciągnęłam trumnę – odparła Szoszannah, patrząc na nią uważnie.
   - Nic ci nie jest?
   - Nie, Martin zauważył, że ściana się wali i mnie odciągnął.
   Rudowłosa spojrzała w zamyśleniu na mojego podopiecznego.
   - To dobrze – mruknęła.
   Pomyślałam, że coś tu jest nie tak. Nie mogłam rzucić bezpodstawnych oskarżeń, nie mając dowodów, a jedynie podejrzenia. Wpadłam jednak na pomysł, który mógł je potwierdzić lub zaprzeczyć.
   „Przewieźcie z Martinem i Dalilą rzeczy”, przekazałam Erikowi. „Ja i Szoszannah musimy coś załatwić.”
   - Chodźmy. - Mój opiekun skinął na Martina i spojrzał na Dalilę. - Powóz jest niewielki, musimy jechać dwa razy.
   - W porządku, ja i Lily zostaniemy – powiedziałam prędko. - Jedźcie, potem po nas wrócicie.
   Mój narzeczony spojrzał na mnie zdziwiony, ale nie zaprzeczył. Rudowłosa też chyba nic nie podejrzewała, bo pokiwała głową i poszła zapakować swoje rzeczy.
   Kiedy odjechali, złapałam przyjaciółkę za rękę i ruszyłam do drzwi.
   - Musimy się pośpieszyć. Idziemy do Ruth.
   - Ale jak to? Co ty kombinujesz?
   Zatrzymałam się i spojrzałam na nią uważnie.
   - Widziałaś, jak zachowywała się Talitha? Odwracała wzrok. A teraz ta ściana. Ktoś zastawił na nas pułapkę. A konkretnie na ciebie. I jak myślisz, kto porwał małą? Samuel?
   -  Nie wydaje mi się. - Pokręciła głową. - Nie dotarłby tak szybko do Jerozolimy...
   - No właśnie. I tego musimy się dowiedzieć.
   - Skąd?
   - Od Talithy. - Spojrzałam na nią stanowczo. - Wiem, że to jeszcze dziecko, ale jeśli tego nie sprawdzimy, ten ktoś może powtórnie zaatakować.
   - Myślisz, że moja siostrzenica coś nam powie? - Szoszannah pokręciła głową.
   - Ona nie. Ale jej oczy tak.
   Lily zastanawiała się przez chwilę.
   - Może masz rację. Ale...
   - Nie ma czasu na wątpliwości. Jeśli moje podejrzenia są słuszne, powinnyśmy się pośpieszyć.
   Pobiegłyśmy w wampirzym tempie do Ruth i zatrzymaliśmy się przed domem.
   - Myślisz, że nas wpuszczą? Talitha na pewno już śpi.
   - Pewnie, że nas nie wpuszczą. Ale raz już zostałyśmy zaproszone, więc same wejdziemy. - Nie zwracając uwagi na jej protesty, zaciągnęłam ją do wejścia przez piwnicę. Bez problemu wyłamałam kłódkę i weszłam pierwsza, za mną Lily.
   Bezgłośnie dotarłyśmy do pokoju dziewczynki. Ukryłyśmy się w jednym z pokoi, gdy wyczułyśmy, że ktoś idzie.
   - Droga wolna – szepnęłam cicho i wyszłyśmy. Drzwi do pokoju Talithy trochę zaskrzypiały, więc weszłyśmy prędko i zatrzymałyśmy się, nasłuchując.
   Byłyśmy w jej pokoju. Dziewczynka spała spokojnie. Szoszannah podeszła do niej i pogłaskała ją po policzku.
   - Moja kochana... musisz się obudzić. - Usiadła na łóżku i potrząsnęła nią lekko. Talitha zerwała się i ujrzawszy nas, odsunęła gwałtownie aż pod ścianę.
   - Ćśśś. - Przyłożyłam palec do ust. - Nie bój się nas, skarbie.
   Usiadłam obok Lily.
   - Spójrz na mnie, Talitho – szepnęłam.
   - Nie mogę. Nie wolno mi. - Dziewczynka uparcie odwracała wzrok. Zrozumiałam, że nie boi się nas, lecz czegoś innego.
   - Dlaczego?
   - Jeśli to zrobię, zła pani skrzywdzi was, mamę i tatę. Tak powiedziała.
   - Jaka zła pani? - Wyciągnęłam rękę i pogłaskałam ją po głowie. - Nie pozwolimy cię skrzywdzić.
   - Ta, co miała czarne włosy, a potem je zdjęła – szepnęła Talitha cienkim głosem. Poczułam, jak przechodzą mnie zimne dreszcze.
   - Jak to zdjęła? - Lily spojrzała na mnie ze zdumieniem.
   - Peruka – odrzekłam krótko. - Talitho, z nami jesteś bezpieczna. - Delikatnie podniosłam jej brodę i spojrzałam w jej zalęknione oczy. To, co w nich zobaczyłam sprawiło, że zaniemówiłam. Zrozumiałam, czemu Talitha się bała. Czemu ukrywała prawdę i nie chciała spojrzeć nam w oczy. I pojęłam, kto jej tego zabronił. Kto był odpowiedzialny za sprowadzenie łowców, powiadomienie Samuela, porwanie małej.
   To wszystko ujrzałam w oczach dziecka. Jej lęk stał się nagle zrozumiały. Odwróciłam się w stronę Szoszannah, która zobaczyła to samo, co ja.
   - Grozi nam niebezpieczeństwo – szepnęłam.
   - O nie! - Lily pokręciła głową i zerwała się na równe nogi. - I co teraz?