Rozdział XVI - Ściśnięte serce

5.07.2012

   - Kochane moje, obiad czeka. - Amy zajrzała do pokoju i uśmiechnęła się do nas. - Zaraz nakryję do stołu.
   - To my zaraz przyjdziemy – obiecała Karolina. Jej matka skinęła głową i wyszła. - Łowcy zniszczyli wasz dom? - zwróciła się do mnie.
   - Niestety. Nikt inny nie mógłby spalić go za dnia i to tak doszczętnie.
   - Dobrze, że piwnica została cała...
   Skinęłam głową.
   - A w niej my. Czasem tak niewiele brakuje do śmierci...

   Jahmes miotał się wściekły po piwnicy, obiecując, że pozabija wszystkich łowców w Ameryce.
   - Powbijam im kołki w pierś, żeby wiedzieli, jak to jest! A tych podpalaczy wypatroszę i powieszę za...
   - Daruj szczegóły – przerwałam mu. - Powinniśmy się cieszyć, że ogień nie dostał się do piwnicy.
   - I co teraz? - Szoszannah spojrzała na Erika. Siedziała na swojej trumnie. Usiadł obok niej i pogłaskał ją po policzku.
   -I tak nie mogliśmy mieszkać tu zbyt długo. Przeprowadzimy się dalej.
   - A potem będziemy musieli wyjechać? - Moja przyjaciółka pokręciła głową. - Nie chcę wyjeżdżać. Ciągle tylko wyjeżdżamy. Lubię zwiedzać, ale... tutaj mogłabym zostać.
   - Zostaniemy. - Mój opiekun posłał jej spokojny uśmiech. Objął ją i przytulił do siebie, opierając policzek o jej włosy.
   Spojrzałam na Jahmesa, który zerknął na nich ponuro i spojrzał w górę. Zmuszeni byliśmy siedzieć tu do zmroku. Martin na początku był milczący, a kiedy oparłam się o niego, przytulił mnie lekko i szepnął do ucha:
   - Ameryka jest ogromna. Gdzie chciałabyś zamieszkać, kochanie?
   - Nie wiem. Zobaczymy. - Przymknęłam oczy i tak siedziałam, czekając.
   O zmierzchu wyszliśmy i ruszyliśmy do Lucasa i Dorothy. Erik uznał, że powinniśmy sprawdzić, czy wszystko z nimi w porządku. Na szczęście łowcy ich nie odkryli. Zaproponowali nam mieszkanie u siebie, póki nie znajdziemy nowej kryjówki. Zgodziliśmy się. Potem wybudowaliśmy nowy dom w środku lasu, ukryty za drzewami i skałami. Nic specjalnego, ale nam wystarczył. Mieliśmy nadzieję, że łowcy tam nie dotrą. Czasem spędzaliśmy też dnie u Sauków, tam byliśmy bezpieczni.
   Był to już rok tysiąc sześćset czterdziesty szósty. Łowców przybywało, ale wampirów także. Przybywali z całego lądu, zasiedlając Amerykę.
   Unikaliśmy polowań w pojedynkę, ale pewnej majowej nocy, biegając po lesie, ja i Martin rozdzieliliśmy się. Niespodziewanie wybiegłam na polanę w wampirzym tempie i poczułam, jak coś mnie hamuje. Zatrzymałam się zdezorientowana. Okazało się, że jestem spętana wilgotnymi sznurami, które ukryte były wśród drzew i w biegu nie zwróciłam na nie uwagi. Spadły na mnie i oplątały jak pajęcza sieć. Zrozumiałam, że wpadłam w pułapkę łowców. Upadłam na ziemię.
   Było ich czterech. Zbliżali się do mnie z kołkami w rękach. Wołałam w myślach Erika, ale był daleko. Musiałam ich jakoś powstrzymać.
   - Czego chcecie? - zawołałam, szamocąc się z siatką. - Nie zrobiłam nic złego.
   - Zamilcz, diablico – syknął jeden z łowców.
   - Chyba mnie z kimś mylisz, nie jestem żadną diablicą – warknęłam.
   - Uważajcie, może być niebezpieczna – mruknął drugi łowca. - Jest wytrzymała na ból, inne wiły się w tej siatce.
   Wiły? Wytrzymała na ból? Przesunęłam palcami. Wilgotna. Ach, tak. Święcona woda.
   - Naprawdę się mylicie. Spójrzcie na moją szyję – powiedziałam do nich. Jeden z nich dostrzegł krzyż.
   - Nie kłamie, może to my się pomyliliśmy? - spytał pozostałych.
   - Bzdura – mruknął ten pierwszy. - To jedna z ich sztuczek. - Uniósł kołek, a ja poczułam panikę. Erik był w drodze, ale nawet wampir nie może w jednej chwili znaleźć się w zupełnie innym miejscu. A ja nie mogłam się ruszać, bo byłam zupełnie zaplątana. Jak miałam się bronić?
   W tym momencie kołek upadł na ziemię, a za nim łowca. W plecach miał wbity sztylet.
   Drugi łowca wydał dziwny dźwięk i upadł z podciętą szyją. Dwaj pozostali odwrócili się do siebie plecami, obserwując otoczenie. Musiałam przyznać, że byli dobrze wyszkoleni. Nie było widać po nich strachu ani wątpliwości. Kiedy przed nimi pojawił się wampir, obserwowali go przez chwilę. Kilka strzał poleciało w jego stronę, ale zwinnie je ominął, po czym zamachnął się mieczem, który pojawił się w jego dłoni i odciął głowę łowcy. Z drugim uporał się jeszcze szybciej, bo tamten spanikował i rzucił się do ucieczki. Dorwał go i ukąsił w szyję.
   Trwało to wszystko może z pół minuty. Wampir odwrócił się i podszedł do mnie. Nie znałam go. Wyglądał na Indianina, ale nie do końca. Prawdopodobnie jedno z jego rodziców było białe, wskazywała na to nieco jaśniejsza niż u Indian karnacja. Jego duże ciemne oczy patrzyły na mnie przez chwilę. Ich kolor można było określić jako zielonobrązowy. Włosy miał czarne, rozpuszczone jak u niektórych Indian, gęste i sięgające za ramiona. Uśmiechnęłam się do niego, ale on pozostał poważny.
   - Dziękuję za ratunek, gdyby nie ty...
   - Rozsypałabyś się w proch – dokończył za mnie.
   - Dokładnie. Kim jesteś? - Patrzyłam na niego z ciekawością.
   - Nieważne. Na drugi raz nie wpadaj w taką banalną pułapkę.
   Prychnęłam.
   - No nie przesadzaj, trudno ją było zauważyć. Zamiast się wymądrzać, lepiej mnie uwolnij.
   - Ja już swoje zrobiłem – odparł wampir, a sekundę później już go nie było. Nie mogłam w to uwierzyć. Nie dość, że się nie przedstawił, był arogancki i bezczelny, to jeszcze mnie tu zostawił!
   Kilka sekund później pojawił się Erik. Pamiętając o święconej wodzie na siatce, osłonił dłonie czymś w rodzaju rękawic, następnie rozplątał mnie i przytulił. Oparłam głowę na jego ramieniu. Kiedy był przy mnie, wiedziałam, że nie muszę się bać.
   Przekazałam mu wszystko, co się tu wydarzyło, a mój opiekun zerknął na trupy i pokręcił głową.
   - Trzeba je zakopać. A więc uratował cię pół Indianin, który jest wampirzym wojownikiem.
   - Bezczelny pół Indianin! - prychnęłam. - Jakby to była moja wina, że wpadłam w pułapkę. Naprawdę jej nie widziałam...
   Erik uśmiechnął się lekko.
   - Uratował ci życie, to najważniejsze. Może był niemiły, bo akurat miał zły humor. - Zabrał się do grzebania trupów. Po chwili zjawił się Martin. Był wyraźnie zły na siebie, że mnie zgubił. Przytulił mnie i zapewniał, że to się nie powtórzy. We troje pozbyliśmy się ciał łowców i wróciliśmy do domu.
   Przez jakiś czas ten pół Indianin chodził mi po głowie, ale stwierdziłam, że to pewnie jakiś wampirzy wojownik, który lubi zabijać łowców i tylko dlatego mnie uratował.

   W miarę, jak osady kolonistów rozrastały się w miasteczka, a te w wielkie miasta, chcieli oni coraz więcej. Zajmowali ziemie od setek lat zamieszkiwane przez Indian, wyganiając ich coraz dalej w głąb kontynentu. Niektórzy tubylcy poddali się i odeszli, inni podpisywali umowy, żeby zostać tam, gdzie są, a jeszcze inni chwytali za broń. Plemię Sauków zostało w tym samym miejscu, gdyż za każdym razem, gdy Anglicy chcieli zająć ich ziemie, Erik wyruszał na negocjacje, które kończyły się tym, że zostawiano ich w spokoju. Wiedziałam, że nie próbował ich straszyć, wystarczyło, że wysypał im złoto na stół. Nigdy właściwie nie dociekałam, skąd mój opiekun zawsze miał pieniądze, ale odkąd pamiętałam, nigdy mu ich nie brakowało. Podejrzewałam, że przez tyle wieków musiał ich sporo nagromadzić i teraz je wykorzystywał.
   Pewnej czerwcowej nocy – był to dokładnie dwudziesty trzeci czerwca tysiąc sześćset czterdziestego szóstego roku – ja i Szoszannah skradałyśmy się właśnie przez wysokie trawy prerii, z domu do wioski Sauków, gdy usłyszałyśmy przerażony kobiecy pisk. Bez wahania ruszyłyśmy w tamtą stronę.
   To była Zoe. Miała na sobie jak zwykle męski strój i gdyby nie ładna, kobieca twarz, można by ją było uznać za mężczyznę. Stała samotnie, a przed nią trzech łowców z wycelowanymi w nią kuszami. Ich najnowszą bronią była obecnie niewielka kusza z kołkami zamiast strzał. Cienkie, zaostrzone kołki bardzo łatwo wbijały się w serce wampira.
   Zoe była wyraźnie przerażona. Już nie wyglądała na tę obojętną na wszystko kobietę. Za plecami miała skałę, więc nie miała dokąd uciekać. Przekazałam Erikowi, co widziałam i spojrzałam na Lily. Popatrzyła na mnie stanowczo.
   - Musimy jej pomóc – szepnęła.
   - Jesteś pewna? - Zerknęłam na wysoką wampirzycę. Pamiętałam, jak trzymała mnie za ręce, gdy Cruel zabijał dziecko. Ale z drugiej strony, nie znałam jej, może ją zmuszał, by wykonywała jego polecenia?
   - Oczywiście, przecież jej nie zostawimy – odparła Szoszannah i wyszła pierwsza. Sekundę potem stałam obok niej. - Zostawcie ją! - zawołała głośno.
   Łowcy odwrócili się, wtedy Zoe wykorzystała tę jedną chwilę i czmychnęła między nimi. Jeden z nich zdążył jednak chwycić ją za nogawkę spodni i wampirzyca się przewróciła. Silnym kopniakiem posłała łowcę kilka metrów w tył, a gdy drugi podbiegł do niej z kołkiem, rzuciłam się na niego i wytrąciłam mu broń z ręki.
   Tymczasem Lily rzuciła się na trzeciego z łowców, ale udało mu się uniknąć zderzenia. Moja przyjaciółka zatrzymała się zdezorientowana, a łowca już zdążył wycelować do niej z kuszy, gdy pojawił się Erik i jednym niespodziewanym ruchem ukręcił mu kark. Mężczyzna opadł na ziemię.
   - Jesteście całe? - spytał i nie czekając na odpowiedź, rozprawił się z łowcą, którego kopnęła Zoe. Spojrzałam w stronę, gdzie leżała, ale nie było już po niej śladu. Uciekła. Odwróciłam się i spojrzałam w twarz trzeciego łowcy, który stał przede mną z kołkiem w dłoni. Oczywiście nie zdążył zaatakować. Erik przebił go sztyletem, a jego ciało osunęło się na mnie. Odepchnęłam je, ale za późno. Na mojej sukience ukazała się ogromna plama krwi. Ludzkiej, kusząco pachnącej krwi. Odskoczyłam do tyłu i znalazłam się pomiędzy dwiema dużymi skałami. Przylgnęłam do nich, odetchnęłam głęboko i spojrzałam przed siebie.
   Ujrzałam czwartego łowcę, musiał się ukrywać albo dopiero się pojawił. Wpatrywał się we mnie z odrazą. Nie zdążyłam zareagować, gdy wystrzelił z kuszy w moją stronę. Uwięziona między dwiema skałami, nie miałam dokąd uciec. Wyciągnęłam dłonie, by chwycić kołek, choć wiedziałam już, że to nierealne. Kołki były zbyt gładkie, tak wystrugane i wygładzone, by zapobiec ich złapaniu w locie.
   Poczułam przed sobą ruch powietrza, gdy Erik pojawił się tuż przede mną. Chciałam krzyczeć, żeby tego nie robił. Chciałam go odepchnąć, ale nie zdążyłam.
   Dziwny skurcz przepłynął przez moje ciało. Erik zrobił krok do przodu. Wyszłam za nim i spojrzałam na Szoszannah, która wpatrywała się w męża z przerażeniem i niedowierzaniem. Ja nie musiałam patrzeć. Rzuciłam się na łowcę i zanim zdążył ponownie wystrzelić, cisnęłam go na jedną ze skał. Osunął się nieprzytomny na ziemię.
   W następnej chwili byłam przy moim opiekunie. Leżał z głową na kolanach Lily, której twarz była czerwona od łez. Patrzyła na niego, a krew spływała po jej policzkach. Spojrzałam na Erika. Kołek tkwił mu w piersi. Nie, to niemożliwe, myślałam. Przecież on nie może umrzeć. Tak nagle, niespodziewanie... to jakiś nonsens.
   Spojrzałam mu w oczy, mając nadzieję, że zaraz wyciągnie ten kołek i powie, że ominął serce albo że na niego to nie działa. Że nic mu nie będzie. Utkwiłam wzrok w jego ciemnych oczach. Nagle ujrzałam w nich siebie. Tak, jak on mnie widział. Przerażoną bezradną królewnę, którą przyjął pod swoją opiekę. Początkującą wampirzycę, która bała się zabijać ludzi. Zakochaną w łowcy. Potem w żałobie, biorąc na siebie część bólu. Nieszczęśliwą i zadowoloną. Płaczącą i śmiejącą się. Byłam częścią jego. Czymś więcej, niż tylko podopieczną. Jak miałabym żyć bez niego?
   - Nie możesz umrzeć – powiedziałam, klękając przy nim i kładąc dłonie na jego piersi, po obu stronach kołka. Wiedziałam, że nie wolno mi było go wyciągnąć, bo wtedy rozsypałby się w proch.
   - Posłuchaj, promyczku. - Jego oczy rozbłysły. Nie wyglądał, jakby się bał. Wręcz przeciwnie. - Mój czas nadszedł. Nie jesteśmy nieśmiertelni, jedynie długowieczni. Ja już przeżyłem swoje życie i byłem szczęśliwy. Teraz Martin się tobą zaopiekuje. Przynajmniej na razie. Nie mścij się. Nigdy. Nie zabijaj tego łowcy. Nie wracaj do tego, co było. Ty nie powinnaś pić ludzkiej krwi. Będziesz z tym nieszczęśliwa. Obiecaj, że go nie zabijesz.
   Pokiwałam głową. Erik spojrzał na Lily.
   - Szoszannah... moja miłości... - Uniósł dłoń i dotknął jej policzka, ścierając z niego krwawą łzę. - Kocham cię, perkah. Nie płacz po mnie. Bądź szczęśliwa. Jahmes... i Martin się tobą zaopiekują. Żyj i kochaj ponownie. Musisz być jeszcze kiedyś szczęśliwa. Obiecaj mi to.
   - Erik, tak bardzo cię kocham, nie zostawiaj mnie – powiedziała Szoszannah cichym, urywanym głosem.
   - Obiecaj... - Jego oczy zaszły mgłą. Lily ścisnęła jego dłoń i wyszeptała:
   - Obiecuję...
   Uśmiechnął się lekko, pocałował ją w rękę i znów spojrzał na mnie, nie puszczając jej dłoni. Jego usta wypowiedziały bezgłośnie: przepraszam, a druga dłoń zacisnęła się na krzyżyku, który wisiał na mojej szyi. Nic się nie stało. Żadnego syczenia, palenia skóry. Ujrzałam wizję w jego umyśle. Skierował wzrok gdzieś obok mnie. Stała tam piękna Greczynka w białej szacie. Wyglądała trochę jak anioł, ale chyba nim nie była. Wyciągnęła rękę w stronę Erika i uśmiechnęła się lekko. Usłyszałam w jego umyśle ostatnią myśl. Imię.
   Ismena.
   Potem był ból. Już nie trzymałam rąk na jego piersi, tylko na ziemi, wśród prochu. Mgła przesłoniła mi wzrok. W głowie był przeraźliwy szum, jakby tysiące jadowitych owadów żądliło mnie od środka. Najgorzej było z sercem. Ścisnęło się tak bardzo, jakby go już prawie nie było. Usłyszałam krzyk, wydobywał się chyba z mojego gardła. Objęły mnie czyjeś ramiona, chyba Martina. Krzyczałam, nie mogąc przestać.
   Wreszcie ból nieco zelżał. Przestałam krzyczeć i otworzyłam oczy. Spojrzałam na Martina. Patrzył na mnie z bólem w oczach i przytulał do siebie. Siedzieliśmy na ziemi. Obok Szoszannah szlochała głośno w ramię Jahmesa.
   Przez chwilę milczałam. Tępy ból otaczał moje serce. Gdybym tylko mogła obudzić się i stwierdzić, że to wszystko to tylko jakiś zły sen. Ale wampiry nie mają snów...
   Spojrzałam tam, gdzie powinien leżeć łowca. Księżyc oświetlił puste miejsce. Rozejrzałam się dookoła w poszukiwaniu jego ciała.
   - Gdzie on jest? Zabiliście go? - spytałam cicho, patrząc na Jahmesa. Pokręcił głową.
   - Kiedy się zjawiliśmy, byłyście tylko wy dwie.
   - A więc on żyje. - Wstałam, powstrzymując jęk bólu, gdy serce ponownie boleśnie się ścisnęło. Ciemne loki spadające mi na twarz odgarnęłam do tyłu. - Ale już niedługo.