Rozdział XV - Byle do zmroku

4.05.2011

   Przerwał nam dźwięk telefonu Karoliny. Wyjęła komórkę i odebrała.
   - Tak, słucham? O, cześć Lucas. - Dziewczyna zaczęła rozmawiać, a ja, żeby nie podsłuchiwać, wstałam i zaczęłam ścierać kurze z półek.
   Kiedy skończyła rozmowę, usiadłam przy niej i uśmiechnęłam się.
   - Dzwonił Lucas, zaprosiłam go jutro na kolację. Upiekę mu szarlotkę, bo mówił, że lubi. - Karolina popatrzyła na mnie błyszczącymi oczami.
   - Świetnie. To miły chłopak. Przypomina mi kogoś.
   - Kogo? - Dziewczyna spojrzała na mnie z zaciekawieniem.
   - Jeszcze do niego nie doszłam. Jak dojdę, powiem ci.
   - No, dobra. Ale to był jakiś twój ukochany czy jak?
   Uśmiechnęłam się tylko.
   - Mówiłam już coś o uprzedzaniu faktów?
   - To opowiadaj szybko. Skończyłaś na Talithie. - Karolcia usiadła wygodniej, patrząc na mnie oczekująco, a ja wróciłam do przerwanego wątku.

   Na widok Talithy Ruth rzuciła się w jej stronę i złapała ją w ramiona w połowie drogi.
   - Córeczko!
   Wszyscy spojrzeliśmy w stronę dziewczynki, którą kobieta niosła w naszą stronę. Selim podszedł do nich i wziął córkę w ramiona. Ja, Erik, Martin i Dalila staliśmy przy drodze. Księżyc powoli chował się już za horyzont.
   - Wy zostańcie – zwrócił się mój opiekun do mnie i Martina. - Ja spróbuję zdążyć dotrzeć na miejsce...
   - Nie masz szans! - zaprotestowała rudowłosa. - Słońce cię spali! A Szoszannah sobie poradzi. - Wydęła wargi lekceważąco. - Nie warto dla niej ryzykować.
   - Dla niej warto o wiele więcej – powiedział cicho Erik.
   Poczułam, że opowieść rudowłosej jest mocno podejrzana. Tak bezinteresownie pomogła dziewczynce? Aczkolwiek, z drugiej strony, nie dziwiło mnie, że nie pomogła Lily, której przecież nie lubiła.
   - I tak nie dotrzecie na miejsce przed świtem. - Dalila pokręciła głową.
   - Zobaczymy. - Erik odwrócił się i ruszył biegiem, w wampirzym tempie. Pobiegłam za nim. Przekazał mi, żebym została, bo nie chce, by poparzyło mnie słońce, lecz ja tylko prychnęłam i nie odpowiedziałam. Jak mogłabym go zostawić? Mojego opiekuna i przyjaciółkę?
   Równo ze mną biegł Martin. To był wyścig z czasem. Pędziliśmy z wiatrem, który pchał nas do przodu, popędzał, będąc po naszej stronie, a przeciwko słońcu, które lada chwila miało wyłonić się zza chmur.
   - Spróbuj porozumieć się z Szoszannah – zwrócił się Erik do mojego narzeczonego.
   - Próbowałem. Nic z tego. - Przyśpieszył nieco. Zrównał się z moim opiekunem, dołączyłam do nich.
   Biegliśmy, omijając wioski, wśród pustynnego krajobrazu Izraela. W końcu zatrzymaliśmy się koło jednej z osad. Byliśmy już prawie na miejscu. Erik chciał biec dalej, ale złapałam go za rękę.
   - Jak rozpadniesz się w proch, to nie pomożesz Lily. - Spojrzałam na niego błagalnym wzrokiem. - Ukryjmy się.
   Zawahał się, ale w końcu rozsądek zwyciężył.
   - Tędy. - Poprowadził nas do jednego z opuszczonych domów, dzięki czemu mogliśmy tam wejść bez problemu. Wpadłam pierwsza przez otwór, w którym kiedyś pewnie było okno, za mną Martin i Erik. W tym momencie pierwsze promienie słońca rozjaśniły ziemię.
   Staliśmy w ciemnej piwniczce. Mój opiekun złapał Martina za ramiona.
   - Co z Szoszannah?
   - Nie wiem, ale jakby umarła, to chyba bym poczuł, prawda?
   - Poczułbyś. Jakby ktoś wyrwał ci serce z piersi i rozerwał na pół – odrzekł Erik poważnie.
   - W takim razie żyje. - Mój narzeczony odetchnął z ulgą. - Tylko czemu nie mogę nawiązać z nią kontaktu?
   Spojrzeliśmy na siebie z Erikiem.
   - Może już zapadła w letarg? - stwierdziłam niepewnie.
   - Teraz i tak nic nie wykombinujemy. - Mój opiekun stanął przy oknie, patrząc na słońce. Wyczułam jego irytację. Był bezradny, a Lily potrzebowała pomocy.
   - Udało jej się, to najważniejsze. - Podeszłam i położyłam rękę na jego ramieniu. - Pora odpocząć.
   - Wieczorem wyruszymy jej na pomoc – dodał Martin. Wziął mnie za rękę, a ja Erika. Znaleźliśmy miejsca pod jakimiś skrzyniami; lepiej, żeby nikt nas nie zobaczył, jeśli tu wejdzie. Pomyślałam, że jutro będę cała obolała, ale przypomniałam sobie, że wampirom to nie grozi. Będziemy na pewno słabsi, niż gdybyśmy odpoczywali w trumnach, ale obolali na pewno nie.

   Po przebudzeniu wygrzebałam się spod skrzyń. Erik już siedział na drewnianym stołku, chwiejącym się lekko. Martin wygrzebał się chwilę po mnie. Rozejrzałam się po pomieszczeniu.
   Piwnica była nieduża, nad nią zaś zawalający się już budynek. Doszłam do wniosku, że musimy być w jakiejś dawno już nieużywanej pracowni cieśli. Walały się po niej stare kawałki stołów, drewna, które kiedyś pewnie służyły ludziom – aczkolwiek trudno było zgadnąć, w jaki sposób – a także kilka drewnianych skrzyń, pod którymi spędziliśmy noc. Gdyby ktoś nas znalazł nad ranem, z pewnością doszedłby do wniosku, że widzi trzy trupy. Czasami zastanawiałam się, jak wygląda nasz letarg z perspektywy człowieka, ale domyślałam się, że jesteśmy bladzi, bez oddechu i serce nam nie bije. Wiedziałam, że nie obudzilibyśmy się przed południem. A gdyby zaczęli przebijać nam serce? Wzdrygnęłam się na samą myśl.
   Moje rozmyślania przerwał mi głos Erika.
   - Martinie, co z Szoszannah?
   - Nie mam pojęcia, ale czuję jej ból. Nie fizyczny, lecz... Nie rozumiem tego. - Pokręcił głową. - Nie chce się ze mną porozumieć. Zamknęła umysł...
   - Zostało nam czekać – westchnął mój opiekun.
   - Byle do zmroku – mruknęłam.
   W końcu nadeszła upragniona noc. Ruszyliśmy na poszukiwanie Lily. Po dotarciu pod Ścianę Płaczu, zatrzymaliśmy się, zastanawiając się, co dalej.
   Ściana Płaczu, wysoki mur herodiański, była to część świątyni Jerozolimskiej, odbudowanej przez Heroda i zniszczonej przez Rzymian. Nazwa pochodziła od żydowskiego święta opłakiwania zburzenia świątyni, obchodzonego co rok w sierpniu. Szoszannah mówiła, że wierni, zgodnie z tradycją, wkładają między kamienne ściany karteczki z intencjami.
   Podczas gdy ja przyglądałam się Ścianie Płaczu, Martin i Erik już się znacznie oddalili. Podążyłam za nimi. W końcu usłyszałam w głowie wołanie mojego opiekuna. Przyśpieszyłam i znalazłam się przed dużym, niezamieszkałym budynkiem. Weszłam tam i ujrzałam Erika, trzymającego w ramionach moją przyjaciółkę. Obok nich stał Martin, pochylony nad ciałem jakiegoś mężczyzny.
   Podeszłam bliżej. Zobaczyłam starszego Izraelitę z przegryzioną szyją. Był martwy.
   - Lily, jak dobrze, że żyjesz. Nic ci nie jest? - Podeszłam do niej, czując ogromną ulgę, a za mną Martin. Przytuliłam przyjaciółkę, potem mój narzeczony zrobił to samo.
   - Nie miałaś wyboru – zwrócił się do niej.
   - Zabiłam go... - Szoszannah spojrzała na mnie. Twarz miała we krwi, ale po chwili zorientowałam się, że to przez łzy. Włosy potargane, a ubranie czerwone. - Nie musiałam tego robić, ale zrobiłam...
   - Chciał cię zabić, prawda? - spytałam cicho. Erik rzucił okiem na trupa.
   - I tak by umarł. Sam bym go zabił. Czemu przerwałaś połączenie? - zwrócił się do wampirzycy.
   Lily przez chwilę milczała, wpatrując się w martwego, byłego narzeczonego.
   - Oszukali mnie – rzekła w końcu. - On i ta wampirzyca, Sara. Mówiła dziwnym głosem, miała chyba czarne włosy i z jakiegoś powodu maskę na twarzy. Powiedziała Samuelowi, że dziewczynka jej się należy, bo lubi krew małych dzieci. Że to przysmak. - Lily mówiła cichym, pełnym żalu głosem. - I zabrała ją. On początkowo zaprotestował, ale w końcu machnął ręką. Nie mogłam się uwolnić. Przykuli mnie łańcuchami polanymi święconą wodą... i ta wampirzyca zabrała Talithę. A potem wy i walka... Wiedziałam, że muszę przerwać połączenie, byście mogli się skupić. Zaczęłam wołać o pomoc, ale tu nikt mnie nie słyszy, to opuszczone osiedle... - Westchnęła. - Samuel wyrzucił mi, że go zostawiłam, zdradziłam, poniżyłam i... postanowił zostawić mnie na słońcu. Nawet, gdybym się uwolniła, wiedziałam, że nie przejdę po podłodze, gdyż wokół mnie była woda święcona.
   - To jak się uwolniłaś? - spytałam. Erik wciąż trzymał ją w ramionach, a ona patrzyła przed siebie szklanym wzrokiem. - Jeśli nie chcesz o tym opowiadać, może po prostu wróćmy do domu...
   - Nie, ja chcę. Powinniście wiedzieć. - Zamknęła oczy i wtuliła się w swojego ukochanego. Martin wziął mnie za rękę, patrząc przed siebie nieruchomym wzrokiem. Zrozumiałam, że pozwoliła zajrzeć mu do swego umysłu i wszystko mu pokazała. - Stałam przy słupie w tamtym pomieszczeniu – wskazała na pokój za ścianą budynku – i wtedy przyszło mi na myśl, że mogę wydostać się górą. Skoro pokój nie miał dachu... I kiedy Samuel odszedł na chwilę, by przynieść więcej wody, wyrwałam słup, przełożyłam górą łańcuch, w końcu udało mi się go zdjąć. Stałam, już wolna, lecz jakby na wyspie pośrodku morza. - Zaśmiała się ponuro z własnego porównania. - Usłyszałam, że ten łotr wraca, więc wpadłam na pomysł: położyłam słup na ziemi, przebiegłam po nim prędko, odbiłam się i złapałam za górę ściany. Na szczęście nie wpadł na to, by polać również ścianę. Udało mi się wspiąć. W pierwszej chwili chciałam uciekać, ale zdałam sobie sprawę, że już za późno. Będę musiała nocować w Jerozolimie, a on może mnie znaleźć... I niewiele myśląc, rzuciłam się na niego. Rozszarpałam mu szyję, kierując się gniewem i nienawiścią. - Pokręciła głową. - A on tylko chciał zabić wampira, który go upokorzył. On nie był złym człowiekiem...
   - Nie był zły? Szoszannah, on chciał cię zabić! - Erik obrócił ją w swoją stronę i spojrzał prosto w oczy. - Broniłaś się przed śmiercią. Dobrze zrobiłaś. Nie miej poczucia winy.
   - Rozumiem cię, Lily – powiedział nagle jej podopieczny, podchodząc bliżej. - Ale Erik ma rację. On zasłużył na śmierć.
   Szoszannah spojrzała na Martina szarymi oczami, a on troskliwym gestem odgarnął jej włosy z twarzy.
   - Nic nie rozumiesz – szepnęła i przez chwilę patrzyli na siebie. Wtem oczy Martina się rozszerzyły i pokręcił głową.
   - Jesteś pewna? Miał zaręczyć się z inną? A ta inna go znała? Wiedziała, jaki jest?
   - Myślał o niej, gdy umierał – szepnęła Lily. - Zabrałam jej narzeczonego... Pewnie go kochała...
   - To był drań! Nie zrobiłaś jej krzywdy - zaprzeczyłam. - Raczej ocaliłaś ją przed małżeństwem z kimś takim...
   - Nie odwrócimy tego, co się stało – przerwał nam Erik.
   - Najważniejsze, że Talitha jest bezpieczna – powiedziała cicho Szoszannah. Z głowy mojego opiekuna wyczytałam, że dziewczynka była pierwszym, o co zapytała Lily, gdy ją odnalazł, skuloną i opłakującą własny czyn.
   - Gdzie spędziłaś noc? - spytał Erik.
   - W ruinach jakiegoś domu. Ukryłam się przed słońcem, a gdy zaszło, wróciłam tutaj.
   Wtem usłyszeliśmy ludzkie głosy. Były jeszcze daleko, lecz nasz wampirzy słuch błyskawicznie je wyłowił. Dwóch Izraelitów, targujących się między sobą.
   - Wracajmy – zaproponowałam. Martin skinął głową.
   Wtem mój opiekun wziął Lily za ręce i spojrzał na jej nadgarstki. Były mocno poparzone, układając się w nieregularne plamy.
   - Moja pérakh – szepnął wampir i zaczął ją całować po ranach. Szoszannah uśmiechnęła się lekko.
   - Już mnie nie boli. Już dobrze.
   - Wiesz, że te blizny mogą zniknąć? - spytałam, patrząc na jej ręce. - Ja miałam taką na szyi. Po krzyżu...
   - Wiem. I może kiedyś się na to zdecyduje – odrzekła Lily. Jej oczy były smutne, lecz nabrały nieco wyrazu. Spojrzała na Erika. - Myślisz, że powinnam?
   Uśmiechnął się.
   - Jeśli będziesz chciała, pérakh – powiedział, głaszcząc ją po policzku. Głosy ludzi były już coraz bliżej. Chciałam zwrócić im uwagę, że już powinniśmy iść, ale wtedy mój opiekun powiedział coś, co sprawiło, że zaniemówiłam.
   - Wyjdziesz za mnie, Szoszannah?
   Patrzył w jej duże, szare oczy i uśmiechał się.
   - Ale... to znaczy... - Lily zamrugała gwałtownie oczami, nie wiedząc, co odpowiedzieć. Uśmiech zagościł na mych ustach. Zamiast dyskretnie odwrócić wzrok, jak to zrobił Martin, spojrzałam na nich, ciekawa, co wyniknie z tych niespodziewanych zaręczyn. Najwidoczniej Erik stwierdził, że powinien to zrobić już dawno i postanowił jak najszybciej nadrobić zaległości.
   - Byłem pewien, że cię stracę. I nadal mam przeczucie, że nie będziemy razem zbyt długo. Być może się mylę. Jeśli nie, to chciałbym spędzić z tobą życie tak długo, jak to tylko możliwe.
   - Dziwne masz przeczucia – mruknęła wampirzyca. W jej oczach dojrzałam radość, ale także niepokój, gdy usłyszała obawy Erika.
   - Kocham cię, Szoszannah. - Patrzył jej w oczy, w końcu ich wzrok się spotkał. Nagle westchnął. - Na obecną chwilę nie mam pierścionka, ale postaram się go zdobyć jeszcze tej nocy.
   - Do licha z pierścionkiem – mruknęła Lily i pocałowała swojego ukochanego. - Niepotrzebne mi żadne pierścionki. Kocham cię i się zgadzam. Chcę zostać twoją żoną. - Objęła go za szyję, wtulając się w niego.
   Spojrzałam na Martina, a on na mnie. Uśmiechnęliśmy się do siebie.
   - Nie chcę wam przerywać, ale ludzie się zbliżają, a mamy tu trupa – zauważyłam.
   - Racja – stwierdziła Szoszannah. Po raz ostatni spojrzała na zwłoki byłego narzeczonego, złapała Erika za rękę i wybiegli. Za nimi ja i Martin.
   Kiedy dotarliśmy do domu Ruth, zatrzymaliśmy się, niepewni, czy powinniśmy tam wchodzić. W końcu to Ruth wyszła do nas i rzuciła się na szyję Lily.
   - Tak się o ciebie bałam!
   - Co z Talithą? Jak się czuje?
   - Jest przestraszona i się w ogóle nie odzywa. - Ruth posmutniała.
   - Biedactwo. Mogę ją zobaczyć?
   Kobieta zawahała się.
   - Ja nie mam nic przeciwko temu, ale Selim...
   - Rozumiem. - Lily pokiwała głową. Jej twarz posmutniała. - Przepraszam za wszystko...
   - Przejdzie mu niedługo – pocieszyła ją kuzynka.
   - W porządku, Ruth. - Podeszłam do niej. - Dziękujemy za gościnę. Spędzimy noc gdzie indziej...
   - Jeśli nie znajdziecie miejsca, to jakoś was przemycę do piwnicy – rzekła cicho kobieta. - Nie chcę, żeby coś wam się stało podczas snu...
   - Dziękuję, Ruth. - Lily przytuliła ją lekko, ja zrobiłam to samo. Erik i Martin ukłonili się jej.
   - Odwiedźcie nas niebawem – poprosiła kobieta.
   - Odwiedzimy – obiecała Szoszannah. Odwróciliśmy się i wyszliśmy na drogę.
   - I co teraz? - spytałam.
   Wtem przed nami, jakby odpowiadając na moje pytanie, pojawiła się Dalila.