Rozdział XVI - Latifa

14.12.2011

   - Wiedziałam, że coś kombinują! - zawołała Karolina. - Tak łatwo by nie odpuścili.
   - Kto kombinuje? - spytał mój mąż, zaglądając do kuchni.
   - Czarnoskóre wampiry – odparła dziewczyna.
   - Och, jesteście jeszcze w Afryce? - Pocałował mnie w policzek. - Mnie jakoś szybciej to opowiedziałaś.
   - Wtedy nie miałam tyle czasu – odparłam, dotykając jego policzka.
   - O tak, pamiętam. - Uśmiechnął się i przytulił mnie lekko. - To ja już nie przeszkadzam. Opowiadaj, kochanie, bo do zimy nie skończysz.
   Posłałam mu rozbawiony uśmiech, a kiedy wyszedł, kontynuowałam opowieść.

   Spośród grupy wampirów wyszła ich przywódczyni. Zlustrowała nas wzrokiem, po czym podeszła do Erika.
   - Nie poprosiliście o pozwolenie na łowy na moim terenie – powiedziała wolno, marszcząc brwi.
   - Nie polowaliśmy na twoim terenie, pani – odparł mój opiekun, patrząc na nią stanowczo.
   - Czyżby? - Uniosła brwi, zerkając na nas. - Jeden z was wybrał się na polowanie.
   - Wybrał, by zemścić się i zabić Mazbah.
   - Mazbah? - Twarz kobiety nie wyrażała żadnych emocji, ale w oczach na chwilę pojawił się błysk zdziwienia. - Nie poradzi sobie z ich magią.
   - Ma amulet. - Erik sięgnął do torby i wyjął talizman, podając go wampirzycy. - Dzięki niemu hoodoo na nas nie działa.
   Władczyni wzięła talizman i obejrzała go uważnie, po czym założyła go na szyję. „To już mamy jeden mniej”, pomyślałam ponuro.
   - Jeśli to prawda, może go nie zabiją – stwierdziła i spojrzała na mnie. Wyciągnęła rękę i dotknęła mojej.
   Przeniknął mnie dreszcz i prędko cofnęłam dłoń. Wampirzyca pokręciła głową.
   - Miałam rację. Jesteś gorącokrwista. Powinnam cię zabić.
   - Nie! - zawołał Martin, zasłaniając mnie błyskawicznie. Erik stanął obok niego i spojrzał uważnie na kobietę.
   - Amanda ci nie zagraża, pani.
   - Mam na imię Latifa. - Mówiąc to, patrzyła na Martina. Jej wzrok złagodniał. Myślała nad czymś intensywnie. W końcu skinęła głową. - Dobrze, macie jeszcze jedną noc, ale muszę mieć pewność, że nic nie knujecie. - Wyciągnęła rękę do Martina. - Chodź.
   Mój narzeczony spojrzał na nią ze zdziwieniem.
   - Dokąd? - Odruchowo podał jej dłoń. Uświadomiłam sobie, że patrzyła mu w oczy. Musiał się jej słuchać.
   - Ze mną. - Wampirzyca uśmiechnęła się. Jej twarz była teraz bardzo ładna. Zrozumiałam, że perfekcyjnie opanowała swoją umiejętność. Potrafiła zmusić do posłuszeństwa jednym spojrzeniem, kilkoma słowami narzucić swoją wolę. - Jesteś idealny, ale to twój wybór, czy zostaniesz ze mną na zawsze. Dziś pokażę ci, czego pragnę.
   - Co takiego? - Martin zamrugał oczami i cofnął się, wyrywając rękę, po czym odwrócił wzrok. - Czego ode mnie chcesz?
   - Ciebie, oczywiście. - Latifa uniosła dumnie głowę, a na jej ustach błąkał się delikatny uśmiech. - W zamian mam wiele do zaoferowania.
   - Ale czemu właśnie ja?!
   - Podobasz mi się. - Wyciągnęła rękę i dotknęła jego brody, odwracając jego głowę w swoją stronę.
   Tego było już za wiele. Bez namysłu złapałam ją za rękę i czując przenikający mnie prąd, odepchnęłam lekko, wpatrując się w jej oczy. Dwóch wielkich wampirów zbliżyło się, trzymając włócznie w pogotowiu i mierząc nimi we mnie.
   - Zostaw go – syknęłam.
   - Sam zdecyduje – odparła wampirzyca, mrużąc oczy.
   - Już dawno temu zdecydowałem – odezwał się Martin, obejmując mnie ramieniem. - Jesteś piękną kobietą, Latifo, ale ja kocham Amandę.
   - Och, wzruszające. - Czarnoskóra wampirzyca przewróciła oczami. - Pójdziesz sam, czy najpierw mam kazać zabić tą twoją Amandę? - Skinęła głową w stronę swoich ochroniarzy, którzy podeszli i skierowali włócznie w moją stronę. Erik zasłonił mnie i pokazał kły, warcząc groźnie.
   Latifa cofnęła się gwałtownie. Na jej twarzy ukazał się gniew. Uniosła głowę, otworzyła usta ukazując ostre białe ząbki idealnie kontrastujące z jej ciemną skórą i wydała z siebie przerażający dźwięk, jakby pomieszanie krzyku z warknięciem.
   - Myślisz, że możesz mnie pokonać? - spytała, patrząc na mojego opiekuna. Usłyszałam syk z tyłu. To Lily, wciąż obejmując Zuri, patrzyła ze złością na wampirzą władczynię. Bała się o męża, ale nie mogła nic zrobić, chroniła naszego chłopca.
   - Czego chcesz, Latifo? - spytał Erik, przyglądając się jej uważnie. Krzyk wampirzycy wyraźnie nie zrobił na nim wrażenia.
   - Jego. - Kobieta ponownie wyciągnęła rękę w stronę Martina. - Jeśli ze mną nie pójdziesz, oni wszyscy zginą – dodała, mrużąc oczy.
   - A jeśli pójdę? - Martin patrzył gdzieś obok niej, starając się unikać kontaktu wzrokowego.
   - Jutro o zmroku będziecie mogli odejść. Ty również, jeśli tak zdecydujesz.
   Wiedziałam, że Latifa ma znaczną przewagę. Jej wojownicy stali w jaskini i na zewnątrz. Wystarczyło jedno jej słowo, by nas zaatakowali. Szczerze wątpiłam, czy wyszlibyśmy z tego cało.
   - Dobrze. - Martin zerknął na mnie, po czym podał jej dłoń. - Wierzę, że jesteś honorowa, Latifo i jutro będziemy mogli odejść.
   - Oczywiście. - Na twarzy wampirzycy pojawił się uśmiech zadowolenia. Zacisnęłam dłonie, zerkając na Erika, który pokręcił głową.
   „Spokojnie, Amando. Musi z nią pójść. Ale i tak będziemy wiedzieli, co się z nim dzieje.”
   Westchnęłam. No tak, Lily wszystko nam powie. Powstrzymałam ogarniającą mnie zazdrość i nie zrobiłam zupełnie nic, gdy Latifa wyszła razem z Martinem z jaskini. Za nimi podążyli jej wojownicy. Po chwili nie było ich już widać.
   - Co z nim zrobi? - zapytałam mojego opiekuna.
   - Będzie próbować go uwieść. A kiedy jej się nie uda, wścieknie się.
   - I co? - Spojrzałam na niego z niepokojem.
   - Albo pozwoli mu odejść, albo zmusi, by został.
   - Musimy coś zrobić! - zawołałam.
   - Dziś już nic nie zrobimy. Pilnują nas. - Usiadł na kamieniu.
   Siadłam obok niego i podparłam twarz rękami.
   - To mamy siedzieć i czekać?
   - Na to wygląda – westchnęła Szoszannah, okrywając Zuri kocem.
   Siedzieliśmy jeszcze chwilę, gdy w końcu w jaskini pojawił się Jahmes. Po krwi w kącikach jego ust, kilku plamach na koszuli oraz gojącej się ranie na lewym nadgarstku nietrudno można było poznać, skąd wraca.
   Na jego widok poczułam ulgę, ale i złość. Gdyby wrócił wcześniej, spokojnie wyruszylibyśmy w dalszą drogę, nie niepokojeni przez tę Latifę. Albo gdyby powiedział nam prawdę, poszlibyśmy razem z nim. Naraził siebie i nas.
   - Czemu macie takie ponure miny? Ruszamy dalej? Niedługo powinniśmy dotrzeć do kolejnej jaskini, tam możemy zatrzymać się na następny...
   - Jahmes! - przerwałam mu, zrywając się z miejsca i znajdując się tuż przed nim. - Podczas gdy ty wybrałeś się na polowanie i piłeś krew Mazbah, przyszła tu wampirza władczyni i chciała nas zabić! I zabrała Martina.
   - Martina? Ale po co? - Jahmes złapał mnie za ramiona, patrząc na mnie z napięciem.
   - Żeby go uwieść! - zawołałam. Egipcjanin popatrzył na mnie dużymi oczami.
   - Uwieść? Ależ to niemożliwe. Przecież on świata poza tobą nie widzi.
   - Ale ona ma gorącą krew! - krzyknęłam, czując, jak po policzkach spływają mi łzy. Erik znalazł się przy mnie, wyjął chusteczkę i delikatnie mi je otarł.
   - Spokojnie, promyczku. Latifa może mieć swoje plany, ale przecież go znasz. Nie uda jej się. - Objął mnie i przytulił. Pokiwałam głową, powoli się uspokajając.
   - To co teraz? - spytała Lily.
   - Jak to co? - prychnął Jahmes. - Pójdziemy do tej wiedźmy, zabierzemy Martina i...
   - Nie – przerwał mu Erik. - Jesteśmy obserwowani, a więc nie możemy nic zrobić. Jeśli któreś z nas stąd wyjdzie, zabiją nas. Musimy poczekać do jutra. Co się dzieje z Martinem? - zapytał swoją żonę. Usiedliśmy na jednej ze skał.
   - Nic szczególnego. Zaprowadziła go do swojego pałacu, oprowadza i tłumaczy, że może tu mieszkać.
   - Póki jej się nie znudzi – mruknął Jahmes, zdejmując z szyi talizman i kładąc na miejsce. - A gdzie czwarty? - spytał, zauważając brak jednego amuletu.
   - Latifa zabrała – odparła Szoszannah, zerkając na Egipcjanina. - O nie! Jesteś ranny! - Podeszła i złapała go za rękę. Rana na nadgarstku, którą początkowo dostrzegłam, okazała się być dość głęboka.
   - Zaraz mi się zagoi – mruknął Jahmes, spoglądając na Lily. - Ale to miło, że się o mnie troszczysz, kwiatku.
   - Mogłeś nam powiedzieć. - Spojrzała na niego z wyrzutem. - Martwiliśmy się o ciebie.
   - Poważnie? - Popatrzył na nią dziwnie, uśmiechając się półgębkiem. Wzruszyła ramionami i zaczęła opatrywać mu ranę.
   - Zabiłeś ich? - spytałam.
   - Tak, obu – odparł krótko i usiadł.
   - Co ona robi? Działa na niego swoją gorącą krwią? - dopytywałam Lily.
   - Na razie rozmawiają. Opowiada mu o sobie. Nic złego się nie dzieje, Amando – uspokoiła mnie przyjaciółka.
   - Pohamuj swoją zazdrość, cukierku – dodał Jahmes.
   - Ciekawe, co ty byś zrobił, gdyby twoją ukochaną uwodził inny mężczyzna? - spytałam, zakładając ręce. Wampir posłał mi dziwne spojrzenie i wzruszył ramionami, nic nie mówiąc. - A ta droga miała być szybsza i bezpieczniejsza – dodałam cicho, opierając się o ramię mojego opiekuna.
   - Błąd jest przywilejem filozofów – mruknął Jahmes – tylko głupcy nie mylą się nigdy.
   - Cytowanie Sokratesa nie pomoże – rzucił Erik, przytulił mnie lekko i wstał. -  Jeśli Latifa nie dotrzyma słowa, będziemy walczyć. - Ciemne oczy rozbłysły złowrogo. Skinęłam głową. Ufałam Erikowi. Wiedziałam, że jeśli dojdzie do walki, on nie pozwoli nam zginąć. Spojrzałam na Szoszannah, która kończyła opatrywać ranę Jahmesa.
   - O nie! - zawołała nagle, zasłaniając usta dłonią. - Kazała mu coś wypić, a on nie może odmówić... pije...
   - Co pije? - W jednej chwili otoczyliśmy Izraelitkę.
   - Nie wiem... zaczynam tracić z nim kontakt... - Westchnęła i pokręciła bezradnie głową. - Nie słyszę go...
   - To nic, kochanie. - Erik uścisnął lekko jej dłoń i pogłaskał po policzku.
   Usiadłam przy nich i objęłam się ramionami. Bałam się o Martina. Co ta Latifa mu zrobiła?
   Siedzieliśmy tak do świtu, bezradni. Jahmes chciał wyruszyć na ratunek, ale było już zbyt późno, poza tym nie dotarlibyśmy do wampirzycy. Pozostało nam więc tylko jedno. Czekać.

   Obudziłam się z letargu i zdałam sobie sprawę, że jestem w trumnie sama. Otworzyłam ją i rozejrzałam się dookoła. Napotkałam wzrok Zuri i uśmiechnęłam się lekko. Pozostali jeszcze spali. Wyszłam i usiadłam obok niego.
   - Jesteś głodny? - spytałam.
   - Nie, godzinę temu rozpaliłem ogień i upiekłem mięso – odparł. - Przepraszam, że przeze mnie macie tyle kłopotów. - Pochylił głowę.
   - Przecież to nie przez ciebie – zaprotestowałam, przytulając go lekko.
   - Martinowi nic nie będzie? - Podniósł na mnie swe duże ciemne oczy.
   - Oczywiście, że nie. O zmroku dołączy do nas i ruszamy dalej – uspokoiłam go, uśmiechając się lekko. Miałam nadzieję, że będzie tak, jak mówiłam.
   Chwilę później wstał Jahmes. Podszedł do wyjścia jaskini i usiadł, wpatrując się w rozjaśnioną słońcem polanę. Podeszłam i usiadłam obok.
   - Przepraszam, że na ciebie nakrzyczałam – powiedziałam, zerkając na niego. - Choć w zasadzie to powinnam ci przylać. Powinieneś nam powiedzieć – dodałam. Wzruszył ramionami i milczał przez chwilę.
   - Myślałaś, że sobie nie poradzę? - Uniósł brwi. Westchnęłam i oparłam się o ścianę.
   - Powinniśmy pójść tam wszyscy razem. Obiecaliśmy, że ci pomożemy.
   Patrzył na mnie przez chwilę, po czym ponownie wzruszył ramionami.
   - Nie ma o czym mówić, sprawa zamknięta. Zajmijmy się lepiej Martinem. Jak on się w to wpakował? - Przeczesał ręką włosy, odgarniając je do tyłu. - Ta czarna wiedźma nie odda go tak po prostu. Nie po to go zabrała. Będziemy musieli walczyć. - Spojrzał na mnie. - Ty i Szoszannah powinniście zabrać Zuri i poczekać na nas w bezpiecznym miejscu.
   - Chyba żartujesz, na pewno nie będę siedzieć i czekać, podczas gdy wy...
   - Musielibyśmy je przywiązać – przerwał mi Erik, który właśnie wyszedł z trumny. Niemal równocześnie z nim wstała Lily. Wyglądała na zaniepokojoną.
   - Co z Martinem? Wstał już? - spytałam od razu, zrywając się z miejsca.
   - Nie wiem... nadal nic nie słyszę. - Szoszannah usiadła pod ścianą jaskini i skupiła się. - Nic. - Spojrzała na nas z nieszczęśliwą miną.
   Czekaliśmy na zmrok, a czas dłużył się nam niemiłosiernie. Zastanawialiśmy się, co robić dalej. Nie wiedzieliśmy, na czym stoimy. Co Latifa zrobiła Martinowi?
   Tuż przed zmrokiem Erik wyjął talizmany, jeden z nich założył na szyję Lily, drugi podał mi, a trzeci Jahmesowi, który pokręcił przecząco głową.
   - Trzeci zachowajmy dla Martina.
   Mój opiekun skinął głową i podszedł do wyjścia z jaskini. Właśnie zapadł zmierzch i w oddali ujrzeliśmy wampiry. Wyszliśmy na zewnątrz. Zuri został w jaskini, miał nie wychodzić, dopóki czarnoskóre wampiry nie odejdą.
   Kilka sekund później staliśmy naprzeciwko siebie – po jednej stronie nasza czwórka, a po drugiej Latifa z armią około dwustu wampirów oraz Martin, ubrany w złociste szaty. Wampirzyca również miała na sobie inne ubranie niż poprzednio; długą suknię w złoto-błękitne pasy, na szyi i na rękach połyskiwały różnobarwne korale, w tym kły i pazury dzikich zwierząt, a w uszach długie złote kolczyki.
   - Martin – powiedziałam i ruszyłam w jego stronę. Latifa powstrzymała mnie ruchem ręki i spojrzała na mojego narzeczonego.
   - Powiedz im, Martinie, co zdecydowałeś. Z kim chcesz zostać? Z nimi, czy ze mną? - Jej głos był niepokojąco pewny siebie.
   - Z tobą, moja pani – odparł Martin, obejmując ją ramieniem. Poczułam, jakby ktoś mnie uderzył.
   - Martin! - zawołałam, próbując pochwycić jego wzrok. Spojrzał na mnie, a jego oczy były inne. Tęczówki zmieniły kolor z jasnego brązu na złocisty. Miał puste spojrzenie, bez wyrazu.
   Ogarnęła mnie niepohamowana wściekłość. Odwróciłam głowę w stronę władczyni i spojrzałam jej prosto w oczy.