Rozdział XV - Czarnoskóre wampiry

8.12.2011

   Przerwałam opowiadanie i zamyśliłam się. Karolina w tym czasie polała placek polewą i przyozdobiła.
   - Wygląda ślicznie – stwierdziłam.
   - Mam nadzieję, że tak też smakuje. - Dziewczyna usiadła i spojrzała na mnie oczekująco. - I co było dalej? Dotarliście do rodziny Zuri?
   - Zanim tam dojechaliśmy, po drodze czekała nas pewna przygoda...

   Wysokie płomienie ogniska strzelały ku górze, a tańczące wokół nich wampiry wyglądały jak w transie. Głośne bębnienie tam-tamów w połączeniu z afrykańskim śpiewem rozbrzmiewało w gęstym mroku niepokojącym echem. Staliśmy i z fascynacją wpatrywaliśmy się w ten niezwykły obrzęd, jakiego byliśmy świadkami.
   Tej nocy dotarliśmy do południowego Sudanu. Erik pierwszy wyczuł niebezpieczeństwo. Kazał nam się zatrzymać. Otoczyliśmy kręgiem Zuri, czekając na zagrożenie. W końcu z mroku wyłoniły się wampiry. Mieli czarną skórę i byli prawie nadzy, jedynie z przepaskami na biodrach. W rękach trzymali drewniane dzidy, wpatrując się w nas nieprzychylnym wzrokiem.
   Jahmes i Erik jednocześnie wystąpili do nich. Pierwszy zaczął mówić Egipcjanin, ale po jego słowach wampiry jeszcze bardziej zbliżyły się do nas z groźnymi minami, otaczając wokoło. Nie znałam ich języka, więc nie rozumiałam, co im powiedział. Jednak mój opiekun najwyraźniej znał, bo po jego krótkich wyjaśnieniach tubylcy skinęli głowami i ruszyli przed siebie.
   - Chodźcie – nakazał Erik, zerkając na nas. - Zaprowadzą nas do swojego władcy.
   Szoszannah mocniej przytuliła Zuri, na którego wampiry patrzyły głodnym wzrokiem. Nie wydawało mi się, żeby żywiły się zwierzętami.
   Ruszyliśmy za nimi. Tylko Lily z naszym chłopcem zostali na grzbiecie wielbłąda, my zeszliśmy na ziemię. Miałam nadzieję, że władca nie rozpozna mojej gorącej krwi.
   - Mówiłeś, że tutejsze wampiry nie mają władcy – zwróciłam się do Jahmesa.
   - Jak tu ostatnio byłem, to nie miały. - Mężczyzna wzruszył ramionami.
   Martin szedł obok mnie, trzymając za rękę, a w drugiej uzdę wielbłąda. Obok nas Erik, prowadząc konie z powozem, na którym przewoziliśmy rzeczy. Za nami Jahmes, wyraźnie wkurzony. Ciemnobrązowe oczy błyszczały złowrogo. Z tyłu jechała Lily z Zuri. W końcu dotarliśmy do ogniska i tańczących wokół niego wampirów z wymalowanymi na jaskrawe kolory ciałami.
   Dawno nie widziałam tylu wampirów w jednym miejscu. Tańczący wydawali się jak w transie, a po brodach spływała im krew. Dopiero gdy podeszliśmy bliżej, zauważyłam kilka martwych ciał. Szoszannah przytulała Zuri tak, żeby nie widział, co tam się dzieje.
   Wtem tańczący zatrzymali się w miejscu. Ich czarne zakrwawione twarze wyglądały upiornie w blasku księżyca. Stanęli naprzeciwko nas. Erik wyszedł o krok do przodu, a kiedy Jahmes chciał zrobić to samo, powstrzymał go wzrokiem.
   Nagle wampiry rozstąpiły się, kłaniając się do ziemi komuś, kto szedł pomiędzy nimi szybkim krokiem. Po chwili postać znalazła się naprzeciwko nas, a jasne płomienie rozjaśniły jej twarz. Była to kobieta.
   Wyglądała na wojowniczkę. Z pewnością była gorącokrwista. Wysoka, ciemnoskóra, z włócznią w ręku. Jej ubranie składało się ze srebrnego napierśnika i skórzanej opaski na biodrach. Włosy, splecione w kilka długich warkoczy, swobodnie spadały jej na ramiona. Patrzyła na nas surowym wzrokiem, jakby oceniała, czy powinna nas zabić.
   Erik pokłonił się lekko i przemówił w ich języku. Władczyni wampirów stała z kamienną twarzą, słuchając jego słów, po czym podniosła dłoń i przemówiła po arabsku.
   - Mówisz, że przybywacie w pokoju? Jakżeby inaczej, gdybyście dotarli tu w innym celu, moi poddani rozszarpaliby was w jednej chwili. - Popatrzyła na nas po kolei, po czym zatrzymała wzrok na Zuri. - Czyżbyście przywieźli podarunek?
   - To dziecko nie jest naszym pożywieniem, pani. Chronimy je. - Erik spojrzał śmiało w jej oczy. - Nie mamy złych zamiarów. Jutro wyruszamy dalej. Pozwól nam spędzić tutaj jeden dzień. - Przedstawił nas po kolei. Władczyni nie zdradziła nam swojego imienia. Na chwilę zatrzymała wzrok na Martinie, po czym ponownie spojrzała na Erika. Mierzyli się wzrokiem. Jahmes wyraźnie miał ochotę się wtrącić, ale czekał na rozstrzygnięcie sporu.
   - Dobrze. - Na twarzy Murzynki ukazał się łagodny uśmiech, który rozjaśnił nieco jej surową twarz. Wyglądała teraz bardzo atrakcyjnie, miała w sobie coś niezwykłego. Może dlatego, że była wampirem? Stwierdziłam, że musiała podobać się mężczyznom. - Witajcie w moim królestwie. - Odwróciła się i odeszła pewnym siebie krokiem, nie poświęcając nam więcej uwagi. Wampiry, które przez ten cały czas trwały w ukłonie, wyprostowały się i rozeszły. Podeszłam do Erika.
   - Jak ją przekonałeś?
   Mój opiekun spojrzał za nią z niepokojem.
   - Nie przekonałem. - Podszedł do wielbłąda, na którym siedziała Szoszannah z Zuri. - Na razie lepiej nie zsiadajcie. Znajdziemy jakąś jaskinię i tam się ukryjemy przed porankiem.
   Ruszyliśmy przed siebie, uważnie obserwując wampiry. Jednak nikt nas nie zatrzymał. Minęliśmy ich i wkrótce tylko w oddali słyszeliśmy ich głosy. W końcu dotarliśmy do jednej z pustych jaskiń, gdzie zatrzymaliśmy się na dzień.
   - Jutro o zmroku wyruszamy dalej – postanowił Erik, zerkając na nas. Martin rozpalał właśnie ognisko, w którym miał zamiar upiec Zuri posiłek, a Lily przygotowywała mu posłanie.
   Jahmes spojrzał na mojego opiekuna, jakby chciał coś powiedzieć, ale zrezygnował. Zauważyłam, że ostatnio jest milczący i ponury. Podeszłam i usiadłam obok niego, na trumnie, którą udostępnił mu Martin.
   - Coś się stało? - spytałam, patrząc na niego uważnie. Zerknął na mnie swoimi ciemnobrązowymi oczami i pokręcił głową.
   - Wszystko dobrze, cukierku. Nie przejmuj się. - Wstał i popatrzył na mnie znacząco. - Pozwolisz, że się położę?
   - Nie, dopóki nie powiesz mi, co cię gnębi. - Założyłam ręce na piersiach i patrzyłam na niego stanowczo. Jahmes westchnął, po czym bezceremonialnie wziął mnie na ręce i przeniósł na moją trumnę.
   - Miłego odpoczynku – mruknął i wszedł do siebie, zamykając wieko.
   - Każdy może mieć gorszy dzień – stwierdził Martin, głaskając przelotnie Zuri po ciemnych loczkach. Chłopiec spojrzał na niego urażonym wzrokiem – najwyraźniej wyrósł już z głaskania po głowie. Mój narzeczony uśmiechnął się i wstał. - A może jest zły, że nie przewidział tej murzyńskiej wampirzycy.
   Erik podniósł głowę na te słowa, ale nic nie powiedział. „O co chodzi? Coś wiesz?”, spytałam go w myślach.
   „Domyślam się, ale nie zwykłem wydawać przedwczesnych osądów”, odparł i podszedł do Szoszannah, przytulając ją do siebie. Westchnęłam, wiedząc, że i tak nic mi nie powie.
   Martin otworzył trumnę i już po chwili leżałam tam razem z nim. W zasadzie to mogliśmy gdzieś po drodze postarać się o drugą, ale jakoś nie miałam na to ochoty. Dobrze mi było spać w jego czułych ramionach. Byliśmy ze sobą już ponad trzydzieści lat, a ja kochałam go tak samo mocno, jak na początku.
   - Kocham cię – szepnął Martin, zanim zdążyłam zapaść w letarg. Zupełnie, jakby usłyszał moje myśli. Nie słyszał. Najwyraźniej jednak odczuł moje emocje. Odchyliłam się nieco, dotykając głową wieka trumny i popatrzyłam w jego jasnobrązowe oczy.
   - Ja też cię kocham, najdroższy – szepnęłam, pochylając się i całując czule jego usta. Odpowiedział mi takim samym pocałunkiem. Położyłam głowę na jego ramieniu i zamknęłam oczy. Wszystko było na swoim miejscu.
   A przynajmniej tak mi się wówczas wydawało.

   Następnego dnia okazało się, że Zuri wyszedł z jaskini. Co prawda wrócił godzinę po naszym przebudzeniu, ale i tak napędził nam stracha.
   - Nigdy więcej tego nie rób! - zawołała Szoszannah, przytulając go.
   - Ale przecież wampiry nie mogą wychodzić w dzień, więc nic mi nie grozi – odparł chłopiec, patrząc na nas niepewnie.
   - Oczywiście, że ci grozi. - Erik kucnął przy nim i pokręcił głową. - Dzikie zwierzęta, dzicy ludzie... Nie odchodź więcej tak daleko od nas, bo w dzień nie jesteśmy w stanie cię obronić.
   - Dobrze, przepraszam. - Zuri przewrócił oczami, ale skinął głową. Erik uśmiechnął się i położył mu rękę na ramieniu, po czym wstał i powoli zaczął składać rzeczy.
   Jahmes przez całe popołudnie był milczący. Wstał jako ostatni i wyglądał na zamyślonego.
   - Jahmes, wszystko w porządku? - spytała w końcu Lily, siadając obok niego i patrząc z niepokojem. Myślałam, że ją zbędzie jak mnie wczoraj, ale on podniósł głowę i uśmiechnął się półgębkiem.
   - Dzięki za troskę, kwiatku. - Sięgnął do jej włosów i założył za ucho kosmyki, wysuwające się ze splecionego warkocza. Przez chwilę patrzył na nią dziwnie, potem skierował wzrok na Erika, który stał, oparty o ścianę, z założonymi rękami i im się przyglądał. - Nic mi nie jest, muszę po prostu coś załatwić. Zajmie mi to godzinę... no, może dwie. Ale możecie jechać, dogonię was.
   - Nie wyjedziemy bez ciebie – zaprotestowała Szoszannah, zerkając pytająco na Erika.
   - Nie powinniśmy zostawać tutaj dłużej, niż potrzeba – odparł mój opiekun. - Nie mógłbyś przełożyć tej sprawy?
   - Nie. - Przez chwilę mierzyli się wzrokiem. Erik westchnął i wzruszył ramionami.
   - Lepiej poczekamy, bo może będziemy musieli cię szukać – stwierdził i kontynuował składanie rzeczy na powóz, który stał na zewnątrz w cieniu.
   - Rozumiesz coś z tego? - spytałam Martina, marszcząc brwi.
   - Nie zwierzał mi się – odparł mój ukochany, wzruszając ramionami i całując mnie w policzek. - Ale mam pomysł, jak możemy wykorzystać te dwie godziny. - Przesunął ustami po mojej szyi. Odwróciłam się i uśmiechnęłam.
   - Coś czuję, że spodoba mi się ten pomysł. - Pocałowałam go lekko w usta i na tym poprzestałam, pamiętając o obecności Zuri.
   - No, no, robi się słodko – mruknął Jahmes, zerkając na nas. - Tylko odejdźcie gdzieś daleko, wampiry mają bardzo dobry słuch...
   - Jahmes – burknęłam. Dobrze, że byłam wampirem, bo pewnie bym się zarumieniła. Martin parsknął śmiechem i pokręcił głową.
   - Ja się raczej martwię, czy te dwie godziny nam wystarczą...
   - Martin! - ofuknęłam go, ale w końcu się roześmiałam. - Jesteście niemożliwi.
   - Dobra, dam wam trzy. - Jahmes puścił do nas oczko i wstał, zerkając na powoli zachodzące słońce.

   Leżeliśmy wśród drzew, przytuleni do siebie, wsłuchując się w odgłosy nocy. Oparłam się na łokciu i spojrzałam na Martina. Uśmiechnął się, przebiegając wzrokiem po mojej twarzy.
   - Kocham cię – szepnęłam, przesuwając palcami po jego policzku. Złapał mnie za nadgarstek i pocałował wnętrze mojej dłoni.
   - Ja też cię kocham – powiedział, wciąż mi się przyglądając. - Ciekawe, jakbyś wyglądała, gdybyś jednak się starzała? Pewnie przepięknie.
   - Tak, oczywiście. - Roześmiałam się. - Miałabym jakieś... osiemdziesiąt trzy lata! Czyli najpewniej bym już nie żyła, w najlepszym wypadku była pomarszczoną staruszką.
   - I tak byś była piękna. - Wyciągnął rękę i przesunął po mojej twarzy. Uśmiechnęłam się i położyłam głowę na jego piersi.
   - Wówczas nigdy byśmy się nie spotkali.
   - I co by wtedy ze mną było? - Włożył rękę w moje włosy, głaszcząc mnie po karku.
   - Żyłbyś w Anglii, miał żonę, dzieci...
   - I ciężko pracował na ich utrzymanie. Chyba, że mój ojciec by mnie uznał, ale i tak nie byłbym prawowitym dziedzicem.
   - Amelia podzieliłaby się z tobą majątkiem – stwierdziłam.
   - Tak, to na pewno. Amelia... Tęsknię za nią.
   - Ja też. - Przymknęłam oczy, rozkoszując się chwilą, kiedy nagle Martin drgnął.
   - Szoszannah. Prosi, żebyśmy już wrócili, bo martwi się o Jahmesa.
   Podniosłam się błyskawicznie.
   - Czemu się martwi? Coś się stało? - Spróbowałam skontaktować się z Erikiem, ale mi się nie udało.
   - Nie wiem, sprawdźmy. - Martin sięgnął po ubranie. Pospiesznie założyłam na siebie odzienie i wstałam. Splotłam swoją dłoń z palcami Martina i ruszyliśmy w stronę jaskini.
   - Co się stało? - spytałam Lily, gdy weszliśmy do środka. Wyglądała na zaniepokojoną. Zuri siedział cicho w kącie i patrzył na nas przestraszonym wzrokiem.
   - Co się stało? No powiedz im, Eriku! Powinieneś już wcześniej nam powiedzieć! - Lily podparła się pod boki i popatrzyła na męża gniewnym wzrokiem.
   - Nie rozumiem, o co się złościsz. - Mój opiekun przewrócił oczami. - Jest dorosły, ma prawo robić, co chce. Poza tym, i tak byśmy go nie powstrzymali.
   - Ale o co chodzi? - Popatrzyłam na Erika z niepokojem. - Coś z Jahmesem?
   - Nic. Poszedł tylko zrobić to, co planował już od początku naszej podróży. - Mój opiekun wzruszył ramionami. - Przecież w tym celu poprowadził nas wzdłuż Nilu.
   - Ale w jakim celu?! - Spojrzałam na Lily.
   - By się zemścić – odparła wampirzyca. - Poszedł zabić tych Mazbah. Sam! Powinniśmy pójść z nim, przecież może mu się coś stać...
   - Gdyby chciał, powiedziałby nam o tym, Szoszannah. - Erik pokręcił głową. - Są sprawy, które trzeba załatwić samemu. Poza tym, zabrał talizman, poradzi sobie.
   - Czekajcie, to znaczy, że... poszliśmy tędy, bo było mu po drodze? - Pokręciłam głową. - I nic nam nie powiedział?
   - Na to wygląda. - Martin podszedł do mnie i spojrzał na mnie uważnie. - Też uważam, że powinien nas zabrać ze sobą, a przynajmniej mnie, tak byłoby bezpieczniej. Będzie się mocno tłumaczył. - Mój narzeczony założył ręce na piersi.
   - A więc dlatego Jahmes był ostatnio taki tajemniczy. - Pokręciłam głową.
   - Musimy iść mu pomóc – stwierdziła Lily.
   - A co z Zuri? - Erik spojrzał na nią z uniesionymi brwiami.
   W tym momencie usłyszeliśmy szelest i nasza jaskinia została otoczona. Erik zaklął cicho po grecku.
   - Straciliśmy czujność – dodał, ciągnąc mnie za rękę. - Otoczcie Zuri.
   Lily przytuliła chłopca, gotowa go bronić, obok niej stanęłam ja, a przed nami Martin i Erik. Wówczas do naszej jaskini weszły czarnoskóre wampiry.