Rozdział XIX - W żałobie

27.05.2011

   - Ojej. - Karolina pokręciła głową. - To takie smutne. Ta Dalila jest straszna. Podła i wredna idiotka! A raczej była, nie jest. Bo Erik ją zabił, prawda?
   - A myślisz, że ona siedziała i czekała, aż po nią przyjdzie? - Uniosłam brwi. Dziewczyna pokręciła głową.
   - Myślę, że wzięła nogi za pas i uciekła, gdzie pieprz rośnie!
   - Trafnie to ujęłaś – odrzekłam i wróciłam do przerwanego momentu.

   - Idę z tobą. - Wstałam, a za mną Martin.
   - Pójdziemy we troje.
   - Nie. - Erik stanowczo pokręcił głową. - Musicie zostać z Szoszannah. Ja nie wrócę przed świtem.
   - Ale jak to? - spytałam z niepokojem.
   - Muszę ją odnaleźć – powiedział, patrząc na nas stanowczo. - Odnaleźć i zabić.
   - We troje mamy większe szanse – zaoponowałam.
   - Myślisz, że sobie z nią nie poradzę? - Spojrzał na mnie z rozbawieniem. - Jest podła i niezrównoważona, ale dla mnie nie jest groźna. Zostańcie z Szoszannah – powtórzył. - Potrzebuje was teraz.
   - Ciebie potrzebuje, Eriku. - Patrzyłam na niego uważnie.
   - Mnie? Po tym, jak przeze mnie zginęła jej rodzina?
   - Ona cię nie obwinia – wtrącił Martin. - Obwinia siebie...
   - A winna jest Dalila – dokończyłam. - Dobrze. Idź, Eriku i zabij ją. - Wyciągnęłam rękę i dotknęłam jego szorstkiego policzka. Choć potrafił ukrywać przede mną swoje uczucia, jeśli tego chciał, tym razem i tak wiedziałam, co czuje. Poczucie winy przelało się na nienawiść do Dalili. Miałam nadzieję, że gdy ona umrze, ta nienawiść minie. Wiedziałam, że to nic dobrego. I pamiętałam, jak wpłynęła ona na mnie.
   Tuż przed świtem wróciła Lily. Zanim położyła się do trumny, spojrzała na nas niepewnie.
   - Gdzie jest Erik?
   - Poszedł wymierzyć sprawiedliwość – odparłam.
   Pokiwała głową.
   - To nawet dobrze. Ona nie powinna już nikomu zagrażać. Ale czemu poszedł sam? - Zerknęła na Martina.
   - Nie chciał, by ktokolwiek z nim szedł – odparł mój narzeczony.
   - Poradzi sobie – pocieszyłam Szoszannah, widząc niepokój w jej oczach. - Niedługo wróci.
   Kiwnęła ponownie głową i weszła do trumny. Wahałam się, czy jej nie przytulić, ale zamknęła już wieko, odgradzając się od nas. Pozostało nam pójść w jej ślady.
   Kiedy wstałam następnego popołudnia, Martin już był na nogach, za to Lily wstała dopiero godzinę po mnie.
   - Co z Erikiem? - spytała od razu.
   - Jeszcze jej nie znalazł – odparłam. - Spędził bezpiecznie poranek i szuka dalej.
   Usiadła na łóżku i pochyliła głowę. Siadłam obok niej i przytuliłam ją do siebie.
   - Jak było wczoraj na modlitwach?
   - Boję się o niego. O mojego brata. I o Ruth. Dopóki ona żyje, ciągle im coś grozi.
   - Dziś o zmroku dołączę do Erika – postanowił Martin. - We dwóch prędzej ją dopadniemy.
   - Nie. On chce to zrobić sam – zaoponowałam stanowczo.
   - W takim razie poszukam jej na własną rękę.
   Westchnęłam.
   - Lepiej, jak zajmiemy się chronieniem Ruth i brata Lily – stwierdziłam, patrząc na niego. Zastanawiał się przez chwilę.
   - No dobrze... Ale jeśli Erik jej nie znajdzie...
   - Znajdzie ją, choćby miał przetrząsnąć cały Izrael – przerwałam mu.
   - Oni nie wiedzą, że to przeze mnie – szepnęła nagle Szoszannah. - Myślą, że to dzikie zwierzę... - Zakryła twarz dłońmi. Nie wiedziałam, jak ją pocieszyć. Powtarzanie, że to nie jej wina, wydawało mi się teraz bez sensu.
   - Lily. - Martin kucnął przed nią i odjął jej ręce od twarzy. - Odblokuj mnie. - Popatrzył na nią uważnie.
   - Nie mogę. - Pokręciła głową. - Nie chcę, żebyś to czuł.
   - Pozwól mi, Lily. - Odgarnął jej zlepione krwawymi łzami włosy z twarzy. - Zamykając się, jest ci o wiele ciężej – mówił łagodnym głosem. - A mi nic nie będzie. Też straciłem rodziców, pamiętasz? Wiem, jak to jest. Nie blokowałem cię wówczas. Teraz ty też tego nie rób.
   Przez chwilę wahała się, w końcu skinęła głową. Podsunął stołek i usiadł przed nią. Wziął ją za obie ręce. Jego brązowe oczy uważnie patrzyły w jej szare, z których popłynęły kolejne, krwawe łzy, zostawiając na jej policzkach ciemnoczerwone ślady.
   - Dziękuję – szepnęła, ściskając mocniej jego dłonie. - Miałeś rację, jest lepiej.
   Przesiadł się koło niej i objął ją ramieniem, a Lily oparła głowę o jego ramię.
   - To dobrze, Lily. To dobrze.

   Pilnowałam brata Szoszannah wraz z nią, Martin zaś czuwał nad Ruth i jej rodziną. Erik natomiast wciąż szukał Dalili.
   Można śmiało powiedzieć, że przetrząsnął cały Izrael. Opłacił kilkunastu wampirów i ze trzydziestu ludzi, by donieśli mu, kiedy tylko ktoś ją zauważy. Opisał ją dokładnie, mówił nawet, że może być w ciemnej peruce. Szukał jej dwa tygodnie, nim zrezygnował i w końcu wrócił do nas.
   A Dalila jakby zapadła się pod ziemię.
   - Co się z nią mogło stać? - spytałam go, gdy siedzieliśmy wszyscy w salonie po jego powrocie.
   - Uciekła. Wyjechała do innego kraju. Innej możliwości nie widzę. I dopóki nie wróci, jesteśmy bezradni. - Zacisnął zęby, patrząc przed siebie ponurym wzrokiem.
   - Myślicie, że powróci? - spytała Lily niepewnie.
   - Nieprędko – odparł mój opiekun. - Mam jednak dziwne przeczucie, że wróci. A moje przeczucia, niestety, dość często się sprawdzają.
   - I co teraz? - zapytał Martin. - Koniec poszukiwań?
   - Wytropiłbym ją, ale to bez sensu gonić za nią po całym świecie. Wynająłem wampirzych strażników. Mają strzec twoją rodzinę, Szoszannah – zwrócił się do ukochanej. - Również w porcie są opłacone przeze mnie wampiry. Jeśli Dalila się pojawi, dowiemy się o tym.
   Lily przytuliła się do Erika i przymknęła oczy.
   - Jak się czujesz, moja pérakh?
   - Wczoraj wyjechał mój brat z żoną. Na pewno ktoś ich będzie chronił? Mają małe dziecko, a ona prawdopodobnie jest brzemienna.
   - Możesz być spokojna. - Pocałował ją we włosy i uścisnął jej dłoń. - Może pójdziemy zapolować, co ty na to, Szoszannah? Chyba dawno się nie posilałaś? - Popatrzył na nią z troską.
   - Chodźmy – zgodziła się wampirzyca i już po chwili biegli przed siebie, trzymając się za ręce i szukając okrutnych ganew na wampirzą kolację.
   Przytuliłam się do Martina i spojrzałam mu w oczy.
   - Czemu zawsze tam, gdzie przybędę, muszą się ciągnąć za mną kłopoty? A ci, na których mi zależy, muszą cierpieć?
   - Nasze życie jest długie – odparł mój ukochany, przyciągając mnie lekko do siebie. - Po złych dniach w końcu przyjdą lepsze, wiesz o tym, Amando.
   - Pewnie masz rację. - Położyłam głowę na jego ramieniu, a on przesunął ustami po mojej szyi. Uśmiechnęłam się lekko. - Kocham cię – szepnęłam, unosząc głowę.
   - Ja też cię kocham, najdroższa – odrzekł, a jego usta złączyły się z moimi w namiętnym, pełnym żaru i czułości pocałunku.

   Kolejne tygodnie mijały nam spokojnie. Nadeszło lato, a Erik już powoli zaczął planować ślub. Żałoba trwała rok, więc po tym czasie mieli zostać małżeństwem.
   Raz w miesiącu odwiedzali brata Szoszannah. Ja i Martin nie uczestniczyliśmy w tych odwiedzinach, lecz Erik potem mi to opowiadał i pokazywał. Początkowo Azariasz bardzo niechętnie odnosił się do niego, ciągle podpytując, czy ma zamiar się nawrócić. W końcu mój opiekun zniecierpliwił się i wyjaśnił, że niekoniecznie, co pewnie skończyłoby się wyproszeniem ich z domu i zerwaniem kontaktów, gdyby Erik nie wyciągnął ketuby – wstępnego kontraktu ślubnego. Po przeczytaniu go, Azariasz poważnie się zastanowił.
   - Stado wielbłądów? Srebrne puchary, złocone menory? Świeczniki chanukowe? Szaty barwione purpurą? I cały koszt ślubu? Musisz być strasznie bogaty. - Przeczytał wstępne ustalenia i spojrzał na swojego przyszłego szwagra podejrzliwie. - A co chcesz w zamian? Jaki posag?
   - W zamian chcę jedynie Szoszannah. Posag mi niepotrzebny. - Erik wzruszył ramionami.
   Tak oto rodzina Lily zaakceptowała jej przyszłego męża. Kiedy liście pożółkły i spadły z drzew, a jesień zastąpiła letnią porę, ustalono datę ślubu. Dwudziesty czwarty maja przyszłego roku.
   Ruth z mężem i córeczką ucieszyli się i pogratulowali Szoszannah. Jedynie Selim był ciekawy, gdzie Erik znajdzie rabina, który udzieli ślubu Izraelitce i poganinowi.
   - Już znalazłem – oznajmił mój opiekun. - To rabin, który jakiś czas temu został wampirem. Za porządną sumę zgodził się nas pobłogosławić o północy.
   Ruth i Selim spojrzeli na siebie, lecz nie skomentowali, za to Lily bardzo się ucieszyła.
   - Ślub o północy to wspaniały pomysł!
   W miarę upływu czasu, moja przyjaciółka wracała do równowagi po nieszczęściu, które ją spotkało. Większość czasu spędzała z Erikiem, spacerując, pokazując mu najciekawsze zakątki Izraela.
   Pewnego wieczora, gdy pierwszy śnieg spadł już na ziemię, przechodziłam obok pokoju Szoszannah i usłyszałam kłótnię.
   Ja i Martin czasem się sprzeczaliśmy, zdarzało się nawet, że cały dzień się do siebie nie odzywaliśmy. Kłótnię Lily i Erika słyszałam tylko raz, więc odruchowo zatrzymałam się, nasłuchując. Wiedziałam, że nie powinnam, ale ciekawość był silniejsza.
   - O co właściwie chodzi z tym mieszkaniem osobno, Szoszannah? - usłyszałam głos mojego opiekuna. - Nie ufasz mi?
   - Ufam, ale już ci to tłumaczyłam. Najpierw musi być ślub...
   - Ale jaki ślub? - W głosie Erika wyraźnie wyczułam ironię. - Rabin, który jest wampirem? I pije ludzką krew? Ty zresztą też. A to przecież zabronione, prawda? Nie zasłaniaj się religią, której nie ma, Szoszannah. Tradycja, owszem. Rozumiem to i dlatego robię wszystko, żebyś miała ten swój wymarzony ślub. Chcesz baldachim – będzie baldachim. Chcesz wesele? Będzie. Będzie wszystko, co zechcesz. Ale może ty byś też czasem pomyślała, czego ja chcę?
   - A czego chcesz?
   - Chcę widzieć ciebie po otwarciu wieka trumny. I zasypiać, wiedząc, że jesteś tuż obok. A nie za ścianą. Czy to tak wiele?
   - Ale jakie to ma znaczenie? - W głosie Lily wyraźnie słychać było zdziwienie.
   - No właśnie. To, czego ja chcę, nie ma znaczenia. A jakie znaczenie ma ta cała, bezsensowna, męcząca ceremonia? Bo dla mnie nie ma. Żadnego. Ja mógłbym już nazywać cię żoną i to bez żadnych, zbędnych ceregieli.
   - Jak możesz tak mówić?! To moje dziedzictwo! - Usłyszałam, jak coś roztrzaskało się o ścianę. Byłam ciekawa, co to było, sądząc po odgłosie, jakiś dzban, aczkolwiek nie miałam zamiaru tego sprawdzać. Wiedziałam, że powinnam odejść, a nie dalej ich podsłuchiwać, ale moja ciekawska natura zatrzymała mnie w miejscu.
   - I takie tłuczenie wszystkiego, co masz pod ręką, też jest dziedziczne?
   Rozległ się podobny dźwięk.
   - Chciałaś mnie trafić? - W głosie Erika zabrzmiało rozbawienie.
   - Nie denerwuj mnie!
   - Obawiam się, że będę musiał pokryć te szkody z twojego posagu, moja droga.
   Kolejny hałas rozbijanej rzeczy. Wzięłam głęboki wdech i postanowiłam interweniować, zanim rozwalą cały dom. Ostrożnie ruszyłam do drzwi.
   - Ach tak? Moje zwyczaje nic cię nie obchodzą, a posag to byś chciał? Wyjdź stąd. Wyjdź, powiedziałam! Nie podchodź, nie mam zamiaru z tobą...
   W tym momencie zapadła niepokojąca cisza. Powoli, cicho uchyliłam drzwi. Ujrzałam Erika, całującego swoją narzeczoną, która początkowo wyraźnie próbowała go odepchnąć, ale w końcu objęła go za szyję.
   Pokręciłam głową i wycofałam się dyskretnie. Wyszłam do salonu poszukać Martina, ale zanim go znalazłam, Erik wpadł jak burza i zatrzymał się tuż przede mną.
   - Coś się stało? - Uniosłam pytająco brwi.
   - Kiedyś ona doprowadzi mnie do szału! - mruknął mój opiekun. - Wiesz, że jak się zdenerwuje, to rzuca tym, co ma pod ręką? Dopóki celuje w ścianę, to jest nawet zabawne. Tylko czasami zupełnie jej nie rozumiem. Ciebie jest mi łatwiej kochać – stwierdził nagle. - Nie rzucasz we mnie niczym, nie robisz problemów z tego, jakiego wyznania jestem i jak coś jest nie tak, wchodzę do twej głowy i już wiem, co. No i cię nie pragnę, jesteś dla mnie jak siostra.
   - Ależ marudzisz. - Podeszłam i pocałowałam go w policzek. - Kochasz ją taką, jaka jest, prawda?
   - Prawda. - Objął mnie i przytulił. - I powinniśmy korzystać z tego czasu, jaki nam jeszcze został.
   - Zostało wam mnóstwo czasu – odparłam, kładąc głowę na jego ramieniu. - Cała wieczność.
   - Chciałbym, żeby tak było, Amando. Chciałbym. Ale wiem, czuję, że tak nie będzie.
   - To tylko przeczucia, które się nie sprawdzą – zaoponowałam. Erik spojrzał mi w oczy, a jego wzrok był smutny.
   - Chciałbym, żebyś miała rację.
   To, co mówił Erik, było niepokojące, ale nigdy się nad tym głębiej nie zastanawiałam. Obecnie głowę nam wszystkim zaprzątało wesele. Ciekawa byłam, jak ono wygląda. Lily mi już co nieco opowiadała, ale jakoś trudno było mi to sobie dokładnie wyobrazić. A kiedy minęła już zima i przyszła wiosna, ślub zaczął zbliżać się wielkimi krokami.
   I choć każdy z nas spodziewał się, że to będzie niezwykłe wydarzenie, nigdy byśmy nie przypuszczali, co tak naprawdę wydarzy się tego dnia. Dwudziestego czwartego maja tysiąc trzysta sześćdziesiątego trzeciego roku.