Rozdział XIII - Zaskakująca przyjaźń

28.11.2011

   - Skarbie, pożyczysz mi kolczyki? Te długie, czarne. - Amy weszła do kuchni ubrana w elegancką spódnicę i bluzkę.
   - Idziesz na randkę czy co? - Jej córka zrobiła duże oczy na ten widok.
   - Oj tam, zaraz na randkę. Fred dzwonił, że chce mnie gdzieś zabrać, to wszystko.
   - Super. - Dziewczyna uśmiechnęła się szeroko. - To udanej... udanego spotkania. A kolczyki są w łazience w kuferku.
   Amy pokiwała głową i wyszła, a ja wróciłam do opowiadania.

   - Pasuje do niej, prawda? - Jahmes spojrzał na mnie z uśmiechem i beztrosko poklepał Martina po ramieniu. - Nie martw się, poza przytulaniem się w ciasnym tunelu do niczego między nami nie doszło.
   - No to mnie uspokoiłeś – mruknął Martin, ale uśmiechnął się lekko. Wzięłam go za rękę i spojrzałam na pozostałych. Staliśmy w blasku księżyca, pośród piasków pustyni, mniej lub bardziej pokryci ludzką krwią. Gdyby zobaczył nas teraz przypadkowy człowiek, mógłby uznać nas za jakieś mroczne zjawy pustynne.
   - Idziemy tam, gdzie zeszłej nocy? - spytałam Erika.
   - Tak, nikt poza nami nie zna tamtej kryjówki. - Ruszył pierwszy, trzymając Lily za rękę. - Chodźmy zatem.
   Już po chwili pędziliśmy w wampirzym tempie. Tuż przed świtem dotarliśmy do opuszczonego budynku, w którym spędziliśmy wczorajszy dzień i weszliśmy do środka. Kiedy zeszliśmy do piwnicy, Jahmes rozejrzał się ciekawie.
   - A gdzie wasze trumny?
   - Nie zdążyliśmy ich jeszcze przenieść – wyjaśniłam. Skinął głową i usiadł w kącie, ja z Martinem na poprzednim miejscu, obok pudeł, a Erik i Szoszannah po drugiej stronie. Mój opiekun objął ją i przytulił, a Lily oparła głowę na jego ramieniu. Jahmes zerknął na nich przelotnie i spojrzał na mnie.
   - Miłego odpoczynku wszystkim cukierkom, kwiatkom, zazdrośnikom i twardzielom. - Odwrócił się przodem do ściany, a tyłem do nas. Roześmiałam się, Lily również się uśmiechnęła.
   - Do jutra, Jahmes – powiedziałam.
   - Do jutra – powtórzyła moja przyjaciółka.
   Zamknęłam oczy i wtuliłam się w mojego ukochanego, czując ciepło jego ramion i jego usta na moim policzku. Przed snem pomyślałam jeszcze, że dobrze jest być znowu przy nim.

   Obudziłam się, siadając gwałtownie. Rozejrzałam się po piwnicy. Odetchnęłam z ulgą na widok znajomych sylwetek. Napotkałam błyszczące ciemnobrązowe oczy Jahmesa.
   - I jak się spało cukierkowi w słodkich objęciach narzeczonego? - spytał, uśmiechając się półgębkiem.
   - Dobrze, tylko przebudzenie było... dziwne. Jakbym wciąż tam była.
   - To minie. - Jahmes zerknął na moje ramię. - A jak rana?
   - Już dawno się zagoiła. - Odwinęłam pokrwawiony bandaż i sprawdziłam. - Jest w porządku.
   Mężczyzna pokiwał głową, wstał i podszedł do okna, patrząc na wpadające przez nie promienie słońca. Stał tuż przy nich w zamyśleniu.
   - Co teraz zamierzasz? - spytałam cicho.
   - Cóż, mam zamiar dorwać co najmniej dwóch sadystów. - Odwrócił się i spojrzał na mnie.
   - A potem?
   Wzruszył ramionami.
   - Coś się wymyśli. - Ponownie odwrócił wzrok.
   Zanim zdążyłam odpowiedzieć, wstał Erik. Uśmiechnęłam się do niego i spojrzałam na śpiącego jeszcze Martina. Dotknęłam jego chłodnego policzka i położyłam głowę na jego piersi, czekając, aż się obudzi.
   Kilka minut później otworzył oczy i uśmiechnął się, przesuwając ręką po moich czarnych lokach. Usiedliśmy, objął mnie i przytulił policzek do mych włosów. Jahmes siedział przy ścianie, mierząc Erika niechętnym wzrokiem. Nie za bardzo rozumiałam, z czego to wynikało. A może tak mi się tylko wydawało?
   Nagle Jahmes ponownie wstał i wyszedł z piwnicy. Spojrzałam na Martina, który skinął głową, pocałował mnie w policzek i podniósł się, podając rękę. Wstałam i zerknęłam na Erika oraz jego żonę, która właśnie się budziła.
   - Zaraz do was przyjdziemy – mruknął mój opiekun. Skinęłam głową i poszliśmy na górę. Jahmes stał i patrzył w okno.
   - I znów tyle czekania do zmroku. Nie cierpię tego.
   - Taki już los wampira – odparł Martin, opierając się o stół. Jahmes spojrzał na niego w zamyśleniu, a w jego oczach ujrzałam dziwny niepokojący błysk.
   - Słyszałem, że rzeźbisz – odezwał się.
   - Tak, a co? Masz jakieś zamówienie? - Mój narzeczony zerknął na niego podejrzliwie.
   - Tak, pewnie, myślałem o pomniku. - Jahmes parsknął śmiechem i usiadł na krześle. - Twardszym niż ze spiżu – dodał jakby od niechcenia.
   - Strzelającym nad ogrom królewskich piramid? - Martin popatrzył na niego uważniej.- Cóż, trochę mi to zajmie.
   - Czytałeś Horacego? - Egipcjanin spojrzał na niego w zdumieniu.
   - Tak, kiedyś, dawno temu... - Mój ukochany zerknął na niego z nie mniejszym zdziwieniem. - Nie wyglądasz na kogoś, kto siedzi zatopiony w książkach.
   - Zwodzą nas pozory prawdy – zacytował Jahmes, patrząc na Martina w zamyśleniu. - Horacy to interesująca osoba.
   - Ale w niektórych kwestiach się mylił. - Martin usiadł na krześle obok Jahmesa, a ja obiecałam sobie, że przy najbliższej okazji przeczytam jakieś dzieło Horacego. Na razie pamiętałam o nim tylko tyle, że był Rzymianinem.
   - W niejednej sprawie nie miał racji, ale cóż, nie jego wina. Mówiąc: Ani wielki, ani mały nie uniknie śmierci, Horacy nie wziął pod uwagę wampirów!
   Martin roześmiał się i złapał mnie za rękę, przyciągnął i posadził na kolanach. Spojrzał na mnie, potem na Jahmesa i nagle spoważniał.
   - Dziękuję, że zaopiekowałeś się Amandą.
   Mój przyjaciel wzruszył ramionami.
   - Po prostu znalazłem się w odpowiednim miejscu w odpowiednim czasie. Nic nie dzieje się bez powodu. Któż znałby Hektora, gdyby Troja była szczęśliwa?
   - Czytałeś też Iliadę? - Intensywnie brązowe oczy mojego ukochanego zrobiły się nieco większe.
   - No pewnie, opisy Homera są świetne – odparł Jahmes i już po chwili dyskutowali o Hektorze i Achillesie. Aż mi było głupio, że nie mogę włączyć się do rozmowy, bo z Iliady nic nie pamiętałam. Co prawda jako księżniczka musiałam zapoznać się ze słynnymi dziełami, aczkolwiek nigdy się do tego nie przykładałam, poza tym to było tak dawno...
   Ich dyskusję przerwało wejście Erika z Lily.
   - Musimy ustalić, co teraz robimy – odezwał się mój opiekun. - Do wyboru mamy: znaleźć Asima, skutecznie unieszkodliwić Yassena lub wyjechać z Egiptu i podążyć do Kongo, by odnaleźć rodzinę Zuri. - Zerknął na mnie.
   - Myślę, że powinniśmy zająć się teraz naszym chłopcem – odpowiedziałam. Erik spojrzał na Lily.
   - Też tak uważam.
   - Martin?
   Mój narzeczony wzruszył ramionami.
   - Yassen i Asim mogą być niebezpieczni, ale dopóki bezpośrednio nam nie zagrażają, powinniśmy zająć się Zuri.
   - Świetnie. Jesteśmy więc zgodni co do tego. - Na końcu Erik zerknął na Jahmesa, który wpatrywał się w okno i wydawał się niewiele zainteresowany rozmową. - A ty co zamierzasz, Jahmesie?
   Egipcjanin spojrzał na niego powoli i przez chwilę mierzyli się wzrokiem.
   - Mam kilka spraw do załatwienia.
   - Może pojedziesz z nami? - zapytałam. - Znasz Egipt, byłbyś naszym przewodnikiem. Zawsze zdążysz się zemścić.
   Jahmes pokręcił głową.
   - To chyba nie jest najlepszy pomysł.
   - Dlaczego? - Martin uniósł brwi i zerknął na Jahmesa. - Zawsze lepiej podróżować w grupie, a jeśli zaprowadzisz nas do Kongo, to pomożemy ci dorwać tych Mazbah. Prawda? - Spojrzał na mnie. Energicznie pokiwałam głową i zerknęłam na mojego opiekuna, który przyglądał się obojętnie tej wymianie zdań.
   - Obawiam się, że jeśli teraz ich nie znajdę, to potem może być trudniej – odparł Jahmes, kręcąc głową. Już miałam zaprotestować i ponowić prośbę, kiedy ubiegła mnie Lily.
   - Jedź z nami, Jahmes – odezwała się. Egipcjanin spojrzał jej w oczy i przez chwilę milczał, w końcu skinął głową.
   - Jak mogę odmówić takiemu odważnemu kwiatkowi?
   Szoszannah uśmiechnęła się, a Erik westchnął i wyjął mapy, po czym leżącą obok ścierką zgarnął kurz ze stołu i położył na nim pergaminy.
   - Pójdziemy przez obszary pustynne między jeziorem Czad, a Sudanem, przez środkową Afrykę, do Kongo.
   - Przez Saharę? - Jahmes pokręcił głową, wstał i podszedł do mapy. - Na pustyni trudniej o pożywienie, a nie mam ochoty na dietę zwierzęcą.
   - Kilka dni nie wytrzymasz? – zapytał mój opiekun, unosząc brwi.
   - A nie lepiej, jak pójdziemy wzdłuż Nilu? Przez Sudan?
   - Nie wiemy, kto jest tam wampirzym władcą i czy jest przychylny obcym. - Erik spojrzał na mnie znacząco. - A zwłaszcza gorącokrwistym.
   - Jak ostatnio tam byłem, wampiry nie miały żadnego władcy. - Jahmes wzruszył ramionami. - A poza tym, nie musimy się tam zatrzymywać. A jak chcecie przebyć pustynię z małym chłopcem?
   - To nie problem, zabierzemy ze sobą zapasy wody i żywności, poza tym mamy wielbłądy. - Mój opiekun był wyraźnie przekonany co do swoich racji. - Za to w Sudanie mogą czekać nas kłopoty. Mam złe przeczucia.
   - I mamy wyruszyć dłuższą i gorszą drogą z powodu przeczuć? - Jahmes uniósł brwi. - Jeśli mam was poprowadzić, pójdziemy przez Sudan – powtórzył uparcie.
   Erik przewrócił oczami, spojrzał na nas przelotnie i przez chwilę patrzył na Jahmesa.
   „Zgódź się, przecież to bez różnicy, którędy pójdziemy”, poprosiłam go w myślach. Popatrzył na mnie w zamyśleniu. W końcu skinął głową.
   - No dobrze, niech ci będzie. - Usiadł przy stole, obrzucając Egipcjanina niechętnym wzrokiem.
   Zaczynałam rozumieć tę niechęć. Zetknęły się dwie silne osobowości i trudno im było dojść do porozumienia. Miałam tylko nadzieję, że przeczucia Erika tym razem się nie sprawdzą. Najbardziej niepokojące było to, że zwykle się nie mylił. Ale tym razem będziemy ostrożniejsi, poza tym Jahmes zna drogę, więc szybko powinniśmy dotrzeć na miejsce.
   Lily podeszła do męża i objęła go za szyję. Erik przytulił ją do siebie, intensywnie nad czymś myśląc. Kiedy próbowałam dociec o czym, zablokował umysł. Wzruszyłam więc ramionami i przytuliłam się do Martina.
   - Mówiłem już, jak nienawidzę czekania na zmrok? – spytał Jahmes, wpatrując się w okno.
   - Podobno cierpliwość jest cnotą – zwrócił mu uwagę Martin.
   - Podobno. - Egipcjanin spojrzał na niego, uśmiechając się półgębkiem. - Ale ja tam nigdy nie byłem cnotliwy.
   Roześmiałam się razem z narzeczonym. Przez chwilę siedzieliśmy w milczeniu, w końcu Jahmes wstał i zaczął zwiedzać dom. Najwyraźniej jednak nie znalazł nic ciekawego, bo wrócił. Spojrzał na nas i przewrócił oczami.
   - Ależ macie ponure miny. Jak Antygona idąca na śmierć.
   - Antygona tak naprawdę nie musiała umierać – zaprzeczył Martin. - Sama się powiesiła.
   - Owszem, ale miała zostać zamurowana żywcem. Ciekawa śmierć, prawda? - Jahmes usiadł obok Martina. - Jak wampir w trumnie śmierci.
   - Wampir umiera o wiele dłużej – wtrąciłam.
   - Tak, cukierku, ale myślę, że to by nie pocieszyło Antygony – odrzekł Jahmes, uśmiechając się ponownie.
   - Jednak wszystko zaczęło się od Edypa – powiedział Martin i już po chwili omawiali losy króla Edypa i jego dzieci. Zerknęłam na Erika, który przeglądał mapy. Lily najwyraźniej przysłuchiwała się dyskusji podopiecznego z Jahmesem, bo podeszła bliżej. Już po chwili została wciągnięta w rozmowę. Usiadłam obok Erika i ściszyłam głos.
   - Wszystko w porządku?
   „Tak, promyczku”, odpowiedział mi w myślach. „Tylko zastanawiam się, czy dobrze robimy, idąc wzdłuż Nilu.”
   „Jahmes zna okolicę, nic się nie stanie.”
   „Obyś miała rację.” Pogłaskał mnie po włosach czułym gestem, a ja przytuliłam się do jego ramienia. Usłyszałam śmiech Lily, która nagle odwróciła się, wstała i usiadła mężowi na kolanach.
   - Kocham cię – szepnęła do jego ucha, wyraźnie poprawiając mu humor. Uśmiechnął się, pocałował ją w policzek i zerknął na Jahmesa, który jedynie przelotnie na nich spojrzał, wracając do rozmowy z Martinem.
   Usiadłam i słuchałam. Obaj mężczyźni byli bardzo zaangażowani w rozmowę, przeskakiwali z tematu z temat, wciąż trzymając się literatury. Przysłuchiwałam się im z uśmiechem. Wiedziałam, że Martin interesuje się literaturą, kilka razy zaczął mi coś opowiadać, ale nie byłam zorientowana w tym temacie. Erik też rzadko rozmawiał o przeszłości, wolał omawiać przyszłość i teraźniejszość, więc do tej pory Martin nie miał z kim pogadać. Teraz już tak. Miałam nadzieję, że Jahmes zostanie z nami dłużej.
   Dzień minął wyjątkowo szybko i gdy zapadł mrok, wybiegliśmy z naszej kryjówki, kierując się w stronę gospody. Jahmes zatrzymał się przed nią i pokręcił głową.
   - Muszę się w końcu porządnie posilić. Wrócę za jakieś dwie godziny i możemy ruszać w drogę.
   - Dobrze – rzekł krótko Erik. Kiedy Egipcjanin zniknął z pola widzenia, Martin wziął mnie za rękę i również zaproponował polowanie.
   - Na pewno jesteś bardzo głodna, kochanie.
   Pokiwałam głową. Jeszcze nie powiedziałam mu, że piłam ludzką krew i dlatego nie odczuwam głodu tak bardzo. Ale polowanie nam nie zaszkodzi, poza tym obiecałam odwiedzić Ozy'ego, sprawdzić, czy bezpiecznie dotarł do domu.
   - W takim razie udanego polowania i wracajcie szybko – powiedział Erik i razem z Szoszannah weszli do gospody. Spojrzałam na mojego ukochanego, który wziął mnie za rękę i ruszyliśmy na łowy.