Rozdział XII - Smak zemsty

21.11.2011

   Karolina dodała ostatnie składniki do placka, wymieszała i wlała na blachę, po czym wstawiła do piekarnika i nastawiła zegarek.
   - Mów dalej. - Zerknęła na mnie. - To był Asim, prawda?
   Skinęłam głową.
   - A co to była za pułapka?
   - Pułapka na nas, gdybyśmy chcieli uwolnić Jahmesa.
   - Ale go uwolniliście? - Dziewczyna usiadła na krześle i spojrzała na mnie z niepokojem.
   Uśmiechnęłam się lekko i opowiadałam dalej.

   - Okłamałeś mnie. - Spojrzałam na Asima oskarżycielskim wzrokiem.
   - Ależ skąd. - Arab omiótł spojrzeniem mnie i moich przyjaciół. - Tak jak obiecałem, twojemu wampirkowi włos nie spadł z głowy. Nie było mowy o tym, że nie możemy go skuć. Za to wydaje mi się, że to ty nie dotrzymałaś umowy. Wróciłaś i to w sporym towarzystwie.
   - Obiecałam, że nie będziemy się mścić i zamierzam dotrzymać słowa! - zawołałam. - Wróciłam po Jahmesa.
   - Który nie zawaha się nas zabić – dokończył Asim.
   - Wypiję trochę waszej krwi i będę patrzył, jak powoli umieracie – zapowiedział spokojnie Jahmes. Arab zerknął na niego przelotnie i znów spojrzał na mnie.
   - Nie wypuściłem cię po to, żebyś wróciła. Miałaś szansę, Amando. Tak jak i twoi przyjaciele. Dość długo byli nieuchwytni, sprytnie zmieniali kryjówki, ale w końcu sama ich przyprowadziłaś. Widzisz, a ty nie wierzyłeś, że po niego wróci – zwrócił się do Makina, który stanął obok niego. Na jego widok Erik syknął, odsłaniając kły i rozejrzał się w poszukiwaniu wspomnianej pułapki. Ciemne oczy rozbłysły gniewem.
   „Muszą czuć się bezpiecznie, więc pewnie to poważne zabezpieczenie”, przekazałam mojemu opiekunowi.
   Wiedziałam, że nie ma sensu negocjować. Mogliśmy polegać tylko na sobie. Spojrzałam na Jahmesa, który próbował uwolnić się z łańcuchów. Nie mógł z jednego tylko powodu – pokryte były kredą, a więc również magią hoodoo.
   - Co to za pułapka? - spytałam mojego przyjaciela.
   - Nie mam pojęcia – odparł ponuro. - Kiedy się ocknąłem, stałem tutaj, pod baldachimem, a oni wyraźnie omijali tamto miejsce. - Wskazał głową na plac oddzielający nas od niego. - A po zmroku zabrali baldachim. Ale podejrzewam, że to coś z tamtymi kołkami. - Skierował wzrok na ścianę, gdzie przymocowane były kołki.
   - Wiem! - Szoszannah kucnęła i wskazała palcem na niemalże niewidoczną dla ludzkich oczu żyłkę, a właściwie cały rząd takich żyłek tuż nad ziemią. Przebiegła wzrokiem i zatrzymała na ścianie. - Przecież to proste. W chwili, gdy poruszy się żyłkę, porusza się mechanizm za ścianą i wprawia kołki w ruch!
   - Jak to zatrzymać? - zapytałam. Spojrzałam na Jahmesa, który patrzył na Lily z zainteresowaniem.
   - Trzeba uruchomić mechanizm i sprawić, że wszystkie kołki wystrzelą, albo go rozbroić – stwierdził Erik.
   - Proszę bardzo, próbujcie – powiedział Makin ze złowrogim błyskiem w oczach.
   - Jeśli uruchomicie kołki, przebiją i jego – ostrzegł Asim, wskazując na Jahmesa. - Możecie tak stać do świtu, a i tak nie uda wam się go uwolnić.
   - Zobaczymy – mruknęłam. Spojrzałam na Lily, która ostrożnie wyjrzała, przyglądając się konstrukcji. Erik złapał ją za ramiona i wciągnął z powrotem.
   - Miałaś się nie narażać. Chcesz, żeby jakiś kołek przebił ci twój śliczny policzek? - zapytał, unosząc brwi. Szoszannah pokręciła głową.
   - Tam wszystko zatrzymuje się w jednym miejscu. Zobaczcie sami.
   Wyjrzałam zza wrót, uważając, by nie dotknąć żadnej żyłki i dostrzegłam całą ich plątaninę na ścianie po lewej stronie. Ściana po prawej była pusta, a żyłki zawieszone tuż nad ziemią zatrzymywały się kilka centymetrów przed nią, przewiązane na kołkach wbitych w ziemię.
   Za mną wyjrzeli Erik i Martin, ale dostrzegli to samo, co ja. Zdaje się, że tylko Lily widziała coś więcej. Wychyliła się i ponownie śledziła przebieg żyłek.
   - Wiesz, jak to zatrzymać? - spytałam ją.
   - Jak byłam mała, Azariasz mnie kiedyś nauczył, jak się zakłada pułapki. - Szoszannah mówiła ściszonym głosem, tak żebyśmy tylko my słyszeli. - I jak ktoś nam podpadł, to wpadał w taką pułapkę. - Uśmiechnęła się na samo wspomnienie. - Były proste, niegroźne. Potem zaczęliśmy je dopracowywać. Jednak każdą pułapkę trzeba było zdjąć i to tak, żeby wystarczyło pociągnąć za jakiś sznurek albo go przestrzelić. - Wyjęła kuszę. - Tutaj jest podobnie. Tam na górze jest niewielki węzeł, trzeba go rozwiązać, a wtedy cała konstrukcja padnie.
   - Ja to zrobię – powiedział Erik, sięgając po jej kuszę, ale Lily odsunęła się lekko i pokręciła głową.
   - Nie wiesz, w które miejscu trafić, ja to robiłam wiele razy.
   - Jesteś pewna, że to zadziała? - zapytałam jej. Nie za bardzo się w tym orientowałam, ale wierzyłam, że wie, co mówi.
   - Nie do końca, przecież to nie ja to budowałam, ale z tego co wiem, na tym to powinno polegać.
   Nagle Asim podszedł bliżej i zawołał:
   - Macie ostatnią szansę. Odejdziecie i już więcej nie wrócicie, albo wszyscy zginiecie.
   - Nie udawaj, że cię to obchodzi! - odparłam, patrząc na niego z gniewem.
   - Masz rację. - Arab zmarszczył brwi. - Nic mnie to nie obchodzi. Straż!
   W tym momencie z korytarza wyszli Egipcjanie, każdy uzbrojony w kuszę z kołkami. Było ich może ze dwudziestu. Wysmarowani byli kredą, ich twarze zdawały się być upiornie białe. Wyglądali strasznie, zwłaszcza, że nie czuć od nich było strachu, a jedynie pewność zwycięstwa. Pewność, że hoodoo uchroni ich od śmierci.
   Byliśmy między kołkami ze ściany, a bronią Egipcjan. Jak mogliśmy sądzić, że Asim i Makin tak po prostu stoją sobie i czekają, aż wymyślimy sposób na uratowanie Jahmesa?
   Kolejne wydarzenia działy się w błyskawicznym tempie. Najpierw Szoszannah, zanim Erik zdążył zaprotestować, wyszła na plac, stawiając jedną stopę między dwiema żyłkami, a drugą nieco dalej. Stała na palcach, a jej drobne stopy obute w aksamitne buciki były zaledwie milimetry od żyłki. Podniosła kuszę, wycelowała i strzeliła.
   Zamarłam na ułamek sekundy, podobnie jak moi przyjaciele i jednocześnie spojrzeliśmy na Lily.
   Kiedy niewielki węzeł na górze muru pękł, nagle żyłki opadły na ziemię. Poczułam, jak ogarnia mnie ulga. Spojrzałam na Egipcjan stojących naprzeciwko nas i celujących kuszami. Nie strzelali, czekali widocznie na sygnał albo atak.
   Erik pierwszy wyskoczył z przejścia i znalazł się przy swojej żonie. Przytulił ją bez słów, wymówki najwyraźniej pozostawiając na później. Ruszyłam w stronę Jahmesa. Asim, widząc, co się stało, zniknął w wejściu, wołając Makina, który stał na placu w kuszą w rękach.
   - Idź, zaraz cię dogonię – krzyknął sadysta i skierował ją w stronę Jahmesa.
   - Jeśli go zastrzelisz, zabijemy cię – warknęłam, podczas gdy Martin i Erik uważnie obserwowali strażników z kuszą.
   - Nie boję się was – mruknął Makin i wystrzelił, celując w serce Jahmesa.
   Działam właściwie instynktownie. Błyskawicznie znalazłam się przed moim przyjacielem, ale nie zdążyłam złapać strzały. Wbiła mi się w lewe ramię. Zacisnęłam zęby i wyrwałam ją.
   - Amanda! - zawołał Martin, usłyszałam też myśli Erika, ale obaj w tym momencie bronili się przed Egipcjanami, którzy widząc atak sadysty, zaczęli strzelać.
   - Zamiast bawić się w bohaterkę, może lepiej byś mnie rozkuła, cukierku? - mruknął Jahmes. Makin szykował już kolejny kołek. To były kwestie sekund.
   - Sam to zrób – odpowiedziałam, zdejmując talizman i zarzucając mu go na szyję. Kiedy tylko opadł na jego pierś, usłyszałam zgrzyt rozrywanych łańcuchów i Jahmes złapał w locie wystrzelony kołek, po czym odrzucił go tuż obok głowy Makina, wbijając go w ścianę.
   - Nie wiem, co to mi założyłaś, ale już mi się podoba. - Wampir uśmiechnął się szeroko i rzucił na sadystę.
   Obejrzałam się na pozostałych. Erik ukręcił kark kolejnemu strażnikowi, a Lily i Martin strzelali do nich z kuszy. Widząc, że hoodoo wcale ich nie chroni, a wampiry nadal żyją, Egipcjanie zaczęli się wycofywać i po chwili znikli za zakrętem. Wówczas Martin znalazł się przy mnie, patrząc z niepokojem na ranę w ramieniu.
   - Zaraz powinna się zagoić – uspokoiłam go. Objął mnie i pocałował w policzek, po czym udarł kawałek koszuli i owinął mi ramię. Właściwie nie było to potrzebne, bo krew i tak już przestała płynąć, ale nie protestowałam. Gdyby wiedział, że nie takie rany już przechodziłam...
   Obejrzałam się na Jahmesa, który przyciskał Makina do ściany.
   - Lubisz dobrą zabawę, prawda? - zapytał, po czym ukąsił go w szyję i zaczął pić.
   - Ten drugi Arab uciekł, ale go dorwę – zdecydował Erik i rzucił się w pogoń za Asimem. Nie zaprotestowałam. Makin strzelał do mojego przyjaciela, a więc nie dotrzymał warunków umowy. W takim razie ja też nie musiałam.
   Lily i Martin stanęli obok mnie. Jahmes natomiast przestał pić krew, puścił na chwilę sadystę i w wampirzym tempie pobiegł po duże żelazne gwoździe leżące w koszyczku. Następnie złapał jeden z nich i przygwoździł go do ściany, wbijając mu w dłoń. Sadysta zacisnął zęby, ale nawet nie jęknął. Podobnie, gdy gwóźdź wylądował w drugiej jego ręce.
   - Robi mu to samo, co on nam – wyjaśniłam cicho Lily i Martinowi. - Z tym, że ten Arab robił to przez kilka dni.
   - Przebijał cię gwoździami?! - Martin obrócił mnie w swoją stronę. W jego brązowych oczach dostrzegłam współczucie i gniew. Przytulił mnie obronnym ruchem i spojrzał z nienawiścią na Makina.
   - I kołkami, to jego ulubione zajęcie – dodał Jahmes, wbijając w sadystę kolejny gwóźdź, tym razem w nogę. Powoli przebijał mu kolejne części ciała: nogi, kolana, ramiona, żebra... Robił to niemal automatycznie, patrząc na niego obojętnym wzrokiem. Z ust poranionego wydobywał się cichy jęk. W końcu Jahmes zatrzymał się i spojrzał mu w oczy. - Wolisz umierać wolno, czy szybko? - Wbił mu kolejny gwóźdź w ramię. - Coś mówiłeś? - Podniósł gwóźdź i przesunął ostrzem po jego policzku. - A może chcesz się jeszcze trochę pobawić?
   Wrócił Erik. Omiótł spojrzeniem plac i zatrzymał go na mnie.
   - Sprytnie się ukrył. Jutro go znajdę. Niedługo świt.
   Skinęłam głową i nagle usłyszeliśmy głośny zgrzyt. To wrota zamykały się, zatrzymując nas na placu. Martin i Lily skoczyli w tamtą stronę, ale było już za późno.
   - Wyjdziemy drugim wyjściem – powiedział Erik, wzruszając ramionami.
   - Nie, tam pewnie jest pułapka – zaprzeczył Jahmes. - Przejdziemy górą. - Odsunął się o krok i patrzył na Makina, przybitego do muru gwoździami. Z ran obficie spływała mu krew, a ciało drżało w bolesnych konwulsjach. W końcu był tylko człowiekiem, rany nie goiły mu się tak szybko. - Pamiętasz pewną wampirzycę, Dżamilę? - zwrócił się do niego mój przyjaciel. - Na pewno pamiętasz. Zabiliście ją, ty i dwóch pozostałych. Gdzie oni są? Pokaż mi. - Podniósł mu głowę i spojrzał w oczy. - Pokaż, a skończą się twoje męki. Inaczej poznasz, co to prawdziwy ból. To, co teraz czujesz, to jeszcze nic.
   Sadysta zacisnął zęby i spojrzał mu w oczy. Jahmes patrzył przez  dłuższą chwilę, po czym jednym sprawnym ruchem ukręcił mu kark. Ciało mężczyzny zawisło bezwładnie na murze.
   Jahmes przyglądał mu się jeszcze przez chwilę. Podeszłam i położyłam mu dłoń na ramieniu. Obejrzał się na mnie.
   - Sądziłem, że zemsta ma słodszy smak – szepnął cicho.
   - Nie. Zemsta zawsze jest zawsze gorzka – odparłam równie cicho.
   - Ale to jeszcze nie koniec. - Odsunął się i spojrzał na moich przyjaciół. - Wynośmy się stąd. - Ruszył w stronę muru, wdrapał się na niego zwinnie, wykorzystując nierówności i stanął na szczycie, rozglądając się. - Dość monotonna okolica. Gdzie nie spojrzeć, to piach.
   - Jak to na pustyni – mruknęłam i podeszłam do muru. Jahmes zdjął talizman i puścił go. Złapałam, założyłam na szyję i zaczęłam wdrapywać się na mur, a kiedy docierałam już na szczyt, wampir złapał mnie za ręce i wciągnął.
   - Teraz ta ślicznotka – wskazał na Szoszannah, która uśmiechnęła się lekko i zaczęła wdrapywać po murze. Kiedy była blisko, również ją wciągnął i ostrożnie postawił na szczycie.
   - Jahmes z rodu Juliusza Cezara i Kleopatry. - Ukłonił się, po czym sięgnął po jej dłoń i pocałował.
   - Szoszannah Neawiw – odparła Lily, spuszczając skromnie wzrok.
   - Idealnie do ciebie pasuje, lilium candidum – stwierdził Jahmes, patrząc na nią z uśmiechem. Wtem dostrzegł jej bliznę na nadgarstku i zmarszczył brwi. - Kto ci to zrobił, kwiatku?
   - Och, to dawne dzieje. - Uniosła głowę i spojrzała na jego twarz, a on natychmiast ją puścił i dotknął swojego policzka.
   - Paskudnie wygląda, co? - mruknął, uśmiechając się półgębkiem.
   - Wcale nie – zaprzeczyła Lily ze zdziwieniem. - Wcześniej ich nawet nie zauważyłam. To tamten Arab?
   - To już dawne dzieje. - Uśmiechnął się szeroko. - Ryzykowałaś dla mnie życie. Muszę przyznać, że bardzo odważny z ciebie kwiatuszek – dodał i obrzucił niechętnym spojrzeniem Erika, który właśnie wdrapał się na mur i stanął za Szoszannah, obejmując ją w pasie.
   - Pozwól, że ja też ci się przedstawię. Erik, mąż Szoszannah.
   - Tak, tak, twoja podopieczna coś mi tam wspominała. Tak to już bywa, że te najpiękniejsze zwykle są zajęte. - Zeskoczył z muru. Spojrzałam na Martina, który stanął obok mnie i podał mi rękę. Jednocześnie zeskoczyliśmy, a za nami skoczyli Erik i Lily.
   Staliśmy na pustyni, niedaleko piramid. Jahmes omiótł wzrokiem okolicę i uśmiechnął się. Następnie odwrócił się do mnie i spojrzał prosto w oczy.
   - A jednak wróciłaś, cukierku.
   - Wątpiłeś w to? - Uniosłam brwi.
   - Przeszło mi to przez myśl. - Pokazał w uśmiechu swe śnieżnobiałe kły.
   - Cukierku? - Obok mnie stanął nieco zdezorientowany Martin, a ja, widząc jego minę, wybuchnęłam śmiechem – radości i ulgi zarazem.
   Koszmar dobiegł końca. A przynajmniej miałam taką nadzieję.