Rozdział XII - Zasadzka

3.06.2012

   - Łowca?! - Karolina jęknęła cicho. - No to ładnie. A oni go zabiją. I co zrobiłaś? Osiemnaście lat to niewiele... i wydaje się sympatyczny...
   - Dokładnie tak. Zrobiłam coś, co pociągnęło za sobą wiele innych zdarzeń, ale widocznie tak właśnie miało być...
   - Czyli nie wzięłaś w tym udziału? - zgadywała dziewczyna.
   - Wręcz przeciwnie, kochana. Wręcz przeciwnie...

   - Wszystko w porządku?
   Głos łowcy wyrwał mnie z oszołomienia. „Niech to szlag”, pomyślałam. „I co ja teraz zrobię?”
   - Tak, pewnie... - Odwróciłam wzrok. Paul puścił krzyżyk i cofnął się o krok, po czym podał mi ramię.
   - Idziemy?
   Skinęłam głową i wzięłam go pod rękę. Zerknęłam na niego przelotnie. Był jeszcze taki młody. Uważał, że to co robi, jest słuszne. Poniekąd miał rację.
   - Co cię tu sprowadza? - spytałam.
   - Zawsze byłem ciekawy świata, lubię poznawać nowych ludzi – odparł wymijająco. - A ciebie?
   Zatrzymałam się nagle i spojrzałam na niego, spuszczając skromnie powieki. Nie mogłam mu przecież pokazać, gdzie mieszkam.
   - Coś się stało?
   - Widzisz, ja... muszę... - Zrobiłam zmieszaną minę. - No wiesz... odejść na chwilę. Ale zaraz wrócę...
   - Odejść... ach! - Załapał i pokiwał głowę. - Tak, oczywiście, wybacz moją niedomyślność. Ja się odwrócę i poczekam.
   Uśmiechnęłam się z wdzięcznością i pobiegłam między drzewa, a po chwili zniknęłam mu z oczu. Dotarłam do domu, gdzie czekali już na mnie pozostali. Erik w jednej chwili przejrzał moje myśli i westchnął ciężko.
   - Co zamierzasz? - spytał.
   - Idę z wami – odparłam.
   Nie miałam wątpliwości, że muszę tam pójść. Ale bynajmniej nie w tym celu, co pozostali. Nie znałam innych łowców i nie zamierzałam poznać. Oni i tak zginą, nic nie mogłam poradzić. A Paula już poznałam.
   Erik przejrzał moje zamiary i zabrał mnie na rozmowę. Szliśmy wśród wysokich traw prerii i milczeliśmy przez chwilę.
   - Wiesz, w co się pakujesz, Amando? Już raz przez to przechodziliśmy.
   - Ale Paul jest niewinny – wyjaśniłam. - I ma dopiero jakieś osiemnaście lat. Nie mam pojęcia, co robi z tymi łowcami, pewnie się szkoli, ale to nie w porządku, żeby wystawić go na pewną śmierć.
   - Jeśli go ostrzeżesz, powie pozostałym. Tego chcesz? Żeby plan się nie powiódł i łowcy pewnego słonecznego dnia spalili nas żywcem? - Zatrzymał się i popatrzył na mnie stanowczo.
   - Nikogo nie ostrzegę, przecież bym was nie naraziła – zaprzeczyłam. - Chcę tylko uratować Paula.
   - W porządku, ale pamiętaj, że on może tego nie docenić. Dla łowców jesteśmy tylko stworzeniami nocy, które trzeba zabić.
   Nie odpowiedziałam. Erik z pewnością miał wiele racji, ale przecież nie mogłam pozwolić, żeby zabili Paula. Te niewinne szarozielone oczy, w których widniały wielkie ideały. Pewnie pakuję się w kłopoty, ale musiałam to zrobić.
   Nie powiedziałam pozostałym, co planuję. Może powinnam, ale wiedziałam, że będą mnie przekonywać, żebym raczej została. Wolałam więc zachować to dla siebie.
   Obudziłam się dość późno. Martin już nie spał, leżał i czekał na mnie. Wstaliśmy i weszliśmy na górę.
   Popołudnie minęło szybko, może nawet za szybko. Zbliżał się wieczór. Kiedy w końcu zapadł zmrok i wyszliśmy z domu, natychmiast udaliśmy się na umówione miejsce.
   Przyjrzałam się pozostałym. Szoszannah była zamyślona, Erik zaś poważny, wyraźnie się martwił. Martin zerkał na mnie niepewnie, jakby odgadł, że coś kombinuję. A Jahmes? Popatrzył na nas po kolei, po czym skomentował:
   - Wyglądacie, jakbyście szli na wojnę.
   - Bardzo zabawne – mruknęłam. Przewrócił oczami.
   - Przyjmijmy, że wszyscy ci łowcy to źli i paskudni dranie, przecież wiesz, że tak właśnie może być. I już się tak nie przejmuj, cukierku. - Popatrzył na mnie. Westchnęłam i posłałam mu słaby uśmiech.
   - Wszystko w porządku.
   Pozostałe wampiry już czekały na miejscu. Lucas uśmiechnął się na nasz widok i ruszył w naszą stronę.
   - W samą porę. Wy troje ruszycie ze swoją grupą. - Wskazał na mnie, Lily i Martina. - Przyczaicie się i wybierzecie ofiary. Będziecie je obserwować, każdy swoją. Muszą odejść w miarę daleko do siebie. Możecie wyruszać.
   Mój opiekun spojrzał na mnie z troską, potem pocałował żonę i ruszyliśmy razem z pięciorgiem innych wampirów.
   - Uważajcie na siebie! - powiedział Erik, zanim się oddaliliśmy.
   Księżyc był tej nocy w pełni. Skradaliśmy się wśród wysokich traw prerii, przeszywając wzrokiem ciemności, aż usłyszeliśmy ich z daleka. Położyliśmy się na ziemi i wyjrzeliśmy ostrożnie.
   Byli tam wszyscy. Od razu wypatrzyłam Paula i zapowiedziałam, że go wybieram. Szoszannah spojrzała na mnie dziwnie, ale nic nie powiedziała. Kiedy wszyscy już wybrali, pozostało nam czekać na sygnał.
   W końcu usłyszeliśmy ich. Kilku wampirów wpadło między łowców z głośnym krzykiem, po czym uciekli w różne strony. Ludzie podążyli za nimi, ale wiedzieliśmy, że wrócą; w końcu zwykle trzymali się razem. Wtedy nadeszła kolej na nas.
   - Jakby co to wołajcie, będę blisko – rzucił Martin.
   Skinęłam głową i podążyłam za Paulem, trzymając się w bezpiecznej odległości, ale kiedy zawrócił, by wrócić do pozostałych, wyszłam mu naprzeciw. Zatrzymałam się i popatrzyłam na niego tak bezradnie, jak tylko byłam w stanie.
   - Amanda?! Co ty tu robisz, to niebezpieczne miejsce! - Złapał mnie za łokieć i ruszył w stronę miasteczka, nie czekając, aż coś odpowiem.
   Nie protestowałam. Pozwoliłam się prowadzić, w końcu taki był mój cel. Miałam nadzieję, że skoro to najmłodszy łowca, zostawią go sobie na koniec. Niestety, przeliczyłam się.
   Usłyszeliśmy głośny krzyk i po chwili przed nami pojawił się jeden z wampirów. Pamiętałam, że zgłosił się jako wampirzy wojownik. Na twarzy miał krew. Paul zasłonił mnie i wyciągnął kołek.
   - Uciekaj, Amando, ja go zatrzymam!
   - Ach, wzruszające – rzucił wampir, przyglądając mu się uważnie. - Jaki z ciebie rycerz.
   - Nie, nie jego! - zawołałam i zanim wampir zdążył zaatakować, znalazłam się między nimi. Był szczupły, wysoki i wąsaty. Nie wyglądał na takiego, co łatwo z nim negocjować.
   - Zwariowałaś? - zapytał, unosząc brwi.
   - Amando, oszalałaś?! - zawtórował mu Paul. - Zabije cię!
   - Paul, uciekaj. - Odwróciłam się w jego stronę. - To ciebie chcą zabić. Musisz się pospieszyć...
   Mężczyzna prychnął lekceważąco.
   - Jeśli wiesz, kim on jest, to wiesz także, kim my jesteśmy. Łowców nie tak łatwo zabić...
   - Twój przyjaciel też tak twierdził – syknął wampir, łapiąc mnie za rękę i odpychając na bok. Sekundę później ponownie znalazłam się między nimi.
   - Nie! Idź walczyć z innymi, jego zostaw. - Spojrzałam na wampira.
   - Po czyjej ty jesteś stronie?! Bronisz go, a on zaraz przebije cię kołkiem! - zawołał wampir. Był już wyraźnie wkurzony, ale przecież nie mogłam pozwolić, by go zabił.
   - Jesteś wampirzycą? - W końcu Paul załapał, co się dzieje i wpatrywał się we mnie rozszerzonymi ze zdumienia oczami. - Ale nosisz krzyżyk...
   - Piję krew zwierząt – wyjaśniłam krótko, po czym wróciłam wzrokiem do wampira. - Odejdź – nakazałam.
   Nie wiem, jak to się stało. Po prostu poczułam, że mogę mu to kazać, a on nie może mi się sprzeciwić. Miałam rację, cofnął się o krok.
   - Gorącokrwista – wyszeptał.
   „Ups”, pomyślałam. „No to się wydało...” Nie miałam wątpliwości, że szybko dotrze to do Lucasa. Co wtedy zrobi wampirzy władca?
   W następnej chwili wampir wydał z siebie przerażający krzyk i upadł na kolana. Dopiero po chwili zorientowałam się, że w plecach tkwi mu drewniana strzała. Przeszyła go na wylot i wyszła przodem, niszcząc serce. Spojrzałam przed siebie, na jego zabójcę – jednego z łowców. Wampir umierał, a ja nie byłam w stanie nic zrobić. Nie chciałam, żeby zginął. Może rzeczywiście stanęłam po niewłaściwej stronie?
   Nagle poczułam gwałtowne szarpnięcie i upadłam na ziemię. Tuż nad głową przeleciała mi strzała, którą wypuścił łowca. Gdyby nie Paul, który w ostatniej chwili pociągnął mnie w dół, byłoby po mnie.
   - Co ty wyprawiasz, to wampirzyca! - syknął łowca.
   - Ale nosi krzyż, pije krew zwierząt i mnie uratowała! - Chłopak zerwał się z ziemi i stanął przed nim. Tym razem role się odwróciły. To on mnie bronił?
   - Wampiry są zawsze takie same – syknął mężczyzna. Paul pokręcił głową.
   - Nieprawda. Nie pozwolę ci jej skrzywdzić. - Obejrzał się na mnie. - Kiedyś słyszałem o wampirach, które nie zabijają ludzi, ale sądziłem, że to plotki.
   - Paul, nie ma teraz czasu na wyjaśnienia, oni... - urwałam. Usłyszałam ich, zanim jeszcze dotarli wystarczająco blisko. Drugi łowca też ich usłyszał, bo uniósł kuszę, nasłuchując. Wiedziałam, że muszę ocalić tego chłopca. Zerwałam się i chwyciłam go za ramię.
   - Chodź, prędko!
   - Nie, ty uciekaj, Amando. - Spojrzał na mnie z troską. Wiedział, kim jestem, ale mnie bronił. I ta wzmianka o wampirach nie żywiących się ludźmi. Czyżby stereotyp, że wampir to złe i bezrozumne stworzenie, przeszedł do historii?
   - Zamiast się sprzeczać, kto powinien uciekać, najlepiej oboje się stąd wynośmy. - Złapałam go za rękę i pociągnęłam. Nie spodziewał się tego, bo ruszył za mną.
   - Czekaj, muszę im pomóc!
   - Żyjemy sobie tutaj w spokoju, bez żadnych masakr i okrucieństw, a wy przybyliście, by nas zabić! - rzuciłam, nie przestając biec. Kiedy się obejrzałam, mój wampirzy wzrok dostrzegł jeszcze łowcę, który upadł na ziemię, a nad nim trzech wampirów.
   - Krzywdzicie ludzi! No, może nie ty – zerknął przelotnie na mój dekolt, gdzie znajdował się krzyżyk – ale ilu jest tutaj wampirów, które piją krew zwierząt?
   - Nie chcę, żeby cię skrzywdzili, Paul, ale tam są moi przyjaciele – szepnęłam.
   - Którzy zabijają moich...
   Westchnęłam. Biegliśmy pośród wysokich traw, kierując się w stronę miasteczka. Jeszcze tylko kawałek...
   - Ten łowca to twój przyjaciel? - spytałam, zerkając na niego z niepokojem.
   - Niezupełnie... właściwie to nawet ich dobrze nie znam... Po prostu dołączyłem do nich, by zdobyć jakieś doświadczenie, ale uważają mnie za żółtodzioba, który na niczym się nie zna. - Skrzywił się. - A przecież całkiem dobrze sobie radzę... - Urwał, zerkając na mnie. - To jak wiele was jest, wampirów pijących krew zwierząt?
   Zanim zdążyłam odpowiedzieć, przed nami pojawiły się wampiry. Otoczyły nas w jednej chwili.
   - Amando, nic ci nie jest? - Martin natychmiast znalazł się przy mnie, zerkając na łowcę.
   - Nie, nic. Paul uratował mnie, gdy inny łowca chciał przebić mnie strzałą. Mimo że wie, kim jestem. - Nie dodałam, że najpierw to ja stanęłam w jego obronie. - Pozwólcie mu odejść. - Stałam między wampirami, a łowcą.
   - Zwariowałaś! - parsknął jeden z wampirów. Zauważyłam, że było ich mniej, ale moim przyjaciołom nic się nie stało. Lucas i Dorothy wystąpili do przodu.
   - Skąd taki pomysł, że możemy go wypuścić? - spytał władca, taksując łowcę wzrokiem. - Jest naszym wrogiem. Twoim też, Amando, nie zapominaj, kim jesteś.
   - Nie jest moim wrogiem – zaprotestowałam. - Uratował mi życie! I zamierzam go bronić. - Założyłam ręce na piersiach i przybrałam stanowczą minę.
   - Ej, sam potrafię się bronić – zaprotestował Paul, ale prychnęłam tylko w odpowiedzi. Czy on nie umie liczyć?
   - Dość tego, tę małą trzeba przełożyć przez kolano, a łowcę zabić i koniec zabawy – zawołał jeden z wampirów. Na te słowa Martin odwrócił się w jego stronę i warknął.
   - Wypraszam sobie takie uwagi o mojej narzeczonej!
   Po mojej drugiej stronie stanął Erik.
   - Wypuśćmy chłopaka, skoro uratował jej życie, nie jest niebezpieczny. - Utkwił swój wzrok we władcy.
   Obok niego stanęła Szoszannah.
   - Chyba już wystarczy tego zabijania, prawda? Co innego obrona, a co innego zmasakrowanie tego chłopca.
   - Paul wyjedzie i więcej go nie zobaczycie. - Spojrzałam na Lucasa.
   - Jeśli wyjedzie, to może sprowadzić innych łowców – zauważyła Dorothy.
   - Ta dyskusja w ogóle nie ma sensu – warknął ten sam wampir, który chciał mi wlać. - Bronią naszego wroga, a więc to zdrajcy. A wiadomo, jak się każe zdrajców. - Spojrzał na mnie ciemnymi oczami. Gdyby był człowiekiem, pewnie zobaczyłabym w nich jego mroczną duszę. Przypomniał mi się Dark.
   - I co, rzucicie się na nas? - zapytałam go, unosząc brwi. Wampir zrobił krok do przodu. Wtedy obok mnie znalazł się Jahmes.
   - Nie do końca się z wami zgadzam, ale słowo zdrajca to już mocna przesada. - Zmierzył wampira wzrokiem. - Grozisz moim przyjaciołom, Felix?
   Wampir zawahał się i popatrzył na naszą piątkę, następnie na Lucasa.
   - Chyba nie pozwolisz mu odejść?
   Spojrzałam na Paula. Wydawał się być zszokowany całym zajściem. W jednej ręce ściskał kuszę, w drugiej kołek. Skierowałam wzrok na Lucasa, czekając na jego decyzję.
   Podobnie jak wszystkie pozostałe wampiry.