Rozdział XI - Na ratunek

16.11.2011

   - A więc Yassen nie zginął! - Karolina patrzyła na mnie zdziwionym wzrokiem. - Był szpiegiem? Donosił Mazbah, gdzie są wampiry?
   - Owszem – odparłam krótko.
   - A pójdziesz ze mną do kuchni? - poprosiła dziewczyna. - Muszę upiec szarlotkę.
   - Dobrze. - Przeszłyśmy do kuchni, gdzie Karolina wzięła się za placek, a ja kontynuowałam opowieść.

   - Jak to zdrajca? O czym ty mówisz, Amando? - spytał Martin, siadając obok mnie i obejmując mnie ramieniem.
   - Makin go znał. Powiedział, że na torturach wyznał mu wszystko o mnie. Ale skoro on żyje i nie był na żadnych torturach, to może oznaczać tylko jedno – służy Mazbah.
   - O nie! On wie, gdzie mamy kryjówkę! - zawołała Szoszannah.
   - Został jakiś kwadrans do wschodu. Wynosimy się stąd. - Erik podjął błyskawiczną decyzję. Wstał i wziął Lily za rękę. Zerwaliśmy się z Martinem i podążyliśmy za nim.
   - Zuri, idź na górę, gospodyni cię przenocuje, a gdy ktoś tu przyjdzie, nie schodź na dół – nakazał Erik. - Jutro po ciebie wrócimy.
   - Ale nic wam się nie stanie? - Chłopiec patrzył na nas z niepokojem. Martin kucnął przy nim i uśmiechnął się do niego.
   - Wszystko będzie dobrze, nie możemy zabrać cię teraz ze sobą, ale wrócimy do ciebie, przecież wiesz.
   Zuri pokiwał głową, wtedy Martin wstał i wszyscy czworo wybiegliśmy z budynku.
   Ruszyliśmy w wampirzym tempie. Prowadził nas Erik, w jego myślach udało mi się zobaczyć cel: stary, opuszczony budynek, który mój opiekun zaplanował na następną kryjówkę. Dotarliśmy tam tuż przed świtem, weszliśmy pospiesznie i ukryliśmy się w piwnicy. Ja w ramionach Martina, a Erik przytulał do siebie żonę. Chwilę później zapadliśmy w letarg.

   Przebudziłam się gwałtownie, mając wrażenie, że wciąż jestem w celi. Spojrzałam w spokojną twarz Martina i odetchnęłam z ulgą. Przez chwilę przyglądałam mu się w zamyśleniu. Nie poruszał się, nie oddychał. Dotknęłam dłonią jego zimnego policzka. Wyglądał, jakby nie żył. Co zresztą było prawdą; nie był przecież żywy, podobnie jak ja, Erik i Lily. Przeżyliśmy własną śmierć, ale czy moglibyśmy nazywać się żywymi?
   Rozejrzałam się po piwnicy. Była niewielka, z jednym małym okienkiem, przez które wpadało kilka promieni słońca, a na podłodze walały się jakieś stoły, krzesła, zauważyłam też pudło z książkami. Czyżby mieszkali tu kiedyś jacyś wykształceni ludzie?
   Z rozmyślań wyrwał mnie szelest obok mnie. Spojrzałam na mojego opiekuna, który usiadł powoli.
   - Już się obudziłaś? - zdziwił się.
   - Tam zawsze budziłam się wcześnie – szepnęłam. Erik przysunął się i objął mnie ramieniem.
   - Powinni zostać ukarani.
   - Wiem, ale dałam słowo. - Spojrzałam na niego. - Jak uratujemy Jahmesa? Jeśli coś mu się stanie, nigdy sobie tego nie wybaczę, że go zostawiłam.
   - Nie miałaś innego wyjścia, poza tym myślę, że on żyje. Po co mieliby go zabijać? Potrzebny im żywy wampir. - Popatrzył na mnie ze spokojem.
   - Jak go stamtąd wyciągniemy? - zapytałam ponownie, przytulając się do niego. - Przecież nie mamy tam całej swojej wampirzej mocy. To hoodoo...
   - Znaleźliśmy sposób na hoodoo, dlatego dzisiaj mieliśmy przeszukać piramidę.
   - Jaki sposób?
   - Poznałem szamana – wyjaśnił Erik – który zajmuje się głównie voodoo, ale zna również hoodoo. Zrobił cztery medaliony, które ochronią nas przed działaniem magii.
   - To wspaniale! - ucieszyłam się. - Więc możemy tam wpaść i zabrać Jahmesa! Ale potrzebne nam pięć – dodałam po namyśle.
   - Jeden talizman robi się cały dzień. Musielibyśmy poczekać do jutra – odparł mój opiekun, zerkając na Martina, który właśnie otworzył oczy.
   - Nie, musimy już dzisiaj iść mu pomóc. A jeśli zrobili mu coś złego, pomimo obietnicy, to moje przyrzeczenie też nie będzie już miało znaczenia.
   - A kim tak właściwie jest ten Jahmes? - zapytał Martin, siadając obok mnie.
   - Jest więźniem Mazbah – odparłam.
   - Tyle wiemy. I rozumiem, że się z nim... zaprzyjaźniłaś? - Mój narzeczony spojrzał na mnie podejrzliwie.
   - Tak, dokładnie. - Spojrzałam mu w oczy. - To mój przyjaciel. I tylko przyjaciel.
   Martin przewrócił oczami.
   - A czy ja coś mówiłem?
   Wtem obok Erika usiadła Szoszannah.
   - Chyba pora, żeby zaplanować, jak mamy uratować tego mężczyznę – rzekła, opierając się na ramieniu swojego męża. Po chwili nagle o czymś sobie przypomniała, bo zerwała się i wcisnęła mi sukienkę, którą wczoraj ze sobą zabrała. Podziękowałam jej i wyszłam z piwnicy, by się przebrać. Ta w której byłam już drugi tydzień, nie nadawała się już do niczego. Kiedy wróciłam, zerknęłam w okienko. Dochodziło popołudnie, do zmroku zostało jeszcze sporo czasu. Jahmes pewnie już się obudził. Tylko gdzie? Miałam nadzieję, że w celi i że nic mu nie jest.
   - Amando, pamiętasz drogę, którą wracałaś?
   - Tak – odparłam, odwracając się do nich. - Pamiętam wszystkie korytarze, przez które przeszłam. Czy Yassen wie o talizmanach?
   - Nie, chyba nie. - Szoszannah spojrzała na Erika i Martina. - Wie tylko, że dziś mieliśmy wejść do jednej z piramid. Nie zdradzaliśmy mu szczegółów.
   - Mówiłem, że nie należy mu ufać – mruknął Martin ponuro.
   - Ale ty mówisz tak o każdym wampirze – zwróciła mu uwagę Lily.
   Erik wstał i podszedł do schodów prowadzących na górę. Wyszedł z piwnicy, poszliśmy więc za nim. Zatrzymaliśmy się, rozglądając po opustoszałym domu. Powoli i dokładnie opowiedział nam o swoim planie.
   - Zaraz, zaraz, czyli ja mam tutaj zostać? - zbuntowała się Szoszannah.
   - Tak będzie lepiej, bezpiecznej – odparł jej mąż.
   - O nie! Mowy nie ma, idę z wami! - Założyła ręce i spojrzała na niego wzrokiem nie wróżącym nic dobrego.
   - Nie pójdziesz, Szoszannah. - Stali naprzeciwko siebie, mierząc się wzrokiem.
   - Gdyby nie ja i moje beznadziejne pomysły, żeby zwiedzać Egipt, nigdy nic by się nie wydarzyło! Dlatego nie mam zamiaru siedzieć bezczynnie, podczas gdy wy...
   - Nie będziesz siedzieć bezczynnie – przerwał jej Erik. - Przygotujesz naszą kryjówkę, tak żeby nikt nie odkrył, gdzie spędzimy noc.
   - A jak dopadnie mnie Yassen? - Lily sięgnęła po mocny argument. - Z tobą będę o wiele bezpieczniejsza, niż sama tutaj!
   Jej mąż jeszcze przez chwilę się zastanawiał, w końcu kiwnął głową.
   - Niech ci będzie. Ale masz się trzymać blisko mnie i nie narażać!
   - Tak jest! - Szoszannah uśmiechnęła się i pocałowała go w usta, po czym usiadła grzecznie obok Martina. Teraz zostało nam tylko czekać na zmierzch.
   Zaczęłam chodzić w tę i z powrotem, Erik stał oparty o ścianę, a Martin siedział koło Lily, podążając za mną wzrokiem. W końcu wstał i przyciągnął mnie do siebie, po czym usiadł i mocno przytulił, jakby się bał, że za chwilę znowu mu gdzieś zniknę.
   - Co oni ci zrobili, kochanie? - zapytał, patrząc na mnie z niepokojem. - Nic nie mówisz, ale mam wrażenie, że spotkało cię tam coś bardzo złego.
   - Nie chcę teraz o tym mówić – wymigałam się, opierając głowę na jego ramieniu. Gdybym im opowiedziała, to by tylko pogorszyło sprawę. Na szczęście Erik, który wiedział o wszystkim, rozumiał, co znaczyła moja obietnica i pomimo wściekłości, jaką spowodowało to, co zobaczył w moich myślach, wiedziałam, że jej nie złamie.
   W końcu słońce zaszło, a gdy ostatnie promienie znikły za horyzontem, wybiegliśmy z kryjówki. Dotarliśmy do poprzedniej, gdzie – jak się okazało – nad ranem przyszli po nas Mazbah. Nigdzie nie dostrzegliśmy naszych strażników, a trumny były otwarte. Weszliśmy do gospody. Oczy siedzących tam skierowały się w naszą stronę, a zza lady wyskoczył Zuri i podbiegł do nas. Martin kucnął przy nim i uśmiechnął się.
   - Jak minęła noc?
   - Zabili tych Egipcjan – szepnął chłopiec. Zorientowałam się, że chodzi mu o strażników.
   - Ale nie schodziłeś tam? - Erik zmarszczył brwi. Zuri pokręcił głową.
   - Nie, ale rano oni tam byli martwi. Przestraszyłem się, że was też dopadli.
   - Nic nam nie jest, nas nie tak łatwo dopaść – powiedziała Szoszannah i przytuliła chłopca. Spojrzałam na Erika.
   - To gdzie te talizmany?
   - Zaczekajcie tutaj, zaraz z nimi wrócę – powiedział tylko, odwrócił się i wyszedł.
   Usiedliśmy przy stoliku, by nie zwracać na siebie aż takiej uwagi, choć i tak wyglądaliśmy nietypowo. Anglik, Izraelitka, Francuzka i Murzynek. Nic dziwnego, że wszyscy się na nas gapili.
   Kiedy Erik wrócił, wstaliśmy jednocześnie, a mój opiekun dał nam małe, srebrne krążki zawieszone na sznurkach. Wyryte były na nich jakieś znaki. Założyliśmy je na szyje.
   - Chodźmy – powiedziałam. Martin wziął mnie za rękę i ruszyliśmy przodem, za nami Lily z Erikiem.
   - Powodzenia – mruknęła gospodyni, która najwyraźniej wiedziała, kim jesteśmy i co planujemy, i pociągnęła Zuri w stronę lady.
   Kiedy znaleźliśmy się na zewnątrz, ruszyliśmy biegiem. Zatrzymaliśmy się dopiero przed piramidą Chefrena. Bez trudu znalazłam wejście, zasłonięte teraz murem.
   - Trzymamy się planu – powiedział cicho Erik. Plan nie był skomplikowany. Do środka wchodziłam ja i Martin, u wejścia mieli czekać Erik i Lily. Dzięki talizmanom mogliśmy się porozumiewać. Jeśli wpadlibyśmy w pułapkę albo potrzebowali pomocy, mój opiekun i przyjaciółka mieli nam dopomóc.
   Choć plan był prosty, miałam wrażenie, że jego wykonanie wcale takie nie będzie.
   Martin i Erik podnieśli ścianę, a mój opiekun przytrzymał, gdy wchodziliśmy razem z moim narzeczonym. Kiedy byliśmy już w środku, odetchnęłam z ulgą. Wciąż słyszałam myśli Erika, więc medalion działał.
   Złapałam narzeczonego za rękę i ruszyłam korytarzem. W głowie odtwarzałam przejście do lochu. Już niedługo zobaczę Jahmesa. Wyciągnę go stamtąd i będzie mógł wykonać swoją zemstę.
   O ile bowiem ja obiecałam, że z mojej strony nic nie grozi sadyście ani jego bratu, o tyle Jahmes nie składał takiej przysięgi. Postanowiłam, że jeśli Asim dotrzyma słowa, postaram się przekonać Jahmesa, żeby go puścił. Ale z Makinem może zrobić, co zechce. Erik miał rację, taki sadysta to zagrożenie dla ludzi i wampirów.
   Zatrzymałam się przed salą z posągami bogów. Usłyszałam kilku Egipcjan, którzy właśnie wychodzili. Po chwili sala była pusta. Dałam Martinowi znak, że możemy kontynuować i ruszyłam pierwsza.
   Zeszliśmy na dół. W końcu dotarliśmy do lochów. Nikt ich nie pilnował; w końcu kto miał pilnować wampirów uwięzionych za kratami? Jeśli by się wydostały, to i tak strażnicy nie daliby im rady.
   Weszłam powoli, a serce biło mi w przyśpieszonym tempie. Stanęłam naprzeciwko cel i zamarłam.
   Obie były puste.
   - Nie – szepnęłam, stojąc bez ruchu. - Okłamał mnie...
   - Spokojnie, znajdziemy go. - Martin obrócił mnie w swoją stronę. - Nie wiesz, gdzie jeszcze mogli go przenieść?
   - Na plac... ale nie wiem, gdzie to jest... - Patrzyłam na niego bezradnie. Przytulił mnie, marszcząc brwi w zamyśleniu. Miałam ochotę się rozpłakać, ale to by było bez sensu. Musiałam założyć, że Jahmes żyje i go odnaleźć. Tylko jak?
   - Najlepiej kogoś zapytać – usłyszałam za sobą i ujrzałam Erika, trzymającego za kark jakiegoś przerażonego Egipcjanina. Cisnął go niedbale na ścianę, podniósł, spojrzał w oczy i spytał: - Gdzie jest wampir z tej celi?
   Przerażony mężczyzna nie zdołał wydusić z siebie nawet słowa, ale Erik zobaczył to w jego oczach i przekazał mi w myślach drogę na plac. Następnie wepchnął go do celi.
   - Lepiej, żeby nikomu o nas nie doniósł – stwierdził.
   Kiwnęłam głową i ruszyłam przodem. Szliśmy cały czas w górę, ja pierwsza, za mną Martin, potem Lily i Erik. W końcu doszliśmy do wielkich wrót, Martin otworzył je szeroko i naszym oczom ukazał się ogromny plac, który tak dobrze znałam. Na środku stał pal, a do niego przywiązany był Jahmes. Na szczęście nie był ranny i oprócz tego, że ręce miał skute, wyglądał całkiem dobrze.
   - Jahmes! - zawołałam i rzuciłam się w jego stronę.
   - Stój! - zawołał mój przyjaciel takim głosem, że natychmiast się zatrzymałam. - Ani kroku dalej, to pułapka.
   - Nic ci nie jest? - Cofnęłam się o krok, patrząc na niego z niepokojem.
   - Ależ skąd, czuję się całkiem świetnie, wybrałaś idealny moment na wizyty towarzyskie. Tylko nie za bardzo mam jak poczęstować czymś twoich przyjaciół. - Uśmiechnął się z ironią w oczach, a ja pomyślałam, że skoro żartuje, to może jednak nie jest z nim tak źle. Wtem po drugiej stronie placu ujrzałam znajomą postać.
   - Witaj ponownie, Amando.