Rozdział X - Wolność

11.11.2011

   - Karolinko, miałaś upiec placek. - Do pokoju zajrzała Amy.
   - Racja. Za chwilę pójdę – obiecała. Jej mama pokręciła głową i spojrzała na mnie.
   - Ja też taka byłam?
   - A na pewno chcesz, żebym ci odpowiedziała na to pytanie, skarbie? - Popatrzyłam na nią z uśmiechem.
   - Oj, może lepiej nie. - Amy roześmiała się i wyszła, a Karolina spojrzała na mnie oczekująco.
   - Miałaś trudny wybór – stwierdziła.
   - Tak, mogłam być wolna, ale zostawić przyjaciela, albo zostać i narazić się na to, co wymyślił Makin.
   - I co zrobiłaś?
   Westchnęłam cicho i podjęłam opowieść.

   Staliśmy naprzeciwko siebie, patrząc sobie w oczy. Miałam podjąć decyzję. Nie chciałam go zostawiać, ale mogłam sprowadzić pomoc.
   - Będziesz się tak zastanawiać do wschodu słońca? - spytał Asim. Nie zareagowałam, tylko wciąż wpatrywałam się w Jahmesa.
   - Idź już cukierku, bo jeszcze się rozmyśli – powiedział wampir, uśmiechając się lekko. Podeszłam do niego i objęłam go za szyję, przytulając się lekko.
   - Wrócę po ciebie – szepnęłam tak cicho, żeby Asim nie słyszał i odsunęłam się odrobinę. Ujęłam twarz Jahmesa w swoje dłonie, pod palcami czując niewielkie blizny na jego policzkach. Spojrzałam mu w oczy i powtórzyłam – Wrócę – po czym odwróciłam się i podeszłam do krat.
   - Jednak się namyśliłaś? - Arab patrzył na mnie uważnie.
   - Tak. Ale Ozy idzie ze mną – zastrzegłam.
   - A niech idzie. - Machnął ręką. - Co nam po nim? - Odsunął się od krat, a jeden ze strażników podszedł z kluczem. Egipcjanie ze święconą wodą stali obok, trzymając ją w pogotowiu. Ozy zerwał się i podszedł do mnie. W oczach miał nadzieję.
   - Przysięgnij, że ani mnie, ani mojemu bratu nic nie grozi z twojej strony i nie wrócisz tutaj, ani nie naślesz na nas innych wampirów. - Asim patrzył na mnie z poważną miną. Pomyślałam przez chwilę, po czym spojrzałam mu w oczy.
   - Przysięgam, że nie zabiję ciebie ani Makina i nie wrócę tu po to, by się zemścić. Nie każę też nikomu was zabić. - Starannie dobierałam słowa. Nie wrócę, by się zemścić, lecz po Jahmesa.
   - Ani nie naślesz na nas swoich przyjaciół – dodał Asim.
   - Nie naślę ich, by się mścili – obiecałam. Byłam pewna, że Erik i Martin będą chcieli ich zabić, a Makina na pewno. Ale jeśli uda mi się stąd wyjść i wyciągnąć Jahmesa i Ozy'ego, to daruję sobie zemstę. Nigdy nic dobrego mi nie przyniosła.
   Arab skinął głową. Zapadła cisza, którą przerwał zgrzyt klucza w zamku. Już po chwili drzwi celi stały otworem.
   Wzięłam za rękę Ozy'ego i wyszłam, a Egipcjanie pośpiesznie zamknęli za nami celę. Jednak Jahmes nawet nie drgnął. Stał i mi się przyglądał. Obejrzałam się na niego, obiecując sobie, że jeśli naprawdę uda mi się wyjść, to wrócę tu jak najszybciej, żeby go stąd wyciągnąć.
   Asim szedł pierwszy, za nim ja i Ozy. Za nami podążali strażnicy. Zeszliśmy na dół po schodach, przeszliśmy przez ciemne pomieszczenie i weszliśmy na kolejne schody, tym razem prowadzące na górę. Asim przyświecał drogę pochodnią, gdyż wszędzie panowała ciemność.
   Przemierzaliśmy kilka korytarzy i mijaliśmy wiele pomieszczeń. Gdyby nie moja wampirza orientacja, w życiu nie zapamiętałabym drogi. Ozy nie puszczał mojej dłoni, czułam jego lęk i nadzieję. Musi się udać. Jestem poza kratami, jest noc. Nie pozwolę, żeby ponownie mnie uwięzili.
   Weszliśmy do wielkiej sali pełnej złotych figurek przedstawiających bogów egipskich: Ozyrysa, Amona, Anubisa z głową szakala i Izydę. Zastanawiałam się, gdzie możemy być. Przebyliśmy kolejne korytarze i w końcu doszliśmy do wielkich krat, zamkniętych na kłódkę. Za nimi widziałam pustynię. Kraty pokrywała kreda, a przed nimi narysowane były jakieś znaki. „Pewnie hoodoo”, pomyślałam.
   Obejrzałam się na Asima. Wolność była już tak blisko. Mężczyzna patrzył na mnie przez chwilę.
   - Pamiętaj o swej obietnicy, Amando.
   - Dlaczego mnie wypuszczasz, Asim? - Spojrzałam mu prosto w oczy, ale wciąż nie widziałam nic konkretnego. - To trochę... nielogiczne.
   - To jak najbardziej logiczne. - Arab uśmiechnął się lekko. - Nie jesteś zła. Stajesz w obronie innych, nawet jeśli ich nie znasz. Nie zabijasz ludzi, żywisz się krwią zwierząt. Jesteś bardziej człowiekiem, niż wampirem.
   Uniosłam brwi.
   - Więc wypuszczasz mnie, bo zostałam zakwalifikowana do ludzi, a nie do wampirów? - Prychnęłam, słysząc taką hipokryzję. - Ale ty o ludzi też nie dbasz. Ta dziewczyna, którą ugryzł Jahmes... albo to dziecko, które Makin wydał na pożarcie...
   - Dziewczyna była złodziejką skazaną na śmierć. A za dziecko już ja sobie z nim porozmawiałem. Więcej nie będzie stosował takich głupich sztuczek.
   - Chcesz powiedzieć, że pragniesz być wiecznie młody, ale szanujesz ludzie życie? I dlatego nie chcesz pić ludzkiej krwi? - Uniosłam brwi.
   - Owszem. Jeśli zostanę wampirem, będę wiecznym władcą. Będę rządził ludźmi po wsze czasy. Nie mogę pić krwi moich poddanych, bo przez to mogą chcieć mnie obalić.
   - Zawsze możesz pić krew niewolników – przerwałam mu. Pokręcił głową.
   - Teoretycznie tak, ale po co, skoro mogę pić krew zwierząt? Jedynym problemem jest tutaj słońce. Już od wielu lat szukam czegoś, co by mnie przed nim uchroniło, gdy będę już nieśmiertelny. Kiedy poddani zobaczą, że mimo upływu lat nie umieram, stanę się legendą. Stanę się ich bogiem. - Jego wzrok niemalże płonął. Zrozumiałam, że wierzył w to, co mówił. Chciał wiecznej władzy i czci równej starożytnym bogom.
   - Ale nie będziesz mógł mieć dzieci – szepnęłam. Roześmiał się.
   - A po co mi dzieci? Skoro będę nieśmiertelny, niepotrzebne mi potomstwo.
   - Długowieczny – poprawiłam go, przypominając sobie, co powiedział mi kiedyś Erik.
   - Tak, wiem, może mnie zabić słońce, kołek, ogień... Ale w dzień będę miał ochronę, dopóki nie znajdę sposobu na słońce, w nocy zaś będę potężny.
   - I chcesz jako wampir panować nad ludźmi? - Patrzyłam na niego z niedowierzaniem. Jego umysł ogarnęły jakieś chore idee. Wiedziałam, że wampirami rządzą zupełnie inne prawa. Co prawda w Egipcie nie było wampirzego władcy, ale Asim z całą pewnością nie miał gorącej krwi. Rozpoznałabym, gdyby było inaczej. Kiedyś mógł przybyć gorącokrwisty wampir i go pokonać. Zamknąć w trumnie śmierci. Aczkolwiek nie widziałam sensu, by mu to wyjaśniać.
   Poczułam, jak Ozy dotyka mojego ramienia. Spojrzałam na niego. Chciał stąd wyjść, nim będzie za późno. Ruchem głowy wskazał mi księżyc. Zostało jakieś półtorej godziny do świtu.
   - Mój ojciec po raz kolejny zasiadł na tronie. Mnie również czeka nieustanna walka o władzę. Jako wampir nie będę miał takich problemów. - Wziął mnie za rękę i podniósł ją do ust. - Wybacz, że musiałaś tyle wycierpieć. Wracaj do życia, Amando.
   - Nie pozwól zrobić krzywdy Jahmesowi – poprosiłam, uwalniając dłoń.
   - Zgodnie z obietnicą – odparł i skinął na Egipcjanina, który otworzył wrota.
   Wyszliśmy z Ozy'm przed bramę, która zamknęła się za nami. Spojrzałam w górę, na górującą nad nami piramidę. A więc byliśmy w jej wnętrzu, na pustyni...
   W tym momencie ściana piramidy zsunęła się w dół, zasłaniając przejście. Rozejrzałam się wokół, wciąż nie mogąc uwierzyć, że jestem wolna. Drgnęłam, gdy usłyszałam głos Ozy'ego.
   - Niedługo wschód. Musisz się ukryć, Amando.
   Spojrzałam na niego i nagle zdałam sobie sprawę, że naprawdę udało mi się stamtąd wydostać. Poczułam napływającą siłę. Byłam wolna. Wolna! Już po wszystkim...
   Nie. Nie po wszystkim. Muszę jeszcze wrócić po Jahmesa. Ta myśl mnie otrzeźwiła. Powinnam działać szybko. Erik... W chwili, gdy o nim pomyślałam, poczułam gwałtowne uderzenie jego myśli. W kilka sekund dowiedziałam się, co działo się przez te trzynaście nocy, gdy mnie szukali.
   „Amando... Gdzie jesteś?”
   Zerknęłam na piramidę. „Pod piramidą Chefrena. Ale spotkajmy się koło Sfinksa. Zaraz tam będę.”
   Napływ jego myśli osłabł. Wiedziałam, że do mnie biegnie. Już za chwilę tu będzie. Za moment go przytulę. Już niedługo...
   - Ozy, powinieneś wracać do domu – odezwałam się.
   - A co z tobą? Poradzisz sobie? - Popatrzył na mnie z niepokojem.
   - Pewnie. Wracaj do swojej żony i dzieci. - Uśmiechnęłam się.
   - Zobaczymy się jeszcze?
   Skinęłam głową.
   - Wiem, gdzie mieszkasz, odwiedzę cię.
   Przytulił mnie lekko i ruszył biegiem. Patrzyłam za nim przez chwilę, zastanawiając się, czy nie powinnam mu towarzyszyć, dopilnować, by dotarł bezpiecznie. Ale świt był zbyt blisko, a musiałam jeszcze wrócić po Jahmesa.
   Ruszyłam wampirzym tempem i już po chwili stałam pod posągiem Sfinksa. W oddali ujrzałam mojego opiekuna. Kilka sekund później byłam już w jego ramionach.
   Przytulał mnie mocno, a ja wtuliłam głowę w jego pierś. Nasze umysły napełniły się wzajemnymi myślami. Powoli ułożyłam je w logiczną całość. Wiedziałam, że mnie szukali. Kiedy znikłam razem z trumną, zrozumieli, że to sprawka Mazbah. Zuri obudził się rano i usłyszał szelest. Zobaczył, jak wnoszą moją trumnę do powozu. Zaczął krzyczeć. Nie zdążyli wrócić, by zabrać pozostałych, choć taki pewnie mieli zamiar. Ludzie wybiegli na ulicę, zaalarmowani hałasem. Porywacze odjechali.
   O zmroku wszyscy ruszyli na poszukiwania. Przez te wszystkie noce Erik, Lily i Martin przeszukali cały Egipt. Czułam przerażenie mojego opiekuna, gdy nie mógł się ze mną skontaktować. Podobnie jak ja wiedział, że żyję. Ale nie rozumiał, co się dzieje.
   W końcu jednak moi przyjaciele dowiedzieli się o hoodoo. Poznali te wierzenia dokładniej, niż ja. Szukali sposobu, by się ze mną skontaktować, ale magia była zbyt silna. Przeszukali właściwie wszystko z wyjątkiem piramid. Jutrzejszej nocy mieli się tam właśnie wybrać.
   - Promyczku – szepnął Erik, zaciskając zęby. Jego oczy zabłyszczały niebezpiecznie. Przyszło mi do głowy, że może nie powinnam pokazywać mu wszystkiego, przez co przeszłam. Ale było już za późno. Odebrał moje myśli, poczuł mój ból. Dowiedział się o wszystkim, łącznie z moją obietnicą. - Musimy ich zabić, inaczej inne wampiry czeka to samo. Będą to robić bez końca...
   - Nie mogę, obiecałam – szepnęłam cicho. - Ale musimy wrócić po Jahmesa.
   - Jutro – odparł, odsuwając się lekko. - Wracajmy. Ukrywamy się w bezpiecznym miejscu.
   - Nie wrócę bez Jahmesa – odparłam.
   - Martin i Szoszannah nadal się o ciebie martwią, nie zdążyłem ich zawiadomić. A niedługo świt. - Zerknął znacząco na niebo.
   - Muszę wrócić po Jahmesa jeszcze dzisiaj. Obiecałam mu, że wrócę! Jutro może być za późno! - Poczułam narastającą we mnie panikę. Zostawiłam go. Ja jestem wolna, a on...
   - Spokojnie, Amando. - Mój opiekun ścisnął mnie mocno za ramiona. - Jeśli dzisiaj tam wrócimy, to nie wyjdziemy przed wschodem. Poza tym, nie zapominaj o hoodoo. Nie możemy tam po prostu wpaść i go wyciągnąć. Musimy mieć plan.
   - Nie, musimy to zrobić dzisiaj! - powtarzałam uparcie. - Znam drogę, zdążymy. Nie spodziewają się nas tak szybko, a jutro mogą już na nas czekać...
   - Nie myślisz rozsądnie. - Erik wziął mnie na ręce i ruszył w stronę miasta w wampirzym tempie. Protestowałam, ale nie miałam siły się z nim kłócić. W końcu zrezygnowana oparłam głowę na jego ramieniu i zamknęłam oczy.
   Otworzyłam je dopiero, kiedy mój opiekun się zatrzymał. Ujrzałam dużą gospodę. Erik zaszedł na jej tyły, postawił mnie na ziemi i otworzył mi drzwi, które wyraźnie prowadziły do piwnicy. Weszłam tam i ujrzałam dwóch postawnych Egipcjan, którzy zerwali się na mój widok.
   - Spokojnie, to Amanda. Ją też macie chronić – rzekł mój opiekun, na co mężczyźni pochylili głowy i na powrót usiedli w fotelach.
   - Nająłeś strażników? - spytałam go.
   - Oczywiście, że tak. Kiedy śpimy, grozi nam niebezpieczeństwo. Musieliśmy odpowiednio się zabezpieczyć.
   Skinęłam głową i weszłam w drzwi naprzeciwko mnie. W chwili gdy przekroczyłam próg, już byłam ramionach Martina. Dopiero teraz zdałam sobie sprawę, jak bardzo za nim tęskniłam. Minęła długa chwila, zanim się odsunął.
   - Martin – szepnęłam. Nie zdążyłam powiedzieć nic więcej, bo nagle znalazłam się w objęciach Szoszannah.
   - Amando, tak się o ciebie martwiliśmy! Co się z tobą działo? Naprawdę wpadłaś w ręce Mazbah? Nic ci nie jest, jak się czujesz?
   Uśmiechnęłam się do niej lekko.
   - Tak, to prawda. Nie mogłam się z wami porozumieć z powodu hoodoo, które osłabiało wszystkie moje umiejętności – wyjaśniłam, choć byłam pewna, że oni i tak już to wszystko wiedzą.
   - Już dobrze, kochanie. - Kiedy tylko Lily mnie puściła, Martin ponownie przytulił mnie do siebie. - Jutro stąd wyjedziemy.
   - Nie możemy! - zaprotestowałam gwałtownie. - Tam został mój przyjaciel, obiecałam, że po niego wrócę. - Spojrzałam na Erika.
   - Wrócimy po niego, Promyczku. - Tylko on wiedział, jak wiele wycierpiałam i ile wycierpiał Jahmes. Jego pewne siebie spojrzenie uspokoiło mnie. Wiedziałam, że uda nam się go stamtąd wyciągnąć.
   - Powinnaś się umyć i przebrać – mruknęła Lily, podając mi jakąś sukienkę w ciemnoniebieskim kolorze.
   Nagle do pokoju wszedł Zuri. Podszedł do mnie i pochylił głowę.
   - Przepraszam, że nie udało mi się ciebie uratować – powiedział cicho. - Widziałem, jak cię zabierają i krzyczałem, ale...
   - Przecież to nie twoja wina – uspokoiłam go, po czym kucnęłam i go przytuliłam. - Dzięki tobie nie zabrali Martina, Erika i Lily.
   - Każdy mu to powtarza, ale on nie wierzy – mruknął Martin.
   - Zrobili ci coś złego? - spytał chłopiec.
   - Skąd, tylko mnie trzymali w zamknięciu, a teraz wypuścili. Nic mi nie jest, zobacz. - Odsunęłam się odrobinę i uśmiechnęłam uspokajająco. Szczegóły mojego uwięzienia z całą pewnością nie były odpowiednie dla uszu Zuri.
   - Yassen mówił, że oni robią straszne rzeczy wampirom – odparł chłopiec.
   - Jak to Yassen? - Pokręciłam głową ze zdumieniem. - To on żyje?
   - A czemu miałby nie żyć? - spytała Szoszannah. - Jeszcze przed paroma godzinami widzieliśmy go całego i zdrowego.
   Zabrakło mi tchu w piersiach i gdyby nie to, że wampiry nie muszą oddychać, najpewniej bym zemdlała. Zdołałam wyszeptać tylko jedno słowo:
   - Zdrajca.