Rozdział XI - Dalila

14.04.2011

   - Ooo! - Karolina odłożyła łyżkę, którą mieszała sos i usiadła. - No to nieźle! Na chwilę go spuścić z oka, a już go ktoś całuje!
   Roześmiałam się.
   - Czasem odrobina zazdrości nie zaszkodzi.
   - Ale kim była ta Dalila?
   - No właśnie. - Westchnęłam i pokręciłam głową. - Cierpliwości, zaraz się dowiesz.

   Ujrzałam, jak nieznajoma, rudowłosa wampirzyca całuje Martina, który odsunął ją od siebie stanowczo.
   - Co ty wyprawiasz, u licha?! - zawołał, mocno trzymając ją za nadgarstki, z dala od siebie.
   - Och, nie gniewaj się, to z radości. Od miesiąca nie widziałam innego wampira – odparła z podekscytowaniem w głosie. - Błądziłam po całym kraju i albo żadnego tu nie ma, albo wszystkie się gdzieś pochowały! Ale w końcu los zaczął mi sprzyjać. Znalazłam i to jakiego przystojnego... - Wyswobodziła ręce, złapała go pod rękę i położyła dłoń na jego piersi. A we mnie aż się zagotowało.
   W jednej chwili znalazłam się obok nich. Martin spojrzał na mnie bezradnym wzrokiem, bezskutecznie próbując odsunąć od siebie wampirzycę.
   - Dalilo, ostrzegam cię. Co prawda nie biję kobiet, ale...
   - Ale ja tak – przerwałam mu. - Znasz ją? - spytałam narzeczonego.
   - Od jakiś dziesięciu minut – mruknął Martin ponuro.
   - I już aż tak dobrze? - spytałam ironicznie, spoglądając na nieznajomą.
   Rudowłosa spojrzała na mnie z zaciekawieniem. Oderwała się w końcu od Martina i podeszła do mnie.
   - Dalila jestem, szalom – powitała mnie i uśmiechnęła się. Była to wysoka, piękna wampirzyca o ciemnorudych, gęstych, długich i kręconych włosach, ciemnych oczach i żydowskich rysach twarzy.
   - Amanda, narzeczona Martina.
   Mój ukochany stanął obok mnie, spoglądając na nieznajomą tak, jakby się bał, że zaraz znowu się na niego rzuci. Objął mnie ramieniem.
   - Narzeczona? - Dalila spojrzała dużymi oczami. - Coś takiego! Mam nadzieję, że nie gniewasz się za ten pocałunek? Nie chciałam nikogo urazić... - Zrobiła skruszoną minę. - Po prostu się ucieszyłam, że w końcu spotkałam kogoś takiego jak ja... A może są tu też jakieś inne wampiry? - Jej ciemne oczy popatrzyły z nadzieją.
   - Tak, ale nie jesteśmy stąd – odparłam obojętnie. Czułam wyraźną niechęć do tej wampirzycy.
   - O, to jednak jest was więcej! To wspaniale! Widzę przecież, że nie jesteście Izraelitami. A co robicie w lesie? - Wampirzyca zachowywała się, jakbyśmy byli dobrymi znajomymi. Trochę mnie to zaczęło irytować.
   - Polujemy. Właśnie się posililiśmy.
   - Na kogo? - Rozejrzała się dookoła.
   - Na zwierzęta – odparł Martin. Dalila roześmiała się.
   - Dobry żart. A tak naprawdę?
   - To nie żart. Nie pijemy ludzkiej krwi, żywimy się zwierzęcą. - Wzruszyłam ramionami i odwróciłam się. Ruszyłam do przodu, obok mnie Martin. Usłyszałam, że wampirzyca biegnie za nami.
   - Hej, zaczekajcie! Jak można pić krew zwierząt? - zawołała.
   Zatrzymałam się raptownie, mój narzeczony również.
   - Jak widać, można. A teraz pozwól, że pójdziemy swoją drogą, a ty swoją. - Patrzyłam na nią stanowczo. W jej oczach pojawiła się obawa.
   - Jesteś gorącokrwista... Ach... - Pochyliła głowę i ukłoniła się lekko. - Wybacz, że wcześniej tego nie dostrzegłam. I przepraszam, że pocałowałam Martina. Pozwól mi iść z wami. Jeśli nie chcesz, to nie będę z nim nawet rozmawiać! - Patrzyła na mnie błagalnym wzrokiem. Z jednej strony nie pałałam do niej szczególną sympatią. Było w niej coś, co mnie niepokoiło. Ale z drugiej, jeśli teraz każę jej odejść, to wyjdzie na to, że jestem zazdrosna. Miałam pretensje do Martina, a teraz miałabym sama dać upust swej zazdrości? Westchnęłam i skierowałam wzrok na mojego ukochanego.
   - Jak się nie będzie do mnie odzywać, to mi wszystko jedno – stwierdził, wzruszając ramionami. Dalila spojrzała na niego ponuro, lecz nie skomentowała.
   - Ale po co właściwie chcesz z nami iść? Zatrzymaliśmy się u ludzi. Jeśli zrobisz im coś złego...
   - Już jadłam dzisiaj. Nie zabiję waszych ludzkich przyjaciół. - Ostatnie słowa wypowiedziała lekceważąco. Przygryzłam wargi i ruszyłam przed siebie.
   Biegła za nami. Zastawiałam się, czego chce. Przekazałam Erikowi w myślach, by go przygotować na jej wizytę. Miałam nadzieję, że on ją przekona, aby poszła swoją drogą.
   Zatrzymaliśmy się niedaleko domu Ruth. Wyszła do nas Szoszannah.
   - Szalom – powitały się obie.
   - Znasz ją? - spytałam Lily.
   - Nie – zaprzeczyła. - Szoszannah – zwróciła się do niej. - Skąd jesteś?
   - Dalila. Pochodzę z Jerozolimy, ale wędruję przez cały Izrael i od miesiąca nie spotkałam innego wampira, po tym, jak mój opiekun porzucił mnie dla jakiejś... cudzołożnicy! - Jej oczy posmutniały, a na twarzy ukazał się grymas niechęci.
   - Żywisz się ludzką krwią? - spytała Lily.
   - Tak, a jakże by inaczej? Nie potrafiłabym pić krwi zwierząt, tak jak wy.
   Szoszannah pokręciła głową.
   - Tylko Amanda i Martin piją zwierzęcą. Ja i Erik ludzką, ale zabijamy tylko złych ludzi.
   - Erik? - powtórzyła Dalila. Wtedy na drodze pojawił się wspomniany wampir. Błyskawicznie znalazł się przed rudowłosą, która rozchyliła nieco usta i patrzyła na niego jak na obrazek. „No, to świetnie”, pomyślałam ponuro.
   - Witaj, kim jesteś? - zapytał mój opiekun.
   - Dalila... A ty Erik? Ach, jesteś uosobieniem kobiecych marzeń. Cóż za niezwykłe rysy twarzy! Ideał pod każdym względem. Niech zgadnę. Jesteś Grekiem?
   - Tak – mruknął zaskoczony Erik. - Ale...
   - Och, wybacz moją obcesowość. Ja z natury jestem spontaniczna. Co w głowie, to na ustach! - Roześmiała się i spojrzała na usta Erika. Zerknęłam na Lily, która wpatrywała się w rudowłosą ze zmarszczonymi brwiami.
   - Zdążyliśmy zauważyć – stwierdził Martin, spoglądając na nią znacząco.
   - Opowiecie mi coś o sobie? - Dalila podeszła do Erika tanecznym krokiem, wciąż się w niego wpatrując. - A ja wam opowiem moją smutną historię...
   - Pijesz ludzką krew? Jak wybierasz ofiary? - Mój opiekun bez zbędnych ceregieli przeszedł do konkretów.
   - Wybieram zwykle mężczyzn w moim wieku. A ty, przystojny wampirze?
   - Ja i Szoszannah wybieramy tylko złych ludzi – odparł.
   - Och, to ja też mogę tylko z takich pić. Co za różnica? - Uśmiechnęła się szeroko, a ja musiałam niechętnie przyznać, że wygląda uroczo. Ciemnorude loki świetnie układały się na jej ramionach, a smukła sylwetka o bujnych kształtach podkreślona została jasnym, żydowskim strojem.
   - To dobrze. Lepiej oczyszczać świat ze złych ludzi niż krzywdzić dobrych – odparł Erik obojętnym głosem. Wniknęłam w jego umysł i z ulgą stwierdziłam, że nie jest nią ani trochę zainteresowany.
   - To, co mówisz, jest bardzo mądre. Chyba mnie przekonałeś. - Zatrzepotała rzęsami. Miałam tego dość.
   - Kończy się dzień – wtrąciłam. - Może więc powoli udamy się na wypoczynek? A tak w ogóle, to Erik jest moim opiekunem – dodałam, patrząc na Dalilę.
   - A Szoszannah jest opiekunką Martina, dobrze zgadłam? Oj, ale chyba nie masz nic przeciwko, żebym się lepiej zapoznała z twoim opiekunem, gorącokrwista? - spytała mnie wprost wampirzyca. Erika wyraźnie zatkało, a Szoszannah mimowolnie obnażyła kły.
   - Owszem, mam. Erik jest już zajęty – odrzekłam sztywno.
   Rudowłosa spojrzała na Lily.
   - Jesteś jego narzeczoną? - spytała z zawodem w głosie.
   - No... niezupełnie. - Szoszannah zerknęła na Erika.
   - Jeszcze nie – uzupełnił mój opiekun, podkreślając pierwsze słowo i obejmując Lily w pasie.
   - Tow. Rozumiem. - Stanowczo nie spodobał mi się błysk ulgi w oczach Dalily. Ona najwyraźniej coś kombinowała i pewna byłam, że to nic dobrego.

   Nie lubiłam Dalily i nie mogłam nic na to poradzić. Pierwsze wrażenie z pewnością miała fatalne, a jej zachowanie czasami było wręcz nie do wytrzymania. Ciągle opowiadała o sobie, swoim życiu i jak niesprawiedliwie potraktował ją jej opiekun. Martin powiedział mi potem, że wcale mu się nie dziwi, iż uciekł.
   O ile rudowłosa straciła zainteresowanie Martinem, o tyle postanowiła najwyraźniej uwieść Erika. Do tej pory myślałam, że Izraelitki są skromne i nieśmiałe; postępowanie Dalily nijak mi się z tym nie zgadzało.
   - Wydaje mi się, że ta wampirzyca należy do innej kategorii kobiet – stwierdziła Lily, kiedy ją o to zapytałam.
   Dalila nic sobie nie robiła z naszej niechęci, a wręcz udawała, że jej nie widzi. Szoszannah trzymała się Erika, ale pewnej nocy postanowiła odwiedzić rodzinę.
   - Myślisz, że powinnam im się pokazać? - zapytała swojej kuzynki Ruth.
   - Trudno powiedzieć. - Kobieta wzięła na kolana Talithę, która właśnie szykowała się do snu. - Jeśli dowiedzą się, że żyjesz, to na pewno się ucieszą, ale nie zapominaj, że wciąż jesteś narzeczoną Samuela. Zaginęłaś, a teraz się odnalazłaś. Zaręczyny nie zostały zerwane. A on... cóż, nie ma zbyt dobrej opinii po tym, jak narzeczona go porzuciła, nagle znikając, nie wiadomo gdzie.
   Ja, Erik i Martin siedzieliśmy w rogu pokoju, ale oczywiście doskonale słyszeliśmy ich rozmowę. Dalila nie wchodziła do domu Ruth; nie wiedziałam, gdzie spędzała dni, ale po zmierzchu natychmiast się pojawiała.
   - Tęsknię za nimi – wyznała Lily. - Chyba dzisiaj do nich pójdę. Chociaż ich zobaczę...
   - Pójść z tobą? - zapytał Erik. Wampirzyca spojrzała na niego i pokręciła głową.
   - Nie, sama pójdę. Nie wiem jeszcze, czy im się pokażę. Trochę się tego boję...
   Mój opiekun podszedł do niej i wziął ją za rękę. Szoszannah spojrzała na niego ciepło, po czym uśmiechnęła się lekko, wstała i wyszła. Talitha zaś zeskoczyła z kolan matki i podeszła do mnie.
   - Pobawisz się ze mną? - spytała mnie nieśmiało.
   - Oczywiście, skarbie. - Zerknęłam na Ruth, która uśmiechnęła się i pokręciła głową.
   - Czas spać, Talitho.
   - Mogę ją położyć – zaproponowałam. Kobieta pokiwała głową. Zaprowadziłam małą do jej łóżka i przykryłam kołdrą. - Opowiem ci historię o pewnej księżniczce, którą porwał zły rycerz, a dobry postanowił ją uratować – zaproponowałam. Dziewczynka pokiwała głową z entuzjazmem. Przypomniałam sobie historię, którą czasem opowiadała mi mama. Choć jej twarz zaczynała już mi się zacierać – w końcu nie byłam jeszcze wampirem, gdy umarła – to właśnie jej opowieści wryły mi się w pamięć.
   Kiedy skończyłam, Talitha spała. Przykryłam ją kołdrą i popatrzyłam na nią z dziwnym uczuciem, którego już prawie nie pamiętałam. Cicho wyszłam z pokoju. Natknęłam się na Selima, który spojrzał na mnie podejrzliwie.
   - Opowiedziałam jej bajkę i zasnęła – powiedziałam cicho.
   - To dobrze. Zwykle biega do późna, trudno jest ją przekonać do snu. Byłabyś dobrą matką – stwierdził mężczyzna. - Możecie mieć dzieci?
   - Nie... - Pokręciłam głową ze smutkiem. - I to nieprawda, nie nadaję się na matkę. - Wyminęłam go i wyszłam. Czułam dziwny żal. Mieć taką córeczkę... Otrząsnęłam się z tych myśli. Już raz próbowałam matkować i co mi z tego wyszło? Pokręciłam głową.
   W drzwiach natknęłam się na Szoszannah.
   - Odwiedziłaś rodzinę? - zapytałam.
   - Widziałam ich, słyszałam... ale nie miałam odwagi wyjść. Po co burzyć ich uporządkowany świat? Sprowadzać na nich hańbę? Może lepiej, jak będą myśleć, że umarłam?
   - Nie wiem... - Popatrzyłam w jej smutne oczy. - Chodź, poszukamy Erika i Martina.
   Wyszłyśmy i przez chwilę szłyśmy w milczeniu. W końcu usłyszałam głos Dalily.
   - Eriku, pozwól mi jechać z wami! Nie chcę zostać tu sama! Zrobię, co zechcesz, a nawet więcej!
   Lily skrzywiła się, a ja przewróciłam oczami. Pobiegłyśmy w ich stronę. Zatrzymaliśmy się w pewnej odległości, tak, że jeszcze nas nie dostrzegli. Erik stał, oparty o drzewo. Obok rudowłosa wampirzyca, krążąca to w jedną, to w drugą stronę.
   - Nie sądzę, aby Szoszannah, Amanda i Martin się na to zgodzili.
   - Ale to ty masz największy autorytet. Możesz zdecydować. Zabierz mnie ze sobą, a moje serce... i ja cała zawsze będę należeć do ciebie. - Podeszła do niego o krok, wpatrując się uwodzicielskim wzrokiem. - Policzki twoje jako zagonki ziół wonnych, jako kwiatki wonnych rzeczy; usta nader słodkie, a wszystek jesteś pożądany – zacytowała fragmenty Pieśni nad pieśniami. - Głowa twa jako bryła szczerego złota; włosy zaś kędzierzawe, czarne jako kruk. Oczy jako gołębicy nad strumieniami wody, jako umyte w mleku, stojące w mierze swojej...
   Erika popatrzył na nią zażenowany.
   - Nie mów mi takich rzeczy, Dalilo.
   Wampirzyca uśmiechnęła się słodko i objęła go za szyję.
   - Czemu, luby? Nie podoba ci się?
   Zdjął jej ręce ze swojej szyi i odsunął ją od siebie.
   - Nie lubię, kiedy ktoś traktuje mnie jak zabawkę, Dalilo.
   - Zabawkę? Ależ skąd. Ja po prostu wiem, że mężczyźni mają swoje potrzeby. Tamta nie da ci tego, co ja...
   Zanim mój opiekun zdążył zaprotestować – a wyczuwałam wyraźnie jego zwiększającą się irytację – Lily wyrwała się do przodu i znalazła się obok nich.
   - Erik nie zadaje się z cudzołożnicami.
   Dalila spojrzała na nią spod przymrużonych oczu.
   - Jestem wampirzycą, nie cudzołożnicą. A ty nie udawaj takiej świętej. Chcesz, żeby się z tobą ożenił i trzymasz go na dystans? Metoda stara jak świat! Tylko ja mam lepszą. Mówię wprost, zamiast okłamywać i kombinować.
   - Jak śmiesz mnie obrażać! - Nigdy nie widziałam Szoszannah takiej wściekłej. Obnażyła kły, przyjmując pozycję bojową. Na ten widok rudowłosa wampirzyca zrobiła to samo i rzuciła się na nią.