Rozdział X - Ruth i jej rodzina

6.04.2011

   Zamilkłam, przyglądając się, jak Karolina sieka warzywa na sałatkę.
   - Przebić serca? - spytała po chwili wzajemnego milczenia. - Pomimo że nie byliście źli?
   - Dla niego wszystkie wampiry to potwory – odparłam. - A poza tym, został pokonany przez Erika i chciał zemsty.
   - I co? Zabiliście go w końcu?
   Westchnęłam.
   - Za szybko byś chciała wszystko wiedzieć, Karolinko – stwierdziła Amy z uśmiechem, mieszając sos.
   - A bo ja jestem już taka niecierpliwa. - Wzruszyła ramionami. - To jak?
   - Spokojnie, dojdziemy do tego – odparłam i obserwując, jak sprawnie robi sałatkę, wróciłam do opowiadania.

   Izrael. Kraj mlekiem i miodem płynący. Stojąc przy burcie, w świetle księżyca, obserwowaliśmy zbliżający się ląd. Naszym oczom ukazały się płaskie tereny Gazy, obszaru pofałdowanego gdzieniegdzie z powodu nadmorskich wydm. W oddali rysowało się wzgórze.
   - To Abu 'Awdah  – poinformowała nas Szoszannah, patrząc na ojczyznę z błyskiem w szarych oczach. - Przypłyniemy do portu, spędzimy tam dzień, a wieczorem udamy się w drogę.
   - W drogę dokąd? - zapytałam. - Do twojego domu?
   Lily pokręciła głową ze smutkiem.
   - Obawiam się, że nie jestem już tam mile widziana. Zatrzymamy się u Ruth. Ona na pewno przyjmie nas pod swój dach. - Uśmiechnęła się lekko.
   - Powiesz prawdę swojej kuzynce? - zapytał Erik.
   - O tym, kim jesteśmy? Tak, powinnam. Jak inaczej jej wyjaśnić, że śpimy w dzień, a wychodzimy o zmroku? I że nic nie jemy?
   - A jeśli nie zgodzi się przyjąć pod swój dach cztery wampiry? - spytał Martin.
   - To poszukamy innego miejsca – odparła jego opiekunka ze smutkiem. Miałam nadzieję, że ta Ruth okaże się mądrą kobietą.
   Wkrótce dopłynęliśmy do brzegu. Wysiedliśmy razem z marynarzami i innymi handlarzami, zostawiając zwierzęta na pokładzie jako część zapłaty. Lily stwierdziła bowiem, że w Izraelu znajduje się mnóstwo lasów, a w nich nie brakuje zwierząt.
   Przeszliśmy przez Gazę, która była portem palestyńskim pod panowaniem arabskim. Stąd znajdował się tam duży, okazały meczet, odbudowany w tysiąc trzysta czterdziestym roku.
   Tę noc spędziliśmy w piwnicy starego, opuszczonego domu. Następnego dnia od przebudzenia do zmierzchu Szoszannah opowiadała nam o zwyczajach, panujących w swoim kraju.
   - U nas sobota jest świętem. Obchodzimy wtedy Szabat.
   - Szabat? Ciekawie brzmi – stwierdził Martin. - Jak to wygląda?
   - W piątek, osiemnaście minut przed zachodem słońca, zapala się świece szabasowe. To znaczy, że nie wolno już pracować. Zapalenie ich przez matkę podkreśla ważność kobiety w rodzinie. - Lily uśmiechnęła się szeroko. -  Zapalone świece niosą ciepło, szczęście i pokój naszym domom. Światło jest symbolem mądrości, wiedzy i prawdy.
   - A co robi ojciec rodziny? Rozumiem, że też ma jakieś znaczenie? - zapytał Martin. Zerknęłam na jego ramię. Opatrunek nie był już potrzebny, gdyż rana zagoiła się jeszcze przed świtem. Gdyby nie była tak głęboka, pewnie nastąpiłoby to o wiele szybciej. Przytuliłam się do jego ramienia, a on objął mnie, przysuwając policzek do mych włosów.
   - Oczywiście, że tak – zaśmiała się Szoszannah. - Zasadnicze. Wygłasza kidusz. Jest to błogosławieństwo nad kielichem wina. Odmawia się je w piątki i soboty oraz po modlitwach przedpołudniowych w sobotę i święta. - Wampirzyca opowiadała, uśmiechając się lekko. W jej oczach widać było radość. To było jej życie, jej kultura. Zerknęłam na Erika. Patrzył na nią z czułością w oczach. Ich dłonie były splecione.
   O zmierzchu udaliśmy się w drogę do Libny, gdzie mieszkała kuzynka Szoszannah. Swoje rzeczy wysłaliśmy wcześniej, sami zaś wyszliśmy za Gazę i ruszyliśmy w wampirzym tempie. Dość szybko dotarliśmy na miejsce. Lily poprowadziła nas prosto do domu swej kuzynki.
   Było to okazałe gospodarstwo; widać było, że rodzina Ruth nie należała do biednych. W zagrodach słyszałam odgłosy zwierząt: kóz, owiec, bydła. Szoszannah weszła pierwsza na podwórko i już z daleka zawołała:
   - Ruth!
   Kobieta, która właśnie przechodziła przez podwórze, obejrzała się w naszą stronę.
   - Szoszannah?!
   Lily pobiegła do niej w ludzkim tempie i rzuciły się sobie w ramiona. Ściskały się przez chwilę, śmiejąc się radośnie.
   - Och, Szoszannah, gdzieś ty się podziewała?! Już myślałam, że... że coś ci się złego stało. Ponad rok cię nie było! Wiesz, jak się martwiłam?! Wszyscy się martwiliśmy! - Odsunęła się, przyglądają się twarzy Lily. - Ależ ty jesteś blada, wychudzona... Trzeba cię odkarmić i to porządnie! - Wtem jej wzrok padł na nas. Odsunęła się i uśmiechnęła szeroko. - Widzę, że przyprowadziłaś nam gości.
   Ponieważ przez zimę Lily uczyła nas trochę swojego ojczystego języka, a wampiry dość szybko się uczą, nie mieliśmy problemów ze zrozumieniem kuzynki Szoszannah. Zanim jednak zdążyliśmy cokolwiek powiedzieć, Lily nas ubiegła.
   - To są moi przyjaciele: Amanda, Erik i Martin – przedstawiła nas. - A to jest właśnie Ruth.
   Ruth była prawie trzydziestoletnią, średniego wzrostu kobietą o lekko pulchnej sylwetce, pogodnej twarzy, czarnych włosach i szarych oczach, o odcień ciemniejszych do oczu Lily. Miała na sobie szarą spódnicę, nieco jaśniejszą bluzkę, ciemnoniebieski gorset i błękitny fartuch oraz jasny czepek na głowie, po którym można było rozpoznać mężatki.
   - Szalom – powitała nas kobieta. - Witajcie w naszych skromnych progach. Pewnie jesteście zmęczeni podróżą? Przygotuję wam zaraz pokoje, wypoczniecie, wyśpicie się... i podam coś dobrego do jedzenia, bo pewnie jesteście głodni...
   - Ruth. - Szoszannah w końcu udało się wtrącić w monolog gospodyni. - Zanim przyjmiesz nas pod swój dach, musimy ci o czymś ważnym powiedzieć.
   - Ale nie będziemy chyba rozmawiali przed domem? Wejdźcie, zapraszam.
   Spojrzałam na Lily, potem na Erika i Martina. Zaprosiła nas. Nie wiedząc nawet, kogo zaprasza. My akurat nie byliśmy dla niej groźni, ale gdyby to były inne wampiry...
   Ruszyliśmy za Szoszannah, która szła, rozmawiając z kuzynką.
   - A co u rodziców? Pewnie mnie wydziedziczyli?
   Ruth pokręciła głową.
   - Sądzili, że uciekłaś. - Kobieta weszła do domu i zaczekała na nas, po czym zaprosiła nas do pokoju. - Szukano cię, a kiedy nie znaleziono, uznano, że umarłaś...
   - Bo umar... uciekłam. Od tego drania, który chciał mnie pohańbić przed ślubem.
   Ruth zrobiła duże oczy.
   - Naprawdę?! Powinnaś więc zerwać zaręczyny!
   - Chciałam! Ale rodzice się nie zgodzili. Wszystko było zaplanowane, przygotowane... Nie chcieli robić skandalu. - Lily westchnęła.
   Nagle poczułam na sobie czyjś wzrok. Odwróciłam głowę i dostrzegłam małą, słodką buzię, wpatrującą się we mnie szarymi oczami. Uśmiechnęłam się do niej.
   - A kto to tu zagląda? - zapytałam cicho po hebrajsku, podchodząc do dziewczynki, która znikła za drzwiami, ale po chwili znowu wyjrzała. Wysiliłam umysł, próbując przypomnieć sobie, czego uczyła mnie Lily. Do tej pory rozmawiałam tylko z nią w tym języku. - Jestem Amanda, a ty?
   - Ta-li-ta – rzekła cichutko dziewczynka. Ciemne włosy zaplecione miała w warkoczyk, spadający jej na plecy.
   - O, Talitha, a czemu ty jeszcze nie śpisz? - Ruth wstała i podeszła do drzwi. - No chodź, jak już zaglądasz. - Wzięła ją za rękę i wprowadziła do pokoju. Dziewczynka schowała się za matką, patrząc na nas zaciekawionym wzrokiem.
   - Ile ma lat?
   - Sześć – odparła Lily, podchodząc do małej. - Talitha, skarbie!
   - Szo-sza-na! - Talitha rzuciła się w jej stronę. Wampirzyca podniosła dziecko i uściskała je.
   - Ale wyrosłaś! Tęskniłaś za mną troszeczkę?
   - Bardzo tęskniłam – oznajmiła poważnie dziewczynka, co wywołało uśmiech na naszych twarzach. Szoszannah postawiła ją na podłodze.
   - To są moi przyjaciele. Amandę już poznałaś, a to Martin i Erik. - Lily kucnęła przy Talithie, zakładając jej za ucho włosy, które wydostały się z warkoczyka. Dziewczynka miała na sobie cienką koszulę, najwyraźniej leżała już w łóżku. Kucnęłam przy niej.
   - Szalom, Talitha – powiedziałam.
   - Szalom – odparła i wyciągnęła rękę, dotykając moich loków. - Masz bardzo ładne włosy.
   - A dziękuję – odparłam zaskoczona. - Ty zaś masz śliczny warkoczyk. Sama go zaplotłaś?
   - Mama mi zaplotła, ale sama też umiem. - Szare oczy Talithy patrzyły na mnie z sympatią. Od razu polubiłam tę dziewczynkę i widziałam wyraźnie, że z wzajemnością.
   - Dość tego, Talitha. Spać! - Ruth wzięła małą na ręce i wtedy do pokoju wszedł rosły, barczysty Izraelita.
   - Szalom – powitał nas. Odpowiedzieliśmy tym samym. Ruth przedstawiła go jako swojego męża, Selima. Mężczyzna coś mruknął, skinął nam głową i wziął córkę, która patrzyła na nas sennym wzrokiem. Kiedy wyszedł, Ruth kazała nam usiąść.
   - Przygotuję wam coś do jedzenia – postanowiła.
   - Zaczekaj – poprosiła ją Lily. - Muszę ci o czymś powiedzieć. Tylko się nie przestrasz.
   - Przestraszyć? Co się stało? - Kobieta spojrzała na nas z niepokojem.
   - Widzisz, kiedy uciekłam... Wszystko potoczyło się zupełnie inaczej, niż chciałam.
   Ruth westchnęła.
   - Mogłaś uciec do mnie, a nie... nie wiadomo gdzie. Gdzie ty właściwie się podziewałaś?
   - Ależ uciekłam do ciebie! Tylko że po drodze napadli mnie bandyci – ganew, ale ktoś mnie uratował. Miała na imię Noemi. To ona zmieniła mnie w to, czym jestem. Teraz już jej nie ma. - Lily westchnęła ze smutkiem. - Nie mam do niej żalu, rozumiem ją. Widocznie tak miało być...
   - O czym ty mówisz? - Ruth zmarszczyła brwi.
   - Nigdy nie zabiłam nikogo z naszego narodu. W ogóle nie zabiłam dobrego człowieka. Tylko złych. Początkowo próbowałam żywić się na zwierzętach, tak jak Amanda i Martin, ale nie dałam rady...
   - Nadal nie rozumiem, o czym mówisz, Szoszannah. - Szare oczy Ruth błyszczały niepokojem. Zajrzałam w nie i ujrzałam lęk. Zaczynała się domyślać.
   Lily zawahała się. Bała się odtrącenia, niezrozumienia. W końcu zabijała ludzi.
   - Słyszałam, że jest u was wiele morderców. Ganew to poważny problem – odezwałam się. W głowie zaświtał mi pewien pomysł. - My jesteśmy od tego, by się nimi zająć. Bronimy słabych i bezbronnych, kobiety i dzieci. Jesteśmy wampirami, ale nie takimi, które biegają po domach i wypijają krew niewinnych. My jesteśmy inni. Jesteśmy... - Urwałam, próbując znaleźć odpowiednie słowo.
   - Strażnikami dobra – podpowiedział Martin, a ja ledwo powstrzymałam się, by nie parsknąć śmiechem. Doszłam bowiem do wniosku, że stanowczo przesadził. Mimo to pokiwałam głową z entuzjazmem.
   - I... walczycie ze złem? - wyszeptała zaskoczona Ruth. - To jakaś inna religia? Szoszannah, w coś ty się wplątała?
   - Tutaj nie chodzi o religię, Ruth – wtrącił Erik, patrząc jej prosto w oczy. - Ludzie zabijają się nawzajem. Karą za zbrodnie jest śmierć, prawda? Więc my wymierzamy im tę karę. Nie wszystkich można postawić przed sądem. Jesteś mądrą kobietą i myślę, że to rozumiesz.
   Po jego słowach zapadła cisza. Kuzynka Lily siedziała sztywno, wpatrując się w ścianę. W końcu spojrzała na nas.
   - Czego więc od nas chcecie?
   - Myślałam, że nam pomożesz, Ruth – szepnęła Szoszannah. - Przenocujesz nas przez kilka dni. Tęskniłam za tobą... bardzo.
   - Ja za tobą też – odparła cicho kobieta, wyciągając rękę i biorąc dłoń Lily. - I nie wierzę, że mogłabyś być zła. Wiem, czym są wampiry. Gdybyś ty taka była, to już dawno byśmy nie żyli.
   - To znaczy, że... nie boisz się przyjąć nas pod swój dach? - zapytała wampirzyca z nadzieją w głosie.
   - Oczywiście, że nie. - Ruth uśmiechnęła się lekko. - Możecie zostać tak długo, jak tylko zechcecie.

   Ruth okazała się mądrą, sympatyczną kobietą i choć początkowo odnosiła się do nas z rezerwą, powoli zaakceptowała to, czym jesteśmy. Pierwszy poranek spędziliśmy z pewnym wahaniem. Kolejne już były lepsze. Zaufaliśmy Ruth, tak jak ona zaufała nam.
   Początkowo jej mąż, Selim, o niczym nie wiedział, ale w końcu Ruth mu wszystko opowiedziała. Na szczęście nie wyrzucił nas z domu, lecz usiadł i przeprowadził z nami długą rozmowę na temat naszych zwyczajów i picia krwi. W końcu jednak, podobnie jak jego żona, zgodził się nam zaufać.
   Mimo iż Izrael to głównie teren górzysty, wtedy było tam jeszcze całkiem sporo lasów. Następnej nocy wybrałam się z Martinem na polowanie do jednego z nich. Byliśmy już dość głodni, więc bez zastanowienia rzuciliśmy się w stronę zwierzyny. W pewnym momencie rozdzieliliśmy się i pobiegliśmy w różne strony.
   Posiliwszy się, odrzuciłam martwego szakala i ruszyłam na poszukiwanie mojego narzeczonego.
   Las w nocy był piękny. Zawiła ścieżka prowadziła w jego głąb. Wielkie konary i zwisające gałęzie drzew nadawały mu aury tajemniczości. Szłam przed siebie, wczuwając się w atmosferę tego miejsca.
   W końcu, gdy wciąż nie znalazłam Martina, przyśpieszyłam i ruszyłam biegiem. Przebiegłam chyba prawie przez cały las, kiedy w końcu usłyszałam jego głos i zwolniłam.
   - Posłuchaj, Dalilo. Ja mam na...
   - Martin. To imię tak pięknie brzmi! - Usłyszałam kobiecy głos. Przyśpieszyłam i wpadłam na polanę, gdzie ujrzałam nieznajomą wampirzycę, przyssaną do ust mojego narzeczonego.