Rozdział VIII - Przez wieki

14.04.2012

   Przerwał nam dźwięk komórki Karoliny. Wyszła odebrać, a kiedy wróciła, spojrzała na mnie w zamyśleniu.
   - Wiesz, przypomniałam sobie chomika, którego kiedyś miałam. Jak umarł, to też mi było przykro, więc doskonale rozumiem Lily. - Usiadła obok mnie. - Ale Atalef przeżył, prawda?
   - A jak myślisz, skarbie?
   Stanowczo pokiwała głową.
   - Myślę, że tak. Mam taką nadzieję. Bardzo go polubiłam.
   - Ja też bardzo go polubiłam, Karolinko.

   Początkowo nic się nie działo. Atalef leżał nieruchomo, a jego serce biło coraz słabiej. Kilka sekund później zaczęło się.
   Najpierw wzleciał gwałtownie w górę z głośnym piskiem, następnie upadł na ziemię i miotał się bezradnie, uderzając skrzydłami o ziemię. Trwało to zaledwie parę sekund, ale nigdy nie zapomnę tego widoku. Ten przerażony pisk pełen bólu i bezradności. Zanim ktokolwiek zdążył zareagować, Atalef umilkł i znieruchomiał.
   Szoszannah natychmiast znalazła się przy nim i wzięła go na ręce, nie przestając płakać. Wszyscy słyszeliśmy, jak jego serce przestaje bić. Nie udało się?
   Wtem znów usłyszeliśmy serce nietoperza. Biło powoli, ale rytmicznie. Otoczyliśmy Lily i obserwowaliśmy, jak Atalef powoli otwiera oczy i porusza skrzydłami. Wyglądał... normalnie. Tak samo, jak przedtem, tylko o wiele zdrowiej. Wzbił się w powietrze i przez chwilę latał nad naszymi głowami.
   - A jednak się udało – szepnęłam.
   - Uratowałeś go, Jahmes! Dziękuję. - Lily uściskała Egipcjanina, potem posłała triumfujące spojrzenie mężowi, który wytarł krew z jej twarzy, po czym wstała.
   - Cała przyjemność po mojej stronie – odparł Jahmes, również wstając. Już po chwili wszyscy staliśmy i obserwowaliśmy poczynania nietoperza.
   - Tak właściwie to on umarł – odezwał się Martin – a potem ożył. Jak wampir. Dzięki twojej krwi. Więc stałeś się jego... tak jakby... opiekunem? - Zerknął na Egipcjanina.
   - Nie, skąd – zaprzeczył mężczyzna, kręcąc głową. - Nie słyszę jego myśli i nie czuję żadnej więzi. To zupełnie co innego.
   - Może to dlatego, że zwierzęta nie mają duszy – stwierdziłam.
   - Mniejsza o to, w każdym razie wszystko się dobrze skończyło – powiedział Juan, podchodząc i obejmując Ianirę, która spojrzała na niego niechętnie, najwyraźniej mając mu za złe, że opowiedział się po przeciwnej stronie. - Przynajmniej dopóki Atalef nie zapragnie ludzkiej krwi – dodał po chwili.

   Atalef, wbrew naszym obawom, nie zaczął zabijać ani gryźć przypadkowych ludzi. Nie wiedzieliśmy dokładnie, na co polował, ale czasem wracał ubrudzony krwią. Przy nas był jednak spokojny. Nie było w nim tej agresji, która mu groziła. Nie doszły do nas żadne niepokojące wieści o ludziach zabijanych przez szalonego nietoperza. Wtedy jeszcze nie dostrzegaliśmy tak wyraźnie zmiany, która w nim zaszła. Może z wyjątkiem trzech rzeczy. Pierwsza była taka, że zwykle latał za Szoszannah; teraz, kiedy Lily i Jahmes byli osobno, wydawał się zdezorientowany. Podążał czasem za nim, innym razem za nią. Dopiero gdy oboje byli w jego zasięgu, odzyskiwał spokój.
   Druga sprawa to zwiększona bystrość umysłu, którą zaczął przejawiać. Zawsze był mądry – jak na nietoperza – i potrafił wyczuć nasze nastroje, ale teraz zachowywał się, jakby nam się przysłuchiwał. Szczególnie, gdy mówiliśmy o nim. Czasem miałam wrażenie, że wszystko rozumie. Kiedy spytałam o to Erika, przyznał mi rację.
   „Nie wiemy, jak wpłynęła na niego wampirza krew. Może zwiększyła jego inteligencję. To niewykluczone.”
   Trzecią kwestią było jego zachowanie o świcie. Chował się do trumny Szoszannah albo zwisał głową w dół i zasypiał, a w dzień nigdy nie wyleciał z cienia, dopóki ostatnie promienie słońca nie zniknęły za horyzontem.
Jakkolwiek by nie było, eksperyment się udał. Atalef żył i to nie tylko dwa razy dłużej. W ogóle nie wyglądało na to, by kiedyś miał umrzeć. Wręcz przeciwnie. Podejrzewałam, że stał się nieśmiertelny, przynajmniej dopóki żył Jahmes. Ponieważ nigdy wcześniej nie słyszeliśmy o takim przypadku – z wyjątkiem wspomnianego wcześniej szalonego nietoperza, który zginął – nasz Atalef był jedyny w swoim rodzaju.

   Kolejne lata mijały nam spokojnie. Powoli wpadliśmy w swój własny rytm życia. Piętnasty wiek przeminął błyskawicznie, stanęliśmy u progu kolejnego stulecia. Był to czas spokoju, a codzienność mijała nam na zabawach, balach, polowaniach, rozmowach. Był to jeden z najszczęśliwszych okresów w moim życiu. Pokochałam Grecję. Jej zachwycający krajobraz, rozległe jeziora, góry, przyjemne noce i to poczucie, że nic mi tu nie grozi. Chociaż Francja była moją ojczyzną, to tutaj czułam się jak w domu. Tak, jakbym odnalazła tu jakąś cząstkę siebie, wróciła po przebytej podróży; czułam tutaj dziwną więź, której nie potrafiłam wyjaśnić. Pomyślałam wtedy, że przejmuję po prostu uczucia Erika, bo on się tu urodził i wychował, to była ziemia jego przodków.
   Mijały lata, dom przesycony był zapachem róż – w końcu Juan obiecał Ianirze przynosić je codziennie i wytrwale dotrzymywał obietnicy; mimo upływu czasu wciąż mieszkaliśmy w tym samym miejscu, gdyż posiadłość Juana położona była daleko od siedzib ludzkich. Właściwie nie utrzymywaliśmy z nimi żadnych kontaktów. W dzień dom stał pusty i wyglądał na opuszczony, a w nocy, gdy wyczuliśmy, że zbliżają się ludzie, natychmiast się kryliśmy. W ten sposób uniknęliśmy przenoszenia się z miejsca na miejsce. Czasem ciekawscy ludzie albo dzieci próbowali się włamać do domu, ale mieliśmy zbyt wiele zabezpieczeń. Doszły do nas wieści, że dom został uznany za siedzibę demonów i rzadko kiedy ktoś się tutaj zapuszczał, szczególnie w nocy.
   Czasami docierały do nas wieści z kraju i ze świata. Grecja, pod panowaniem dynastii Paleologów, powoli zaczynała uginać się pod wpływem Turków. Kiedy w tysiąc czterysta pięćdziesiątym trzecim roku ostatni Paleolog, Konstantyn XI Dragazes, zginął w boju, ziemie greckie weszły w skład państwa osmańskiego. Jednak sułtan przyznał Grekom mieszkającym na tych terenach prawo do autonomii w ramach imperium, dzięki czemu państwo nie było nękane przez zaborcę.
   Na świecie natomiast królowało odrodzenie. W tym samym roku – tysiąc czterysta pięćdziesiątym trzecim – skończyła się wojna stuletnia, a pod koniec szesnastego wieku dowiedzieliśmy się, że odkryty został nowy kontynent, opisany przez niejakiego Amerigo Vespucci, a odkryty przez Kolumba w tysiąc czterysta dziewięćdziesiątym drugim roku. Wtedy powstała myśl o poznaniu nowego lądu.
   Nie tylko ludzie byli odkrywcami. Znajomy Juana, zapalony podróżnik, dotarł do owej Ameryki i kiedy w tysiąc sześćset dziewiętnastym roku przybył do Grecji, wszyscy uważnie słuchaliśmy jego opowieści. O ludziach innej rasy, z wymalowanymi na czerwono twarzami, biegających prawie nago i żyjących w zgodzie z naturą. To Jahmes pierwszy rzucił pomysł, by tam popłynąć. Szoszannah poparła ten pomysł. Zdaliśmy sobie sprawę, że jeszcze nigdy nie byliśmy tak długo w jednym miejscu. A nowy kontynent kusił.
   Martin poparł ten pomysł. Ianira i Juan też chcieli poznać nowy kawałek lądu. Jedynie ja i Erik nie byliśmy przekonani. Mój opiekun, początkowo dość sceptycznie nastawiony do podróży do Grecji, tutaj rozpoczął nowy etap w życiu, pożegnał stary. A ja, cóż... kochałam Grecję. I najchętniej zostałabym tu już na zawsze. Ale z drugiej strony, czemu by nie wyjechać na jakiś czas do Ameryki?
   W ten sposób decyzja zapadła i wyruszyliśmy na nowy kontynent. Ale nie wszyscy. Początkowo mieliśmy popłynąć w siedmioro. Lecz jakiś tydzień przed podróżą przyszła wiadomość z Hiszpanii do Juana.
   - Nie jadę do Ameryki – oznajmił nam po przeczytaniu listu.
   - Ale jak to? Dlaczego? - Spojrzałam na niego, kręcąc głową. Siedziałam na kolanach mojego ukochanego, obok Szoszannah oparta o Erika, który obejmował ją lekko, opierając policzek o jej włosy. Jahmes i Ianira wymieniali uwagi o jakiejś książce, ale na słowa Juana wszyscy zamilkliśmy.
   - Jose, mój przyjaciel, mnie potrzebuje. Nie wiem, co się dzieje, ale muszę wracać do Hiszpanii. - Zerknął pytająco na Ianirę. Skinęła głową.
   - Gdzie ty, tam i ja, mon coeur.
   Uśmiechnął się szeroko.
   - Kiedy już mu pomożemy, dołączymy do was – zwrócił się do Erika.
   - Znajdziecie nas – powiedział mój opiekun.
   Nie chciałam, żebyśmy się rozdzielali, ale skoro Juan nie mógł płynąć z nami, oczywiste było, że Ianira podąży za swoim ukochanym. Zapytała też Jahmesa, czy nie chciałby pojechać z nimi. Mimo że wciąż przekomarzali się z Hiszpanem, miałam wrażenie, że mimo wszystko się lubią. Lecz Egipcjanin musiał odmówić.
   - Atalef poleciałby za mną.
   Miał rację i wszyscy to wiedzieliśmy. Gdyby nasz nietoperz musiał wybierać, krew wybrałaby za niego. Nadal większość czasu spędzał z Lily, ale nie mógł zostawić Jahmesa.
   Następnego dnia Juan i Ianira odpłynęli do Hiszpanii. Pożegnanie było długie i dość łzawe. Wszystkie trzy płakałyśmy. Martin, Jahmes i Erik wyściskali Ianirę.
   - Trzymaj się, wiewióreczko i jego też trzymaj, jak najkrócej.
   Juan parsknął, ale wyszczerzył zęby w uśmiechu.
   - Opiekuj się nią – zwrócił się do niego Egipcjanin.
   - Możesz być pewien – odparł poważnie Juan, wyciągając rękę w jego stronę. Jahmes podał mu dłoń i uśmiechnął się półgębkiem.
   - Do zobaczenia.
   Potem Juan pożegnał się z Erikiem, a na koniec podał też rękę Martinowi.
   - Cóż... widać nie jesteś taki najgorszy, skoro nasza cymofanowooka wampirzyca tak cię kocha – stwierdził.
   - Jeśli to miał być komplement, to coś ci nie wyszedł – zauważył Martin, przewracając oczami, ale podał mu dłoń. Wiedziałam, że już dawno temu znikła gdzieś niechęć między nimi. Co prawda przyjaciółmi nie zostali i nie wyobrażałam sobie, żeby kiedykolwiek miało do tego dojść, aczkolwiek nie można mieszkać tyle czasu pod jednym dachem i pałać do siebie niechęcią.
   Mimo wszystko pożegnania zawsze są pełne smutku. Długo przytulałam Ianirę, moją przyjaciółkę. Pełną humoru, dobrą, lojalną, wierną i bystrą. Czułam, że jeszcze się spotkamy. Skoro co jakiś czas wpadałam na Juana, to może teraz będę wpadać na nich oboje?
   Zielonookiemu wampirowi nakazałam dbać o Ianirę i nie ustawać w przynoszeniu róż. Złapał mnie w pasie i obrócił się ze mną w wampirzym tempie. Przytuliłam się do niego. To, że nie kochałam go na tyle mocno, by z nim być, nie znaczy, że w ogóle go nie kochałam. Był moim przyjacielem i tak było idealnie. Dobrze, że spotkał Ianirę. Miałam pewność, że będą szczęśliwi.

   Do Ameryki ruszyliśmy w tysiąc sześćset dwudziestym roku. Podróż była dość długa, dlatego tuż przed nią wszyscy się posililiśmy. Po drodze zatrzymaliśmy się we Włoszech, ale nie mogliśmy zejść na ląd, ponieważ był dzień, o zmroku zaś ruszyliśmy dalej.
   Zabraliśmy na statek sporo zwierząt, którymi żywiliśmy się ja i Martin. Pozostali musieli wytrzymać do czasu, gdy dotrzemy na miejsce. Ponieważ podróż zajęła niecałe trzy tygodnie, nie było z tym większego problemu.
   Płynęliśmy dużym szybkim galeonem, razem z zapalonymi i żądnymi przygód marynarzami, którzy zaciągnęli się głównie po to, by zobaczyć nowy świat, jak mówiono o Ameryce. Dostaliśmy trzy kajuty, w których w dzień zamykaliśmy się dokładnie, wychodząc po zachodzie słońca. Nikt nie zwracał na to szczególnej uwagi; podejrzewałam, że Erik sporo zapłacił kapitanowi, bo traktował nas jak wyjątkowych pasażerów, a przecież powiedzenie o kobietach na statku przynoszących pecha wciąż było jak najbardziej aktualne wśród marynarzy.
   Noce spędzaliśmy na pokładzie, wpatrując się w morze i wyglądając lądu. Kiedy minęliśmy Portugalię, przed nami była już tylko morska toń.

   Pierwsze, co ujrzeliśmy na horyzoncie, to długa plaża z bujną zieloną roślinnością. Kawałek od niej stał zacumowany statek. Oczywiste było, że dalej będziemy musieli popłynąć łodzią, by nie osiąść na mieliźnie.
   Erik obliczył, że na miejsce dotrzemy jeszcze przed świtem, co było bardzo korzystne w naszej sytuacji. Staliśmy i wpatrywaliśmy się w powoli zbliżający się brzeg. Nie było żadnego portu, nie został jeszcze wybudowany. Kiedy dotarliśmy na miejsce, gdzie marynarze zarzucili kotwicę, wypuszczono kilka łodzi. Weszliśmy do jednej z nich, podano do niej nasze rzeczy i już po chwili dwóch marynarzy wiosłowało w stronę brzegu.
   Pierwszy wyszedł Erik, podał rękę żonie, potem mnie i wtedy wyszłam z łodzi, a za mną Martin i Jahmes. Rozejrzałam się wokoło i uśmiechnęłam szeroko. Nigdy wcześniej nie spotkałam się z takim widokiem. Afryka, Azja czy Grecja – tutaj było zupełnie inaczej. Na początku nie byłam pewna, na czym polega różnica, ale po chwili zrozumiałam. Tu po prostu królowała niezmącona jeszcze cywilizacją natura.
   Tu był nowy ląd, nowy świat. Tu była Ameryka.