Rozdział IX - Nowy świat

24.04.2012

  - Ameryka w tamtych czasach musiała być bardzo piękna – stwierdziła Karolina. - Dotarliście do tej północnej?
   - Tak, do wybrzeży prerii – odparłam. - Widok był naprawdę zachwycający. Tym bardziej, że było lato, a więc mieliśmy okazję podziwiać piękno wybrzeża w całej swej okazałości.
   - Od razu spotkaliście Indian? Jak się zachowywali? Naprawdę biegali pół nago?
   Roześmiałam się.
   - Niezupełnie. Preria nie była obszarem wiecznego lata. Co prawda zimy były tam dość łagodne, ale mimo wszystko trzeba było mieć coś na sobie, żeby nie zamarznąć. Ale w lecie, owszem, nie mieli zbyt wiele ubrań. Zaraz dojdziemy do wszystkiego – ucięłam jej dalsze pytania i kontynuowałam opowieść.

   Nowy świat był trochę inny, niż go sobie wyobrażałam. Najpierw w oczy rzuciło nam się kilkanaście domków, tworzących niewielką wioskę. Dalej były lasy, a na horyzoncie rozciągało się szerokie pasmo równin – preria.
   Wbrew oczekiwaniom, nie powitali nas dzicy półnadzy ludzie, lecz osadnicy, którzy zaprosili nas do największego z domów. Wydawali się gościnni i życzliwi do nowo przybyłych; w końcu każda osoba powiększała ich osadę. Nie było wśród nich kobiet, dlatego zdziwił ich widok mój i Lily. Stwierdzili, że to nie są warunki dla dam i dali nam sporą wanienkę, byśmy się umyły. Skorzystałyśmy chętnie, aczkolwiek równie dobrze mogłybyśmy wziąć kąpiel w rzece.
   Mój opiekun jak zwykle zadbał o wszystko i mieszkańcy oddali nam jeden pokój do spania. Pozamykaliśmy go dokładnie od środka, zastawiając drzwi czym się dało i zapadliśmy w letarg w swoich trumnach.
   Następnego dnia wstaliśmy i czekaliśmy na zachód słońca. Nie mogliśmy zbyt długo mieszkać z osadnikami, bo szybko zorientowaliby się, że coś jest nie tak. Na razie myśleli, że to zmęczenie po podróży, ale potem?
   - Ci ludzie wydają się dobrzy i porządni, jest ich bardzo mało – stwierdziła Szoszannah. - Co zrobimy, jeśli nie znajdziemy tych złych?
   - Wszędzie są źli ludzie, kwiatku – stwierdził Jahmes. - A jeśli nie, to nie musisz ich zabijać. Wypijesz tylko odrobinę krwi.
   - To mogłoby ściągnąć na nas łowców – zauważył Erik.
   - Nie, jeśli ofiary nie będą wiedziały, kto ich zaatakował. Prawda, Atalef? - zwrócił się do nietoperza, który właśnie się obudził i latał nad ich głowami, jakby nie mogąc się zdecydować, gdzie wylądować. W końcu Szoszannah wyciągnęła rękę i Atalef usiadł na niej, składając skrzydełka.
   - A tutaj w ogóle są łowcy? - zapytałam, odsłaniając okno. Słońce świeciło jeszcze dość mocno, ale powoli chyliło się ku zachodowi.
   - Wątpię – stwierdził Martin. - Prawdopodobnie jesteśmy tu jedynymi wampirami. Pamiętacie opowieści znajomego Juana? Nie spotkał tutaj innych.
   - Ale przebywał w Ameryce tylko kilka nocy, a kraj jest ogromny – odparł Erik. - Nie wiemy, czy nie dotarły tu wcześniej jakieś wampiry.
   - Przekonamy się – powiedziałam, zasłaniając na powrót okno i siadając obok Martina.
   Tego wieczoru Jahmes, Erik i Lily wyruszyli na poszukiwanie pożywienia, a ja i Martin udaliśmy się w stronę prerii. To tam po raz pierwszy ujrzeliśmy wioskę Indian. Ominęliśmy ją i wypatrzyliśmy kilka bizonów. Ich krew w smaku niewiele różniła się od innych zwierząt, ale była znacznie bardziej sycąca.
   Początkowo nie było tak łatwo znaleźć tutaj ludzi, którzy mogliby zasługiwać na śmierć. Mój przyjaciel, opiekun i jego żona szukali prawie całą noc, aż w końcu znaleźli kilku walczących ze sobą Indian. Erik przekazał mi dziwny widok, którego byli świadkami: Indianie z jednego plemienia przebili strzałami wrogów z innego szczepu i na koniec zdarli skórę z głowy razem z włosami – zanim ich dobili. Mój opiekun twierdził, że dla nich to było naturalne i przeciwnicy zrobiliby z nimi dokładnie to samo, a jednak przeszły mnie dreszcze na myśl o takim okrucieństwie. Trzech „zwycięzców” skończyło jako posiłek dla wampirów.
   Osadnicy potwierdzili to, co widzieli moi przyjaciele. Indianie toczyli ze sobą walki o tereny, bizony, życie swoich żon i dzieci. Bywali bezlitośni i okrutni, ale nie dotyczyło to wszystkich plemion. Część z nich była pokojowo nastawiona, bronili jedynie swoich rodzin. Na prerii, w obszarach wielkich równin, żyli Dakotowie, Lisy, Saukowie, Odżibwejowie, Komancze, Paunisi, Czejenowie i wiele innych plemion.
   Osadnicy chętnie opowiedzieli wszystko, co wiedzieli o Indianach. Wyjaśnili, kogo unikać, a z kim można handlować. Dakotowie, zwani również Lakota, a w późniejszych czasach przez Brytyjczyków: Siuksowie, byli plemieniem wówczas mało znanym, zamieszkiwali głównie obszary Missisipi i Wielkich Jezior. Lisy i Saukowie to dwa sprzymierzone plemiona, podobnie jak Lakoci toczyli walki z  Odżibwejami. Byli przyjaźnie nastawieni do „bladych twarzy”, jak nazywali białoskórych ludzi przybyłych do Ameryki.
   Odżibwejowie, albo Czipewejowie, byli jednym z najliczniejszych plemion i często wdawali się z walki z sąsiadami, ale można było z nimi handlować, choć wydawali się bardzo nieufni. Tak przynajmniej tłumaczyli John i Bill, bracia, którzy poznali już nieco każde z plemion. Byli przewodniczącymi w osadzie.
   Komancze, odłam Szoszonów, którzy przenieśli się z zachodniej części kraju, byli mniej znani i zaledwie z opowieści innych plemion, ale nie wydawali się tak groźni jak Paunisi, przed którymi nas ostrzegano, słynęli oni bowiem z kolekcjonowania skalpów. To właśnie na nich natknęli się moi przyjaciele. Często napadali na wędrujących samotnie osadników, walczyli z sąsiednimi plemionami, szczególnie z Dakotami i ich sojusznikami.
   Czejenowie, zwali też Szejenami, byli chyba jednym z najspokojniejszych plemion. Nie wchodzili w konflikty z sąsiadami, prowadzili osiadły tryb życia, zajmowali się uprawą i myślistwem. To właśnie z nimi najlepiej szedł handel.
   Byliśmy ciekawi tych wszystkich plemion i ich kultury, tak innej od naszej. Nie mogliśmy jednak tak po prostu wejść do ich wioski, zakłócić spokój i zapytać, czy możemy ich poznać. Dlatego na razie obserwowaliśmy Indian z daleka i czekaliśmy na okazję.
   Kilka miesięcy po nas, jesienią, na statku Mayflower przypłynęli nowi koloniści i założyli kolejne osady. W większości byli to purytanie, szukający spokoju i tolerancji. Potem przybywało ich coraz więcej. Osada rozrosła się do wymiarów miasteczka. My również wybudowaliśmy swój dom na jego obrzeżach. Skończyliśmy go tuż przed zimą. Osadnicy pomagali nam w budowie. Co prawda Erik im płacił, ale pieniądze przydawały się dopiero, gdy przypływał statek handlowy.
   Mieszkańcy zdążyli się już przyzwyczaić, że wychodzimy tylko po zachodzie słońca. Nie byłam pewna, jak mój opiekun to wyjaśnił, jednocześnie nie wzbudzając podejrzeń, ale gdy przychodziliśmy na plac budowy po zmroku, najęci robotnicy już zbierali się do odejścia. Przez jakieś dwie godziny Jahmes, Erik i Martin również brali udział w budowie i nasz domek powoli wznosił się w górę.
   Ja i Lily pomagałyśmy dopiero, gdy ludzie odeszli. Można wyjaśnić spanie w dzień, ale podnoszenie ciężkich belek przez dwie drobne kobiety? Przez ten czas wszyscy mieliśmy jakieś zajęcie. Potem powoli umeblowaliśmy nasz domek – Martin wystrugał potrzebne meble – i mogliśmy już tam zamieszkać. Oczywiście, nasze trumny były ukryte głęboko w wykopanej piwnicy i nawet gdyby ktoś zburzył dom czy spalił, nic by nam się nie stało.
   Kiedy wszystko było już gotowe i w końcu się wprowadziliśmy, znowu nie mieliśmy co ze sobą zrobić. Nadeszła zima, noce były dłuższe, spędzaliśmy więcej wieczorów z mieszkańcami. Dowiedzieliśmy się, że wśród Indian krążą opowieści o demonach, które zabijają bawoły i wypijają krew z ludzi. Początkowo byliśmy pewni, że dotyczy to tylko nas, do czasu, gdy Bill powiedział nam o pewnej indiańskiej kobiecie, którą znaleziono zmasakrowaną i pozbawioną krwi. Wtedy domyśliliśmy się, że nie jesteśmy tu jedynymi wampirami. Erik miał rację.

   W czasie jednej z wycieczek w głąb kontynentu natknęliśmy się w końcu na innego wampira. Wyszedł po prostu ku nam i zatrzymał się w bezpiecznej odległości, przyglądając się uważnie.
   - Witajcie na nowym lądzie – odezwał się. - Dużo was, za dużo. Ale ludzi tu sporo i nowi przybywają, więc możecie zostać.
   - Ach, zbytek łaskawości, doprawdy – mruknął Jahmes. Nieznajomy przeszył go wzrokiem.
   - Przedstawicie się władcy wampirów. Panuje tu już od pięćdziesięciu lat i jest potężny.
   - Oczywiście, że się do niego udamy – odpowiedział pojednawczo Erik. - Tylko wskaż nam drogę.
   Udaliśmy się za wampirem dalej w głąb lądu, gdzie w środku lasu stał spory i dość okazały budynek. Wnętrze nie przypominało pałacu, ale było elegancko urządzone i w dobrym stylu. Kiedy czekaliśmy na pojawienie się władcy, Erik przykazał mi w myślach, bym nie dała się rozpoznać. Nie wiadomo, jak wrażliwy na innych gorącokrwistych był ten władca.
   Niespodziewanie pojawił się przed nami. Wysoki, przystojny Anglik o jasnych włosach i jasnozielonych oczach, w których dostrzec można było wesołe ogniki. Uśmiechnął się szeroko na nasz widok i skinął głową.
   - Witajcie w Ameryce, moi drodzy. Jestem Lucas Lookwood, tutejszy władca.
   Erik skinął głową w jego stronę i przedstawił nas po kolei. Władca podszedł i wyciągnął rękę w moją stronę. Nie widząc innego wyjścia, podałam mu niepewnie swoją dłoń. Kiedy ją ujął i pocałował, poczułam ulgę. Nie był gorącokrwisty, a więc nie mógł mnie rozpoznać.
   Władca ucałował również dłoń Szoszannah, po czym uścisnął ręce Erika, Martina i Jahmesa.
   - Na początek wyjaśnię wam kilka zasad, za ich łamanie grozi kara – oświadczył pogodnym tonem. - Zabijamy tylko tych ludzi, którzy nie będą poszukiwani, aby nie ściągnąć tu łowców. Nie porzucamy ciał na widoku, lecz zakopujemy je lub niszczymy. Nie zabijamy innych wampirów. Wszelkie kłótnie i spory rozstrzygam ja. To chyba tyle. Macie gdzie mieszkać?
   Popatrzyliśmy na siebie niepewnie. Władca wydawał się być zupełnie inny niż dotychczas poznani, nie biła od niego nieufność i surowość. Może to dlatego, że nie był gorącokrwisty?
   - Tak, wybudowaliśmy dom na obrzeżach osady – odparł Martin.
   - Przy ludziach? Niezbyt rozsądne. Jakbyście potrzebowali noclegu, to mam piwnicę dla gości. Możecie przychodzić w każdej sprawie. - Urwał, gdy w pałacu pojawiła się drobna, może piętnastoletnia wampirzyca. - A to moja żona, Dorothy. Niech was nie zwiedzie wygląd, jest starsza ode mnie – dodał, śmiejąc się głośno. Dziewczyna prychnęła z oburzeniem i założyła ręce na piersiach, udając obrażoną, po czym odwróciła się w naszą stronę i uśmiechnęła lekko. Jasne włosy zaplecione miała w dwa warkocze, a na sobie miała strój podobny do indiańskich.
   - Witajcie. Byliśmy tu pierwszymi wampirami, dlatego zostaliśmy władcami. Panuje tu pokój i choć co niektórzy nie zawsze przestrzegają zasad, staramy się, by nikt ich nie łamał. - Zerknęła na Lucasa. - I ja właśnie w tej sprawie. Leo znów zostawił zwłoki, podobno słońce go goniło. I znowu będą problemy.
   - Zaraz się tym zajmę. - Spojrzał na nas. - Jeszcze jedno. Nie przejadajcie się, mamy tu sporo Indian, przybywa też białych ludzi, ale Ameryka to nie Anglia. Jak często jecie?
   - Ja, Szoszannah i Jahmes raz na dwa, trzy tygodnie, a Amanda i Martin piją krew zwierząt – wyjaśnił Erik.
   - Zwierząt? A to ciekawe. Ach, i mamy tu kilka ładnych wampirzyc. - Puścił oczko do Jahmesa, szybko orientując się, że tylko on jest tutaj samotny.
   - Mogą już zacząć ustawiać się w kolejce – rzucił Egipcjanin. Roześmialiśmy się.
   - Przekażę – obiecał władca. - No nic, potem pogadamy, muszę wracać do moich obowiązków. Jeszcze jedno pytanie. Czy któreś z was ma gorącą krew? - Popatrzył na nas uważnie. Wszyscy gwałtownie pokręciliśmy głowami.
   - Szkoda, wydajecie się sympatyczni – mruknęła Dorothy, biorąc męża za rękę.
   - Do zobaczenia – rzucił Lucas i już po chwili zostaliśmy sami.
   - Chyba ich lubię – stwierdził Jahmes.
   Wróciliśmy do domu, zastanawiając się nad władcą i jego żoną. Wydawali się w porządku. Jakby cieszyli się swoją wampirzą egzystencją i chętnie wypełniali swe obowiązki. Mieszkali na poziomie, ale nie opływali w zbędne luksusy. Z pewnością mieli powody, by zamieszkać właśnie tutaj i raczej nie była to tylko chęć poznania nowego lądu. Tak samo, jak ci purytanie szukający tolerancji. Czego szukali Lucas i Dorothy? Nie wiedzieliśmy, ale obserwując ich zachowanie, mieliśmy wrażenie, że to znaleźli.

   Poznaliśmy już władcę, inne wampiry i ludzi mieszkających w osadzie. Teraz chcieliśmy poznać Indian. Na razie tylko ich obserwowaliśmy, do czasu pewnego wydarzenia.
   Był wtedy środek zimy. Erik i Szoszannah wybrali się we dwoje, by zwiedzać kontynent. Ja, Martin i Jahmes przechadzaliśmy się wśród wysokich traw prerii nieopodal jednej z indiańskich wiosek. Wtedy coś usłyszałam. Krzyk kobiety wołającej o pomoc. Ruszyliśmy w tamtą stronę. Ujrzeliśmy Indianina – po stroju i kilku skalpach przy pasie podejrzewałam, że z plemienia Paunisów – a na ziemi leżała młoda Indianka, krzycząc i kopiąc. Zamiary mężczyzny były jasne. Jahmes dopadł go i bez wahania zatopił kły w jego szyi, a ja i Martin znaleźliśmy się przy dziewczynie, która zerwała się i zaczęła uciekać. Niewiele myśląc, stanęłam jej na drodze, co spowodowało, że zatrzymała się i wpatrywała we mnie z przerażeniem. Miała duże ciemne oczy, drobną twarz i czarne włosy splecione w dwa warkocze. Ubrana była w ciepłą skórę, ale na nogach miała cienkie buty, zwane mokasynami.
   - Nie bój się, nie zrobimy ci krzywdy – powiedziałam powoli po angielsku, ale nie zrozumiała, bo wyminęła mnie i znów zaczęła uciekać.
   - Niech idzie, przecież nie będziemy jej gonić – zatrzymał mnie Martin. Spojrzałam na śnieg i poczułam krew. Pokręciłam głową, wskazując na czerwone krople.
   - Jest ranna.
   Podszedł do nas Jahmes, ocierając usta rękawem.
   - Co z dziewczyną?
   Spojrzałam na uciekającą postać, która nagle przewróciła się w śnieg. W jednej chwili byliśmy przy niej.
   - Jest nieprzytomna – stwierdził Martin.
   - I zmarznięta – dodał Jahmes, biorąc ją na ręce i okrywając szczelniej skórą, którą miała na sobie. - Zdaje się, że została zraniona nożem.
   - Co robimy? - zapytałam. - Zaniesiemy ją do domu? Wśród osadników jest lekarz, pomoże jej.
   - Indianie powinni się dowiedzieć, co się z nią stało – odparł Martin. - Najbliższy szczep to Saukowie, chyba jest jedną z nich. Powinniśmy ją tam zanieźć.
   - Nie znamy ich języka – zauważyłam.
   - Jakoś sobie poradzimy – stwierdził Jahmes i ruszył w stronę wioski. Poszliśmy za nim. Zatrzymaliśmy się przed pierwszymi namiotami. Dostrzegli nas już z daleka, bo wyszło z nich kilku Indian, przyglądając się nam z niepokojem. W rękach trzymali łuki i strzały. Drewniane strzały.