Rozdział VII - Sto lat

5.04.2012

   - Och, biedny Jahmes – szepnęła Karolina, oddając tym samym myśli, które kłębiły się w mojej głowie tamtej nocy. Miłość bez wzajemności i świadomość, że nigdy nie będzie się z tą osobą, którą się kocha.
   - Jak powiedział kiedyś pewien powieściopisarz dwudziestego wieku: najbardziej odczujesz brak jakiejś osoby, kiedy będziesz siedział obok niej i będziesz wiedział, że ona nigdy nie będzie twoja. - Westchnęłam cicho.
   - Ale on w końcu był szczęśliwy, prawda? - Dziewczyna spojrzała na mnie z nadzieją. - Powiedz, że był.
   Zamiast odpowiedzieć, wróciłam do przerwanego momentu.

   Milczałam, zupełnie nie wiedząc, co powiedzieć. Patrzyłam na Jahmesa niepewnie.
   - Minęło już dziesięć lat, ale nic się nie zmieniło od tej chwili, gdy po raz pierwszy ją zobaczyłem – mówił cicho. - Stała w samym środku pułapki, taka pewna siebie, celując z kuszy... Wiem, że ma męża i go kocha. Wiem, że jest z nim szczęśliwa. I wiem również, że mogę być tylko jej przyjacielem. - Zapatrzył się w fale. - Powinienem odejść, kiedy jeszcze byłem w stanie. Myślałem, że mi przejdzie. Myliłem się. A teraz już nie potrafię odejść. Gdyby się o tym dowiedziała, musiałbym to zrobić. Ale dopóki myśli, że traktuję ją tylko jak przyjaciółkę, nie chcę odchodzić.
   - Ale... to musi boleć, kiedy patrzysz na nią i Erika – szepnęłam. - Gdybym miała patrzeć, jak Martin jest z inną i ją kocha...
   - Ty i Martin jesteście razem. Ja i kwiatek nigdy razem nie byliśmy. Dlatego mogę tylko tęsknić za tym, czego nie było i nie będzie. Gdybym spotkał ją przed nim, wszystko byłoby zupełnie inaczej. Cóż, mam pecha. - Uśmiechnął się smutno.
   Przytuliłam policzek do jego ramienia i przygryzłam wargę. To wszystko było takie smutne. Nie mogłam nic zrobić, w żaden sposób mu pomóc. Nikt nie mógł mu pomóc. Jedyną nadzieją była inna miłość i miałam nadzieję, że kiedyś taką spotka, ale kiedy? Tego nie wiedziałam. A teraz nie mogłam nic poradzić na jego cierpienie. Zupełnie nic.
   Bezsilność jest straszna.

   Erik wiedział. Czułam, że wie, ale miał również świadomość, że serce Szoszannah należy tylko do niego. Pomimo że raz zazdrość przyćmiła mu logiczne myślenie, był za mądry, by stale się zamartwiać i pilnować żony. Czasem tylko obserwował ich z boku, Lily i Jahmesa, ale nigdy już nie rzucał oskarżeniami w jego stronę. Tym bardziej, że Juan nie podsycał więcej jego zazdrości, zajęty swoją własną miłością.
   Szoszannah natomiast nie miała o niczym pojęcia. Zawsze była bystra i być może coś przeczuwała, ale po tym, jak Jahmes zapewnił ją o przyjaźni, uwierzyła mu. Dobrze wiem, czemu ją okłamał. Podziwiałam jego siłę; ja w takiej sytuacji po prostu bym odeszła. On twierdził, że to nie jego siła. To jej siła. Coś, czego nie miała żadna inna kobieta i czego nigdy u żadnej nie znajdzie. Założę się, że to jedyna rzecz, z którą bez wahania zgodziliby się obaj z Erikiem.
   Tak mijały nam dni, tygodnie, miesiące, lata. Minęło dwanaście lat od przybycia do Grecji. Dla człowieka to wiele. Dla wampira – tyle co nic.
   Setne urodziny. Pierwsza setka jest chyba najbardziej wstrząsająca. Nigdy nie sądziłam, że będę chodzić po świecie więcej niż pięćdziesiąt lat, a tu już minęło dwa razy tyle. I czułam, że to dopiero niewielka część mojego życia.
   Ale mniejsza o urodziny. Nie chciałam przyjęcia, lecz i tak mi je urządzili. Dostałam masę prezentów i wiele szczerych życzeń. Było bardzo miło. Dopóki nie wkroczył Heron i nie oznajmił, że też coś dla mnie ma.
   - Pewną propozycję – wyjaśnił. „Tak, on i jego propozycje”, przekazałam Erikowi, który uśmiechnął się dyskretnie.
   „Idź. Nie masz wyjścia. Ale nie martw się, w razie czego jesteśmy blisko.”
   Odwróciłam się do Herona i uśmiechnęłam się uprzejmie, zerkając jednocześnie na jego strój. Wielkie bufy na jego ramionach rozszerzały i tak przysadzistą sylwetkę wampira. Kamizelka przypominająca wczesny wams wysadzana była małymi drogimi kamieniami, co może i dałoby pożądany efekt, gdyby nie mocna przesada. No i cienkie nogi w pończochach. Heron uparcie podążał za modą, co było dla mnie nielogiczne, bo i tak nie mógł się zobaczyć. A jeśli myślał, że w tym co zakładał wygląda elegancko, to gdzie się podziała jego zdolność rozpoznawania prawdy, gdy kogoś o to spytał? Przecież wyglądał po prostu śmiesznie.
   Pewnie nigdy nie pytał.
   Odpowiedział mi nieco wyniosłym uśmiechem i skinął, bym za nim podążyła. Westchnęłam i poszłam. Władcy lepiej się nie narażać, nawet w swoje urodziny.
   Przyjęcie odbywało się w jednym z większych pokoi Juana. Rozpoczęło się jeszcze przed zmierzchem, ale Heron przybył równo z zachodem. Nie to, żeby go ktoś zapraszał. Właściwie to nie powinnam go nie lubić. Był w porządku, nie chciał mnie zabić ani wygnać jak Andy, żebym mu przypadkiem nie zabrała władzy, nie zmuszał nas do niczego, a nawet nic nam nie zrobił, kiedy zabiliśmy Siegfrieda. Na dodatek podjął się szukania Raisy. A raczej udawał, że się podjął. Erik twierdził, że gdyby naprawdę chciał, to by ją znalazł. Władał Grecją już na tyle długo, by wiedzieć, gdzie mogła się ukryć. Ale mniejsza o Różę. Heron nie był aż taki zły. Nie licząc tego, że zabijał niewinnych ludzi. My tego nie robiliśmy. Nawet Juan uważał teraz, kogo wysysa z krwi. Przynajmniej tak sądziłam. W końcu chodził na polowania z Ianirą, a ona nie pozwoliłaby mu zabijać niewinnych.
   Zatrzymaliśmy się przed domem, Heron usiadł na ławeczce i skinął na mnie, bym do niego dołączyła. Również usiadłam, zerkając pytająco.
   - Setna rocznica urodzin musi być emocjonującym wydarzeniem – zaczął wampir. Wzruszyłam ramionami.
   - Nadal czuję się piękna i młoda.
   Uśmiechnął się i pokręcił głową.
   - Nie wątpię, księżniczko.
   Drgnęłam. No tak, wszechwiedzący Heron zapewne już zdążył się dogrzebać do mojej przeszłości.
   - To co to za propozycja? - spytałam wprost, patrząc na niego uważnie. Jego małe ciemne oczy zabłyszczały niepokojąco.
   - Urodziłaś się nie tylko w królewskim rodzie. Urodziłaś się – powtórzył – z gorącą krwią. Gdybyś była mężczyzną i pozostała człowiekiem, zostałabyś pewnie bohaterem i przeszła do historii. Natomiast jako kobieta nikt by nawet nie pamiętał, że istniałaś. Kobiety są tylko po to, by ogrzewać łoże mężczyzn. - Przerwał na chwilę, gdy syknęłam z oburzeniem, ale uniósł rękę, powstrzymując nasuwający mi się komentarz. - Ty jesteś inna, Amando. Stworzona zostałaś do wielkich rzeczy i takie osiągniesz. Będziesz moją prawą ręką. Dwoje gorącokrwistych to więcej niż władca. Nikt nie odważy się odebrać nam władzy.
   Przez chwilę nie mogłam zrozumieć, czego ode mnie chce. W końcu jednak do mnie dotarło.
   - Chcesz podzielić się ze mną swoją władzą?!
   - Dokładnie tak, królewno. Przecież po to przyszłaś na świat, by rządzić. - Uśmiechnął się zadowolony, jakby właśnie podarował mi gwiazdkę z nieba.
   - Mówiłam już, że nie chcę władzy – ostudziłam jego radość i chciałam wstać, ale złapał mnie za rękę.
   - Zamknij oczy i wyobraź to sobie. Wampiry, które są ci posłuszne. Jedno twoje spojrzenie wystarczy, by każdy zrobił dokładnie to, co zechcesz. Mało tego, ty byś decydowała, kogo zabijać, a kogo nie. Wyznaczyłabyś granice. Na przykład... zakaz zabijania dzieci w całym państwie. W zamian za to przez jedną noc w tygodniu wampiry przychodziłyby prosić o radę, pomoc, a ty byś ich wysłuchała. Władza daje nie tylko luksus i dostatek. Daje również to, czego pragnęłabyś dla innych, a nie możesz tego osiągnąć teraz.
   Nie musiałam zamykać oczu, by to sobie wyobrazić. Mieć władzę po to, by pomagać innym...
   „Tylko czy na pewno?”
   Jego głos mnie ocucił. Erik czuwał, jak zwykle. I miał rację. Przecież Heron nie oddałby mi władzy. A już na pewno nie za darmo. Spojrzałam na niego i milczałam przez chwilę. Nie wiedziałam, co kombinuje, ale nie zamierzałam dać się w to wciągnąć.
   - Kuszące, prawda? - spytał cicho. Westchnęłam.
   - Nie – odparłam. - Po co mi to? To za duży problem jak dla mnie.
   Nie odpowiedział, chyba go zatkało. Najwyraźniej spodziewał się wątpliwości, które zamierzał sprytnie rozwiać.
   - A więc jesteś jednak po prostu kobietą. Sądziłem, że jest w tobie więcej z mężczyzny.
   Syknęłam i zerwałam się z ławki.
   - Jestem kobietą i jestem z tego dumna. - Odwróciłam się i wpadłam do domu. Prosto w ramiona Martina, który spojrzał na mnie z niepokojem.
   - Skrzywdził cię?
   - Nie, skąd. Tylko chyba mu się wydawało, że czasami czuję się mężczyzną. Nie mam pojęcia, skąd wyciągnął takie wnioski.
   Heron oczywiście już się nie pojawił na moim przyjęciu. I w przyszłości też nie wrócił do swojej propozycji. Po prostu dał mi spokój, uznając, że nie jestem mu potrzebna. Z czego byłam bardzo zadowolona.

   Następne wydarzenie, o którym warto wspomnieć, rozwinęło się w tysiąc czterysta piętnastym roku i dotyczyło Atalefa. Przeciętne nietoperze żyją od pięciu do dwudziestu paru lat. Nasz lironos żółtoskrzydły miał już dwadzieścia i pewnego dnia po prostu przestał latać.
   Wracaliśmy właśnie z Martinem z polowania i ujrzeliśmy Szoszannah z ulubieńcem na kolanach. Wampirzyca głaskała go delikatnie, a z oczu płynęły jej małe stróżki krwi. Za nią siedział Erik, obejmując ją ramieniem i przytulając z milczeniu. Obok, na ławce siedział Juan z niepewną miną. Ianira tego wieczoru polowała z Jahmesem i najwyraźniej jeszcze nie wrócili.
   - Co się stało? - spytałam cicho, choć właściwie już się domyślałam.
   - Nietoperz – odparł krótko Erik smutnym głosem. Wiedziałam, że on też polubił tego latającego królika, jak nazywał Atalefa.
   - Nie martw się Szoszo, niektóre żyją dłużej, może po prostu jest chory – odezwał się Juan. - Znajdę jakiegoś znawcę nietoperzy. - Zerwał się z miejsca.
   - To nic nie da – szepnęła Lily. - On umrze. Wiem to. Nadszedł już jego czas... - Krwawe łzy zalały jej policzki. Jej mąż przytulił ją mocniej i zaczął delikatnie ocierać chusteczką krew z jej policzków.
   - Kwiatku, co się dzieje?! - Nagle przy Izraelitce pojawił się Jahmes. W mig ogarnął sytuację i wyciągnął ręce. Podała mu Atalefa bez słowa.
   Egipcjanin przez chwilę przesuwał palcami po nietoperzu, który wydawał z siebie jedynie cichutkie słabe piski. Nie spojrzał na Lily, tylko gdzieś w bok, myśląc intensywnie.
   Przy nim uklękła Ianira, patrząc z żalem na słabe zwierzątko. Wszyscy go pokochaliśmy. Wiedziałam, że będzie nam brakować przelatującej nad głową żółtej kulki, a gdy któreś wyciągnie rękę, nie przyleci już, by usadowić się na ramieniu. Najbardziej jednak ucierpi Lily. Przecież to był jej Atalef...
   - To koniec, prawda? Stracimy go? - szepnęła ciemnowłosa wampirzyca, patrząc w oczy Jahmesa, jakby wypatrując w nich jakiejś nadziei. To on szukał nietoperza, gdy nie wracał przez kilka nocy do domu. Zdobywał mu pożywienie, kiedy był chory. Nawet karmił. I wiedziałam, że gdyby mógł...
   - Jest pewien sposób. Ale bardzo ryzykowny.
   Wszyscy jednocześnie spojrzeliśmy na Jahmesa, który wpatrywał się w Szoszannah.
   - Jaki? - spytała Izraelitka.
   - Jak wiecie, Egipt zawsze słynął z dobrze rozwiniętej medycyny – powiedział powoli mężczyzna. - Wampiry również szkoliły się w tym zakresie. Jeden z nich chciał sprawdzić, czy mógłby stworzyć sobie towarzysza w postaci zwierzęcia. Okazało się to niemożliwe. Każde zwierzę reagowało na wampirzą krew śmiercią. Każde, z wyjątkiem jednego.
   - Nietoperza – zgadła Ianira. Spojrzał na nią i skinął głową.
   - Zgadza się, wiewióreczko.
   - Naprawdę chcesz zrobić to, o czym myślę? - spytał cicho Erik, patrząc na niego uważnie. - Słyszałem o tym. Ten nietoperz stał się agresywny, zaczął napadać ludzi, aż go zabili.
   - Kto? Jego stworzyciele? - zapytałam.
   - Nie, łowcy – wyjaśnił Jahmes. - Co nie było takie proste, bo był dwa razy silniejszy od nich i wszystkie zmysły miał bardziej wyczulone. Ten, który go stworzył, nieźle się przy tym bawił. Ale to był inny gatunek nietoperza. Z tych, które żywią się krwią. Atalef może zareagować albo agresywnością – czyli podobnie jak tamten, albo umrze, albo... przeżyje. Nie wiemy, czy będzie taki sam, jak do tej pory, ale... - Zawiesił głos, spoglądając na nas po kolei. Przez chwilę nikt się nie odzywał. W końcu ciszę przerwała Lily.
   - Jeśli jest jakaś szansa... on i tak umiera...
   - A jeśli stanie się zagrożeniem? - zapytał Martin.
   - Głosujmy – postanowiłam. Spojrzeli na mnie ze zdumieniem. - Każdy z was się wypowie i wtedy podejmiemy decyzję większością głosów.
   - Niech będzie – przytaknął mi mój opiekun. - Ja jestem przeciwko. Za duże ryzyko. - Zerknął na żonę. - Wiem, że ci na nim zależy, kochanie, ale nie mamy pojęcia, co się z nim stanie, jeśli to zadziała. A jeżeli się zmieni i cię zaatakuje? Silny obłąkany nietoperz to nieciekawa sprawa. Albo odleci i już nigdy nie wróci? To nie będzie ten sam nietoperz. A jeśli będziesz musiała go zabić? Będzie ci jeszcze trudniej.
   - Tego nie wiesz – odparła Szoszannah. - Uważam, że powinniśmy spróbować.
   - Oczywiście, że tak – przytaknęła Ianira. - A jeśli zacznie żywić się krwią, to nie widzę problemu. My też się nią żywimy.
   - Ale my byliśmy ludźmi, nie zwierzętami – zaprotestował Juan. - To wbrew naturze, karmić naszą krwią zwierzęta, nawet jeśli to słodkie puchate nietoperze. Jestem przeciw.
   - Ja oczywiście jestem za tą próbą. Uważam, że powinniśmy spróbować go ratować – wypowiedział się Jahmes. Spojrzałam na Martina.
   - To niebezpieczne. Krew wampira nie działa dobrze na ludzi, a co dopiero na zwierzęta. Jestem przeciwko.
   Wszyscy spojrzeli na mnie. Nagle zdałam sobie sprawę, że mój głos jest decydujący.
   Tylko że ja kompletnie nie wiedziałam, co powinniśmy zrobić. Marzyło mi się zostanie dobrą władczynią, a nie potrafiłam podjąć prostej decyzji.
   Spojrzałam na nietoperza. Jego serce biło coraz słabiej. Westchnęłam i zerknęłam na Jahmesa.
   - Jestem za, ale pod warunkiem, że jeśli oszaleje, zabijesz go.
   - Nie! - zawołała Ianira, kręcąc głową. - Spójrz na niego, naprawdę mogłabyś zabić to biedactwo?!
   - Unieszkodliwimy go – obiecała Lily. Skinęłam głową, a Jahmes wyjął zza pasa sztylet, przeciął skórę na swoim nadgarstku, po czym wyciągnął rękę i upuścił kilka kropli swojej krwi prosto w jego maleńki pyszczek.