Rozdział VI - Renesans

29.03.2012

   Tym razem przerwała nam Amy, wołając nas na śniadanie. Po posiłku mój mąż pożegnał się z nami i wyjechał, obiecując, że wróci w niedzielę albo w poniedziałek. Patrzyłam za nim, stojąc na ganku. Za mężczyzną, z którym miałam spędzić resztę życia, przeznaczonym mi od samego początku.
   - Chodź, opowiesz mi, co było dalej – poprosiła Karolina. - Ianira pewnie się zgodziła? Lubię ją, jest idealna dla Juana – stwierdziła.
   - To prawda – przyznałam – ale Ianira nie tylko w życiu Juana odegrała znaczną rolę.
   - To znaczy? - Dziewczyna popatrzyła na mnie pytająco. Weszłyśmy do jej pokoju i usiadłyśmy na łóżku.
   - Kilka wieków później spotkałyśmy się ponownie. Gdyby nie ona... - Urwałam nagle, kręcąc głową. - Ale nie wyprzedzajmy faktów. - Uśmiechnęłam się, widząc jej minę. - Dojdziemy i do tego.
   - W takim razie opowiadaj – poprosiła. Skinęłam głową i wróciłam do Grecji.

   - Juan... - Przez chwilę Ianira patrzyła na niego zdumiona. - Ja myślałam, że ty tak tylko... że to kwestia honoru i tak dalej... ja nie sądziłam, że ty naprawdę...
   Ujął jej twarz w dłonie i uśmiechnął się.
   - Będziesz ze mną na wieczność? Wiem, że to poważna decyzja, ale przecież chcesz tego tak samo jak ja, prawda?
   Popatrzyła na niego uważnie.
   - A jeśli się rozmyślisz? I pewnego dnia ci się znudzę?
   - Nie gadaj bzdur, querida – Juan zmarszczył brwi. - Oczywiście, że mi się nie znudzisz.
   - Ale wieczność to bardzo długo – zawahała się rudowłosa wampirzyca.
   - Och, wytrzymasz ze mną, zobaczysz. Dużo można o mnie powiedzieć, ale nudzić się ze mną nie będziesz!
   Zagryzłam wargi, mocno tłumiąc śmiech. W przeciwieństwie do Ianiry, która głośno się roześmiała.
   - Nie wątpię. No dobrze, w takim razie przysięgnij, że nigdy mnie nie zostawisz. Będziesz ze mną przez wieczność. Przysięgnij! - Odsunęła się o krok i patrzyła na niego z nadzieją. Przez chwilę jego ciemnozielone i jej jasnoniebieskie oczy przenikały się nawzajem, po czym Juan skinął głową, uklęknął na jedno kolano, położył dłoń na sercu i powiedział:
   - Przysięgam, Ianiro. Bądź moja na zawsze, a nigdy cię nie zostawię. Ale ty też już nigdy nie odejdziesz. Nie pozwolę ci. Wybór należy do ciebie. Ale możesz być pewna, że jeśli się zgodzisz, nie pożałujesz.
   Popatrzyła na niego dużymi oczami, a na jej twarzy pojawił się szeroki uśmiech.
   - Chcę być z tobą na zawsze, mon coeur – odpowiedziała. - Na wieczność.
   Kiedy ją pocałował, odwróciłam się do pozostałych. Teraz byłam już pewna, że Juan i Ianira będą razem. I miałam nadzieję, że tak, jak tego chcieli – na zawsze.
   Ustaliliśmy, że na razie trzy wampirzyce zamieszkają u Juana, a potem wyprawimy je do domu. Kiedy tuż przed świtem dotarliśmy na miejsce – Juan i Ianira szli przodem, trzymając się za ręce, ja i Martin za nimi, za nami Jahmes z wampirzycami, a pochód zamykali mój opiekun z żoną – rudowłosa wampirzyca zatrzymała się raptownie, spoglądając na zawalony ganek.
   - O rany, a co tu się stało? Przez chwilę mnie nie ma i już wszystko się wali!
   Spojrzałyśmy na siebie z Lily i zgodnie wybuchnęłyśmy śmiechem.

   Raisa już się nie pojawiła w Grecji. Nie wiadomo, jak udało jej się uciec, ale nikt nie potrafił jej znaleźć. Juan wyjaśnił Heronowi całą sytuację i na jego prośbę państwo zostało dokładnie przeszukane. Bezskutecznie. Róża jakby zapadła się pod ziemię. Co było zresztą bardzo prawdopodobne. Najpewniej gdzieś się ukrywała, albo udało jej się niepostrzeżenie dostać na statek i wypłynąć z Grecji. Byłam pewna, że to jeszcze nie koniec i że kiedyś wróci. Takie jak ona nie rezygnowały szybko. Dobrze, że przynajmniej na razie mieliśmy z nią spokój.
   Trzy wampirzyce, które uratowano ze statku Siegfrieda, początkowo zostały z nami, w domu Juana. Dwie z nich postanowiły wrócić do kraju. Umiały już polować, przebywać zarówno z ludźmi, jak i z wampirami. Jedna z nich zaplanowała wrócić do rodziny, twierdząc, że rodzice ją kochają i zrozumieją, że nie jest zła. Postanowiła też przejść na krew zwierząt. Po czterech miesiącach takiej diety w końcu wsiadła na statek, podziękowała nam serdecznie i odpłynęła. Erik opłacił ludzi, którzy mieli nad nią czuwać i dopilnować, by bezpiecznie dotarła do domu.
   Druga wampirzyca pochodziła z Włoch i chciała wrócić do swojego kraju, do rodziny niekoniecznie. Planowała znaleźć inne wampiry i zacząć nowe życie. Oczywiście, nie miała zamiaru pić krwi zwierząt. Wypłynęła do ojczyzny po trzech miesiącach.
   Natomiast trzecia wampirzyca została w Grecji. Początkowo myślałam, że może Jahmes się nią zainteresuje, gdyż sporo rozmawiali, ale były to płonne nadzieje. Dziewczyna wkrótce poznała jednego z przyjaciół Juana i przeprowadziła się do niego.
   Minął kolejny rok od naszego przybycia do Grecji, potem następny. Rozpoczęło się nowe stulecie. Piętnasty wiek mijał nam wśród licznych zmian kulturowych, które dotykały tak samo ludzi, jak i wampiry. Przede wszystkim moda renesansowa w Europie, która objęła także i Grecję. Była to epoka niosąca nowe sposoby tworzenia strojów, przede wszystkim przez watowanie i nacinanie. Watowano wszystko – suknie, rękawy, spodnie, nacinano również buty, po to, aby podkreślić obfitość sylwetki i pokazać bogactwo wielowarstwowego stroju. Jeśli chodzi o damski ubiór, akcentowano tutaj wąską talię, a rozszerzano ramiona i biodra. Szczerze mówiąc, wolałam swobodne, średniowieczne suknie od renesansowych, ściskających krynolin. Ale cóż poradzić?
   Jedyne, co mi się w nich podobało, to ich delikatny materiał. Typowe suknie wykonane były z tkanej wełny lub lnu, natomiast te droższe i piękniejsze z jedwabiu lub aksamitu.
   Jeśli chodzi o męską modę, żaden z wampirów nie podążył w jej stronę. Nie wyobrażałam sobie Erika czy Jahmesa w pończochach, albo Juana czy Martina z bufiastymi ramionami. Nadal nosili luźne spodnie, koszulę i jako odzież wierzchnią szubę – obszerną pelerynę z watowanymi rękawami i szerokim kołnierzem. O ile Martin i Jahmes daliby się pewnie przekonać do innych elementów stroju, gdyby zaistniała taka potrzeba, o tyle Erik i Juan – jako najstarsi z nas – absolutnie nie zgadzali się na tak ograniczające ruchy ubrania.
   Heron czasem wyprawiał bale, które do północy były okazją do wspaniałego tańca i zawierania ciekawych znajomości. Przed wybiciem dwunastej wracaliśmy do domu, nie chcąc uczestniczyć w krwawej rzezi.
   Natomiast same bale były wspaniałe. Dziesiątki par wirowało na parkiecie, łagodne tony muzyki rozbrzmiewały po sali oświetlonej mnóstwem kryształowych żyrandoli, a przy ścianach ustawione były stoły z jedzeniem, przeznaczonym oczywiście dla ludzi, którzy często uczestniczyli w takich balach, jednak rzadko wracali rano do domu.
   A jednak barbarzyńskie zabijanie, jakiego świadkiem byłam we Francji, nieco się zmieniło. Wielu ludzkich partnerów wampirów wiedziało, kim są ich towarzysze i pozwalało z siebie pić. Po długim odpoczynku wracali do zdrowia i... do swoich wampirów.
   Na szczęście żadne z nas nie miało zamiaru praktykować takich zwyczajów. Chodziliśmy zwykle w parach. Ja tańczyłam z Martinem, Juan z Ianirą, Erik z Szoszannah, a Jahmes zawsze znalazł sobie jakąś ładną wampirzycę, ale i tak nie kontynuował potem znajomości.
   Juan i Ianira coraz bardziej się do siebie zbliżali. Od owej przysięgi, którą złożył Hiszpan, dziewczyna postanowiła mu zaufać. Kiedyś porozmawiałyśmy o tym szczerze. Siedziała wówczas i czesała ciemnorude loki, ja obok niej bawiłam się z Atalefem. Szoszannah i Erik byli wówczas na polowaniu, a Martin i Jahmes rozmawiali o czymś w salonie.
   - Jak wam się układa z Juanem? - spytałam ją. Spojrzała na mnie jasnoniebieskimi oczami i uśmiechnęła się rozmarzona.
   - Wspaniale. Wiesz, na początku trochę się bałam. Obie wiemy, jaki on jest, szalenie przystojny uwodziciel, któremu trudno się oprzeć. Dlatego początkowo nie miałam zamiaru zawracać sobie nim głowy. - Przesuwała grzebieniem po włosach. Właściwie można było go nazwać szczotką, bo miał więcej ząbków do czesania niż tradycyjny grzebyk, ale i tak nie było łatwo zapanować takim czymś nad gęstymi lokami. Coś o tym wiedziałam. - Ale potem to się zmieniło – ciągnęła Ianira. - Zaufałam mu. Przy nim czuję się bezpieczna i szczęśliwa. Mogłabym godzinami wpatrywać się w jego oczy, słuchać jego opowiadań i wędrować z nim po lasach. I boję się teraz tylko jednego. Wiem, że mnie kocha, ale czy zawsze tak będzie? - Odłożyła grzebyk i spojrzała na mnie z niepokojem. - Przed nami tyle lat, tyle wieków.
   - Rozmawiałaś z nim o tym?
   Skinęła głową, a jej ciemnorude gęste włosy ułożyły się subtelnie wokół jej twarzy.
   - Powiedział, że zawsze będzie mnie kochał, bo w końcu spotkał jedyną, którą zdołała zabrać mu serce i w zamian oddać swoje. I że nigdy nie pozwoli mi odejść.
   - To czemu martwisz się na zapas? - Pokręciłam głową. - Wiesz, myślę, że jesteście sobie przeznaczeni. A przeznaczenia nie tak łatwo oszukać. Będziecie razem. - Posłałam jej pewny siebie uśmiech. Odpowiedziała mi tym samym.
   - Masz rację. Nie zostawi mnie. Niechby tylko spróbował – dodała złowrogo, na co obie parsknęłyśmy śmiechem.

   Jakieś kilka tygodni później miałam okazję porozmawiać z Juanem. Posprzeczaliśmy się trochę z Martinem na polowaniu o jakąś głupotę i wracaliśmy oddzielnie. Szłam ścieżką w ludzkim tempie, gdy Hiszpan pojawił tuż przede mną.
   - O, a cóż to, wracasz sama do domu? A gdzie ten twój...
   - Daruj sobie – przerwałam mu. Byłam jeszcze zła, a znając Juana, rzuciłby kolejną złośliwość. - Czemu tak go nie lubisz? - Zatrzymałam się i spojrzałam na niego. O dziwo, zmieszał się.
   - Po prostu mnie denerwuje. To taki dzieciak, a wydaje mu się, że wszystko wie i jest mądry, bo naczytał się książek i umie rzeźbić.
   Pokręciłam głową. Pomimo że właśnie się pokłóciliśmy, zaczęłam go bronić.
   - Niesprawiedliwie go oceniasz. Martin jest po prostu dobry. I nie mówię tego dlatego, że to mężczyzna, którego kocham. Oczywiście możesz mieć swoje zdanie, ale może spróbuj odrzucić swoje uprzedzenia? Pokochałam go od pierwszego wejrzenia, zanim jeszcze się dowiedziałam, kim jest. Powinieneś to zrozumieć – dodałam, patrząc mu w oczy. - Przecież też kochasz. Prawda?
   - Tak – odparł bez wahania, a wyraz jego twarzy momentalnie się zmienił. Oczy rozbłysły, a na ustach pojawił się lekki uśmiech.
   - I też od pierwszego wejrzenia? - spytałam, zatrzymując się i patrząc na niego uważnie. Zawahał się, ale w końcu pokręcił głową.
   - Początkowo Ianira była tylko niesamowicie piękną wampirzycą, która rzuciła mi wyzwanie – odparł szczerze. - Zaintrygowała mnie. Im lepiej ją poznawałem, tym bardziej chciałem z nią być. Jest nie tylko piękna, ale i mądra, dowcipna, inteligentna i ma w sobie to coś... Nie wiem, jak to się stało, ale nagle zdałem sobie sprawę, że siedzę w tym po uszy i nie mam ochoty wychodzić...
   - Czyli ją kochasz i chcesz z nią być na zawsze – podsumowałam z uśmiechem.
   - Oczywiście, że na zawsze. Osiem wieków czekałem właśnie na nią. - Wyszczerzył swe śnieżnobiałe zęby w szerokim uśmiechu. - Więc właściwie to dobrze się stało, że zawsze wybierałaś innych, Amando – dodał z dziwnym błyskiem w oku.
   - Nie byliśmy sobie przeznaczeni – stwierdziłam po chwili milczenia. Skinął głową.
   - Może i coś w tym jest.
   Teraz wiedziałam już na pewno. Juan i Ianira byli jak dwie połówki, które nagle się spotkały, przyciągnęły i już nie sposób było ich rozdzielić. Wierzyłam w to, że będą razem. Na zawsze.
   Zupełnie inną kwestią był Jahmes. Naprawdę chciałam, żeby był szczęśliwy. Mijały lata, a nie widziałam żadnej wampirzycy u jego boku. Owszem, flirtował, żartował, czasem wychodził z jakąś na polowania. Ale coś go dręczyło i choć podejrzewałam co, miałam zamiar się upewnić.
   Pewnej ciepłej czerwcowej nocy tysiąc czterysta piątego roku szłam ulicami Pireusu, aż dotarłam na brzeg i tam ujrzałam samotnie siedzącego Jahmesa.
   Podeszłam i usiadłam obok niego. Zerknął na mnie przelotnie, ale się nie odezwał. Siedzieliśmy przez chwilę w milczeniu, wpatrując się we wzburzone fale. W porcie stały tylko dwa statki, a poza tym była pustka.
   - Powiesz mi? - spytałam cicho. Spojrzał na mnie i myślałam, że zapyta, co ma mi powiedzieć, ale nie zrobił tego. Pokręcił tylko głową i znów zapatrzył się w morze.
   - Nie chciałabyś wiedzieć, cukierku.
   Spojrzałam na niego. Ciemnobrązowe oczy były wyraźnie smutne, a twarz wyrażała zadumę. Jahmes był przystojny, kilka niewielkich blizn niczego mu nie ujmowało. Widziałam kiedyś na dworze Herona wampira, który został spryskany święconą wodą, ale wyglądał zupełnie inaczej. Blizny były niewielkie, ale o wiele głębsze i wyglądały paskudnie. Jahmes nadal był przystojny i często kobiety posyłały mu powłóczyste spojrzenia. Czasem je odwzajemniał, a mimo to wciąż był sam.
   - Chciałabym wiedzieć – rzekłam cicho, odwracając wzrok – ale jeśli zdecydowałbyś się zwierzyć, to raczej Ianirze, Martinowi lub Szoszannah, prawda?
   Uśmiechnął się półgębkiem i spojrzał na mnie. Odwróciłam się w jego stronę, a jego ciemne oczy spotkały się z moimi.
   - Uwierz mi, nie chcesz.
   - Och, Jahmes. - Przewróciłam oczami. - Jak mi powiesz, to będzie ci lżej. No dalej, nie duś tego w sobie.
   - Ale zachowasz to dla siebie – zastrzegł wampir.
   - Oczywiście.
   - Okłamałem ją. - Odwrócił głowę i popatrzył w morze. Księżyc rzucał blask na spienione fale, kotłujące się niespokojnie. Czekałam cierpliwie, co mój przyjaciel powie dalej. - Tak naprawdę nigdy nie przestałem jej kochać.