Rozdział VII - Kara

29.10.2011

   - Co za tragiczna sytuacja – szepnęła Karolina. - Pragnienie krwi i małe dziecko... Ale Jahmes go nie zabił, prawda? Wydaje mi się sympatycznym wampirem.
   Zamyśliłam się.
   - Sympatyczny? Na pewno miał niezwykłą osobowość. Ale trudno go było nie polubić. Miał w sobie pewien upór i wolę życia. Tak naprawdę, trzeba go było dobrze poznać, żeby się przekonać, jaki jest.
   - Ale przeżył, prawda? Sadysta go nie zabił?
   Pokręciłam głową.
   - Powoli, kochana. Powoli dowiesz się wszystkiego.

   - No dalej, wampirku. Pokaż swojej towarzyszce, jak się posilają prawdziwe potwory. - Makin stał i śmiał się głośno. Zacisnęłam dłonie na kratach.
   - To ty jesteś potworem! - zawołałam wściekłym głosem, ale sadysta nie zwrócił na mnie uwagi. Ozy siedział nieruchomo, wstrzymując oddech. Spojrzałam na Jahmesa. Nie patrzył na mnie. Wzrok utkwiony miał w dziecku. Chłopiec nagle przestał płakać i wydostał się z koszyczka, po czym zaczął raczkować w stronę mojej celi. Jahmes nie reagował. Patrzył na niego, ale nawet nie drgnął.
   - No popatrzcie tylko. - Sadysta wykrzywił w usta w grymasie przypominającym uśmiech. - Taki brzdąc, a już wie, co mu grozi! - Skinął na jednego z towarzyszących mu Egipcjan. - Włóż tego bachora z powrotem do koszyka.
   Egipcjanin skinął głową, złapał dziecko za ubranie i wsadził na miejsce. W momencie, gdy je puścił, Jahmes rzucił się ku mężczyźnie. W ciągu sekundy złapał go, złamał obojczyk i wyrwał rękę ze stawu, a następnie rzucił się do tyłu z okrwawioną częścią ciała, wbijając w nią kły. Usiadł pod ścianą i spokojnie konsumował swoją zdobycz.
   Po lochu głośnym echem odbijał się ryk bólu i przerażenia. Dopiero teraz ranny Egipcjanin zrozumiał, co się stało. Dopiero dotarł do niego ból i pełna świadomość. Upadł na kolana, prawą ręką ściskając miejsce, gdzie jeszcze przed chwilą była lewa ręka. Krzyczał coś, czego nie potrafiłam zrozumieć, z kolan zaś upadł na twarz.
   Spojrzałam na Makina. Na jego twarzy malowało się zaskoczenie. Wlepiał wzrok w leżącego i nie był w stanie wymówić słowa. Natomiast chłopiec siedział kilka kroków od mężczyzny i zanosił się spazmatycznym płaczem. Był przestraszony, bezradny i najwyraźniej głodny.
   - Co tu się dzieje, na Allaha?! - usłyszałam i do lochu wszedł Asim. Zatrzymał się jak wryty, szybko zorientował się w sytuacji i ruszył w stronę dziecka. Wziął go na ręce i stanął przed Makinem. - Odbiło ci?! Chciałeś dać pożreć to dziecko wampirom?!
   - To był taki... eksperyment... - Sadysta pierwszy raz wyglądał niepewnie. Widok ten sprawił mi dziwną satysfakcję. Pomimo tej makabrycznej i krwawej sceny, zachciało mi się śmiać.
   - Eksperyment?! - Asim wyglądał na wściekłego, ale nagle się uspokoił. Obejrzał na mnie, potem na Jahmesa i w końcu na okaleczonego, który jęczał coś cicho. - Na co czekacie?! - zawołał w stronę pozostałych Egipcjan. - Zabierzcie go stąd!
   Mężczyźni podnieśli rannego i wyprowadzili, a właściwie wynieśli z lochu. Asim wciąż miał na rękach dziecko, które położyło się na jego ramieniu. Widząc, jak umiejętnie trzyma chłopca, przyszło mi do głowy, że albo ma swoje dzieci, albo po prostu je lubi. Tym bardziej, że wydawał się naprawdę wściekły i szczerze wątpiłam, że to z powodu rannego Egipcjanina.
   - Porozmawiamy sobie później – rzekł krótko, patrząc ponuro na Makina i wyszedł. Sadysta syknął i obejrzał się na Jahmesa, który właśnie skończył posiłek. Wampir wstał, podszedł do krat i niedbale cisnął wyrwany kikut pod nogi Makina, który spojrzał w dół i powoli podniósł wzrok.
   - Jutro. Jutro będziesz błagał o śmierć – powiedział wyraźnie, cedząc każde słowo. Jahmes nic nie odpowiedział. Patrzył na niego z ironicznym uśmiechem na ustach. Sadysta odwrócił się i wyszedł. Odetchnęłam z ulgą i spojrzałam na wampira. Stał tuż przy kratach, czarne włosy z lekka przysłaniały mu oczy, błyszczące jak u drapieżcy, który właśnie rozszarpał swoją ofiarę.
   - Wiedziałam, że nie zabijesz tego dziecka – powiedziałam, uśmiechając się do niego. Wampir zmarszczył brwi i wzruszył ramionami.
   - Po co miałem zabijać dziecko? W tej kończynie było więcej krwi niż w tym małym, wychudzonym chłopcu. - Usiadł przy ścianie, bokiem do mnie. Siadłam koło krat i pokręciłam głową.
   - Czyżbyś chciał uchodzić za gorszego, niż jesteś? - spytałam, nie spuszczając z niego wzroku. Uniósł brwi, spojrzał na mnie i milczał przez chwilę.
   - Widzisz, cukierku – odezwał się w końcu – ty wciąż myślisz jak człowiek, a ja myślę jak wampir. I wcale nie uważam się za gorszego z tego powodu. Jestem wampirem, piję ludzką krew i nie mam zamiaru tego zmieniać. Tak samo jak ty nie masz zamiaru zabijać ludzi.
   - W porządku – mruknęłam i usiadłam pod ścianą. Jahmes właściwie miał rację. Wciąż myślałam jak człowiek. Byłam wampirem, a więc przelew krwi nie robił na mnie takiego wrażenia, jak kiedyś, a jednak nie chciałam zabijać. Zaczęłam się zastanawiać, czy było inaczej, gdy piłam ludzką krew? Czy wtedy fascynowałam się śmiercią? Nie, chyba nie. Zabijałam, bo musiałam. Morderców, złoczyńców, gwałcicieli, najgorszych łotrów. Tak jak mój opiekun.
   - Amando? - Głos Ozy'ego wyrwał mnie z zamyślenia.
   - Tak, Ozy?
   - Wszystko w porządku?
   Pokiwałam głową.
   - Tak, oczywiście. A z tobą? To musiał być dla ciebie szokujący widok – uświadomiłam sobie nagle.
   - Tak – odpowiedział, kiwając głową. Siedział przy ścianie obok i patrzył na ziemię. - Ale sam sobie na to zasłużył, podawać dziecko temu wampirowi...
   Podeszłam, usiadłam koło niego i dotknęłam jego ramienia.
   - Nie martw się, ciebie nie spotka taki los. Wrócisz do domu, do żony i dzieci.
   - Chciałbym w to wierzyć – westchnął Ozy, podnosząc głowę i patrząc na mnie ze smutkiem. Niewiele myśląc, przytuliłam go lekko.
   - Radziłam sobie w różnych sytuacjach, poradzę i teraz. Oboje sobie poradzimy. - Oparłam się o ścianę i objęłam kolana ramionami. Zerknęłam na Jahmesa. Siedział równie zamyślony jak ja. O kim myślał? O bliskich, przyjaciołach, może o swojej ukochanej? A może zastawiał się, jak się stąd wydostać? Co kryły jego ciemnobrązowe oczy? Żałowałam, że nie potrafię przeglądać myśli wampirów.
   Zapadłam w letarg niespodziewanie, po prostu położyłam się i zasnęłam. Kiedy otworzyłam oczy, czekał mnie szokujący widok.
   W mojej celi nic się nie zmieniło, Ozy wciąż siedział na swoim miejscu, za to naprzeciwko... Kiedy ujrzałam, w jakim stanie jest Jahmes, błyskawicznie doskoczyłam do krat.
   Wampir był przykuty do ściany, zarówno jego nogi, jak i ręce przytwierdzone były żelaznymi obręczami. Ale nie to było najgorsze. Niemal całe jego ciało, z wyjątkiem okolic serca, przebite zostało niewielkimi, drewnianymi kołkami. Były w jego dłoniach, na rękach, ramionach, brzuchu, na nogach...
   Wydałam z siebie okrzyk przerażenia. Dobrze pamiętałam, jak to boli, gdy przy każdym ruchu kołek wbija się w ciało. Zasłoniłam usta dłonią, a z oczu popłynęły krwawe łzy.
   - Jahmes – szepnęłam. Wampir z trudem podniósł głowę. Popatrzył na mnie przenikliwym wzrokiem, pełnym zaciętości. Nie miał zamiaru się poddać, wręcz przeciwnie. Ból nie był silniejszy od niego.
   Usiadłam przy kratach, nic nie mówiąc. Wiedziałam, że mówienie sprawi mu dodatkowy ból, wolałam więc milczeć, by nie musiał odpowiadać. Siedziałam bez ruchu przez długi czas. Ozy również się nie odzywał, w żaden sposób nie komentując tego, co się stało. Zacisnęłam dłonie na kratach i próbowałam powstrzymać łzy, ale na myśl o cierpieniu mojego towarzysza niedoli krew bezwiednie spływała mi po policzkach.
   W końcu usłyszałam, jak do celi ktoś wchodzi. Poczułam ulgę, gdy ujrzałam Asima. Z nim mogłam się przynajmniej jakoś dogadać. Otarłam twarz z krwi.
   - No, no, nieźle. - Arab spojrzał na Jahmesa i pokręcił głową. - Porządnie go podziurawił.
   - Wypuść go – odezwałam się. - Proszę – dodałam pospiesznie.
   Asim popatrzył na mnie wyraźnie zdziwiony.
   - Prosisz mnie, żebym uwolnił tego wampira? Sądziłem, że zależy ci wyłącznie na ludziach.
   - Powiedz mi, Asim – przeszłam do konkretów – co mam zrobić, żebyś go uwolnił?
   - Hm. - Arab przez chwilę przyglądał mi się w milczeniu, po czym pokiwał głową. - Miał tu siedzieć trzy dni taki podziurawiony, ale... Wiem, co zadowoliłoby Makina. Możesz zająć jego miejsce. Jeden twój dzień za jego trzy. Co ty na to? - Uniósł brwi pytająco.
   Zacisnęłam zęby i pochyliłam głowę. Wiedziałam, jaki to ból. Nie mogłam sobie wyobrazić, żebym znowu musiała przez to przechodzić. Nie mogłam. Może gdyby to był Martin, Erik albo Szoszannah, byłabym w stanie to znieść. Kochałam ich, więc zgodziłabym się na ból, żeby tylko oni nie cierpieli. Ale Jahmesa nawet dobrze nie znałam. Chciałam mu pomóc, lecz nie w taki sposób. Nie teraz, gdy wiedziałam, jak bardzo to boli.
   Zacisnęłam dłonie na kratach tak mocno, że usłyszałam trzask. Nie połamały się, choć właściwie powinny. Przeklęte hoodoo... Gdybym teraz mogła się stąd wydostać, zabiłabym ich. Nie tylko sadystę, jego przyjaciela również. Nienawidziłam ich tak bardzo, że nawet bym się nie zawahała. Pewnie musiałabym zapłacić za to wysoką cenę, ale w tym momencie nie miało to już dla mnie znaczenia.
   - A więc jednak nie jesteś taka heroiczna – stwierdził Asim. Z wściekłością rzuciłam się w jego stronę, na co odskoczył gwałtownie w tył, mimo że i tak nie byłam w stanie go dosięgnąć.
   - Jesteś takim samym sadystą jak tamten! - zawołałam. Czułam, jak po policzkach popłynęły mi łzy. Pospiesznie je otarłam.
   - Nie jestem sadystą – zaprzeczył spokojnie Asim. - Prosisz, żebym go uwolnił od tych kołków, musisz więc dać mi coś w zamian.
   - Czego chcesz? - spytałam cicho, uspokajając się. Stwierdziłam, że krzykiem i obrazą nic nie wynegocjuję. Podniosłam wzrok na Araba.
   - Chcę poznać prawdę. Czemu tak łatwo przychodzi ci powstrzymanie się przed zabijaniem ludzi?
   Westchnęłam i usiadałam przy kratach. Co miałam mu powiedzieć? Poczułam się strasznie bezradna.
   - Ale ja nie wiem – szepnęłam i ukryłam twarz w dłoniach. Już po chwili były całe we krwi. - Mówiłam już, nie chcę zabijać i nie zabijam! To zależy tylko ode mnie! - Podniosłam zapłakaną twarz. - To tak jak z... chlebem. Jesteś głodny, nie jadłeś nic bardzo długo i widzisz chleb. Wiesz, że jeśli go zjesz, złamiesz swoje zasady. Więc postanawiasz sobie, że go nie zjesz i nie jesz. To wszystko.
   - Więc naprawdę chodzi tu wyłącznie o siłę woli? - Asim kręcił głową ze zdumieniem.
   - Tak... Proszę, uwolnij go! Proszę... - Płakałam, tracąc kolejną krew. Wiedziałam, że powinnam ją oszczędzać, ale w tym momencie nie miało to dla mnie żadnego znaczenia.
   - Dobrze. - Asim wyjął nagle mały nożyk i miseczkę. - Daj mi trochę swojej krwi do badania, a kiedy jutro się obudzisz, twój wampirek będzie już bez tych kołków.
   - I nie będzie skuty? - spytałam podejrzliwie.
   - Nie będzie – obiecał Arab.
   - A czemu nie dzisiaj? Dam ci krew, jeśli już teraz go uwolnisz – negocjowałam.
   - Teraz nikt nie wejdzie do jego celi, zwłaszcza po tym, co zrobił ostatnio – zauważył Asim. - Ale z trzech dni schodzimy na jeden, to chyba dobrze?
   Westchnęłam i w końcu pokiwałam głową. I tak nie miałam żadnego wyboru. Kiedy przesunął miskę w moją stronę, bez wahania przecięłam skórę na nadgarstku i przelałam w nią trochę krwi, po czym pchnęłam naczynie do niego.
   - Zobaczę, czy dotrzymujesz słowa – mruknęłam.
   - Dotrzymuję – odparł poważnie mężczyzna, wziął miseczkę i stał jeszcze przez chwilę, przyglądając się mi. - Jesteś niezwykła, Amando. Masz w sobie coś, czego wcześniej nie widziałem u żadnego wampira. Myślałem, że to naiwność, ale nie... to coś innego. Może jesteś z królewskiego rodu?
   Nie odpowiedziałam. Po co miałam informować go o moim pochodzeniu i może jeszcze opowiadać swoją historię? Nie miałam takiego zamiaru.
   Asim wstał i wyszedł z celi, a ja spojrzałam na Jahmesa. Nie patrzył w moją stronę. Odwróciłam się i wróciłam pod ścianę.
   - Już się bałem, że zgodzisz się na tą pierwszą propozycję – szepnął Ozy. - Na szczęście nie...
   - Nie chcę teraz rozmawiać – przerwałam mu. Skuliłam się w kącie i siedziałam, zastanawiając się, czy dobrze zrobiłam. Może powinnam się zgodzić, wtedy miałabym pewność, że nazajutrz Jahmes nie będzie skuty. A tak... nie miałam takiej pewności. Zaufałam temu, który mnie tu więził. Gdyby chciał, skułby nas oboje. Mógł nas nawet zabić. W letargu byliśmy przecież bezbronni.
   Usiadłam przy ścianie i milczałam. Kiedy spojrzałam na Jahmesa, dostrzegłam, że stoi w bezruchu. Kosztowało go to pewien wysiłek, ale dzięki temu zmniejszył ból do minimum.
   - Myślisz, że dotrzyma obietnicy? - odezwał się Ozy. Dźwięk jego głosu rozproszył panującą tu, ponurą ciszę. Nie chciałam odpowiadać, rozmawiać. Chciałam tylko siedzieć i czekać. Jak mogłam rozmawiać, kiedy ktoś, z kim jeszcze wczoraj rozmawiałam, cierpiał katusze?
   - Zobaczymy – mruknęłam cicho, mając nadzieję, że Ozy zrozumie. Usłyszałam jego westchnięcie, ale nie kontynuował już rozmowy.
   W końcu nadeszła pora snu, dla mnie – moment prawdy, a dla Jahmesa – czas zakończenia swojej męki. A przynajmniej miałam taką nadzieję.