Rozdział VI - Hoodoo

24.10.2011

   - Znowu napiłaś się ludzkiej krwi – szepnęła Karolina, przygryzając wargę.
   - Tak, po pięćdziesięciu trzech latach zwierzęcej diety ponownie się jej napiłam. Z tą różnicą, że zamiast zabić, otrzymałam ją, oddaną dobrowolnie.
   - Ale chyba nie zabiłaś Ozy'ego? - Dziewczyna pokręciła głową. - Na pewno w porę się powstrzymałaś.
   - Skąd ta pewność? - Uśmiechnęłam się lekko. - Nie miałam niczego, co by mnie zdołało pohamować z wyjątkiem... mnie samej i głosu człowieka, z którego piłam.

   - Amando, już wystarczy, ocknij się w końcu, Amando... Amando...

   Ten drażniący głos wdzierał mi się do głowy, przeszkadzając w zaspokojeniu pragnienia. Krew wypełniała moje usta, przełyk, spływała do żołądka. Czule pieściła podniebienie tak dawno zapomnianym smakiem. Cały ból odszedł. Pragnęłam się w niej zatracić, czułam, jak odżywcza substancja napełnia moje żyły, docierając do każdej cząsteczki ciała. Chciałam jeszcze i jeszcze...

   - Amando, proszę...

   Resztkami świadomości oderwałam się od jego ręki i odskoczyłam do tyłu. Ozy ciężko oddychał, próbując zatamować krew. Patrzyłam na niego nieprzytomnym wzrokiem. Dopiero po chwili zdałam sobie sprawę z tego, co zrobiłam.

   - Nie chciałam cię skrzywdzić...

   - Wiem. - Egipcjanin udarł kawałek nogawicy od spodni i przyłożył do rany. Był przytomny, choć nieco blady. Niewiele myśląc, oderwałam spory kawałek sukni, ciesząc się, że jest długa i dużo na niej materiału, inaczej wkrótce pewnie zostałabym w samej bieliźnie. Podeszłam powoli do niego, aby go nie przestraszyć. Jednak Ozy uśmiechnął się uspokajająco i potrząsnął głową. - Nie przejmuj się, Amando. Przecież sam to zaproponowałem.

   Skinęłam głową i obandażowałam mu ranę. Był blady, ale miałam nadzieję, że nic mu nie będzie.

   - Dziękuję – szepnęłam.

   - Jak się czujesz? - spytał.

   - Wspaniale – przyznałam. Wstałam i odetchnęłam. Napełniała mnie energia, a wraz z nią – nowa nadzieja. - Nie poddam się. Wydostanę nas stąd, obiecuję. - Podeszłam do krat i uklękłam. Teraz powinno się udać. Złapałam za dwie z nich, próbując je odgiąć. Nic z tego. - Co jest?! - zawołałam, wściekła. - Przecież odzyskałam siły, powinnam zrobić to bez problemu!

   - To na nic – usłyszałam głos z celi naprzeciwko mnie. Drgnęłam i zaskoczona spojrzałam na wampira, który siedział przy kratach, z zainteresowaniem przyglądając się moim poczynaniom. Przez chwilę mierzyliśmy się wzrokiem. Woda święcona zostawiła na nim niewielki ślad, zdążył uskoczyć w porę. Na policzkach i nosie pojawiło się kilka drobnych blizn jak po oparzeniach, ale po bliższym przyjrzeniu się nie szpeciły one aż tak jego przystojnej twarzy. Ciemna grzywka opadająca na czoło dodawała mu tajemniczości, a ciemnobrązowe oczy przyciągały niczym magnez.

   - Czemu na nic? - zapytałam go, nie spuszczając z niego wzroku.

   - To silna magia. Wampiry jej nie pokonają. - Wzruszył ramionami.

   - Magia? - Wpatrywałam się w niego ze zdumieniem. - Jaka magia?

   - Słyszałaś o voodoo i hoodoo, cukierku?

   Pokręciłam przecząco głową, zaskoczona tym, jak mnie nazwał. Wampir westchnął i przewrócił oczami.

   - Spójrz na kraty. Co na nich jest? Co zostało na twoich palcach?

   Uważnie obejrzałam biały proszek.

   - Nie mam pojęcia.

   - To kreda.

   - Kreda? - Przyglądałam się w zdumieniu tej substancji. - No tak, że też wcześniej na to nie wpadłam! - W końcu otrząsnęłam się ze zdumienia. Pisanie kredą nie było mi obce, aczkolwiek wciąż nie mogłam zrozumieć powiązania. - Ale jaki to ma związek z magią?

   Wampir przyglądał mi się przez chwilę w milczeniu.

   - Nieważne – stwierdził w końcu. - Ta wiedza i tak ci w żaden sposób nie pomoże, cukierku. Po prostu nie uda ci się odgiąć tych krat. - Usiadł bokiem do mnie i zapatrzył się w ścianę.

   - Ale... chwila! - zaprotestowałam. - Skoro już raczyłeś się do mnie odezwać, to wyjaśnij mi to do końca! - Nagle naszła mnie pewna myśl. - Co to za magia i czy to ona sprawia, że mój opiekun...

   - Cicho! - warknął wampir, wprawiając mnie w osłupienie. Przez chwilę nasłuchiwałam, czy nikt nie idzie, w końcu spojrzałam na niego ze zdumieniem.

   - O co ci chodziło?

   - Naprawdę nie pojmujesz? - Tym razem oczy wampira pełne były nieukrytej ironii. - Każde twoje słowo rozbrzmiewa echem.

   Dopiero po chwili pojęłam, o co mu chodzi.

   - Podsłuchują nas?!

   - Oczywiście. A jak myślisz, czemu zabrali ci krzyż?

   Zerknęłam na Ozy'ego, który wydawał się równie zdumiony jak ja. Gorączkowo zaczęłam się zastanawiać, czy powiedziałam coś głośno o Eriku, Martinie, Lily lub Zuri. Nie, nie zwierzałam się Ozy'emu, to on ciągle paplał. Wspominałam o przyjaciołach, ale nie wymieniałam imion...

   - To dlatego się nie odzywałeś? - zwróciłam się do wampira.

   - Słyszałaś takie powiedzenie, że milczenie jest złotem? - Uniósł brwi, a ja uśmiechnęłam się lekko.

   - A możesz mi zdradzić swoje imię, czy ono też nie powinno dotrzeć do uszu Mazbah?

   Wampir milczał przez chwilę, jakby się zastanawiał.

   - Jahmes – rzekł w końcu.

   - Miło mi cię poznać, Jahmes – odparłam z uśmiechem. - Moje imię już znasz. Długo tu jesteś?

   - Długo.

   Oparłam lekko policzek o kraty, zdecydowana dowiedzieć się jak najwięcej o tej magii.

   - Czym jest voodoo i hoodoo?

   - To potężna magia. - Po chwili milczenia zdecydował się wszystko mi wyjaśnić. - Voodoo to religia, a hoodoo zbiór wierzeń. Voodoo lepiej działa na ludzi, hoodoo jest nieszkodliwe, dopóki się nie wierzy. Nas taki warunek nie dotyczy, wampiry samą swoją egzystencją świadczą o istnieniu mocy nadprzyrodzonych. - Jahmes siedział przy kratach, rozglądając się po celi. Spojrzał na mnie, po czym ruchem głowy wskazał mi niewielki otwór na samej górze, tuż pod sufitem. A więc to dlatego słyszą, co mówimy...

   - Czyli ich magia osłabia nasze siły? - zapytałam.

   - Owszem, umiejętności także. Kreda jest również na murach, dlatego odgradza nas od świata na zewnątrz. To coś w rodzaju magicznego kręgu.

   - To znaczy, że... że... - Zasłoniłam usta dłonią, czując, jak powraca nadzieja. Erik żył. To wszystko przez to hoodoo...  Odsunęłam się od krat, ocierając policzek z kredy. Posłałam Jahmesowi uśmiech pełen wdzięczności. Żyją, na pewno żyją i mnie szukają. Gdyby byli w twierdzy, mogłabym usłyszeć Erika choć przez moment, przecież widziałam myśli Arabów, gdy patrzyłam im w oczy... No właśnie. - Widziałam ich myśli. To znaczy, że nie straciłam tej umiejętności?

   Wampir pokręcił głową.

   - Widziałaś to, na co ci pozwolili, a nie to, co chciałaś.

   Zdałam sobie sprawę, że nie dostrzegłam u nich żadnej wzmianki o moich przyjaciołach. Najpierw mnie to uspokoiło, ale teraz... Mogli wiedzieć o nich, tylko nie pozwolili mi tego zobaczyć...

   - A więc mogą coś przede mną ukrywać?

   - Oni mogą więcej niż sądzisz, cukierku.

   - Czemu mnie tak nazywasz? - Spojrzałam na niego zaciekawiona, co odpowie.

   - Czemu? - Na jego ustach pojawił się ironiczny uśmiech. - Bo jesteś przesłodzona. Kojarzysz mi się z takim mdlącym cukierkiem, w którym jest duża ilość cukru, miodu i orzechów. Są smaczne, ale mdlące. - Popatrzył na mnie znacząco. - Wampirzyca, która za wszelką cenę chce pozostać człowiekiem. I pragnie uratować wszystkich. Ale to nawet urocze, jeszcze takiej nie spotkałem. Ciekaw jestem tylko, czy przepraszasz te biedne zwierzątka, kiedy je zabijasz.

   Popatrzyłam na niego urażonym wzrokiem.

   - Wolę zabijać zwierzęta, niż ludzi. - Odsunęłam się od krat i oparłam o ścianę.

   - Zauważyłem. - Jahmes zrobił to samo i odwrócił twarz. Westchnęłam i miałam już coś powiedzieć, kiedy odezwał się Ozy.

   - Daj spokój, Amando. Nie rozmawiaj z nim, takie wampiry potrafią tylko zabijać. Nie warto z nimi dyskutować.

   Nie odpowiedziałam. Podkuliłam nogi pod brodę i siedziałam w milczeniu. Ozy też już się nie odzywał. Z jednej strony to, co usłyszałam od Jahmesa mnie podbudowało, ale z drugiej – niczego już nie mogłam być pewna. Niczego.

   Obudziłam się jak zwykle w celi. Ozy siedział na swoim miejscu pod ścianą, Jahmes właśnie się podnosił.

   - Byli tu rano? - spytałam Ozy'ego.

   - Nie, tylko strażnicy, jak co dzień.

   Pokiwałam głową i usiadłam jak zwykle pod ścianą. Przynajmniej głód już mi nie dokuczał, byłam pewna, że ludzka krew starczy mi na długo. O ile wcześniej sadysta nie podziurawi mnie kołkami.

   Wtem usłyszałam kroki i do lochu wszedł Asim. Był sam. Podszedł do mojej celi i zatrzymał się w bezpiecznej odległości.

   - Witaj, Amando. Chciałem ci zadać kilka pytań.

   Przewróciłam oczami.

   - Zakładam, że muszę na nie odpowiedzieć?

   Arab uśmiechnął się lekko. Miałam ochotę zetrzeć mu ten uśmiech z twarzy uderzeniem mojej pięści. Udawał lepszego, a tak naprawdę nie obchodziło go nic poza własnym interesem.

   - Wczoraj napiłaś się ludzkiej krwi, ale udało ci się powstrzymać przed zabójstwem. Jak to możliwe? Nie masz już swojego amuletu. Co więc cię zatrzymało?

   Zastanawiałam się przez chwilę.

   - Nie mam pojęcia – odparłam szczerze. - Chyba to, że nie chciałam go zabić. I to, że do mnie mówił... - Wzruszyłam ramionami.

   - A więc to wszystko jest wyłącznie z powodu twojej woli, tak? Możesz swobodnie decydować, co zrobić, a co nie?

   - No... tak – odpowiedziałam, zastanawiając się, do czego zmierza.

   - Hm. Myślę, że coś ukrywasz, a ja i tak się dowiem, co. - Arab pokręcił głową, jakby się nad czymś zastanawiając, w końcu odwrócił się i odszedł. Odetchnęłam z ulgą. Nie lubiłam tych rozmów, bo zawsze się bałam, że powiem za dużo i zaczną się domyślać, że nie tylko ja piję krew zwierząt. Gdyby dopadli Martina... O ile już nie dopadli.

   Szybko otrząsnęłam się z ponurych myśli i zerknęłam na Ozy'ego.

   - Jak ręka?

   - W porządku. Goi się.

   Pokiwałam głową i podeszłam do krat.

   - Jahmes? Wszystko dobrze?

   Usłyszałam głośne parsknięcie.

   - A co może być dobrze, cukierku?

   - Masz bardzo ludzkie porównania – zauważyłam. - Wampiry nie jedzą cukierków.

   - Jak widzisz, z ludzkiego życia pamiętam tylko to, co mdlące – odparował Jahmes. Przewróciłam oczami i wróciłam pod ścianę.

   Ta noc również minęła nam w milczeniu.

   Miałam już dość, naprawdę dość. Zasypiałam i budziłam się w celi. Nie widziałam żadnej drogi ucieczki, nadal nie miałam pojęcia, co dzieje się z moim opiekunem, ukochanym, przyjaciółką i naszych ciemnoskórym chłopcem, choć wiedziałam, czemu nie słyszę Erika. Przynajmniej tyle.

   Kolejna pobudka nie przyniosła żadnych zmian. Policzyłam w myślach i wyszło mi, że jestem już tutaj dziewiątą noc. Jak zwykle powitał mnie Ozy, paplając coś o Nilu i jego wylewach.

   - Jeśli jesteśmy blisko rzeki, powinnaś usłyszeć jej szum, Amando.

   - Nie wiem, Ozy. Moje zdolności są tutaj ograniczone, a nawet jeśli się dowiem, gdzie jestem, to co mi z tego przyjdzie? Poza tym nie wydaje mi się, żebyśmy byli blisko rzeki, bo wtedy ziemia byłaby inna. Lochy zwykle są wilgotne, a tutaj jest sucho.

   Mężczyzna pokiwał głową w zamyśleniu i zaczął opowiadać o wylewach Nilu. Słuchałam go niezbyt uważnie, wciąż zastanawiałam się, jak mogłabym skontaktować się z Erikiem. Jednak nic sensownego nie przychodziło mi do głowy.

   Ponownie usłyszeliśmy kroki. Ozy umilkł. Spojrzałam na Jahmesa, który w tym samym momencie skierował na mnie swoje ciemne oczy. Oboje jednocześnie spojrzeliśmy na wchodzących do lochu.

   Był to Makin, za nim szło kilku strażników. Asima nie dostrzegłam, co mnie bardzo zaniepokoiło. Miałam wrażenie, że drugi Arab hamuje nieco sadystyczne zapędy przyjaciela, zaś sam Makin mógł być nieobliczalny.

   Wtedy dostrzegłam, że jeden z Egipcjan niesie małe, może dwuletnie dziecko. Chłopczyk ciekawie rozglądał się dookoła. Był strasznie wychudzony, miał ciemne oczka i okrągłą buzię.

   - Dziś wyjątkowo nie przyszedłem do ciebie, ślicznotko – odezwał się Makin i odwrócił do Jahmesa. - Zrobimy mały eksperyment. Lubicie dzieci?

   Zmarszczyłam brwi, zastanawiając się, do czego zmierza.

   - Nasza ślicznotka na pewno je lubi. - Popatrzył na mnie dziwnym wzrokiem. W oczach miał coś strasznego. W jednej chwili pojęłam, co kombinuje i zerwałam się na równe nogi, doskakując do krat w wampirzym tempie.

   Sadysta uśmiechnął się podle i skinął na jednego ze swoich ludzi, który trzymał niewielką kołyskę w kształcie koszyczka. Postawił ją na ziemi, a drugi włożył do niej dziecko. Makin złapał za brzeg kołyski i pchnął na kraty celi, w której siedział Jahmes.

   Wampir w jednej chwili znalazł się przy kratach i spojrzał na dziecko. Chłopiec zaczął głośno płakać, próbując wyjść z kołyski, a ja poczułam przerażenie. To było tylko małe, niewinne dziecko...

   - Jahmes, nie – szepnęłam. Za sobą usłyszałam oburzone sapnięcie Ozy'ego, ale nie zwróciłam na to uwagi. Wpatrywałam się w Jahmesa, a on we mnie. W jego oczach widziałam pragnienie, które tak dobrze znałam.

   Pragnienie krwi.