Rozdział V - Czerwona róża

21.03.2012

   - Czerwona róża? Czyżby to była ta Raisa?
   Zerknęłam na Karolinę i skinęłam głową.
   - Brawo za spostrzegawczość. Tak, to owa Róża, która miała romans z Juanem.
   - Ale czemu tak nagle się pojawiła? Może chciała ostrzec Juana przed swoim mężem? Albo... czekaj, to podobno ona lubiła cytaty, tak?
   Uśmiechnęłam się z uznaniem.
   - Twoje myśli podążają we właściwym kierunku, skarbie – rzekłam, po czym wróciłam do opowiadania.

   - Brawo – jako pierwszy odezwał się Jahmes i uśmiechnął się lekko. - Dokładnie tak.
   - Uwielbiam Katullusa. - Kobieta powoli podeszła bliżej, zerkając na nas przelotnie. - Jeden cytat szczególnie mi się podoba. Dopóki nietknięta dziewica, dopóty jest droga wszystkim. - Spojrzała na Ianirę.
   - Kim jesteś? - spytała rudowłosa, marszcząc brwi.
   - Lubicie zagadki? - Nieznajoma wampirzyca roześmiała się i oparła o jedną z kolumn.
   - Róża – rzekł krótko Jahmes.
   - O nie! - szepnęła Szoszannah.
   - Widzę, że kojarzysz fakty – powiedziała Greczynka, patrząc na niego z uznaniem. - Bystry i przystojny, mimo tych blizn na twarzy. Chociaż nie, nie mimo. To właśnie dzięki nim twoja twarz wydaje się bardziej interesująca. - Oblizała wargi.
   - Hej, dość – powiedziała Szoszannah, wstając. - Swoje uwagi zachowaj dla siebie, za to lepiej powiedz...
   - Wróć na miejsce, Izraelitko, bo mamy jeszcze sporo do omówienia – przerwała jej wampirzyca, przestając się uśmiechać. Zmarszczyła brwi i cofnęła się o krok.
   Tym razem ja również wstałam, podobnie jak Martin i Ianira. Pierwszy jednak odezwał się Jahmes.
   - Skoro przybyłaś w konkretnym celu, słuchamy. - Założył ręce na piersi i popatrzył na nią z niechęcią.
   - Owszem, zgadza się. - Zerknęła na Ianirę. - Zgaduję, że to ty jesteś tą upartą wampirzycą, którą już od paru miesięcy uwodzi Juan. O tak, on zawsze był bardzo wytrwały, dopóki nie osiągnął swojego celu.
   - Czego chcesz, Raiso? - spytała Ianira.
   - O, czyżby Juan wam o mnie wspominał? I o tym, jak zniszczył moje małżeństwo? - Zacisnęła usta i przebiegła po nas wzrokiem. - Nie? To ja wam opowiem. Po raz pierwszy zobaczyliśmy się na balu, zatańczyliśmy, a potem zaczęliśmy się spotykać. Początkowo jako przyjaciele, ale później już mu to nie wystarczyło. Trudno jest nie ulec Juanowi, sami wiecie, a przynajmniej dwie z was, jaki on potrafi być troskliwy, czarujący i uwodzicielski. - Na te słowa poczułam niepokój. Wiedziała o nas dużo. Za dużo. - Ale w końcu mu się znudziłam, jak każda inna. Powiedział, że wyjeżdża. Prosiłam go, żeby został, albo pozwolił mi popłynąć razem z nim. Wiecie, co wtedy zrobił? - Jej ciemne oczy błysnęły ponuro. - Odmówił, a przez niego mój mąż dowiedział się o wszystkim. Wygonił mnie z domu, zabrałam więc rzeczy i poszłam do Juana. Ale jego już nie było... wyjechał. Zostałam więc sama, bez męża, bez kochanka i bez dachu nad głową...
   - Chyba powinnaś porozmawiać o tym z Juanem – zauważyłam. - Przyszłaś tu, żeby nam się wyżalić? - Nie do końca wierzyłam w jej opowieść, a nawet jeśli była prawdziwa, to uważałam, że powinna zwrócić się z tym do Juana, a nie do nas.
   - Och, nie. Przyszłam, żeby się zemścić.
   W tym momencie tuż za mną znalazł się wampir, chwycił mnie w pasie i zanim się zorientowałam, ściągnął z ganku. Przyciskał mnie lekko do siebie i celował kołkiem w moje serce. Martin warknął i ruszył w naszą stronę, ale zatrzymał go głos Raisy.
   - Jeśli ktoś z was nas zaatakuje, już po was. - W tym momencie pojawiło się dwóch wampirów, celując w moich przyjaciół z kuszy. Zamiast strzał mieli ostro zakończone drewniane kołki. - Ale pierwsza zginie gorącokrwista.
   - Nie! - zawołał Martin. Ianira i Szoszannah syknęły głośno, a Jahmes wysunął się o krok do przodu, zerkając na wampiry z bronią.
   - Myślałem, że jesteś mądrzejsza, wampirzyco – zwrócił się do Raisy, spoglądając na nią przenikliwym wzrokiem. - Co chcesz przez to osiągnąć?
   - Och, bez nerwów, przystojniaku. Jeśli będziecie grzeczni, nikt nie zginie – odparła Róża, uśmiechając się do Jahmesa.
   W tym momencie usłyszałam w głowie głos Erika.
   „To nie Prokles wysyłał cytaty. Ma już inną żonę, a Róży nie widział od czasu, kiedy wygonił ją z domu za to, że go zdradzała.”
   „Wiem”, odparłam i przekazałam mu całą sytuację.
   „Zaraz tam będziemy”, odrzekł szybko i zanim kontakt się urwał, poczułam jeszcze jego gniew.
   Spojrzałam na moich przyjaciół. Wpatrywali się w Raisę z wściekłością. Ostrożnie obejrzałam się na stojącego za mną wampira, ale zdążyłam tylko zobaczyć, kto to, bo odwrócił mnie z powrotem z głośnym warknięciem. Siegfried.
   - Bez żadnych sztuczek, gorącokrwista.
   - Czego od nas chcesz, Raiso? - spytałam.
   Wampirzyca spojrzała na Ianirę.
   - Juan zasłużył na to, by cierpieć. Dobrze, że jeszcze nie dałaś mu się uwieść. Dzięki temu będzie bardziej wściekły. - Uśmiechnęła się złośliwie.
   - Nieszczęśliwa wampirzyca ze złamanym serduszkiem postanowiła odegrać się na swoim byłym kochanku? - mruknął Jahmes, unosząc brwi i kręcąc głową. - Jakie to banalne. Tylko że jest jedno ale. Jeśli skrzywdzisz kogokolwiek z nas, prędzej czy później zginiesz. O tym już nie pomyślałaś?
   - Jeśli zginę, ona również. - Wskazała na Ianirę. - Ja nie miałabym nic przeciwko temu, ale Siegfried uprosił mnie, bym oddała mu tę ślicznotkę.
   - Lepiej ją sprzedać, niż miałaby się zmarnować taka ładna buzia – rzucił wampir stojący za mną.
   - A Juan pożałuje tego, co mi zrobił – dodała wampirzyca.
   - Pewnie już żałuje, że miał taki kiepski gust, kiedy zdecydował się na romans z tobą – stwierdził Jahmes. Wampirzyca otworzyła szerzej oczy i prychnęła.
   - Cofam to „przystojniaku” – warknęła.
   Roześmiał się, co jeszcze bardziej ją zirytowało. Skinęła dłonią i jeden z wampirów opuścił kuszę, podchodząc do niej.
   - Zabierz tę rudą.
   - Spróbuj – mruknął Jahmes, napinając mięśnie. Wampir wyraźnie się zawahał.
   - Jeśli trzeba, zabijcie go – warknęła na nich Raisa.
   - Nie! - zawołała Ianira. - Nie strzelajcie, pójdę! - Ominęła Jahmesa i podeszła do wampirów. Egipcjanin chciał zaprotestować, ale dziewczyna pokręciła głową. Szoszannah stanęła obok niego, obserwując celującego w nich wampira.
   - Raiso, zaczekaj! - zawołałam. - To co robisz jest bez sensu, chcesz mu zabrać Ianirę, ale co ci z tego przyjdzie? Zginiesz, podobnie jak twój wampir, który celuje we mnie kołkiem.
   - Wkurzasz mnie, wiesz? - Usłyszałam nad swoim uchem i Siegfried przycisnął mnie mocniej do siebie. - Ale podobasz mi się, lubię takie. Tę też mogę zabrać? - zwrócił się do Róży. Greczynka prychnęła i przewróciła oczami.
   - Daj spokój, to przecież gorącokrwista. I jest za stara, żeby ją sprzedać. Na co czekasz?! - fuknęła w stronę wampira, który miał zabrać Ianirę. Mężczyzna pospiesznie podszedł do mojej przyjaciółki.
   - Nie dosyć, że przeciętna uroda, to jeszcze paskudny charakter – skomentował Jahmes, patrząc na Różę. - Nie dziwię się, że mąż cię porzucił.
   - Jeszcze słowo, a na twojej twarzy pojawią się sporo większe blizny – syknęła wampirzyca.
   W tym momencie rozległ się jęk wampira, który właśnie próbował wziąć Ianirę na ręce. Rudowłosa kopnęła go mocno w odpowiednie miejsce i spojrzała na Raisę.
   - Nikt nie będzie mnie obmacywał – warknęła. Róża złapała się za głowę i skinęła na drugiego wampira, sporo wyższego, o większej posturze, który podał kuszę swojemu koledze, uważnie nas obserwując, po czym podszedł do Ianiry i pomimo jej gwałtownych protestów, bezceremonialnie przerzucił ją sobie przez ramię.
   - Dopadnę cię – rzucił w jego stronę Jahmes, zanim wampir z moją przyjaciółką na ramieniu zniknął z pola widzenia.
   Raisa popatrzyła na nas ze złośliwym uśmiechem.
   - Powiedzcie Juanowi, że jeśli chce odzyskać Ianirę, to...
   - To co? - spytał Juan, pojawiając się tuż przed nią.
   - O, a oto i nasz uwodziciel. - Raisa, jakby nigdy nic, wyszczerzyła białe ząbki. - Lubisz tę rudą, prawda? - Spojrzała na jego kuszę, z której celował w nią. - Przyznam szczerze, że wolę, jak mnie całujesz, niż we mnie celujesz.
   - Koniec żartów – oświadczył spokojnie Juan. Jednocześnie wampir celujący w nas upadł na ziemię, z krzykiem rozpadając się w proch. Greczynka cofnęła się o krok i wskazała na mnie.
   - Nic mi nie zrobicie, bo twoja gorącokrwista przyjaciółka zginie.
   Hiszpan spojrzał w moją stronę. Siegfried wciąż trzymał kołek skierowany w moje serce. Juan spojrzał na pozostałych, po czym odwrócił się z powrotem do Róży, ale już w nią nie celował. Zaczęłam się zastanawiać, co planuje Erik. Ten martwy wampir to z pewnością jego dzieło, a Juan najwyraźniej miał odwrócić jego uwagę.
   - Raiso, co zrobiłaś z Ianirą? - zapytał spokojnie.
   - Lubisz ją? Jak bardzo? - Podeszła bliżej, nie spuszczając wzroku z jego twarzy.
   - Gdzie. Ona. Jest. - Stał nieruchomo, wpatrując się w nią. Nagle Siegfried warknął na Martina i Jahmesa, którzy starali się go okrążyć i wbił kołek w moje żebro. Krzyknęłam, a on wyciągnął go błyskawicznie i skierował w moją pierś.
   - Jeszcze krok i ten kołek przebije jej serce – warknął wampir. - Cofnijcie się! - Martin i Jahmes warknęli, ale posłusznie się wycofali, a ja zacisnęłam zęby, powstrzymując jęk. Po jasnobrązowej sukience spłynęła ciemnoczerwona strużka krwi.
   W następnej chwili Siegfried został niespodziewanie oderwany ode mnie i poleciał na jedną z kolumn podtrzymujących daszek ganku. Kolumna pękła i dach poleciał w dół. Martin zdążył złapać Szoszannah i w porę odciągnąć ją od walącego się dachu. Podziękowała mu cicho.
   Erik doskoczył do jasnowłosego wampira i zanim tamten zdążył się zorientować, wbił mu w serce jego własny kołek. Siegfried jęknął z bólu i spojrzał na niego z przerażeniem. Zauważyłam, że jego oczy nie były już zimne, tylko pełne strachu. Umierał.
   - Raiso – szepnął, po czym rozpadł się w proch.
   Spojrzałam na zawalony ganek. Jahmes nie zdążył uciec, ale zasłonił się rękami i właśnie wygrzebywał się z ruin.
   - Nic ci nie jest? - spytała go Lily. Pokręcił głową, wstał i otrzepał ubranie.
   - Mnie? Skąd. Ale twój wampir zniszczył bawidamkowi ganek – stwierdził, zerkając za siebie.
   - Do licha z gankiem. Gdzie Ianira? - zapytał Hiszpan z niepokojem w głosie.
   - Raisa zniknęła – zauważyłam. Nie byłam pewna, w którym momencie się ulotniła, ale nie sądziłam, żeby chciała teraz kontynuować swoją zemstę. - Pewnie się gdzieś ukryła. Ianira została zabrana na statek tego wampira, którego już nie ma – dodałam. Juan skinął głową i ruszył przed siebie. Pobiegłam za nim, a reszta za nami.
   Dotarliśmy do portu, gdzie zacumował statek Siegfrieda. Tam się zatrzymaliśmy. Juan i Jahmes wpadli do środka, a Martin i Szoszannah zajęli się moją raną, która zaczęła się już powoli goić. Erik popatrzył na mnie z troską, ale posłałam mu uspokajający uśmiech. Szczerze mówiąc, z tego wszystkiego zupełnie zapomniałam, że jestem ranna.
   Po chwili rozległy się jęki – zapewne nasi przyjaciele rozprawiali się właśnie z wampirami pilnującymi Ianiry – i z pokładu zszedł Juan, niosąc na rękach rudowłosą Francuzkę, za nim pojawił się Jahmes, pomagając zejść trzem wampirzycom.
   Juan postawił Ianirę na ziemi, a Erik, Lily i Martin podeszli do wampirzyc. Okazało się, że zostały całkiem niedawno przemienione i miały zostać sprzedane, tak jak niegdyś Ianira.
   - To znaczy, że jesteśmy wolne? - spytała jedna z nich, młodziutka, może piętnastoletnia dziewczyna.
   - Oczywiście, że tak – odparł Jahmes. - Dopilnujemy, żeby nie spotkała was więcej żadna krzywda.
   - Dziękuję – odparła wampirzyca i pocałowała go w policzek. Egipcjanin uśmiechnął się do niej półgębkiem i zaczął ustalać, skąd wszystkie pochodzą i gdzie chciałyby wrócić.
   Podczas gdy pozostali zajęci byli wampirzycami, ja zerknęłam na Juana i Ianirę. Patrzyli na siebie przez dłuższą chwilę. W końcu ona odezwała się pierwsza.
   - Co z Siegfriedem i Raisą?
   - Ten drań nie żyje, a ona uciekła. Nie wiem, co ci nagadała, ale...
   Przyłożyła mu palec do ust i pokręciła głową.
   - Nie musisz się tłumaczyć. To wariatka.
   - Przeze mnie mogła stać ci się krzywda...
   - Nie obwiniaj się, wariatki już tak mają. - Uśmiechnęła się lekko.
   - To nie gniewasz się na mnie? - Objął ją i przyciągnął lekko do siebie.
   - A czemu miałabym... hej, Juan, czekaj. Co ty wyprawiasz? - Spojrzała prosto w jego szmaragdowe oczy, które były coraz bliżej jej jasnoniebieskich.
   - Nawet nie wyobrażasz sobie, jak się przestraszyłem. Gdyby ona coś ci zrobiła... - Przytulił ją do siebie, wdychając jej zapach. Dotknął ustami jej policzka. Odwróciłam się od nich z lekkim uśmiechem na ustach.
   - Juan. - Obejrzałam się i zobaczyłam, że Ianira próbuje się wyswobodzić z jego ramion. - Zrozum, ja nie szukam przygód ani romansów...
   - Ja też nie. Każdy musi się kiedyś ustatkować, prawda? Kiedy cię po raz pierwszy zobaczyłem i przytuliłem, taką bezbronną i przestraszoną, wiedziałem, że w końcu trafiłem na tę odpowiednią. - Patrzył na nią poważnie, a ja nagle zdałam sobie sprawę, że nie kłamie. Znałam go na tyle, że w niektórych momentach potrafiłam rozpoznać, gdy mówił prawdę.
   A teraz właśnie mówił.
   - Jestem tylko przeciętną kobietą, jak wiele innych – zaprzeczyła Ianira, kręcąc głową. Przewrócił oczami.
   - Wiem, że dawno się nie widziałaś w lustrze, querida, ale powinnaś wiedzieć, że jesteś piękna. Oczy jak niebo, usta sama słodycz, a włosy niby jedwab. Idealna. Pasujemy do siebie doskonale, Ianiro. Chcę ciebie i tylko ciebie. Na zawsze.
   - Na zawsze? - Zamrugała, patrząc na niego z niedowierzaniem.
   - Tak. - Uśmiechnął się łagodnie. - Będę ci codziennie przynosił białe róże. Mówił ci, jaka jesteś piękna. Zabiorę cię w takie miejsca na świecie, których nigdy nie widziałaś. Mamy przed sobą wieczność, mi amor. - Dotknął jej policzka. - Tylko bądź moja na zawsze.