Rozdział V - Kuszący zapach krwi

18.10.2011

   Przerwał nam dźwięk komórki Karoliny, który dobiegał z jej pokoju. Pośpiesznie wyszła i odebrała. Przez ten czas umyłam naczynia po śniadaniu i wróciłam do swojego pokoju. Chwilę później dołączyła do mnie Karolcia, siadając przede mną i czekając na opowieść.

   - Jak się miewa moja śliczna niewolnica? - spytał Makin, zatrzymując się w pewnej odległości od krat. Oczywiście nie odpowiedziałam. Siedziałam pod ścianą, obserwując uważnie przybyłych.
   - Witaj, Amando – odezwał się Asim, podchodząc o pół kroku bliżej. - To, co przeszłaś do tej pory, było nieuniknione. Szukamy źródła wiecznej młodości. Musisz odpowiedzieć nam na kilka pytań.
   Makin parsknął i spojrzał na przyjaciela z uniesionymi brwiami, najwidoczniej uznając, że rozmowa ze mną nie przyniesie żadnych rezultatów, ale nie skomentował. Powoli wstałam i podeszłam do krat. Asim stał tuż przy nich, na wyciągnięcie ręki. Skąd wiedział, że go nie zaatakuję? Spojrzałam mu w oczy, ale odwrócił wzrok.
   - Zawsze myślałam, że najpierw pytają, a potem torturują, a nie odwrotnie – powiedziałam ponuro, starając się pochwycić jego wzrok.
   - Nie zabijasz ludzi, Amando? - Asim przyglądał mi się w zamyśleniu. - Nawet, kiedy jesteś bardzo głodna, a krew jest tuż obok? Co cię powstrzymuje?
   - Zasady – odpowiedziałam krótko.
   - Zasady można łamać – odparł Asim, kręcąc głową. - Twoja krew ma szczególne właściwości. Pytanie, czy się zmieni, kiedy wypijesz ludzką? I jak się zmieni?
   - Stanie się pewnie taka, jak krew innych wampirów. - Wzruszyłam ramionami. Właściwie to nie wiedziałam, czemu z nim rozmawiałam, ale jeśli miałam do wyboru jego i Makina – to rozmowa z Asimem było o wiele mniej bolesna.
   - I to właśnie musimy sprawdzić. Ugryź tego człowieka, który siedzi z tobą w celi, a potem pobierzemy ci krew.
   Zerknęłam na Ozy'ego, potem znów na Araba. Pokręciłam głową.
   - Wykluczone. Nie pijam ludzkiej krwi.
   - To pora się nauczyć – mruknął sadysta, robiąc krok do przodu. Asim zatrzymał go i pokręcił głową, po czym spojrzał na mnie.
   - Zastanów się, Amando. To ten łatwiejszy sposób. O wiele korzystniejszy dla ciebie niż ten, który przygotował Makin.
   Odwróciłam się i usiadłam pod ścianą. Nie miałam zamiaru zabijać czy gryźć Ozy'ego dla ich eksperymentów.
   - W porządku. Niedługo wrócimy. - Asim odwrócił się i wyszedł z lochu. Sadysta jeszcze przez chwilę mi się przyglądał.
   - Mamy dla ciebie niespodziankę. Myślę, że ci się spodoba.
   Kiedy wyszedł, w moich uszach wciąż rozbrzmiewały jego słowa. Niepokój, który poczułam, ogarnął mnie całą. A jeśli oni mają moich przyjaciół? Jeśli przyprowadzą Erika albo Martina... albo Lily? Skuliłam się na samą myśl.
   - Nie martw się, będzie dobrze. Wyjdziemy stąd - odezwał się Ozy. Poczułam jego pokrzepiający dotyk na dłoni. Podniosłam oczy i uśmiechnęłam się lekko.
   - Dziękuję, Ozy.
   - Jesteś taka... ludzka. Inna niż te wszystkie bestie, które rzucają się na ludzi... piją ludzką krew...
   Cofnęłam dłoń i nachmurzyłam się lekko.
   - Mój opiekun i przyjaciółka piją ludzką krew, a są najwspanialszymi wampirami, jakich znam. Zabijają tylko złych ludzi, nie robią krzywdy dobrym.
   - Czemu więc nie piją zwierzęcej krwi, tak jak ty? - zdziwił się Egipcjanin.
   Wzruszyłam ramionami.
   - To nie jest takie proste. Ludzka krew kusi... nawet bardzo. Ale można nauczyć się to kontrolować. - Dotknęłam krzyżyka, mając zamiar mu o tym opowiedzieć, kiedy usłyszałam kobiecy krzyk i do lochu wrócili oprawcy.
   Nie przyszli sami. Przyprowadzili ze sobą młodą, niebrzydką Egipcjankę. Jeden ze strażników pchnął ją w moją stronę. Dziewczyna zatrzymała się zdezorientowana, nie przestając szlochać.
   - Proszę, ja nic nie zrobiłam...
   - Masz teraz kolejny wybór, Amando – odezwał się Asim. - Ukąsisz ją i dasz nam swoją krew, a dziewczyna przeżyje. Jeśli tego nie zrobisz, ona umrze.
   - To tak nie działa, Asim – warknęłam. - Jeśli mnie do tego zmusicie, nic się nie zmieni. - Nie byłam pewna, czy mam rację, ale jeśli ugryzłabym ją, żeby uratować jej życie, to chyba nie zrobiłabym nic złego?
   - Mam dość waszych dyskusji – powiedział nagle sadysta, złapał dziewczynę i popchnął ją na kraty przeciwległej celi.
   Reakcja wampira była natychmiastowa. Dopadł do krat błyskawicznie, złapał Egipcjankę za rękę i zatopił kły w jej nadgarstku. Dziewczyna zaczęła wrzeszczeć i wołać pomocy, ale nikt z obecnych nawet nie drgnął. Wampir sięgnął do jej szyi, z wyraźnym zamiarem ukręcenia jej karku.
   Zacisnęłam zęby, czując intensywny zapach krwi, rozchodzący się po lochu. Serce zaczęło mi szybciej bić, a głód ścisnął żołądek. Podeszłam do krat i zacisnęłam na nich palce, próbując się opanować.
   Nagle Makin doskoczył do krzyczącej z naczyniem w dłoniach i chlusnął na wampira. W tej samej sekundzie wampir odskoczył od ofiary, lecz kilka kropel wody święconej zdążyło spaść na jego policzki i nos. Usłyszałam ryk wściekłości. Egipcjanin zakrył dłońmi twarz, więc nie widziałam, jak bardzo został zraniony. Przypomniałam sobie, że był przystojny. A teraz... Zacisnęłam zęby, zastanawiając się, kogo właściwie jest mi bardziej żal: przerażonej dziewczyny, która ostatkiem sił odczołgała się od krat, czy też przystojnego wampira, który za zaspokojenie głodu zapłacił oszpeceniem.
   Makin bezceremonialnie złapał dziewczynę i odrzucił ją na moje kraty. Biedaczka była w szoku. Z poszarpanej żyły wypływała krew. Zerknęłam na Asima. Nie patrzył w jej stronę, nie napawał się jej przerażeniem, jak jego przyjaciel. Ale też nic nie zrobił; wręcz przeciwnie, pozwolił na to wszystko. Odwróciłam wzrok i spojrzałam na dziewczynę.
   - No, dalej, wampirzyco – odezwał się sadysta. - Nie kusi cię zapach krwi?
   Nie odpowiedziałam. Odsunęłam się od krat i wtedy wstał Ozy, ruszając w stronę Egipcjanki z wyraźnym zamiarem pomocy.
   - Jeszcze krok, a zmienisz cele – powstrzymał go Makin. Ozy zatrzymał się w miejscu i spojrzał na mnie bezradnie. Westchnęłam, oddarłam kawałek sukienki, podeszłam do przerażonej dziewczyny i zaczęłam owijać jej rękę. Musiałam zatamować krew. Kuszący zapach wdzierał się do umysłu, powodując mętlik w głowie.
   „Oni i tak ją zabiją...”
   „Ale jeśli ja się napiję, to ja będę winna jej śmierci!”
   „A jeśli będą ją torturować? Ja bym zrobiła to szybko.”
   „Po co mieliby to robić? Może ją wypuszczą...”
   „Bzdura, nie wypuszczą jej. Zabiją.”
   „A jeśli jest jakaś szansa?”
   Skończyłam ją opatrywać i spojrzałam w zrezygnowane oczy dziewczyny. Ujrzałam w nich wdzięczność. Już wiedziałam, że jej nie zabiję. Jakbym mogła? Odruchowo dotknęłam krzyżyka na mojej piersi, po czym odsunęłam się od krat. Zerknęłam na swoje dłonie, palce umazane we krwi. Ze złością otarłam je w sukienkę. Wytrzymam.
   - Ach, jakie to szlachetne – mruknął Makin, zerkając na dziewczynę. - Cóż, skoro ty nie chcesz jej zjeść, może tamten wampirek dokończy posiłek? - Wskazał głową celę naprzeciwko.
   - Nie... - szepnął Ozy. Przez chwilę patrzyłam na sadystę z nieukrywaną nienawiścią, po czym wróciłam pod ścianę i usiadłam. Nie byłam w stanie jej obronić, co więc mogłam zrobić? Sama ją zabić i wypić jej krew? Pokręciłam głową.
   - Zabierzcie ją – zdecydował Asim. Strażnicy złapali dziewczynę i wyprowadzili z celi. Na twarzy Makina ukazał się wyraz niechęci, ale nie zaprotestował.
   - Jeszcze wrócimy, urocza wampirzyco – zapowiedział. Odwrócił się i wyszedł z innymi. Został Asim, który stał i patrzył na mnie przez chwilę. Dostrzegłam, że przygląda się mojemu krzyżykowi. Szybko schowałam go pod bluzkę.
   - Czemu nosisz krzyżyk na szyi? - spytał Arab.
   - Dostałam od narzeczonego – mruknęłam. Miałam przeczucie, że nie powinnam mówić mu o znaczeniu krzyża.
   - Daj mi go. Rzuć – poprawił, wpatrując się we mnie.
   - Nie oddam ci pamiątki. Po co ci on? - Wzruszyłam ramionami.
   - Pytanie, po co on tobie. - Jeszcze przez chwilę mierzył mnie wzrokiem, w końcu odwrócił się i wyszedł. Odetchnęłam z ulgą.
   Poczułam na sobie palący wzrok wampira, ale kiedy spojrzałam w tamtą stronę, odwrócił się. Westchnęłam i oparłam głowę o ścianę.
   - Co za potwory... nieszczęsna dziewczyna... - odezwał się Ozy. Spojrzałam na niego i westchnęłam. Widziałam już gorsze rzeczy na krwawym balu, sama też kiedyś zabijałam. Złych ludzi, ale jednak... Przymknęłam oczy, próbując zapomnieć o głodzie.
   - Czym jest ten... krzyżyk?
   - To symbol mojej wiary – wyjaśniłam i otworzyłam oczy. Opowiedziałam mu o mojej religii i wszystkim, w co wierzę. Ozy przysłuchiwał się z zaciekawieniem.
   - Silny to musi być znak, skoro tak działa na wampiry – odpowiedział, przyglądając się uważnie.
   - Dzięki niemu łatwiej mi się kontrolować.
   Ta noc minęła już spokojniej. Za to kiedy się obudziłam, od razu poczułam, że coś jest nie tak. Siadłam i z ulgą powitałam Ozy'ego. Siedział w kącie z ponurą miną.
   - Wszystko w początku? - Rozejrzałam się po celi. Nic się nie zmieniło, a jednak... czegoś mi brakowało.
   - Domyślili się. Zabrali ci krzyżyk.
   - Co takiego?! - Sięgnęłam do szyi, ale nie znalazłam tam znajomego ciepła. Zabrali mi go. Sparaliżowała mnie własna bezradność. Przez chwilę siedziałam nieruchomo, zastanawiając się, co teraz.
   - Teraz mnie zabijesz? - spytał Ozy cicho. Spojrzałam na niego i pokręciłam głową.
   - On mi pomagał, ale to ode mnie zależy, co zrobię. To tylko wskazówka, jak powinnam postąpić. Mogę posłuchać, albo odrzucić radę. Nie zabiję cię, Ozy – obiecałam. Jednak nie byłam już tego taka pewna. Co będzie, jeśli oszaleję? Kiedy z głodu postradam zmysły? Skuliłam się jeszcze bardziej i siedziałam, a w lochu zapanowała drażniąca uszy cisza. Mój współlokator sięgnął po miskę z jedzeniem; najwyraźniej przynoszono mu je wtedy, gdy byłam w letargu. To co jadł nie wyglądało zbyt kusząco, ale przynajmniej go nie głodzili.
   Noc minęła nam spokojnie, Ozy coś opowiadał, nawet przysiadł się bliżej. Ufał mi, chyba nawet bardziej, niż ja sobie. W końcu zapadłam w letarg, obawiając się, co przyniesie mi kolejny dzień.
   Ocknęłam się w lochu. Obok siedział Ozy. Uśmiechnęłam się do niego, dając mu do zrozumienia, że jeszcze nie oszalałam. Zresztą – minęło zaledwie sześć nocy. Dziś była siódma. Już tydzień tutaj byłam, w rękach Mazbah. I wciąż nie uzyskałam odpowiedzi na wiele pytań. Co się stało z Erikiem, Martinem i Szoszannah? Czemu nie słyszę głosu mojego opiekuna w swojej głowie? I jak długo będą mnie tutaj trzymać, dopóki... Otrząsnęłam się z ponurych myśli i usiadłam.
   - Mam tego dość, Ozy – szepnęłam. Przyłożyłam rękę do brzucha. Ból zaatakował mnie ze zdwojoną siłą. Skuliłam się w kącie i poczułam, jak po policzkach spływają mi krwawe łzy.
   - Co ci się stało? Jesteś ranna? - przestraszył się Ozy.
   - Nie, to normalne. Wampiry płaczą krwią. - Zamknęłam oczy, cierpiąc w milczeniu. Całe moje ciało, każda komórka wołała o krew. Taki głód czułam tylko raz w życiu – tuż po przemianie. Tylko że teraz nie miałam zwierząt pod ręką, żeby go zaspokoić.
   - Boli cię? - spytał cicho Ozy.
   - Tak – odrzekłam równie cicho. - Nie ma tu szczurów? - zapytałam w akcie desperacji.
   - Nie... jeśli były, to pewnie tamten z naprzeciwka zjadł wszystkie.
   Usłyszałam parsknięcie i momentalnie otworzyłam oczy. Spojrzałam na wampira z naprzeciwka, ale on ponownie się odwrócił, dając do zrozumienia, że nie chce żadnej konwersacji. Nie to nie, nie będę go zmuszać.
   - Mogę ci jakoś pomóc? - spytał Ozy, patrząc na mnie ze współczuciem. Spojrzałam na niego.
   - Jeśli chcesz żyć, to nie.
   - A nie mogłabyś napić się odrobiny mojej krwi? Może by ci ulżyło. - Popatrzył na mnie pytająco.
   - Ja... nie piję ludzkiej krwi. - Patrzyłam na niego uważnie, rozważając taką możliwość.
   - Jeśli oszalejesz z głodu, to i tak się na mnie rzucisz, prawda?
   Przygryzłam dolną wargę, zastanawiając się nad jego propozycją. Znów poczułam na sobie wzrok wampira z celi naprzeciwko, ale kiedy na niego spojrzałam, zdążył się odwrócić. Zmarszczyłam brwi. Mógłby się odezwać, chyba umie mówić? Wyglądał na Egipcjanina, więc język znał. A może to niemowa? Wzruszyłam ramionami i spojrzałam na Ozy'ego, który usiadł przede mną i wyciągnął rękę.
   - Pij, Amando. Wypij moją krew, choć odrobinę. Poczujesz się lepiej. Przecież mnie tym nie zabijesz.
   - Krew podarowana – szepnęłam. Tak, to mogło się udać. - Nie jestem pewna, czy będę w stanie w porę przerwać. - Zawahałam się.
   - Ufam ci. - Patrzył na mnie oczekująco. Gdybym miała krzyżyk, wiedziałabym, jak powinnam postąpić. Ale mi go zabrano, a sama myśl o posiłku wywoływała gwałtowną reakcję mojego organizmu. W uszach mi szumiało, kły dawały o sobie znać, a zapach krwi płynącej pod skórą wdzierał się do mózgu. Nie zastanawiałam się już dłużej. Złapałam go za rękę i wbiłam zęby w jego nadgarstek.
   Już pierwsze krople krwi przyniosły ulgę. Smak był niesamowity. Tak dawno jej nie piłam. Zamknęłam oczy i pogrążyłam się w tym cudownym uczuciu, jakie daje picie ludzkiej krwi.
   - Amando, chyba wystarczy – usłyszałam głos, ale zignorowałam go. Nie mogłam przerwać. Nie teraz, kiedy w końcu, po tylu bólach i cierpieniu, przyszła kojąca całe ciało i duszę ulga.