Rozdział IV - W lochach Mazbah

12.10.2011

   - Och... - Karolina patrzyła na mnie przerażonym wzrokiem. - Ja bym rozszarpała na strzępy tego potwora! Powiedz, że go zabili! Erik go zabił? Czy Martin? Co za drań!
   - Spokojnie, kochana. To nie było takie proste, niestety. - Westchnęłam, przypominając sobie tamte chwile. - Myślałam, że już umrę, ale wtedy przyszła pewna pomoc – o ile tak to można nazwać – i to z zupełnie nieoczekiwanej strony...

   - Dość!
   Przestałam krzyczeć i otworzyłam oczy. Obok Makina stał Asim, trzymając jego kuszę.
   - Nie mów mi tylko, że żal ci tej wampirzycy – mruknął sadysta do drugiego Araba. Asim oddał kuszę jednemu z Egipcjan i odwrócił się do mnie. W jego oczach ujrzałam współczucie.
   - Koniec zabawy, Makin. Jej krew jest inna. Odporna na magiczną wodę, choć topi się w słońcu. Mam co do tej wampirzycy konkretne plany, więc póki co zostawisz ją w spokoju. - Ruszył w moją stronę, ale zanim wkroczył do cienia, sadysta wyrwał się do przodu i złapał go za ramię.
   - Zwariowałeś?! Nie wchodź tam! Ukąsi cię.
   - Twierdzi, że nie pije ludzkiej krwi. Zaraz się przekonamy, czy mówiła prawdę. - Asim spojrzał na mężczyznę z uniesionymi brwiami.
   - To poślij sługę. Nie ryzykuj.
   Podniosłam głowę zdumiona. Sadysta bał się o kogoś?! Popatrzyłam na nich uważniej. Do tej pory byłam pewna, że łączą ich wyłącznie interesy, obaj chcieli poznać tajemnicę wiecznej młodości. Czyżbym właśnie odkryła, że ten drań również ma jakieś uczucia?!
   - Daj spokój. Po tym co jej zrobiłeś, nie jest w stanie mnie skrzywdzić. - Asim wszedł śmiało do cienia i podszedł do mnie, Makin zaś wyrwał słudze broń i wycelował w moją stronę. Spojrzałam w oczy Asima. Miał rację. Nie miałam siły się poruszyć, gdyż nieustannie czułam przejmujący ból.
   Arab sięgnął po strzałę tkwiącą tuż nad moją piersią. Zanim ją wyciągnął, zawahał się na chwilę.
   - Będzie boleć – ostrzegł – ale to nieuniknione. - Szarpnął i odrzucił strzałę. Jęknęłam cicho. Wyrywał je po kolei krótkimi, silnymi ruchami. W końcu pozbył się ostatniej strzały z mojego ciała, a ja nadal nie byłam w stanie się poruszyć. To tak strasznie bolało... Rany zaczynały się już goić, ale miałam za mało krwi, by zasklepiły się tak szybko, jak zwykle. Spojrzałam na stojącego przede mną mężczyznę z rezygnacją.
   Asim westchnął i rozkuł mi ręce, potem nogi, następnie położył ostrożnie na ziemi, głowę układając na swoich kolanach. Klęczał przez chwilę, patrząc na mnie uważnie.
   - Zaraz się na ciebie rzuci – warknął Makin, nie przestając celować we mnie z kuszy. Jego przyjaciel nie odpowiedział. Patrzył na mnie bez słowa, w końcu się odezwał.
   - Jak masz na imię?
   - Amanda – szepnęłam słabym głosem. Skierowałam wzrok na jego szyję. Gdybym zebrała siły... czy sadysta zaryzykowałby strzał? W końcu mógłby trafić Asima. Tak, mogłabym go ugryźć, nawet zabić... Tylko co potem? Zabiłby mnie tak po prostu? Nie. Najpierw by mnie porządnie wymęczył.
   - Proszę, niech on już mnie nie krzywdzi – szepnęłam cicho, widząc w oczach Asima nutkę współczucia. To była moja szansa na uniknięcie dalszych tortur i miałam zamiar ją wykorzystać.
   - Na razie zostawi cię w spokoju – obiecał Asim i widziałam, że mówi prawdę. Na razie... cóż, dobre i to.
   Usłyszałam, jak ściana przesuwa się i Arab wskazał na tunel.
   - Musisz tam wejść. Jutro dostaniesz coś do zjedzenia. Coś, co podobno smakuje najlepiej.
   Początkowo nie zrozumiałam sensu tych słów, ale posłusznie pokiwałam głową i z trudem usiadłam. Ignorując ból, doczołgałam się do tunelu w ścianie i weszłam tam. Cień znikł, Makin nie ryzykował ani chwili dłużej. Podszedł do Asima i położył rękę na jego ramieniu.
   - To nie było zabawne. Ona mogła cię zabić.
   - Ale nie zabiła – odparł niemalże wesoło wyższy Arab, wstając. - Zresztą, sam się przekonasz, że nie podda się tak szybko. Mam wrażenie, że minie co najmniej kilka dni.
   - Daję jej dwa, góra trzy. Wampir na głodzie długo nie wytrzyma bez krwi. - Makin zerknął na mnie z podłym uśmieszkiem.
   - Ale wampir, który nie pije ludzkiej krwi wytrzyma o wiele dłużej, mówię ci. - Odwrócili się i odeszli, dyskutując o mojej wytrzymałości bądź jej braku.
   Przed zmrokiem ściana jak zwykle opadła, zasłaniając mnie przed światem. Obolałe ciało już prawie się zagoiło. Przez całą noc ponownie próbowałam skontaktować się z Erikiem, lecz daremnie. Westchnęłam więc i pełna niepokoju o przyjaciół oraz lęku o jutro, zapadłam w letarg.

   Świadomość wróciła mi nagle, błyskawicznie. Otworzyłam oczy i usiadłam. Ciało wciąż miałam obolałe, w końcu nie spałam w trumnie, ale nie dostrzegłam nowych ran. Leżałam w ciemnej celi, kilka kroków przed sobą dostrzegłam kraty. Przetarłam oczy i odgarnęłam włosy do tyłu. Dawno nie myte, pozlepiane krwią, splątały się strasznie i na pewno wyglądałam okropnie. Westchnęłam głośno i wtedy poczułam ludzki zapach.
   Odwróciłam się w lewo, przebijając wzrokiem ciemność. W rogu siedział skulony mężczyzna. Egipcjanin. Do pasa był nagi, szczupły, o ciemnych oczach i krótkich włosach. Patrzył na mnie z lękiem, a w ręku trzymał nieduży, lecz zaostrzony kamień.
   A więc o takim posiłku mówił Arab. Westchnęłam ponownie. Jeśli myśleli, że zabiję niewinnego człowieka, bo jestem głodna, to byłam pewna, że ich rozczaruję. Dotknęłam krzyżyka na mojej szyi, który emanował przyjemnym ciepłem. Oparłam się o ścianę i rozejrzałam wokół.
   W celi panowały ciemności, ale za kratkami dostrzegłam niewielkie okienko, które z lekka je rozpraszało. Naprzeciwko zobaczyłam drugą celę. Powoli wstałam i podeszłam do krat. Z ulgą stwierdziłam, że tym razem nie zostałam przykuta. Ale kraty przecież można odgiąć... Nie miałam co prawda zbyt wiele siły, lecz powinno wystarczyć... Uklękłam, złapałam za kraty, zacisnęłam zęby i spróbowałam je odgiąć. Ani drgnęły. A więc jednak nie jestem na tyle silna. Spojrzałam na swoje dłonie i spostrzegłam, że zostało na nich coś dziwnego. Ta sama substancja pokrywała kraty i mur wokół placu. Nie potrafiłam jednak stwierdzić, co to takiego.
   W celi naprzeciwko dostrzegłam ruch. Wytężyłam wzrok i spojrzałam prosto w oczy wampira. Ciemnobrązowe, prawie czarne, i ciemne, ciut przydługie włosy otaczające przystojną twarz. Z pewnością był Egipcjaninem, ale nie z niższego szczebla jak człowiek, którego przeznaczono na moje pożywienie. Wampir wydawał się kimś wyżej urodzonym, choć nie miałam pojęcia, po czym to stwierdziłam. Może po postawie, po spojrzeniu, a może to tylko takie złudzenie? Nie wiedziałam.
   Przez chwilę patrzyliśmy na siebie, lecz wampir pierwszy odwrócił wzrok. Spojrzał w inną stronę i już nie obrócił głowy. Zauważyłam, że miał na sobie ubranie, bardzo zniszczone i poplamione, ale jednak. Ciało miał silne, lecz wydawało się jakby nieco... wysuszone? Głodzili go... Cofnęłam się i przygryzłam wargę. Przypomniałam sobie wampiry zamknięte w trumnie śmierci. Głód to szaleństwo... Czy mnie również to czekało?
   Wróciłam pod ścianę, oparłam się o nią i podjęłam próby nawiązania kontaktu z Erikiem. Cisza. Skuliłam się, objęłam kolana ramionami i zamknęłam oczy. Długo tak nie wytrzymałam. Otworzyłam je ponownie i podeszłam do krat. Musiałam się czegoś dowiedzieć, a wampir z naprzeciwka wyglądał, jakby siedział tu od dłuższego czasu, więc postanowiłam z nim pogadać.
   - Hej – zawołałam, a echo odbiło moje słowa. - Jestem Amanda, a ty? Długo tu jesteś?
   Wampir powoli odwrócił wzrok, zerknął na mnie przelotnie i wrócił do poprzedniej pozycji. Czekałam jeszcze chwilę, ale w końcu zrezygnowałam. Wzruszyłam ramionami i usiadłam z powrotem pod ścianą. Spojrzałam na człowieka, który siedział w kącie. Widząc mój wzrok, wyciągnął przed siebie ostry kamień, jakby myślał, że tym się przede mną obroni. Widok był tak banalny, że parsknęłam śmiechem.
   - Jakbym chciała cię zabić, to nawet byś mnie tym nie drasnął – mruknęłam, opierając brodę na kolanach.
   - A nie chcesz mnie zabić? - zapytał mężczyzna, prostując się nieco.
   - Nie. - Wzruszyłam ramionami. - Nie piję ludzkiej krwi.
   - Ale... powiedzieli, że jesteś wampirem i wyglądałaś jak trup, kiedy cię tu przynieśli...
   - Jak trup? - Spojrzałam na niego z zainteresowaniem. - Czyli jak? Zimna, sztywna? Blada?
   - To nie wiesz? - Egipcjanin opuścił swoją prowizoryczną broń i patrzył na mnie ze zdumieniem.
   - A skąd mam wiedzieć? Przecież śpię.
   - Aha. - Popatrzył na mnie uważnie. - No więc... wyglądałaś jak umarła. Jakbyś dopiero co oddała swoją duszę Ozyrysowi. Czerwone usta, blada skóra, włosy poplamione krwią... Niesamowity widok.
   - Ojej. - Uśmiechnęłam się lekko. - A już się bałam, że wyglądam, jakbym zaraz miała się rozłożyć i śmierdzę!
   Mężczyzna parsknął śmiechem.
   - Bez obaw, nawet jako martwa jesteś ładna. A teraz... - Zamilkł nagle, marszcząc brwi. - Skoro nie pijesz ludzkiej krwi, to nie jesteś wampirem?
   - Jestem. Ale żywię się krwią zwierząt. - Zacisnęłam usta, gdy poczułam ściskanie w żołądku.
   - To dobrze. - Mężczyzna przysunął się nieco bliżej. - Ale oni o tym nie wiedzą?
   - Wiedzą, chcą pewnie sprawdzić, czy z głodu potrafię zabić człowieka. Ale nie przejmuj się, nie dam im tej satysfakcji – dodałam prędko, widząc jego przerażony wzrok. - Jak masz na imię?
   - Ozy. A ty Amanda? Ładnie. Do tamtego wampira nie masz co gadać, już dawno pomieszały mu się zmysły z głodu – mówił Egipcjanin, przysuwając się w moją stronę. - Ale ty jesteś inna, nie zabijasz ludzi... chyba miałem farta. Chyba, bo jak się zorientują, mogą mnie wrzucić do tamtej celi, a wtedy już po mnie. - Usiadł naprzeciwko mnie i lustrował mnie wzrokiem. - Skąd jesteś?
   - Jestem Francuzką, ale przybyłam z Palestyny – wyjaśniłam, przyglądając się Ozy'emu. Nie był tak przystojny, jak wampir w celi naprzeciwko i wyglądał na jakieś trzydzieści parę lat. - Nie jest ci zimno? - spytałam, zwracając uwagę na jego nagą pierś.
   - Zimno? Nie, tu przecież jest duszno – zdziwił się Ozy. Zajrzałam mu w oczy i zobaczyłam ciężko pracującego mężczyznę, który próbował utrzymać rodzinę. Żona, dwoje małych dzieci, które zostawił gdzieś na zachodzie Egiptu. Udał się do Gizy, by zapracować na lepszy byt i został porwany, zupełnie przypadkiem... Miał pecha. Jego rodzina także.
   - Od dawna jesteś żonaty?
   Gwałtownie zamrugał oczami, patrząc na mnie z przestrachem.
   - Skąd wiesz...?
   - Widziałam to w twoich oczach. - Westchnęłam. - Wpadłeś w ich ręce całkowicie przypadkiem, prawda?
   - Przez własną głupotę – mruknął Ozy i opowiedział, jak wracał po pracy i zamiast wrócić tą samą drogą co zwykle, postanowił pójść na skróty. Tam go dopadli, związali i wtrącili do celi. - Widziałem, jak wampir zjada człowieka. Było nas dwóch, tamtego popchnięto na kraty. Potwór wyssał biedaka do cna, ale i tak go zabili. Przestrzelili mu serce i rozpadł się w proch.
   - Och. - Objęłam się rękami, bardziej przerażona wizją zabójstwa wampira niż picia krwi owego „biedaka”. W końcu sama byłam wampirem i mogłam skończyć tak samo. Z kołkiem w sercu.
   Przez resztę wieczora rozmawialiśmy z Ozym o jego życiu, rodzinie. Egipcjanin był bardzo rozgadany. Opowiedział ze szczegółami, jak poznał swoją żonę, jak ją wybrał, a ona od razu się zgodziła, o swoich dzieciach, małym synku i troszkę starszej córeczce, zaczepił nawet o swoje dzieciństwo. Dobrze mi było tak siedzieć i słuchać jego paplaniny. Przez chwilę zapomniałam o swoich problemach, o wizji przyszłych tortur i o tym, że Erik się nie odzywa. Po prostu słuchałam, komentowałam i czasem się śmiałam. Kiedy w końcu Ozy zaczął przysypiać, ja również się położyłam i pozwoliłam sobie na kilka kropel łez. Tak bardzo za nimi tęskniłam, tak się o nich bałam. Erik, Martin i Lily. No i Zuri. Mieliśmy go zaprowadzić do domu. Na myśl, że Mazbah mogliby wrzucić naszego małego chłopca jako pokarm dla wampira, coś mnie ścisnęło w środku. Nigdy nie powinniśmy zatrzymywać się w Gizie. Egipt był więzieniem dla wampirów, ale nikt nigdy o tym nie mówił, bo pewnie żaden wampir nie wyszedł stąd żywy...

   Nawet się nie spostrzegłam, kiedy zasnęłam. Ocknęłam się w tej samej celi. Nad sobą poczułam kuszący zapach człowieka. Krew... zanim jednak zdążyłam zareagować, chłód na mojej szyi całkowicie mnie ocucił. Z wdzięcznością dotknęłam krzyżyka i spojrzałam w twarz Ozy'ego, który patrzył na mnie z wyraźną ulgą.
   - Już myślałem, że nigdy się nie obudzisz – mruknął, patrząc na mnie uważnie. - Ale nagle zaczęło bić ci serce... A myślałem, że wampirom nie bije!
   - Odsuń się – syknęłam. Mężczyzna odskoczył gwałtownie, a ja powoli usiadłam. - Nigdy więcej nie pochylaj się nade mną, jak się budzę. Chciałeś, żebym cię ukąsiła?!
   - Mówiłaś, że nie pijesz ludzkiej krwi – odparł zmieszany Egipcjanin.
   - Ale to tylko mój osobisty wybór. Instynkty kierują się własnymi drogami. - Westchnęłam, widząc przerażenie w jego oczach. - Spokojnie, dopóki nad sobą panuję, nic ci nie zrobię.
   - Dopóki nie jesteś na tyle głodna, tak?
   Pokręciłam głową.
   - Wytrzymam. - Dotknęłam krzyżyka na mojej szyi. - Przynajmniej mam taką nadzieję. A serce nam bije. - Zerknęłam na Ozy'ego i lekko się uśmiechnęłam. - Tylko trochę wolniej. Nie bój się mnie, Ozy. Nigdy nie zabiłam niewinnego człowieka i nie mam zamiaru tego zrobić.
   Wtem usłyszałam kroki i wyczułam ludzki zapach. Jego zapach. Skrzywiłam się i odsunęłam pod samą ścianę, obserwując, jak do celi wchodzi Asim, a za nim, z okrucieństwem w oczach, wkroczył Makin sadysta.