Rozdział III - Tortury sadysty

7.10.2011

   - I na tym dzisiaj skończymy – powiedziałam do Karoliny, która zrobiła duże oczy i zaprotestowała gwałtownie.
   - W takim momencie? Przecież...
   - Jesteś śpiąca, a ja nie chcę, żebyś miała koszmary. Dobranoc. - Wstałam i poszłam do swojego pokoju, odprowadzana przez oburzone spojrzenie dziewczyny.
   - No, w końcu – mruknął mój mąż, ziewając. - Myślałem, że już się dzisiaj ciebie nie doczekam.
   Uśmiechnęłam się lekko i przytuliłam się do niego.
   - Doszłam do trudnego momentu – powiedziałam mu, przymykając oczy. - Do tortur.
   - Mazbah – syknął mój mężczyzna i przytulił mnie mocniej. - To musi być dla ciebie trudne...
   - Nie, już nie. - Spojrzałam mu w oczy i uśmiechnęłam się. - To już minęło. Dawno temu.
   Długo rozmawialiśmy przed zaśnięciem. Po przebudzeniu i zejściu na dół już czekała na mnie Karolina. Wszyscy zdążyli zjeść śniadanie, byłyśmy więc same.
   - To straszne, przez co musiałaś przejść – zaczęła już od progu – i jeśli chcesz to pominąć...
   Uśmiechnęłam się, usiadałam przy stole i pokręciłam głową.
   - Nie chcę. Powiem ci. Dowiesz się wszystkiego.

   Krzyknęłam, przerażona wizją palącego mnie słońca. Zamiast dachu jednak, opadła jedna ze ścian namiotu. Makin podszedł i sięgnął ręką, powoli odwijając koc z dachu.
   Odsunęłam się szybko w drugą stronę, lecz moja ręka, przykuta łańcuchem i przebita kołkiem została. Arab sięgnął po kołek, trzymając koc w pogotowiu i wyrwał mi go z nadgarstka. Zacisnęłam zęby i przymrużyłam oczy, gdy drewno na nowo rozerwało zasklepioną już nieco ranę. Zanim zdołałam zorientować się, do czego zmierza mój oprawca, odchylił odrobinę koca, wpuszczając promienie słońca na moją dłoń i ponownie zasłonił.
   A jednak ta chwila wystarczyła bym zrozumiała, jak to jest – płonąć żywym ogniem. Ból był nie do zniesienia. Jakby ktoś włożył mi rękę do płomienia i przytrzymał. Krzyknęłam głośno i spojrzałam na dłoń. Skóra zrobiła się ciemniejsza, jakby przypalona. Zapach, który poczułam, przypomniał mi o kimś, kto spłonął na moich oczach. Bez żadnego krzyku, cierpiąc w milczeniu. Gdybym wiedziała, przez co musiał przejść, nigdy nie pozwoliłabym Diego wyjść na słońce.
   Zamknęłam oczy czekając, aż ból minie. Skóra szybko zaczęła się zabliźniać, jaśnieć, rana się goiła. Odetchnęłam z ulgą. A więc słońce nie zostawia blizn. Zerknęłam na mojego oprawcę, który przyglądał mi się z zaciekawieniem.
   - To teraz przypalimy cię z drugiej strony – powiedział z uśmiechem i obszedł namiot dookoła. Zdjął kolejny koc. Omiotłam wzrokiem plac; nikogo na nim nie było, jedynie dwóch Egipcjan stało w wejściu, czekając na rozkazy swego pana.
   Zdałam sobie sprawę, że nikt mi nie pomoże, a to dopiero początek. Wołałam w myślach Erika, ale go nie słyszałam. Czułam, że nie zginął, a jednak nie byłam w stanie do niego dotrzeć. Może jest w takiej samej sytuacji, jak ja? Na tą myśl przerażenie ogarnęło mnie całą. Tylko nie Erik... i Martin, Szoszannah... nie, gdyby tak było, sadysta by mi o tym powiedział, żeby pognębić mnie psychicznie. Nie dostali ich w swoje łapy. Musiałam w to wierzyć, po prostu musiałam.
   Ponownie poczułam ogień, tym razem silniejszy. Arab chwilę dłużej wystawił moją drugą dłoń na słońce. Nie byłam już w stanie się powstrzymać. Krzyczałam głośno, a po policzkach spływały mi krwawe łzy.
   - Otóż to, właśnie to chciałem zobaczyć. Jak płaczecie. - Wyciągnął w moją stronę coś w rodzaju małej łopatki i przesunął nią po policzkach, zbierając z nich krew. - Asim zawsze był ciekaw, czy to ta sama krew, co płynie w waszych żyłach.
   Zerknęłam na dłoń, zaciskając usta. Prawie się spaliła, teraz wolno powracała do swoich kolorów, ale nadal czułam tylko wielki kłębek bólu.
   - To jak, dalej się bawimy czy odpowiesz mi na pytania?
   - Odpowiem – szepnęłam cicho zrezygnowana. Bałam się. Dawałam radę krokodylom, a bałam się człowieka. Podniosłam wzrok na mężczyznę. Nienawidziłam go tak bardzo, że bez wahania mogłabym go zabić. Krzyżyk na mojej piersi nie zareagował na tą myśl tradycyjnym chłodem. Był ciepły i pokrzepiający. „Dam radę”, pomyślałam. „Wydostanę się stąd.”
   - Od dawna nie pijesz ludzkiej krwi? - padło pytanie.
   - Od pięćdziesięciu trzech lat – odparłam słabo.
   - A jak długo jesteś wampirem?
   - Sześćdziesiąt cztery lata.
   - Młoda jesteś jak na wampira. I delikatna. - Przymrużył oczy. - Co ma do tego święta woda?
   - Takie są zasady. Jeśli piję zwierzęcą krew, to woda święcona na mnie nie działa – mruknęłam, z ulgą stwierdzając, że ręce już mi się prawie zagoiły, a ból powoli się zmniejszał.
   - A kiedy piłaś, to działała?
   - Tak – szepnęłam i spojrzałam na niego, próbując pochwycić wzrok. - Co ze mną zrobisz?
   Sadysta uśmiechnął się podle i spojrzał mi w oczy. Ujrzałam tam wampiry, które wcześniej katował. Pośpiesznie odwróciłam wzrok, zastanawiając się, czy wytrzymam to wszystko, co dla mnie przygotował, zanim sama wyczołgam się na słońce.
   Wtedy Makin skinął na sługę i kazał mu mnie rozkuć. Egipcjanin przez chwilę protestował ze strachem w oczach, ale dostał w twarz i posłusznie do mnie podszedł, cały drżąc. W błyskawicznym tempie rozpiął mi kajdany. Nawet gdybym chciała go ukąsić, i tak bym pewnie nie zdążyła, bo zanim dotknęłam ziemi, on już wyskoczył na słońce.
   Upadłam na kolana i wyciągnęłam przed siebie ręce. Bolały mniej i wracała mi siła. Złapałam za kołek tkwiący w moich brzuchu, w myślach policzyłam do trzech i wyciągnęłam. Przeszył mnie paraliżujący ból. Zamknęłam na chwilę oczy i otworzyłam lekko usta, czekając, aż minie. Kiedy doszłam do siebie, sięgnęłam po kołek wbity w udo.
   Sadysta wciąż mi się przyglądał, a w jego oczach widziałam fascynację. Spojrzałam na niego z nienawiścią.
   - Będziesz tego żałował – syknęłam. - Kiedyś zapłacisz za to, co zrobiłeś tym wszystkim, nieszczęsnym wampirom!
   Roześmiał się głośno i spojrzał na ścianę, w której ukazał się znajomy tunel.
   - No dobra, liczę do trzech i pociągam za koc. Więc radzę ci się pośpieszyć z tymi kołkami.
   Jednym ruchem wyciągnęłam kołek z uda i starając się nie myśleć o bólu, wyjęłam kolejny z ramienia.
   - Raz... dwa...
   Najszybciej jak tylko byłam w stanie wsunęłam się do tunelu.
   - Trzy! - Dach namiotu opadł, a Makin kucnął przede mną i zerknął na słońce. - Właśnie dlatego wieczna młodość nie jest taka wspaniała. Można się uodpornić na wodę, ale nie na słońce.
   Spojrzałam mu w oczy, jednak zrezygnowałam z czytania jego myśli. Za bardzo mnie przerażały.
   - Ty nigdy byś się nie uodpornił na święconą wodę. - Popatrzyłam na niego z nienawiścią.
   - Do zobaczenia jutro, ślicznotko. Przygotuję coś specjalnego. - Wstał, odwrócił się i odszedł.
   Wkrótce ściana ponownie oddzieliła mnie od świata. Siedziałam, lecząc rany. Dopiero teraz zaczęłam czuć głód. Powinien pojawić się najwcześniej jutro, ale z powodu utraty krwi zaatakował mnie już dzisiaj. Skuliłam się postanawiając, że wytrzymam. Tylko jak długo? Dotknęłam małego krzyżyka na mojej piersi i zamknęłam oczy.
   „Eriku, gdzie jesteś?!”

   Tym razem pobudka nie była aż tak bolesna. Co prawda byłam skuta i nie leżałam ani nawet siedziałam, lecz stałam, ale przynajmniej nie byłam w żaden sposób ranna. Wczorajsze zranienia już mi się zagoiły, ból minął. Pozostał strach. Strach przed tym, co za chwilę nastąpi.
   - Witam moją piękną wampirzycę w ten pogodny, słoneczny dzień! - zawołał Makin, stając przede mną. Nie zareagowałam. Odwróciłam wzrok, zastanawiając się, jak mogę się stąd wydostać. Prawdę mówiąc, póki co nie widziałam żadnych szans.
   Arab wyciągnął rękę w stronę jednego z niewolników i wziął od niego kuszę. Tym razem zamiast kołków miał długie, cienkie, ostro zakończone metalowe strzały. Podniósł broń i wycelował w moją stronę.
   - Słyszałaś o wampirach, które mogą chodzić w słońcu? - zapytał.
   - Nic mi o tym nie wiadomo – odparłam szczerze, zerkając na kuszę. - To takie istnieją?
   - Jak można przemienić kogoś w wampira żywiącego się krwią zwierząt? - padło kolejne pytanie.
   Prychnęłam.
   - Nie można. Każdy wampir ma wolny wybór. - Spojrzałam na niego ponuro.
   - To dlaczego jest tak mało wampirów, żywiących się zwierzętami? - Arab zmarszczył brwi.
   - Bo ludzie są smaczniejsi – odpowiedziałam, przewracając oczami.
   - Bzdura. - Wystrzelił strzałę, która wbiła się w mój brzuch. Tym razem cios był boleśniejszy niż drewnianym kołkiem. Co prawda drewno było śmiertelne, gdyż serce wampira najlepiej niszczy się właśnie drewnem; jednakże rozszarpanie go lub zmiażdżenie daje podobny efekt z tą różnicą, że ciało się nie rozpada, a więc może potem odrosnąć. Po kołku natomiast rozsypuje się w proch.
   Co nie zmieniało faktu, że wbijanie żelaza w ciało było niesamowicie bolesne.
   Makin skierował kuszę niżej i przestrzelił mi kolano. Zacisnęłam dłonie w pięści, powstrzymując jęk bólu. Następna strzała dosięgnęła mojej lewej dłoni, przebijając ją na wylot.
   - Przerwa na obiad – stwierdził sadysta i skinął na jednego z Egipcjan. Zacisnęłam usta, starając się nie poruszać, gdyż z każdym ruchem ból pojawiał się na nowo. Z brzucha, kolana i dłoni płynęły małe strużki krwi.
   - A oto i obiad – usłyszałam i podniosłam głowę. Ujrzałam koziorożca, żywego, ale z pokaleczoną szyją. Nieszczęsne zwierzę ledwo oddychało. Postawili go tuż przy mnie i przywiązali tak, że gdybym zerwała kajdany, dosięgnęłabym go. Ale do tego musiałabym mieć siłę. Tymczasem ból przy każdym ruchu nie pozwalał mi rzucić się do przodu.
   Poczułam gwałtowne ściskanie w brzuchu. Zapach zwierzęcej krwi nie był szczególnie kuszący, ale sycił. Wiedziałam, że głód byłby o wiele silniejszy, gdyby była to ludzka krew, lecz i tak pusty żołądek ostro dawał o sobie znać.
   - Ach, zapomniałem. To ja idę na obiad. Ty możesz nasycić się tylko widokiem. - Sadysta roześmiał się głośno, odwrócił się i zniknął za bramą muru. Zostałam sama.
   A nie. Nie sama. Z rannym koziorożcem, patrzącym na mnie przerażonym wzrokiem. Zamknęłam oczy. Jeśli ten drań liczył, że się uwolnię, łamiąc sobie kości i rozrywając skórę z mięśniami po to, by napić się zwierzęcej krwi, to się przeliczy. Jaki to miałoby sens? Nie mogłam przecież uciec, a więc tylko taki, że poraniłabym się, uleczyła, a potem on by wrócił i na nowo zaczął mnie torturować.
   W końcu usłyszałam jego kroki. Mimowolnie otworzyłam oczy.
   - No coś takiego, tak bardzo boisz się bólu czy jeszcze nie jesteś aż tak głodna? - spytał, zatrzymując się tam, gdzie kończyło się słońce. Jego słudzy zabrali zwierzę.
   Nie odpowiedziałam. Patrzyłam w dół, na ziemię, jakby było tam coś bardzo interesującego.
   - Patrz na mnie, jak do ciebie mówię – syknął mężczyzna i chwilę potem poczułam ból w prawym ramieniu. Nie uniosłam głowy. Zaciskałam tylko mocniej zęby, gdy kolejne strzały wbijały mi się w ciało. Łokieć, drugie kolano i stopa. Potem jeszcze dwie w brzuch.
   Poczułam, jak z oczu płynął mi łzy. Chciałam już tylko jednego: żeby przestało tak strasznie boleć. Żelazo wbijało mi się w ciało, raniąc mnie bez przerwy, a gdy zranienia zaczynały się goić, przy każdym ruchu rozrywały się na nowo.
   I po co to wszystko? Co ja takiego zrobiłam? A może to była kara za coś? Za zabójstwa? Za zdradę? Za skrzywdzenie? Przed oczami przewijały mi się obrazy z mojego życia. Śmierć rodziców, Erik... Bal wampirów... Nieudana zemsta, pierwsza krew...  Edmund, jego śmierć, pierwsza ludzka krew... Chris, życie w kłamstwie... potem Martin... Ślub Lily i Erika... Tyle przeszłam. Dobrego i złego. Nie zawsze postępowałam dobrze, ale każdy popełnia błędy... Czy taki ma być mój koniec? Łzy popłynęły mi z oczu, a ciało drętwiało, atakowane wciąż nowym bólem.
   Spojrzałam na Araba zrezygnowana.
   - Poddaję się – szepnęłam. - Co mam zrobić? Czego chcesz?
   - Ile jest takich wampirów jak ty i gdzie oni są? - Oparł się o słup podtrzymujący dach namiotu i popatrzył na mnie uważnie.
   Zawahałam się. Co miałam mu powiedzieć? Doszłam do wniosku, że skłamię. Skąd będzie wiedział, że nie mówię prawdy?
   - Jeszcze jedna wampirzyca. Żyje we Francji. - Ponieważ we Francji nie zostawiłam żadnej znajomej wampirzycy, mogłam swobodnie kłamać.
   - Tylko jedna? - Uniósł pytająco brwi.
   - Tak.
   - Kłamiesz. - Podniósł ponownie broń i strzelił tuż nad moją prawą piersią. Krzyknęłam z bólu. Miałam już dość. Pochyliłam głowę i rozpłakałam się. To, że będzie miał z tego satysfakcję, nie miało już żadnego znaczenia. Chciał mnie złamać, udało mu się. Płakałam głośno, tracąc kolejną krew przez łzy. Byłam wyczerpana fizycznie i psychicznie. A to dopiero trzeci dzień męczarni. Było coraz gorzej...
   Podniosłam głowę, gdy usłyszałam kroki. Przez krwawe łzy niewiele już widziałam, lecz utkwiłam wzrok w moim oprawcy.
   - Proszę, nie... - szepnęłam, mając nikłą nadzieję, że posłucha.
   - Chybiłem. Miało być trochę niżej. - Wycelował kuszą, a ja zamknęłam oczy i zaczęłam krzyczeć, ze strachu i z rozpaczy.