Rozdział II - W okowach Mazbah

2.10.2011

   - Pora spać. - Amy weszła do salonu i popatrzyła na nas znacząco.
   - Ale nie w takim momencie! - zbuntowała się Karolcia. - Jak to kajdany? - zwróciła się do mnie. - Przecież byłaś w pokoju z Martinem i w trumnie...
   - Dokładnie tak – przyznałam i zerknęłam na Amy. - Już zaraz idziemy, skarbie.
   - Nie siedźcie za długo. - Pokręciła głową i wyszła, a ja wróciłam do przerwanego momentu.

   Przez chwilę myślałam, że to tylko zły sen. Ale przecież wampiry nie mają snów. Uświadomiłam to sobie boleśnie, kiedy próbowałam wstać i kajdany zacisnęły się na moich nadgarstkach.
   Pamiętałam, że spędziłam tę noc z Martinem. Potem słyszeliśmy, jak przyszli Lily z Erikiem. Poszli prosto do siebie, a ja i mój narzeczony położyliśmy się do swoich trumien. Zasypiając, czułam jego obecność tuż obok. Budząc się, nie czułam już niczyjej obecności.
   Wokół panowała ciemność. Rozejrzałam się po pomieszczeniu, w którym byłam. Wyglądało na namiot, po bokach wisiał gruby materiał, który uznałam za koc, służył również jako dach. Pod stopami miałam ziemię. Siedziałam na niej, przykuta żelaznymi łańcuchami do zimnej ściany.
   Gdzie byłam? I jak się tu znalazłam? Próbowałam skontaktować się z Erikiem, ale w głowie miałam pustkę. Czyżby jeszcze był w letargu? Musiało być dość wcześnie...
   Spojrzałam na swoje dłonie. Zacisnęłam zęby i pociągnęłam. Rozległ się trzask pękającego łańcucha. Poczekałam, aż ból w nadgarstku minie, sięgnęłam uwolnioną ręką i oderwałam drugi łańcuch. Uśmiechnęłam się ponuro. Myśleli, że takie łańcuchy powstrzymają wampira? Nadal miałam kajdany na rękach, lecz nie byłam już przykuta do ściany. Postanowiłam, że później się nimi zajmę.
   Wstałam powoli i rozejrzałam się po namiocie. Zauważyłam, że każda część była oddzielna. Składał się z kilku umocowanych, grubych koców, zawieszonych na żelaznych kołkach. Podeszłam do jednego z nich i ostrożnie odchyliłam koc.
   Przede mną znajdował się niewielki plac oblany słońcem. Otoczony był wysokim murem, pokrytym czymś nieokreślonym. Musiało dopiero co minąć południe, bo świeciło wyjątkowo silnie. Nigdy jeszcze tak wcześnie nie wstałam. Zerknęłam na kilka postaci stojących na placu i wtedy jedna z nich mnie dostrzegła.
   Puściłam gwałtownie zasłonę i odsunęłam się pod samą ścianę. Po chwili rozległ się szelest tkaniny i koc naprzeciwko ściany upadł na ziemię. Dwóch półnagich Egipcjan pośpiesznie go zabrało, a na słońcu, tuż przed cieniem, który rzucał dach namiotu stanął niewysoki, szczupły mężczyzna w arabskim stroju - diszdaszy i białym ghutrze na głowie.
   - Witaj, wampirzyco – odezwał się do mnie po arabsku. Spojrzałam mu w oczy i poczułam dreszcz przerażenia. Ujrzałam ból i cierpienie, które zadawał innym, szczególnie wampirom. Lubił patrzeć, jak się męczą. Zrozumiałam, że stoi przede mną zły człowiek, lubujący się w okrucieństwie. Sadysta.
   - Mazbah – szepnęłam.
   - Tak nas nazywają? - Mężczyzna błysnął zębami w kpiącym uśmiechu. - Ujrzałaś już w oczach moje zamiary? To świetnie. Nie będę musiał za dużo tłumaczyć. O, czyżbym widział ten błysk strachu w twoich pięknych oczętach? - Uniósł brwi, a przerażający uśmieszek nie schodził mu z ust.
   - Czego chcesz? I jak się tutaj znalazłam? - Próbowałam wypatrzeć odpowiedź w jego oczach, ale odwrócił wzrok.
   - Podobno jesteś inna – powiedział wolno.
   - Inna? - Uniosłam brwi pytająco.
   - Pijesz wyłącznie zwierzęcą krew. - Zrobił krok w lewo, nadal stojąc do mnie przodem i w słońcu, choć bardzo blisko cienia. - Jak to możliwe?
   - Skąd wiesz... - Urwałam raptownie, coś sobie nagle uświadamiając. - Yassen!
   - Bystra jesteś jak na wampirzycę. - Zrobił kolejny krok w lewo. Ja wciąż stałam pod ścianą, uważnie śledząc go wzrokiem. - Tak, na torturach wyznał mi wszystko. Nie sądziłem, że jest tak mało wytrzymały, ale cóż... - Odwrócił się plecami, odszedł kawałek, po czym ponownie się obrócił i powoli ruszył w moją stronę. Uważnie śledziłam jego ruchy. - Piłaś już wcześniej ludzką krew, czy od zawsze pijesz zwierzęcą?
   - Co zrobiłeś z... - Zawahałam się. Nie byłam pewna, czy powinnam mówić o Eriku, Martinie i Lily. Jeśli jakimś cudem o nich nie wiedział, wolałam, żeby tak zostało.
   - Z Yassenem? Cóż, uznałem, że nie jest mi już potrzebny. - Arab zatrzymał się tuż przed wejściem. Przez chwilę miałam nadzieję, że się nie zatrzyma i wkroczy w miejsce, gdzie będę mogła go dosięgnąć. Zorientowałam się jednak, że były to płonne nadzieje. Mężczyzna świetnie zdawał sobie sprawę z mojej przewagi, gdy przestanie stać w słońcu.
   Poza tym, najwyraźniej nie wiedział, o kogo tak naprawdę chciałam zapytać. Mogło to oznaczać dwie rzeczy: albo o nich nie wie, albo... Przygryzłam lekko dolną wargę, odrzucając ponure myśli. To, że dopadli mnie nie znaczy, że ich także. Biedny Yassen... Jeszcze poprzedniej nocy nas ostrzegał, a potem sam wpadł w ich sidła... Ale Erik i Lily wrócili, słyszałam przecież. I byłam pewna, że gdy mój opiekun się obudzi, na pewno się ze mną skontaktuje i stąd wyciągnie.
   - To jak będzie? Odpowiesz mi na moje pytania, czy mam cię zachęcić?
   Zacisnęłam usta, próbując pochwycić jego wzrok. Nie udało mi się. Patrzył na moją sylwetkę z kpiącym uśmiechem, ale nie podnosił oczu wyżej.
   - To jeszcze lepiej. Zaczynamy zabawę! - Wyciągnął rękę, a jeden ze służących – bądź niewolników, nie byłam pewna co do tego – podał mu dużą kuszę. Mężczyzna wziął broń, wycelował i wystrzelił.
   Oczywiście udało mi się uniknąć strzały. Wyrwałam ją ze ściany i spojrzałam na niego, kręcąc głową.
   - Myślisz, że można mnie tym zabić?
   - Gdybym chciał cię zabić, już dawno byś nie żyła – odparł sucho Arab i posłał w moją stronę kolejną strzałę. Potem następne. Umykałam przed nimi, nawet nie draśnięta.
   - Nieźle – stwierdził w końcu mężczyzna, odkładając kuszę. - Ślicznie tańczysz. - Przebiegł oczami po mojej sylwetce. - Nie jesteś dziś głodna, masz w sobie dużo siły. Jutro będziemy kontynuować zabawę. - Skinął na kogoś i ściana obok mnie przesunęła się do góry, ukazując mały tunel. - A teraz sprawdzimy twoją szybkość przy innym zagrożeniu. - Sięgnął po linkę wiszącą u ściany namiotu i pociągnął.
   W jednej sekundzie pojęłam mechanizm działania namiotu. Przy pociągnięciu za sznur dach miał zsunąć się z podtrzymujących go kołków. W następnej chwili już byłam w tunelu, a miejsce w którym stałam, oblały promienie słońca.
   - Do jutra, piękna wampirzyco. - Arab odwrócił się i odszedł. Z jednej strony poczułam ulgę, ale z drugiej... Nie wydawało mi się, żeby tak łatwo odpuścił.
   Siedziałam w ciasnym tunelu, rozmyślając. Nadal nie słyszałam w głowie Erika, co niepokoiło mnie bardziej niż to, że dostałam się w ręce Mazbah, siedzę w ciasnej norze, a jakiś sadysta obiecał mi jutro dobrą zabawę moim kosztem. Gdybym tylko mogła dotrzeć do mojego opiekuna...
   Ale nie mogłam. Nie miałam pojęcia, jak to się stało. Wiedziałam jedynie, że Erik by mnie nie porzucił, więc przemiana innego wampira odpadała. Ja też nie zerwałam więzi. Musiał spać. Ale jak długo?
   Tunel kończył się tuż za mną, więc nie mogłam nawet swobodnie się poruszać. A czas wlókł się niemiłosiernie. Czekałam tylko na zmierzch; wtedy byłam silna i mogłam go pokonać. Pewnie się na to przygotował, ale ja tak łatwo się nie poddaję. Czekałam też na jakiś sygnał od opiekuna. Ponieważ w mojej głowie wciąż panowała pustka, naszła mnie okropna myśl, że on już może nie żyć.
   Ale czy wówczas nic bym nie poczuła? Żadnego bólu, poczucia straty? Tylko niepewność i obojętność?
   Erik. Martin. Szoszannah. Co się z nimi działo?
   Moje rozmyślania przerwał dźwięk opadającej ściany. Chwilę później siedziałam w ciemnościach. A więc tak to wymyślił... Dotknęłam ścianę, która opadła, próbując ją wypchnąć, ale nawet nie drgnęła. Użyłam całej swojej siły – i nic. Skuliłam się więc w ciasnym pomieszczeniu i powróciłam do rozmyślań.
   Kilka godzin później mój niepokój stał się niemal namacalny. Wciąż nie odbierałam żadnych sygnałów od Erika. Nie czułam ani jego głosu, ani emocji. A jeśli spałam, kiedy on... Potrząsnęłam głową. Mimo wszystko coś bym na pewno czuła. Przynajmniej miałam taką nadzieję.
   Nic się nie działo. Byłam pewna, że zapadł już zmrok, ale ja mogłam tylko siedzieć i czekać. Jedynym pocieszeniem była – o ironio – obietnica tego sadysty. Skoro miał co do mnie jakieś plany, wyciągnie mnie stąd. Nie zostanę tu na zawsze, wyschnięta z krwi jak wampir w trumnie śmierci.
   Gdybym wiedziała, co mnie czeka, poważnie bym się zastanowiła, czy nie lepsze byłoby wysuszenie.
   Nie wiedziałam, kiedy zapadłam w letarg. Za to dokładnie poczułam, że się obudziłam. Otworzyłam oczy. Ręce znowu miałam skute, przy tej samej ścianie, co poprzedniego dnia, tyle, że do góry. Mało tego, namiot był o wiele mniejszy i cień kończył się o dwa kroki ode mnie. Poza tym, w nadgarstkach czułam stały ból. Spojrzałam w górę i nie mogłam uwierzyć w to, co zobaczyłam.
   Do rąk przyczepione miałam jakieś rurki. Spływała z nich krew prosto do miseczki, stojącej obok. Płynęła bardzo powoli i z pewnym oporem, ale skutecznie. Czułam się coraz bardziej osłabiona. Zacisnęłam zęby i szarpnęłam, próbując zerwać łańcuch. Ostra rurka wbita w moją żyłę przesunęła się, powodując przeraźliwy ból. Znieruchomiałam, rezygnując z dalszych prób. Nie byłam w stanie się uwolnić, nie rozrywając nadgarstka. Co prawda pewnie by mi się zagoił, ale wzdrygnęłam się na samą myśl o takim bólu. Zbyt wiele krwi już straciłam.
   Wtem przede mną, ale wciąż w słońcu, stanął znajomy sadysta.
   - Obudziłaś się, piękna wampirzyco? - Zerknął na rurki z krwią. - Jak na razie nie widzę żadnych różnic – zwrócił się do kogoś, kto stał obok niego. - Krew zaczęła spływać, gdy się ocknęła.
   - Musimy ją zbadać. Jeśli pochodzi tylko od zwierząt, to już jest jakiś krok do przodu – odezwał się ktoś, kogo nie widziałam. Człowiek.
   - Ponawiam swoje pytanie – rzekł do mnie sadysta. - Pijesz wyłącznie zwierzęcą krew, czy wcześniej także ludzką?
   Zacisnęłam usta i spojrzałam mu w oczy. Tak jak myślałam, nie miał zamiaru mnie uwolnić, więc po co miałam odpowiadać na jego pytania?
   - Dzisiaj urządzimy sobie porządną zabawę – stwierdził mężczyzna, odsuwając się w bok. Jego miejsce zajął inny Arab, nieco wyższy i bardziej umięśniony, o oczach jak fale oceanu. Próbowałam odczytać coś z jego wzroku, ale nie udało mi się. Patrzył na mnie, lecz starannie omijał oczy.
   - Taka piękna, a taka zła... - powiedział cicho, lustrując mnie uważnie.
   - Ja? Zła? - prychnęłam. - To nie ja porwałam bezbronną kobietę i trzymam ją przykutą do ściany!
   Mężczyzna uśmiechnął się triumfująco. No tak, sprowokował mnie. Zacisnęłam usta i odwróciłam wzrok, zła na siebie.
   - Bezbronną? - Sadysta wybuchnął śmiechem. - Słyszałeś, Asim?
   Drugi Arab pokiwał tylko głową i sięgnął po miseczkę z krwią, stojącą w cieniu. Odruchowo szarpnęłam do przodu, ale paraliżujący ból w nadgarstkach utwierdził mnie w przekonaniu, że to był głupi pomysł.
   - Nie zakrzepła. Podobnie jak każda, wampirza krew. - Spokojnie wyniósł ją na słońce, zasłaniając najpierw pokrywką. - Zaraz sprawdzę, czy są jakieś różnice. - Zatkał czymś końce rurek, z których płynęła krew. Poczułam pewną ulgę, gdy przestałam ją tracić.
   - Jeszcze nie jest wystarczająco osłabiona – zaprotestował sadysta.
   - Daj spokój, Makin. - Asim wziął miseczkę i wstał. - Nie chcemy zrobić z niej wyschniętej wampirzycy.
   - Racja, taka bardziej nam się przyda. To teraz pora na najprzyjemniejszą część rozmowy. - Uśmiechnął się z okrutnym błyskiem w oku.
   - Tylko jej nie zabij, druga taka może się nie trafić.
   - Spokojnie, sprawdzę jedynie jej wytrzymałość na ból. - Sadysta spojrzał na mnie z miną nie wróżącą nic dobrego. Próbowałam spojrzeć mu w oczy, aby dowiedzieć się, co planuje, lecz bezskutecznie.
   - To ja już lepiej pójdę. - Asim zerknął na mnie na chwilę i udało mi się na ułamek sekundy pochwycić jego wzrok. Nie zdążyłam zbyt wiele zobaczyć, ale to jedno spojrzenie sprawiło, że ponownie się odwrócił. Ujrzałam ciekawość. Mężczyzna badał wampiry, aby poznać tajniki wiecznej młodości. Nie był sadystą, ale było mu obojętne, co się dzieje z wampirami, które badał; nie uznawał ich za ludzi.
   Odwrócił się pośpiesznie i odszedł. Spojrzałam na Makina, któremu jeden z Egipcjan podał kuszę z cienkimi kołkami. Wycelował we mnie i wystrzelił.
   Poczułam przeraźliwy ból w brzuchu. Spojrzałam w dół. Kołek tkwił głęboko, a krew spływała po błękitnej sukni, którą miałam wówczas na sobie. W niej dwa poranki temu położyłam się spać. Teraz była brudna i poplamiona krwią.
   Arab ponownie wycelował i strzelił. Drgnęłam, gdy drewniana strzała wbiła mi się w lewe ramię, rozdzierając mięśnie, ale nadal nie pisnęłam nawet słowa. Sadysta skierował kuszę w dół i strzelił mi w udo. Zacisnęłam usta. Potem uniósł kuszę w górę.
   - Chcesz to przerwać?
   Wiedziałam, że kłamie. Za dużą miał z tego przyjemność, żeby przerwać swoją zabawę moim kosztem. Milczałam więc, zaciskając zęby.
   - W porządku. - Wycelował i strzelił prosto w mój prawy nadgarstek, gdzie miałam wbitą rurkę, która pękła, a krew prysnęła strumieniem. Nie udało mi się powstrzymać syknięcia. Zacisnęłam dłoń w pięść i przygryzłam wargę, gdy drewniana strzała trafiła moją drugą rękę.
   - To jak? Porozmawiamy? - Podszedł do samego cienia, kucnął i popatrzył na mnie uważnie. Siedziałam z kołkami wbitymi w ciało, nie będąc w stanie wykonać gwałtownych ruchów. Wiedziałam, że nie ma zamiaru mnie zabić. Przynajmniej na razie.
   Uśmiechnął się, nie otrzymując ode mnie odpowiedzi. Skinął na jednego ze służących, który podał mu miskę z wodą.
   - Nie jesteś spragniona? - spytał i chlupnął wodą na moje kolana. Zerknęłam na niego zdziwiona, nie wiedząc, do czego zmierza. - Na Allaha... Nie działa na ciebie magiczna woda?
   Uniosłam głowę i spojrzałam na niego triumfująco. Był wyraźnie zdezorientowany.
   - Coraz ciekawiej się robi. Słońce też na ciebie nie działa? - Chwycił za sznurek od dachu namiotu.
   - Nie! - krzyknęłam odruchowo. - Słońce mnie spali.
   - No, w końcu dałaś głos. Hm, woda nic ci nie zrobiła. - Zmarszczył brwi, myśląc intensywnie. - Czy to ma coś wspólnego z tym, że nie pijesz ludzkiej krwi?
   - Tak – odparłam krótko i odwróciłam wzrok.
   - A co takiego?
    Ponieważ sadysta był Arabem, nie widziałam sensu tłumaczenia mu znaczenia święconej wody i jej działania. Milczałam więc.
   - W takim razie przechodzimy do kolejnej części. Do słońca. - Sięgnął za jeden ze sznurków i pociągnął.