Rozdział III - Pogromca Maurów

9.03.2012

   - I chyba pora spać – stwierdziłam.
   - Co? Nie! - zaprotestowała Karolina. - Ja chcę poznać historię Juana! Kim był? Co robił?
   Roześmiałam się, widząc jej entuzjazm.
   - Cóż... myślę, że jego opowieść nieco cię zaskoczy. Ale dobrze, w takim razie opowiem ci historię Hiszpana Juana... pogromcy Maurów.

   - Urodziłem się w sześćset osiemdziesiątym szóstym roku w Saragossie – zaczął Juan. - Byłem jedynym synem i dziedzicem rodu Quieroz, mój ojciec służył w wojsku jako dowódca. Miałem kilka sióstr, ale nigdy dobrze ich nie poznałem, gdyż już od najmłodszych lat przygotowywany byłem na następcę ojca. Nawet matkę rzadko widywałem, całe dnie wypełnione miałem treningami. Dlatego, kiedy w siedemset jedenastym roku Hiszpanię najechali Maurowie, ruszyłem do walki.
   Powierzony mi został własny oddział. Planowanie, strategie, zabijanie wroga – do tego byłem wychowywany. I pewnie umarłbym jako dzielny wojownik, wychwalany tuż po śmierci, zapomniany po kilku latach, a po kilkuset nawet po nagrobku nie zostałby żaden ślad. A jednak los chciał inaczej.
   Powinienem tutaj dodać, że nie tylko walka była moim żywiołem. Walczyć musiałem i byłem w tym dobry, jako syn słynnego wojownika nie mogłem przegrać. Ale to nie dzięki walce, a urokowi osobistemu udało mi się uniknąć śmierci. - Uśmiechnął się szeroko.
   - Uwiodłeś Maurów? - spytała Ianira, patrząc na niego z poważną miną, dużymi oczami. Po chwili wszystkie trzy jednocześnie parsknęłyśmy śmiechem.
   - Maurów nie, byli za paskudni, ale ich kobiety, nie powiem... - Juan oparł się wygodnie i popatrzył na nas. - Prawie takie ładne, jak wy.
   - No nie... - mruknęła Ianira, przewracając oczami. Roześmiałam się.
   - I co było dalej? - spytała Lily, zerkając na Atalefa, który latał nad jej głową.
   - Cóż, kiedy zjawili się Maurowie, ruszyliśmy do walki. Gdybyśmy tylko walczyli, pewnie szybko udałoby się im nas pokonać, bo były ich setki. Ale my kombinowaliśmy. Zastawialiśmy pułapki, a kiedy w nie wpadali, wycinaliśmy w pień. I wracaliśmy z pieśnią na ustach. Przez kilka miesięcy sialiśmy spustoszenie w ich szeregach, aż w końcu Maurowie posłali po pomoc.
   Hiszpania była wówczas państwem katolickim, natomiast Maurowie, rzecz jasna, byli muzułmanami. Posłali po swojego największego wojownika, którego nikt ani nic nie było w stanie pokonać. Walczył tylko w nocy, mordował bez wahania i krążyły o nim legendy, że żywił się krwią swoich wrogów.
   - Był wampirem! - zawołała Ianira.
   - Brawo, querida. - Posłał jej uśmiech. - Tak, był wampirem. I miał żonę. Podobno była równie piękna, co on okrutny, ale również wychodziła tylko nocą. Kiedy Maurowie posłali na półwysep arabski po Husajfę, gdyż tak miał na imię ów wampir, był on wówczas poważnie zajęty walką o władzę nad wampirami; podobno jakiś gorącokrwisty chciał mu ją zabrać. Ponieważ jednak nie mógł zawieść swoich czcicieli, wiecie, co zrobił? - Hiszpan uśmiechnął się lekko. - Przysłał żonę.
   - Poważnie? - pokręciłam głową. - Posłał do ciebie swoją żonę, żeby cię zabiła?
   - Tak. - Skinął głową. - Tę piękną.
   - A ty ją uwiodłeś – zgadła Ianira.
   - Skąd wiedziałaś? - Na twarzy Juana ukazało się zaskoczenie, które chwilę później przerodziło się w zadowolenie. - No tak, znasz moje możliwości. - Puścił do niej oczko. Odpowiedziała mu prychnięciem.
   - Opowiadaj dalej – zachęciłam go, ciekawa, jak Juan uwiódł wampirzycę.
   - Kiedy Ariba zjawiła się w nocy w moim namiocie, myślałem, że mam omamy. W czasie wojny kobiety zwykle siedzą w domu, tak więc przez ostatnie miesiące nie widziałem żadnej białogłowy. A tu zjawia się śliczna, mała Arabka o niewinnym spojrzeniu i ostrych ząbkach. Więc pierwsze, co zrobiłem, to wyraziłem głośno swój zachwyt. A potem... cóż... jakoś tak samo poszło.
   - I naprawdę ją uwiodłeś? - Śmiałam się, kręcąc głową.
   - Nie opierała się zbytnio... cały czas się uśmiechała i mówiła, żebym nie przestawał... - zerknął na Ianirę i dokończył – ...tak pięknie mówić.
   - I co, mieliście romans? - spytałam.
   - A co z jej mężem? - dodała Szoszannah, wyciągając rękę do Atalefa, który przysiadł na jej ramieniu i złożył żółte skrzydełka.
   - Tak, mieliśmy romans. A jej mąż walczył sobie z buntownikami.
   - To czekaj, zaraz. - Zebrałam usłyszane informacje i doszłam do dziwnych wniosków. - Ty dalej zabijałeś Maurów, wampirzyca, która miała cię zamordować, ogrzewała ci łoże, a jej niczego nieświadomy mąż robił porządku w swoim kraju?
   - Dokładnie tak. - Wyszczerzył zęby, błyskając kłami w uśmiechu. - Ale wszystko, co dobre, szybko się kończy. Pewnie Maurowie ostatecznie wróciliby tam, skąd przybyli, ale pewnego dnia wierna służka Ariby przyniosła wieści, że jej mąż przybywa, by się zemścić. Wampirzyca wiedziała, że on mnie zabije, a jej się porządnie dostanie. I wtedy złożyła mi propozycję.
   Mogłem zostać, dać się zjeść – bądź co bądź, z wampirem miałem raczej niewielkie szanse – i pozwolić, by Maurowie z jego pomocą podbili mój kraj, albo uciec razem z Aribą, wówczas jej mąż ruszyłby w pogoń, a mój kraj byłby bezpieczny. Warunkiem było moje ludzkie życie. Nie miałem nad czym się zastanawiać.
   Zmieniła mnie. Jestem jej za to wdzięczny, ale to nas właściwie rozdzieliło. Staliśmy się zbyt bliscy sobie, a przecież nie było między nami żadnego silniejszego uczucia. Znaleźliśmy się w dziwnej sytuacji. Początkowo nie było źle; przez kilkanaście lat uciekaliśmy przed Husajfą, co było nawet zabawne. W końcu poczułem, że żyję. Zwiedziliśmy kawał świata, nigdy nie przebywając za długo w jednym miejscu. Ale ucieczka, z początku zabawna, zaczęła być męcząca. Zaproponowałem, że zastawimy na niego pułapkę i go zabijemy. Miałem pomysł, który mógł się udać. Wszystko szczegółowo zaplanowałem. Ale nie wziąłem pod uwagę jednego. Ariby.
   Pokłóciliśmy się o to. Ona nie chciała, by zginął. Wyprowadziła się ode mnie, ale została w kraju. Żadne z nas nie mogło wyjechać bez drugiego, więź była zbyt silna. I wtedy nas znalazł.
   Byłem gotów walczyć. Miałem przyjaciół, który by mi pomogli. Ale wówczas stało się coś niesłychanego. Ariba poszła do niego. Nie wiem, o czym rozmawiali i jak go przekonała, bo zamknęła wtedy przede mną umysł. Wiem tylko, że postanowił dać mi spokój. Nie chciał nawet ze mną walczyć, nie chciał się mścić. Chciał jedynie, by ona do niego wróciła. Następnej nocy przyszła się pożegnać. Zerwała więź, zamieniając jakąś dziewczynę, którą upatrzyła sobie na służkę. Zapytałem ją, czy tego właśnie chce. Chciała. Czasem chyba każdy musi się ustatkować i wtedy właśnie dla niej nadeszła ta chwila. Od tamtej pory już jej nie widziałem.
   - Kochała go? - zapytała Ianira, marszcząc brwi w zamyśleniu.
   - Myślę, że na pewno coś do niego czuła. Ale on ją kochał, inaczej tak łatwo by jej nie wybaczył.
   - A ty? Co wtedy zrobiłeś? - spytała Lily, głaszcząc Atalefa.
   - Nic. Żyłem dalej, podróżowałem, miałem mnóstwo ciekawych przygód. Nie nudziłem się. - Na twarzy Juana pojawił się uśmiech.
   - Nigdy nikogo nie zmieniłeś? - zapytała go Ianira. Pokręcił głową i zanurzył lekko dłoń w jej loki.
   - Nie. Choć raz mało brakowało. Pewnego dnia, mieszkałem wtedy w Portugalii, do moich drzwi zapukała kobieta. Stanęła na progu z torbami i oznajmiła, że da mi, co tylko będę chciał, ale mam ją zmienić w wampirzycę, bo musi być wiecznie młoda i piękna.
   - I tak po prostu to powiedziała? - zdziwiła się Ianira.
   - Owszem. Była uparta i gotowa na wszystko. - Pokręcił głową na to wspomnienie. - Z początku mnie rozbawiła, więc pozwoliłem jej u siebie zamieszkać, ale od razu zapowiedziałem, że nie mam zamiaru jej zmieniać. Próbowałem ją uświadomić, że życie wampira nie jest takie, jak to sobie wyobrażała, ale nic do niej nie docierało. Polubiłem ją, choć była denerwująca, czasem miałem ochotę ją ugryźć, ale przecież nie mogłem zabić kobiety, która miała takie ładne imię...
   - A jak miała na imię? - spytała Szoszannah. Wszystkie spojrzałyśmy na niego z ciekawością.
   - Juanita.
   Wybuchnęłyśmy śmiechem i długo nie mogłyśmy przestać się śmiać.
   - To co w końcu zrobiłeś? - spytałam, gdy udało mi się uspokoić.
   - Pewnego dnia powiedziała, że chciałaby mieć dzieci, a wtedy wyjaśniłem jej, że wampiry nie mogą.
   - I co, zrezygnowała? - dopytywała Ianira.
   - Skąd! Postanowiła, że najpierw zrobi sobie dziecko, a potem przejdzie przemianę w wampira. I wyjechała szukać kandydata, a ja w tym czasie ruszyłem dalej zwiedzać świat...
   - To dlatego, jak kiedyś byłem w Portugalii, usłyszałem takie powiedzonko: uciekać, jak Juan przed Juanitą – wtrącił Erik, który stanął na progu. Hiszpan spojrzał na niego urażony.
   - Od razu uciekać. Po prostu nie czekałem, aż urodzi dziecko i je wychowa. Zresztą, pewnie wyszła za mąż i została przykładną żoną i matką.
   - Nie wiem, możliwe. - Mój opiekun usiadł przy nas. Po chwili przyszli również Jahmes i Martin. Opowieść Juana dobiegła końca.

   Dni mijały nam szybko, noce jeszcze prędzej. Juan i Ianira rozmawiali ze sobą coraz więcej. Szczerze mówiąc nigdy nawet bym nie przypuszczała, że nasz uwodziciel był kiedyś sławnym wojownikiem. Juan, pogromca Maurów. Ale to nawet do niego pasowało.
   W ciągu następnych miesięcy spędzali razem mnóstwo czasu, choć wampirzyca na co drugie polowanie nadal chodziła z Jahmesem. Doszłam do przekonania, że Hiszpan i Francuzka będą razem. Cieszyłam się z tego, w końcu obydwoje zasłużyli na szczęście. Zawsze lubiłam Juana, kiedyś nawet byłam gotowa z nim uciec. A teraz w końcu mógł zakochać się z wzajemnością, bo przecież widziałam, że nie był jej obojętny.
   Został tylko Jahmes. Oczywiście nie miałam zamiaru bawić się w swatkę, lecz gdyby pojawiła się kolejna sympatyczna wampirzyca, której Egipcjanin nie traktowałby jedynie jak siostrę, bardzo bym się ucieszyła.
   Tymczasem jednak los chciał inaczej, bo zamiast wampirzycy, pojawił się wampir i to taki, którego w żaden sposób nie można było określić mianem sympatyczny.

   Pewnego wieczora usłyszałam kłótnię. Schodziłam właśnie ze schodów. Zatrzymałam się i zobaczyłam Ianirę, która patrzyła na Juana z oburzeniem. „Czy ci dwoje zawsze muszą się kłócić?”, pomyślałam. Wyraźnie się sobie podobali, nie mogli więc szczerze ze sobą porozmawiać? Znali się wtedy już kilka miesięcy.
   Ruszyłam w dół, ale zatrzymałam się w pół kroku, słysząc ich słowa. Najwyraźniej nie zdawali sobie sprawy z mojej obecności, ale i tak już zbyt wiele razy wchodziłam w niespodziewanych momentach, że pewnie nawet się nie zdziwią, gdy w końcu mnie spostrzegą.
   - Masz o sobie zbyt wysokie mniemanie! - prychnęła Ianira, podpierając się pod boki. Juan uśmiechnął się uroczo i uniósł brwi.
   - Mówię prawdę. Widzę, jak na ciebie działam, a ty ciągle protestujesz. Przyznaj się, mi amor. Jesteś mną oczarowana. Kiedy się uśmiecham, miękną ci kolana, lubisz być otoczona moimi silnymi ramionami – w tym momencie ją objął – marzysz o moich pocałunkach, a twoje ciało idealnie pasuje do mojego...
   - Co? - Ianira wyraźnie nie wiedziała, czy ma się roześmiać, czy zdenerwować, ale nie mogła powstrzymać parsknięcia. Mnie z trudem się to udawało, ale ciekawość co dalej powie zwyciężyła i jakimś cudem stłumiłam śmiech.
   - No widzisz, w dodatku zawsze umiem cię rozbawić. Jestem dla ciebie idealny, nad czym ty się jeszcze zastanawiasz, querida?
   - Jesteś bezczelny! - wybuchnęła wampirzyca. - Co ty sobie wyobrażasz?! Że przyznam ci rację i rzucę się w twoje ramiona?! - Odskoczyła od niego. - Mówiłam ci już, że nie mam zamiaru być jedną z twoich licznych kochanek...
   - Nie będziesz – przerwał jej Juan.
   - Czyżby? Założę się, że niejednej już to mówiłeś! Uważasz się za doskonałego uwodziciela i przystojnego wampira, a...
   - A nie jestem? - znowu jej przerwał. Otworzyła usta, żeby coś powiedzieć, ale zamknął je swoimi ustami. Byłam pewna, że go odepchnie i na nowo zacznie krzyczeć, ale objął ją i nie pozwolił na to. Kiedy zaczęli się całować – oboje, nie tylko on ją, tym razem nie miałam już wątpliwości – zaczęłam się po cichu wycofywać. Lepiej, żeby mnie nie widzieli, znów wyjdzie, że podsłuchuję i podglądam...
   W następnej chwili moje starania okazały się bezcelowe, bo drzwi wejściowe trzasnęły i stanął w nich obcy wampir.
   Oderwali się od siebie błyskawicznie. Ianira speszona, Juan zniecierpliwiony. Spojrzeli w stronę drzwi i wtedy oczy Ianiry pociemniały lekko, wbite w wampira, który pojawił się nagle naprzeciwko nich. Wysoki, smukły, prawdopodobnie Europejczyk. Jasne włosy związane miał w kucyk, a oczy nieokreślonego koloru – ni to zielony, ni brązowy – wyrażały dziwną niechęć i obojętność. Kiedy spojrzał na mnie, poczułam się, jakby zmroził mnie wzrokiem. Odwrócił się do rudowłosej wampirzycy i uśmiechnął się lekko.
   - Miło cię znów widzieć, Ianiro. Widzę, że dobrze ci się wiedzie.
   Wampirzyca cofnęła się i odruchowo chwyciła Juana za rękę. Hiszpan ukazał kły i wysunął się nieco do przodu.
   - Kim jesteś i czego chcesz? - warknął, choć widocznie zaczął się już domyślać. Ja zresztą też. Wystarczyło spojrzeć na minę Ianiry.
   - Siegfried – rzucił krótko. - I przyniosłem wiadomość od Proklesa do Juana. Domyślam się, że to ty jesteś Juan? - Zmierzył go wzrokiem.
   - Tak. Od kogo? I co to za wiadomość?
   Powoli zeszłam po schodach. Za sobą usłyszałam szelest i obok mnie stanął Martin, przyglądając się obcemu. Mój ukochany objął mnie ramieniem. Tymczasem blond wampir wpatrywał się w Ianirę, mimo że zwracał się do Juana.
   - Mówiłem, że od Proklesa. Kazał ci to przekazać. - Wyciągnął dłoń z listem. Hiszpan popatrzył na niego nieufnie, ale wziął kopertę.
   - A ty kto, posłaniec? - mruknął, nie spuszczając z niego wzroku.
   - Można to tak ująć. - Znów zerknął na Ianirę. - Ślicznie wyglądasz, wprost rozkwitłaś. Życie po śmierci ci służy. Jako człowiek wyglądałaś mizerniej.
   - A ty nic się nie zmieniłeś – syknęła wampirzyca, patrząc na niego z niechęcią.
   - Czy to on? - spytał ją Juan, żeby się upewnić.
   - Tak, to on mnie przemienił – odparła, odwracając wzrok.
   - I powinnaś być mi za to wdzięczna – rzucił niedbale Siegfried.
   - Ja jestem ci wdzięczny – odezwał się Juan. - I z tej wdzięczności cię nie zabiję, a jedynie wybiję ci kły za to, co zrobiłeś jej rodzinie. Potrzymaj – zwrócił się do Ianiry, wręczając jej list. W następnej chwili znalazł się przy jasnowłosym wampirze i uderzył go pięścią w twarz.