Rozdział II - Historia Ianiry

1.03.2012

   Przerwałam, słysząc, że Amy wróciła do domu. Zajrzała do nas na chwilę.
   - Jak tam randka z Fredem? - zapytałam ją.
   - W porządku – odparła krótko, ale córka zaczęła ciągnąć ją za język i w końcu opowiedziała wszystko. Słuchałam tego z zadowoleniem. Kochałam je obie i miałam nadzieję, że będą szczęśliwe.
   Po wyjściu mamy Karoliny dziewczyna popatrzyła na mnie oczekująco.
   - Przerwałaś w interesującym momencie. Ciekawa jestem reakcji Ianiry.
   - I wcale ci się nie dziwię – stwierdziłam z rozbawieniem, po czym wróciłam do opowieści.

   Ianira odsunęła się gwałtownie, przyciskając książkę do piersi i wpatrując się w Juana dużymi jasnoniebieskimi oczami. Zamrugała gwałtownie, po czym odwróciła się i... umknęła z pokoju.
   Hiszpan ruszył za nią, ale na drodze stanął mu Jahmes.
   - Daj jej spokój, mało narozrabiałeś?
   - Ja? - Zielonooki wampir popatrzył na niego ze zdumieniem.
   - Nie, Tales z Miletu. - Egipcjanin przewrócił oczami, odwrócił się i wyszedł z pokoju. Hiszpan wyglądał, jakby chciał pójść za nim, ale w końcu pokręcił głową, mruknął coś pod nosem i wyszedł innymi drzwiami.
   Westchnęłam, po czym poszłam za Ianirą i Jahmesem, a za mną pozostali. Wychodząc, spojrzałam na kwiaty. Białe róże. Czyżby to znaczyło, że to sprawka Juana, czy przypadek? Hm.
   Zerknęłam na Ianirę, która siedziała na swojej trumnie, wpatrując się w książkę.
   - Na pewno nie chcesz, żebym mu przyłożył? - mruknął Jahmes. Rudowłosa wampirzyca energicznie pokręciła głową.
   - Do jutra – bąknęła i weszła do swojej trumny. Poszliśmy w jej ślady.

   Stałam przy oknie i patrzyłam na powoli zachodzące słońce. Poczułam, jak Martin obejmuje mnie i przytula. Uśmiechnęłam się i pocałowałam go w policzek.
   Minął już miesiąc, odkąd tu przybyliśmy. Czas pędził szybko, jak to zwykle bywa u wampirów. Obserwowałam, co się dzieje wokół i musiałam przyznać, że było coraz ciekawiej.
   Erik i Lily znikali na całe noce. Mój opiekun w końcu dopełnił swojej przysięgi i spowodowało to w nim pewną zmianę. Z pozoru nieuchwytną, ale ja zauważyłam, że wyglądał, jakby w dużej mierze mu ulżyło. Nie dopytywałam się nigdy, jaki łowca zapłacił za to swoim życiem; pewnych rzeczy lepiej nie wiedzieć.
   Szoszannah wyglądała na szczęśliwą. Początkowo martwiła się, co z tego wszystkiego wyniknie, ale w końcu odetchnęła z ulgą. Erik kochał ją i ciągle jej to powtarzał, zresztą wystarczyło spojrzeć, jak na nią patrzy. Spędzali noce poza domem; zwiedzili chyba każdy zakątek Grecji.
   Ja i Martin też sporo zwiedzaliśmy. Polowaliśmy, kąpaliśmy się, biegaliśmy i robiliśmy wiele innych rzeczy. Choć w przeciwieństwie do Afryki, tutaj musieliśmy udawać cywilizowanych ludzi, czas nam mijał równie beztrosko. Żyliśmy z nocy na noc, ciesząc się swoim życiem.
   Juan, Jahmes i Ianira nadal trzymali się razem, a właściwie, to oni obaj trzymali się jej. Jahmes ogólnie spędzał dużo czasu ze wszystkimi, co chwila rzucając jakąś zabawną uwagę, Juan natomiast uparł się uwieść Ianirę. Wampirzyca zaś zaparła się, że mu na to nie pozwoli.
   - Co to znaczy querida? - spytała mnie pewnego dnia. Jako że lubiłam uczyć się języków i świetnie mi to szło, nie miałam problemów z tłumaczeniem.
   - Najdroższa albo kochana – odparłam. - A mi amor...
   - Tego się sama domyślam – przerwała mi rudowłosa. - Najdroższa? Kochana? Aha... A tak poza tym to już jestem absolutnie pewna, że to Juan zostawia mi te róże.
   Usiadłyśmy na ławeczce przed domem Hiszpana. Spojrzałam na Ianirę.
   - Przyznał się?
   - Nie, skąd. Ale wczoraj byłam z Jahmesem na polowaniu i powiedział, że gdyby miał siostrę, to powinna być właśnie taka, jak ja. - Uśmiechnęła się promiennie. - Czyli traktuje mnie jak siostrę.
   - To dobrze? - spytałam, zerkając na nią niepewnie.
   - Oczywiście, że tak. Też nie czuję do niego nic więcej, za to odpowiada mi jako brat – wyjaśniła.
   - A do Juana?
   Westchnęła i przeczesała dłonią włosy, starając się ujarzmić sterczące ciemnorude kosmyki.
   - Widzisz, to trochę bardziej... skomplikowane. Ja jestem tylko zwykłą dziewczyną, która przypadkiem stała się wampirzycą...
   - Przypadkiem? - zdziwiłam się. - A może opowiesz nam swoją historię? - zaproponowałam. Zerknęłam na Szoszannah, która wyszła z domu i przysiadła się do nas.
   - Czemu jesteście takie smutne? Coś się stało? - spytała.
   - Nie, tylko Ianira opowie nam swoją historię. Jeśli będzie na to gotowa – dodałam.
   - Jestem – odparła wampirzyca. - Ale może najpierw opowiecie mi o sobie? - zaproponowała. - Właściwie to wiem tylko to, czego sama się domyśliłam...
   - Oczywiście, że ci opowiemy – odparła Lily i w skrócie opowiedziała swoją historię, łącznie z naszymi przygodami w Afryce. Kiedy skończyła, przyszła kolej na mnie. Zaczęłam więc od samego początku, ale o Juanie nie mówiłam za wiele i wyjaśniłam, że już od dawna nie łączy nas nic poza przyjaźnią.
   - Czemu z nim wtedy nie uciekłaś? - zapytała, gdy opowiedziałam o jego propozycji.
   - Nie chciałam zostawić Amelii, poza tym... nie kochałam go tak, jak powinnam, był dla mnie bardziej przyjacielem...
   - Ale on cię kochał – mruknęła Ianira ponuro.
   - Chyba tak... ale mu przeszło i jesteśmy przyjaciółmi – dodałam.
   - Tęskniłaś za nim? Nie żałowałaś, że jednak postanowiłaś zostać? - dopytywała Ianira.
   - Czasami zastanawiałam się, jakby to było, gdybym z nim odeszła – przyznałam. - Ale dobrze się stało, bo wtedy nie poznałabym Martina... może w ogóle by go nie było na świecie?
   - A jaki on jest, kiedy się zakocha?
   Spojrzałam na nią w zamyśleniu.
   - Jaki jest? Hm. Jest uparty i wytrwały. Tak łatwo nie odpuszcza i myślę, że jakby zakochałby się w kimś z wzajemnością, to nie pozwoliły jej odejść. Może i sprawia wrażenie strasznego podrywacza, ale swojej ukochanej byłby wierny – zapewniłam ją.
   Wampirzyca skinęła głową.
   - Opowiesz nam teraz swoją historię? - zaproponowała Szoszannah.
   - Tak. Opowiadałam ją już Jahmesowi, wam też powiem.
   - Słuchamy – powiedziałam, opierając się wygodnie. Wcale mnie nie zdziwiło, że Ianira zwierzyła się Egipcjaninowi. Pamiętałam, jak ja sama opowiedziałam mu o sobie, kiedy byliśmy razem w ciasnym tunelu, niepewni o przyszłość.
   - Czyżby szykowała się jakaś ciekawa opowieść? - rzucił Juan, pojawiając się niespodziewanie i siadając obok Ianiry. Dziewczyna westchnęła, ale skinęła głową.
   - Nie wiem, czy ciekawa, to tylko historia mojego życia. - Wzruszyła ramionami. - Zacznę od tego, że na nazwisko mam d'Amour.
   - No proszę. Idealne nazwisko – skomentował Juan. Ianira przewróciła oczami i kontynuowała.
   - Urodziłam się w tysiąc trzysta siedemdziesiątym dziewiątym roku w Orleanie. Mama umarła przy narodzinach mojego braciszka, więc mając dwanaście lat, zostałam najstarszą kobietą w domu. Moja siostra Chantal miała wtedy siedem lat. Była śliczna. Włosy miała takie same jak ja, ale była okrąglejsza, taka mała pyza. Często się śmiała, potrafiła poprawić humor, a kiedy podrosła, pomagała mi we wszystkim. Braciszek, Charles, był takim małym bohaterem, wyobrażał sobie, że jest rycerzem walczącym ze smokami i różnymi potworami. Kiedyś na urodziny dostał drewniany miecz. Strasznie się cieszył. - Uśmiechnęła się lekko. -  Tata po śmierci mamy przeszedł załamanie, więc to ja się nimi opiekowałam.
   Mieszkaliśmy w domu bogatego szlachcica, w pokojach dla służby. Tata był tam zarządcą. Na szczęście nasz markiz po śmierci mamy pomógł nam się pozbierać. Kiedy w końcu tata wrócił do pracy, ja nadal zajmowałam się domem. Gdy skończyłam siedemnaście lat, zaczęłam mieć adoratorów, jednak póki co nie chciałam wychodzić za mąż. Po pierwsze, jeśli bym odeszła, kto zająłby się dziećmi? A po drugie, chciałam czegoś więcej niż nudnego męża u swego boku i gromadkę dzieci. Kochałam moje rodzeństwo i nigdy nie narzekałam, że muszę się nimi opiekować, ale nigdy też nie myślałam o własnym potomstwie.
   Na szczęście tata nie naciskał na małżeństwo. Za każdym razem, gdy jakiś kandydat przyszedł do niego, odsyłał go do mnie. „Jeśli Ianira cię zechce, nie mam nic przeciwko”, odpowiadał. A ja oczywiście odprawiałam ich z kwitkiem.
   - Czekałaś na kogoś wyjątkowego – stwierdził Juan. - Zresztą słusznie. Zasługujesz na kogoś takiego. - Położył rękę na oparciu ławki, tuż za Ianirą. Wampirzyca z trudem powstrzymała uśmiech i przewróciła oczami, po czym kontynuowała opowieść.
   - Pewnego dnia szlachcica odwiedził postawny mężczyzna. Miał jasne włosy i zimne oczy. Byłam wtedy w bibliotece – spędzałam tam każdą wolną chwilę. Oczywiście nasz pracodawca o tym wiedział, ale udawał, że niczego nie zauważa i nieoficjalnie pozwalał mi na zagłębianie się w świat książek. Czytać nauczył mnie tata, gdy byłam jeszcze mała, a ja uczyłam moją siostrę, potem brata.
   Kiedy usłyszałam, jak wchodzi mężczyzna, upuściłam książkę, a on popatrzył na mnie jak... jak na przekąskę. Nie lubiłam takich mężczyzn, którzy wlepiali we mnie wzrok i potem biegli do ojca z pytaniem, czy mogą mnie kupić na kilka nocy. Tata oczywiście stanowczo odmawiał i dodawał, że jestem porządną dziewczyną.
   Szlachcic, który wszedł z mężczyzną do biblioteki, kazał mi wyjść. Miałam nadzieję, że już nigdy nie spotkam tego człowieka, niestety – myliłam się. Wrócił tydzień później.
   Było to kilka miesięcy temu. Mężczyzna poszedł prosto do mego ojca. Właściciela nie było wtedy w domu, pojechał do panny, którą miał pojąć za żonę. Nigdy jej nie poznałam, ale miałam nadzieję, że jest miła, bo szlachcic był dobrym człowiekiem i nie zasłużył na złą żonę.
   Usłyszałam hałasy dobiegające z korytarza. Wyszłam i zerknęłam przez szparę w drzwiach. Odwrócił się i wciągnął powietrze, jakby na odległość poczuł mój zapach. Potem ruszył w moją stronę, ale ojciec zastąpił mu drogę. „Idź do siebie, Ianiro”, nakazał. Poszłam, ale wróciłam, gdy usłyszałam krzyk ojca.
   Ujrzałam tatę leżącego na podłodze. Był martwy. Kiedy mężczyzna ruszył w moją stronę, rzuciłam się do ucieczki. Wbiegłam do pokoju, ale dopadł mnie i przyciągnął do siebie. W tej chwili wpadł ośmioletni Charles i zawołał coś w rodzaju: „Zostaw moją siostrę, bo cię potnę na kawałki i rzucę psom na pożarcie!” Mężczyzna obejrzał się i parsknął śmiechem, po czym wyrwał mu drewniany miecz i złapał za gardło. Kiedy mój braciszek osunął się na ziemię, zaczęłam krzyczeć.

   Ianira przerwała opowieść, zaciskając usta. Zamrugała, powstrzymując łzy, a Juan objął ją i przytulił lekko, nic nie mówiąc. Po chwili wampirzyca odetchnęła lekko i wróciła do opowiadania.
   - Niepotrzebnie krzyczałam. Chantal usłyszała i przybiegła mi na pomoc. Kiedy mężczyzna odwrócił się do mnie i ukazał ostre kły, wpadła do pokoju i wbiła mu nóż w plecy.
   Wściekł się. Sięgnął do tyłu i wyciągnął nóż. Puścił mnie, odwrócił się do mojej siostry i warknął: „Myślisz, że można mnie zabić nożem, dziewczynko?” Po czym złapał ją za ramiona i rzucił przez cały pokój. Chantal uderzyła głową o podłogę. Pojawiła się krew. Krzyknęłam i ruszyłam w jej stronę, ale mnie złapał i nie pozwolił się ruszyć. Potem ugryzł w szyję. Poczułam ból i smak krwi w swoich ustach. Próbowałam ją wypluć, ale nie dałam rady. Chwilę później straciłam przytomność.
   Kiedy się ocknęłam, byłam już kimś innym. Moja rodzina nie żyła, a mnie przewieziono do Grecji. Miałam być podarunkiem dla Herona. Wampir, który mnie przemienił, był moim opiekunem przez jedną noc. Pamiętam, jak siedziałam skulona w kącie, a on tłumaczył mi wszystko. To, że słońce może mnie zabić, podobnie jak kołek w serce i ogień. Muszę żywić się ludzką krwią, inaczej oszaleję z głodu i umrę. Nienawidziłam go i bez przerwy mu to przekazywałam, ale jego to ani trochę nie ruszało. Był dostarczycielem, przemieniał w wampirzyce kobiety, które mu się spodobały, a potem rozsyłał władcom i dostawał mnóstwo pieniędzy, przez co prowadził dostatnie życie. Następnej nocy zerwał więź, zmieniając kogoś innego, a ja poczułam ulgę.
   Przetrzymywał mnie z innymi wampirzycami ponad dwa miesiące. W końcu dotarliśmy do Grecji i tam przyjął mnie Heron. Następnej nocy przywołał do swego łoża. Kiedy dowiedziałam się, co mnie czeka, uciekłam. Nikt się tego nie spodziewał, więc może by mi się udało, gdybym wiedziała, dokąd uciekać; gdybym miała plan. Złapali mnie, nim dotarłam do portu. Myślałam, że mnie ukarzą, ale tylko postraszyli i zamknęli w oddzielnej komnacie. Następnego dnia ponownie zaczęli mnie szykować do Herona. W drodze do jego komnat dopisało mi szczęście, bo zostawili mnie na chwilę samą, uciekłam wtedy przez otwarte okno.
   Tym razem dotarłam do portu, nawet wsiadłam na odpowiedni statek, ale strażnicy Herona przeszukali go i w końcu mnie znaleźli. To wtedy skazano mnie na chłostę. Gdyby nie wy, byłoby nieciekawie – zakończyła swoje opowiadanie Ianira.
   - Nikt więcej już cię nie skrzywdzi – obiecał Juan, przytulając ją do siebie. Nie zaprotestowała, tylko skinęła głową i podziękowała.
   - A może teraz ty opowiesz nam o sobie? - zaproponowała.
   - O właśnie, nie znamy jeszcze twojej historii – poparła ją Lily.
   Juan uśmiechnął się szeroko, wyprostował lekko i zaczął swoją opowieść.