Rozdział XXII - Czas zmian

16.01.2011

   Zatrzymałyśmy się przy wyjściu. Obeszłyśmy cały cmentarz naokoło i byłyśmy już przy bramie.
   - Wracamy? - zapytała Karolina. Skinęłam głową.
   Wyszłyśmy i ruszyłyśmy powoli w stronę domu.
   - A więc Martin przeżył, stał się wampirem i był w tobie zakochany?
   Uśmiechnęłam się.
   - Martin był mężczyzną, w którym się zakochałam. On także się we mnie zakochał. Ale tak naprawdę, nie znaliśmy się zbyt dobrze. Wiedzieliśmy o sobie tak niewiele.
   - Więc nadszedł czas, byście się poznali, tak?
   Pokiwałam głową.
   - Nadszedł czas zmian, Karolino. Kolejny rozdział w moim życiu. Zamknął się czas strachu i lęku, żałoby i smutku. Postanowiliśmy więc zacząć od nowa, w nowym miejscu i z nową tożsamością.
   - Postanowiliście wyjechać z Anglii? - zapytała Karolina, a ja ponownie skinęłam głową.

   Pierwsza noc Martina upłynęła szybko i ponuro. Kiedy wróciliśmy z pogrzebu, czekali na nas nowy wampirzy władca Anglii i jego królowa.
   Andy był teraz trochę inny. Miał na sobie czarny płaszcz obszyty złotym haftem i ciemnobrązowy strój, iście królewski. Towarzyszyła mu straż, dwa wampiry, które stały bez przerwy po jego bokach. W jego wzroku był niezwykły spokój i dostojność, ale coś jeszcze. Coś, co budziło respekt i chęć pokłonienia się z szacunkiem.
   Koło Andy'ego stała Kate. Ubrana była w czarną, obcisłą suknię lekko rozszerzaną u dołu, opiętą złotym pasem na biodrach, a na ramiona narzucony płaszcz podobnie jak u swojego lubego. Na głowie zaś umieszczoną miała małą, pozłacaną półkoronę wysadzaną diamentami. Na szyi kilka naszyjników ze szlachetnymi kamieniami, wszystko tak dopasowane, by nie wzbudzać przesytu. Do tego kolczyki ze szmaragdami. Wyglądała elegancko i bogato.
   Zatrzymaliśmy się gwałtownie. Staliśmy obok dworu Gallantów, mojego domu: po jednej stronie ja i Martin, wciąż trzymając się za ręce, a za nami Erik z Lily oraz Amelia z Arthurem. Staliśmy naprzeciwko nich. Po przedłużającej się chwili milczenia Andy odezwał się pierwszy.
   - Witajcie. Zacznę od tego, że jestem wam niezmiernie wdzięczny za pomoc. Nie musiałaś wracać po mnie do krypty – zwrócił się do mnie – a jednak to zrobiłaś. Choć niechętnie, jednak nam pomogliście. Ale... - tu zrobił krótką przerwę, uważnie się nam przyglądając, a na końcu zatrzymując się na mnie – muszę wiedzieć, jakie są wasze dalsze plany. Jesteś niebezpieczną przeciwniczką, choć jeszcze nie zdajesz sobie z tego sprawy. - Wpatrywał się we mnie intensywnie. - Masz w sobie potęgę... prawie tak wielką, jak moja. Mówiłaś, że nie pragniesz władzy i ja ci wierzę. Jeśli jednak odkryjesz swój potencjał... - Zamilkł, czekając, co odpowiem.
   - Nie no, to już bezczelność! - zawołała nagle Amelia, robiąc krok do przodu. - Przez was zginęła nasza służba i matka Martina, a ty teraz przychodzisz i sugerujesz, że jesteśmy niebezpieczni i najlepiej, to się nas pozbyć? - Jej błękitne oczy ciskały gniewne iskry. Arthur złapał ją za rękę i spojrzał na nią ostrzegawczo.
   - Bez obaw, nie chcemy się was pozbywać – odezwała się Katherine. - I to nie wy jesteście groźni, tylko ona. - Wskazała na mnie. - Andy jak zwykle wszystko pokręcił. - Westchnęła głośno. - Chodzi o to, że Oliver lekceważył Andy'ego, bo uważał, że nic mu nie grozi z jego strony. Pomylił się. Nie chcemy więc powtarzać błędów tego drania.
   - Co więc chcecie zrobić? - spytałam wprost.
   - Poznać twoje dalsze plany, to wszystko – odparł Andy. Wiedziałam, że nie mówi całej prawdy. Czy ja naprawdę byłam aż taka groźna?
   Roześmiałam się.
   - Nie planuję zabrać ci władzy, Andy. Planuję... wyjechać.
   Ta myśl przyszła nagle i zrozumiałam, że przesłał mi ją Erik. Zdałam też sobie sprawę, że zgadza się to również z moimi zamiarami. Chciałam wyjechać. Miałam już dość Anglii i tego, co mnie tu spotkało.
   - O, naprawdę? - Władca popatrzył na mnie zadowolonym wzrokiem. - To dobry pomysł. Oczywiście, my was nie wyganiamy. Wręcz przeciwnie; będziecie mogli odwiedzać Anglię tak często, jak zechcecie.
   - Ach, dziękujemy za pozwolenie – mruknęła Szoszannah ironicznie.
   - A dokąd się udajecie? - spytała Kate z uśmiechem. Wyglądała, jakby poczuła ogromną ulgę.
   - Jeszcze nie wiemy – odparł za mnie Erik. - Może pozwiedzamy trochę świat?
   - Nie musicie się śpieszyć. Nadchodzi zima. Możecie wyjechać na wiosnę. - Andy uśmiechnął się niemal przyjaźnie.
   - Zbytek łaskawości – mruknęła znowu Lily.
   - No, cóż, skoro już wszystko ustalone... - Kate spojrzała pytająco na wampira u jej boku.
   - Jeszcze jedno. - Martin podszedł powoli, acz stanowczo do Andy'ego. Poczułam niepokój. Lily zrobiła duże oczy i zmarszczyła brwi. - Okłamałeś mnie. Wmówiłeś mi, że mam do spełnienia zadanie, że mam zabić potężnego wampira. Przez ciebie stałem się tym, kim jestem. Wykorzystałeś nas do własnych celów. Ale to jeszcze nic. Przez ciebie zginęła moja matka. - Stanął tuż przed nim, zacisnął usta w gniewie i z całej siły uderzył Andy'ego w twarz.
   Strażnicy zareagowali natychmiast. Złapali Martina jednocześnie, a ja i Lily zrobiłyśmy krok w ich stronę, lecz Kate skinęła swoim ludziom, by go puścili.
   - Zostawcie. Należało mu się. Mnie zresztą też, ale na szczęście nasz szlachetny rycerz nie bije kobiet. - Zmrużyła oczy i wyszczerzyła kły w ironicznym uśmiechu.
   Andy odwrócił się, trzymając dłoń na policzku. W jego oczach żarzył się gniew pomieszany ze zdziwieniem. Dopadł Martina, złapał za kołnierz i cisnął nim o ścianę budynku. Zanim zdążył zrobić coś więcej, ja, Amelia, Arthur, Erik i Lily staliśmy już między nimi.
   Kate podeszła do Andy'ego i szarpnęła go za ramię. Wampir spojrzał na swoją ukochaną i przez chwilę wymieniali się spojrzeniami.
   - Masz tupet, młodziku – powiedział w końcu, patrząc na Martina, który zdążył już się podnieść i stanąć obok nas. - Mógłbym cię zmieść jednym ruchem ręki! - Spojrzał gniewnie na Katherine, która chichotała z rozbawieniem. - A ty oducz się wreszcie tak mrużyć oczy, bo wyglądasz jak Oliver!
   - Ty za to w ogóle go nie przypominasz. Same żebra i brak mięśni! - odgryzła się Kate.
   - Wredna żmija!
   - Głupi osioł!
   - Osły są uparte, a nie głupie, idiotko.
   - To ty jesteś gorszy; nie dość, że uparty to jeszcze i głupi.
   Zrobił w krok w jej stronę i pomyślałam, że zaraz ją uderzy.
   - Już ja cię dzisiaj nauczę pokory, mała rozpustnico. - Objął ją w pasie, przyciągnął do siebie i pocałował namiętnie. Ku zdumieniu wszystkich, wampirzyca wsunęła ręce w jego włosy i zachłannie oddała pocałunek.
   - Tak, jasne, rozbierzcie się tutaj, nie krępujcie się – powiedziała głośno Amelia. Andy i Kate oderwali się od siebie jednocześnie i wybuchli śmiechem.
   - Oni tak zawsze? - zapytała mnie Lily.
   - Odkąd ich poznałam – odrzekłam z uśmiechem. Pomimo złości i gniewu na nich, na widok ich uczucia – dziwnie okazywanego co prawda, ale przecież głębokiego i długotrwałego – ginęła gdzieś moja cała niechęć.
   - No, to my już się będziemy zbierali – mruknęła Kate, poprawiając włosy. - Jak będziecie wyjeżdżać, liczę na to, że się z nami pożegnacie.
   Odpowiedziała im cisza. Andy wzruszył ramionami i na koniec spojrzał na Martina. Z jego oczu posypały się iskry.
   - A tobie tym razem wybaczę, ale przy kolejnym takim wybryku skończysz z kołkiem w piersi. - Odwrócił się, złapał Kate za rękę i pobiegli jednocześnie, a za nimi strażnicy, znikając nam z oczu.
   - Oszalałeś? - Szoszannah złapała Martina za ramię. - Mógł cię zabić!
   - Poniosło mnie – przyznał Martin. Jego opiekunka westchnęła, kręcąc głową.
   - Przestraszyłeś mnie. Nie rób tego więcej.
   Czułam ulgę, że tylko tak się to skończyło. Wybaczyć taką zniewagę? Spoliczkowanie? W końcu był władcą. Musiał być widocznie w naprawdę dobrym humorze. A Martinowi pewnie wydawało się, że będąc wampirem, nic mu nie grozi. Zupełnie nie znał jeszcze życia...
   Kilka minut później siedzieliśmy przy stole, naradzając się, dokąd mamy wyjechać.
   - A więc wyjeżdżamy? - zapytał Martin, a oczy mu błyszczały. Zauważyłam, że gdy jest czymś podekscytowany, jego brązowe oczy lśnią niesamowitym blaskiem.
   - Wyjeżdżam ja i Erik. - Spojrzałam na opiekuna, który skinął głową twierdząco. - I tak już mamy tyle lat, że niedługo przyjdzie nam umierać, inaczej wzbudzimy podejrzenia. A wy, ponieważ nie możecie się rozstać – wasza więź opiekunki i podopiecznego na to nie pozwala – musicie zdecydować: wyjeżdżacie czy zostajecie?
   Szoszannah spojrzała na Martina i przez chwilę patrzyli na siebie w milczeniu, po czym Lily skinęła głową z uśmiechem.
   - Jedziemy z wami – powiedział zdecydowanie Martin. Spojrzeliśmy na Amelię i Arthura.
   - Mamy dzieci – mruknęła hrabina.
   - I zostaniemy, dopóki ich nie wychowamy – uzupełnił jej mąż.
   - No, tak. - Westchnęłam. - To zrozumiałe. W takim razie będziemy musieli was opuścić.
   - Ale wyjedziecie dopiero na wiosnę? - spytał Arthur.
   Spojrzałam na Erika.
   - Tak, na wiosnę – rzekł, uśmiechając się.
   - To postanowione – zakończyła Lily, zerkając na Martina. - Na wiosnę wyjeżdżamy.
   - No dobrze, a dokąd? - zapytałam. Odpowiedziała mi cisza. Pierwszy przerwał ją Erik.
   - Może do Azji? Szoszannah mogłaby odwiedzić rodzinne strony, pokazać nam Izrael...
   - Azja? To świetny pomysł. - Oparłam się wygodniej i spojrzałam na Lily. - Tęsknisz czasem na rodziną?
   - Tęsknię za moją kuzynką, Ruth. Byłyśmy przyjaciółkami. Chciałabym ją znowu zobaczyć.
   - A którędy tam pojedziemy? - zapytał Martin.
   - Zaraz to ustalimy. - Erik udał się do pokoju i przyniósł dużą mapę. Sądząc po dokładności, portugalską. Rozłożył ją na stole. Wstaliśmy i skupiliśmy się wokół niego, przyglądając się rozłożonej mapie. - Popłyniemy przez ocean do... Hiszpanii? Tak będzie najrozsądniej. Potem przez Hiszpanię lądem. - Wskazał palcem na Hiszpanię i przesunął w dół. - Potem przez morze prosto do Izraela. Chyba, że zahaczymy po drodze o Afrykę?
   - Możemy tak zrobić – stwierdziłam.
   - Jedziemy więc do Izraela – podsumował Martin, a Szoszannah uśmiechnęła się promiennie.

   Jesień minęła spokojnie. Nadeszła zima. Sytuacja polityczna na przełomie tysiąc trzysta sześćdziesiątego pierwszego i drugiego roku była unormowana; zawarty rok wcześniej układ pokojowy miał przetrwać jeszcze ponad siedem lat. Na razie wszystko powoli wracało do normy, choć każdy wiedział, że wojna, nazwana później stuletnią, jeszcze się nie skończyła.
   Rose zaręczyła się na początku zimy, ale z powodu żałoby jej narzeczonego musieli odłożyć wesele do przyszłego roku. Paul miał wiele kobiet, lecz żadnej nie traktował poważnie. Twierdził, że ma jeszcze czas. A Vici... no właśnie.
   Victoria pewnego zimowego wieczora poprosiła mnie o rozmowę i oznajmiła, że chce zostać wampirem.
   - Co takiego? - popatrzyłam na nią sceptycznie.
   - Czuję, że to jest moim przeznaczeniem. Nie wiem, skąd to wiem, ale wiem.
   Westchnęłam.
   - Victorio, jesteś jeszcze młoda...
   - Jak będę stara, to będzie już za późno. Co mam zrobić? Muszę znaleźć kogoś, kto mnie przemieni. Czuję, że mam do tego powołanie...
   - Jeśli spotkasz wampira, który powie ci, że czuje twój zapach i będziesz jego podopieczną, to wtedy możesz mówić o powołaniu. Nie wcześniej. - Patrzyłam na nią stanowczo.
   Długo jeszcze rozmawiałyśmy. Obiecałam jej, że nikomu o tym nie powiem, a ona, że nie będzie szukać wampira, który ją przemieni. Bałam się jednak, że może zdecydować się na bardziej radykalny krok. Problem w tym, że nie byłam w stanie nic zrobić, by temu zapobiec. Nawet gdyby Amelia i Arthur dowiedzieli się o tych planach, nie zdołaliby jej powstrzymać, jeśli naprawdę postanowiłaby stać się wampirem.

   Zima minęła błyskawicznie. Zaczęliśmy planować nasz wyjazd. Czekała nas długa podróż statkiem. Kiedy w końcu nadeszła wiosna i statki pływały już po morzu, ustaliliśmy termin rejsu do Hiszpanii. W miarę jak się zbliżał, czułam dziwną rozterkę w sercu. Z jednej strony miałam ochotę zrezygnować i zostać, a z drugiej coś pchało mnie do przodu. W nieznane, ku przygodzie.
   Szoszannah cieszyła się bardzo, czemu się zresztą nikt nie dziwił. Martin podobnie, widać było po nim chęć zwiedzenia świata oraz rodzinnych stron swojej opiekunki. Erik natomiast czuł ulgę. Był typem mężczyzny, który nie może zagrzać nigdzie miejsca na dłużej.
   Co do reszty rodziny, im bliżej wyjazdu, tym bardziej byli ponurzy. Amelia nawet chciała coś kombinować, żebyśmy nie musieli wyjeżdżać, ale powstrzymałam ją. To był konieczny etap w moim życiu.
   W końcu nadszedł ten dzień, a właściwie noc. Noc wypłynięcia w podróż, która ponownie odmieniła moje życie.