Rozdział XXI - Deszcz na twarzy

9.01.2011

   - Nie, proszę cię, nie mów tylko, że Martin umarł! I znowu pogrążyłaś się w rozpaczy! - Karolina zacisnęła dłonie w pięści.
   - No, nie było aż tak dramatycznie. - Uśmiechnęłam się rozbawiona. - Choć przyznam się, że przez chwilę ogarnął mnie strach. Kiedy serce Martina przestało bić... - Wstałam z nagrobka. - Przejdziemy się?
   - Po cmentarzu? - Dziewczyna uśmiechnęła się. - Lubię spacerować po cmentarzu. Mają one w sobie coś... tajemniczego. - Spojrzała jeszcze na grób ojca, po czym ruszyła przed siebie, a ja podążyłam za nią, kontynuując historię mojego życia.

   Martin nie oddychał. Dotknęłam jego policzka. Był chłodny. Poczułam pod powiekami krwawe łzy, które powoli potoczyły się po mych policzkach.
   - Nie! - Amelia uklękła przy bracie i wzięła go za rękę. - Proszę, nie umieraj. Martinie, proszę cię! - Panika w jej głosie była równa tej, którą ja czułam. Nad nami stanęli Erik i Arthur, przyglądając się w milczeniu.
   Jednak Szoszannah się nie poddawała. Uparcie przyciskała rękę do ust chłopaka. Wtem Martin zacisnął zęby i zaczął pić.
   - Działa – szepnęła Lily.
   Patrzyłam z nadzieją, jak mój ukochany pije wampirzą krew. Przyssał się do ręki Szoszannah, aż wampirzyca zaczęła słabnąć.
   - Wystarczy – powiedziałam, patrząc na Lily ostrzegawczo. Wyrwała rękę, a on otworzył oczy. Zamrugał gwałtownie, po czym spojrzał na Amelię trzymającą go za rękę. Delikatnie ją wyswobodził i dotknął swojej piersi.
   - Przebił mnie mieczem – szepnął. - Umierałem... Czemu więc żyję, a ból... znika?
   Powoli wyciągnęłam dłoń i przyłożyłam do jego policzka, patrząc w piękne, brązowe oczy.
   - Umierałeś. Nie mieliśmy wyboru. Zmieniliśmy cię.
   Sięgnął po moją dłoń i uścisnął ją niepewnie. Uśmiechnął się z niedowierzaniem.
   - Będę wampirem?
   - Tak, Martinie. Wszystkiego cię nauczymy. Szoszannah została twoją opiekunką. - Zerknęłam na szarooką wampirzycę, która uśmiechnęła się szeroko do swojego podopiecznego.
   - Mam nadzieję, że się nie gniewasz, Martinie? - zapytała.
   - Ja... sam już nie wiem, co myśleć. - Podpierając się rękami, podniósł się do pozycji siedzącej i rozejrzał dookoła. - A... Oliver?
   - Nie żyje – odparł krótko Erik, kucając przy nas.
   - Zabił go Andy – wyjaśniła Amelia. Klęczała i patrzyła na brata z radością. Za nią stał Arthur.
   - A ty jesteś teraz jednym z nas – dodał.
   - Andy zabił Olivera? Przecież to ja miałem go zabić.
   - Okłamali nas. - Uśmiechnęłam się smutno. - To wszystko było jedno, wielkie kłamstwo. Ale już po wszystkim, Martinie. Już po wszystkim.
   - Zbliża się świt. - Erik wstał i spojrzał w niebo. Martin podążył za jego wzrokiem i nagle stracił przytomność.
   - Jego ciało potrzebuje czasu – wyjaśniła Lily. - Trzeba je zanieść do domu.
   Arthur bez słowa wziął szwagra na ręce i wniósł do środka. Spojrzałam na wampiry, które nagle zaczęły rozbiegać się na różne strony. Mój wzrok padł na nowego, wampirzego władcę Anglii i jego królową, Kate. Patrzyła na mnie, a kiedy nasze spojrzenia się skrzyżowały, uśmiechnęła się. Zło w jej oczach skryło się za nutką zadowolenia, która błyszczała w jej wzroku.
   - Spotkamy się o zmierzchu. Jesteśmy wam winni podziękowania – rzekła.
   - Jesteście nam winni o wiele więcej – powiedziała ostro Amelia. - Przez was zginęło tylu ludzi. Kiedy Oliver tu wpadł ze swoimi wampirami, zaczęli zabijać służbę. Pili ich krew, zginął Jack i... i Lidia... - Hrabina wyglądała, jakby miała się rozpłakać. - Martin krzyczał do Sophii „mamo”, dlatego ten drań kazał zachować ją żywą. Ale ona w końcu także zginęła... O to mu właśnie chodziło. Skupić wszystkich w jednym miejscu i zabić.
   - To tylko ludzie. - Andy wzruszył ramionami. - A poza tym służba. - Zanim zdążyłyśmy cokolwiek odpowiedzieć, wskazał na niebo. - Jutro dokończymy rozmowę. - Po czym odwrócił się i bezczelnie uciekł, a za nim pobiegła Kate.
   Zaczął padać deszcz. Błyszczące krople spadały na ziemię z głośnym pluskiem. Rozejrzałam się wokół i stwierdziłam, że zostaliśmy tylko ja, Amelia, Lily i Erik. Arthur zniknął we wnętrzu domu z Martinem.
   - To była długa noc – stwierdziła Amelia, wzdychając. - Chyba pora na odpoczynek.
   Zerknęłam na mojego opiekuna. Stał w ulewie i patrzył na Lily, która wyglądała ładnie nawet w mokrych włosach. Erik uśmiechnął się i założył jej ciemny kosmyk za ucho.
   - Szoszannah, masz deszcz na twarzy – powiedział cicho, delikatnie muskając jej mokry policzek. Wampirzyca drgnęła i obdarowała go promiennym uśmiechem. Pochylił się i delikatnie dotknął ustami jej ust.
   - Chyba nie powinniśmy im przeszkadzać – szepnęła mi Amelia. Spojrzałam na nią zdziwiona. Deszcz spływał jej po twarzy. Cieszyłam się, że nie musiałam robić makijażu, bo pewnie wyglądałabym żałośnie.
   - Myślałam, że jej nie lubisz.
   - Ja? Lily? Wcale nie. No, może wcześniej, bo byłam trochę zazdrosna.
   - O Arthura? - Patrzyłam na nią z rozbawieniem.
   - Nie, skąd. O Erika. Kiedyś o nim marzyłam, ale wiedziałam, że nigdy nie będzie mój. A tu przychodzi taka wampirzyca i znienacka kradnie mu serce... - Westchnęła. - Ale myliłam się. Lily nie jest zwykłą wampirzycą. Jest trochę podobna do Erika. Pije ludzką krew, lecz ma w sobie mnóstwo dobra i życzliwości.
   - Co takiego zaszło między wami, kiedy byliśmy w pałacu Olivera? Jakaś poważna rozmowa?
   Amelia uśmiechnęła się tylko i ruszyła w stronę domu.
   - Jutro ci wszystko opowiem. A teraz chodźmy.
   Rozpadało się na dobre. Spojrzałam na mojego opiekuna, który przestał już się całować z Szoszannah i trzymał ją teraz za rękę. Poczekali, aż do nich dołączymy i wszyscy razem wbiegliśmy do środka, przeskakując otaczające nas kałuże.
   Wewnątrz ujrzałam trupy i poczułam zapach krwi i śmierci.
   - Wszystko dobrze, Amando? - Erik popatrzył na mnie z troską.
   - Tak, chodźmy, bo za minutę wzejdzie słońce. - Szybko ominęłam ciała, z bólem dostrzegając znajome twarze.
   Chwilę później już byłam w swojej sypialni i zdejmowałam przemoczone ubranie, a gdy księżyc skrył się za horyzontem, ustępując miejsca słońcu, leżałam już w trumnie, gotowa zapaść w letarg po tej długiej i ciężkiej nocy. Ostatnie, co pamiętałam, było chlubotanie deszczu za oknem, będące swego rodzaju podsumowaniem wydarzeń, które rozpoczęły się nie tyle z narodzinami Martina, lecz już wcześniej, w momencie, gdy poznałam Katherine i Andy'ego.

   Kiedy się obudziłam, ubrałam, uczesałam i zeszłam na dół, po trupach nie było śladu. To Paul, Rose i Victoria przyjechali o świcie i posłali po grabarza oraz przywieźli swoją służbę; teraz wszystkie ciała leżały umyte i ubrane w trumnach. Zastanawiałam się, jak wytłumaczymy władzy tyle trupów, aczkolwiek byłam pewna, że Erik się tym zajmie odpowiednio. Kiedy zeszłam, Rose rzuciła mi się na szyję.
   - Tak się cieszę, że nic wam nie jest! Niewiele spaliśmy. Chcieliśmy w nocy do was jechać, ale Paul nie pozwolił. - Zrobiła naburmuszoną minę.
   - Dziękuję, Paul – powiedziałam z uśmiechem. - Gdybyście tutaj przyjechali...
   - To by było po nas – dokończył wicehrabia poważnie. - Martin nam wszystko opowiedział.
   Weszłam do salonu i dostrzegłam Vici z Martinem. Na mój widok przerwali rozmowę.
   - Dzień dobry, Amando – przywitała się Victoria. Martin spojrzał na mnie w zamyśleniu.
   - Witajcie. Nikt  jeszcze nie wstał?
   - Wstali Lily, Erik i Arthur – odparła Rose.
   - Znowu jestem prawie ostatnia – westchnęłam. Paul roześmiał się tylko.
   Z pokoju wyszedł Erik i Szoszannah. Trzymali się za ręce. Szare oczy wampirzycy błyszczały.
   - To co się tutaj przydarzyło, kiedy my byliśmy w pałacu Olivera? - zapytałam Lily.
   - Może ja wam opowiem. - Po schodach zeszła Amelia. - A potem wy opowiecie, co was spotkało.
   Z drugiego pokoju wyszedł Arthur. Byliśmy w komplecie. Zerknęłam na Martina; nasze spojrzenia się spotkały.
   - Jak się czujesz? - zapytałam nieśmiało. Bałam się, że mnie odrzuci, odwróci się, nie będzie chciał mnie znać. A ja wciąż go kochałam...
   - Szczerze mówiąc, to nie mam pojęcia. W ogóle się nie czuję.
   Zerknęłam na Erika i wybuchliśmy śmiechem.
   - To samo powiedziała Amanda, kiedy ją zmieniłem – wyjaśnił Erik. Usiadł na kanapie, obok niego Lily, kolejno zaś Amelia z Arthurem. Po jego prawej stronie siedział Martin i trójka dzieci Cravenów w fotelach. Ja zajęłam miejsce między Rose i Erikiem. Tak utworzyliśmy kółko.
   - To rozpoczniesz opowieść, kochanie? - powiedział hrabia do swojej żony.
   - Może ja zacznę – wtrącił Martin. - W końcu to przeze mnie zginęła cała służba i moja matka – dodał gorzko.
   - To nie przez ciebie – zaoponowałam jednocześnie z Amelią i Szoszannah.
   - Przez moją głupotę – mruknął Martin. W jego oczach ujrzałam przeraźliwy ból i poczucie winy. - Gdybym tu nie przyjechał... gdybym nie jeździł bez sensu po mieście... gdybym nie posłuchał tej zdradzieckiej Kate i Andy'ego...
   - Gdybym powiedziała ci prawdę – przerwałam mu.
   - Co się stało, to się nie odstanie. Dość tych wyrzutów – powiedziała stanowczo Amelia. - Opowiadaj, braciszku.
   Martin westchnął tylko i uśmiechnął się smutno.
   - Kiedy poznałem prawdę, błąkałem się po mieście bez celu. Musiałem wszystko przemyśleć, uspokoić się. Ale nie przewidziałem, że schwytają mnie słudzy tego całego Olivera. Związali i zamknęli w klatce, a o zmroku odbili mnie Andy i Katherine. Poprosili o pomoc, a ja czułem się winny w zamian za ratunek, więc dwie godziny przed północą, razem z armią wampirów, którzy chcieli obalić władzę Olivera, zakradliśmy się do pałacu, lecz wpadliśmy w pułapkę. Okazało się, że Kate o wszystkim wiedziała.
   Najpierw Oliver kazał mnie pobić i wtrącić do celi, mówiąc, że potem się mną zajmie i poszedł zamknąć Andy'ego w trumnie. A później przyszła po mnie Amanda – zakończył swoją opowieść. - Dalszy ciąg już znacie.
   - Dobrze, że ten drań już nie żyje – mruknął Arthur. Spojrzałam na Erika i Lily. Wciąż trzymali się za ręce.
   - W takim razie ja podejmuję historię. Zacznę od momentu, gdy wyruszyliście po Martina – rzekła Amelia, ściskając rękę męża. - Bałam się o was bardzo i cały czas relacjonowałam Sophii, co się dzieje. Kiedy przyjechał do nas powóz z Lily i Martinem, odetchnęłam z ulgą. Potem jednak... Usłyszeliśmy hałas. Okazało się, że otoczyły nas wampiry. Oliver stanął przed domem w tym swoim czarnym płaszczu i zaczął nam grozić. Kazał wydać Martina, inaczej nas zabije. I wtedy Lily odpowiedziała mu, że jeśli myśli, że tak zrobimy, to znaczy, że mierzy innych własną miarą. - Spojrzała z uśmiechem na wspomnianą wampirzycę. - I że będziemy walczyć do ostatniej kropli krwi. Wtedy zaatakowali. - Westchnęła. - Próbowaliśmy z nimi walczyć, ale nie mieliśmy szans. Wdarli się tutaj i rzucili się na służbę. - Głos Amelii lekko się załamał. Słuchaliśmy jej w ciszy. - Jack skoczył w obronie Sophii, ale go rozszarpali... Lidia... - Zamilkła na chwilę, jakby przed oczami wciąż miała widok rozrywanych ciał. Westchnęłam. Amelia nigdy nie zabiła człowieka. Dlatego musiało to być dla niej straszliwym przeżyciem. - Martin starał się ochronić Sophię... Lily walczyła dzielnie, zabiła nawet dwóch drani... Ale złapali nas i wywlekli w chwili, gdy wy przybyliście. Resztę już znacie.
   Zapadła cisza, którą przerwała Vici.
   - Kiedy tu przyjechaliśmy o świcie, myślałam, że trafiliśmy do jakiejś trupiarni. Baliśmy się o was, ale znaleźliśmy kartkę od taty, że żyjecie.
   Spojrzałam z podziwem na Arthura, że po takiej nocy pomyślał o zostawieniu wiadomości swoim dzieciom. W zasadzie to nie było może aż takie dziwne; w końcu był ojcem, więc jak mógłby o nich zapomnieć?

   Tej nocy pochowaliśmy zamordowanych. Stałam i patrzyłam, jak zamykają trumny, wkładają je do grobu i przysypują ziemią. Amelia trzymała przy twarzy chusteczkę, zasłaniając twarz, pokrytą krwią od płaczu. Za nią stał Arthur, lekko ją do siebie przytulając. Lily stała obok Erika, ja po drugiej stronie.
   Martin podszedł do trumny Sophii i długo na nią patrzył. Spojrzałam niepewnie na mojego opiekuna, który lekko skinął mi głową.
   Powoli zbliżyłam się do syna Sophii i Chrisa. Zlustrowałam wzrokiem jego szczupłą sylwetkę. Godzinę wcześniej nastąpiła zmiana. Wciąż miałam w uszach jego krzyk, jakby rozdzierano go na tysiąc kawałków. A potem po prostu wstał i zamilkł. Ominęło go to, co najlepsze w przemianie: radość z nowych doznań. Wprawdzie Szoszannah rzetelnie mu wyjaśniła, co się zmieni, ale jak mógłby się cieszyć, kiedy dzień wcześniej zginęła jego matka? Dopiero co się dowiedział, że kobieta, którą uważał za swoją nianię, która zawsze była dla niego jak matka, urodziła go; a chwilę potem ją stracił.
   Spojrzał na mnie raptownie. Przez chwilę nasze oczy się spotkały, ale on odwrócił głowę. Usłyszałam, jak podchodzi do mnie Szoszannah i szepcze:
   - Cierpi. Bardzo. Potrzebuje cię. Chce, żebyś podeszła, a jednocześnie się tego obawia. Bądź wyrozumiała i współczująca.
   Położyłam dłoń na jej ramieniu, patrząc przed siebie w zamyśleniu.
   - Dziękuję, Lily.
   Zrobiłam krok w stronę Martina, który nie patrzył na mnie.
   - Martinie, czy ja... mogę ci jakoś pomóc?
   Odwrócił głowę w moją stronę. Jego przystojna twarz pełna była smutku, a brązowe oczy błyszczały ciemnym blaskiem.
   - Nie możesz. - Pochylił głowę, ale nagle wyprostował się i popatrzył prosto na mnie, jakby podjął jakąś decyzję. - A właściwie to możesz. - Wyciągnął rękę, którą z radością ujęłam.
   Stałam tak przez godzinę, trzymając go za rękę, czując pod palcami chłodną skórę i słysząc zwolnione bicie jego serca. Odżyło we mnie coś, czego już dawno nie czułam, co myślałam, że utraciłam.
   Odżyła we mnie nadzieja.
   Nadzieja na miłość.