Rozdział XVIII - Nieoczekiwana wizyta

3.08.2010

   - Wrócił – pisnęła zachwycona Karolina.
   - Owszem, i wcale nie za sto lat, jak zapowiedział. Cóż, cierpliwością to on nie grzeszył, aczkolwiek życie ciągle kazało mu czekać… - Zamyśliłam się i spojrzałam w okno. – Może wyjdziemy na zewnątrz? Jest ciepły wieczór.
   - Czemu nie – zgodziła się dziewczyna.
   Wyszłyśmy na ganek, gdzie usiadłyśmy na miękkich krzesełkach i wróciłam do opowiadania.

   Pośpiesznie zbiegłam ze schodów w wampirzym tempie i rzuciłam się w stronę Juana z prędkością światła. Zatrzymałam się tuż przed nim i zawahałam się. Miałam ochotę rzucić mu się na szyję, ale nie byłam pewna, czy powinnam. Spojrzałam pytająco w jego oczy, a wtedy Juan, niewiele myśląc, złapał mnie w pół, uniósł do góry i obrócił się ze mną w ramionach.
   - Witaj, piękna – powiedział wesoło.
   Objęłam go za szyję i przytuliłam.
   - Tęskniłam – wyznałam mu spontanicznie.
   - Ja też, ma się rozumieć. Najbardziej brakowało mi blasku  twych cymofanowych oczu. – Postawił mnie na ziemi i przyglądał mi się z zachwytem. – Jak to możliwe, że jesteś jeszcze piękniejsza, niż w dniu, gdy cię po raz ostatni widziałem?
   - Czyżby? A ty nic się nie zmieniłeś. – Przechyliłam głowę na bok, przyglądając mu się z uśmiechem. – Och, Juan… - szepnęłam, czując, jak moje serce wiruje z radości. Przypomniały mi się czasy, gdy do mnie przychodził… gdy się kłóciliśmy, rywalizował z Edmundem… Przytuliłam się do jego silnego ciała, głowę kładąc na ramieniu.
   - Jakbym wiedział, że tak mnie powitasz, wróciłbym o wiele wcześniej – powiedział wampir z rozbawieniem. Nagle spojrzał na Amelię. Odsunęłam się od niego; zauważyłam zaniepokojenie w jego oczach.
   - Bez obaw, to moja pasierbica, lady Amelia Gallant. Wie o wszystkim – uspokoiłam go.
   - Wyrazy szacunku dla pięknej hrabianki. – Pokłonił się szarmancko, a dziewczyna dygnęła.
   - Jesteś wampir Juan, Hiszpan? Amanda mi o tobie opowiadała.
   - Doprawdy? Założę się, że same niepochlebne rzeczy. – Błysnął śnieżnobiałymi kłami, gdy odchylił usta w uśmiechu.
   - Czyli całą prawdę. – Spojrzałam na niego z rozbawieniem; oczy mu błyszczały, jakby właśnie poczuł krew. Wiedziałam, że to była radość. Cieszył się na mój widok, tak jak ja na jego. – Chodź, usiądźmy i porozmawiajmy. Wybacz, że nie jestem w stanie niczym cię poczęstować – zażartowałam.
   - Niczym, co by ci smakowało – dodała Amelia, na co wampir roześmiał się wesoło.
   - Już mi się podobasz – zwrócił się do hrabianki.
   - Przyjechałeś krytym powozem? – domyśliła się dziewczyna. – Bo przecież jest dzień.
   - Zgadza się, lady.
   Poszliśmy do biblioteki; panowała tutaj cicha, spokojna atmosfera. Amelia odprowadziła nas i uznała, że powinniśmy porozmawiać sami.
   - Pewnie macie sobie wiele do powiedzenia – stwierdziła.
   - Owszem, ja i mój przyjaciel dawno się nie widzieliśmy, a tak wiele się zdarzyło – odparłam. Spostrzegłam, że Juan drgnął na dźwięk słowa „przyjaciel” i się zachmurzył. Westchnęłam. Czekała nas długa rozmowa. Usiedliśmy.
   - Ile to minęło? – zapytał wampir po wyjściu dziewczyny, marszcząc brwi. – Rozstaliśmy się trzynastego maja tysiąc trzysta trzydziestego drugiego roku, kiedy to odrzuciłaś moją miłość zapewniając, że gdy wrócę, będziesz moja – zakończył z wyrzutem.
   - Po pierwsze, nic takiego nie powiedziałam. Tylko tyle, że możesz wrócić, a ja będę czekać. Po drugie – za sto lat, a nie za osiem – przypomniałam mu.
   - Ach, wybacz. W takim razie do zobaczenia za dziewięćdziesiąt dwa lata. – Wstał i skierował się do wyjścia, ale zerwałam się i złapałam go za rękę. Osunął ją.
   - Daj spokój, przecież wiesz, że nie o to…
   - Najpierw zapierasz się, że kochasz Edmunda, nie możesz bez niego żyć i mnie odrzucasz, a potem jedziesz do Anglii i wychodzisz za mąż za jakiegoś hrabiego, w dodatku sporo od ciebie starszego! – wyrzucił z siebie jednym tchem. Byłam zdumiona jego wybuchem.
   - Edmund nie żyje… - szepnęłam.
   - Przykro mi – powiedział Juan obojętnym tonem. – Od dawna?
   - Zamordowano go rok po ślubie. Wtedy… zaczęłam pić ludzką krew. – Zerknęłam na niego niepewnie, czekając na jakąś ironiczną uwagę, coś w stylu „a nie mówiłem, że nie można żywić się wyłącznie zwierzęcą krwią?” Ale on tylko pokiwał głową.
   - Wiem o tym. Dowiedziałem się od Kate. Mówiła, że jest twoją przyjaciółką, ale rzadko się widujecie, bo pomimo że pijesz ludzką krew, wolisz przebywać wśród ludzi. – Podszedł i spojrzał na mnie w zamyśleniu. – Wydajesz się zagubiona. Czyżbym znowu musiał cię pocieszać? Doprawdy, to już robi się nużące. – Przewrócił oczami.
   - Uwielbiam twoją arogancję – mruknęłam ironicznie. – Siadaj. Opowiem ci wszystko od momentu, kiedy się rozstaliśmy.
   - Tylko błagam, oszczędź mi szczegółów owej nocy poślubnej.
   Roześmiałam się, kręcąc głową. Myśl o Edmundzie nie sprawiała mi już bólu jak niegdyś. Z przyjemnością wróciłam do czasów, gdy był przy mnie, przypomniałam sobie jego zapach, pobudzający moje zmysły, jego głos, dotyk… a potem opowiedziałam Juanowi o morderstwie i zemście, pięciu latach żałoby, spotkaniu z Amelią, przyjeździe do Anglii i małżeństwie z Chrisem. Wampir słuchał mnie z ciekawością w oczach, ale gdy doszłam do zdrady i kochanków, kąciki jego ust uniosły się lekko ku górze.
   - Widzę, że się nie nudziłaś – skomentował, kiedy skończyłam mówić. – Cóż, to kiedyś musiało nastąpić. Stałaś się w pełni wampirzycą i powoli zatracasz ludzkie odruchy. Podobnie jak twój opiekun, bronisz się przed tym jak tylko możesz. Ale pijąc ludzką krew, naruszyłaś granicę; teraz już wszystko zmierza w jednym tylko kierunku.
   - Jakim? – zapytałam z obawą w głosie.
   - No pomyśl. Zabijasz ludzi, ale mieszkasz wśród nich i udajesz kogoś innego, niż jesteś. To maskowanie się w końcu cię znuży; jesteś teraz jak zawieszona między niebem a ziemią, a dokładniej – między ludźmi a wampirami. Przeraża cię okrucieństwo wampirów, prawda? A czy ludzie postępują mniej okrutnie?
   - Zależy, jacy ludzi – zaprzeczyłam.
   - Zależy też, jakie wampiry – uzupełnił Juan. – Zamiast udawać kogoś, kim nie jesteś, powinnaś odkryć w końcu, kim naprawdę jesteś. Inaczej nie będziesz szczęśliwa. Nigdy.
   - A ty jesteś szczęśliwy? – spytałam go, patrząc na niego uważnie.
   - Nie, ale robię coś w tym kierunku.
   - Niby co? Zabijasz, kto ci się podwinie pod rękę? – prychnęłam.
   - Przyjechałem tutaj.
   Zamilkłam. Zrozumiałam, co miał na myśli.
   - Jak mnie odnalazłeś? I co się zdarzyło od chwili, gdy… odjechałeś?
   - Niewiele się zdarzyło – odpowiedział. – Wyjechałem do Hiszpanii, tam poznałem pewną piękną wampirzycę, ale nic z tego nie wyszło. Pozwiedzałem trochę Europę, a niedawno przybyłem do Anglii. Tutaj poznałem tę uroczą wampirzycę Kate i jej opiekuna. Zatrzymałem się u nich, a kiedy Katherine opowiedziała mi o zaprzyjaźnionej wampirzycy, która udaje człowieka, zaraz skojarzyłam, że to ty. Zdziwił mnie tylko fakt, że pijesz ludzką krew i jesteś żoną jakiegoś tam hrabiego – więc postanowiłem cię odwiedzić i się dowiedzieć, o co chodzi – zakończył swą opowieść Juan. – No i jestem – rozłożył beztrosko ręce. – Może wybierzemy się razem na polowanie? – zaproponował.
   - Czemu nie? – zgodziłam się. – Pod warunkiem, że to ja wybiorę ofiary.
   - Żaden problem. Dla mnie to bez różnicy.
   Wyszliśmy z biblioteki, ale do zmroku została jeszcze godzina. Amelia, usłyszawszy nas, zaciągnęła do salonu i zaczęła rozmawiać z Juanem. Była nim zafascynowana i zaciekawiona podobnie jak mną i Erikiem, zwłaszcza, że Hiszpan nie zabijał jedynie morderców.
   - Gdybyś był głodny i spotkał mnie w ciemnym zaułku, to byś mnie zabił? – spytała wprost z ciekawością w oczach, siadając naprzeciwko niego.
   - Gdybym był bardzo głodny i ujrzałbym taką piękną nieznajomą, błądzącą po ciemnych zaułkach – mówił cichym, tajemniczym głosem – to najpierw zapytałbym o godność, następnie dotknąłbym delikatnie twojego policzka – pochylił się w jej stronę i prawą ręką przeciągnął po jej lewym policzku – a następnie odsłoniłbym twą kruchą, delikatną, kobiecą szyjkę – przełożył jej włosy na plecy, odsłaniając kark – potem przybliżyłbym się do niej ustami – jego głowa znalazła się tuż nad szyją Amelii – i zanurzyłbym swe kły w twojej atłasowej skórze, pijąc pyszną, soczystą krew! – Ostatnie słowa powiedział jej wprost do ucha złowrogim szeptem. Hrabianka odskoczyła od niego gwałtownie. Krew odpłynęła z jej twarzy, która była teraz blada jak skóra wampira. Serce waliło jej w szybkim tempie, a z oczu biło przerażenie.
   - Nie strasz jej, Juan – mruknęłam. Rozbawił mnie nieco jej strach, ale ją rozumiałam; przypomniałam sobie krwawy bal i to, co wtedy czułam.
   - Bez obaw, nie jestem głodny – odparł wampir, przybrał normalny wyraz twarzy i usiadł wygodnie.
   Amelia kilkakrotnie nabrała powietrza i uśmiechnęła się blado.
   - Nie chciałabym cię spotkać w żadnym ciemnym zaułku – wyznała drżącym jeszcze głosem. – Ale teraz, kiedy mnie znasz, nic mi nie zrobisz, prawda? – dodała pewniejszym już tonem.
   - Nie śmiałbym się narazić na gniew Amandy. – Spojrzał na mnie zagadkowym wzrokiem. – I biada temu, kto się jej się narazi. No cóż, chyba na nas już czas – wskazał za okno, gdzie ukazał się pierwszy blask księżyca.
   - Idziemy na polowanie – wyjaśniłam pasierbicy.
   - Na morderców? – spytała podejrzliwie dziewczyna.
   - Cóż, jestem tylko gościem, więc wezmę, co mi pani domu poda – zażartował wesoło Juan i w błyskawicznym tempie znalazł się przy drzwiach.
   - Owocnych łowów – powiedziała cicho Amelia, wchodząc na górę.
   Najpierw udaliśmy się do Erika, który powitał Juana niemal równie serdecznie jak ja. W końcu kiedyś chciał nas zeswatać, zanim odkrył, że tak bardzo kocham Edmunda.
   Mój opiekun zaprosił Juana do siebie na dzienny sen. Wampir chętnie się zgodził, gdyż – jak stwierdził – był już nieco znużony wysłuchiwaniem kłótni Kate i Andy’ego.
   Przebrałam się i ruszyliśmy na polowanie. Juan wydawał się rozbawiony moim strojem, ale skomentował tylko:
   - Do twarzy ci w tej masce.
   Wziął mnie za rękę i ruszył przed siebie. Poczułam szarpnięcie i podążyłam za wampirem. Przyśpieszyłam i wyrównałam się z nim. Biegliśmy w szalonym tempie, a świat wokół nas rozmazywał się w miliony różnokolorowych plam. Upajałam się szumem wiatru w uszach, tysiącem zapachów atakujących moje wyostrzone zmysły.
   Zatrzymał się tak samo nagle, jak ruszył.
   - Wyczuwam świeżą krew – powiedział. – Będziesz przynętą?
   - Czemu nie? – Uśmiechnęłam się zmyślnie, rozumiejąc, o co mu chodzi. Juan skoczył na najbliższe drzewo, a ja rozejrzałam się wokół. Byliśmy gdzieś na obrzeżach miasta, niedaleko lasu, a w świetle księżyca połyskiwały szare, obskurne budynki.
   Usłyszałam głośne kroki. Usiadłam na jakimś pniu wśród opadłych liści, oznak panującej pory roku – jesieni. Twarz ukryłam we włosach, aby w blasku księżyca nie mogli dostrzec maski.
   Zza budynku wyszło trzech podpitych mężczyzn. Ujrzawszy mnie, ruszyli w moją stronę.
   - Wszystko w porządku? – zapytał jeden. – Osłabła pani?
   - Tak, w porządku. – Postarałam się, by głos mi zadrżał. – Czekam na kogoś.
   - To może umilimy ci nieco to czekanie – zawołał drugi ochrypłym głosem.
   - Daj spokój, chodźmy – mruknął pierwszy. Odwrócił się i ruszył przed siebie.
   - Mielibyśmy nie przepuścić takiej okazji? – zapytał kpiąco trzeci i ruszył w moją stronę. Wciąż zasłaniając się włosami, zerknęłam w jego oczy. Tak jak myślałam – złoczyńca. Spojrzałam na drugiego – też miał wiele kobiet na sumieniu. Trzeci się zawahał; kiedy zerknęłam mu w oczy, zdziwiłam się. Był jeszcze młody i wpadł w złe towarzystwo, ale to wszystko.
   - Pewnie ci zimno – mruknął do mnie jeden ze złoczyńców. – Ale my ci pomożemy. Ogrzejemy cię…
   Znowu to samo. Poczucie tego, co nieuniknione. Patrzyli śmierci w oczy, ale jeszcze o tym nie wiedzieli. Jeden z nich złapał mnie za rękę i przyciągnął do siebie śmiałym ruchem.
   - Dajcie jej spokój, chodźmy już – poprosił najmłodszy z nich, z niepokojem rozglądając się dookoła.
   - Zamilcz młody i spójrz, jak to się robi. – Śmierdzący potem i alkoholem mężczyzna przycisnął mnie do siebie, odgarniając włosy w twarzy. Ujrzawszy maskę, puścił mnie i odskoczył do tyłu z głośnym przekleństwem. Zrozumiał.
   - Już nigdy nie skrzywdzisz żadnej kobiety – powiedziałam i rzuciłam mu się do gardła. Jednym wprawnym ruchem ukręciłam mu głowę i wbiłam kły w pulsującą żyłę na szyi.
   - Cóż za wspaniałe przemówienie! – Usłyszałam tuż przed sobą i oderwałam się od szyi draba, aby spojrzeć na Juana, który patrzył na mnie kpiącym wzrokiem. – Jakież to szlachetne z twojej strony.
   - Nie denerwuj mnie w czasie posiłku – warknęłam na niego ostrzegawczo. Roześmiał się bezczelnie i spojrzał obojętnie na pozostałych dwóch, którzy rzucili się do ucieczki. Błyskawicznie znalazł się przed młodszym z mężczyzn i złapał go za gardło.
   - Nie! Jego nie! – krzyknęłam. – On jest niewinny! Nikogo nie skrzywdził.
   - Jak sobie życzysz. Ty tu jesteś panią domu. – Puścił mężczyznę, łapczywie chwytającego powietrze i znikł, aby za chwilę wrócić z opierającym się drabem.
   - Pomóż mi – wrzasnął trzymany przez Juana mężczyzna, ujrzawszy zgiętego w pół młodzieńca, który usiłował dojść do siebie.
   - Uciekaj – nakazałam młodemu, a kiedy się zawahał, złapałam ciepłe jeszcze ciało i rzuciwszy do Juana: - Za mną! – ruszyłam przed siebie.
   Zatrzymałam się po minucie, obawiając się, by krew nie zastygła w żyłach mojej ofiary. Dokończyłam ucztę i spojrzałam na towarzysza. Ze zdumieniem stwierdziłam, że wciąż trzyma żywego mężczyznę, napawając się jego lękiem.
   - Co ty wyprawiasz? Nie męcz go! – zawołałam z oburzeniem.
   - Zastanawiałem się tylko, co czuje człowiek, który za chwilę umrze. Co myśli. Że życie jest kruche? Że po śmierci będzie lepiej? A może nic już nie będzie?
   - A może nic konkretnego nie myśli, bo jest pijany? – zasugerowałam, odrzucając martwe ciało swojej ofiary.
   - Może masz rację – przyznał Juan i ukręcił kark przerażonemu łotrowi.